The Upload 32

نقره‌ای
شعر و اجرا: داناکل
گیتار: کوشان
عکس کاور: سجاد
شعر -پاییز ۹۶-
اجرا -تابستان ۱۴۰۰-

Noghrei (with Kooshan) (Acoustic live version)

۱

من بامدادم سرانجام
خسته
بی آنکه جز با خویشتن به جنگ برخاسته باشم.


هرچند جنگی از این فرساینده‌تر نیست،
که پیش از آنکه باره برانگیزی
آگاهی
که سایه‌ی عظیمِ کرکسی گشوده‌بال
بر سراسرِ میدان گذشته است:
تقدیر از تو گُدازی خون‌آلوده در خاک کرده است
و تو را دیگر
از شکست و مرگ
گزیر
نیست.

 

من بامدادم
شهروندی با اندام و هوشی متوسط.
نَسبَم با یک حلقه به آوارگانِ کابل می‌پیوندد.
نامِ کوچکم عربی‌ست
نامِ قبیله‌یی‌ام تُرکی
کُنیَتَم پارسی.
نامِ قبیله‌یی‌ام شرمسارِ تاریخ است
و نامِ کوچکم را دوست نمی‌دارم
(تنها هنگامی که تواَم آواز می‌دهی
این نام زیباترین کلامِ جهان است
و آن صدا غمناک‌ترین آوازِ استمداد).

 

در شبِ سنگینِ برفی بی‌امان
بدین رُباط فرود آمدم
هم از نخست پیرانه خسته.

 

در خانه‌یی دلگیر انتظارِ مرا می‌کشیدند
کنارِ سقاخانه‌ی آینه
نزدیکِ خانقاهِ درویشان.
(بدین سبب است شاید
که سایه‌ی ابلیس را
هم از اول
همواره در کمینِ خود یافته‌ام).

 

در پنج‌سالگی
هنوز از ضربه‌ی ناباورِ میلادِ خویش پریشان بودم
و با شغشغه‌ی لوکِ مست و حضورِ ارواحیِ خزندگانِ زهرآگین برمی‌بالیدم
بی‌ریشه
بر خاکی شور
در برهوتی دورافتاده‌تر از خاطره‌ی غبارآلودِ آخرین رشته‌ی نخل‌ها بر حاشیه‌ی آخرین خُشک‌رود.

 

در پنج‌سالگی
بادیه بر کف
در ریگزارِ عُریان به دنبالِ نقشِ سراب می‌دویدم
پیشاپیشِ خواهرم که هنوز
با جذبه‌ی کهربایی مرد
بیگانه بود.

 

نخستین‌بار که در برابرِ چشمانم هابیلِ مغموم از خویشتن تازیانه خورد شش‌ساله بودم.
و تشریفات
سخت درخور بود:
صفِ سربازان بود با آرایشِ خاموشِ پیادگانِ سردِ شطرنج،
و شکوهِ پرچمِ رنگین‌ْرقص
و داردارِ شیپور و رُپ‌رُپه‌ی فرصت‌سوزِ طبل
تا هابیل از شنیدنِ زاری خویش زردرویی نبرد.

 

□

 

بامدادم من
خسته از با خویش جنگیدن
خسته‌ی سقاخانه و خانقاه و سراب
خسته‌ی کویر و تازیانه و تحمیل
خسته‌ی خجلت از خود بردنِ هابیل.
دیری‌ است تا دَم بر نیاورده‌ام اما اکنون
هنگامِ آن است که از جگر فریادی برآرم
که سرانجام اینک شیطان که بر من دست می‌گشاید.

 

صفِ پیادگانِ سرد آراسته است
و پرچم
با هیبتِ رنگین
برافراشته.

 

تشریفات در ذُروه‌ی کمال است و بی‌نقصی است
راست در خورِ انسانی که برآنند
تا همچون فتیله‌ی پُردودِ شمعی بی‌بها
به مقراضش بچینند.

 

در برابرِ صفِ سردَم واداشته‌اند
و دهان‌بندِ زردوز آماده است
بر سینی‌ حلبی
کنارِ دسته‌یی ریحان و پیازی مُشت‌کوب.

 

آنک نشمه‌ی نایب که پیش می‌آید عُریان
با خالِ پُرکرشمه‌ی اَنگِ وطن بر شرم‌گاهش
وینک رُپ‌رُپه‌ی طبل:
تشریفات آغاز می‌شود

 

هنگامِ آن است که تمامتِ نفرتم را به نعره‌یی بی‌پایان تُف کنم.
من بامدادِ نخستین و آخرینم
هابیلم من
بر سکّوی تحقیر
شرفِ کیهانم من
تازیانه‌خورده‌ی خویش
که آتشِ سیاهِ اندوهم
دوزخ را از بضاعتِ ناچیزش شرمسار می‌کند.

 

 

۲

در بیمارستانی که بسترِ من در آن به جزیره‌یی در بی‌کرانگی می‌مانَد
گیج و حیرت‌زده به هر سویی چشم می‌گردانم:

 

این بیمارستان از آنِ خنازیریان نیست.
سلاطونیان و زنانِ پرستارش لازم و ملزومِ عشرتی بی‌نشاطند.
جذامیان آزادانه می‌خرامند، با پلک‌های نیم‌جویده
و دو قلب در کیسه‌ی فتق
و چرکابه‌یی از شاش و خاکشی در رگ
با جاروهای پَر بر سرنیزه‌ها
به گردگیریِ ویرانه.

 

راهروها با احساسِ سهمگینِ حضورِ سایه‌یی هیولا که فرمانِ سکوت می‌دهد
محورِ خوابگاه‌هایی‌ست با حلقه‌های آهن در دیوارهای سنگ
و تازیانه و شمشیر بر دیوار.
اسهالیان
شرم را در باغچه‌های پُرگُل به قناره می‌کشند
و قلبِ عافیت در اتاقِ عمل می‌تپد
در تشتکِ خلاب و پنبه
میانِ خُرناسه‌ی کفتارها زیرِ میزِ جراح.

 

اینجا قلبِ سالم را زالو تجویز می‌کنند
تا سرخوش و شاد همچون قناری مستی
به شیرین‌ترین ترانه‌ی جانت نغمه سردهی تا آستانِ مرگ
که می‌دانی
امنیت
بلالِ شیرْدانه‌یی‌ست
که در قفس به نصیب می‌رسد،
تا استوارِ پاسدارخانه برگِ امان در کَفَت نهد
و قوطی مُسکن‌ها را در جیبِ روپوشت:
ــ یکی صبح یکی شب، با عشق!

 

□

 

اکنون شبِ خسته از پناهِ شمشادها می‌گذرد
و در آشپزخانه
هم‌اکنون
دستیارِ جراح
برای صبحانه‌ی سرپزشک
شاعری گردنکش را عریان می‌کند
(کسی را اعتراضی هست؟)

 

و در نعش‌کشی که به گورستان می‌رود
مردگانِ رسمی هنوز تقلایی دارند
و نبض‌ها و زبان‌ها را هنوز
از تبِ خشم کوبش و آتشی هست.

 

□

 

عُریان بر میزِ عمل چاربندم
اما باید نعره‌یی برکشم
شرفِ کیهانم آخر
هابیلم من
و در کدوکاسه‌ی جمجمه‌ام
چاشتِ سرپزشک را نواله‌یی هست.

 

به غریوی تلخ
نواله را به کامش زهرِ افعی خواهم کرد،
بامدادم آخر
طلیعه‌ی آفتابم.

در جدال با خاموشی | صدای احمد شاملو

یک نوا پس از یک مدیتیشن

آرام مثل غروب

© 2021 Marjan Farsad All Rights Reserved

Listen to Marjan Farsad on Spotify, Apple Music and other streaming platforms
https://open.spotify.com/artist/5sGy7zfcUWYPh3wHbyz4fn
https://music.apple.com/us/artist/marjan-farsad/898915294

Follow Marjan Farsad on social media:
https://www.instagram.com/marjanfarsad/
https://www.facebook.com/marjan.farsad.music/
www.marjanfarsad.com

Music, Lyrics: Marjan Farsad
Production, Engineering and Mix: Alejandro Vega
Guitar: Steve Mayone
Mastering Engineer: Jose Blanco

Sponsor: Center for Human Rights in Iran
Learn more about their cases and the human rights situation in Iran at https://persian.iranhumanrights.org/

Mahtab

Mahtab - Marjan Farsad / مهتاب - مرجان فرساد

خشم ما

آهنگساز: هانی نیرو

شاعر: پویان مقدسی

طراح کاور: رضا زواری

اجرأ: گروه ما

خشم ما

Guitarist,Vocalist&songwriter: AmirHossein Parvardinezhad 
Bassist : Habib Rahimi
Violinist: Sourosh Alinezhadian
Drummer,Percussionist : Sam Sedighi

Marde Namaree

Panjereh

Single track from the upcoming album "Oryan"

Label: Tenzu
Producer: Sina Saeidi

Vocals & Guitars: Moody Moussavi
Drums: Borna Shafizadeh
Lyrics: Baba Taher Oryan
Mix & Mastering: Sina Saeidi

Cover Art: No One Noise

Nish

«جنگم از تو‌ نیست»

یکی x دلجو

تصویر @last.chimney


تهران
خرداد ۱۴۰۳

Jangam Az to Nist [prod. Deljoo]

Vocals, Guitars, Bass, Songwriter: Moody Moussavi
Lyrics: Blackhand, Moody Moussavi
Producer, Mix & Mastering Engineer: Sina Saeidi
Cover Artist, Graphic Designer: No One Noise

Tenzu Music 2025

"ورزا دوش (کوتیل)، که بدان کوهان نیز گویند، بخش فوقانی شانه‌ی گوساله نژاد تالش است.
این نژاد از دیرباز در سرزمین گیلان پرورش می‌ یابد.
برای تصدیق این مدعا می‌توان به سفالینه‌ی گاو کوهان‌دار مکشوفه از تپه‌های مارلیک اشاره نمود.
اهالی گیلان از گوشت چرب و لذیذ این گوساله، کبابی ساخته و تناول می‌نمایند، این کباب که به «کباب دوش» شهره گشته، در میان مردمان این دیار مقامی بلند و ارج بسزا یافته است.

گوساله‌ی تالش که در دامنه‌های کوه‌های شمال ایران زیست می‌کند، از آنجا که در مراتع سرسبز و طبیعت بکر تغذیه می‌نماید، گوشتی بس خوش‌طعم و خاص دارد.
گوشت دوش از لایه‌های نازک و ضخیمی تشکیل شده که میان هر لایه چربی به گونه‌ای منظم و طبیعی جای دارد. این چربی که با دقت در لابه‌لای گوشت جای گرفته است، چون بر آتش نهند، آهسته گداخته شده و گوشت را چنان لطیف و معطر می‌گرداند که نظیرش را در خوراکی دیگر می نتوان یافت.

برای تهیه‌ی این کباب مشهور، ورزا دوش پس از خرد کردن با پیاز سابیده و اندکی نمک و فلفل مزین می‌سازند. این ترکیب بس ساده، گوشت را در اوج طعم و لطافت نگاه می‌دارد. پس از آراستن به طعم، گوشت را به سیخ کشیده و بر زغال‌های آتشین می‌گذارند تا لایه‌های چربی به نرمی ذوب گردد و گوشت به رنگی زرین و دل‌پسند درآید.

کباب دوش نه تنها در دیار گیل و دیلم، بلکه در تمامی نواحی شمال ایران خواستاران فراوان دارد. طعم یگانه و بافت لطیف این کباب سبب گردیده که از دکان‌های کوچک تا ضیافت‌های مجلل، این خوراک حضور برجسته داشته باشد و همچون گوهری گرانبها در سفره‌های اهالی شمال جلوه‌گری نماید. این خوراک که یادگار ذوق و هنرمندی مردمان گیلان است، با سادگی خود طعمی بس پیچیده و بی‌همتا از خویش بر جای می‌نهد.

کباب دوش یادآور دوران‌های کهن است، گویی که از پسِ قرون، طعم و بوی آن به مشام مردمان امروز رسیده باشد."

متن: Morri_Ratines

Doosh Kabab

Shahr-e Laghzan

Alive Evermore (Gone Away)

No Time to Mourn  now

Paeiiz

محفل میم
رزم
تصویر: میلاد پهلوانی
سمپل شده از قطعه "محفل میم" شهرزاد بهشتیان
فروردین۹۹

Mahfel-e-Mim
Razm
2020 Spring

Mahfele Mim

مراحل طبخ «میرزا قاسمی» را اینگونه هم نوشته‌اند:

بادنجان یا بادنجون که بدان مرغ بی‌نفس گویند، بر آتش نهند و کباب کنند. وقتی از گرمای آتش پوست بادنجان چون ابروان والی چین برافتاد، آن را از آتش برداشته و به نرمی پوست گیرند و بر تخته بکوبند و لورده کنند چنان که رشته‌‎هایش بریده نشود. حال پرده از تنِ سیر، این عروس نگوبخت، برکَنند و خُردش کُنند.  
بعد تابه‌ای مِسی بر آتش نهند و به قدر کفایت در آن کَرِه ذوب کنند. سیر بدان افزوده و تفت دهند تا سیر چون شیشه بلورین گردد، حال اندکی زردچوبه را بدان بیافزایند. لختی دیگر تفت دهند، از تابه خارج کنند و گوشه ای گذارند. پس از آن بادنجان‌های منکوب شده را در همان تابه ریزند و تفت داده و آتش را کم‌سو کنند تا به آهستگی آب از آن برود.
در تابه‌ای دیگر اندکی کره ریخته و سیر که پیش تر تفت داده‌ایم را با چند عدد تخم مرغ سرخ کنند، وقتی تخم‌مرغ و سیر به هم تنیدند، آن را با کفگیر در هم‌ شکنند و تکه تکه کنند و به بادنجان ها اضافه کنند و به خوبی هم زنند تا عطر این سه درهم آمیخته شود. ربع ساعتی دیگر تفت دهند و بدان نمک و فلفل بیافزایند. حال میرزاقاسمی مهیاست، آن را به همراه پلا کته و تکه‌ای ماهی دودی شده یا شور میل کنند. 
پ.ن:
در حکایت میرزاقاسمی گوجه حتی نقشی فرعی هم نداشته و به زعم علمای طبخ هنوز هم ندارد، به مرور زمان بدعتی دهان به دهان شد و گوجه ناخوانده به میرزا تحمیل شد.
اگر خوش دارید گوجه به روایت بی‌افزایید، میل شماست، پس نوش جان.

متن: @morri_ratines

.........

آهنگسازی، تنظیم، وُکال و گیتار الکتریک: محمد موسوی
گیتار بِیس: مازیار خَوّاجیان
درامز: برنا شفیع زاده
میکس و مَسترینگ: سینا طالبی
.
تصویر ساز و طراح کاوِر: مجید حیدری
مدل: نیک‌تا
.
مشاور هنری: امیر بهاری
.
با تشکر ویژه از تنزو موزیک

Panjereh

Narwhal.official

Recent comments

SoroushWasTaken

fuckedupme

arYaa721

Nyctophilic Aphotic

Related tracks