Le calme s’installe après la tempête,
Le silence chuchote — sans amour, sans regret.

J’ai marché parmi les ruines du temps,
Cherchant la vérité dans les signes effacés.
Dans la fureur du feu et la grâce de la mer,
J’ai vu mon reflet dans le miroir du voyage.

Je reviens — changée à jamais.
Le monde porte toutes raisons, toutes blessures.
L’équilibre brûle dans une lumière vivante,
Non pas dans le silence… mais dans le combat.

Masu rawa suna dawowa
Zuciyata ta canza har abada
Duniya tana da dalilai duka
Daidaito yana rayuwa cikin wutar haske

L’âme danse là où régnaient les ombres,
Sous un ciel vaste, infini, muet.
Le passé enlace le présent comme une vague,
Et Dieu regarde — témoin de ce qui fut.

Sunaye na shawagi cikin iska
Echo ya sauko kamar ruwan sama
Les noms flottent dans l’air…
L’écho descend comme une pluie douce…

Je suis revenue — ma voix est devenue lumière.
L’équilibre n’est pas silence, mais éveil.
Un feu vivant… une voix sans fin.

Na dawo, muryata haske ce
Daidaito ba shiru ba ne, farkawa ne
Wuta mai rai, muryar har abada

Souviens-toi de mon nom porté par le vent…
Je suis un murmure éternel.

Ka tuna da ni cikin iska
Murmushi na har abada

Après la Tempête, la Danse

Moonlit Mirage

Mc Tuto - 2025 (DJ OREIA & 2T) (Visualizer)

Co-written by Lille van den Borst

Lyrics:
Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Maar ik ben maar een man — zonder grote dromen.
Beleef het leven — zie wel wat gaat komen.
Decennia samen — van leven tot dood.
Troost je in mijn armen — ik houd mij wel groot.
Nu de leugen zich toont — die van hopen en tijd.
Recht ik treurig de rug — voor de komende strijd.

Drie zonen — gemorfte schimmen — misschien geen — eens van míj.
Dertig jaren naast me — geen bloed — en nu voorbij.
Een advocaat — een achternicht — hoe werkt dat stuk voor stuk?
Ben ik haar achterneef of oom — die bloedlijn — M&M — ongeluk.
Figureer ik enkel als vader — of tel ik slechts als man?
Voelde ik dit al jaren — of nooit begrepen dan?
Is boosheid het nog waard — of dooft het uit tot niets?
Ik blijf staan in stilte — tussen as en oud gemis.
Ik blijf hun vader — wat er ook wordt onthuld.
Ik adem door — Ik kies niet voor schuld.

Nu ik wakker word — en woorden wegen zwaar,
klinkt in mijn borst een sein: ga weg — en wees elkaar niet meer tot gevaar.

Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Tijd als een rots — een leven zo lang.
Ik zal je missen — zal ons missen.
Neem niet de appel — van de slang.

Langzaam — adem vast — tel tot tien bij elke stap.
Laat wat brak is vallen — draag alleen wat ik nog kan.

Vorig jaar was toeval — een scheur — een eenmalige kras.
Nu in herhaling voel ik — dit is de maat — de pas.
“Ze mogen niet blijven,” zei één — aan de Méditerraan.
De ander boog verlegen — of laf — nog verder hiervandaan.
Als het zo moet — zie me dan gaan — ik breek uit dit bestaan.
Geen ruimte meer — ik kan hier niet blijven staan.
Ik zet mijn kompas recht — ik stap uit deze kring.
Ik neem mijn naam terug — ik maak mijn eigen ding.
Ik trek de lijn vandaag — tot hier en niet voorbij.
Ik loop de poort door — de rest volgt niet met mij.

Hart op half — doch helder — ik kies voor licht en waar,
en laat wat mij verlamt — voorgoed achter —  dit jaar.

Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Tijd als een rots — een leven zo lang.
Ik zal je missen — zal ons missen.
Neem niet de appel — van de slang.

Naar de coping — naar de rust — hoofd laag in het groen.
Ochtendstralen — avondlicht — hier kan ik weer doen.

Toch komt de zon hier op — soms vaag — soms ongekend helder.
Niet eens zo ver hiervandaan — slechts één horizon verder.
“Geen ruimte,” klinkt het koud — ze trekken grenzen, elk zijn vis.
Maar ik kies eigen troost — mijn losheid — wat er ook is.
Mijn zus woont in het oosten — misschien ga ik die kant op.
Wie mij wat gunt, die gunt — ik bouw van stilte weer een kop.
Ik tel de kleine waarde — vandaag is wat ik heb.
Ik vul het lege vat — met vrede in mijn step.
Ik kies mijn eigen kust — geen hond of kat aan de hand.
Ik blijf mezelf — Ik neem alleen mijn leven naar deze kant.

Wat achterblijft — verwaaien — wat blijft, dat draagt me zacht,
en wat ik niet meer dragen kan — verdwijnt de nacht in samen met mijn lach.

Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Tijd als een rots — een leven zo lang.
Ik zal je missen — zal ons missen.
Neem niet de appel — van de slang.

Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Tijd als een rots — een leven zo lang.
Ik zal je missen — zal ons missen.
Neem niet de appel — van de slang.

Ik moet weg — jij wilt blijven.
Wil je dan alleen — ons leven belijven.
Tijd als een rots — een leven zo lang.
Ik zal je missen — zal ons missen.
Neem niet de appel — van de slang.

Als een leven zo lang

Co-written by Lille van den Borst

Lyrics:
Je dois partir — tu veux rester.
Veux-tu alors, seule — prolonger notre vie.
Mais je ne suis qu’un homme — sans grands rêves.
Je vis la vie — je verrai bien ce qui vient.
Des décennies ensemble — de la vie jusqu’à la mort.
Réfugie-toi dans mes bras — je ferai bonne figure.
Maintenant que le mensonge se montre — celui de l’espoir et du temps.
Je redresse, triste, le dos — pour le combat qui vient.

Trois fils — ombres déformées — peut-être même — pas les miens.
Trente années à mes côtés — sans lien de sang — et maintenant finies.
Un avocat — une petite-cousine — comment tout cela marche, pièce par pièce ?
Suis-je son petit-cousin ou son oncle — cette lignée — M&M — malheur.
Ne suis-je qu’un figurant de père — ou ne compte-je que comme homme ?
Le sentais-je depuis des années — ou ne l’ai-je jamais compris ?
La colère en vaut-elle encore la peine — ou s’éteint-elle en rien ?
Je reste debout en silence — entre cendre et vieux manque.
Je reste leur père — quoi qu’on révèle.
Je continue de respirer — je ne choisis pas la faute.

À présent je me réveille — et les mots pèsent lourd,
un signal résonne dans ma poitrine : pars — et ne soyons plus un danger l’un pour l’autre.

Je dois partir — tu veux rester.
Veux-tu alors, seule — prolonger notre vie.
Le temps comme un roc — une vie si longue.
Tu me manqueras — « nous » me manquera.
Ne prends pas la pomme — du serpent.

Lentement — retiens ton souffle — compte jusqu’à dix à chaque pas.
Laisse tomber ce qui est brisé — ne porte que ce que je peux encore.

L’an dernier, c’était un hasard — une fissure — une éraflure unique.
Maintenant, en reprise, je sens — c’est la mesure — la cadence.
« Ils ne peuvent pas rester », dit l’un — au bord de la Méditerranée.
L’autre s’est incliné, gêné — ou lâche — encore plus loin d’ici.
Si c’est ainsi — vois-moi partir — je brise cette existence.
Plus d’espace — je ne peux plus rester là.
Je règle droit mon compas — je sors de ce cercle.
Je reprends mon nom — je trace ma propre voie.
Je trace la ligne aujourd’hui — jusqu’ici, pas au-delà.
Je passe la porte — le reste ne me suit pas.

Cœur à moitié — mais clair — je choisis la lumière et le vrai,
et je laisse ce qui me paralyse — pour toujours derrière — cette année.

Je dois partir — tu veux rester.
Veux-tu alors, seule — prolonger notre vie.
Le temps comme un roc — une vie si longue.
Tu me manqueras — « nous » me manquera.
Ne prends pas la pomme — du serpent.

[Verse 3]
Vers l’adaptation — vers le repos — tête basse dans le vert.
Rayons du matin — lumière du soir — ici je peux à nouveau agir.
Pourtant le soleil se lève ici — parfois flou — parfois d’une clarté inouïe.
Pas même si loin d’ici — seulement un horizon plus loin.
« Pas de place », sonne-t-il froid — ils tracent des frontières, chacun pour soi.
Mais je choisis ma propre consolation — ma liberté — quoi qu’il en soit.
Ma sœur vit à l’est — j’irai peut-être de ce côté-là.
Qui me l’accorde, l’accorde — je me refais une tête avec le silence.
Je compte les petites valeurs — aujourd’hui est ce que j’ai.
Je remplis le vase vide — de paix dans mon pas.
Je choisis ma propre rive — sans chien ni chat à traîner.
Je reste moi-même — je n’emporte que ma vie de ce côté-ci.

Ce qui reste derrière — s’éparpille — ce qui demeure me porte en douceur,
et ce que je ne peux plus porter — disparaît dans la nuit avec mon sourire.

Je dois partir — tu veux rester.
Veux-tu alors, seule — prolonger notre vie.
Le temps comme un roc — une vie si longue.
Tu me manqueras — « nous » me manquera.
Ne prends pas la pomme — du serpent.

Partir

Co-written by Lille van den Borst
Lyrics: 
In het oosten herboren, maar getogen tot reus in een herrezen stad
Tussen bomen blauwe ogen zwarte haren, later grijs, met elk vallend blad
Druk druk druk hout groen groente rozen en bestaan
Het leven wijst met de kleine vinger naar hem - met hem - tot het einde - goed gegaan
Kapitein geslagen reuzenkind dat weg van het fijne leven
Karakter is karakter later begrepen de bullshit weggezeven

Voor vergane jaren staat een dikke snor en ’t leger paraat
Wie mij slaat gaat met zijn vriend erachteraan dat is gevaar
Ouder lijdend op morfine wanneer was op tijd meneer
Niet voor de mijne want het gebeurt maar één keer
Bajes brommen geen korporaal en geen zin
We marcheren tot het niet meer hoeft en dan is het klaar fin
Een kamertje in Leiden klein van hier naar hier
Studeren lukte aardig, en met vlag en wimpel goed carrière plezier

Pauze adem tel tot twee
Stilte weegt zwaar wij lopen mee

Hou stand oude man eikenman
Buig mee breek niet doe wat je kan
Goed gedaan man van woord en daad
Zonder geloof toch recht in de maat
Hou stand hou stand door wind en tijd
Regen op droge bomen vogels zacht en hard door jouw beleid
Hou stand, oude man, eikenman
Hou stand, hou stand, goude eikeman.

Trouwe liefde aan mij aan haar en nog eens twee keer haar
Hovenier groen dier iedereen veilig een levendig gebaar
Streng rechtvaardig eerlijk haal je mij op de fiets en fier
Mijn liefde is praktisch en bij gevaar verrekt geen spier
Hard zacht lief en eikwaardig dat is waar
Wortels diep takken vaderig eikenvaardig gewaardig

Geleerd en gekopieerd bijna reus ja het kan
Gesnoeid en weer begroeid door storm en net zo als jij - de eikenman

Hou stand hou stand oude man eikenman
Buig mee breek niet doe wat je kan
Goed gedaan man van woord en daad
Zonder geloof toch recht in de maat

Vrienden en verleden die we verdrietig beleven
In Poppyvelden is een leven gegeven
Hij pakt geen vinger geen hand maar eerder zijn eigen lever
Uil en muis de slacht en ook het euver
Krullen en een stilstaand hart het wapen stopt bewegen
Handen leeg de kamer stil slechts adem tegen
Wijzen en staren de kolonel staat aan de bar
Liefde voor een man een vriend een stille schat bewaar
Een Israëlisch wapen klakt ver in het oosten nooit gebruikt
We rijden brood en troost terwijl eerlijkheid verschuift

Stillen nacht maar binnen brandt het mee
We dragen door tot aan het einde van de Zeeuwse zee

Hou stand hou stand oude man eikenman
Buig mee breek niet doe wat je kan
Goed gedaan man van woord en daad
Zonder geloof toch recht in de maat

Doe je dat zo kleine vinger ja zo gaat het zo
De rest leer ik je ik ben er kom maar hier je cadeau
Bloemen en planten het gezin en konijn en fazant
Het geweer staat in de kast ga anders mee naar ’t beloofde land
Bam bam bam het leven spreekt direct
Het krijgt zin als je kiest of naar het volgende geslacht reflect
Twee en twee en twee veel dieren soms te weinig oké
Opgroeien en lezen luister je wel mee
Ik sta op de gang niet helemaal en dat doet even zeer
Stevige schouders ik breng je wel vent klassiek het went
La la wij dragen samen de last jij droeg de dagen vast
La France streng en soepel hard en lief jij bleef de chef - wees thuis - en geëerde gast.
Je drukt een arm en zegt nu weg
De gouden eik beweegt en wortelt recht

Hou stand  oude man eikenman
Buig mee breek niet doe wat je kan
Goed gedaan man van woord en daad
Zonder geloof toch recht in de maat
Hou stand door wind en tijd
Regen op droge bomen en het bos dat zingt door jouw beleid
Hou stand oude man eikenman
Hou stand, hou stand, gouden eikeman.

Eiken man

I never thought in a million years
Through all the pain and all the tears
I'd meet a girl so fine
Who'd put my head in a whirl

[Chorus]
You need to know that you're my gorgeous girl
My gorgeous girl
My Gorgeous girl
My gorgeous girl 
I wish you could see yourself through my eyes
id never tell you know lies
You need to know that you're my gorgeous girl
My gorgeous girl
in all my life through out all my strife
I never thought id meet my future wife
but girl its true 
you're my gorgeous girl
and if you cant tell 
i'm singing to you Melanie  my gorgeous girl

My gorgeous girl

Lyrics:
Modus, mode, mooi, eerlijk — geen man te min
huilen bij de lift — alsof dat zonde is — ik hou het in
Twee, drie levens — jij hield koers in kilte  — kil
ik noem je naam — de stad valt stil
Tik-tak, de trap op — klein kitten dood — een gil
lampen aan, blik vooruit — jouw oorverdovende wil

Twee of drie levens in één jaar — wie kent die list?
Houvast als handvol stof — het lost op in de mist
Toch lukt het jou — omdat jij blijft wie jij bent
je kan wat je kan — je went aan wat je kent
De stad is spiegel, elke trede een strijd
maar jij kiest licht — jij kiest niet voor nijd
Je telt je passen, snijdt het koord
je zet het neer — en gaat maar voort
Waar twijfel drupt en stilte sist
sta jij nog recht in zon en mist
Mode en moed — als licht in mist
twee, drie levens — niemand die het wist.

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Een zus — zo klein, zo groot — je bloost
grote dame — ik, de broer van Roos
Van crackplekkie stad naar Franse hoog
Chanel, coco — gewaagd — oog in oog
We pakken dozen — dag na dag
Hoe laat? vier uur — ik ben kwart voor een
ik kom te vroeg — jij ziet aan mij meteen
Waarheen? naar hier — ik loop wel mee
ik draag de tas — jij houdt de deur half-open, twee aan twee
Klaproos gevat — de herfst die houdt
mooi wat je bent — en wat je bouwt
Je buigt niet om — je buigt je wil

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Dame — studeren in A’dam — eerst onbegrepen luxe
nis het duidelijk: dit is je maat — er zijn geen maskers enr, geen trucs
Altijd onbegrepen — maar jij bent wat goed is
jij tilt de norm omhoog — je toont wat moed is
Legertje spelen, houtwormgevaar — jij geeft geduld
je vult de maat waar andermans klok niet vult
Een man, geen held - jij met hoofdwond, thuis opgeheven
naast ’t bed gewaakt — familieleven - opgegeven
Een huis dat draagt, een hart dat weet
weefwerk van zorg dat nooit vergeet
Coke of Spanjaard — verhalen zweven
lange afstand — half vergeten, half vergeven
Tik in de nacht — geen spin, geen leer
Een smeris wat dan ook laat ze het vergeten 
Ze kunnen allemaal in de tering of kanker leven

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Klaprozen

Lyrics:
Modus, mode, mooi, eerlijk — geen man te min
Huilen bij de lift — alsof dat zonde is — ik hou me in
Twee, drie levens — jij hield koers in de kilte — kil
Ik noem je naam — de stad valt jaloerse of trots — stil
Tik-tak — de traptreden op — klein kitten dood — een gil
Lampen aan, blik vooruit — jouw oorverdovende — levenswil

Twee of drie levens in één jaar — wie kent die list?
Houvast als handvol stof — het lost op in nevel of mist
Toch lukt het jou — omdat jij blijft wie jij bent
Je kan wat je kan — je went aan wat je kent
De stad is als spiegel, elke zit trede een strijd
Maar jij kiest licht — jij kiest niet voor vernijd
Je telt je passen, snijdt het koord
Je zet het neer — en gaat maar voort
Waar twijfel drupt en stilte sist
Sta jij nog recht in zon en mist
Mode en moed — als licht in het gemis
Twee, drie levens — niemand die het wist

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
Als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
De last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Een zus — zo klein, zo groot — je bloost
Grote dame — ik, de broer van Roos
Van crackplekkie-stad naar Franse hoogten
Chanel, Coco — gewaagd — oog in oog
We pakken dozen — dag na dag
Hoe laat? Vier uur — ik ben kwart voor één
Ik kom te laat — jij ziet het aan mij meteen
Waarheen? Naar hier — ik loop wel mee
Ik draag de tas — jij houdt de deur halfopen, twee aan twee
Klaproos gevat — de herfst die houdt
Mooi wat je bent — en wat je bouwt
Je buigt niet om — je buigt je wil

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
Als het niet nu is — doe ik het —zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
De last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
Als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
De last van wie ik was — geen egoding

Dame — studeren in A’dam — eerst onbegrepen luxe
Nu is het duidelijk: dit is je maat — er zijn geen maskers, geen trucjes
Altijd onbegrepen — maar jij bent wat goed is
Jij tilt de norm omhoog — je toont wat moed is
Legertje spelen, houtwormgevaar — jij geeft geduld
Je vult de maat die andermans klok niet vult
Een man, geen held — jij met hoofdwond, thuis opgeheven
Naast ’t bed gewaakt — familieleven — opgegeven
Een huis dat draagt, een hart dat weet
Weefwerk van zorg dat nooit vergeet
Coke of Spanjaard — de verhalen zweven
Lange afstand — half vergeten, half vergeven
Tik in de nacht — geen spin, geen leer
Een smeris of wat dan ook — laat ze het vergeten
Ze kunnen allemaal naar de tering— of kanker herbeleven

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
Als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
De last van wie ik was — geen egoding

Rood — klaprozen, pril met prikkeling
als het niet nu is — doe ik het — zelfbeschikking
Ik ga maar door — die bikkel, blikkerding
de last van wie ik was — geen egoding

Après la Tempête, la Danse

trisiz

Related tracks