Copy of بهترین شعرهای زبان فارسی | با صدای شاعر،  پالایش شده و با کیفیت

▨ شعر: از دوستت دارم
▨ شاعر: یدالله رویایی
▨ با صدای: یدالله رویایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی

وقتی سخن از تو می‌گویم
از عاشق
از عارفانه 
می‌گویم
از دوست دارم
از خواهم داشت
از فكر عبور در به تنهایی
.من با گذر از دل تو می‌كردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست
خواهم زیست.
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو
خواهم خواند

ما خاطره از شبانه می‌گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغانِ در پنهان،
ما خاطره‌ایم از به نجواها...

من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه‌ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذتِ نادرِ شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده‌ی تشنه‌ام تو دیدن باش!
▨
از دفتر شعر از دوستت دارم‌
شامل شعرهای ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۷
چاپ اول: ۱۳۴۷

یدالله رویایی | از دوستت دارم | پالایش شده

▨ شعر: نگاه
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
نگاهت می‌کنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبان عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد

چه خواهش‌ها در این خاموشیِ گویاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو چشم و دلت گوش و زبان دارد

بیا تا آنچه از دل می‌رسد بر دیده بنشانیم
زبان‌بازی به حرف و صوت معنی را زیان دارد

چو هم‌پرواز خورشیدی مکن از سوختن پروا
که جفت جان ما در باغِ آتش آشیان دارد

اَلا ای آتشین‌پیکر! بر آی از خاک و خاکستر
خوشا آن مرغ بالاپر که بال کهکشان دارد

زمان‌فرسود دیدم هرچه از عهد ازل دیدم
زهی این عشق عاشق‌کش که عهد بی‌زمان دارد

ببین داس بلا ای دل، مشو زین داستان غافل
که دست غارت باغ است و قصد ارغوان دارد

درون‌ها شرحه‌شرحه است از دم و داغ جدایی‌ها
بیا از بانگ نی بشنو که شرحی خون فشان دارد

دهان سایه می‌بندند و باز از عشوه‌ی عشقت
خروش جان او آوازه در گوش جهان دارد
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد

▨ شعر: این بار
▨ شاعر: سیاوش کسرایی
▨ با صدای: سیاوش کسرایی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
بار دگر اگر به درختی نظر کنم
یا از میان بیشه و باغی گذر کنم
چشمم به قدّ و قامت دار و درخت نیست
چشمم به روی نقش و نگار بهار نیست
چشمم به برگ نیست
چشمم به غنچه و گل و سبزینه‌خار نیست
چشمم به دست‌های پُرِ شاخسار نیست 

این بار چشم من به سوی آشیانه‌هاست
آنجا که می‌تپد دل نوزادِ زندگی
واندر هجوم سخت‌ترین تندباد‌هاست
آماجگاه تیر تگرگ و سنان برق
پروازگاه خوشدلی و خانه‌ی بلاست
چشمم به لانه‌هاست. 

ای جوجگان از دل توفان برآمده
چشمم پی شماست!
▨
سیاوش کسرایی
شعر در سال ۱۳۵۴ در تهران سروده شده و در دفتر شعر چهل کلید به سال ۱۳۶۰ چاپ شده است.
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: این خوانش در شب‌های شعر گوته، در مهر ۱۳۵۶، انجام شده است.
پی‌نوشت دوم: عبارت «واندر» در شعر فوق، در کتاب با املای «وندر» آمده است.

سیاوش کسرایی | این بار |پالایش شده

▨ شعر: چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــ
چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم، ندهم به هیچ شادی

ز تو دارم این غم خوش، به جهان از این چه خوش‌تر؟
تو چه دادی‌ام که گویم که از آن به‌ام ندادی؟

چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این درِ تماشا که به روی من گشادی؟

تویی آن‌که خیزد از وی همه خرّمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟

ز کدام ره رسیدی، ز کدام در گذشتی
که ندیده‌دیده ناگه به درونِ دل فتادی؟

به سرِ بلندت ای سرو که در شبِ زمین‌کن
نفسِ سپیده داند که چه راست ایستادی

به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دلِ سایه چه در میان نهادی؟
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | چه مبارک است این غم

▨ شعر: زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــ
زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست
من ایستاده در اکنون و او در آینده‌ست

چه مایه گشتم و آینده حال گشت و گذشت
هنوز در پی آینده، حال گردنده‌ست

به هر قدم قدَری گفتم از زمان کَندم
کنون چو می‌نگرم او ز عمر من کَنده‌ست

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم
که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

تو آن زمان به سرم سایه خواهی افکندن
که پیشِ پای تو، ترکیب من پراکنده‌ست

به شاهراه طلب، بیم نامرادی نیست
زهی امید که تا عشق هست پاینده‌ست

ز دورباشِ حوادث دلم ز راه نرفت
بیا که با تو هنوزم هزار پیوندست

به جان سایه که میرنده نیست آتش عشق
مبین به کشته‌ی عاشق، که عاشقی زنده‌ست
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
تهران، خرداد ۱۳۸۵

هوشنگ ابتهاج | زمان میان من و او جدایی افکنده‌ست

▨ نام شعر: شادی نماند
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: شاعر
▨ موسیقی: بداهه‌نوازی سه‌تار توسط سهراب پورناظری
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
شادی نماند و شور نماند و هوس نماند
سهل است این سخن، که مجال ِ نفس نماند

فریاد از او کنند که فریادرس رسد
فریاد را چه سود، چو فریادرس نماند؟

کو، کو، کجاست، قمری مست سرود خوان؟
جز مشتی استخوان و پر، اندر قفس نماند

امید در به در شد و از کاروان شوق
جز ناله‌ای ضعیف ز مسکین جَرَس نماند

طوفانی از غبار بماند و سوار رفت
بس برگ و ساز ِ بیهده ماند و فَرَس نماند

سودند سر به خاک ِ مذّلت کسان چو باد
در برج‌های قلعه‌ی تدبیر، کس نماند

کارون و زنده‌رود پر از خون دل شدند
اترک شکست عهد و، وفای ارس نماند

تنها نه خصم رهزن ما شد، که دوست هم
چندان که پیش رفتش از او باز پس نماند

رفتند و رفت هر چه دروغ و فریب بود
تا مرگ، این حقیقت بی رحم، بس نماند

تابنده باد مشعل مِی! کاندرین ظُلام
موسی بشد؛ به وادی ایمن قَبَس نماند

برخیز «امید» و چاره‌ی غم‌ها ز باده خواه
ور نیست، پس چه چاره کنی؟ چاره پس نماند
▨
مهدی اخوان ثالث
متخلص به م. امید

مهدی اخوان ثالث | شادی نماند

▨ نام شعر: دریچه‌ها
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــ
ما چون دو دریچه، روبروی هم
آگاه ز هر بگو مگوی ِ هم
هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار ِ روز آینده
عمر آینه‌ی بهشت، اما...
آه
بیش از شب و روز ِ تیر و دی کوتاه
اکنون دل من شکسته و خسته‌ست
زیرا یکی از دریچه‌ها بسته‌ست
نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد
نفرین به سفر، که هرچه کرد او کرد
▨ 
مهدی اخوان ثالث
از دفتر شعر: آخر شاهنامه
منتشر شده به سال ۱۳۳۸

مهدی اخوان ثالث | دریچه‌ها

▨ نام شعر: امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــ
امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن، هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه‌ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که بر آسود، زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله‌ی این کهنه کمان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه‌فشان است

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه‌ی ایام، دل آدمیان است

دل بر گذر قافله‌ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

ای کوه! تو فریاد من امروز شنیدی
دردی‌ست درین سینه که همزاد جهان است

از داد و وداد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چه قَدَر فاصله‌ی دست و زبان است

خون می‌چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می‌کنم، افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی‌ست که اندر قدم راهروان است
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
این شعر در زندان سروده شده
به تاریخ آذر ماه ۱۳۶۲

هوشنگ ابتهاج | امروز نه آغاز و نه انجام جهان است

▨ نام شعر: آه از آن رفتگان بی‌برگشت
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ موسیقی: قطعه آتشگاه با اجرای کیهان کلهر در کنسرت شهر خاموش
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
(قسمت ابتدایی شعر، در خوانش نیامده است)
...
دانه از آن زمان كه در خاك است
با دلش آفتاب ادراك است

سرگذشتِ درخت می‌داند
رقمِ سرنوشته می‌خواند

گرچه با رقص و ناز در چمن است
سرنوشت درخت، سوختن است

آن درخت كهن منم كه زمان
بر سرم راند بس بهار و خزان

دست و دامن تهیّ و پا در بند
سر كشیدم به آسمان بلند

شبم از بی‌ستارگی، شب گور
در دلم پرتو ستاره‌ی دور

آذرخشم گهی نشانه گرفت
گه تگرگم به تازیانه گرفت

بر سرم آشیانه بست کلاغ
آسمان تیره گشت چون پر زاغ

مرغ شب‌خوان که با دلم می‌خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

آهوان گم شدند در شب دشت
آه از آن رفتگان بی‌برگشت

گر نه گل دادم و بر آوردم
بر سری چند سایه گستردم

دست هیزم‌شکن فرود آمد
در دل هیمه بوی دود آمد

کنده‌ی پیر آتش‌اندیشم
آرزومند آتش خویشم
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | آه از آن رفتگان بی‌برگشت (درخت)

▨ نام شعر: نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــ
نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
دریچه آه می‌کشد
تو از کدام راه می‌رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی‌ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)

هوشنگ ابتهاج | نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم

▨ نام شعر: می‌بینم آن شکفتن شادی را
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
می‌بینم
آن شکفتن شادی را
پرواز بلند آدمیزادی را
آن جشن بزرگ روز آزادی را

کیوان
خندان به سایه می‌گوید:
-دیدی؟!
به تو می گفتم...

-آری، تو همیشه راست می گفتی
می‌بینم
می‌بینم
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
ــــــــــــــــ
هوشنگ ابتهاج این شعر را به مرتضی کیوان تقدیم کرده است. 
مرتضی کیوان در پی پناه دادن به سه تن از نظامیان فراری حزب توده در جریان کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، دستگیر و به جرم خیانت، در روز ۲۷ مهرماه سال ۱۳۳۳ تیرباران شد.

هوشنگ ابتهاج | می‌بینم آن شکفتن شادی را | برای مرتضی کیوان

▨ نام شعر: تکیه‌گاه (غزل ۳) 
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای: مهدی اخوان ثالث
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
ای تکیه‌گاه و پناه
زیباترین لحظه‌های
پر عصمت و پر شکوهِ
تنهایی و خلوت من
ای شطِ شیرینِ پر شوکتِ من
ای با تو من گشته بسیار
در کوچه‌های بزرگِ نجابت
ظاهرنه‌بن‌بستِ عابرفریبنده‌ی استجابت
در کوچه‌های سرور و غمِ راستینی که‌مان بود
در کوچه‌باغِ گلِ ساکتِ نازهایت
در کوچه‌باغِ گلِ سرخِ شرمم
در کوچه‌های نوازش
در کوچه‌های چه شب‌های بسیار
تا ساحل سیمگونِ سحرگاه رفتن
در کوچه‌های مه‌آلودِ بس گفت‌وگوها
بی هیچ از لذتِ خواب گفتن
در کوچه‌های نجیبِ غزل‌ها که چشم تو می‌خواند
گهگاه اگر از سخن باز می‌ماند
افسون پاکِ مَنَش پیش می‌راند
ای شطِ پر شوکتِ هر چه زیباییِ پاک
ای شطِ زیبای پر شوکتِ من
ای رفته تا دوردستان
آنجا بگو تا کدامین ستاره‌ست
روشن‌ترین هم‌نشینِ شب غربت تو؟
ای هم‌نشینِ قدیم شبِ غربتِ من

ای تکیه‌گاه و پناه
غمگین‌ترین لحظه‌های کنون بی‌نگاهت تهی مانده از نور
در کوچه‌باغِ گلِ تیره و تلخِ اندوه
در کوچه‌های چه شب‌ها که اکنون همه کور
آن‌جا بگو تا کدامین ستاره‌ است
که شب‌فروزِ تو خورشید پاره‌ست؟
▨
مهدی اخوان ثالث (متخلص به م. امید)
از دفتر شعر «آخر شاهنامه»
منتشر شده به سال ۱۳۳۸
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: در ابتدا، صدای فروغ فرخزاد را می‌شنوید.

مهدی اخوان ثالث | تکیه‌گاه

▨ نام قطعه: من سردم است
▨ شاعر: فروغ فرخزاد
▨ با صدای: فروغ فرخزاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد.
...
من عریانم، عریانم، عریانم
مثل سکوت‌های میان کلام‌های محبت عریانم
و زخم‌های من همه از عشق است
از عشق، عشق، عشق
...
ای یار! ای یگانه‌ترین یار! آن شراب مگر چند ساله بود؟
...
من این جزیرهٔ سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده‌ام
و تکه‌تکه شدن، راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره‌هایش آفتاب به دنیا آمد.
...
▨
فروغ فرخزاد
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این گردانه تنها شامل بندهایی از شعر «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» است که به انتخاب من تنظیم شده است.

فروغ فرخزاد | من سردم است

▨ نام شعر: تو بگو ماه کجاست
▨ شاعر: محمد صالح‌علا
▨ با صدای: محمد صالح‌علا
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
تو بگو ماه کجاست؟
تو مرا خانه ببر، دلِ من نابیناست
تو بگو آه چه طعمی دارد؟
تو بگو ابر چرا می‌بارد؟
باد در گوشِ درخت چه آوازی می‌خوانَد؟
سروِ شیراز چرا آزاد است؟
بر لبِ خار چرا فریاد است؟
این چه شهری است؟ همان جابلقاست؟
ما کجا گمشده‌ایم؟
تهِ بن بست چرا ناپیداست؟

تو بگو ماه کجاست؟
تو مرا خانه ببر
...دل من نابیناست
▨
محمد صالح‌علا

محمد صالح‌علا | تو بگو ماه کجاست

▨ نام قطعه: پری کوچک غمگین
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــ
در اتاقی که به اندازه‌ی یک تنهایی‌ست
دلِ من
که به اندازه‌ی یک عشق است
به بهانه‌های ساده‌ی خوشبختیِ خود می‌نگرد
به زوال زیبای گل‌ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه‌ی خانه‌ی‌مان کاشته‌ای
و به آواز قناری‌ها
که به اندازه‌ی یک پنجره می‌خوانند
آه سهم من این است
سهم من این است
سهم من
...
آسمانی‌ست که آویختن پرده‌ای آن را از من می‌گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله‌ی متروک‌ست
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغِ خاطره‌هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید
"دست‌هایت را
دوست می‌دارم"
...
{من} پریِ کوچکِ غمگینی را
می‌شناسم که در اعماق اقیانوسی مَسکن دارد
و دلش را در یک نی لبکِ چوبین {چوبی}
می‌نوازد آرام، آرام
پریِ کوچکِ غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد
▨
فروغ فرخ‌زاد
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: این قطعه گردانه‌ای است که تنها شامل برخی از بندهای شعر «تولدی دیگر» است که به انتخاب من تنظیم شده.
پی‌نوشت دوم: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.

فروغ فرخزاد | پری کوچک غمگین

▨ نام شعر: ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
و این منم
زنی تنها
در آستانه‌ی فصلی سرد
در ابتدای درکِ هستی آلوده‌ی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دست‌های سیمانی

زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت، چهار بار نواخت
{ساعت} چهار بار نواخت
امروز روز اول دی‌ماه است
من راز فصل‌ها را می‌دانم
و حرف لحظه‌ها را می‌فهمم
نجات‌دهنده در گور خفته است
و خاک، خاک پذیرنده
اشارتی‌ست به آرامش

زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت.

در کوچه باد می‌آید
در کوچه باد می‌آید
و من به جفت‌گیری گل‌ها می‌اندیشم
به غنچه‌هایی با ساق‌های لاغر کم‌خون
و این زمان خسته‌ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می‌گذرد
مردی که رشته‌های آبی رگ‌هایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده‌اند
و در شقیقه‌های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار می‌کنند
-سلام
-سلام
و من به جفت‌گیری گل‌ها می‌اندیشم

در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه‌ها
و اجتماع سوگوار تجربه‌های پریده‌رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می‌شود به آن کسی که می‌رود این‌سان
صبور،
سنگین،
سرگردان،
فرمان ایست داد.
چگونه می‌شود به مرد گفت که او زنده نیست،
او هیچوقت زنده نبوده‌است.

در کوچه باد می‌آید
کلاغ‌های منفرد انزوا
در باغ‌های پیر کسالت می‌چرخند
و نردبام
چه ارتفاع حقیری دارد.

آنها تمام ساده‌لوحی یک قلب را
با خود به قصر قصه‌ها بردند
و اکنون دیگر
دیگر چگونه یک نفر به رقص بر خواهد خاست
و گیسوان کودکی‌اش را
در آب‌های جاری خواهد ریخت
و سیب را که سرانجام چیده‌است و بوییده‌است
در زیر پا لگد خواهد کرد؟

ای یار، ای یگانه‌ترین یار
چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند.
انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یک روز آن پرنده نمایان شد
انگار از خطوط سبز تخیل بودند
آن برگ‌های تازه که در شهوت نسیم نفس می‌زدند
انگار
آن شعله‌ی بنفش که در ذهن پاک پنجره‌ها می‌سوخت
چیزی به جز تصور معصومی از چراغ نبود.

در کوچه {کوچه‌ها} باد می‌آید
این ابتدای ویرانی‌ست
آن روز هم که دست‌های تو ویران شدند باد می‌آمد
ستاره‌های عزیز
ستاره‌های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان، دروغ وزیدن می‌گیرد
دیگر چگونه می‌شود به سوره‌های رسولانِ سرشکسته پناه آورد؟
ما مثل مرده‌های هزاران‌هزار ساله به هم می‌رسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد.
من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار! ای یگانه ترین یار: «آن شراب مگر چند ساله بود؟»
نگاه کن که در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشت‌های مرا می‌جوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه می‌داری؟

من سردم است و از گوشواره های صدف بیزارم
من سردم است و می‌دانم
که از تمامی اوهامِ سرخ یک شقایق وحشی
جز چند قطره خون
چیزی به جا نخواهد ماند
خطوط را رها خواهم کرد
و همچنین شمارش اعداد را رها خواهم کرد
و از میان شکل‌های هندسی محدود
به پهنه‌های حسی وسعت پناه خواهم برد
من عریانم، عریانم، عریانم
مثل سکوت‌های میان کلام‌های محبت عریانم
و زخم‌های من همه از عشق است
از عشق، عشق، عشق
من این جزیره‌ی سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده‌ام
و تکه‌تکه شدن، راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذره‌هایش آفتاب به دنیا آمد.

سلام ای شب معصوم!
سلام ای شبی که چشم‌های گرگ‌های بیابان را
به حفره‌های استخوانی ایمان و اعتماد بدل می‌کنی
و در کنار جویبارهای تو، ارواح بیدها
ارواح مهربان تبرها را می‌بویند
من از جهان بی‌تفاوتی فکرها و حرف‌ها و صداها می‌آیم
و این جهان به لانه‌ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمی‌ست
که همچنان که تو را می‌بوسند
در ذهن خود طناب دار تو را می‌بافند

سلام ای شب معصوم!
...
▨
فروغ فرخزاد
از دفتر شعر «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد»
ـــــــــــــــــ
پی‌نوشت اول: متن شعر منطبق بر خوانش شاعر است و با نسخه‌ی چاپ شده در کتاب، تفاوت‌هایی دارد. شکل مکتوب شعر‌، در داخل آکولاد {} آمده است.
پی‌نوشت دوم: شعر ادامه دارد اما متاسفانه خوانش فروغ از بقیه‌ی شعر در اختیار ما نیست.
پی‌نوشت سوم: بخشی از شعر به دلیل محدودیت طول متن در ساندکلاد، در اینجا نیامده است.

فروغ فرخزاد | ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد (پالایش شده)

▨ نام شعر: تولدی دیگر
▨ شاعر: فروغ فرخ‌زاد
▨ با صدای: فروغ فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــ
همه‌ی هستی ِ من آیه‌ی تاریکی‌ست
که تو را در خود تکرارکنان
به سحرگاه ِ شکفتن‌ها و رستن‌های ابدی خواهد برد
من در این آیه تو را آه کشیدم، آه
من در این آیه ترا
به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید
یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می‌گذرد
زندگی شاید
ریسمانی‌ست که مردی با آن خود را از شاخه می‌آویزد
زندگی شاید طفلی‌ست که از مدرسه بر می‌گردد

***این سطر در خوانش فروغ نیامده است اما در نسخه کتبی شعر موجود است
زندگی شاید افروختن سیگاری باشد، در فاصله‌ی رخوتناک دو هم آغوشی***
***

زندگی شاید عبور گیج رهگذری باشد
که کلاه از سر بر می‌دارد
و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی‌معنی می‌گوید «صبح بخیر»
زندگی شاید آن لحظه‌ی مسدودیست
که نگاه من، در نی‌نی چشمان تو خود را ویران می‌سازد
و در این حسی است
که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت
در اتاقی که به اندازهٔ یک تنهایی‌ست
دل من
که به اندازه‌ی یک عشق است
به بهانه‌های ساده‌ی خوشبختی خود می‌نگرد
به زوال زیبای گل‌ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه‌ی خانه‌مان کاشته‌ای
و به آواز قناری‌ها
که به اندازه‌ی یک پنجره می‌خوانند
آه...
سهم من این است
سهم من این‌ است
سهم من
آسمانی‌ست که آویختن پرده‌ای آن را از من می‌گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله‌ی متروک است
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره‌هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می‌گوید:
«دست‌هایت را
«دوست می‌دارم»

دست‌هایم را در باغچه می‌کارم
سبز خواهم شد، می‌دانم، می‌دانم، می‌دانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت
گوشواری به دو گوشم می‌آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن‌هایم برگ گل کوکب می‌چسبانم
کوچه‌ای هست که در آنجا
پسرانی که به من عاشق بودند، هنوز
با همان موهای درهم و گردن‌های باریک و پاهای لاغر
به تبسم‌های معصوم دخترکی می‌اندیشند که یک‌شب او را
باد با خود برد
کوچه‌ای هست که قلب من آنرا
از محل کودکی‌ام دزدیده ست
سفر حجمی در خط ِ زمان
و به حجمی خط ِ خشک زمان را آبستن کردن
حجمی از تصویری آگاه
که ز مهمانی یک آینه بر می‌گردد
و بدین سان است
که کسی می‌میرد
و کسی می‌ماند
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، مرواریدی صید نخواهد کرد

من
پری کوچک غمگینی را
می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی‌لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می‌میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد
▨
فروغ فرخ‌زاد
از دفتر شعر «تولدی دیگر»

فروغ فرخزاد | تولدی دیگر | کامل و پالایش شده

▨ نام شعر: برای روزنبرگ‌ها (خبر کوتاه بود؛ اعدامشان کردند)
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج و محمدرضا شجریان
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
خبر کوتاه بود؛
-«اعدامشان کردند.»
خروش دخترک برخاست
لبش لرزید
دو چشم خسته‌اش از اشک پُر شد
گریه را سر داد
و من با کوششی پُر درد، اشکم را نهان کردم

-چرا اعدامشان کردند؟
می‌پرسد ز من با چشم اشک‌آلود
{چرا اعدامشان کردند؟}

-عزیزم، دخترم
آنجا، شگفت‌انگیز دنیایی‌ست {است}
دروغ و دشمنی فرمانروایی می‌کند آنجا
طلا: این کیمیای خونِ انسان‌ها
خدایی می‌کند آنجا
شگفت‌انگیز دنیایی که همچون قرن‌های دور
هنوز از ننگ آزار سیاهان دامن‌آلوده‌ست
در آنجا حق و انسان حرف‌هایی {حرف‌های} پوچ و بیهوده‌ست
در آنجا دشمنی {رهزنی}، آدم‌کُشی، خون‌‌ریزی آزادست
و دست‌ و پای آزادی‌ست در زنجیر

عزیزم، دخترم
آنان
برای دشمنی با من
برای دشمنی با تو
برای دشمنی با راستی اعدامشان کردند
و هنگامی که یاران
با سرود زندگی بر لب
به سوی مرگ می‌رفتند
امیدی آشنا می‌زد چو گُل در چشمشان لبخند
به شوق زندگی آواز می‌خواندند
و تا پایان به‌ راه روشن خود باوفا ماندند

عزیزم
پاک کُن از چهره اشکت را، ز جا برخیز
تو در من زنده‌ای، من در تو: ما هرگز نمی‌میریم
من و تو با هزارانِ دگر
این راه را دنبال می‌گیریم
از آنِ ماست پیروزی
از آنِ ماست فردا، با همه شادی و بهروزی

عزیزم
کار دنیا رو به آبادی‌ست
و هر لاله که از خون شهیدان می‌دمد امروز
نوید روز آزادی‌ست
▨
هوشنگ ابتهاج (متخلص به هـ. ا. سایه)
از دفتر شعر «یادگار خون سرو»

هوشنگ ابتهاج | خبر کوتاه بود؛ اعدامشان کردند

▨ نام شعر: تکیه‌گاه (غزل ۳) 
▨ شاعر: مهدی اخوان ثالث
▨ با صدای فروغ فرخ‌زاد
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــ
ای تکیه‌گاه و پناه
زیباترین لحظه‌های
پر عصمت و پر شکوهِ
تنهایی و خلوت من
ای شطِ شیرینِ پر شوکتِ من
ای با تو من گشته بسیار
در کوچه‌های بزرگِ نجابت
ظاهرنه‌بن‌بستِ عابرفریبنده‌ی استجابت
در کوچه‌های سرور و غمِ راستینی که‌مان بود
در کوچه‌باغِ گلِ ساکتِ نازهایت
در کوچه‌باغِ گلِ سرخِ شرمم
در کوچه‌های نوازش
در کوچه‌های چه شب‌های بسیار
تا ساحل سیمگونِ سحرگاه رفتن
در کوچه‌های مه‌آلودِ بس گفت‌وگوها
بی هیچ از لذتِ خواب گفتن
در کوچه‌های نجیبِ غزل‌ها که چشم تو می‌خواند
گهگاه اگر از سخن باز می‌ماند
افسون پاکِ مَنَش پیش می‌راند
ای شطِ پر شوکتِ هر چه زیباییِ پاک
ای شطِ زیبای پر شوکتِ من
ای رفته تا دوردستان
آنجا بگو تا کدامین ستاره‌ست
روشن‌ترین هم‌نشینِ شب غربت تو؟
ای هم‌نشینِ قدیم شبِ غربتِ من

ای تکیه‌گاه و پناه
غمگین‌ترین لحظه‌های کنون بی‌نگاهت تهی مانده از نور
در کوچه‌باغِ گلِ تیره و تلخِ اندوه
در کوچه‌های چه شب‌ها که اکنون همه کور
آن‌جا بگو تا کدامین ستاره‌ است
که شب‌فروزِ تو خورشید پاره‌ست؟
▨
مهدی اخوان ثالث (متخلص به م. امید)
از دفتر شعر «آخر شاهنامه»
منتشر شده به سال ۱۳۳۸
ــــــــــــــــ
پی‌نوشت: این شعر با صدای شاعر، یعنی مهدی اخوان ثالث نیز موجود است و قبلا منتشر شده است.

مهدی اخوان ثالث | تکیه‌گاه | با صدای فروغ فرخزاد

▨ نام شعر: امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
▨ شاعر: هوشنگ ابتهاج( ا.سایه)
▨ با صدای: هوشنگ ابتهاج
▨  پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
امشب به قصه‌ی دل من گوش می‌کنی
فردا مرا چو قصه فراموش می‌کنی 

این دُر همیشه در صدف ِ روزگار نیست
می‌گویمت ولی توکجا گوش می‌کنی 

دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی؟ 

در ساغر تو چیست که با جرعه ی نخست
هشیار و مست را همه مدهوش می کنی؟ 

مِی جوش می‌زند به دل ِ خُم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی 

گر گوش می‌کنی سخنی خوش بگویمت
بهتر ز گوهری که تو در گوش می‌کنی 

جام ِ جهان ز خون ِ دل ِ عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

سایه چو شمع شعله در افکنده‌ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می‌کنی

Copy of بهترین شعرهای زبان فارسی | با صدای شاعر، پالایش شده و با کیفیت

marzie