Kerknet radio

Leo De Bock leefde een week mee met de broeders in de Sint-Sixtusabdij. Aflevering 1 van de zevendelige podcast over Sint-Sixtusabdij Westvleteren. In deze aflevering vertelt abt Manu over het leven, geloof en verbondenheid.

Sint-Sixtusabdij Westvleteren aflevering 1: Van hoofd naar hart

Hoewel een, stamboek christendemocraat heeft hij de politiek voorgoed vaarwelgezegd. Hij geeft geen interviews meer, behalve uitzonderlijk nu aan Kerknet. Hij kijkt nu, geheel onthecht, hoe de bomen groeien en zorgt met toewijding voor zijn behoorlijk aantal kleinkinderen. Hij omarmt de nieuwe tijd waarin hij leeft en koestert de tijd die de zijne was. De fijnbesnaarde intellectueel heeft nog wel een mening en maakt analyses die tot nadenken stemmen. Hij is verstandig, maar meer nog wijs. In de Belgische politiek heeft hij bereikt wat niemand hem ooit heeft voorgedaan: hij was Eerste Minister en uiteindelijk voorzitter van de Europese Raad, de president van Europa, die het zo goed deed dat zijn termijn werd verlengd. In 2012 nam hij namens de EU de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. Herman Van Rompuy wordt dit jaar 77.

Leo August De Bock zocht hem op bij hem thuis, in Sint-Genesius Rode. Het gesprek gaat over zijn ouders die hem in gedachten vergezellen, over de heilzaamheid van meditatie, over nationalisme en oorlog en over wat en hoe hij gelooft. “Wie wij waren”, naar het gelijknamige boek dat hij samen met journalist Rik van Cauwelaert schreef, is een podcast voor fijnproevers.

Muziek gecomponeerd en uitgevoerd door Lenart De Bock.

Herman Van Rompuy: Wie wij waren

In aflevering 4 heeft Siska haar doel bereikt. Er is een kerstviering, weliswaar in de veel te grote sporthal, en alle plaatsen zijn bezet. Er is een dienst voor de gedetineerden met een soepel regime en een dienst voor de gedetineerden van de gesloten afdeling. Siska en priester Fred Sels gaan voor. Kerstmis is er voor iedereen, ook voor gedetineerden. We praten met Fred en met vrijwilliger en voormalig arts Hugo Cuyckens: 'Er blijft een menselijke mens in elke mens, en niemand mag een mens dat ontnemen, ook geen enkel systeem.'

Het verdriet van den bak aflevering 4: Gij hebt mij bezocht

In aflevering 3 maken we kennis met T. Hem groeien de schuldgevoelens en de wetenschap dat hervallen hem voorgoed van zijn dierbare familie zal afsnijden boven het hoofd. Hij worstelt met vertrouwen: omdat hij het beschaamde, omdat hij beseft dat hij zonder niet kan leven. En het kwam niet meteen, maar Siska vertrouwt hij. Zijn grote vrees: hervallen en vervolgens voorgoed de weinige mensen verliezen die hem buiten de muren van de gevangenis nog resten.

Het verdriet van den bak aflevering 3 : De binnenkant van de straf

In aflevering 2 mogen we langs op één van de open afdelingen. K. is er 'fatik', dat wil zeggen dat hij een job heeft in de gevangenis. Hij draagt eten rond en poetst de gangen. Fatiks zijn herkenbaar aan hun witte bakkersbroek en wit t-shirt. Voor K is fatik zijn een zegen. Het alternatief is heelder dagen op cel verblijven. Sommige gedetineerden verlaten hun cel vrijwel nooit en dat al jaren. 9 maanden geleden kreeg K. er een kleindochter bij. Hij heeft ze nog niet gezien, maar dankzij de aalmoezeniers heeft hij foto’s, veel foto’s, genoeg om zijn cel mee te behangen. Hij heeft nu zijn eigen wall of fame.

We ontmoeten ook S. S. is eigenlijk een psychiatrische patiënt met een specifieke zorgnood. In hem woekeren onwillekeurige angsten en niet te onderdrukken achterdocht. Maar de zorg die hij nodig heeft, is er niet in de gevangenis. S. zit al 7 jaar en als het tegenzit nog 15 jaar. Zijn dagen zijn leeg en het is de leegte die hij gaandeweg is gaan omarmen.

Het verdriet van den bak aflevering 2 : Wall of Fame

In aflevering 1 verkennen we de gevangenis met aalmoezenier Siska Deknudt. Er is beton, beton, beton, geen groen, weinig licht, weinig buitenlucht. Er zijn 4 vleugels, er is een centraal bewakingscentrum met veel schermen. Siska gaat na of een kerstviering een haalbare kaart wordt. In het sobere bureau van de ‘geestelijke verzorgers’ lopen we José Roelant tegen het lijf, vrijwilliger en voormalig directeur nursing in een psychiatrisch ziekenhuis. 'Als ik bij iemand hier binnenstap, in zijn cel ga, zeg ik eigenlijk : ondanks alles vind ik het de moeite waard om met u een gesprek te voeren.'