[Verse 1]

Τώρα που πέφτει γρήγορα το σκοτάδι,
και οι άνθρωποι χάνουν της μέρας τους το φως.
Οι γυναίκες σφίγγουν στο στήθος τα μωρά τους,
κι εγώ ξεχνάω για πάντα πώς έζησα εχθές.

[Verse 2]
Στον τοίχο ρίχνουν τα παιδιά τη σκιά τους,
μαύρη σαν το ψωμί που δεν τους φτάνει.
Κι εσύ, μες στην ομίχλη της σιωπής,
πλέκεις  τις μνήμες π᾽  ακόμα σε πληγώνουν.

[Chorus]
Το κενό του χωρισμού,
είναι σαν το δωμάτιο χωρίς φως.
μοιάζει με  βροχή κι ένα μαύρο καπνό,
κι ένα παιδί που κλαίει μοναχό.

[Verse 3]
Σε χαμηλό σκαμνί καθισμένη,
μαζεύεις τα ρούχα του παιδιού.
Η στέγη στάζει όπως τότε,
κι εγώ έγινα η  σκιά του εαυτού μου.

[Chorus + male choir]
Το κενό του χωρισμού,
είναι σαν το δωμάτιο χωρίς φως.
μοιάζει με  βροχή κι ένα μαύρο καπνό,
κι ένα παιδί που κλαίει μοναχό.

[Bridge ]
Άραγε ανθίζει ακόμη η ροδακινιά,
στην αυλή που θωρούσαμε μαζί;
Ή χάθηκαν κι αυτά τα πεύκα μας,
όπως χαθήκαμε κι εμείς;

[Final Chorus + male choir]]
Το κενό του χωρισμού,
είναι σαν τη σιωπή που χάνεται στη νύχτα.
Μια ζωή που δεν τελειώνει,
μα ούτε και θέλει ν᾽ αρχίσει ξανά. (bis)

Το κενό του χωρισμού

vkritis