Omid Nemati - Herman امید نعمتی - حرمان

This track was recorded by BBC Persian Channel in March 2010.

Ze farvardin - Sepideh Raissadat

آواز استاد محمدرضا شجریان
دستگاه ماهور
گوشه چهارپایه
شعر از هاتف اصفهانی
.
.
به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانی‌ام
به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانی‌ام
.
من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران
که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانی‌ام
.
منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر
به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانی‌ام
.
چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان
برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانی‌ام
.
به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان
که نوازد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانی‌ام
.
ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من
چه طمع به ابر بهاری و چه زیان ز باد خزانی‌ام
.
شده‌ام چو هاتف بینوا به بلای هجر تو مبتلا
نرسد بلا به تو دلربا گر از این بلا برهانی‌ام
...

Radife Avazi

محمدرضا شجریان - به حریم خلوت خود شبی - هاتف اصفهانی - ماهور - Shajarian

آرشا - ونک تجریش

Vocal & Arrangement : Hani Niroo
Setar: Moslem Rasouli

Nazar/نازار

Waiting

خلخالک-سیاوش ناظری

Golnar - Sagh
(گلنار شهیار - ساقی (بازخوانی اثری از هایده
گیتار: ماهان میرعرب

Golnar - Saghi | (گلنار شهیار - ساقی (بازخوانی اثری از هایده

شعری از سیاوش کسرایی 
http://www.songsdaily.com/blogs/songsdaily/archives/2006/01/post_63.html

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست

پالت | نرو بمان

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

آرشا - ونک تجریش

dastaviz