Lyrics:
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…

Ven kal sa vâr raeth — oën mâr, nu shal plassa
Quar juven manar staden; tri held Nevan strakh
Sang, cor ul flam pa keld rim — tard, rûb carga
We vas silën i sa brin; sai glis, nôr torna vast

Sa kringar vâran maior; tem hald nevan len
Iel sveth ven graun verhard — we blâvan mensar sein

Halan qual Nevan — luth ul los va clai
Nevan glis ven we blâvan; quasi vara
Forga iet ex nûl — bened i sonor
Silen ex se'mem — un somn sub derm

Halan qual Nevan — luth ul los va clai
Nevan glis ven we blâvan; quasi vara
Forga iet ex nûl — bened i sonor
Silen ex se'mem — un somn sub derm

Sa moder druv sa idem fakel — len, shal peyn
Hâr sel branda mild dempt, sub un swijg’ stellaschein
Sa fadar, inventar va fin rokh, mir vacua manus
Sprach al sa stellar — serch vanum, ul veyn i sa vârbryn
Si vâran bon ul sîn; dônar alis quai var
Ma nevan kon betren ven solum Nevan kent sa pad
Fadar plen fablar; moder vuric, sin tremor ni pas
Iet ex nûl — ul nûl ex iet; tamen dronk sa mort calix sel Nevan

We hald sen i zinnar; ma tem scribe averse
Sa nêbil voc i sa alter-bryn — ul nevan…, certo ne Nevan, cam

Halan qual Nevan — luth ul los va clai
Nevan glis ven we blâvan; quasi vara
Forga iet ex nûl — bened i sonor
Silen ex se'mem — un somn sub derm

Halan qual Nevan — luth ul los va clai
Nevan glis ven we blâvan; quasi vara
Forga iet ex nûl — bened i sonor
Silen ex se'mem — un somn sub derm

Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Sa nêbil voc softe; we audir solum sa crepus-lin
Nevan ivan prim — ul lêt sen catena postum, len

Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Sa nêbil voc softe; we audir solum sa crepus-lin
Nevan ivan prim — ul lêt sen catena postum, len

Nevan lêr somnar qual rokh que surget ul dal i baan
Trak ex sa nêbil figurar; forga nos ligas los — ul ivan sol … da’nun
Ven we ancor edifir mir un vacua manus
Nevan delêt mild quai we avin planad
Scriber supra niv’alba vell, mir softe, fixa wel
Halda extra al intra; dona genâ, shal restôr

Halan qual Nevan — ex vent ul draed formad
Verti se ex forma ul crôn ul rest; sen pad vâguard
Forga iet ex nûl — ita clar ul ita heil
Un nûl que etiam dei tart — nimis grand, nimis mult

Halan qual Nevan — ex vent ul draed formad
Verti se ex forma ul crôn ul rest; sen pad vâguard
Forga iet ex nûl — ita clar ul ita heil
Un nûl que etiam dei tart — nimis grand, nimis mult

Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Sa nêbil voc softe; we audir solum sa crepus-lin
Nevan ivan prim — ul lêt sen catena postum, len

Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Sa nêbil voc softe; we audir solum sa crepus-lin
Nevan ivan prim — ul lêt sen catena postum, len

Halan qual Nevan — ex vent ul draed formad
Verti se ex forma ul crôn ul rest; sen pad vâguard
Forga iet ex nûl — ita clar ul ita heil
Un nûl que etiam dei tart — nimis grand, nimis mult

Halan qual Nevan — ex vent ul draed formad
Verti se ex forma ul crôn ul rest; sen pad vâguard
Forga iet ex nûl — ita clar ul ita heil
Un nûl que etiam dei tart — nimis grand, nimis mult

Leva tu sculdar; vide ven Nevan i sa vâr se part
Ven strid se tacit — pax sine gladio es attingad
Nevan es nêbil ul flam ul somn que rest
Iel ivan — ma i nos susurra adhuc sen nom; nul cor que’l celat
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…
Nevan… Nevan… Nevan… Nevan…

Nevan

Lyrics:
In een huis verstoken van adem, zonder genade
Aan de rafelrand van steen, vergaan tot alleen zijn ... maar dan samen
't Kruipt stil door elke kier, gestold tot schade
Tot pijn de ramen dichtmetselt — leed als begrepen kader
Geen thuis wacht hier — slechts mens, alleen aan ’t eind
Verkrampt van wachten, krom van tijd die wreekt, wreed lange tijd ... teveel tijd
Een schaduw in een deuropening geveinsd, zwaar van leed dat in het lichaam steekt … gezichten verkeerd
Een naam die niet meer past — door de jaren de hoop afgeleerd.

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Uit water waar vissen naar lucht blijven dromen
Waar boten huilend door het donkere kussen komen
Kwam hij met een stem te wijd voor smalle harten
Zijn stilte sneed als kilte door de kamers, geweigerd zijn eigen leven … te hervatten
Men wendde zich af — de blik werd dof en klein
Bang voor de spiegel van zijn pijn

Geboren uit steen dat sloeg als vuisten heen
Nam hij wat nooit gegeven werd — alleen
Kind van beton, door echo’s ruim
Werd hij het vallen van het puin

Hij, uit hitte en zwarte aarde opgetild
Opende zijn hart — een altaar dat nog natrilt
Maar niemand bleef om ... over hem heen te buigen, niemand kwam nabij
Te bang voor vlam en eenzaamheid, en werd nooit een … jullie, zij of … wij

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Uit een verzengende woestijn kwam hij terug
Met lachen op gebarsten lippen — dorstig, zucht op zucht
Enkel stilte in zijn keel, een brandmerk op de tong
Kind van oorlog, leerde zwijgen veel te jong
Nog voor hij woorden vond, proefde hij pijn, schaduw, grauw
Elke gesproken letter smaakt nu nog koud, onwaar en rauw

Hij stond als een toren in donderend water
Onwankelbaar waar lichamen braken later
De wereld vreesde zijn niet-breken, hart
En sloot hem op in nacht — raamloze eigen kamer, niet kijken … eigen gemak

Hij verloor zijn naam op straat, verstuivend uur na uur
Zijn kinderen per minuut — vaderschap meer en meer te duur
Trots door één kille blik verbrijzeld, niets dat hecht
Een leeg geworden mens die alleen nog maar met zijn eigen hoofschreeuw vecht

[2x] Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Hij wenst de dood van zijn tante — geen haat, geen list
Maar zon te kopen met geld dat naar as geworden is
In dat harde licht hoopt hij — als een vonk die krimpt
Te branden tot zijn vorm verdwijnt en zinkt

Stemmen uit Duitsland dragen schuld die hij niet droeg
Men roept hem bij namen zwaarder dan zijn rug
Hij buigt maar breekt niet — houdt de maat vanbinnen vast
De dreun blijft slaan waar niemand … behalve alleen zichzelf is tot last

Wie temde het beest en liet hen tot onmens omschrijven
Wie trok één slag de ader open: wond als grens om niet voor hen te hoeven wijken
De wereld maalt hen fijn — toch blijven zij bezwijken
Maar zij blijven mens — ja, mens in naam en wezen
Mens in het rauw ademen van leven

Wolfstraat

Lyrics:
Hopeloos verliefd — een klein, hopeloos hoopje van hoop
Ik word doof .. en dat komt .. dat komt door jou
Jouw schuld, in ieder geval voor meer dan de helft ..
Maandenlang heb ik stil geroepen: klaar, stop, kies .. nou !
Je kijkt rustig, en er is .. tinnitus .. alleen .. voor mezelf

Wat is de vorm? Hoek–hoek, liefdestroep — te strak om in te passen?
Hier in het gat — een “L” van mijn kin vandaan — te nauw om in te passen
Zo dichtbij, of juist zo ver weg ..
Daarom kan ik het niet meer laten — ik wil antwoord, recht ... geen omweg
Niet later, niet zo — nu.. nu! al is het dikke pech
Als hij zo doet — zo’n maniertje — steeds weer diezelfde toon
Wat heeft het dan voor zin, de “nee” weer zelf op te graven — helemaal 'alone'
Dat is toch niet eerlijk .. of juist heel gewoon?
Geeft hij me echt de ruimte om in vertrouwen in te voelen?
Of laat hij mij alleen, terwijl mijn grenzen overvallen, overspoelen?

Vroeger — nog niet zo lang geleden — legde ik missen in vormen neer
Ik dacht het wijs te plaatsen.. maar het licht kwam nooit echt weer
Dat is een valse waarheid, geen licht en geen klaarheid meer
Ik verzin argumenten en noem ze "redelijk", maar ze kloppen hier niet meer ...  .. niet hier .. meer .. niet .. meer 

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Ik  .. Kies .. Nu .. Voor .. Mij ..
Ik  .. Kies .. Nu .. Voor .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies .. voor mij

Klaar — klaar — klaar .. voor wij
Nee is nee — ik kies .. voor mij
Hopeloos verliefd? Ik laat het vrij

Neem een standpunt in, fluister mijn ogen, want het lijkt of hij buigt naar haar
Mijn hart zegt ja, zegt nee, zegt ja — het slingert heen en weer, onvoorstelbaar naar
Er is geen echt geloof meer dat mijn "zijn" in geest en ziel bij jou nog leeft
Jij doet nog veel te veel voor iemand van wie je zegt: “Ik ben niet met haar?"
Ik zeg: "ik ben er klaar mee”— en toch, en toch, je .. blijft, wat je doet en zegt, wat is waar?
Valse waarheid dooft — geen licht, geen klaarheid meer
Ik leg de last, ik vind mijn as — en waai mezelf weer neer

Hopeloos verliefd — maar nu kies ik: wij? of mij?
Ik kies. Ik kies. En laat het eindelijk vrij
Nee is nee — nee .. is .. nee .. ik kies voor mij

Dat is diezelfde schijn — geen licht en geen klaarheid
Ik stapel weer redenen, doop ze tot redelijkheid
Twee erbij, drie erbij — de berg wordt liefdestroef
Hopeloos verliefd — ik, een klein, trillend hoopje van hoop in de liefdeshoek

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Klaar .. Kies .. Nou .. Voor .. Mij .. Mij ..
Klaar .. Kies .. Nou .. Voor .. Mij .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies .. voor mij
Klaar — klaar — klaar .. voor wij
Nee is nee — ik kies .. voor mij
Hopeloos verliefd? Ik laat het vrij

Eindeloos vermoeiend — mijn emotionele ik kijkt toe en besluit
Dit stopt vandaag, ik leg het neer, ik haal mezelf weer uit de ruis
Ik — mijn emotionele ‘ik’ — ik pik het niet, niet langer, klaar
Ik kies voor grenzen, ik kies voor licht, en ik laat het achter, jij met haar

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Nee is nee — ik kies voor mij
Ik pik het niet — niet nog langer, écht voorbij
Hopeloos verliefd? Een hoopje hoop — maar vrij
Nee is nee — ik kies voor mij

Klaar .. Kies .. Klaar .. Voor .. Mij ..
Klaar .. Kies .. Klaar .. Voor .. Mij ..

Nee is nee — ik kies voor mij
Kies — kies — kies … voor mij

Hopeloos verliefd

Lyrics:
Een sluwe wezel kruipt langs verroest chroom
Een lange wezel sluipt — een schaduw, als een droom
Zittend, trillend als een vlag — verdriet beweegt zo zacht
Twee zielen, dodelijk verleden: “Kom je morgen?” in de nacht
Adem stokt op tel vier — een traan ontmoet een lach

Een smachtend, schrijnend verlangen, stil en dicht
Elke isoleercel ligt tussen bewandelde gangen, allen in het zicht
Toen niets te veel, niets te zwaar was — zo luchtig, zo licht
Verscheurd, en toch nog steeds op zoek naar een eerlijk gezicht

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch — ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Schakelend van rust naar drift — van begrip naar onbegrip
De stem hapt lucht en antwoord stokt — verstilt in absentie van grip
“Zie je me zo, jongen?” — tranen smelten graniet
’T is moeilijk om gewenst te zijn — als je jezelf niet ziet

(ik tel… twee… drie… — ik laat niet los)
(als jij valt… val ik mee — maar ik sta ook zonder jou weer op)

Gesneden: zalen vol “nee”; koud hart aan de gang
Een tent in lucht, gesnoven dromen — wanorde zingend lang
Sirenes huilen; nacht kleeft bloed aan elke hand
We tellen littekens als sterren die niet langer brand
Familie zucht; pijn vangt adem in verblindend licht, op elk gezicht

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Bespied door onwelwillenden — klompen slaan het pad
Fluisteringen onder huid — verwrongen door de wind, zo glad
Wie scheef kijkt ziet soms meer dan wie rechtop staat
Waag het aan mijn mensen — het zuigt de lucht uit ’t gelaat
Kortademig, woedend, liefdevól — wij schreeuwen in de regen
Schrik, lach, pijn — en morgen huiswaarts, langs dezelfde wegen

Laat het licht niet vallen op de wonden
We dragen, stil, de schaduw van de rampdag
Maar toch ademt hoop in elke scheur

Laat het licht niet vallen op de wonden — te zuur
We dragen stil de schaduw van de rampdag — zo duur
Maar toch ademt hoop in elke scheur
(ik hou vast… jij ook… in elke scheur…)

…maar toch

Rampdag

צל יום האסון

לא זה לא

אל תיתן לאור ליפול

תקווה בסדקים

Lyrics:
Chez nous je gronde — pas excuse, habitude,
Mes beaux souliers désormais pleins de poussière rude.
Parmi des sentiers où la mémoire s’effrite,
Nous marchons lents — trop tôt, trop tôt, toujours trop vite.
Elle était là — la veuve — droite, sans détour,
Sa voix, tranchante et vraie, surgit hors du parcours;
Et cela fit en nous un calme apaisant,
Comme une épée brisant le collier contraignant.
De petits cailloux, serrés au creux de la main,
Balisaient notre route et traçaient le chemin.

Que laisse-t-on, quand il n’est nulle sépulture ?
Des cendres dans le vent — et la mémoire dure,
Nous essayons encore d’aimer sans talisman,
Sans marque ni emblème — juste un signe. Un signe. Lentement.

« Je le mets dans sa boîte ? », dis-je, l’air étonné.
Je ne sais pas pourquoi cela m’a paru sensé.
Mon ami se tait, puis répond net, sans manière :
« Des cendres, pas de stèle. Comprends, mon frère. »
Il rit — non de bonheur, mais d’un chagrin amer :
« Pas dans une boîte aux lettres… sois humain, frère. »

de l’air…

Petits cailloux — prière lourde sur la terre,
Que donner, sans un corps, juste un silence austère ?
On n’a pas toujours besoin d’une tombe pour voir,
Parfois… suffit un caillou dans la poche, pour croire.
Avec eux, simple geste — une pierre qu’on apprête,
Une petite pierre… mais en elle — tout ce qui reste.

צל יום האסון

trisiz