Başkan Biden Michigan eyaletine giderek greve giden Otomobil İşçileri Sendikası’na destek verirken eski Başkan Trump
da sendikasız bir otomobil fabrikasına ziyarette bulundu. Önümüzdeki seçimlerde kilit rol oynayacak eyaletlerden biri olan
Michigan’daki otomotiv işçilerinin grevi, Amerikan ekonomisinin birçok çelişkisini ortaya koyan bir özelliğe sahip. 2008
krizinde Obama’nın teşvikleri sayesinde iflasın eşiğinden dönen geleneksel Amerikan otomobil üreticileri daha rekabetçi
bir konuma gelmek için istihdam maliyetlerini düşük tutmak zorunda kaldılar. Ancak geçmişte inovasyonun bu şirketlerin
başarısını sağlamasına karşın yarattığı istihdam kayıpları birçok sosyo-ekonomik probleme yol açmış ve bunun da kritik
siyasi sonuçları olmuştu. Biden ve Trump’ın bir gün arayla Michigan’a gitmeleri önümüzdeki seçimlerde bu bölgedeki işçi
sınıfının desteğinin kritik öneminin farkında olduklarını gösteriyor.
KÜRESELLEŞMENİN ETKİSİ
‘Rust Belt’ (Paslı Kuşak) tabir edilen bölgedeki eyaletler bir zamanlar otomobil, demir çelik ve ağır sanayinin
merkeziydi. 1990’lardan itibaren üretim altyapısının Çin ve diğer deniz aşırı ülkelere kaymasıyla küreselleşmenin kurbanı
haline gelen bu eyaletlerdeki işçi sınıfının tepkisi seçimlerde kritik rol oynuyor. Bu bölgenin imalat sektöründeki
kayıplarının sosyo-ekonomik sonuçları ve bunların siyasi maliyeti büyük oldu. Geleneksel imalat sektörünün gerilemesi
istihdam kayıplarına yol açmakla kalmayıp terk edilen hayalet şehirler ve harap altyapı tablolarını ortaya çıkardı. Nüfus
kaybı ve beyin göçü tecrübelerine yoksulluk, suç ve uyuşturucu bağımlılığı gibi sorunlar eklendi. Sendikaların desteğiyle
Demokratların geleneksel olarak güçlü olduğu bölgenin sorunları, Trump’ın popülist söyleminin daha etkili olmasını
sağladı.
Hızlı değişen ekonomiye ayak uydurmakta zorlanan işçi sınıfının oyları ekonomik krizden çıkış vaadiyle gelen
Obama’yı Beyaz Saray’a taşımıştı. Bernie Sanders’ın daha popüler olduğu bölgedeki tepkiyi anlayamayan Hillary
Clinton’ın bölgeye yeterince önem vermemesi kendisi açısından hayati bir hata olmuştu. Rakibi Trump’ın Çin’den
istihdamı geri getirme mesajı bu bölgede etkili olmuştu. Geleneksel olarak sendikaların tarafında olan Demokratlar bu
bölgeyi ihmal etmenin büyük hata olduğunu Clinton sayesinde öğrenmişti. Eskiden beri sendikalarla arası çok iyi olan
Biden 2020’de bu bölgedeki eyaletlere defalarca giderek Trump’ın 2016’da çok az farkla kazandığı Michigan, Wisconsin
ve Pennsylvania eyaletlerini geri almayı başardı.
İŞÇİ SINIFININ KAYGILARI

Kadir Üstün - Amerikan işçi sınıfının siyasi dönüşümü

CHP’li İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Tunç Soyer “LGBT bireylerin emrindeyiz. Hazırız.” dedi!



-Demek ki, neymiş?
-Atatürk istismarcısı Tunç’giller...
Mustafa Kemal’in değil; “LGBT’nin Askerleri” imiş!

Mister Soyer, daha evvel de LGBT paçavrası ile poz vermişti.
OLASI ZİYARET
ABD’den gelip, ana muhalefetteki Radikal Sol Koalisyon’un (SYRİZA) yeni lideri olan Stefanos Kasselakis...
Amerikalı erkek hastabakıcı Tyler Macbeth ile 4 yıldır birlikte yaşıyormuş!
(Hürriyet, 26 Eylül 2023)



Yani?
LGBT’nin “emrindeki” Tunç Soyer, Yunan solunun yeni liderini İzmir’de ağırlarsa, zinhar şaşırmayız.
KEMAL BAYDINOĞLU
CHP, bütün hücreleriyle LGBT’nin hamisidir.
Kemal Kılıçdaroğlu’na “LGBT, aile yapısını bozuyor mu?” diye ekranlarda sorulduğunda...
“Hayır, efendim, ne alakası var?” karşılığını vermişti!


Dört yıl önce Mister Kemal’e iktidar vaat eden Joe Biden bir LGBT sevicidir.
Öyle ki...
Biden, Amerikan siyasal tarihinde ilk eşcinsel bakanı (Pete Buttigieg) atayan Başkan’dır.
“ATATÜRK’ÜN ADAYI”
Altılı Ganyan’ın Cumhurbaşkanı adayının kim olacağı tartışılırken...
Özgür Hususi Bey, ne demişti:
“Öyle bir aday çıkaracağız ki...
Yaşasaydı, Atatürk bile ‘İşte benim adayım’ derdi!”

Tamer Korkmaz - “Emir Komuta” zinciri!

En başta yolun dikenli olduğunu söyleyelim. Bunun tek sebebi daha önce yaşananların oluşturduğu bagaj değil. Aşırı
sağa teslim edilmiş Tel Aviv yönetiminin önümüzdeki süreçte Filistin konusunda atması muhtemel adımlar ilişkilerin
geleceğini bulanıklaştırıyor.
Elbette görüş mesafesini kısaltan başka unsurlar da var. Türk-Arap yakınlaşmasını sabote etmek isteyen bazı bölge
ülkelerinin Türk kamuoyunu bir hayli meşgul eden “göçmenler” konusunda örtülü girişimlerde bulunup yangını
körüklediği malum. Benzer girişimler, Türk-İsrail yakınlaşması sırasında da farklı alanlarda -bu kez hiç beklenmedik
adreslerden- gelebilir.



Ancak bölgesel gerçekler iki ülkeyi birbiriyle konuşmaya zorluyor. Dağlık Karabağ’da Azerbaycan’ın en büyük
destekçisi Türkiye’ydi. Ancak Tel Aviv’in de Bakü ile güçlü ilişkileri bulunuyor. Suriye’nin geleceğinin ne olacağı, farklı
perspektifte de olsa, iki ülkeyi yakından ilgilendiriyor. Ukrayna’da patlak veren savaşta iki ülke neredeyse aynı pozisyonda
duruyor. Türkiye, daha önce Akdeniz’de kendisine karşı kurulan ittifakı zayıflatmak için Mısır ve Körfez ülkeleriyle ilişkileri
tazelemişti. İsrail de hem Türkiye hem de İran’la aynı anda rekabet edemeyeceğini biliyor.
Konuşulanlardan anladığımız şu: Türkiye İsrail ile bu yeni süreci önemsiyor. Öte yandan İsrail’in de bir çıkışa ihtiyacı
var. Akdeniz’deki doğalgaz kaynaklarını Avrupa’ya taşıyacak EastMed projesi rafa kaldırıldı. Trump’ın kurduğu İsrail
merkezli Küre ittifakı çöktü. İsrail ve Körfez ülkeleri ABD ile, kimileri kendi aralarında, sorunlar yaşıyor.
S.Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri BRICS üyesi oldu. Yine Körfez ülkeleri Çin arabuluculuğunda İran’la masaya
oturdu. Yani köprünün altından çok sular aktı.
Batı’nın Rus kaynaklarına bağımlılığını azaltma çabası hesaba katılırsa, Ukrayna’da patlak veren savaş, İsrail gazının
Avrupa’ya taşınması konusunda yeni bir ihtiyaç doğuruyor. Erdoğan-Netanyahu görüşmesi öncesinde Ankara’nın Tel
Aviv’e “Ziyaret gerçekleşecekse çantada doğalgaz da olmalı” mesajı verdiğini yazmıştık. (Sırada İsrail Gazı Var, 4
Ağustos)



Yol dikenli. Ancak bölgesel gerçekler de ortada. O halde iki başkentin de hassasiyetlerin farkına vararak yol alması
gerekiyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan ile İsrail Başbakanı Netanyahu görüşmesinin temel çerçevesini işte bu perspektif
oluşturuyor.

Yahya Bostan - İsrail’le yeni dönemin adı: İyileşme  süreci

14 Mayıs seçimleri öncesi, Fetullahçı Terör Örgütü’nün desteğini almak için muhalefet partileri yarış içine
girmişti. Rahmetli Süleyman Demirel’in “Binaenaleyh kim ne veriyorsa 5 fazlasını vereceğim” anlayışıyla FETÖ’cü
KHK’lıları vaat yağmuruna tutmuşlardı.
Kimi KHK’lıların tamamını geri alma sözü vermiş, kimi geri almak yetmez üstüne tazminat da vermeyi taahhüt etmiş,
kimi de hızını alamayıp cezaevindeki FETÖ’cü teröristleri de tahliye edip tekrar devlete yerleştirme garantisi vermişti.
Daha ileri gidenler de oldu. Onlar da FETÖ ile mücadele edenleri yargılayıp içeri atma fantezisi kurmuştu.
KHK, FETÖ meselesi muhalefetin söylemlerinde o kadar normalleşti ki, söz konusu konuşmalara bakıldığında
Fetullahçı hainleri, Kanarya Sevenler Derneği üyesi sanırsınız.
Fetullahçı Terör Örgütü bu durumu fırsat bilerek, daha önce saklanan, gizlenen, iltisakını inkâr eden örgüt mensupları
piyasaya döküldü. En rijit taleplerini dile getirmeye başladılar. Yurt dışına kaçanlar, boy göstermeye başladı. Muhalefetin
KHK vaatleri FETÖ’cülerde öz güven patlamasına neden oldu.
KHK’LI BELGESELİ
FETÖ PROPAGANDASI
Evet, 14 Mayıs’ta büyük bir hayal kırıklığı yaşadılar. Evet, 28 Mayıs’ta bir yıkıma uğradılar. Ama tuhaf bir şekilde hâlâ
varlık gösterme girişimleri var. Bunun en pratik örneğini bugünlerde sanat camiasında yaşıyoruz.
60 yıllık Antalya Altın Portakal Film Festivali, FETÖ skandalıyla çalkalanıyor. Fetullahçı teröristler, her alanda olduğu
gibi, sinema ve festival alanında da kendi propagandalarını yapmak için yoğun gayret içindeler.
15 Temmuz darbe ve ihanet girişiminin ardından, devletin kılcal damarlarına sızan FETÖ’cü hainlerin temizlenmesi için
OHAL ilan edilmiş, titiz bir çalışmayla kılcal damarlara sızan örgüt mensupları KHK ile ihraç edilmişti.
Hükümet, kurunun yanında yaşın da yanmaması için KHK kararlarını yeniden değerlendirecek OHAL Komisyonu
oluşturdu. KHK ile ihraç edilenlere komisyona başvurma hakkı getirildi. OHAL Komisyonu bütün başvuruları tek tek
inceleyerek, oluşan mağduriyetleri giderdi.
FETÖ’cüler, örgüt üyelerinin devletin kademelerinden sökülüp atılmasını sağlayan KHK’yı başından beri hedef aldı.
Her fırsatta KHK karşıtı söylemler geliştirdi. Son olarak KHK’ya konu ihraçları, belgesel haline getirerek, örgüt
propagandası yaptı.
FETÖ’YLE MÜCADELEDE AĞIRDAN ALANLAR
MİLLETE HESAP VERECEK

Hüseyin Likoğlu - Milletin FETÖ hassasiyeti dipdiri

Adları da, sanları da, telegram üzerinden örgütlendikleri kanal isimleri de bende mahfuz bu operasyon
çocuklarının. Reklamları olmasın diye açıktan yazmıyorum sadece. Ve evet bildiniz, mesele ırkçılık. “Irkçılık” da
demeyelim aslında, doğrudan doğruya “Türk tipi bir Nazi örgütlenmesi”nden bahsedeceğim size bugün.
Okuduklarınızdan mideniz bulanabilir, benden söylemesi.
Önce her zamanki gibi “memleketin baş ırkçısı” Ümit Özdağ’ın “provokasyon” deyip inkar ettiği bir gerçeklikten,
“Ataman Kardeşliği” isimli topluluktan başlayayım anlatmaya. Sağda solda mülteci döven, kamuflaj giysilerini çekip Nazi
selamına benzer selamlarıyla atış talimi fotoğraflarını paylaşmaktan mutluluk duyan bu ruh hastası topluluk güya
Saraçhane’deki “kardeşlik yürüyüşü”nü sabote etmek için örgütlenmişlerdi. Allah’tan Türk polisi görevini şahane şekilde
yerine getirdi de bu ruh hastaları o sabotajı yapamadan ters kelepçeyle emniyet müdürlüğünü boyladılar.
Bugün size bahsedeceğim “örgütlü grup” ise bu Ataman Kardeşliği isimli ruh hastaları topluluğundan kat kat tehlikeli
bir yapı. Telegram üzerinden “katmanlı” şekilde örgütlenen bu yapı önce “heveslileri” bir yazışma grubuna çekiyor,
ardından “işe yararlar”ı bir başka gruba dâhil ediyor ve en sonunda da “kimlik doğrulaması” yöntemini kullanarak “yönetici
grubu”na alıyorlar takipçilerini.
Bu gruplarda konuşulanlar ise tam mide bulandıracak türden Nazi saçmalıkları.
Saçmalık olmasına saçmalık da yüzlerce gençten söz ettiğimiz için durumu “tehlikeli bir saçmalık” olarak nitelemek
daha yerinde olur.
Bu topluluğun başat meselesi “Türklük” elbette. Türklüğü “keskin bir etnisite” ve “İslam dışılık” olarak tanımlıyorlar. Ve
can düşmanları Araplar ve “Arap” olarak isimlendirdikleri diğer Müslüman milletler. Arapların (yani tüm Müslüman
halkların) Türkiye’ye kültürleriyle geldiklerini, ibadet ettiklerini, camilerini doldurduklarını falan konuşuyorlar kendi
aralarında. Memlekete gelen Ruslarla, Almanlarla, sair Hristiyanlarla ise dertleri sıfır. Onların Türkiye’ye sekülerlik
getirdiğini, onlarla bir dertlerinin olmadığını, asıl hedeflerinin Türkleri de Müslümanlaştırarak kimliklerinden uzaklaştıran
Araplar olduğunu ifade ediyorlar sürekli.
Dikkat isterim işin burasına! Bu örgütlü yapının en çok kullandığı kavram “etnik arındırma” kavramı. Doğrudan Nazi
referanslarıyla kullandıkları bu kavram üzerinden örneğin engellilerin “bakım”ı yerine “itlaf edilmeleri”ni, böylelikle Türk
soyunun arındırılması gerektiğini savunuyorlar. Bunun için de Nazi artığı İslamofobik tiplemelerle Pegida gibi örgütlerin
raporlarından bol miktarda alıntı yapıyorlar.

İsmail Kılıçarslan - Sürülmüş tarlaların operasyon çocukları

Geçtiğimiz Perşembe günü toplanan Ekonomi Koordinasyon Kurulu (EKK) toplantısının ardından yapılan
açıklamada en dikkat çekici konulardan birisi de yastık altındaki altınların ekonomiye kazandırılmasıydı.
Esasen bu konu yeni değil. Türkiye uzun yıllardan bu yana bu konuyu tartışıyor. Defalarca bu konuda adımlar atıldı,
programlar açıklandı ve kampanyalar düzenlendi. Ancak bir türlü istenen sonuç elde edilemedi. Bunun son derece önemli
nedenleri var.
Türkiye’de fiziki olarak altın tutma alışkanlığı çok yaygın bir davranış biçimi. Elbette bu davranışın kültürel olduğu
kadar tasarruf sahiplerinin inanç dünyası ile ilgili temelleri de var. “Faiz hassasiyeti” olan tasarruf sahipleri tasarruflarını
konvansiyonel bir bankada mevduat olarak tutup faiz almak yerine fiziki olarak altın ve/veya efektif olarak döviz alıyor.
Elbette bu şekilde oluşan bir talep söz konusu varlıkların finansal sistemin dışına çıkarak istatistiklerde görünmesine
engel oluyor.
Son derece önemli miktardaki fiziki altın ve efektif dövizin finansal sistemin dışına çıkmasının oldukça ciddi sakıncaları
olduğu aşikar. Bu bakımdan ekonomi yönetimi de söz konusu varlıkları finansal sisteme dahil edebilmek için yoğun çaba
harcıyor. Ancak istenilen sonuca ulaşmak çok kolay değil.
İstenilen sonuca ulaşmayı zorlaştıran en büyük neden faiz hassasiyeti olan tasarruf sahiplerinin konvansiyonel
bankacılık sisteminden uzak durmak istemeleri. Öte yandan sistemden uzak durmak isteyen tasarruf sahipleri için ciddi
bir alternatif de bulunmuyor. Zira faiz hassasiyeti olan tasarruf sahiplerinin önemli bir bölümü konvansiyonel bankalardaki
faiz ile katılım bankalarındaki kar payının aynı şey olduğunu düşünüyor. Bu konuda Cumhurbaşkanlığı Finans Ofisi,
Diyanet İşleri Başkanlığı ve Kadis Has Üniversitesi’nin yıllık düzenlediği Türkiye Eğilimleri anketinde önemli bulgular var.
Faiz hassasiyeti olan tasarruf sahiplerinin tasarruflarını yönlendirdiği bir diğer enstrüman ise gayrimenkul. Arsa, bahçe,
konut ve dükkan gibi gayrimenkullere ilgi yoğun. Ancak bunlar da sistemde tasarruf olarak görünmediği için bunlara
yönelen tasarruflar, toplam tasarrufların gayrisafi yurtiçi hasılaya oranının düşük kalmasına neden oluyor.
Diğer yandan maalesef ülkemizdeki vergi mekanizmasının yoğunluklu olarak dolaylı vergilere dayanıyor olması
kayıtdışı sorununu da beraberinde getiriyor. Bireylerin önemli bir kısmının vergisel düzenlemelerden kaçınmak ve/veya
kaçmak için tasarruflarını yastık altına götürdüğünü ve alışverişlerinin bir bölümünü bu yastık altındaki varlıklarla yaptığını
gözlemliyoruz.
Gördüğünüz üzere konu oldukça çetrefilli. Ancak atılması gereken iki temel adım var. İlki faiz hassasiyeti olan
bireyleri ikna edecek şekilde dizayn edilmiş yeni bir katılım bankacılığı anlayışı. İkincisi ise vergi mekanizmasının
daha adil hale getirilerek dolaylı vergiler yerine doğrudan vergilerin ön planda olduğu bir vergi sisteminin inşa
edilmesi.

Levent Yılmaz - Yastık altı...

İ
srail’in kurucu nesilleri, ağırlıklı olarak Doğu Avrupa kökenli Aşkenaz Yahudileriydi. Aşkenaziler çok dilli, seküler
(hatta dinî inançlarının varlığı bile tartışmalı), Ortadoğu kültürüne tamamen yabancı, Araplarla bir arada yaşamaya
kategorik olarak karşı ve düşünce dünyası olarak Batılı insanlardı. Bu yönlerden, 1492 sürgünüyle İspanya’dan
göçüp Filistin topraklarına yerleşen ve asırlar içinde bölgeyle doğal bir uyum geliştiren Sefarad Yahudilerinden
ayrılıyorlardı. Ortadoğu gibi dinlerin her şeyin temeline yerleştiği bir coğrafyada, Aşkenaziler “din-dışı” bir devleti
sahada kabul ettiremeyeceklerinden, inanmadıkları bir tanrının inanmadıkları kitabına dayanmak durumunda
kaldılar. İsrail, “din devleti ambalajlı bir kolonyal proje” olarak, böyle kuruldu.
1948’den itibaren, İsrail’deki dindar Yahudiler, kendilerini iki yönlü bir kıskacın içinde buldular. Devletin kurucularının
ve nüfusları giderek çoğalan “İsrail vatandaşı” seküler Yahudilerin dine uzaklığının yarattığı siyasî baskı ile inandıkları
dinin modern hayat karşısında giderek daha fazla mevzi kaybetmesinin doğurduğu manevî gerilimin arasına sıkıştılar. Bu
noktada, yıllar içinde geri adım atmak zorunda kalan, Yahudilik oldu:
Şabat’ta ateş yakma yasağı, cuma akşamüzerinden ertesi gün akşama kadar kesintisiz sıcak olarak kalan otomatik
“Şabat ocakları”yla delindi örneğin. Cumartesi günü her katta duran ve kapıları kendiliğinden açılıp kapanan “Şabat
asansörleri” icat edildi. Evlerin elektrikleri kendi kendine açılıp kapansın diye “Şabat şalterleri” yapıldı. Sokakta eşya
taşıma yasağı, köylerin ve kasabaların etrafına fırdolayı halat çekerek ve böylece meskûn mahaller “kapalı alan” hale
getirilerek aşıldı. Böyle sayısız “içtihat” yoluyla Yahudilerin giderek karmaşıklaşan modern hayata intibakları
kolaylaştırılırken, “hile-i şer’iyye” diyebileceğimiz bu tür fetvaların yekûnu da epey yüklü bir miktara ulaştı.
Dünyanın her ülkesinde olduğu gibi, İsrail’de de sekülerlik bir moda halinde toplumda yayılıyor. Kudüs başta olmak
üzere dindar Yahudilerin atmosferi domine ettiği şehirlerde Yahudi şeriatı hâlâ gözle görülür emareler halinde sokaklarda
arz-ı endâm ederken, Tel Aviv ve diğer şehirleri herhangi bir Batılı şehirden ayırmak giderek güçleşiyor. Bu, aynı zamanda
İsrail toplumundaki keskin ayrışmanın da en net göstergelerinden.
Şu anda İsrail’i yöneten koalisyon, kâğıt üzerinde dindar Yahudilerin geniş desteğini almış görünüyor. Ancak aynı
koalisyonun parçası olarak meclis başkanlığı koltuğuna oturan Amir Ohana, açıktan eşcinsel. Meclisin açılışına “eşiyle”
beraber katılan Ohana, Başbakan Benyamin Netanyahu’nun partisi Likud üyesi. Öte yandan, LGBT bayrakları, aylardır
Tel Aviv sokaklarını dolduran Netanyahu karşıtı blokun elinden hiç düşmüyor, o bayrağı da dindar Yahudilere ve
Yahudiliğe karşı sallıyorlar üstelik. Nereden bakarsanız bakın, kelimenin tam anlamıyla kaotik bir manzara arz ediyor İsrail
cephesi.

Taha Kılınç - İsrail’de Şabat tartışması

İ
srail Başbakanı Netanyahu’nun, ‘Yahudileri öldürmeyi Hitler istemedi ama Müslümanlar onu ikna etti’ mealindeki
açıklamalarını herkes ağzı açık izlemiş olmalı...
Tek Aviv hükümetleri içeride ne denli sıkışırsa sıkışsın, ‘Hitler’i soykırımdan mazur gösteren’ açıklamalara cesaret
edemezler...
Bir boyutuyla ‘ekmek teknesidir’ çünkü...
İsrail ve Almanya’yı aynı haberin içine oturtunca, aktüel bağlamın çapı da genişleyiverir...
Mesela, İsrail tarihindeki en büyük savunma anlaşmasının daha bu Perşembe, Berlin’de imzalandığını
anımsayıverirsiniz...
Yani sanki, şöyle bir akış ortaya çıkar; 2’inci Dünya Savaşı’nda Berlin Yahudileri katlederken Rusya onlarla
savaşıyordu, savaş ertesi Almanya siyaseten ve askeri açıdan hadım edildi, bugün Hitler aklanırken, Berlin askeri olarak
yükseltilip, üstelik Rusya’ya karşı ABD-İsrail yapımı füze sistemlerini-tonla para ödeyerek-satın alıyor...
Emperyalizm’in dönemsel atıklarından liberalizm-‘neo’su dahil-bu kadar düşmemişti...
1 TRİLYON $’LIK ORDUNUN 1 $’LIK KOMUTANI...
Bunlar kötü akıllar ama beteri de var...
Türkiye’de, “Pentagon bütçesi ile övünme” ezikliği vardır mesela...
Her sene Washington, Savunma Bakanlığı’nın bütçesini açıkladığında, “Voov, 886 milyar dolar! Seneye 1 trilyon olur
bu” diye başka ülkelerin gönüllü propagandistleri, düşman okkalarlar...
Söylemek istedikleri şudur, “hiç kimse bununla baş edemez, biz zaten edemeyiz”...
Ama aynı adamlara, “bütçe içindeki maaş ödemeleri ile sabit giderler, mesela dünyadaki üslerin stratejik olmayan
harcamaları ne kadardır” diye sorsanız, el aklıyla gerdeğe girmenin uğradığı ‘impotence’ı rahatlıkla gözlemleyebilirsiniz...
Hele, “ABD’nin toplam borcu 33 trilyon dolar ve böyle bir parası yok, karşılıksız para basıyor” dediğinizde, gizli gizli
stokladıkları “50 doların kurunu” hesaplamaya bakarlar...
‘Ulufe’nin, ısırmasınlar diye Pentagon ve Centcom’u, askeri sanayii doyurmanın gereği olduğunu zaten bilmezler ama
en güzeli; 886 milyar dolarlık bütçeye rağmen, kendisi de zamanında CENTCOM komutanlığı dahil üst görevlerde
bulunmuş dört yıldızlı general olan hazırdaki Savunma Bakanı’na ödenecek maaşın ‘1 dolara’ indirilmesi için Temsilciler
Meclisi’nin verdiği onaydır...
Bir nedeni, federal hükümetin yine ‘kapanmaya’ gidecek, maaşları bile ödeyemeyecek hale geldiği tartışmalarıdır ama
asıl sebep, 1 dolar teklifini meclise sunan vekilin söyledikleridir; “Bakan Austin kesinlikle kovulmayı hak ediyor. 1 dolar çok
bile’. Çoktur çünkü çuvalla götüren ordu dünyada insanlığı utandırmaktan başka işe yaramamaktadır...
Elbette ne ABD hükümeti iflas eder ne de Pentagon patronunun 20 bin dolarlık aylığı kesilir. Çünkü karşılığı olmasa da
matbaa kendilerinindir.
Geriye de, yaklaşık 1 trilyon dolarlık el ordusuyla övünenlerin, fırsat bulsalar “bir kaç dolar için” neler yapabileceği
merakı kalır.

Nedret Ersanel - Klişe bozma etütleri...

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi (AİHM) ve Türkiye arasındaki ilişki hakkında ne söylersiniz?.. Şöyle bir 30 saniye
düşünsek; herhâlde aklımızdan “AİHM’i tersleyip duruyoruz, imzacısı olduğumuz Avrupa İnsan Hakları
Sözleşmesi’ni elimizin tersiyle ittik. Biz Mahkeme’nin kararlarına uymuyoruz, onlar da bize mesafeli” gibi kanaatler
geçer...
Peki, öyle mi? Değilmiş.
Daha doğrusu AİHM’le ilişkimiz bildiğiniz gibi değilmiş...
Somut durum, hem de Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesi’nin istatistiklerine göre şöyleymiş:
AİHM, 1959’dan 9 Nisan 2022’ye kadar geçen süreçte tüm üye ülkeler hakkında 29 bin 463 kararı icrası için Bakanlar
Komitesi’ne göndermiş. Bunlardan 23 bin 727’sinin icrası tamamlanmış. Böylece tüm üye ülkelerin AİHM kararlarını icra
etme oranı yüzde 80,53 olarak kayda geçmiş.
Türkiye’nin durumuna gelince... Mahkeme, aynı dönemde ülkemiz hakkındaki 4 bin 249 kararı icrası için Konsey’in
Bakanlar Komitesi’ne iletmiş. Bunlardan 3 bin 750’sinin yerine getirilmesiyle Türkiye’nin AİHM kararlarını icra etme oranı
tüm üye ülkelerin ortalamasını da geçerek yüzde 88,04’e ulaşmış.
Ayrıca son 3 yıldır icra nedeniyle en fazla dosya kapatan ülke Türkiye olmuş. Bu çerçevede de Bakanlar Komitesi
aynı dönemde toplam 1122 dosyada, Türkiye’nin gerekli adımları attığını kabul ederek incelemeyi sona erdirmiş.
Bu arada Yunanistan, Batı Trakya Türklerinin dernek kurma haklarını kısıtlayan uygulaması nedeniyle verilen AİHM’in
ihlal kararını 14 yıldır yerine getirmiyormuş.
Bunlar gizli kapaklı bilgiler değil, üstelik nisan ayında Türkiye’de de haber olmuş.
2020’de, bir yıl içinde bazı ülkelerin kaç AİHM kararına uygulamadığını da hatırlamakta yarar olabilir: Rusya 218,
Türkiye 103, Ukrayna 84, Romanya 78, Yunanistan 35, İtalya 28, Polonya 22, Belçika 14, Fransa 13, İsviçre 4,
Almanya 3...
Öğrenilmiş çaresizliklerin yanı sıra zihinleri vaftizlenmiş Batı hayranı müstemleke aydınlarımızın fikriyatına bakacak
olursak Batı, her şeyin evrenselini ve doğrusunu biliyor, yapıyor... Hele de evrensel hukuk konusunda...
İnsanlığa yapılan zulmün simgesi hâline gelen Guantanamo’yu, milyonlarca yerli halkı katlettikleri Afrika’yı, Vietnam’ı,
Fransa’nın göbeğindeki Cezayir zulmünü, Afganistan’ı, bir milyondan fazla insanı öldürdükleri Irak’ı, 30 günde 1
milyondan fazla insanın palalarla öldürülmesine neden oldukları ve kaderine terk ettikleri Ruanda’yı, dünyanın
jandarmalığına soyundukları onlarca ülkeyi hangi halının altına süpürecekler acaba?..
Hoş, teklif etseler
bizimkiler ellerine bir süpürge alıp koşar ya...
Günün sözü

“Kıymet bilmeyen milletlerde kıymet yetişmez ve kıymet yetiştirmeyen milletlerin kıymeti olmaz.”

Cemil Meriç
Gözümüze takılanlar...

Ali Saydam - AİHM’le ilişkimiz bildiğiniz gibi değil...

Türkiye’de her ile bir üniversite kurulması kararının 2007 yılında uygulanmasıyla birlikte üniversitesi olmayan
ilimiz kalmamış oluyordu. Ancak bu kuruluş kararının ertesi gününde bütün illerde üniversitenin hemen bütün
icaplarıyla birlikte devreye girmesi beklenemezdi. Biraz işin tabiatına vakıf olanların anlayacağı şey, bunun
nihayetinde bir yola çıkış olduğu ve kurulan üniversitelerin belli bir kaliteye, donanıma, altyapı ve üstyapıya
kavuşmasının da asgari bir zamana ihtiyacı olduğuydu.
Buna mukabil ilk duyulan tepkiler “tabela asmakla üniversite kurulmaz” sesleri oldu. Aslında Türkiye’de “taşra
üniversiteleri” deyimi Darülfünun’dan sonra kurulan tüm üniversitelerle birlikte hep duyulan bir söz olmuştur. Bugün
dünya üniversiteleri arasında ilk 400’e giren ODTÜ’müz bile 1957’de kurulduğu ilk zamanlarda ortaokul binasını andıran
küçük bir binada eğitim veriyordu ve “baraka” ve “gecekondu üniversitesi” diye dalga geçilmekten kurtulamamıştır.
Sonradan İzmir, Erzurum ve Trabzon’da kurulan üniversiteler için de aynı eleştiriler yapılmıştır: “Taşrada üniversite mi
olur?”
Bunu söyleyenler Amerika’nın hemen her köşesine yayılmış 5000 üniversitesinin hepsinin merkez üniversite olduğunu
mu sanıyorlar acaba?
2003 yılında Toplum ve Bilim Dergisi’nde yazdığım “Üniversiteden Multiversiteye Taşra Merkez Diyalektiği”
başlıklı yazımda üniversite kavramının kendisinin taşra kavramını dışladığından bahsetmiştim veya tersi. Taşralılık
üniversite idealinin gerçekleşmesinin önündeki en önemli engeli oluşturabilir her zaman. Çünkü üniversite
evrenselleşmenin, sınırları aşmanın, farklı olanla karşılaşmanın, düşüncede ve bilimde dünyanın biriken
havuzuna açılmanın adıdır. Taşra ise insanı bu evrensele açılmaktan alıkoyan bir kavram. O yüzden üniversite
girişimi sadece üniversiteden ibaret kalmaz, bir yandan da ülkenin kültürünü, görgüsünü, örfünü dünyaya açma, bir
bakıma taşrayı bertaraf etme girişimi olarak da işler. Bunu yaparken uzun süre taşra ile taşralılık ile cedelleşmek zorunda
kalabilir de tabi.

Yasin Aktay - Üniversite ve taşra

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

New tracks tagged #yenişafak