Türkiye’nin cari açığının en önemli kalemlerinden bir tanesi enerji. Bu kalem cari
açığımızı o kadar çok etkiliyor ki bazen net durumu görebilmek için “enerji hariç”
ödemeler dengesi bilançosu verilerine bakmak zorunda kalıyoruz. İşte böyle bir dönemde
ihtiyaç duyduğumuz enerjiyi mümkün olduğu kadarıyla yerli kaynaklarla sağlamak sadece
enerji sektörünü değil aynı zamanda tüm bir ülkenin makro ekonomik göstergelerini
yakından ilgilendiriyor.
Bu o konu ile ilgili olarak çok önemli bir veriyi yakın zamanda Enerji ve Tabii Kaynaklar
Bakanı Alparslan Bayraktar sosyal medya hesabından paylaştı. Son verilere göre;
geçtiğimiz Temmuz ayında hem elektrik üretiminde hem de elektrik tüketiminde rekor
seviyelere ulaşıldı.
Yılın en sıcak günlerinin yaşandığı Temmuz ayında Türkiye’de aylık 34,5 milyar kWh’lik
elektrik tüketimine karşılık olarak 36,6 milyar kWh’lik rekor bir üretim gerçekleştirildi.
Ancak burada çok daha önemli bir konu var. Zira Bakan Bayraktar’ın açıklamalarına göre;
bu rekor elektrik talebinin %57’si yerli ve yenilenebilir kaynaklarla karşılanmış durumda.
Hali hazırda Türkiye’nin toplam kurulu gücü 113 bin megavata yaklaşırken bunun
neredeyse 30 bin megavatı rüzgâr ve güneş enerji santrallerinden oluşuyor.
Son dönemdeki tek rekor elektrik üretiminde değil. Petrol ve doğalgaz üretiminde de
Ağustos ayında rekor üretim seviyeleri var. Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı Alparslan
Bayraktar’ın “Milli Enerji ve Maden Politikamız çerçevesinde, kendi gemilerimizle, kendi
mühendislerimizle, kendi imkân ve kabiliyetlerimiz ile enerjide dışa bağımlılığı bitirme
yolunda büyük bir kararlılıkla ilerliyoruz.” Cümlesi ile duyurduğu üzere 17 Ağustos günü
petrol üretiminde günlük 107.621 varile ulaşırken doğalgaz üretiminde de günlük 7 milyon
609 bin metreküplük bir üretim miktarı yakalanmış durumda. Söz konusu doğalgaz
üretimi ile 3 milyona yakın hanenin doğalgaz ihtiyacı karşılanmış oluyor. Ayrıca şu an
hazırlıkları devam eden yeni Yüzer Üretim Tesisi de çalışmaya başlayınca günlük
üretimin 20 milyon metreküpe çıkacağını not edelim.
Gördüğünüz üzere enerji Türkiye’nin dışa bağımlılığının azaldığını gösteren veriler
gelmeye devam ediyor. Elbette Türkiye’nin enerjide dışa bağımlılığını tamamen ortadan
kaldırmak mümkün değil. Ancak dışa bağımlılık oranı ne kadar azalırsa hem enerji arz
güvenliğini sağlamak kolaylaşacak hem de daha az enerji faturası Türkiye’nin cari açık
oranının düşmesine yardımcı olacak.

LEVENT YILMAZ - Enerjiden Iyi Haberler Geliyor!

Geçtiğimiz ay Lâmiî Çelebi’nin ‘Münâzara-i Bahâr u Şitâ’sıyla, Sezai Karakoç’un Leylâ
ile Mecnun mesnevisinin sebeb-i teliflerinden hareketle, yazma ve yazarlık anlayışındaki
bozulmanın boyutlarına işaret etmek, daha açık bir söyleyişle azgınlığı kanıksanmış
sekülerleşmeye dikkat çekmek için yazdığım 5 yazının mürekkebi kurumadan,
Ketebe’nin Ağustos kitapları arasından çıkan Sebeb-i Telif – Osmanlı Literatüründe
Açık ve Örtük Yazma Nedenleri’nin elime ulaşmasına sevindim.
Zira bu tevafuk, mevcut kültürel ortamda yer alan akademisyen, sivil, sanatçı, edebiyatçı
ve şairin… zikrettiğim sekülerleşme karşısındaki duyarsızlığına gösterdiğim duygusal
tepkinin, akademik yönden izahı demekti.
Editörlüğünü Müstakim Arıcı ile Sami Arslan’ın yaptığı Sebeb-i Telif, FSMÜ Vakfı’nın
Yazma Eserler Araştırma ve Uygulama Merkezi’nce başlatılan Osmanlı yazma
eserlerine mahsus genel bir çalışmanın, 2022’de sebeb-i telif özelinde TTK, İSAM, FSM
DUAM ortaklığında bir sempozyuma taşınıp, burada sunulan tebliğlerin bir kısmının
makale olarak hazırlanmasıyla vücut bulmuş.
İhsan Fazlıoğlu, Baki Tezcan, Abdülkadir Özcan, Mehmet Emin Güleçyüz, Fatih Bayram,
Fatma Sinem Eryılmaz, Tatjana Paić-Vukić, Burcu Gürkan Kıcır, Mustafa Celil Altuntaş,
Müstakim Arıcı, Tuba Hacer Korkmaz, Mustafa Altuğ Yayla ve Zehra Bilgin’in
makalelerinden oluşan kitapta, ilk yani İhsan Fazlıoğlu imzalı metin aynı zamanda bir
mukaddime görevi üstlenmiş.
Metninde Sebeb-i telif ve neden kavramının anlamını açıklığa kavuşturmak gerektiğini
belirten Fazlıoğlu bunu şöyle temellendirmiş:
“Klasik felsefe-bilim geleneğimizde, hemen hepsi bir tür neden anlamına gelen hikmet,
illet ve sebeb gibi terimler kullanılırdı. Hikmet, en genel anlamıyla ilahi neden; illet,
özsel/metafiziksel neden; sebeb ise zahiri/fiziksel neden anlamına gelirdi. Ancak
bugün neden ile gerekçe arasındaki ayrımı da dikkate almak zorundayız. ‘Neden’, cause
anlamında daha çok maddi/fiziksel ve şimdide vuku bulan bir olgu ve olayın o hâliyle
vuku bulmasını mümkün kılan hatta belirleyen geçmişten gelen tüm nedenler zincirini
kapsar. ‘Gerekçe’ ise reason anlamında bir olgu ve olayı gerçekleştiren failin amacını
içeren ve geleceğe yönelik bir atılımı imler. Tam burada failin yani insanın (müellif,
mütercim, müstensih vb.) maksadını, garazını, kısaca amacını içerir. Bu nedenle
sebeb-i telifte kullanılan sebeb, daha çok failin eser telif ederken akli önceliğe sahip
kastının, telif bittiğinde de tam gerçekleşen maksadının bir ifadesidir. Bundan dolayı
neden kavramını tüm bunları kuşatan bir çatı-kavram olarak kullanıyor ve aynı
zamanda maksadı da içerdiğini düşünüyoruz. Çünkü maksad, yalnızca telifin köklendiği,
kaynaklandığı bir eylemin uzantısının son ucu değil, ama aynı zamanda bizatihi eserin
örgütlenmesini, tertibini de belirleyen bir etkinliğe sahiptir.”
Fazlıoğlu’nun bu temellendirmede edebiyat ortamında daha yaygın olarak kullanılan saik
/ güdülenme / motivasyon kelimesine neden itibar etmediğini anlayamamış olmakla
birlikte, onun 46 maddede özetlediği “İslam Medeniyeti’ndeki Eserlere İlişkin Muhtelif
Sebeb-i Telifler”in sonraki yazılarda büyük oranda izlendiğini görüyoruz.

Geçtiğimiz ay Lâmiî Çelebi’nin ‘Münâzara-i Bahâr u Şitâ’sıyla, Sezai Karakoç’un Leylâ ile Mecnun mesnevisinin sebeb-i teliflerinden hareketle, yazma ve yazarlık anlayışındaki bozulmanın boyutlarına işaret etmek, daha açık bir söyleyişle azgınlığı kanıksan

ÖMER LEKESİZ - Ketebe’nin ‘Sebeb - I Telif’i

AB tipi yerli medyanın heyecan ve haberleri artsa da, “Avrupa
Birliği&#39;nin 5 yıl sonra bizi Brüksel’de yapılacak ‘gayr-ı resmi’
Dışişleri Bakanları toplantısına davet etmesini” geçen hafta sonu
gömdüğümüz için, (‘Doğu Türkiye’ye gelirken, Türkiye AB’ye
gidiyorsa’, 24/08) en azından 40’ı çıkana kadar bir daha el açmaya
gerek yok. Şimdi ‘diyalogdan memnunuz’ başlıklarıyla kutsanıyor
ama bu temize çekmeler yine menzile varmadığı zaman ‘ne oldu o
kadar yazdıklarınız’ diye hatırlatırız…
İlla önemsenecek bir şey aranıyorsa-belli ki yaz vesilesiyle ‘yazacak’
bulunamıyor. Ki, bizim matbuatın elinden ‘aktüeli’ alın, ne
yazacaklarını hemen şaşırırlar-ben size tüyo vereyim…
Perşembe günü İstanbul’da gerçekleşen, ‘Kalkınma Yolu Bakanlar
Zirvesi’ni yazın…
Ulaştırma Bakanı Abdülkadir Uraloğlu’nun ev sahipliğini yaptığı
toplantıya, Türkiye ile birlikte Irak, Katar, Birleşik Arap
Emirlikleri’nin ilgili bakanları (ulaştırma ve enerji) katıldı. Bu
Bakanlar, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Nisan ayında gerçekleşen
Bağdat ziyaretinde projenin mutabakat zaptını imzalayan isimler…
2028-2033-2055 yıllarında üç etapla tamamlanacak devasa projenin
bölgesel ve küresel bağlama nasıl oturduğunu bu köşeden çok
anlattık. Peşinden koşulacaksa bunun peşinden koşmak lazım gelir.
Yarım yüzyıldan fazladır AB kapılarında süründükten sonra tatmin
edici gelmeyebilir. O yüzden ilave konular da ekleyeyim…
***
Rusya Devlet Başkanı Putin’in Bakü ziyaretinin bir ayağı da Rusya-
Kafkasya-Türkiye-Avrupa enerji yoluydu. Nitekim bu teması takiben
kardeş Azerbaycan’ın Dışişleri Bakanı Ceyhun Bayramov da

Ankara’ya geldi. (27/08) Onunla da, ‘horizantal’ hat konuşuldu!
Kalkınma Yolu Projesi, ‘vertical’dir, yani dirseğidir!

NEDRET ERSANEL - Suriye’nin Araladığı Kapıya Ayağımızı Mı Dayadık?

Şu sıra dillere pelesenk olmuş kavram ne?.. “Değişim”, öyle değil mi... Hemen
de akla diyalektik düşüncenin babası olarak kabul edilen Herakleitos’un (Aynı
nehirde iki defa yıkanılmaz) o ünlü sözü geliverir: “Değişmeyen tek şey değişimin
kendisidir.” 
Son tahlilde oraya varılacağı, her şeyin değişeceği, o değişime ayak
uyduramayan, ‘Zamanın Ruhu’nu doğru okuyup ona göre kendini yenilemeyen
unsurların devre dışı kalacağı bilinse de, bir başka deyişin daha gerçekliğini hiç
gözden kaçırmamak gerekir: “Değişmeyen tek şey değişime karşı dirençtir…”
Şu anda CHP’de olan biten budur…
Lafı ve iddiası hiç fena değil… “CHP değişirse Türkiye değişir!”…
Ne değişiyormuş CHP’de?...
Mesela hizipçilik mi bitiyormuş? Hayır tam tersine… PKK/HDP/DEM kanadı
bizi ‘ikili eş başkanlığa’ alıştırmaya çalışırken; bunlarda ‘dörtlü eş başkanlık’
devrede alimallah… Kılıçdaroğlu, Özer, İmamoğlu, Yavaş…
“Gardrop Atatürkçülüğü”nü bir kenara bırakıp, Parti’nin kurucusu Mustafa
Kemal Atatürk’ün “Benim karakterimdir” dediği millî bağımsızlıktan yana tutum
sergilemeye mi başlamışlar… Yoo…
İktidar olurlarsa yüzlerini ABD’ye ve Avrupa Birliği’ne döneceklerini ifade
ettikleri seçim vaatlerinden farklı bir noktaya geldiklerine dair en ufak bir işaret de
yok… Tersine; S-400’leri verip F-35’leri almak için kimin düdüğünü çalmaları
gerekiyorsa onu çalacakları vaadi hâlâ ortada duruyor.
Peki ülkenin bölünmez bütünlüğü ile ilgili değişimleri ne durumda?..
Güneydoğu illerimizi içine alan ‘sözde Kürdistan’ haritasını savunan DEM Parti ile iş
tutma konusunda en ufak bir geri adımları var mı… Bize görmek kısmet olmadı…
Peki DEM ile PKK arasındaki organik bağa karşı millî bir duruş ve reddiye var
mı? Zerresi yok…
Ülkenin en can alıcı meselesi olan Millî Savunma Sanayii’ni sahiplendiklerini
görüyor muyuz? Tabii ki hayır… Tam tersine PKK’nın uydurduğu Silahlı Kuvvetlerin
kimyasal silah kullandığı yalanına sarılan ve uluslararası boyutta TSK aleyhine
propagandaya katılan Türk Tabipler Birliği Başkanı’na aslanlar gibi sahip çıktılar,
çıkmaya devam ediyorlar…

ALİ SAYDAM - Arif Olan Anlar

Elbette döktük. Mustafa Kemal ve yoldaşları, Anadolu’nun baldırı çıplak, karnı aç, paltosu
soğuk geçirir yorgun halkıyla, Yozgat’tan, Çankırı’dan, Erzurum’dan, daha bilmem
nerelerden gelen yiğit adamlarla 30 Ağustos’ta “Yunan gavuru”nu hakkını vere vere, eze eze
denize döktü hem de. Ona şüphe yok.
O halde niçin soruyorum bu soruyu değil mi? Niçin “düşmanı denize döktük mü cidden?”
diyorum.
Boşnakların kurucu lideri Aliya İzzetbegoviç’in “savaş yenildiğinizde değil, düşmana
benzediğinizde kaybedilir” dediği yerden başlayabilirim bu sorunun cevabına. Ama burası
biraz beklesin.
İttihatçı eskileri, umutlu İslamcılar, sert milliyetçiler, yorgun askerler, Batıcı-aydınlanmacı
bürokratlar, imanlı sosyalistler, dürüst dindar tüccarlar ve benzeri pek çok toplumsal katmanın
bir araya gelmesiyle oluşan “kurtuluş savaşı insan kaynağı”, zaferle sonuçlanan Büyük
Taarruz’un hemen ardından Türkiye’nin yönü konusunda çetin fikir ayrılıklarına, dehşetli
tartışmalara giriştiler. Bu, zaferi elde eden “eklektik toplam” açısından başlaması neredeyse
kaçınılmaz bir kargaşaydı.
Bu noktada Mustafa Kemal’in “Batı’ya, sadece Batı’ya, hep Batı’ya” diyerek işaret ettiği
“Batılılaşarak modernleşme” yaklaşımı birkaç adım öne çıktı ve bir “son dönem Osmanlı
subayı” olarak yetişen Mustafa Kemal, bu yaklaşıma muhalefet edenlere bildiği tek yöntemi
uyguladı: Susturdu onları.
Sadece İslamcıların ve hilafet yanlılarının değil, sosyalistlerin, İttihatçı eskilerinin,
mandacıların, “aşırı” denebilecek milliyetçilerin, elhasıl Türkiye’nin geleceği hakkında tam
Mustafa Kemal gibi düşünmeyen her odağın köküne kibrit suyu ekmeye azmederek başladı
genç Türkiye Cumhuriyeti’nin serencamı. Bazen tek tek, bazen tüm muhalifleri bir partide bir
araya getirerek topluca, bazen bir isyanı bahane ederek, bazen “tertip” olduğu çok belli bir
kalkışmaya dayanarak Mustafa Kemal, genç Türkiye Cumhuriyeti’nin sıhhat ve selametini
“ötekini susturmakta” buldu.

İSMAİL KILIÇARSLAN - Düşmanı denize döktük mü cidden?

Vatandaş enflasyon gerçeği ile karşılaşana kadar bazı varlıklardan çekindikleri, korku duydukları
veya onlara karşı saygı duydukları için dolaylı bir imayı tercih ediyorlardı. Üç harfliler
terminolojisi olası olumsuz etkilerden korunmak, onları çağırmamak için bir eufemizm
olarak yaygınlaşmış bir inancı temsil ediyor. Daha sonra yüksek enflasyon ve adil olmayan
fiyat mekanizması tarafından tabiri caize tartaklanan vatandaş cephesinde üç harfliler boyut
değiştirdi. Üç harfliler denince akla zincir marketlerden başkası gelmiyordu. Zabıtalar bir yandan
vatandaş bir yandan üstüne üstüne gidiyorlardı üç harflilerin. Ve sonra, enflasyonla mücadele
sürecinin bu evresinde vatandaşın zihninde yoksulluğu, dışa bağımlılığı, işsizliği
çağrıştıran IMF beliriyordu kamuoyunun gündeminde.
Son bir yılda izlenen ekonomi politikaları üstü kapalı IMF politikalarını andırsa da IMF’nin bizdeki
karnesi çok da parlak değil açıkçası. Bugün Avrupa Birliği’ne girmeyelim ama birlik
standartlarında bir ülke inşa edelim demekle IMF ile anlaşmayalım ama IMF standartlarında bir
ekonomi politik uygulayalım aynı şeyler değil. Ekonomi yapıcı için belki paralellik ifade
edebilir, ancak enflasyon beklentisi dahi henüz kırılamamış, kırılgan düzeydeki vatandaş
için yasaklı bölgeden başkasını ifade etmiyor IMF. Bugün IMF’yi; ekonomik destek
kurumu, borç alma kurumu, mali yardım kurumu, yapısal reform ortağı olarak
simgeleyenlerin oranı giderek azalıyor. Ama her zaman çok yüceltme çabasında olup küresel
dalgalarda boğuşan bir gemi, mali reçete yazarı, ekonomik anka kuşu, bütçe sihirbazı, iktisadi
labirentte yol gösteren minotor olarak saçmalarken bulabiliyoruz bazılarını. Asıl soru şu; IMF
küresel bir kurtarıcı mı yoksa kaderin oyunu mu? Zor durumdaki ekonomilere sunduğu
destekle umut pompalayıp zor durumda bırakan karanlık bir güç mü? Yoksa yoksulluk ve
eşitsizliği derinleştiren sosyal adaletin gölgesi mi? Bir bulmaca hazırlıyor olsa idiniz
kırılgan ekonomilerin sessiz ortağını siz nasıl sorardınız.
IMF TÜRKİYE RAPORU
IMF Türkiye raporu izlenen ekonomi politikalarına benimle anlaşsan ancak bu kadar
mükemmelini yapardın diye methiyeler düzerken bazı noktalardaki eksikliklere dikkat çekiyor.
Özellikle tüketici güven endeksinin yirmi ayın, ekonomik güven endeksinin otuz dokuz ayın en
düşüğünde olmasının sebeplerini satır aralarında görüyoruz. Yani görebilmek için epey bir
zorlamanız gerekebilir kendinizi. Raporda şöyle bir ifadeye rastlıyorsunuz: “Fiyatları, ücretleri ve
diğer sözleşmeleri (kiralar gibi) yıllık olarak ve ileriye dönük enflasyona göre belirlemek,
beklentileri yeniden oluşturmanın ve rekabet gücünü korumanın anahtarıdır.”
ÜCRET ZAMMI BEKLENTİYE GÖRE OLSUN

ÖZGÜR BAYRAM SOYLU - Üç harfliler: IMF

İnsan şöyle etrafına ve dışarıya doğru açılarak nihayet İslâm coğrafyasının tamamına
baktığında, bazen bütün umudunu yitirecek hale gelebiliyor. Sanki her şey sürekli kötüye
gidiyormuş ve buna karşılık hiçbir şey de yapılamıyormuş gibi bir his, bütün benliği
sarabiliyor. Böyle zamanlarda ben, her şeye rağmen heyecanını koruyan, ıslah iradesini
muhafaza eden ve ümitsizliğe düşmemek için birbirine sımsıkı tutunan insanların arasına
koşuyorum. Onlarla beraber olduğumda tazeleniyorum, yola devam etme iradem çelikleşiyor
ve gönül dünyam istikbale dair müjdelerle doluyor.
Ağustos ayı içinde, Türkiye’mizin üç farklı şehrinde parçası olduğum üç ayrı buluşma,
bende yine aynı duyguları uyandırdı:
18 Ağustos Pazar sabahı, İslâm Toplumu Millî Görüş (IGMG) Gençlik-Üniversiteliler
birimi tarafından her yıl düzenlenen yaz atölyelerinin beşincisine katılmak üzere
Bursa’daydım. Kalabalık ve meraklı bir dinleyici kitlesiyle, Uludağ Üniversitesi’nde sabah
saat 09.00’dan öğlen 12.00’ye kadar Suriye ve Lübnan’ı konuştuk. Bilâdüşşâm’ın bu iki
mühim ülkesine dair yaptığım sunumların ardından, genç arkadaşların sorularını cevapladım.
Suriye ve Lübnan deyince, Filistin başta olmak üzere etrafındaki coğrafyayı da konuşmadan
geçemezdik elbette. Böylece Bilâdüşşâm’ın tamamına uzandık.
IGMG’nin yaz kampları, Avrupa’nın farklı bölgelerinde yaşayan genç Müslümanların
bir araya geldiği ve çeşitli alanlarda eğitim aldığı sıkı bir program. Sorulan soruların kalitesi
de katılımcıların ufkundaki derinliği açıkça gösteriyordu zaten.
21 Ağustos Çarşamba günü, Ramazan Kayan Hocam’ın nazik davetiyle, İnsan ve
Değer Hareketi’nin “İslâmî Hareketlerin Paradigma Arayışı Sempozyumu” için Malatya’ya
geçtim. “İslâm Dünyası ve Müslümanların Durumu” başlığıyla, dört gün sürecek olan
sempozyumun ilk konuşmasını ben yaptım. Kadınlı-erkekli farklı yaşlardan yüzlerce
katılımcının heyecanı, yaz sıcağına rağmen salonu doldurmakta gösterdikleri samimiyet ve
seçilen konuların çeşitliliği yanında, İnsan ve Değer Hareketi yönetiminin “ümmet” çizgisinde
gösterdiği sebat, insanın içinde bahar uyandıracak cinstendi.
Malatya, Türkiye’de İslâmî hareketlerin tarihi açısından müstesna bir yere sahip.
Havaalanı yolunda, Malatya’nın geçmişine doğru yolculuğa çıkarken, rahmetli İsmail Hatip
Erzen’i (1882-1968) anmadan edemedik. Siirtli bir ulema ailesine mensup olan Erzen, İslâmî
ilimler eğitimini Ezher’de tamamlamış, Türkiye’nin farklı il ve ilçelerinde müftülük yaptıktan
sonra, nihayet 1951’de Malatya’ya tayin edilmiş. 1960’a kadar süren Malatya Müftülüğü
sırasında, kendisini tanıyan herkesin ilmine, takvasına, ihlasına ve tevazuuna şehadet ettiği
Erzen Hoca şehirde ciddi bir İslâmî uyanışa vesile olmuş. Erzen’i rahmetle anarken, “İyi
yetişmiş bir kişi bile, bir beldenin çehresini değiştirebilir” düsturunu tekrar hatırladık.

TAHA KILINÇ - Umut buluşmaları

Irkçılık bugün geldiği nokta itibariyle aydınlanmacı, eşitlikçi, hümanist iddialarla yola çıkmış
modernliğin tek kelimeyle en büyük skandalıdır. Ancak bu skandal modernliğin ırkçılığa karşı
iddia ettiği bir çözümün etkisiz olmasından kaynaklanmıyor. Modernliğin ya iddialarının
boyundan büyük olduğunun ortaya çıkmış olmasından veya bu iddialarının altına farkında
olarak veya olmayarak çok daha derin ırkçılıklar gizlemiş olmasından kaynaklanıyor.
Son zamanlarda modernliğe atfedilen en büyük özelliklerden biri de kendisinin
farkında olmak, kendi üzerinde düşünebilmesidir. Sanki başka medeniyetler, başka milletler
bu özellikten hepten yoksunmuş gibi. Adına öz-düşünümsellik (self-reflexity) dedikleri bu
özelliği bile modern insan kendisini başkalarından üstün görmenin ve göstermenin vesilesi
olarak kullandı. Başka milletler, mesela Doğulular yaparlar, ama yaptıklarının farkında
olmazlar. Biz ise hem kendi yaptığımızın hem “onların” yaptığının farkında oluruz.
Pozitivist bilim Batılı insana veya kendini Batılı gören sömürgeleşmiş insana bu duyguyu
fena halde kazandırıyor. Böylece hümanist iddialarla, eşitlik ve insan hakları iddiasıyla
konuşan bir bilim insanını ırkçılık virüsü iflah etmez bir biçimde yakalayıp esir alır. Sorsan
bunun farkında değildir. Hatta farkında olmadığının da farkında değildir. O yüzden bal gibi
ırkçılık yaptığını gördüğünüz insanların büyük çoğunluğu ırkçı olmadıkları iddiasındadır.
Çünkü farkında değillerdir, çünkü kendilerini bilmezler. Kendilerini bilmedikleri gibi
başkasını da bilmezler, kendilerini yoktan yaratmış olan, övündükleri özellikleri, kanlarını,
canlarını, ırklarını bütün özellikleriyle kendisine vermiş olan Allah’ı ise hiç bilmezler.
Bilseler zaten oluşumunda hiçbir katkıları bulunmayan, tamamen kendilerine verilmiş olan
bir özellikleri dolayısıyla böbürlenme cehaletine kapılmazlar.
Irkçılığı ifade edebilecek belki en güzel kelime “cehalet” olsa gerek. Cahildir ırkçı.
Üstünlüğünü iddia ettiği şey kansa, bu kanın hiçbir özelliğinin olmadığını bilmeyecek kadar
cahildir. Fiziksel özellikleriyse, doğduğu yerse, cinsiyetiyse, hangisiyse bunları kazanmakta
hiçbir çabası olmadığı noktasından hareketle aslında bırakın herhangi bir başka insandan,
herhangi bir hayvandan veya nesneden farksız olduğunu görmeyecek kadar gözü kördür.
İnsanın kendisine “verilmiş” olan özellikleri dolayısıyla başkalarından üstün olduğunu
iddia etmesi düşüklüktür aynı zamanda. Bunu insanlık tarihinde ilk yapanın İblis olduğunu
biliyoruz. İblis ateşten yaratılmış olmak dolayısıyla topraktan yaratılmış olan Âdem’den üstün
olduğunu iddia etmiştir. Oysa onu ateşten, Âdem’i de topraktan yaratan Allah onlara farklı
roller yazmıştı. Kendilerine yazılmış olan rol için uygun olup olmadıklarını ikisi de Allah’tan
daha iyi bilemezlerdi. İblis’in bilgiden yana bir sorunu yoktu. Olabildiğince bilgiliydi ama
bilgisi onu bu cehalete düşmekten kurtaramadı.

YASİN AKTAY - Irkçılığa karşı “Tezkire”: Cahiliye, skandal, tehdit

Edebiyat dünyamızın meşhur isimlerinden biri de Şair-i Âzam Abdülhak Hamid Bey’dir. Şair-i Âzam yani en büyük şair unvanını ona Süleyman Nazif verdi. Süleyman Nazif’in böyle abartılı ifadeleri çoktur.
Abdülhak Hamid, elbette ki büyük şairdir. Eşi Fatma Hanım’ın ölümünden duyduğu üzüntüyü terennüm eden “Makber” onun en önemli şiiri kabul edilmektedir. Ama unutmayalım ki, şairimizin bu şiiri Fatma Hanım ölmeden önce kaleme aldığı da söyleniyor. Bana sorarsanız, Abdülhak Hamid Bey’in altın harflerle yazılması gereken şiiri, Fatih Sultan Mehmet Han için “Merkad-i Fatih’i Ziyaret” başlığıyla yazdığı şiirdir. Bu medhiye, Osmanlıca bir levha halinde Fatih’in türbesinde asılıdır. Girişte sağdadır.
Ne yazık ki türbeyi ziyaret edenler bu levhayı bırakın okumayı, varlığından bile haberdar değillerdir.

DURSUN GÜRLEK - Vatana hizmet tertibinden maaşa bağlanan şâirimiz

Netanyahu’nun elinde bir süngü var, sert bir kayaya çarpana kadar toprağı eşelemeye devam edecek. Kan dökmeye bir türlü doymayan Netanyahu bu kez soykırımı Batı Şeria’ya taşırıyor. Netanyahu’yu teşvik edip cesaretlendirense ABD’nin İsrail’e sunduğu koşulsuz askerî yardım.
Tel Aviv merkezli “Haaretz” gazetesinde Mart ayında yayınlanan bir haberde üst düzey İsrailli bir subayın itirafı yer alıyordu. Haberde İsrail’in Gazze’de kullandığı bombaların bolluğuna dikkat çekiliyordu. Masum çocukların, bebeklerin narin bedenlerini kavuran bombalar ABD’den geliyordu. Bu subaya göre bombaların savurganca kullanılması, ABD’nin İsrail’i silahlandırmayı ve finanse etmeyi sürdüreceğine dair mutlak bir varsayımı yansıtıyordu.

ABDULLAH MURADOĞLU - Netanyahu soykırımı Batı Şeria’ya taşırıyor

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

New tracks tagged #yenişafak