و حتی نیست
ستون شن برشانه های برف گرفته ی زاگرس
 که تکیه کند باران سرزمین من
 و نیمکتی بر البرز
 که بنشیند گاهی ابر
 پس
 صندلی گذاشته ام در بالکن
 دست های باران در دستم سرد
 بفرمائید بنشینید باران بالا بلند من
 قالیچه انداخته ام زیر پاهایت
 بر سقف پشتی گذاشته ام
بالش
 که تکیه کنی با تو هستم ابر
 خب حالا حرف بزنیم
 آن بالا چه میگذرد ؟
فرشتگان خوب اند ؟
 شنیده ام خورشید پیر شده
 راستی ماه چه کار میکند ؟
 سه چهار شب پیش همین طرف ها بود
پشت شاخه انجیر و در آغوش درخت حیاط من
 شما هم سنگ ها را می بینید
  این سنگ های آسمانی و تکه های شهاب ؟
 شاید منظومه ای آنجاست که شلیک می کند به منظومه دیگر
 ستاره ای دیده اید سوگوار ستاره ها
 با نعش ستاره ای در دست
 نه ؟  اصلاً ؟ هیچ ؟
 پس نگاه کنید به قاره های ما
 به سرنوشت خاک
 خواهش میکنم نگاه کن باران
ببین با تو هستم ابر
 پیش از آنکه راهی سفر بشوید
 از رویای من تا زاگرس
  از دست هایم تا البرز

(۱۳۲۰-۱۳۷۶) بفرمائید بنشینید - شعر و صدا : بیژن نجدی

asad