poetry reading / شعرخوانی

Maha - Kasi Injast?
Voice of Mahdi Akhavan Sales , Ahmad Shamlou & Shahram Nazeri
Mix by 3hand
ماها - کسی اینجاست؟
با صدای مهدی اخوان ثالث ، احمد شاملو و شهرام ناظری
میکس از سهند

@mysticmaha

Support Maha

Kasi Injast? | کسی اینجاست؟ (Music By Dark Life Note/ Maha Mix /Voices of Akhavan, Shamlou & Nazeri)

مـن اینـجا بـس دلـم تنگ است
و هر سازی كه می بینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر كجا آیا همین رنگ است ؟

مهدی اخوان ثالث

هوا سرد است و برف آهسته بارد
ز ابری ساکت و خاکستری رنگ
زمین را بارش مثقال، مثقال
فرستد پوشش فرسنگ، فرسنگ
سرود کلبه‌ی بی‌روزن شب
سرود برف و باران است امشب
ولی از زوزه‌های باد پیداست
که شب مهمان توفان است امشب
دوان بر پرده‌های برف‌ها، باد
روان بر بال‌های باد، باران
درون کلبه‌ی بی‌روزن شب
شب توفانی سرد زمستان

آواز سگ‌ها

زمین سرد است و برف آلوده و تر
هوا تاریک و توفان خشمناک است
کشد - مانند گرگان - باد، زوزه
ولی ما نیک‌بختان را چه باک است ؟
کنار مطبخ ارباب، آنجا
بر آن خاک اره‌های نرم خفتن
چه لذت‌بخش و مطبوع است، و آنگاه
عزیزم گفتم و جانم شنفتن
وز آن ته‌مانده‌های سفره خوردن
و گر آن هم نباشد استخوانی
چه عمر راحتی دنیای خوبی
چه ارباب عزیز و مهربانی
ولی شلاق! این دیگر بلایی‌ست
بلی، اما تحمل کرد باید
درست است این‌که الحق دردناک است
ولی ارباب آخر رحمش آید
گذارد چون فروکش کرد خشمش
که سر بر کفش و بر پایش گذاریم
شمارد زخم‌هامان را و ما این
محبت را غنیمت می‌شماریم!


خروشد باد و بارد همچنان برف
ز سقف کلبه‌ی بی‌روزن شب
شب توفانی سرد زمستان
زمستان سیاه مرگ‌مَرکَب

آواز گرگ‌ها

زمین سرد است و برف آلوده و تر
هوا تاریک و توفان خشمگین است
کشد - مانند سگ‌ها - باد، زوزه
زمین و آسمان با ما به کین است
شب و کولاک رعب‌انگیز و وحشی
شب و صحرای وحشتناک و سرما
بلای نیستی، سرمای پر سوز
حکومت می کند بر دشت و بر ما
نه ما را گوشه‌ی گرم کُنامی
شکاف کوهساری سر پناهی
نه حتی جنگلی کوچک، که بتوان
در آن آسود بی‌تشویش گاهی
دو دشمن در کمین ماست، دائم
دو دشمن می‌دهد ما را شکنجه
برون: سرما، درون: این آتش جوع
که بر ارکان ما افکنده پنجه
دو .. اینک .. سومین دشمن .. که ناگاه
برون جست از کمین و حمله‌ور گشت
سلاح آتشین ... بی‌رحم ... بی‌رحم
نه پای رفتن و نی، جای برگشت
بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی‌خانمان‌هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه‌ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه‌سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد!

اخوان ثالث...سگ‌ها و گرگ‌ها

شعر خوانی|یدالله رویایی
دریایی‌ها ـ ۳۳

ای شعرهای دریائی،
آه، ای مسافرانِ از دریا تا من!

از دریا:
از سرزمین عطر و علف
و عهدنامه و منشور، 
تا من،
ـ تا سرزمین هیچ قرار و قرارداد ـ

از دریا،
از ازدحام ماهی و مروارید ـ

در بستر جزیره‌های بی‌نام،
و از قلمرو اطاعت حکام،
تا من ـ سکوت بی‌ثمر مشتاق ـ

آه، ای مسافران ِ از دریا تا من!
از دریا تا من:
از شیب پله‌های همیشه،
در خواب‌جاری خندق‌های آب
و از فرازهای بی‌تغییر،
که جلوه‌ی دفاع و تهاجم دارند؛
تا من ـ همه توکُل و تسلیم ـ
تا من که در قلمرو تصویر، از شما
ویرانه‌های باطن خود را،
هموار می‌کُند،
بیدار می‌کُند.

آه، ای مسافران ِ از دریا تا من!
از دریا
ـ از مرتع ستاره و کف ـ
تا من،
ـ تا مزرع نیاز و طپش ـ

از آب‌ها،
ـ پائیز برگ‌ها ـ
پرواز بیگناه گنجشکان،
تا من ـ دهان گرسنه‌ی ماران ـ
از آب‌های کوهان اشتران
             اسبان وحشی
                    و قاطران
از آب‌های هلهه‌های نهانی،
              ترسیم ناگهانی،
ـ ترسیم ناگهانی مهمیز ـ
ـ ترسیم ناگهانی شمشیر ـ

از آب‌های تصویر،
ـ تصویر فکری از سنگ ـ
ـ ادراکی از سقوط ـ.

ای شعرهای دریائی!
آه، ای مسافران ِاز دریا تا من!
از آب‌ها،
که شکل درهم امضاء دارند
تا من، 
که واژه‌ی شکسته‌ی "رؤیا"یم
و شکل روشن نامم را دارم

ای شعرهای دریائی
بدرودتان گرامی باد!

اینک من!
بر ساحل ایستاده سبکبار
با برگ‌های ساتر انجیر!

بار دگر برهنه و آزاد
در آفتاب افسانه،
از داستان خلقت برمی‌خیزم
بر ماسه‌ها که مستمعان صبور آب
بر ماسه‌های مبهوت
                          ـ با نقش پا غریب ـ
پا می‌نهم به حیرت لغزان صخره‌ها

فریاد می‌زنم:
ای صخره‌های لغزان
                   ای لغزان!
                   من را ببر.
آنگاه سوی تو،
سوی تو ای برهنه‌‌ی آزاد،
پر می‌دهم عزیمت دستانم را

ای شعرهای دریائی
بدرودتان گرامی باد!
اینک من!
ـ یک قطعه شعر دشوار ـ
اینک، 
       مسافر ِاز من تا من!

از مجموعه‌ی «دریایی‌ها»

شعر خوانی|یدالله رویایی|دریایی‌ها

تا گل سرخ شدن راهی نیست | شعرخوانی ایرج جنتی عطایی

(شعر انهدام از مجموعه پیاله دور دگر زد)
با صدای کورش رنجبر
...............
اين‌ روزها
اينگونه‌ام، ببين؛
دستم، چه‌ کند پيش‌ می‌رود، انگار
هر شعر باکره‌ای را سروده‌ام
پايم‌ چه‌ خسته‌ می‌کشدم، گويی
کت‌‌بسته‌ از خم‌ هر راه‌ رفته‌ام
تا زير هر کجا
حتا شنوده‌ام
هر بار شيون‌ تير خلاص‌ را


ای دوست‌
اين‌ روزها
با هرکه‌ دوست‌ می‌شوم‌ احساس‌ می‌کنم
آنقدر دوست‌ بوده‌ايم‌ که‌ ديگر
وقت‌ خيانت‌ است‌

انبوه‌ غم‌ حريم‌ و حرمت‌ خود را
از دست‌ داده‌ است
ديريست‌ هيچ‌ کار ندارم‌
مانند يک‌ وزير
وقتی که‌ هيچ‌ کار نداری
تو هيچ‌‌کاره‌ای
من‌ هيچ‌‌کاره‌ام‌ يعنی که‌ شاعرم
گيرم‌ از اين‌ کنايه‌ هيچ‌ نفهمی
 

اين‌ روزها
اينگونه‌ام
فرهادواره‌ای که‌ تيشه‌ی‌ خود را
گم‌ کرده‌ است‌

آغاز انهدام‌ چنين‌ است‌
اينگونه‌ بود آغاز انقراض‌ سلسله‌ مردان
ياران
وقتی صدای حادثه‌ خوابيد
بر سنگ‌ گور من‌ بنويسيد
يک‌ جنگجو که‌ نجنگيد
اما... شکست‌ خورد

نصرت رحمانی | انهدام

دق که ندانی که چیست گرفتم دق که ندانی تو خانم زیبا 
حال تمامَم از آن تو بادا گر چه ندارم خانه در این جا خانه در آن جا

سَر که ندارم که طشت بیاری که سر دَهَمَت سر

با توام ایرانه خانم زیبا!

شانه کنی یا نکنی آن همه مو را فرق سرت باز منم باز کنی یا نکنی باز

آینه بنگر به پشت سر آینه بنگر به زیرزمین با تو منم خانم زیبا

چهره اگر صد هزار سال بماند آن پشت با تو که من پشت پرده‌ام آنجا

کاکل از آن سوی قاره‌ها بپرانی یا نپرانی با تو خدایی برهنه‌ام آنجا

بی‌تو گدایم ببین گدای کوچه‌ی دنیا

با توام ایرانه خانم زیبا!

با تو از آن جا که سینه به پهلو شود مماس‏ می‌زنم این حرفها

با تو از آن جا که خیسی شبنم به روی ز‌ِهار آرزو بنشاند

با تو از آن جا که گوش‏ و دگمه‌ی پستان به ماه نشینند

با تو از آن جا که می‌شوم موازی تو فاصله یک بوسه بعد فاصله‌ها هیچ

چشم یکی داری حالا بکن دو چشمی‌اش‏ متوازی آهان متوازی آها

خواب نبینم تو را که خواب ندارم نخفته خواب نبیند

با توام ایرانه خانم زیبا!

شانه کنی جعدها به سینه‌ی من هیچ نگویم نگویمَمَ گُمَمَم!

فکر نباشد که فکر کنم فکری هیچم که خوب بگویم نگویمَمَ گُمَمَم

خاک نگویم به گاوها و پرستوها ابر نگویم

ابر نگویم به شب‌پره‌ها جغدها و شانه به سرها

فکری هیچم شعر نگویم به چشم باز ماه نگویم که ذوذنقه ماه نگویم

هیچ نگویم نگویَمَم گُمَمَم

زانو اگر زن نباشد اگر زن

پهلو اگر زعفران نباشد اگر زن هیچ نگویم

وای که از شکل شکلدار چه بیزارم شانه‌ی آشفتنم کجاست خانم زیبا؟

با توام ایرانه خانم زیبا!

غم که قلندر نشد همیشه‌ی زخمی

رو که به دریا نشد

صبح که خونین نشد آن همه سر آن همه سینه خود نه چنانم طشت بیارید

سر که به جنگل زند برگ به اجساد

رو که به دریا نشد

حال که فرخنده باد خنجر تبعید و داغگاه گلویم جای گُمَمگاه خون که سرایم

کشته که بودم تو را چرا دوباره کشتی‌ام آخر، فلان فلان شده خانم خانم زیبا

با توام ایرانه خانم زیبا!

گوش‏ چه کوچک شود که آب بخوابد سپیده باز بداند مثل دو شب چشم خانم زیبا

هیچ نگویم که خوب بداند

فکری هیچم که سوت زنم جا

شانه‌ی آشفتنم که شنیدی

روحِ برآشفتنم که گوشه‌های سقف تو لیسیدنم که شیشه شکست

واژه به بالا فکندنم به یاد نداری؟ زیرِزمین روی سرم گذاشتنم

چشم تو را دیدن از پس‏ شانه پشت به دریا و فرش‏ متنهای چه شادی

پس‏ بتوان! آه! باز هم بتوان! خویش‏ را بتوانان!

زیرِزمین روی من همه بو مویه‌ی بوسم حرفِ ندانَم

پس‏ بتوانان مرا که هیچ می‌چَمَدم سوی فکری هیچم

باغ دگر شد مرغ سخر خواند خانم زیبا

با توام ایرانه خانم زیبا!

عادت این پشت سر نِگهیدن، خانم زیبا!

هیچ نمی‌افتد از سرم

عادت این پرده را کنار زدن از پنجره

دیدن آنها آنها آنها خنجرشان گورزاد خدایی چگونه هیچ نمی‌افتد از سرم

عادت این جیغهای تیزِ به پایان نیامده که سر بدهم سر

من مگر این مرگهای جوان را مُردَم؟

من مگر این خونِ ریخته‌ام؟ جنگل درندگان محاصره در خواب چشم غزالی

من مگر این؟

عادت این گونه گفتن این حرفها به شیوه‌ی این شیوه‌های نگفتن

باز چگونه؟ که هیچ به هرگز که خاک به خورشید و من به زن و زن او آن جا

با توام ایرانه خانم زیبا!

خواستنی‌تر شدم درون خویش‏ تا که بیایی که عشق بیاید

محو شدم چون کف دریا که خفته سر دَهَم آواز

مثل نهنگی به رنگ غایبِ مخفی

ماه شناور به کفه‌های سُرینش‏ بی که بداند

ماهی از آن رو به شکل چشم تو باشد

گفتن این مردن زیبا در اوج در آن زیر زیر‌ِ جهان

راز که سبابه‌ای است بر آن لهله حلقه گوشت که حلقه

من که نخواهم نوشت که مُردَم خویشتنیدی مرا که خوب بنوشم زیر زمین را

من که نخواهم نوشت خانم زیبا!

با توام ایرانه خانم زیبا!



با توام ایرانه خانم زیبا | صدای رضا براهنی

لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌ سپارم تنها
سکوت خود را می‌ آرایم
و آفتاب لب بام هم‌چنان سوتش را می‌ زند
شکسته پل‌ ها پشت سر
و پیش رو شنهایی که خاکستر جهان است
غروب ممتد در سایه‌ ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌ رسد تحمل را کوتاه می‌ کند
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌ شود در بی تابی‌ های خاموش
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی را نخ نما کرده است
نشانه‌ یی نیست
نگاه می‌ کنم
اگر که تنها آن واژه می‌ گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌ گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌ انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

شاید عاشقانه آخر | صدای محمد مختاری

شعرخواني

نام تمامی پرنده‌هایی را که در خواب دیده‌ام
برای تو در این‌جا نوشته‌‌ام
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی

یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ»
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام

تحریر اوّل ۶۹/۱۰/۱۰ – تهران
تحریر نهایی ۷۱/۹/۹ – تهران
.........
موسیقی | كنعان(فيلم) - كريستف رضاعی

آنچه نوشته‌ام | صدای رضا براهنی

Collage JulienMarchal(Lost in Brain/Fog), Mokhtaari  ,AmirMaleki


چقدر باید در این دو متر جا ماند تا تحلیل جسم حد زبان را رعایت کند؟

چه تازیانه کف پا خورده باشد
چه از فشار خونی موروث در رنج بوده باشی
قرار جایش را می سپارد به بی قراری
که وقت و بی وقت
سایه به سایه
رگ به رگ
دنبالت کرده است تا این خواب
…
تظاهرات تورم را طی می کنم در گذر دلالان
سر چهار راه صدای درشت میپرسد
ویدئو مخرب تر است یا بمب اتم؟؟؟
مسیح هم که بیاید انگار صلیبش را باید حراج کند
صدای زنگ فلز در دندانهای طلا
وخارش کپک در لاله های گوش
نصیب نسلی که خیلی دیر رسیده است
نه سینما و نه مهمانی در تاریخ
هجوم کاشفانی با تاخیر حضور
هزار کس می آیند و هزار کس میروند
و هیچ کس هیچ کس را به خاطر نمی آورد
صدا همان که میشنوی نیست
سگ از سکوت به وجد می آید و دزد بر سر بام بلند سماع میکند با ماه
زبان عزیز تر است اکنون یا دهان؟
که سنگ راه دهان را هزار بار تمرین کرده است
صدا که میشکند
حرف که چرک میکند
جمله ها که نقطه چین میشوند
پیری یا بچه ای که خود را می کشد
تازه معنا روشن میشود
سگی که می افتاد در نمکزار و…این نمک که خود افتاده است
خلاف رای اوللالباب نیست که ماه رنگ عوض کرده باشد
یا شب مثل آزادی زنگ زند
گچ سفید جای سرت را نشان میدهد
که چند سالی انگار در اینجا می نشسته ای
و رد انکارت افتاده است
بر دیوار
یا شاید نقشی مانده است از تسلیمت
گذاری اصلا نا تمام
و تازه این بی تابی که هیچ چیز آرامش نمی کند
در التهاب درهایی که باز میشوند و درهایی که بسته میشوند
کتابهایی که باز میشوند و دستهایی که بسته میشوند
دستهایی که سنگها را میپرانند
و سارهایی که از درختها میپرند
درختهایی که دار میشوند
دهان هایی که کج میشوند
زبانهایی که لال مانی میگیرند
صدای گنگ و چشم انداز گنگ و خواب گنگ
و همهمه
که می انبوهد
می ترکد
رویا که تکه تکه میپراکند
دانشگاهی که حل میشود در زندانی و چشم اندازی که از هم میپاشد
خوابی که میشکند در چشم و چشم که میخ میشود در نقطه ای
ونقطه
که می ماند منگ در گوشه ای از کاسه سر
که همچنان غلت می خورد
غلت می خورد
غلت می خورد

"محمد مختاری"

#MohammadMokhtari  #Bikhaabi #بیخوابی  #محمدمختاری

محمد مختاری - بی خوابی

شعرخوانی رویایی، مقصود منم

تمرکز نشئه برای ساناز

حسین منزوی | 20 ساله، دانشجوی ادبیات
با صدای (به ترتیب ورود): مهدی سهیلی، حسین منزوی، دکتر باستانی پاریزی
دانلود: https://t.me/haataarii/42
کاری از حامد طاری
پیانو: Daigo Hanada

حسین منزوی قبل از انقلاب با حالتی پرحاشیه و متفاوت نویسنده برنامه‌های مختلف ادبی در رادیو بود. ورود او به رادیو از سال 1345 در برنامه «با کاروان شعر و موسیقی» به عنوان شرکت‌کننده شروع شد. «مهدی سهیلی» مسوول آن برنامه از منزوی دعوت کرده بود بیاید و در کنار «باستانی پاریزی» و «عبدالرحمان فرامرزی» حرف بزند و شعر بخواند.

باستانی پاریزی در معرفی حسین منزوی به مجری برنامه که مهدی سهیلی بود گفت: «ایشان از بهترین و برجسته‌ترین دانشجوهای دانشکده ادبیات هستند.»

همین شد که نام منزوی در رادیو جا افتاد و دهان به دهان گشت. در آن برنامه منزوی شعری از خودش خوانده بود که با تشویق‌های پی‌در‌پیِ باستانی پاریزی همراه بود؛ اما گویا مهدی سهیلی از شعر خوشش نیامده بود. چون گفت: من با ظرف این شعر موافقم با مظروفش نه! حیف نیست شما با این سن کم با این شعر به این خوبی، این قدر از یأس و از بدبینی و این‌ها صحبت بکنید؟» گویا عبدالرحمن فرامرزی و گویندگان برنامه، آذر پژوهش و معینی هم با این سخن سهیلی همراهی کردند اما باستانی پاریزی کاملا ساکت بود و هیچ نظری نداد.

آن شعر این بود:

مجویید در من ز شاد نشانه | من و تا ابد این غم جاودانه
من آن قصه‌ی تلخ دردآفرینم | که دیگر نپرسند از من نشانه
نجوید مرا چشم افسانه‌جویی | نگوید مرا قصه‌گوی زمانه
من آن مرغ غمگینِ تنها نشینم | که دیگر ندارم هوای ترانه
ربودند جفت مرا از کنارم | شکستند بال مرا بی‌بهانه
من آن تک درختم که دژخیم پاییز | چنان کوفته بر تنم تازیانه
که خفته‌ست در من فروغ جوانی | که مرده‌ست در من امید جوانه
نه دست بهاری نوازد تنم را | نه مرغی به شاخم کند آشیانه
من آن بیکران کویرم که در من | نیفشانده جز دست اندوه، دانه
چه می‌پرسی از قصه‌ی غصه‌هایم | که از من تو را خود همین بس فسانه
که من دشت خشکم که در من نشسته‌ست | کران تا کران حسرتی بی‌کرانه

منزویِ جوان با این شعر، خودش را در دل شنوندگان آن برنامه جا کرد و بدین ترتیب پای این شاعر متفاوت به رادیو باز شد. خیلی زود هم نویسندگی‌ِ چند آیتم و کمی بعد سردبیری و حتی گویندگی برنامه‌های ادبی به او سپرده شد. از جمله برنامه‌های معروف او کتاب روز، یک شعر و یک شاعر، شعر ما و شاعران ما، آیینه و ترازو، کمربند سبز و آیینه آدینه بودند که در همه آن‌ها استراتژی منزوی البته با خط دهیِ نادر پور، آشنا کردن مردم با نواگرایی در هنر و به خصوص شعر بود.

حسین منزوی | بیست ساله، دانشجوی ادبیات

در آفتاب سبز نگاه او

از چشم من طنين تماشا برخاست
در چشم او طنين تماشا بنشست
موجی ز بيگناهی من پر زد
با عمق بی گناهی او پيوست
در آفتاب سبز نگاه او
تکرار نور بود و گريز رنگ
سودای جان و همهمه ی دل بود
پرواز دور زورق صد آهنگ
آن بيکرانه ظهر زمستان بود
سرشار از حرارت دلخواه
با جلوه های عاطفه در تغيير
هر لحظه از درخشش ناگاه
موجی در آن ديار نمی آشفت
آن بيگناهی ساکت را 
در ماوراهای نهان ، ليک
روييده بود رقص علامت ها
تا در من انتظاری را
ويران کنند 
و انتظار ديگر را
عريان 
اينک گريز بی خبر دل را
زنگ کدام کوچ دميده ست؟
سوی کدام جاده نياز نور
راهم به اشتياق بريده ست؟
در نقش بی قرار دو چشم من
تنهایی غريب شکسته ست
در خلوت بزرگ دو چشم او
تصوير اعتماد نشسته است
در تنگه های کوچک و دورش 
هر لحظه روشنی هایی
تکرار می شود
در دور دست ها 
از تابش اشعه ی نمناک
گودال بی نهايت
هموار می شود 
تا من نگاه می کنم 
زان بيکرانه مزرع سبز
رنگی بريده می شود
تا او نگاه می کند
بر روی قلب من ابديت
گويی شنيده می شود

از دوستت دارم

در آفتاب سبز نگاه او | شعر و صدای یدالله رویایی

یدالله رویایی

از تو سخن از به آرامی
از تو سخن از به تو گفتن
از تو سخن از به آزادی
وقتی سخن از تو می گویم
از عاشقانه
از عارفانه
می گویم
از دوست دارم

از خواهم داشت
از فکر عبور در به تنهایی
من با گذر از دل تو می کردم
من با سفر سیاه چشم تو زیباست

خواهم زیست
من با به تمنای تو
خواهم ماند
من با سخن از تو

خواهم خواند
ما خاطره از شبانه می گیریم
ما خاطره از گریختن در یاد
از لذت ارمغان در پنهان،
ما خاطره ایم از به نجواها...
من دوست دارم از تو بگویم را
ای جلوه ای از به آرامی
من دوست دارم از تو شنیدن را
تو لذت نادر شنیدن باش.
تو از به شباهت، از به زیبایی
بر دیده ی تشنه م تو دیدن باش


در آفتاب سبز نگاه او

از چشم من طنين تماشا برخاست
در چشم او طنين تماشا بنشست
موجی ز بيگناهی من پر زد
با عمق بی گناهی او پيوست
در آفتاب سبز نگاه او
تکرار نور بود و گريز رنگ
سودای جان و همهمه ی دل بود
پرواز دور زورق صد آهنگ
آن بيکرانه ظهر زمستان بود
سرشار از حرارت دلخواه
با جلوه های عاطفه در تغيير
هر لحظه از درخشش ناگاه
موجی در آن ديار نمی آشفت
آن بيگناهی ساکت را 
در ماوراهای نهان ، ليک
روييده بود رقص علامت ها
تا در من انتظاری را
ويران کنند 
و انتظار ديگر را
عريان 
اينک گريز بی خبر دل را
زنگ کدام کوچ دميده ست؟
سوی کدام جاده نياز نور
راهم به اشتياق بريده ست؟
در نقش بی قرار دو چشم من
تنهایی غريب شکسته ست
در خلوت بزرگ دو چشم او
تصوير اعتماد نشسته است
در تنگه های کوچک و دورش 
هر لحظه روشنی هایی
تکرار می شود
در دور دست ها 
از تابش اشعه ی نمناک
گودال بی نهايت
هموار می شود 
تا من نگاه می کنم 
زان بيکرانه مزرع سبز
رنگی بريده می شود
تا او نگاه می کند
بر روی قلب من ابديت
گويی شنيده می شود

وقتی سخن از تو می گویم/ یدالله رویایی

دستش از گل، چشمش از خورشید سنگین خواهد آمد
بسته بار گیسوان از نافه چین خواهد آمد
از تبار دلستان لولیان بیستونی
شنگ و شیطان، با همان رفتار شیرین خواهد آمد
باز شگرد سامری را ساحری آموز نازش
تا دوباره از که بستاند دل و دین خواهد آمد
با همان آنی، که پنداری خود از روز نخستین
شعر گفتن را به حافظ داده تلقین خواهد آمد
بی گمان از آینه، جشن غرور آمیز حُسنش
راه دوری تا من این تصویر غمگین خواهد آمد
عشق گاهی زندگی ساز است و گاهی زندگی سوز
تا پریزاد من از بهر کدامین خواهد آمد
ای دل من، سر مزن بر سینه این سان ناشکیبا
لحظه ای دیوانه جان آرام بنشین خواهد آمد
خواهد آمد، خواهد آمد، خواهد آمد، ور نیاید
باز سقف آسمان امروز پایین خواهد آمد

05. Dastash az Gol

گفت و گو از پاک و ناپاک است
وز کم وبیش زلال آب و آیینه
وز سبوی گرم و پر خونی که هر ناپاک یا هر پاک
دارد اندر پستوی سینه
هر کسی پیمانه ای دارد که پرسد
چند و چون از وی
گوید این ناپاک و آن پاک است
 این بسان شبنم خورشید
وان بسان لیسکی لولنده در خاک است
نیز من پیمانه ای دارم
با سبوی خویش ، کز آن می تراود زهر
گفت و گو از دردناک افسانه ای دارم
ما اگر چون شبنم از پاکان
 یا اگر چون لیسکان ناپاک
گر
نگین تاج خورشیدیم
ورنگون ژرفنای خاک
هرچه این ، آلوده ایم ، آلوده ایم ، ای مرد
آه ، می فهمی چه می گویم ؟
 ما به هست آلوده ایم ، آری
 همچنان هستان هست و بودگان بوده ایم ، ای مرد
نه چو آن هستان اینک جاودانی نیست
افسری زروش هلال آسا ، به سر هامان
ز افتخار
مرگ پاکی ، در طریق پوک
 در جوار رحمت ناراستین آسمان بغنوده ایم ، ای مرد
که دگر یادی از آنان نیست
 ور بود ، جز در فریب شوم دیگر پاکجانان نیست
 گفت و گو از پاک و ناپاک است
ما به هست آلوده ایم ، ای پاک! و ای ناپاک
پست و ناپاکیم ما هستان
گر همه غمگین ، اگر
بی غم
 پاک می دانی کیان بودند ؟
آن کبوترها که زد در خونشان پرپر
 سربی سرد سپیده دم
بی جدال و جنگ
 ای به خون خویشتن آغشتگان کوچیده زین تنگ آشیان ننگ
ای کبوترها
 کاشکی پر می زد آنجا مرغ دردم ، ای کبوترها
که من ارمستم ، اگر هوشیار
گر چه می دانم
به هست آلوده مردم ، ای کبوترها
 در سکوت برج بی کس مانده تان هموار
نیز در برج سکوت و عصمت غمگینتان جاوید
های پاکان ! های پاکان ! گوی
می خروشم زار

هستن، اخوان ثالث

شعر خوانی | رضا براهنی | دو هفته با فرهنگ ایران در استراسبورگ 
سوم فروردین ۹۲ خورشیدی

...
بعدش نشسته بودی و حرفی نمی‌زدی
تنها از حواشی شاد نگاه بادامت
خورشيد می‌دميد
يک جفت چشم گوشتی از زير شانه‌هايت
عريان
نگاهم می‌کردند
و چشم‌هايم را می‌بستند
تا لذتم مرا ببرد سوی بازوی کوچه‌هايت
بوی اقاقيا و لمسِ خزه
در عمق آب‌های جنون‌آميز
وَ
بالا کشيده شدن چون موج در شب مهتابی
و بازگشت و، مهره‌ی ماهی مانند
و عطر شور تراشيده شدن از تو، وقتی که اختلال داغی از حد فاصل زانوها و قلبم زبانه کشيد
اسبی شبيه سبز که از يک ستاره به آن سرسرا سکوت سرازير ساز
و من، خدا خدا که دنيا پايان نيابد
و چرخش زمان و زمين جاودانه باز بماند
مثل همين تو که در يک همان متبلور می‌شد
ديروز من چه‌قدر عاشق بودم
عاشق‌تر از هميشه و امروز
...

شُرّا --- رضا براهنی


شعر خوانیِ رضا براهنی

بخش هایی از دو شعر رضا براهنی
موسیقی از بهزاد خجسته و وهاب قریشی

لینک متن شعر اول
http://echolalia.ir/without-seeing-you/

poetry reading / شعرخوانی

zahra.dagheri