فریدون مشیری

مر گ انسانیت_مشیری

persian

فريدون مشيری

دکلمه مرگ انسانیت

لب

My favs

Poems

شعر و دکلمه: فریدون مشیری
(برگرفته از شب شعری در آمریکا)
موسیقی: الهه ناز (اکبر محسنی)
اجرای آهنک با گیتار: بهمن باشی
 


 

گفت دانایی که: گرگی خیره‌سر،
هست پنهان در نهاد هر بشر!

لاجرم جاری‌ست پیکاری ستُرگ
روز و شب، مابین این انسان و گرگ

زور بازو چاره‌ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست

ای بسا انسان رنجور پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش

وی بسا زورآفرین مرد دلیر
هست در چنگال گرگِ خود اسیر



هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته می‌شود انسان پاک

و آن که از گرگش خورد هر دم شکست
گرچه انسان می‌نماید، گرگ هست!

و آن که با گرگش مُدارا می‌کُند
خُلق و خوی گرگ پیدا می‌کُند



در جوانی جان گرگت را بگیر!
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری، گر که باشی هم چو شیر
ناتوانی در مصاف گرگِ پیر



مردمان گر یکدگر را می‌درند
گرگ‌هاشان رهنما و رهبرند

این‌که انسان هست این‌سان دردمند
گرگ‌ها فرمانروایی می‌کُنند،

و آن ستمکاران که با هم محرم‌اند
گرگ‌هاشان آشنایان هم‌اند

گرگ‌ها همراه و انسان‌ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب؟...


از مجموعۀ «از دیار آشتی»

گــــــرگ - شعر و دکلمه از فریدون مشیری

مازیار فلاحی - مترسک

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

پر کن پیاله را-فریدون مشیری-دکلمه رضا پیربادیان

مرگ انسانیت, فریدون مشیری

آخرین جرعه این جام - فریدون مشیری

Fereydoun Moshiri - Kooche  فريدون مشيری - کوچه
با صدای خود استاد

Fereydoun Moshiri - Kooche  فريدون مشيری - کوچه

با همـــه بی ســــرو سامانــیم-محمد علی بهمنی- دکلمه رضا پیربادیان

ای عشق شکسته ایم مشکن ما را/ فریدون مشیری/ جواد معروفی/اجرا: رضا غنوی

همه می‌پرسند:
چیست در زمزمۀ مبهم آب؟
چیست در همهمۀ دلکش برگ؟
چیست در بازی آن ابر سپید، 
روی این آبی آرام بلند،
که تو را می‌برد این‌گونه به ژرفای خیال؟

چیست در خلوت خاموش کبوترها؟
چیست در کوشش بی‌حاصل موج؟
چیست در خندۀ جام؟
که تو چندین ساعت، 
مات و مبهوت به آن می‌نگری!؟

ـ نه به ابر،
نه به آب،
نه به برگ،
نه به این آبی آرام بلند،
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام،
من به این جمله نمی‌اندیشم.

من مناجات درختان را، هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را با باد،
نفس پاک شقایق را در سینۀ کوه،
صحبت چلچله‌ها را با صبح،
نبض پایندۀ هستی را در گندم‌زار،
گردش رنگ و طراوت را در گونۀ گل،
همه را می‌شنوم
می‌بینم.
من به این جمله نمی‌اندیشم!

به تو می‌اندیشم
ای سراپا همه خوبی،
تک و تنها به تو می‌اندیشم.
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم به تو می‌اندیشم.
تو بدان این را، تنها تو بدان!
تو بیا
تو بمان با من، تنها تو بمان!

جای مهتاب به تاریکی شب‌ها تو بتاب
من فدای تو، به جای همه گل‌ها تو بخند.
اینک این من که به پای تو درافتادم باز
ریسمانی کن از آن موی دراز،
تو بگیر،
تو ببند!

تو بخواه
پاسخ چلچله‌ها را، تو بگو!
قصۀ ابر هوا را، تو بخوان!
تو بمان با من، تنها تو بمان!

در دل ساغر هستی تو بجوش،
من همین یک نفس از جرعۀ جانم باقی‌ست،
آخرین جرعۀ این جام تهی را تو بنوش!

فریدون مشیری
از مجموعۀ «بهار را باور کن»

شعر و دکلمه  آخرین جرعه ی این جام- فریدون مشیری

نرم نرمک می رسد اینک بهار/فریدون مشیری/جواد معروفی/اجرا : رضا غنوی

Mohsen Namjoo - Dele Zaaram | محسن نامجو - دل زارم

با یاد نیما
سرایندۀ «آی آدم‌ها»

ما، همان جمع پراکنده . . .

موج، می آمد، چون کوه و به ساحل می خورد ! 
از دل تیره امواج بلند آوا، 
که غریقی را در خویش فرو می برد، 
و غریوش را با مشت فرو می کشت، 
نعره ای خسته و خونین ، بشریت را، 
به کمک می طلبید : 
 " آی آدمها " 
" آی آدمها " 

ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم ! 
به خیالی که قضا، 
به گمانی که قدر، بر سر آن خسته ، گذاری بکند ! 
 دستی از غیب برون آید و کاری بکند 
هیچ یک حتی از جای نجنبیدیم ! 
آستین ها را بالا نزدیم 
دست آن غرقه در امواج بلا را نگرفتیم، 
تا از آن مهلکه، شاید برهانیمش، 
به کناری برسانیمش! ... 

موج، می آمد، چون کوه و به ساحل می ریخت . 
با غریوی، 
که به خاموشی می پیوست . 
با غریقی که در آن ورطه، به کف ها، به هوا 
چنگ می زد، می آویخت ... 

ما نمیدانستیم 
این که در چنبر گرداب، گرفتار شده است ، 
این نگونبخت که اینگونه نگونسار شده است ، 
این منم، 
این تو، 
آن همسایه، 
آن انسان! 
این مائیم ! 

ما، 
همان جمع پراکنده، 
همان تنها، 
آن تنها هائیم ! 

همه خاموش نشستیم و تماشا کردیم . 
آن صدا، اما خاموش نشد . 
" آی آدمها " 
" آی آدمها "  
آن صدا، هرگز خاموش نخواهد شد ، 
آن صدا، در همه جا دائم، در پرواز است ! 
تا به دنیا دلی از هول ستم می لرزد، 
خاطری آشفته ست، 
دیده ای گریان است، 
هر کجا دست نیاز بشری هست دراز؛ 
آن صدا در همه آفاق طنین انداز ست . 

آه، اگر با دل وجان، گوش کنیم، 
آه اگر وسوسه نان را، یک لحظه فراموش کنیم، 
" آی آدمها " را 
در همه جا می شنویم . 

در پی آن همه خون، که بر این خاک چکید، 
ننگ مان باد این جان ! 
شرم مان باد این نان ! 
ما نشستیم و تماشا کردیم ! 

در شب تار جهان 
در گذرکاهی، تا این حد ظلمانی و توفانی ! 
در دل این همه آشوب و پریشانی 
این از پای فرو می افتد، 
این که بردار نگونسار شده ست، 
این که با مرگ درافتاده است، 
این هزاران وهزاران که فرو افتادند؛ 
این منم، 
این تو، 
آن همسایه ! 
آن انسان، 
این مائیم . 

ما، 
همان جمع پراکنده، همان تنها، 
آن تنها هائیم ! 

این همه موج بلا در همه جا می بینیم، 
" آی آدمها " را می شنویم، 
نیک می دانیم، 
دستی از غیب نخواهد آمد 
هیچیک حتی یکبار نمی گوئیم 
با ستمکاری نادانی، اینگونه مدارا نکنیم 
آستین ها را بالا بزنیم 
دست در دست هم از پهنه آفاق برانیمش 
مهربانی را، 
دانائی را، 
بر بلندای جهان، 
بنشانیمش ... ! 

آی آدم ها! 
موج می آید ...


Fereydun Moshiri - Ma Haman Jam`e Parakandeh

محسن نامجو - ای ساربان

بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند 
گرفته كولبار زاد ره بر دوش 
فشرده چوبدست خيزران در مشت 
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند 
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز 

سه ره پيداست 
نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر 
حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر 

نخستين: راه نوش و راحت و شادي 
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي 
دوديگر: راه نميش ننگ، نيمش نام 
اگر سر بر كني غوغا، و گر دم در كشي آرام 
سه ديگر: راه بي برگشت، بي فرجام 

من اينجا بس دلم تنگ است 
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي برگشت بگذاريم 
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست 
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام 
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم 
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام 
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي 
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما 
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما

سوي اينها و آنها نيست 
به سوي پهندشت بي خداوندي ست 
كه با هر جنبش نبضم 
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند 

بهل كاين آسمان پاك 
چرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشد 
كه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبان 
پدرشان كيست ؟
و يا سود و ثمرشان چيست ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
به سوي سرزمينهايي كه ديدارش 
بسان شعله ي آتش 
دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار 
نه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمار 
چو كرم نيمه جاني بي سر و بي دم 
كه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايم 
كشاند خويشتن را، همچو مستان دست بر ديوار 
به سوي قلب من، اين غرفه ي با پرده هاي تار 
و مي پرسد، صدايش ناله اي بي نور:
كسي اينجاست ؟
هلا ! من با شمايم، هاي ! ... مي پرسم كسي اينجاست ؟
كسي اينجا پيام آورد ؟
نگاهي، يا كه لبخندي ؟
فشار گرم دست دوست مانندي ؟

و مي‌بيند صدايي نيست،
نور آشنايي نيست،
حتي از نگاه 
مُرده اي هم رد پايي نيست 

صدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگ 
ملول و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگ 
وز آن سو مي‌رود بيرون،
به سوي غرفه اي ديگر 
به اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزاد 
ولي آنجا حديث بنگ و افيون است
از اعطاي درويشي كه مي خواند:
جهان پير است و بي بنياد،
ازين فرهادكش فرياد 

وز آنجا مي‌رود بيرون، به سوي جمله ساحلها 
پس از گشتي كسالت بار 
بدان سان باز مي‌پرسد سر اندر غرفه‌ي با پرده هاي تار:
كسي اينجاست؟
و مي‌بيند همان شمع و همان نجواست 

كه مي‌گويد بمان اينجا ؟
كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده‌ي مهجور 
خدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
كجا ؟
هر جا كه پيش آيد 
بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما 
زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير 
بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد: زود 
وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير 

كجا؟
هر جا كه پيش آيد 
به آنجايي كه مي‌گويند 
چو گل روييده شهري روشن از درياي تر دامان 
و در آن چشمه‌هايي هست 
 كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن 
و مي نوشد از آن مردي كه مي‌گويد:
چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي 
كز آن گل كاغذين رويد؟

به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ست 
كه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبا 
نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ست 

كجا؟
هر جا كه اينجا نيست 
من اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانم 
ز سيلي زن، ز سيلي خور 
وزين تصوير بر ديوار ترسانم 
درين تصوير
عمر با تازيانه شوم و بي‌رحم خشايرشا
زند ديوانه وار، اما نه بر دريا 
به گرده ي من، به رگهاي فسرده ي من 
به زنده ي تو، به مرده ي من 

بيا تا راه بسپاريم 
به سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته، ندروده 
به سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ست 
و نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بوده 
كه چونين پاك و پاكيزه ست

به سوي آفتاب شاد صحرايي
كه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جايي
و ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريا 
مي‌اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادام 
و مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيم 
 كه باد شرطه را آغوش بگشايند 
و مي‌رانيم گاهي تند ، گاه آرام 

بيا اي خسته خاطر دوست!
اي مانند من دلكنده و غمگين 
من اينجا بس دلم تنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي فرجام بگذاريم

چاووشی - اخوان ثالث

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. خود او دربارهٔ این مجموعه میگوید: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.» مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سالها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلکه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژهای بوده است. فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعر خوانی در چندین شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای نو زبان فارسی است. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

                                             در پاسخ دوستی آزادی‌خواه و ایران‌دوست 
                                             که در سال 1352 از این سرزمین کوچ کرد 
                                             و مرا نیز تشویق به رفتن می‌نمود.
 

ریشه در خاک

تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد و 
اشکِ من تو را بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده‌ست.
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده‌ست.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را زتن بُرده‌ست!

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است.

تو را این ابر ظلمت‌گستر بی‌رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران،
ز پا افکند!
تو را هنگامۀ شوم شغالان،
بانگ بی‌تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش،
که از آن سویِ گندم‌زار،
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت،
تو با آن چهرۀ افروخته از آتش غیرت،
ـ که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمانِ غم‌باری،
ـ که روزی چشمۀ جوشان شادی بود و، ـ
اینک حسرت و افسوس، بر آن 
سایه افکنده‌ست خواهی رفت.
و اشکِ من تو را بدروردخواهد گفت!

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم.
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم.
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می‌رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می‌خوانم،
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت!

1353
فریدون مشیری
از مجموعۀ «تازه‌ها»

* * *

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد.

ریشه در خاک  - فریدون مشیری

عبدالحسین زرین‌کوب در بارهٔ شعر مشیری می‌نویسد: «در طی سالها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هرروزینه آنچه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می‌سپارد و به قلمرو افسانه‌های قرون روانه می‌کند. چهل سالی – بیش و کم – هست که او با همین زبان بی‌پیرایهٔ خویش، واژه واژه با همزبانان خویش همدلی دارد... زبانی خوش‌آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ و خم‌های بیان ادیبانهٔ شاعران دانشگاه‌پرورد و در همان حال خالی از تأثیر ترجمه‌های شتاب‌آمیز شعرهای آزمایشی نوراهان غرب.»

 فریدون مشیری
دل من دير زمانی است كه می پندارد :
« دوستی » نيز گلی است ؛
مثل نيلوفر و ناز ،
ساقه ترد ظريفی دارد .
بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد
جان اين ساقه نازك را
- دانسته-
بيازارد !
در زمينی كه ضمير من و توست ،
از نخستين ديدار ،
هر سخن ، هر رفتار ،
دانه هايی است كه می افشانيم .
برگ و باری است كه می رويانيم
آب و خورشيد و نسيمش « مهر » است
گر بدانگونه كه بايست به بار آيد ،
زندگی را به دل‌انگيزترين چهره بيارايد .
آنچنان با تو در آميزد اين روح لطيف ،
كه تمنای وجودت همه او باشد و بس .
بی‌نيازت سازد ، از همه چيز و همه كس .
زندگی ، گرمی دل های به هم پيوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .
در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز ،
عطر جان‌پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزيده است هنوز
دانه ها را بايد از نو كاشت .
آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان
خرج می بايد كرد .
رنج می بايد برد .
دوست می بايد داشت !
با نگاهی كه در آن شوق برآرد فرياد
با سلامی كه در آن نور ببارد لبخند
دست يكديگر را
بفشاريم به مهر
جام دل هامان را
مالامال از ياری ، غمخواری
بسپاريم به هم
بسراييم به آواز بلند :
- شادی روی تو !
ای ديده به ديدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ،
عطر افشان
گلباران باد .

فریدون مشیری - دوستی

کوچه با صدای فریدون مشیری

از صدای سخن عشق |
شعری از زنده‌یاد فریدون مشیری |
با صدای: کتابخوان |
منتشر شده در: مجموعه‌ی ادب خیال

www.ketaabkhaan.com

فریدون مشیری | از صدای سخن عشق

یارم بیا
کیوسک و محسن نامجو


یارم بیا-کیوسک و محسن نامجو l Yarom bia-kiosk ft namjoo


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

Soheil Nafisi,Fiaries  /   پریا با صدای سهیل نفیسی 

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

زمستان است-اخوان ثالث -دکلمه رضا پیربادیان

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم-قیصر امین پور-دکلمه رضا پیربادیان

در میان من و تو فاصله هاست-حمید مصدق-دکلمه رضا پیربادیان

آنکه می گوید دوستت می دارم/سهیل نفیسی

ريشه در خاک؛ شعر و صدای جاودان فريدون مشیری

 تو از این دشت خشک تشنه روزی کوچ خواهی کرد
و اشک من ترا بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده است.
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را ز تن برده است.
تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است.
تو را با برگ برگ این چمن پیوند پنهان است.
تو را این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران،
تو را این خشکسالی های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران ز پا افکند.
تو را هنگامه شوم شغالان،
بانگ بی تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.
تو با پیشانی پاک نجیب خویش،
که از آن سوی گندمزار
طلوع با شکوهش خوشتر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت،
تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت،
که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمان غمباری،
که روزی چشمه جوشان شادی بود،
و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده ست،
خواهی رفت.
و اشک من ترا بدروردخواهد گفت.
من اینجا ریشه در خاکم
من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم.
من اینجا تا نفس باقیست می مانم.
من از اینجا چه می خواهم، نمی دانم.
امید روشنائی گر چه در این تیره گیها نیست؛
من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک با دست تهی،
گل بر می افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید،
سرود فتح می خوانم.
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت....

مرگ انسانیت, فریدون مشیری

user80299442