Bir eşikteyiz. Kapı aralık, ışık basıyor, parlak bir gelecek mi, nükleer bir ışıma mı, nereye açılır,
arkada ne vardır, henüz kestirilemiyor.
Bu bulanıklıkta yoluna panikle devam eden şahıslar, şirketler, devletler de var, kendini
rüzgâra bırakan da soğukkanlılıkla yönünü bulmaya çalışan da…
Ortamın berraklaşana kadar; berraklaşma derken bir iyimserliği değil, bulanıklığın dağılmasını
kastediyorum; herkes ve her şey Kasım’daki ABD seçimlerine kilitlendi.
Ekonominin tüm parametreleri dahil…
Faiz indirimlerini işte böyle bir ortamda tartışmaya başladı Türkiye. Gerçi FED’i beklemeden
Kanada Merkez Bankası (iki kere), Avrupa Merkez Bankası, Macaristan Merkez Bankası faiz
indirdi. Asıl önemli olansa Çin Merkez Bankasının indirim kararıydı. Çin’in Trump’ın seçilme
ihtimaline hazır olduğunun çok önemli bir habercisiydi bu karar.
İndirim yönlü bu genel havaya rağmen Japon Merkez Bankası ise faiz artırdı. Kendi
parametreleri bunu gerektiriyordu vesaire vesaire.
Bu seçimin bu denli belirleyici olmasının başta ABD hegemonyasının gücü olarak
yorumlanabileceğini düşünmüştüm. Sonra Netansatan’ı ABD Senatosu’nda konuşurken
gördüm. Anladım ki hegemonya falan değil, ABD’nin saldırganlığı ve yalancı şahitlik kabiliyeti
mesele.
Gerçi yalancı şahit; olay yerinde olmayıp yahut olay hakkında bilgisi olmayıp şahitlik yapana
denir.
Yani şahidin yalan söylemesinden farklı bir sorundur. Kimi zaman yalancı şahitlikle şahitin
yalancılığının karıştırıldığını düşünüyorum. (Yalancı şahit doğruyu da söyleyebilir.)
Neyse, ABD Gazze’de yalancı şahit midir, şahit yalancı mıdır önemli değil. ABD hem yalancı
şahitlik yapabiliyor (ırak’taki kimyasal silah konusunda olduğu gibi) hem şahitliğine yalan
katabiliyor (Gazze’deki katliamı durmaksızın alkışladığı gibi).
Alkış putperestlikten miras kalmış bir davranıştır. Bu konuda çok yargılayıcı değilim. Bir iki
alkış yeri geldiğinde rahatsız edici değildir. Ama onlarca kez alkış bir cinnet hali
sayılmayacaksa tapınmadan başka nedir?
İyi niyetli değerlendirsem konuşturmamak için alkışlıyorlar derim. Ama Senato’nun tam
anlamıyla bir şakşak (applasue-fest) tapınağı olduğunu veriler gösteriyor.

YUSUF DİNÇ - Şakşak tapınağı ve ABD seçimlerinin ekonomi politiği

Meloni çok aktif bir siyaset yürütmeye başladı. Merkel sonrası Avrupa’nın lider boşluğunu
doldurmaya katkı verdiği gibi İtalya’nın görünümünü de değiştiriyor. Başlarda sanki bocaladı ama
şimdi İtalya’nın menfaatlerini yeni bir paradigma ile yeniden yorumluyor gibi geliyor.
Buna Türkçede “Taç giyen baş akıllanır,” derler.
İtalya, 2019 yılında Kuşak-Yol Girişimine (İpek yolu) taraf olmuştu. O gün için girişime taraf olan ilk ve
tek G7 ülkesi olarak Batı blokuna büyük bir şok yaşatmıştı. Sembolik olarak İtalya Doğu-Batı
dengesinde konumlanırken Batı’nın rahatsızlığı hissedilmişti.
İtalya, sembolik tarafı ön plana çıkarmayıp anlaşma ile hem yatırım çekmeyi hem de Çin’e ihracatını
artırmayı hedeflediğini vurguluyordu. Ama umduğu gibi olmadı.
Anlaşmanın menfaat parametrelerini Kovid-19 döneminde kaçırdığı gibi son dönemde Ukrayna ve
Gazze’deki pozisyonuyla da yönünü şaşırıp (prangalanmamış olduğu varsayımıyla) işin sembolik
tarafını önemsizleştirdi. Hem Çin’den doğrudan yabancı yatırımların kıtlığı hem Çin’e ihracat artışının
istendiği ölçüde artmaması bakımından anlaşma İtalya’nın düşüncesinden uzak kaldığı bahanesiyle iç
siyasi malzeme haline geldi.
Meloni’nin seçim kampanyasında bu anlaşmadan çekilmek korumacılık anlamında önemli bir vaat
olarak ortaya kondu.
Sonunda Meloni vaadini tuttu. Geçtiğimiz Aralık ayında Kuşak-Yol Girişiminden (İpek Yolu) 5 yıllık
mutabakat zaptını yenilemeyeceğini duyurarak çekildi. Tam BYD, Macaristan’a yatırım kararı aldıktan
sonra.
Fakat 8 ay içinde işler değişti. Bu sefer aynı BYD tam Türkiye’ye de yatırım kararı aldıktan ve İtalya ev
sahipliğindeki G-7 toplantısı sona erdikten sonra… Trump’ı seçim zaferine yaklaştıracak gelişmeleri de
göz ardı etmeden bunları sayıyorum…
Meloni, yok ettiği jeoekonomik bağlamları yeniden kurmak için Çin’e 5 günlük bir ziyarete gitti.
Ziyaret kapsamında İtalya ve Çin, enerji teknolojileri, elektrikli araçlar, uzay gibi başlıkları öne çıkaran
3 yıllık bir eylem planı imzalayarak ekonomik işbirliklerini geliştirmek üzere anlaşma imzaladı.
ABD seçimlerini beklemeden gerçekleşen bu ziyaret dünyada jeoekonomik ilişkilerin yeniden
şekillenmeye başladığını gösterdiğinden gündemin ilk başına yerleşti.
Aslında Macron daha önce bu gibi bir etki yapmakta çok hevesliydi ama kotaramadı. Zaten bu
anlaşmanın kaybedeninin Fransa olmadığı düşünülemez. Çok kere bu köşeden; Süveyş veya diğer
bağlamlarda Fransa’nın hedefe konduğunu ve Afrika’daki rolünden vazgeçmeye ve Akdeniz’deki ticari
gücünü paylaşmaya zorlandığını tartıştım.
Hatta Fransa IMEC’e (Hint-Arap-Akdeniz Koridoru) son çare olarak asılmıştı da Gazze sonrası buradan
da istediğini alamamıştı. Neyse Fransa’yı bir tarafa bırakıyorum. Çünkü Türkiye ile iyi ilişkiler kurması
gerektiği düşüncesine ulaşamadığı müddetçe makus talihi aşağı doğru gitmeye devam edecek ki bu
düşünceye ulaşması da zor. Türk Devletler Teşkilatıyla ilişki kurmanın değerini bile açık çağrıya
rağmen anlayamamış durumda.
ABD, dünyada ticareti baltalarken RCEP’in (Bölgesel Kapsamlı Ekonomik Ortaklık Anlaşması) küresel
bir güney ortaya çıkardığını dahi gözden kaçırıyor.

YUSUF DİNÇ - İtalya Doğu - Batı Dengesi Kurabilir Mi?

İsmail Heniyye’nin Tahran’da uğradığı suikast sonrası Türk
medyasını İran-İsrail savaşı çıktı mı, çıkacak mı, tartışmaları
kapladı gitti.
Dünyada durum nedir, diye baktım. Gördüm ki tenisin
babaları emekliye ayrıldıktan sonra Djokovic’in ilk defa
olimpiyat altın madalyası kazanma şansı yakalaması
gündemin asıl maddelerinden.
Hani bir klişe var ya; adamlarda gündem yok bizde gündem
gün içinde bile değişiyor biçiminde… Adamlar açısından
durumu; gündemlerini kendileri seçmek özgürlüğünü
kullandıkları şeklinde yorumladım. Türkiye içinse durumun;
biraz gündemi belirlemek, biraz gündemin ötesinde gitmek
kaygısından olduğunu düşündüm. Hatta belki kaygı değil de
ihtiyaç… Türkiye’nin ontolojisinin bir gereği…
Tüm olası ihtimaller karşısında önden bir perspektif kazanmak
meselesi…
Bu yüzden şimdiye kadar zır teolojisi yapılan İran-İsrail
savaşının jeoekonomik sonuçlarına bakmak faydalı olur.
Dahası, bu bakış açısından bir tartışma böyle bir savaşın çıkıp
çıkmayacağıyla ilgili de fikir verebilir. Çünkü bu savaşın

YUSUF DİNÇ - İran - İsrail Savaşının Jeoekonomik Analizi

Ekonomi politikaları sanki sil baştan yazılacak. Modernizmin kabulü olan politikalar sorgulanıyor,
sınanıyor ve çürütülüyor.
Türkiye sorgulayınca etki kendi ölçeğinde kaldı. Ve olumsuz oldu. Peki, Türkiye ne yaptı?
En temelde ithalat kısıtlayıcı, yerli üretimi destekleyici gümrük bariyerleri ördü ve ithal ikameci maliye
politikaları uyguladı. Hatta maliye politikalarını gümrük vergisi yerine kullandı. Türkiye’nin faiz politikası
üzerinden meseleyi tartışanlar ekonomiyi değil, siyaseti tartışmaktadır başka şey değil. Enflasyon
üzerinde maliye politikalarının etkisi para politikalarından daha fazla oldu.
Türkiye’nin yaptığına benzer bir sorgulamayı şimdi onlarca yıllık deflasyonun ardından Japonya
yapıncaysa tüm dünya sarsıldı.
Teknik olarak olan biteni açıklayayım evvela. Japon Yeni faiz swaplarının teması olan para birimidir.
Swaplar ise carry-trade operasyonlarında temel risk yönetim enstrümanıdır. Japon Merkez Bankası (BoJ)
geçtiğimiz hafta deflasyona yeter deyip “enflasyon üretmek için faiz artırımını tercih edince” bu swaplar
kitlendi. Mayıs ayında Amerikan Merkez Bankası FED ile açılan yüklü mevcut sözleşmeler zarar etti ve
carry-trade yükü taşıyan yatırımcılar pozisyonlarını yaktı. Yangın satış etkisine giren tüm piyasalar carry-
trade şokuna girdi.
Balon fiyatlamalar düzeltildi denemez. Büyük bir şey oldu.
FED’in uyarıldığı halde Trump’ın seçilmesini beklemeden faiz indirimine hazırlanmasıyla falan durumu
açıklamaya çalışanların gayretini “çok iyi-niyetli” bulduğumu söylemeliyim.
Japonya’nın bu hamlesiyle para politikalarının kullanımının gerçekten sorgulanması, Merkez Bankaları
arasındaki hiyerarşinin yıkılması ve doların hegemonyasının bir teste girecek olması mesele…
Türkiye’nin ekonomi politikasında başlattığı tartışmalar şimdi küresel ölçekte açılıyor yani.
Bu modernist kabullerin yıkılmakta olduğu anlamını taşır.
Çünkü modernizmin en temel kurumunun ekonomi politikaları olduğunu söylemek yanlış olmaz.
Modernizm eski yeniciliktir. Yeni yenicilik başka şey….
Eski yenici kabuller yıkılmakta lakin sistem buna tepki veriyor. Çünkü yeni yeninin kabullerinde henüz bir
mutabakat yok…
Ayrışma ise gayr-ı milliliğini ilan eden sermayenin milliliğe zorlanıp zorlanamayacağı sorusunda
düğümlenmiş gibi görünüyor. Emeğin gayr-ı millileştirilmesi düşüncesine karşı çıkışın getirdiği nokta
sermayenin gayr-ı milliliği oldu ya; tüm dünyanın kendisini bir sınamanın eşiğinde bulması kaçınılmazdı.
Bugünden sonra finanstan başlanarak modernizmin tüm diğer kurumları da sorgulanacak… Türkiye kendi
yolunu çizebilir ve fakat Türk moderni kendi değerlerine dönmeye hazır değil…

YUSUF DİNÇ - Küresel Borsa Çöküşü Ve Modernizm

Kapitalizmin hedef odaklı dünyası değişiyor. Artık hedefler bahanelerle birlikte geliyor. Çünkü
onyıllardır canlı olan jeopolitik risklerin gerçekleşmesine ramak kalmış gibi görüyor.
Bu durum hem makroda hem mikroda bir yönetim zorluğu ortaya çıkarıyor. Ekonomi
yönetimleri, finansal piyasalar, işletmeler orta-uzun vadeli öngörü kuramadıklarından
ekonomik faaliyetlerde aksamak endişesi yayılıyor. ABD’deki gibi… ABD’de resesyon ihtimali
yeniden beklentilere girdi.
Artık siyah (kara) kuğunun tekilliğinden söz edilemez. Belli ki birçok hatta sayısını
bilmediğimiz kadar çok siyah kuğu var ve nereden hangisi çıkacak belli değil. Hangisinin ne
denli etkisi olacağının belli olmadığını da söylemek gerekir. Japonya’nın kara pazartesinin bu
anlamda iyi bir örnek…
Bu şartlarda beklentilerim para politikasının değil, maliye politikasının belirleyici olacağı bir
dönem yaklaştığını bana anlatıyor. Eğer kullanılabilirse… Çünkü sistem para politikasına karşı
hayli hassaslaştı, bir dokun bin ah işit tesirinde etkiler ortaya çıkarıyor. Ortodoksinin krizi
aslında yaşanan… Aşağı-yukarı tüm merkez bankaları tıkandı. Adeta küresel nötr faiz
ortamına ulaşıldı.
Evet, beklentim maliye politikasına rol yüklenmek isteneceği ama bunun mümkün olup
olmadığı meselesini tartışmak istiyorum. Bu tartışma küresel enflasyonun gidişatına dair bir
öngörü kazandırabileceğinden değerli olabilir.
Maliye politikası, önümüzdeki dönemde ekonomi politikasının temel enstrümanı yahut
ihtiyacı olarak gerçekten ön plana çıkacaksa ülkelerin borçlulukları asıl tartışma konusu
olacaktır.
ABD’nin merkezi hükümet borcu gayrisafi yurtiçi hasılasının %135’i seviyesindeyken dünya
başka neyi tartışabilir ki zaten?
Gene de biz önce Türkiye’ye bakalım… Çünkü Türkiye düşük borçluluğuyla maliye politikasına
başvurabilecek neredeyse tek ekonomi durumunda. Türkiye’nin ayarında Suudi Arabistan ve
Rusya var. Dikkat buyurun; enerji ihracatçısı ekonomiler kadar düşük borçlu bir ekonomi Türk
ekonomisi…
Türkiye enflasyonunu %38 seviyesine indirebildiğini daha önce zaten gösterdi. Bunu maliye
politikası ve kur yönetimi ile başarmıştı. Sonra baz etkisi aleyhte çalışırken maliye politikası
da enflasyonist yönde kullanıldı. Böylece enflasyon %75 seviyelerine kadar tekrar çıktı.

YUSUF DİNÇ - Hedefler, jeopolitik riskler ve maliye politikası

İran-İsrail savaşının jeoekonomik analizini yazmıştım. Özetle böyle bir savaş halinde Avrupa’nın
enerjisiz kalacak olması nedeniyle İran ile İsrail arasındaki gerilimin büyüse de savaş çıkmadan
götürülmeye çalışılacağını değerlendirmiştim.
Şimdi yeni bir parametre var. O yüzden bu başlıktaki tartışmama yeni bir sayfa açmak istiyorum. Ama
kısa keseceğim. Zaten kafidir. Çünkü bugün D. Mehmet Doğan Ağabeyi yazmak istiyorum.
Zaporijya santralinde bir yangın çıktığı haberi düştü gündeme. Her fırsat bulduğumda vurgulasam da
artık gerçekten anlaşılıyor ki Avrupa’nın asıl düşmanı Rusya değil, ABD.
Madem öyle ABD, İran-İsrail savaşını Avrupa’nın menfaatleri için geri bırakmayacaktır. Ve bilakis
Hindistan’ın da enerjisiz kalacak olması ABD için önemli değildir.
Zaten Avrupa’nın kapatmaktan vazgeçtiği nükleer santrallere geri dönmesi öyle sıradan bir karar
değildi. Avrupa, ABD’ye başkaldıracak bir yapı değil. Onu da anladık. Türkiye hele iyi mukabele
ediyormuş onu da çok iyi anladık.
Basra Körfezinin mayınlarla kaplanacak olması ABD’nin istemeyeceği bir durum değil gibi geliyor artık
bana hatta asıl arzu ettiği durum gibi geliyor şimdi.
Basra kapanırsa Çin enerjisiz kalacak. Tümden değil ama ciddi enerji krizine girecek ve ekonomisi
daralacak. Çin’i birinci ekonomi yapmamayı kafasını koymuş ABD.
Çin enerjisinin çoğunu kömürden sağlıyor. Bu çapta bir ekonomi için kendi enerji varlığı
kompozisyonuna bakaraktan olağan bir durum.
Çin’in Ukrayna-Rusya savaşından bu yana kömür dışı fosil kaynaklarda en büyük enerji tedarikçisi
konumundaki ekonomi Rusya… Sonra Körfez ülkeleri geliyor.
Ukrayna-Rusya savaşıyla beraber Avrupa’ya enerji tedarik eden hatlar vurulunca Rusya, Çin’e Sibirya
Gücü hattı üzerinden tedarikini artırdı. Hatta Sibirya’nın Gücü II yatırımını da planladı. (Bu noktada
Kuzey Kore jeoekonomik önemini artırdı notunu ekliyorum.) Fakat Çin’in Körfez ülkelerine olan enerji
bağımlığını azaltmak için bu ilave boru hattı kısa vadede çare olmaz.
Çin’in bu şartlarda Kazak ve Türkmen enerji varlığına erişmek için Orta Koridora ilgisini artırması
gerekecek. Gerekecek de ABD, Basra Körfezini karıştırıp fırsat vermeyebilir.
Körfez Ülkelerinin gelişmelere kayıtsız olmasını şaşırtıcı bulmuyorum. Bölge ülkeleri kaderlerine doğru
ilerliyor.

YUSUF DİNÇ - ABD’nin Amacı Çin’in Enerjisini Kesmek Mi?

Temmuz ayında kredili satışlar düşmeye devam ettiği halde toplam konut satışı arttı. Bu artışı
bir ekonomik canlılık emaresi olarak görmüyorum.
Zaten bugünün Türkiye’sinde ekonomik canlılık arzu edilmediği gibi bu veri doğrudan
ekonomik yavaşlamaya işaret ediyor.
Temmuzda satılan konutların veri sunumunda yer verildiği haliyle hangi ödeme yöntemiyle
satıldığı önemli değil. Konut kredisiyle değilse de faiz tahakkuklarıyla finanse edildi sonuçta.
Şimdilik alıcıların kimler olduğu da mühim değil. Çünkü satıcıların kimler olduğu mühim…
Daha önce öngördüğüm şekilde sıkışanlar gayrimenkul satmaya başladı. Seçimden önce
satmaları gerekirdi ama o kadar akıllı olamadılar. Daha önce ucuz kredilerle ve bugüne
nazaran bedavaya aldıkları konutları işletmeye sokmaya mecbur kalınca harekete geçtiler.
Kasıma kadar konut piyasasında bu sıkışanlar sayesinde fırsatlar oluşmaya devam edecek.
Alabilen alsın. Temmuzla başlayan bu süreç ağustosta büyük ihtimalle zirvesine çıkacak.
Kasımdan sonra ise konut fiyatları da araç fiyatları da yukarı gidecek. Arzda belirgin bir artış
veya vergilerde bir gevşeme olmazsa… Kur da aşağı gitmezse… Tüm parametreler kuru aşağı
indirmeye ayarlanıyor. Kur düşürse çok şiddetli bir kriz gelir sarsıntı ayı olan ağustos bile iyi
kalır.
Açıkçası ucuz krediler şimdi işletmeye giriyor. Nemalanmış olarak…
Büyük ihtimal bu kredilerle gayrimenkul alanlar, otomobil alanlar, dolar alanlar aldıklarıyla
kalacaklarını düşünmüşlerdir.
Fakat ucuz kredileri verimlilik sorunlarını çözmek yerine böyle yan alanlara çıkarıp iyimser
olmak safdilliktir.
Hoş, şimdi o kredilerle konut almayanların durumuna bakıp şükrediyorlardır. Ama verimlilik
sorunlarını çözmedikleri müddetçe ellerinde kalan son insanlık parçası şükürlerini de
kaybedip yok olmaya mahkumlar.
En fazla bir kere daha işletme dışına kaynak çıkarıp gayrimenkul alıp böyle zamanlarda
hayatta kalabilirler. Bu stratejinin sonuna gelindi.
Gene büyük ihtimalle verimlilik sorunlarını çözmek yerine aynı gayrimenkul al-sat fırsatını da
çoğunluğu bir daha kullanamayacak.
Ucuz kredileri nasıl istihdam etmeleri gerektiğini yeterince düşünmedikleri için, yahut nasıl
kullanmaları gerektiği hususunda yanlış yönlendirildikleri ve yanlış yönlendirilmeye meyilli
oldukları için şimdi gayrimenkulleri elden gidiyor yarın da işletmeleri gidecek…

YUSUF DİNÇ - KONUT SATIŞ ADEDİNDEKİ ARTIŞIN ANLATTIKLARI: Cehaletin Teslim Aldığı Ekonomi

Enflasyonla yaşamak ya da yaşamamak…
Yaşamamak derken komple yaşamamayı kastediyorum. Türkiye için de tartışmıyorum. ABD’den
başlayıp tüm dünyaya yayılacak herkesin birbirinden ucuza mal almak için uğraş vereceği bir iklimi
kastediyorum.
Kapitalizm ve enflasyon ilişkisi araba ile motor benzetmesiyle tarif edilir.
Gelin ben size daha yerinde bir somutlaştırma yapayım; Kapadokya’nın bir sembolü haline gelmesiyle
dünyada artık Türkiye’ye has bir binek olarak görülen sıcak hava balonu üzerinden örnek vereyim. (Bir
bilgi; Türkiye’nin imajında çok büyük yeri olduğu halde ilk sıcak hava balonu uçuşu daha henüz
denebilecek bir yılda 1984’te gerçekleştirilmiştir.)
Kapitalizm bir balonsa enflasyon bu balonun açık ağzındaki ısı kaynağıdır.
Deflasyonda balona ısı girmez ve yükselmez. Yani kapitalizm çalışmaz. Aksine ocağın altı çok açılır
balon çok ısıtılırsa da zarar görür, düşüp çakılır.
Bu nedenle ılıman enflasyon seviyesinin altındaysa ekonomi ısıtılır, yani bazı merkez bankaları
enflasyonu yükseltmeye uğraşır; yok, ılıman seviyenin üzerindeyse enflasyon düşürülmeye çalışılır.
Fakat tartışmadan anlaşılacağı üzere kapitalizmde esas olan balonu uçurmak yani enflasyonu
çıkarmaktır, ılıman seviyeye kadar. Türkiye’de ekseriyetin enflasyonu düşürülecek bir olgu sanması
her ekonomi için doğru olmayan bir sanrıdır.
Merkez bankaları ve bugünkü para tasarımı enflasyon üretmek için var edilmiştir. Çünkü önceki para
sistemi (değerli metal para) deflasyonisttir. Kapitalizm bunu sevmez. O simyacı Karun’un, ormanları
yakan Nemrut’un tarafındadır.
Şimdi bugünkü formunun sonuna gelen kapitalizm yaratıcısız yıkımını kavurucu bir enflasyonla
gerçekleştirmeye hazırlanıyor.
Liderler bu süreci doğru yönetemezse kapitalizmin skolastisizmine teslim olanlar dünyayı yakacak.
Tabi kapitalizmin dünyayı lidersiz bırakmış olmasını da bu girişim için önemli bir hazırlık olarak
görmek lazım. Demokrasi, cumhuriyet, kapitalizm kardeştir amenna… Ama o eski kapitalizm. Yeni
kapitalizm demokrasileri sorgulatacak…
Dünyada seçimle iş başına gelenlere yahut daha doğru ifadesiyle getirilenlere bir bakın. Abidik gubidik
örnekleri saymama sanırım gerek yoktur. Krallıkların son yıllarda demokrasilere göre güçlü karaktere
sahip liderler ortaya çıkardığı insanlığın gözüne sanırım boşuna sokulmuyordur. Bugün kral
durumundaki liderlerden en yetersizi dahi birçok demokrasinin başbakanlarını şunlarını bunlarını alt
alta üst üste toplasanız her bakımdan daha üstün gelir.

YUSUF DİNÇ - Enflasyonla Mücadeleyi Zamana Yaymak

YUSUF DİNÇ

Ekonomik aktörlerin enflasyon beklentileri birbirini tutmuyor.
Finansal kesim %40’larda bir enflasyon beklerken reel kesim %50,
hanehalkı ise %70’lik bir enflasyon bekliyor.
Ekonomi yönetimi ise Merkez Bankasının enflasyonun ufkunun üst
sınırı olan %42’ler seviyesindeki mutabakata doğru yaklaşıyor.
Mutabakat dedim çünkü ilk paragraftaki durumun değişeceği bir iklim
oluşmaya başladı. %50’lik politika faizi bir süre nötr kalmış olsa da
şimdi artık nötr değil. Etkileri görülmeye başlandı.
Etkiler derken enflasyonda baz etkisini aşan bir düşüşü
kastetmiyorum. Ekonomik aktivitede yavaşlama ve işsizlikte artışı
kastediyorum.
Bu da işletmeleri ve hanehalkını beklentilerini uyumlaştırmaya
zorlayacaktır.
Fakat bu etkilerin ortaya çıkmasında politika faizine anlam yüklemiş
olsam da burada bir illüzyon etkisinin varlığını da gözden kaçırmamak
gerekir.
Politika faizinin ortaya çıkardığı kur, bahsettiğim ekonomik
yavaşlamada ve işsizlikte asıl etken gibi duruyor. Yani reel kesim için
en azından politika faizi şimdilik kurun gerisindeki problem.

Kur baz etkisiyle manşet enflasyon geri gelirken daha büyüklüğü
azalan değil, artan bir problem olacak.

YUSUF DİNÇ - Beklentiler Uyumlaşacak Ama Zorla

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

New tracks tagged #yusufdinç