
به جُستجوی تو
بر درگاهِ کوه می‌گریم،
در آستانه‌ی دریا و علف.

به جُستجوی تو
در معبرِ بادها می‌گریم
در چارراهِ فصول،
در چارچوبِ شکسته‌ی پنجره‌یی
که آسمانِ ابرآلوده را
قابی کهنه می‌گیرد.


به انتظارِ تصویرِ تو
این دفترِ خالی
تا چند
تا چند
ورق خواهد خورد؟

جریانِ باد را پذیرفتن
و عشق را
که خواهرِ مرگ است. ــ

و جاودانگی
رازش را
با تو در میان نهاد.


پس به هیأتِ گنجی درآمدی:
بایسته و آزانگیز
گنجی از آن‌دست
که تملکِ خاک را و دیاران را
از اینسان
دلپذیر کرده است!


نامت سپیده‌دمی‌ست که بر پیشانی‌ِ آسمان می‌گذرد
ــ متبرک باد نامِ تو! ــ


و ما همچنان
دوره می‌کنیم
شب را و روز را
هنوز را…




شاملو، مرثیه " در خاموشی فروغ فرخزاد "  مرثیه های خاک

Mix & Master : Studio Saba - Kaveh Abedin
Special Thanks to: Hadi Rahmani

SingWithMe-Remastered

شاعر : مولانا
موسیقی : شهاب برادران
صدا : گروه دایره
باس، میکس و ضبط : رضا مقدس
"اجرا شده به مناسبت روز میراث فرهنگی ایران، موزه رویال اونتاریو"
پیج فیسبوک : https://www.facebook.com/TheCircleMusicBand

گروه دایره - جان من | Circle Band - My life

اگر آیی بجانت وانوازم	/ وگر نایی ز هجرانت گدازم
بیا دردی که داری بر دلم نه/	 بميرم يا بسوزم يا بسازم

درخت غم به جانم کرده ریشه/ به درگاه خدا نالم همیشه
عزیزان قدر یکدیگر بدانید/ عجل سنگست و آدم مثل شیشه

محمدرضا شجریان و برادران پورناظری-آواز بابا طاهر

«بنای عظیم خاطره» شماره‌ی‌ ویژه‌ی پادکست محبوب «غذایای ایرانی» برای نوروز ۱۴۰۳ است. فهیمه خضر حیدری در این قسمت از «غذایای ایرانی» از یادها و خاطره‌هایی می‌گوید که با طعم و بو و مزه‌ها از بشقاب غذای ما سر برمی‌آورند. غذاها و رنگ و عطرشان، مخصوصاً که عید نوروز و فصلِ دیدار و خاطره ساختن‌هاست، ما را به دشتِ پرستاره‌ی یادها می‌برند و شماره‌ی نوروزی غذایای ایرانی در جست‌وجوی یادها و آیین‌ها و سفره‌ها، از یزدِ کهن تا جنوبِ گرمِ ایران و از آنجا تا خانه‌ی ایرانیانِ مهاجر در سراسر دنیا سفر کرده است.
فهمیه خضر حیدری

غذایای ایرانی نوروز ۱۴۰۳ ــ «بنای عظیم خاطره»

خواننده : فتحعلی اویسی
شاعر : افشین یداللهی

ye shab

نجوا خبازیان- هوای تو

بهاره دختر عمو

•دعای سحر• آیدا شاه قاسمی

Haji Firooz - Single

Haji Firooz

آن میر دروغین بین با اسپک و با زینک
شنگینک و منگینک سربسته به زرینک
چون منکر مرگست او گوید که اجل کو کو
مرگ آیدش از شش سو گوید که منم اینک
گوید اجلش کای خر کو آن همه کر و فر
وان سبلت و آن بینی وان کبرک و آن کینک
کو شاهد و کو شادی مفرش به کیان دادی
خشتست تو را بالین خاکست نهالینک
ترک خور و خفتن گو رو دین حقیقی جو
تا میر ابد باشی بی‌رسمک و آیینک
بی‌جان مکن این جان را سرگین مکن این نان را
ای آنک فکندی تو در در تک سرگینک
ما بسته سرگین دان از بهر دریم ای جان
بشکسته شو و در جو ای سرکش خودبینک
چون مرد خدابینی مردی کن و خدمت کن
چون رنج و بلا بینی در رخ مفکن چینک
این هجو منست ای تن وان میر منم هم من
تا چند سخن گفتن از سینک و از شینک
شمس الحق تبریزی خود آب حیاتی تو
وان آب کجا یابد جز دیده نمگینک

بهاره دختر عمو

tahere jaberi