مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ قصه: نظری به ادبیات امروز. نوشته‌ی صمد بهرنگی
#صمد_بهرنگی
#قصه
#مدرسه‌_علوم_اجتماعی_گیومه

نظری به ادبیات امروز. صمد بهرنگی

مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ داستان: روزی در حومه‌ی شهر. نوشته‌ی آنتوان چخوف. ترجمه‌ی سروژ استپانیان
#آنتوان_چخوف
#داستان
#سروژ_استپانیان
#مدرسه_علوم_اجتماعی_گیومه

روزی در حومه‌ی شهر. آنتون چخوف(۱۸۸۶). ترجمه‌ی سروژ استپانیان

مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ داستان: رویاها. نوشته‌ی آنتوان چخوف. ترجمه‌ی سروژ استپانیان
#آنتوان_چخوف
#داستان 
#سروژ_استپانیان
#مدرسه_علوم_اجتماعی_گیومه

رویاها. آنتون چخوف(۱۸۸۶). ترجمه‌ی سروژ استپانیان

مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ داستان: خواننده‌ی کُر. نوشته‌ی آنتوان چخوف. ترجمه‌ی سروژ استپانیان
#آنتوان_چخوف 
#داستان
#سروژ_استپانیان 
#مدرسه_علوم_اجتماعی_گیومه

خواننده‌ی کُر. آنتون چخوف(۱۸۸۶). ترجمه‌ی سروژ استپانیان

مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ داستان: اندوه. نوشته‌ی آنتوان چخوف. ترجمه‌ی کاظم انصاری
#آنتوان_چخوف 
#داستان 
#کاظم_انصاری
#مدرسه_علوم_اجتماعی_گیومه

اندوه. آنتون چخوف(۱۸۸۶). ترجمه‌ی کاظم انصاری

مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه. زنگ داستان: وانکا. نوشته‌ی آنتوان چخوف. ترجمه‌ی سروژ استپانیان
#آنتوان_چخوف 
#داستان 
#سروژ_استپانیان  
#مدرسه_علوم_اجتماعی_گیومه

وانکا. آنتون چخوف(۱۸۸۶). ترجمه‌ی سروژ استپانیان

دلم برای باغچه می‌سوزد

کسی به فکر گل‌ها نیست
کسی به فکر ماهی‌ها نیست
کسی نمی‌خواهد
باور کند که باغچه دارد می‌میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده‌است
که ذهن باغچه دارد آرام‌آرام
از خاطرات سبز تهی می‌شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده‌ست.
حیاط خانه‌ی ما تنهاست
حیاط خانه‌ی ما
در انتظار بارش یک ابرِ ناشناس
خمیازه می‌کشد
و حوض خانه‌ی ما خالیست
ستاره‌های کوچکِ بی‌تجربه
از ارتفاع درختان به خاک می‌افتند
و از میان پنجره‌های پریده رنگ خانه‌ی ماهی‌ها
شب‌ها صدای سرفه می‌آید
حیاط خانه‌ی ما تنهاست.

پدر می‌گوید:
" از من گذشته‌ست
از من گذشته‌ست
من بار خودم را بردم
و کار خودم را کردم"
و در اتاقش، از صبح تا غروب،
یا شاهنامه می‌خواند
یا ناسخ التواریخ.
پدر به مادر می‌گوید:
لعنت به هر چه ماهی و هر چه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق می‌کند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافیست.

مادر تمام زندگیش
سجاده‌ایست گسترده
در آستانِ وحشتِ دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده‌است.
مادر تمام روز دعا می‌خواند
مادر گناهکار طبیعیست
و فوت می‌کند به تمام گل‌ها
و فوت می‌کند به تمام ماهی‌ها
و فوت می‌کند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد.
برادرم به باغچه می‌گوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علف‌ها می‌خندد
و از جنازه‌های ماهی‌ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره‌های فاسد تبدیل می‌شوند
شماره برمی‌دارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می‌داند.
او مست می‌کند
و مشت می‌زند به در و دیوار
و سعی می‌کند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مأیوس است
او ناامیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می‌برد
و ناامیدیش
آنقدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم می‌شود.

و خواهرم که دوست گل‌ها بود
و حرف‌های ساده قلبش را
وقتی که مادر او را می‌زد
به جمع مهربان و ساکت آن‌ها می‌برد
و گاه‌گاه خانواده‌ی ماهی‌ها را
به آفتاب و شیرینی مهمان می‌کرد...
او خانه‌اش در آنسوی شهر است
او در میان خانه‌ی مصنوعیش
با ماهیانِ قرمزِ مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه‌های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی می‌خواند
و بچه‌های طبیعی می‌سازد
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
و گوشه‌های دامنش از فقرِ باغچه آلوده می‌شود
حمام ادکلن می‌گیرد
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
آبستن است.

حیاط خانه‌ی ما تنهاست
حیاط خانه‌ی ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه‌تکه‌شدن می‌آید
و منفجرشدن
همسایه‌های ما همه در خاک باغچه‌هاشان بجای گل
خمپاره و مسلسل می‌کارند
همسایه‌های ما همه بر روی حوض‌های کاشی‌شان
سرپوش می‌گذارند
و حوض‌های کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروت‌اند
و بچه‌های کوچه‌ی ما کیف‌های مدرسه‌شان را
از بمب‌های کوچک پر کرده‌اند
حیاط خانه‌ی ما گیج است.

من از زمانی که قلب خود را گم کرده‌است می‌ترسم
من از تصور بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می‌ترسم
من مثل دانش‌آموزی
که درس هندسه‌اش را
دیوانه‌وار دوست می‌دارد تنها هستم
و فکر می‌کنم که باغچه را می‌شود به بیمارستان برد
من فکر می‌کنم...
من فکر می‌کنم...
من فکر می‌کنم...
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده‌است
و ذهن باغچه دارد آرام‌آرام
از خاطرات سبز تهی می‌شود.

از مجموعه‌ی ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد(۱۳۴۲)

دلم برای باغچه می‌سوزد. شعر از فروغ فرخزاد

هزاران ترانه‌ی ماتم 

نه زبانی مبهم داشتم و نه تابستان را دوست داشتیم 
در کنار یک سبد انگور مانده بودیم 
می‌پنداشتیم در انتظار ورود قطاری به ایستگاه هستیم 
استغاثه‌ی پرندگان 
خاموشی آب و این هزاران ترانه‌ی ماتم
که تا به لب می‌رسیدند ما را فراموش 
می‌کردند و ما خاموش ساعت طبخ 
ناهار را از یکدیگر می‌پرسیدیم 
تسلی نبود 
ما سقوط دخترک را از طبقه‌ی هشتم ندیده بودیم 
امّا 
هنگامی که به زمین رسید صدای تصادم با علف‌های 
زرد و هرزه را بر سنگ‌فرش حیاط خلوت شنیدیم 
ساعت ده صبح بود-ساعت کوک داشت 
یا کوک نداشت چه تفاوت داشت 
دخترک 
پس از سقوط از جهان ما به سرعت 
فاصله گرفت 
اگر زنده مانده بود 
ما فقط قادر بودیم 
یک سیب پژمرده و یک خوشه‌ی له شده‌ی 
انگور را به دخترک بسپاریم.

#poetry

هزاران ترانه‌ی ماتم. شعر از احمدرضا احمدی

پشت شیشه‌های مات. ساناز اسدی

بچه‌های مدرسه‌ی علوم اجتماعی گیومه

sadegh zovghi

Popular tracks