“Senin yanında ömrüm uzuyor
Diyecektim, demedim”
•
“Geyve’deki vişne ağaçlarına inanılmaz bir sempati besliyorum. Bunun nedeni dallarındaki meyveler değil, vişne ağacını gördükçe dedemi hatırlamam. Çünkü dedem benim gözümde hep bir vişne ağacı olarak kaldı.”
Böyle diyor İbrahim Tenekeci bir kitabında. Şairlerin anılarına ilgi duyan biriyim. Onlarda o güzel dizelerin mayasının saklı olduğuna inanırım çünkü. Hafızam beni yanıltmıyorsa İbrahim abi küçükken dedesi onu meyve bahçesine götürür, ağaçların isimlerini öğretirmiş. Bunun için özellikle kış mevsimini, ağaçların meyve vermediği, kuruyup yaprak döktüğü zamanları seçermiş. Bunu insanlara uyarlayınca kıymetli bir hakikatle karşı karşıya kalıyoruz. Misal, dallarında elma olan bir ağacı herkes tanır. Mühim olan meyvesi yokken tanımak. Bu, insanlar için de böyle. Anadolu irfanının bize söylediği de budur asırlardır. Girişteki dizeler de İbrahim Tenekeci’nin “Zor günlerin ağabeyi...” diye başlayan o kısacık denemesinin son sözleridir. Biz inanırız ki bazı şeyler yokluğuyla kaimdir ve öyle değil midir ki aşk, aramaktır. Hep söylenir: Aramakla bulunmaz ancak bulanlar hep arayanlardır.’ Bulmak, yaradır. Yine şairin diliyle: ‘Bizde, yaralar sarılmaz, saklanır.’

Şair: İbrahim Tenekeci
Yorum: Furkan Özdemir
Müzik: Karadayı - Elimi Tut
Fotoğraf: Annie Spratt


#İbrahimTenekeci
#ÜzülmekYasak
#FurkanÖzdemir

İbrahim Tenekeci - Üzülmek Yasak

Furkan Özdemir