آهنگ مازندرانی   خدا می دل درد دره   با خوانندگی ولی قاسمی


Vali Ghasemi Khodaya Mi Del DARD DARE

دانلود آهنگ بسیار زیبا مازندرانی آهو خانِم از رشید بابازاده( عمویادگار مازندرانی)

Ahoo Khanem

مونگ دیم 
(مونگ: ماه , دیم : رخ یا صورت)

تنظیم : ( جلال حیدری)آهنگساز: (جلال حیدری)شاعر : (محمد اکبری)خواننده :(ابوالحسن خوشرو)

مونگ دیم  اثر استاد خوشرو

نام اثر: بهار نشونه

خواننده: حسن فدائیان

آهنگساز:دانا کبيري

تنظيم :دکتر رياحي

شاعر:زنده ياد غلامرضا کبيري

بهار نشونه

متن ترانه ی این  آهنگ و برگردان فارسی آن:

چراغ ملک ایرون              ونه نوم مازندرون
چشم و چراغ سرزمین ایران که نامش مازندران است

وقتی کتا بیه شو               بهار نشونه هسه
هنگامی که  شبها کوتاه می شود، نشانه رسیدن بهاراست

دریای او بونه کهو            بهار نشونه هسه
رنگ آب دریا آبی می شود و این نشانه رسیدن بهار است

کندنه ابرا دو بدو              بهار نشونه هسه
وقتی که ابرها به هر طرف می دوند نشانه ایست برای بهار

تجن لته میون او              بهار نشونه هسه
رود تجن پر از آب و عمیق می شود  و این نشانه ای است برای رسیدن بهار

چلچله کنده حسنو             بهار نشونه هسه
هنگامی که چلچله  شنا می کند نشانه رسیدن بهاراست

وقتی که گل گرنه الو          بهار نشونه هسه
وقتی که گل سرخ می شکفد نشانه رسیدن بهاراست

هوا دنه زولنگ بو            بهار نشونه هسه
هرگاه هوا بوی خوش گیاه وحشی ( زولنگ ) را بدهد این  نشانه رسیدن بهاراست

فانوس تی تی وونه سو         بهار نشونه هسه
وقتی چراغ فانوس روشن می شود نشانه رسیدن بهاراست

ونوشه گیرنه چش خو         بهار نشونه هسه
هرگاه بنفشه از خواب بیدار شود نشانه ای است برای رسیدن بهار
ا
فرا که کنده رخت نو         بهار نشونه هسه
آن موقع که درخت افرا جامه نو به  تن می پوشاند نشانه رسیدن بهاراست

چراغ ملک ایرون              ونه نوم مازندرون


حسن فدائیان- بِهارِ نِشونه

مهربونی-رشید بابازاده

امیر و گوهر
 سیما بینا

امير پازواري مشهور به امير مازندراني، شيخ‌العجم و اميرالشعراء از شاعران طبري سراي مازندران است. چنانچه از سروده‌های منسوب به وی برمي‌آيد، امير پازواري از مردم شيعه روستای پازوار (بابل) بوده و معشوقه‌ای به نام گوهر داشته است. این عارف شوریده، به عنوان يك افسانه در فرهنگ عامه راه يافته است. طوري كه افسانه ی امیر به زبان نقالان و خنیاگران مازندرانی و عامه ی مردم جاری است. بنا به روايت عامه امير شخصيتي است چند بعدي يك جا اميرشيخ العجم و در جاي ديگر كشاورز و باغبان و درجايي چوپان و درجايي رويگر (‌يا قلي چي‌) و در جايي گالش و گاوزبان در جاي ديگر نيز فروشنده دوره گردي كه بارش نفت است و گاهي نيز درويش مي‌نمايد.
آنگونه که سنت نقالان است، هر‌کدام افسانه را به گونه‌ای می‌پرورانند و گسترش می‌دهند. بنیاد همه ی افسانه‌ها درباره ی امیر و دلخواه او، گوهر، یکی است، اما در نقل جزئیات در منطقه‌های گوناگون تفاوت‌هایی دیده می‌شود. در نقل‌های متعدد امیر برای خانواده ی گوهر باغبانی می‌کند، گوهر برای او ناهار می‌برد و با خربزه‌ای که از دست سوار نقابداری می‌گیرند و می‌خورند، زبانشان به شعر باز می‌شود، سپس در می‌یابند كه آن سوار علی(ع) بوده است. امیر به دنبال سوار روانه می‌شود. سوار را در حال عبور از رودخانه‌ای، می‌بیند كه به جای آب، آتش در آن روان است و او را از عبور در آن رودخانه بازمی‌دارد. امیر از رودخانة آتش می‌گذرد و به پابوسیِ سوار مشرّف می‌گردد و درِ معرفت به رویش گشوده می‌شود:
ته چهره به خوبي گل آتشينه من شومبه به آتش اگه آتش اينه
و چون نام یار و معشوقش گوهر بوده است، معشوق حقیقی خویش را نیز به این نام می‌خواند.
در روایت‌های چند‌گانه، گوهر پدر ندارد، مادری دارد که امیر را از کودکی به خانه پذیرفته و بزگ کرده است. امیر نخست به غاز‌بانی و سپس به باغبانی آنان روی می‌آورد، مادر گوهر از پیوند امیر با گوهر سر سازگاری نداشت‌؛ به همین خاطر گوهر را از روستایی به روستای دیگر می‌کشاند، و امیر در لباس رویگر، پینه‌دوز و... در پی آنان می‌رفت، و با گوهر به گفتگو می‌نشست. در همه ی روایت‌ها‌، امیر رقیبی دارد که او هم با خوردن قاچی از همان خربزه یا با خوردن گوشت بزی که ازپوست خربزه ی امیرخورده بود، زبانش به شعر بازمی‌شود- او هم دلباخته ی گوهر بود. و سرانجام باعث مرگ امیر و گوهر می‌شود. این رقیب که چوپان بود در برخی روایت‌ها امیر و در بعضی دیگر رضا نام داشت. در روایت‌ها، با جستجوی امیر در یافتن گوهر و دیدار گاه به گاهی‌، آن دو دلداده، به گفتگوهای عاشقانه‌ای می‌رسیم که امیر گفته است و گوهر پاسخ می‌گوید‌ و بالعکس. گفتگوی منظوم آنان‌، در چرائی هستی است که به فلسفه می‌انجامد و گاه در مسائل مذهبی است. امیر و گوهر افسانه در ذهن اسطوره‌ساز مردم عامی پرورده شد و گسترش یافت. 

نتيجه‌گيري:
جایگاه امير پازواري در ایران زمین بیش از هر چیز به زبان طبري مربوط می‌شود. در واقع، امير پازواري نماینده یک شاعر محلي‌ سراي مشهور در تاريخ ادبيات مازندران است. 
آنچه بیش از هر ویژگی دیگر امير شهرت یافته است، شخصيتي چند بعدي اوست: يك جا اميرشيخ العجم و در جاي ديگر كشاورز و باغبان و درجايي چوپان و درجايي رويگر (‌يا قلي چي‌) و در جايي گالش و گاوزبان در جاي ديگر نيز فروشنده دوره گردي كه بارش نفت است و گاهي نيز درويش مي‌نمايد.
شعر امیر واجد همه ی ویژگی‌های یک شعر زنده، مردمی و پویا است‌ و خود امیر نیز یک شاعر مردمی است كه زندگی مردم را در آیینه شعرش می‌تاباند و از این رو شعرش ماندگار شده است و امروز نه فقط در حد شعر‌، بلکه به عنوان یکی از نغمه‌های مقامی مازندران، نام آن مترادف نام زبان مازندرانی طبری قرار گرفته است.
كوتاه سخن اينكه، از دامنه كوه‌ها گرفته تا قلب جنگل و تا روستاهای دوردست و سواحل دریای خزر و از چوپانان و گالِش‌ها گرفته تا كشاورزان و كَسَبه و تاجران و معلّمان و دانشجویان و استادان، همه و همه، اشعار امیری را زیر لب زمزمه می‌كنند و اشعارش را مطابق دل و خواسته‌هایشان تفسیر می‌كنند. مثل شعرِ «حیدربابا» در نزد آذری‌ها.

امیر و گوهر- سیما بینا

محمد آملی متخلص به «طالب» مشهور به ملک الشعرا طالب آملی، از شاعران و گویندگان بنام قرن یازدهم هجری و از ارکان اربعه شعر سبک هندی است. طالب در سال ۹۹۴ هجری در آمل متولد شد و در سال ۱۰۳۶ هجری در هند وفات یافت. مقبره او در شهر فتح پور سیکری در شمال هند، در جوار مقبره دوست بزرگوارش اعتمادالدوله تهرانی، صدراعظم مشهور هند قرار دارد.
مثنوی طالب و زهره (طالبا) داستان عشق او به دختری به نام زهره است که از کودکی در مدرسه همدرس او بود اما ثروت و شهرت خانواده طالب نتوانست خاندان معشوق را راضی به ازدواج آنان کند. در این بین بی مهری های نامادری طالب و نامادری زهره نیز در جدایی آنان بی تاثیر نبود.

Vahid Mohseni M

Popular tracks