سروده و ساخته‌ی علی اکبر شیدا

زلف سر کج» ــ سیما مافیها»

چهارمضراب دشتی برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ ۲۱۷-ب - کاروان

همایون شجریان- شوق دوست- مخالف سه گاه

29.10.2025 • Chorale • Veux-tu faire partie du voyage (Le conducteur s’appelle Jésus)

بدا به حال شاه گدایان
بدا به حال امیران
بدا به حال شمایان
همیشه تنهایان
همیشگی ویران همیشه بی ایران
همیشه در نهایت مرگ و همیشه در پایان
بدا به حال شمایان
بدا به حال شمایان
خوشا به حال رفیقان همیشه با ایمان
همیشه در شکفتگی شعر و لختی باران
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان
بدا به حال شمایان  همیشه رسوایان
رفیق قافله اما هم بند گردنه بندان
بدا به حال رهزنان و خانه فروشان و شب دلان و آینه دزدان
بدا به حال کلاغان
بدا به حال کلاغان
خوشا به حال عزیزان عزیز عزالدین
تمام رفیقان یگانه مرهم ایران
خوشا به حال عزیزان
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال رفیقان که شانه به شانه پیروز می شوند
در سربی  سپیده  شب سوز
جاودانه ترین عاشقانه ترین روز می شوند
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان
بدا به حال شاه گدایان
بدا به حال امیران
بدا به حال شمایان
همیشه تنهایان
همیشگی ویران همیشه بی ایران
همیشه در نهایت مرگ و همیشه در پایان
بدا به حال شمایان
بدا به حال کلاغان
بدا به حال شمایان
بدا به حال کلاغان
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان
خوشا به حال رفیقان
خوشا به حال عزیزان

بدا به حال کلاغان -شهیار قنبری- آلبوم اگر همه شاعر بودند

Golhaye Rangarang 572b - Parvin & Ghavami & Shajarian

نادیده رخ ات، نادیده رخ ات، در غم عشقت شده مشکل
ترسم که بمی ترسم که بمیرم شود مشکل من هم

تو نازنین یار منی، تو یار و غمخوار منی
من که میمیرم خدا، من که می سوزم چرا دور از منی؟
من که میمیرم خدا، من که می سوزم چرا دور از منی؟

mohsen-namjoo Na Dideh Rokhat

به قالو به بالا بود و هفتت رو به بالا بود و راهت ز من کج بود

عشق تو در قبرم پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، پاییز بود، لیز بود

بالا شدم به جهان چون ندیدم اثری

بلوا شدم گاهی سر بر پا شدم رویت هماره رو به پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، لیز بود

در دل آتش غم رُخت تا که خانه کرد

دیده سیل خون به دامنم بس روانه کرد

Www.IranMusicc.Com

هفتت از محسن نامجو

احسان عبدیپور  Indian ماشاالله بَمبوتی

قصه ها

mohsen kord

Indian  Moushallahbambooti  Ehsan Abdipour

همایون شجریان ، شب که میرسد از کناره ها

مـراسم ختم ِ نصرت است؛ همسر استاد عبادی. احمد عبادی را می‌گویم. همان که سه‌تار می‌زد. چند نفری نشسته‌اند دور هم. جمع خودمانی است. انگاری چند تا موزیسین هم آمده باشند با سازهایشان. قاب ِ تصویر، خالی است. همه‌چیز بر اساس یک صدا شکل می‌گیرد. مخاطب از آنچه که در این اطاق می‌گذرد آگاه نیست. تنها صدا است که روایت آنچه در این اطاق می‌گذرد را به عهده دارد.

صدای نی‌ای می‌پیچد توی فضا. نوازنده‌اش کسایی است. کسایی نی می‌زند اما این صدا، تنها صدای نی نیست. صدای نی که می‌پیچد توی اطاق، انگار نغمه‌ای ریشه گرفته از اندوه متراکمی پهن می‌شود در فضا. صدا، صدای مرگ است؛ مرگی که انگاری ناخواسته اتفاق افتاده. مرگی که از یک حماسه حاصل شده است. انگار نصرت قهرمان ملتی بوده، در واقعه‌ای حماسی مرده و حالا، توی جمعی خودمانی چند نفری جمع شده باشند و با این نغمه‌ها،‌ یادش را زنده نگه می‌دارند. صدای نی، صدای زنجموره است. صدایی است که انگار، همه‌ی اندوه‌های جهان را از همه‌ی قرن‌ها جمع کرده باشد و ریخته باشد توی نی‌ای که حسن کسایی می‌نوازدش.

کسایی می‌نوازد. یک دقیقه‌ای وشاید مبلغی بیشتر. آن‌قدری که شاید شنونده را آماده‌ی دریافت همه‌ی وجوه این اندوه می‌کند. این سمفونی ِ تک نفره که نواخته می‌شود، ادیب خونساری [خیلی از قدیمی‌ها "خوانساری" را "خونساری" می‌گفتند؛ شنیده‌اید حتما] شروع می‌کند به خواندن. با صدایی خسته، درهم‌شکسته و فروریخته،‌ صدایی که قدرت ِ روزهای پیشین را ندارد و البته همین فروریختگی، سوزناکی‌اش را می‌افزاید. مثل شمشیری که کُند شده. ادیب با صدای خسته و زخمی‌اش درآمد می‌خواند: «سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت/ آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت» و انگار شعر را به خدمت می‌گیرد که این اندوه را -این آوار ِ فروریخته از هر کران را- به مخاطب منتقل کند، وگرنه همه چیز در آن قاب ِ خالی راوی ِ آن است که گویی زبان و کلام را یارای بیان این اندوه نیست.

این خط را که می‌خواند، کسایی پاسخ‌ش را با نی‌اش می‌دهد. خونساری می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم» و دوباره می‌خواند: «ماجرا کم کن و باز آ که مرا مردم چشم/ خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت». و این بیت را طوری می‌خواند که تو منتظری کسی «ماجرا کم کند» و «باز آید». نی اینجا خاموش می‌ماند. عبادی -که خود سوگوار نصرت است- به کمک می‌شتابد. زخمه به سه‌تار می‌زند و پاسخ ادیب خونساری را با نوک انگشتان‌ش می‌گوید. ادیب می‌خواند: «تو که نوشم نه‌ئی، نیشم چرایی/ نمک‌پاش ِ دلم ریشم چرایی» و می‌نالد همراه با سه‌تار و نی. بعد انگار که ادامه‌ی شعر یادش نمی‌آید، نومیدانه می‌خواند: «ببین انتظارت چه کرده با روزگارم، ببین انتظارت چه کرده با روزگارم».
.......
ادامه‌ی روایت را از اینجا بخوانید:
tchaikovsky.blogfa.com/post/92

بدا به حال کلاغان -شهیار قنبری- آلبوم اگر همه شاعر بودند

asad