"Bir İlkbahar Günü" Yazı & Seslendirme: Onur Budak  Bir gün, yine aynı şehirde karşılayacağız sabahı... Açık penceremden senin için bunları yazan ellerime damlayan yağmur damlaları olmayacak. Yaprakları bir sokaktan, bir başka sokağa taşıyan fırtına olmayacak. Sen hissedemeyeceksin. Yağmur benim gözlerimden akacak, fırtına yaprakları bırakıp beni taşıyacak başka bir şehre... Bir gün, tüm bu soğuğa karşı koyacak bir ilkbahar gününe uyanacağız. Bakıp bakıp iç geçirdiğimiz kız çocuklarına benzeyen küçük ve yumuşak ellerin, bir başkasının saçını kavrıyor olacak. Bir başkasının saçını öpüp okşuyor olacaksın, bir başkasını uyutup uyandıracak ellerin... Sabaha karşı üşüdüğünü anlayıp, bir başkası sarılacak sana... Üstelik tıpkı benim gibi, kendi bedenini senin bedenine ilikler gibi sarılacak...   Bir gün, bir ilkbahar günü, başın göğsümde uyurken sen, uyanıp rahatsız olmaman için nefes alıp vermediğim gibi, bir başkası nefesini tutuyor olacak senin için... Gözlerini açtığında bir başkasını görüyor olacaksın. Tıpkı benim gibi, hayranlıkla izleyecek uyanışını. Gözlerini açışın, parmaklarınla gözlerini ovuşturman, saçını düzeltmen, yüzünü yıkaman... Hepsini merakla izleyecek o da tıpkı benim gibi. Yeni doğmuş bir bebek gibi yavaşça hareket ederken sen, korkacak sana dokunmaya...   Bir gün, bir ilkbahar günü, başkasıyla hazırlıyor olacaksın kahvaltını... Beceremeyeceksin yine. Beceriksizliğine gülecek. Gözlerini açıp, bu kötü insanlığa attığın masum bakışları izleyecek. Gözlerini süzüp rengini soracak... Mavi diye atılacaksın lafa. Çocuksu heyecanını ilk orada fark edip, hayır diyecek. Hayır, normal bir mavi değil bu, denizin orta yerinden gelmiş, hiç kirlenmemiş bir su damlası gibi bu mavi... Gülümseyeceksin. Evlilik hayalleri kuruyor olacaksınız. Böyle gitmez diyecek, öğrenmelisin yemek yapmayı. Daha erken diyeceksin... Öğrenirim diyeceksin... İşte o an söyle ona, öpsün seni yanaklarından. Çünkü ben olsam, öyle yapardım...   Bir gün, sevgilim, bir ilkbahar günü... Şuan açık penceremden senin için bunları yazan ellerime damlayan yağmur damlaları olmayacak. Yaprakları bir sokaktan, bir başka sokağa taşıyan fırtına olmayacak. Sıcak bir ilkbahar günü, ellerinizi üşüdükleri için tutmak yerine, terledikleri için bırakacaksınız. Ne tuhaf, bu da aşkın halleri işte... Özgürce yürüyeceksiniz caddelerde. Bir şarkı tutunacak dudaklarına, öpüp alacak o şarkıyı bir başkası... Eşlik edeceksiniz birlikte. Senin sesin daha az duyulacak, zaten sen şarkı söylemeyi beceremezsin ki. O söyleyecek, sen gülümseyeceksin. Attığın adımlar bir marş olacak bir gün, bir ilkbahar günü, dişlerin bir piyano gibi birbirine çarpıp dünyanın en güzel sesini çıkaracak, sırtın bir keman olacak, ve bir başkası sırtına dokunup çalacak en sevdiğimiz şarkıyı...   Ben bir ilkbahar günü, bunların hiç birini duymuyor, ama hepsini hissediyor olacağım, aşkının bana bağışladığı altıncı duygu organımla... Ne garip, seninle birlikte mutlu olmak varken, senin bir başkasıyla olan mutluluğuna sevineceğim bir yerlerde...   Bir gün sevgilim, bir ilkbahar günü... Sen, ellerini bir başkasının avuçlarına kapatıp, adımlarını onun adımlarıyla aynı anda atmaya çalışırken dinleyeceksin en sevdiğimiz şarkıyı. Bense kulağımda liman kırıntıları'yla dolaşıyor olacağım bu şehri... Bir akşam seninle dolaşırken, sana verdiğim sözümü hatırlayacağım. "Olur da bir gün veda edecek olursak birbirimize" diye başlayan sözümü... İşte o an hızlanacak adımlarım. Liman kırıntıları işleyecek vücuduma bir zehir gibi. Tıpkı söz verdiğim gibi, tıpkı Poe, gibi "sana bırakacağım bu kendin üç semtinde, üç damla gözyaşı döküyor olacağım. Birincisi, seni ilk gördüğüm yer, ikincisi seni ilk öptüğüm yer, üçüncüsü, söylemeye dilim varmıyor... Üçüncüsü, bana git dediğin yer..."  Sevgilim, bir gün. Bir ilkbahar günü... Sen, başkasının omuzlarına atmışken saçını, bir başkasının belini sarmışken ellerin, bir başkasının göğsünde, bir başkasının kalp atışlarını duyup sıçrarken sen, ben kafamı yasladığım otobüsün camında uyanıyor olacağım... Bir gün sevgilim, bir gün gideceğim, bu şehri sana, seni de bu şehre bırakarak...  Onur Budak

Onur Budak - Bir İlkbahar Günü

Seslendirme: Onur Budak

"Lale Müldür - Saatler / Geyikler" kitabından.

iki geyik ormanın kuytularında 
birbirine sarılmış yatıyor. 
boynuzları birbirine geçmiş… 
.. 
kırmızı bir yunusun havada sıçraması olurdu senin gülüşün, 
ama gülmüyorsun . 
beni boğmak mı istiyorsun? 
benim zaten boğulduğumu farketmiyor musun? 
… 
geyiğin boynunda kırmızı bir leke var 
melankolimin tozu alındığında, kanayan bir yürek çıkacak ortaya. 
iki geyiğin birbirine geçtiği yerde 
orman ışığı kırılıyor. 
“kalbin ilmini yap” diyor bir ses 
aortanın kırmızılığı gibi geyiğin boynunda bir kırmızı leke…
… 
geyiğin boynunu tuttuğum zaman elimde kalan pas lekesi 
yada böyle birşey seni anlamaya çalışmak. 
seni sevdiğim zaman kadife tüylü bir geyik ormanda su içiyor 
yada yeşil kadife tüylü bir su akıyor boynuzlarımızın arasından. 
… 
dünya tatsızlığı kristalleşirken kimyasal bir çözeltide, 
hiç bir şeyi çözemezsin… 
bileklerini de kesemezsin 
anti-maddeye kaçmak istersin sadece 
bazen ama bir insanla bir şey olur 
kısa süren bir şey 
iki geyiğin sıçrayıp havada öpüşmesi gibi 
bazı insanlarla yıllarca görüşsen de bir şey olmaz. 
… 
ormanda bir kuş hızla dönüyordu. 
aşık olduğumuz zaman 
yürek denen ormanda bir kuş anormal bir hızla döner 
ve kaçmamız gerektiğini söyler bize 
çünkü her şey çok fazladır 
kendi etrafında nefes kesici bir biçimde dönen bir kuş 
kendini ve etrafındakileri yaralar 
tehlikedir onun adı… 
bunun için aşkı hiç kimse, insanın kendi arkadaşları bile istemez 
kumrular sakindir bir tek 
ben kumru değilim 
sen de

Lale Müldür - Saatler Geyikler

Isley Brothers - Twist And Shout

The Newbeats - Bread And Butter (1964)

Yalnızlığın keyfini çıkarma senfonisi #TipsyChannel

Müzik ve biraz edebiyat için; http://www.tipsychannel.com

http://facebook.com/tipsychannel
http://twitter.com/tipsychannel

Paper Lace - Can You Get It When You Want It

The Allman Brothers Band - Ramblin' Man (1972)on TipsyChannel.com

+Alo.
-Efendim?
+Beni tanıdın mı?
-Hayır.
+İyi düşün.
-Tanıdım.
+Peki kimim ben?
-Kimsin?
+Hani tanımıştın?
-Tanıdım. Ama korkuyorum. Kim olduğunu kendin söyle.
+Korkmak mı? Neden korkuyorsun?
-Sen olmandan korkuyorum. Sana, sesine bu kadar yaklaşmışken, seni aptalca birine benzetmiş olma düşüncesinden korkuyorum. Seni ne kadar çok özlediğimi, hala sana ne kadar çok aşık olduğumu ikimizden başka birisinin öğrenmesinden korkuyorum. Adının, dilimde yanlış telaffuz edilmesinden korkuyorum. Dilimin tutulmasından, dudaklarımın kanamasından, kalbime bir yumruk daha yeme ihtimalimden, kısa bir nasılsın konuşması yapıp, iki dost gibi iyi dileklerle birbirimize tekrar veda etmemizden korkuyorum. Şunu bilmelisin ki; eğer arayan gerçekten sensen, duyduğum ses, iki gece de bir tekrar eden hayalin değilse, yemin ediyorum ki seni hiç bir yere bırakmam. Sesini nefesime kitlerim. Nefesini hücrelerime kapatırım. Önce seni benden kopartan o çocuğu, sonra da hayatına benden sonra giren onlarca kişiyi hiç düşünmeden öldürürüm. Okulu bırakırım. İşi bırakırım. Beni seven, yanımda duran kim varsa, senin için onları yüzüstü bırakırım. Eğer sensen, Mabel Matiz'i de, Sezen Aksu'yu da hayatımdan çıkartırım. Eğer sensen, -ki bu ihtimale damarlarımla bağlanmış durumdayım- gururumun amına koyar,diz kapakçıklarım kanayana dek önünde diz çöker, ikinci bir şans dilerim. Ellerimde ki kiri önce Tanrı'ya, sonra sana gösterip, biraz daha yukarı kaldırırım. Bizim için yalvarırım. Mutluluğumuz için yalvarırım. Arayan sensen, affederim. 
Şimdi konuşabilirsin. Soruyorum. Gerçekten sen misin?
+....
-Kadınım?
+....
-Konuşma. Söyleme. Nefes aldığını bilmek bile bana yetiyor. Sus. Sonsuza kadar sus. Çünkü konuşursan, çünkü bu sensen, "Yine inanırım!"

Onur Budak - Alo

Hayatla arama attığın dikiş izleri duruyor dudaklarımda
dilimde verdiğimiz sözler,
alnıma kader diyerek kazıdığım ismin…

ve kafamın içinde sayıklayan cılız bir sesle tekrar ediyor
kıramadığın duvarlarımda yankılanan bir cümle…

gel,
me-
ye-
cek…

Gelmeyecek diyerek kanıyor vücuduma attığım çizikler, gelmeyecek…
düştüğüm denizde tutunduğum yosunlar sarılırken boynuma,
dinle diyor, denizle gelen kadın,
sen ona bir adım atarsan, o senden iki adım uzaklaşır…

oturup ağlamak istiyorum çocuklar gibi…
dinle o zaman anlatacaklarımı, 
sevdiğin bir şarkı gibi,
eşlik ederek, 
bitmesin isteyerek…

karanlığı bile
“sen gidiyorsun ve ışıklar sönüyor” diye anlatabiliyorum
ve söyle bana şimdi, nasıl ağlayabiliriz denizin içinde?

Bu son değil, dahası da var 
akmayan gözyaşlarımın,
acının,
şiddetin,
çığlıkların..
çığlıklar…

Anne rahminden çığlık çığlığa kopartılan bağımı sana bağladım
ve öyle bir kelime ki bu, o bağı kesiyor, gelmeyecek diyerek…
susma, sen sustukça intihar ediyor yağmur damlaları…
soğuğu bile, 
“sen elini çekiyorsun ve sıcaklık kayboluyor” diye anlatıyorum 
söyle bana, kime sarılmalıyım şimdi düştüğüm denizde?

Bu son değil, dahası da var…

Dinle o zaman, 
bilmediğin ne kadar şey varsa, hepsinin özetidir bu…
Düştüğüm deniz sensin diye düşünerek, bırakıyorum kendimi sana…
sana sarılır gibi, 
sana dokunur gibi,
ağır, 
sessiz 
ve canını acıtmamak için kıpırtısız durarak…

gelmeyecek!
gelmeyecek…

öyle bir kelime ki bu, ağır…
ve onu yuttuğum suların üzerine ekleyerek boğuluyorum… 
beni kendine çek,
derinliklerine sakla,
kimsenin bulamayacağı yerlere sürükle,
beni ağlayabileceğim yerlere sürükle…

Özgürlüğüm senin elinde,
ölü bir vücut bu… 
eğer onu içinde saklamak yerine, bırakıp gitmek istersen, 
daha iyi dinle anlatacaklarımı
nutuk gibi, 
dua gibi… 
hayatının fonuna koyarak,
ses çıkarmadan, 
sadece hıçkırarak… 

Eğer bırakıp gitmek istersen, bil ki, 

“burada denizle gelen, denizle gider.. 
akan kan damlalarımdan oluşan…”

Onur Budak

Onur Budak - Denizle Gelen

Bolca müzik, yeteri kadar edebiyat! http://tipsychannel.com