Gazze krizini ele alan üç yöntem izliyorsunuz basın-yayın organlarında...
Birincisi, olayın teknik/askeri/istihbarî boyutudur. Taze olaylarda, “ne olduğunu ve akla yatmayan” merakları gidermek
için ağırlıklı olarak bu eksende durur medya...
Örnek verelim; ‘MOSSAD bu istihbarat zaafını nasıl gösterdi, bilerek mi’, gibi...
‘Gel-geli’ yüksektir, en çok neyin izleneceği üzerinden yapılır tartışmalar. Bu da birbirini besleyen fasit bir dairenin
içinde koşmaya benzer zamanla...
İkinci bölüm/yöntem, olayın ilişik ülkeler üzerinden tartışılmaya başlanmasıdır. Sıkça ilk başlıkla iç-içe geçer. Kimi
zaman teknik, kimi zaman politik boyutu vardır. Bu yüzden üçüncü maddeyle de sıkça karıştırılır. Gazze olayında bu
ülkelerin sayısı çok olduğu için, tekrara düşmek umursanmadan günlerce sürdürülebilir...
Örnek verelim; ‘Mısır’ın Filistin’den kaçan insanları kabul edip etmeyeceği; iç sorunları olduğu, bir yandan da bölgenin
boşaltılmasının İsrail’e hizmet edeceğini düşüneceği’ gibi...
Doğru bilgilerdir, nisbi açı sunar, sınırlı da olsa sebep-sonuç ilgisi kurar. Yanlış bilgi kullanılmadığı sürece-ki o da çok
olur-kullanışlı ama dardır.
Üçüncü başlık; stratejik/jeopolitik yaklaşımdır. Yerel/bölgesel/küresel haritayı açıp birleştirmeye, vakayı doğru yere
oturtmaya çalışır. Net cevap arayışında herkesin kendi bilgisine göre düşüncesi olduğundan bol tartışmalı, neredeyse
sınırsız bir alan/imkân sunar...
Bu sabitlerden başka, tüm aktörlerin aklı/planı, yürütme şekilleri, aktüel gelişmelerle birleştirilerek bir tür karine/delile
dönüştürülebilirse, o zaman elinizde bir fotoğraf olur. Genellikle anlıktır, üst üste çekilen diğer karelerle
birleştirdiğinizde izah verir. En az ve/veya yanlış/eksik kullanılan ama en güçlü metoddur. Kitaplarda yazmaz; ismi
SuperPoze’dir!
DİĞER HER ŞEYİN ÜZERİNDE...
İlk iki yöntem, üçüncüye kördür! Üçüncü ise onlardan da beslenir ama özgündür. Bu yüzden ilk iki sık çuvallar. “Son
dakika”lar öyledir. Haber önemlidir ama tek karedir. Bu da sıklıkla ilk maddede, bilemediniz ikincide takılıp kalınmasına
yol açar...
Bu üçlü küme oluşturur. Ancak aralarında hiyerarşi vardır. Jeopolitik ve strateji hepsinin üzerindedir, gerektiğinde
hepsini ezer.
Bunu da örnekleyelim...
ABD’nin bölgeye önce bir uçak gemisi-diğer savaş gemileri setiyle birlikte-göndermesi, sonra ikinci uçak gemisi setini
göndermesi, nihayet İngiltere’nin üçüncü setini bölgeye sevk etmesi, sıra-dışılık gösterir. Birinci ve ikinci yönteme
mahkûm ederseniz, kavramak ve başa gelecekleri kestirmekte tökezlersiniz.
Çünkü jeopolitik/stratejik bakış sadece üstte değil-başta garip gelebilir ama-hepsinin dışındadır! Aynı
zamanda-ilk iki maddenin ilgi alanına giren olayları-kurgulama/yaratma-gücü vardır. Yani sebebin kendisidir.
Doğru tespit edildiğinde ‘olacağı’ söyler.
Buna “kıymetlendirme” denir. Diğerleri önemsiz anlamına gelmez. ‘Açı değiştirme’ klişesi ilk iki maddenin işidir,
konvansiyoneldir, ekranlarda izliyorsunuz zaten. Göz değiştirmek bambaşkadır...
ORTADOĞU’NUN BİLE HİÇ GÖRMEDİĞİ KADAR...

Nedret Ersanel - Superpoze...

Terör devleti İsrail, Elon Musk’ı kafakola alınca herkeste bir endişe hasıl oldu. Ne yapacağız, nereden haber alacağız,
İsrail’in Gazze’de yaptıklarını nasıl öğreneceğiz? Yersiz bir endişe mi bu? Değil; çünkü neredeyse bütün dünyada medya,
medyaya haber taşıyan ajanslar zaten İsrail lobisinin hükümranlığı altında, onun izni olmadan kıllarını kıpırdatamıyor,
gerçeği perdelemekte, yerine yalanı koymakta, İsrail’i aklamak, Filistinlileri karalamak için gereken her şeyi yapıyor.
Sosyal medyada da durum farklı değil; İsrail’in vahşi saldırılarına, açıktan savaş suçlarına ya da Filistin’in kendi
vatanlarındaki toprak hakkına dair bir şeyler yayınlamaya çalıştığınızda sansürle karşılaşıyorsunuz. Geride bir tek Elon
Musk’ın twitter’ı kalmıştı, şimdi o da ağır baskı altında... Hal böyle olunca; ya twitter da giderse diye endişelenmek, o
zaman bölgeden haber alamayız, İsrail’in gözlerden uzakta işlediği insanlık dışı cürümleri görünür kılamayız ve Filistin
halkının maruz kaldığı zulmü dünyaya duyuramayız diye endişelenmek elbette yersiz değil...
Öte taraftan, durumun kendisi, yani içinde bulunduğumuz çaresizlik halini daha da koyultan bu yeni çaresizliğimiz
bizler açısından oldukça dramatik... Hatta zavallıca... Kendimizi kendi elimizle getirdiğimiz bu nokta gerçekten çok
zavallıca... Haber almak, haksızlığı duyurmak ve haklıyı savunmak noktasında bu kadar dışa bağımlı hale gelişimiz,
neredeyse tamamı bize dost olmadığı aşikar emperyalist sermayenin malı olan küresel haber organizasyonlarının, medya
yapılarının, sosyal medya ağlarının esiri oluşumuz bizim için açıklanması çok müşkül bir durum...
Bizim kendi haber kuruluşlarımız, ajanslarımız, medya unsurlarımız var elbet... Ancak onların küresel dolaşım şansları
da bu sözünü ettiğimiz kötü niyetli sermaye yapılarının, medya imparatorluklarının gücüyle rahatlıkla tıkanabiliyor. Kaldı ki
bizim medya kuruluşlarımızın güçlükle bölgeye gönderebildiği muhabirler de İsrail’in saldırılarına maruz kalabiliyor ve her
işe maydanoz olan küresel medya etiği kuruluşları bütün bunları rahatlıkla görmezden gelebiliyor.

Gökhan Özcan - Pamuk ipliği olarak Elon Musk

Nihâyet beklenen gün geldi. TBMM’de İsveç’in NATO’ya üyeliği oylandı ve kâhir bir ekseriyetle kabûl edildi. Mesele basit
olarak bir NATO devletinin, başka bir devletin NATO’ya kabûl edilmesini onaylanmasının çok ötesinde. Bu karârın esaslı
bir kırılma olduğunu ve Türkiye’nin yakın geleceğini doğrudan alâkadar eden bir niteliği olduğunu baştan idrâk etmek
gerekiyor. Bunu sonraki yazımda ele almayı planlıyorum. Bugün sâdece bâzı intibâ ve tespitlerimi ortaya koyacağım.
Başlangıçta Türkiye, İsveç ve Finlandiya’nın müracaatının onaylanması husûsunda kendisine verdiği inisyatifi târihsel
bir fırsat olarak algıladı. Türkiye Cumhûriyeti ile NATO’nun jeopolitiklerinin 1990’ların başından beri yaşamakta
olduğu kesin kopuşun muhasebesini masaya taşımak niyetinde olduğumuzu açıkça ortaya koyduk. Bunda da son
derecede haklıydık. NATO, güney komşularımız olan Irak ve Sûriye coğrafyalarını hallaç pamuğu gibi atmış, doğrudan
Türkiye’nin varlığını tehdit eden bir PKK devletinin hemen sınırlarımızın başladığı yerde kurulmasını destekleyen ve
özendiren bir jeopolitik ve jeostrateji tâkip etmekte ısrarlıydı. Bunu bir hayli geç idrâk ettiğimizi kaydetmeliyiz. Türkiye
ile NATO arasındaki ilişkileri sarsan ilk ciddî şokları daha 1974 Kıbrıs Harekâtında ve Haşhaş meselesinde NATO ve
ABD tarafından yediğimiz ambargolar sırasında hissettik. Ama bu tecrübeler bizi, 1990’larda NATO’nun komşu
coğrafyalarımızı darmadağın etmek yolundaki plânının en büyük adımlarından olan Çekiç Güç harekâtlarına, NATO
ezberlerimiz üzerinden uzun seneler boyunca destek vermekten alıkoymadı. PKK’nın münferit bir terör hareketi olduğunu
düşünüyor; bunun uluslararası bir plânın parçası olduğunu idrâk edemiyorduk. PKK’ya destek veren Fransa ve
Almanya’nın siyâsetlerini, “Canım bunlar Türkiye’yi zâten sevmezler; o sebepler terörü destekliyor” kabilinden yüzeysel
değerlendirmelerle, kırgınlık ve kahırlanmalarla geçiştirdik. Askerlerimizin başına çuval geçirilip kelepçelenerek
teslim alınmasını, Muavenet gemimizin vurulmasını şaşkınlıkla karşılıyorduk. Zihnimizin bir köşesinde bunların ârızî
hâdiseler olduğu, gelip geçeceği yolunda sâbir bir düşünce vardı. Ama en beteri, Turgut Özal’ın “Bir koyup üç alırız”
lâfında olduğu gibi, ABD’nin komşumuza saldırmasını Türkiye’nin büyümesi için bir fırsat olarak görmekti. Bunun
ileri adımını 2010’lardaki Arap Baharı esnâsında da yaşadık. 2009 Davos ve One Minute çıkışı Türkiye’yi Arap sokağında
çok prestijli hâle getirdi. Ama Arap Baharı tabloyu değiştirdi. Arap Baharı’nın doğurduğu dalgaların üzerinde sörf yaparak
Türkiye’yi Ortadoğu’da yeniden patron yapacağını zannettik. Arap Baharı’nın nihayette bir NATO işi olduğunu, Arap
kamuoylarının evvelâ gazını alıp, NATO’ya arıza çıkaran BAAS rejimlerinin tasfiye edilerek, akabinde NATO’ya
sadâkatle çalışacak yeni idârelerin kurulmasıyla alâkalı olduğunu da göremedik. En hazini, 1974’de Kıbrıs
müdahalemizi desteklemiş ve uçaklarımızın uçuşunu sağlamakta bize hayâtî bir destek vermiş olan Kaddafi’ye karşı
düzenlenen saldırılara katılmamızdı. Hatâ üzerine hatâ yaptıran siyâsetlerdi bunlar. Neticede Katar ve kısmen Libya hâriç
tutulacak olursa, tekmil Arap dünyâsından koptuk. Bugün Türkiye husûmeti ile hareket eden çok sayıda Arap devleti ile
muhatâbız.
1 Mart Tezkeresi hâdisesinde bir refleks göstererek tepkimizi verdik. Zâten ondan sonrası geldi ve Türk-NATO
münâsebetleri düzelmek bir tarafa, her geçen sene daha da kötüleşti. Komşumuz Yunanistan tepeden tırnağa
silâhlandırılırken Türkiye adım adım NATO’dan dışlanıyordu. Hava savunma sistemi vermediler. S 400’leri Rusya’dan
almamız büyük bir hâdise hâline geldi. Cezâ aldık. Türkiye’yi F35 programından çıkardılar. 2009’dan başlayarak
ambargolar gelmeye başladı... NATO güdümlü 15 Temmuz ise cerahati patlatan hâdiseydi. Artık NATO jeopolitikası ile
Türkiye’nin menfaatlerinin kesin bir şekilde ayrıştığı gün gibi ortadaydı.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - İSVEÇ'E EVET DEMEK; BAZI İNTİBA VE TESPİTLER

Saadet Partili “tutuk” hesaplar çarşambadan beri, yani Saadet Partisi’nin doğrudan “İran’ın
arka bahçesi” haline geldiğini açık açık anlattığımdan beri üzerimde tepiniyorlar. Rahmetli
anneme küfür etmekten tutun da bin türlü tehdide kadar akla gelebilecek her şey. Tabii ki
alayını dava ettim ve tabii ki kazandığım tüm tazminatları Gazze’ye yollayacağım.
İnsanın “Bana kızacaklarına Saadet’i İran’ın ‘saadetli bahçesi’ haline getiren Saadet Partili
tiplere kızsalar daha hayırlı bir iş yapmış olurlar” diyesi geliyor gelmesine de sonra “boşuna
çaba” deyip vazgeçiyor. Ben Saadet Partili olsam mesela Birol Aydın’a falan bazı sorular
sorarım. Mesela daha 2014’te falan sağda solda “İran hakkında çok şey etmeyelim” diyorlar
mıydı? Diyorlardıysa, Suriye’de yüzbinlerce insanın kanını elinde bulunduran İran’ı koruyup
kollamalarının sebebi neydi? Saadet Partili ekip Suriye’ye, Beşşar Esed’e niçin, kimlerin
yardımıyla, hangi konuları konuşmak, hangi pazarlıkları yapmak için gitti? İslam’ından
Erhan’ına Türkiye’nin mimli İran etki ajanları Saadet Partisi’nin bir kanadı üzerinde niçin
bunca etkili?
Dahası da var da cidden bu “boşuna çaba”yı sürdürme niyetinde değilim. Daha “eğlenceli” bir
mesele konuşmak istiyorum bugün sizinle.
Saadet Partili hakaret makinelerinin bana hakaret ederken en çok üzerinde durduğu tez
“Amerikancı” olduğum teziydi ki tek başına bu tez bile Saadet Partisi tarlasının İran
tarafından sürüldüğüne delalet eder. Peki, ama ben nasıl Amerikancı oldum? Anlatayım.
2006’da Furkan Savaşı esnasında boğazım patlayana kadar Hasan Nasrallah’ı ve Hizbullah’ı
desteklerken Amerikancı değildim. Ama sonra Hizbullah önce Lübnan’daki Sünnilere hayatı
zehir etmeye, ardından Suriye’de açık açık Sünni Müslümanları katletmeye başladığında
doğal olarak Amerikancı oldum. Çünkü Sünni Müslümanlar, tamamen yayılmacı, etnik
üstünlüğe dayalı ve mezhepçi İran rejimi tarafından öldürülürken “Durun, bunu yapmayın,
sadece kendi politik çıkarlarınız için Suriye’de milyonlarca Müslümanı ateşe atmayın. Bir
başka çözüm var” deyince İran’ın amaçlarına aykırı hareket etmiş olduğumdan Amerikancı
haline geldim.
Birinci ve İkinci Körfez savaşlarında da Amerikancı değildim. Ama bilhassa İkinci Körfez
Savaşı’nın ardından Irak’taki Şiileri organize eden İran, Amerika’nın da kesin desteğiyle
ülkede bir dünya Sünni Müslümanı öldürmeye başladı ve buna itiraz edince Amerikancı
oldum.

İSMAİL KILIÇARSLAN - NASIL AMERİKANCI OLDUM?

Türkiye coğrafyası savaşlarla ve her an savaşa dönüşebilecek
istikrarsızlıklarla kuşatılmış durumda. Evvela bunlara bir bakalım..
Kuzeyimizde Ukrayna-Rusya savaşı devâm ediyor. Doğumuzda
Ermenistan-Âzerbaycan savaşı’nın külleri daha soğumadı ve henüz kalıcı
bir çözüme ulaştırılabilmiş değil. Güneyimiz , Irak ve Sûriye, Rusya, ABD,
İran unsurlarının dâhil olduğu , içine bizim için fevkalâde hayâtî olan PKK
meselesini de alan bir çatışma sâhası. Kıbrıs mütemâdiyen silâhlanıyor ve
her an bu kanlı denklemlere dâhil edilebilecek bir kıvama getirilmek isteniyor.
(ABD Güney Kıbrıs’a uygulanan silâh ambargosunu kaldırdı). Gazze savaşı
ise Lübnan’ı zorluyor. İran ve Pâkistan gerilimi, şimdilik yatışmış görünse de
buna dâhil oldu. Hindistan,olanca Müslüman düşmanlığıyla donanmış olarak
Ermenistan ve eşanlı olarak İran ve İsrâil’e verdiği destek ile yakın
coğrafyamızda boy gösteriyor. Manzara hakikaten de vahim..
Gazze savaşı kısa bir zaman için de olsa Ukrayna-Rusya savaşını unutturmuş
görünse de yakınlarda yaşanan gelişmeler durumun hiç de öyle olmadığını
gösterdi. Baltık’da çok ciddiye alınması gereken bir NATO tatbikâtı başlatıldı.
Onbinlerce askerin katıldığı bu tatbikat NATO’nun Soğuk Savaş nihâyete
erdiğinden beri yapılmış olan en kapsamlı tatbikat. Bunu basit bir askerî rutin
içinde açıklamak son derecede zor. Tatbikâta, saldırgan konsept
dönüşümleri ve savaş nâraları eşlik ediyor. İsveç, Norveç , Almanya,
Polonya ve bilhassâ Birleşik Krallık yetkililerinin verdiği beyânatlar büyük
hesaplaşmanın yakın olduğu , kamuoylarının geniş çaplı bir savaşa hazır
olmaları doğrultusunda. Sâdece bu savaşın takvimi husûsunda farklı
açıklamalar geliyor. En uzak takvim 2025’in sonlarına işâret ediyor. Rusya’nın,
Ukrayna’nın “işini bitirdikten sonra” Baltık’a saldıracağına kesin gözüyle
bakıyor. Tabiî ki bu bir senaryo. Rusya’nın böyle bir niyeti olmadığı gün gibi
âşikâr.

Süleyman Seyfi Öğün - Soruların sorusu

Biri, kaçıp gittiği Batı’da Türkiye’yi şikâyet edebilmek ve bazı prestijli edebiyat ödüllerine
uzanmak için “Ben aslında biseksüeldim, bunu söyleyemedim, Türkiye çok kötü biliyor
musunuz?” diye cavcav eden bir FETÖ aparatı. Yani Elif Şafak.
Diğeri, halkını, Türk insanını aşağılamaktan aşırı zevk aldığını hiçbir zaman gizleme ihtiyacı
duymamış, ulusalcı-Kamalist olmayanlar dışında bir insan topluluğuna en küçük saygısı
olmayan Mine G. Kırıkkanat.
Bu ikisinin bazı ortak noktaları da yok değil laf aramızda. En büyük ortak noktaları ise
Türkçeleri olağanüstü tıknaz, kurguları olağanüstü zayıf olmasına rağmen romancı olmaları.
İkisinin de romancılığını şöyle değerlendirdim hep: “Müşterileri var ki yazıyorlar. Ortada
edebiyatı, hele büyük Türk edebiyatını alakadar eden bir durum yok.”
Mine Kırıkkanat, Elif Shafak (böyle yazmayı tercih ediyor soyadını) hakkında bir intihal
davası açıyor. Kırıkkanat’ın iddiası, Elif Şafak’ın Bit Palas isimli romanının kendi romanı
Sinek Sarayı’ndan intihal olduğu yönünde.
Mahkeme Elif Şafak’ın romanında yüzde 5 oranında Sinek Sarayı’ndan intihal bulunduğuna
hükmediyor. Yeri gelmişken ifade etmem gerekir ki mahkemenin gerekçeli kararı da,
bilirkişilerin mahkemeye sunduğu “intihal gerekçeleri” de fevkalade sorunlu bence. İnşallah
dava Yargıtay’dan döner de saçma sapan intihal davaları haberleri okumak zorunda kalmayız.
Şunu söylemek isterim: Edebiyatta intihal meselesi, akademik intihal meselesiyle kıyas kabul
edebilecek bir şey değildir. Bir yazar, söz gelimi Dostoyevski’nin (Kırıkkanat’ın değil, yanlış
olmasın) bir eserini alıp onu yeni bir kurgusal zemine taşıyabilir. Hatta bazen bunu yaparken
Dostoyevski’nin özgün cümlelerini, pasajlarını kullanabilir ve yazar bunu iyi yaptıysa onu
ellerimiz patlayana kadar alkışlayabiliriz. Diğer yandan, bir edebi harekete mensup yazarlar,
şairler birbirlerinin konularını “takip” edebilir. Birbirlerinin dizelerini, cümlelerini alıp
kullanabilir. Sözgelimi İkinci Yeni’yi az çok biliyorsanız ne demek istediğimi hemen
anlamışsınızdır. Anlayacağınız, edebi intihal iddiaları öyle basitçe, akademik intihaller gibi
değerlendirilebilecek süreçler değildir.
Bu, burada bir dursun.
Gelelim meselenin asıl ek yerine.

İSMAİL KILIÇARSLAN - PEK TUHAF BİR İNTİHAL HİKAYESİ

Suriye-Ürdün-Irak sınırının köşebendinde yer alan Tanf’daki ABD
üssünün vurulması ile İran’ın, Irak-Suriye-Pakistan’a gönderdiği
füzeler, daha ileri giderek, Türkiye’ye yönelik terör saldırılarının
bağlantısı var mı?
İlk bakışta kesin bir rabıta/ilinti kurmak müşkül gelebilir. Bu
gelişmeler ayrı katmanlara, daha doğrusu ayrı ‘katlara’ denk düşüyor
ama aynı apartmandan, aynı adresten bahsediyoruz…
Keza, üçlü füze saldırılarında İran’ın taşeronsuz ilk kez ortaya çıkması
ile ilk kez ABD’li askerlerin öldürülmesi arasında şeklî bağ kadar
nitelik alakası da mevcut…
Biri yerel, diğeri bölgesel dengeler üzerinden gelişiyor ama açık
biçimde hepsi Ortadoğu güç mücadelesinin ana parçaları…
Mesela, Tanf vakası ABD Başkanlık seçimlerinin zamanlamasına
nasıl denk düşürüyorsa, terör saldırıları ve füzeler de Irak’ın
kuzeyinde gerçekleşecek-gerçekleşirse tabi-seçimlere denk düşüyor…
Ya da nasıl İsrail-Gazze trajedisinin bölgeye yansımaları
konjonktüründe, Tanf saldırısının çıktılarından biri ABD’nin İran’ı
vurması beklentisiyse, Türkiye’nin PKK/YPG/Bafel Talabani
üzerinden İran ve ABD’yi dövmesi de benzerini oluşturuyor…
Katları, daireleri hatta odaları bilmemiz şart. Ama adresleri
karıştırmadan. (Girizgâhı şuradaydı; ‘İran üçlü saldırısının gerçekleri’,
20/01.)

NEDRET ERSANEL - AMERİKAN ASKERLERİNİN ÖLDÜRÜLMESİ NE DEMEK?

ABD Ortadoğu’yu idâre edemez hâle geldi. Sâdece Ortadoğu’yu değil, hâkimiyet
iddiasında olduğu çok sayıda coğrafyayı da. Buna ABD Hegemonyasının çöküşe
geçmiş olması da diyebiliriz. Çöküşün derinlerdeki sebepleri üzerine bu köşede çok
şey yazmış olduğumu biliyorum. Onun için buraya girmeyeceğim. Ama kabaca, belli
başlıklar altında hatırlayacak olursak, 1970’lerden başlayarak sermaye ve emek
verimliliğinde yaşadığı kayıplar, buna mukabil vergiler ve ücretlerdeki mâliyet
artışları, üretimin ucuz mâliyetli coğrafyalara kayması ABD ekonomisini
aşındırmaya başladı. ABD bunu telâfi etmek ve alışageldiği üzere dünyânın artığını
çekebilmek için kontrolsüz bir finansal büyümeye gitti. Basılan paralar verimlilik
kaybına uğrayan ekonomisine dönmedi ve emlâk, borsa ,bono piyasalarında büyük
balonlar oluşturarak ciddî krizlere yol açtı. (Bu balonlar elyevm şişmeye devâm
ediyor). İlân edilen büyüme ve istihdam rakamlarına aldanmayalım. Bunların içi boş.
Elinde kalan son üstünlüklerden birisi olan hi-tech sâhasındaki üstünlüğü de kaybetti.
ABD’yi canavarlaştıran ve sağa sola saldırtan dinamik de bu oldu. Biden’ın, ABD’nin
dönüşü olarak ilân ettiği süreç tam da budur.
Gelin görün ki işler hiç de plânlandığı gibi gitmedi. Evet, kafa dengi Birleşik Krallık
ile berâber Rusya’yı ve Rusya-Ukrayna savaşını bahane ederek , NATO’yu
pekiştirdiler. AB’yi, Avro bölgesini, hiç değilse belli bir zamân zarfında sıkı bir
şekilde kontrolleri altına aldılar. Aslında bu “başarı”, eğer başarıysa , Trump devrinde
ihmâle uğrayan ve Macron tarafından “beyin ölümünün gerçekleştiği “ iddia edilecek
derecede zayıflayan , imparatorluk ağındaki sert çekirdeği oluşturan NATO’yu ihyâ
etmekle alâkalıydı. Buna Pasifik’de Japonya, Güney Kore, Filipinler ve Avustralya’yı
da alan AUKUS’u dâhil edebiliriz. Bu aslında Demokrat Parti bünyesinde faaliyet
gösteren bir Neocon projesiydi. Niyetleri,

Süleyman Seyfi Öğün - Aşınan denklemler

Ortadoğu’daki ABD işlerini ele alırken genellikle aktüel gelişmeler
üzerinden yürüyoruz ve bir şekilde son bulduğunda ilgimizi
kaybediyoruz…
ABD içinde bulunduğu durumu Batı Asya’nın bütüne bakarak
tartıyor. Bu stratejik kalibre ilgili değil, ‘kas hatırlaması’ artık. ‘İçinde
bulunduğu’ dediğimiz; Afganistan, Pakistan, İran, Irak, Suriye,
Türkiye, S. Arabistan, Mısır, Yemen, Katar, artı, çevreleyen denizlerin
tamamında özel sorunlar yaşıyor Washington. Bunları yönetme
kabiliyetinde-hele eskiye kıyasla-ciddi erozyonlar yaşıyor…
Bunun çok sebebi var, dahası rakiplerinin durumu da farklı. Bölge dışı
aktörlerin görünümünde de-Çin, Rusya, Hindistan gibi-radikal
yükselişler var. Cephe hatlarını çok konuşuyoruz ama tespit etmemize
rağmen üzerinde durmadığımız, ABD’nin bunlarla baş etme
kapasitesinin halidir…
Durum aynısıyla iç işlerinde de geçerli; Teksas üzerinden gelişen,
göçmen sorunları tarafından beslenen ama aşarak ülke genelinde
yaşanan 25 eyaletin federal hükümete diş göstermesi, ileri giderek,
Teksas’a destek için 10 eyaletten bölgeye asker sevk etmesi, vs…
Türkiye’de konuya bakılırken, “ne yani ABD mi parçalanacak,
çökecek” türünden, indirgemeci bir yarım aklın prim yapması ayrı
körlük ama olayın sıra dışılığı, daha önce hiç yaşanmamış olması gibi
şüpheciliğe yüz verilmemesi garip…
Oysa bu dalgalanmalar, tarihi ve ekonomik boyutlar, ana kırılma
hatlarının kaşınması türünden içerikler barındırdığı gibi, Başkanlık
seçimi üzerinden yükselen politik kutuplaşmalar içeriyor. Ocak
2021’de yaşanan Kongre baskınının türevidir. Orada da aynısı
olmuştu. Bu kadar büyük olay dahi, yani açık ayaklanma ve hükümeti
düşürmeye kadar gidecek olayların sebep-sonuç ilişkisi üstünkörü

geçilmişti. Medyanın bayıldığı görüntüler sona erince, konu da
kapanmıştı. Aynısı Ukrayna’da da oldu.

NEDRET ERSANEL - AİLE İŞLERİ: ABD, F - 35'E DÖNMEMİZİ Mİ İSTİYOR?

Çok üzgünüm. Alev Alatlı’yı kaybettik. Haberi aldığım andan itibaren zihnim dağıldı. Bu
dağılma hâline , otuz senelik bir dostluğun, işbirliğinin, abla-kardeş yakınlığının birikimini
taşıyan sayısız hatıra, zihnimdeki kozalarından çıkarak , kelebeklenerek, uçuşarak eşlik
ediyor. Çok tuhaf; bunların çoğu normal zamanlarda belki de hatırlamakta zorlanacağım
hâdiseler.. Nasılsa, tekmil teferruatlarıyla hâfızamda birbiri ardına canlanıyor. Doğrusu
bu hâlet- ruhiye içinde insicamlı bir yazı vadedemem. Onun için sürç-ü kelam veyâ sürç-ü
kalem edersem ,affola..
Hayâtın akışı , hay huyu içinde çok defâ kimi nereye koyacağımızı bilemiyoruz. Ölümün
hikmeti de bu olsa gerekir. Kalanlara sağlam bir muhasebe sağlıyor. Yaşanmış ve biyolojik
olarak sona ermiş bir hayâtın sağlaması bu. Ölüm topyekûn bir yok oluş değil. Bu dünyâyı
bedenen terk etmişliğimiz de bir şey ifâde etmiyor. Bıraktıkları üzerinden varolmaya ,
yaşamaya devâm ediyor herkes. Cenâzede bunu düşündüm. Dostluğunu, muhabbetini
senelerce içimde tuttuğum bir insanı karşıma aldım ve kendime sordum: Sâhi, kimdi bu Alev
Alatlı? Ne bıraktı arkasında? Bundan sonra, bu dünyadaki hayâtı nasıl devâm edecek?
Aklıma ilk gelen onun gözleri oldu. Evet, son derecede canlı, zekâ yüklü, muzip; bir o kadar
da sevecen bakışlar. Baktığı kişileri gördüğü yerlere bakmaya dâvet ederdi bu bakışlar.
“Gördüklerimin turşusunu kuracak değilim; onları seninle paylaşmak istiyorum. Benim
gördüklerimi sen de gör” derdi...Bu bakışlara muhatap olan herkes ne dediğimi anlayacaktır.
Alev Alatlı asla fildişi kule istemedi. İçevurumlarını hep bir dışavuruma dönüştürdü.
Sonra sesini hatırladım. Sesi kuvvetli bir tonlamaya sâhipti. Ama bunu çok kıvâmında , tatlı-
sert bir kıvamda kullanırdı. En kızgın hâlinde bile biraz sonra ne kadar yumuşayabileceğini
hissettiren bir tonlamaydı bu. Bâzen farklı düşünceler üzerinden uzun uzun tartışırdık.
Gâliba karşılıklı olarak birbirimizi kızdırmayı da severdik. Tartışmayı belki de en keskin
yerinde ve öyle usturuplu kapatırdı ki anlayamazdım bile . Akabinde her şey eski seyrinde
devâm ederdi.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - Alev Alatlı’nın Ardından

Önce Irak geldi. Bol katılımlı, teşekküllü, şümullü görüşmeler yapıldı.
Ardından İran Cumhurbaşkanı geldi. Burada da hayli uzun, önceden
çalışılmış oturumlar gerçekleşti. Arada Kazakistan’da Astana
toplantısı yapıldı. Şimdi 12 Şubat’ta Rusya Devlet Başkanı geliyor.
Bir ‘tur’ var ortada ve hatırlayalım, temas aralarında Türkiye hep
sıra dışı terör saldırılarına uğradı…
Putin’in müstakbel ziyaretiyle birlikte Batı’nın radarlarını açtığını
görüyoruz. Hem ABD’den hem BM’den gelen ince ayarlı açıklamalar,
“Rusya’yı doğru yola sevk edecekse tabii görüşülebilir, biz de takip
ediyoruz” mealindeydi…
Irak’la oturulan masada ‘Refah’ Yolu da vardı ama Ankara açısından
tüm görüşmelerin ilk sırası terörle mücadeleye ayrılmıştı. Şimdi
Putin gelecek ama bu sırada zaten karışık bölgede yeni bir gelişme
yaşandı; ABD’nin, Irak-Suriye-Ürdün köşebendindeki üssü, daha
doğrusu uzantısı olan ‘22 no’lu kule’ saldırıya uğradı, Amerikan
askerleri öldü…
Ardından, özellikle Irak ve Suriye’de misilleme saldırıları başladı ve
İran taşeronu yapılar Amerika tarafından vurulmaya başladı. Karşılığı
da geldi, Amerikan üsleri vurulmaya devam etti. Sonuncusu da
Suriye-Deyrizor’da bulunan, ABD güçleri konuşlu ve PKK/YPG’li
unsurların bulunduğu yerde gerçekleşti, 6 teröristin öldüğü açıklandı.
Sadeleştirirsek, İran, PKK’yı vurmuş oldu!
‘İster istemez, Erdoğan-Reisi görüşmesinin çıktılarından biri
olabilir mi’ düşüncesi tartışılmaya başlandı. Öyledir-değildir bilmek
şimdilik mümkün gözükmüyor ama ‘sahaya bakarak anlarız’ diye
yazdığımız anımsanacaktır…
ABD-İRAN ARASINDA ‘KONTROLLÜ GERGİNLİK’ NE
DEMEK?

Geçtiğimiz Pazar akşamı Dışişleri Bakanı Sayın Hakan Fidan’ın bir
haber kanalına verdiği röportaj, cari/aktüel konular üzerinde
Türkiye’nin nasıl durduğuna ilişkin genel politikaları özetledi…

NEDRET ERSANEL - İRAN PKK'YI NEDEN VURDU?

1990 yılından bu yana ABD’nin Ortadoğu’da (Irak’ta) tam 34 yıldan günümüze işgal ve sivil
katliamlarla yüz binlerce sivilin hayatını kaybetmesine neden olması, 13 yıllık ağır ambargo sonucu
500 bin çocuğun öldürülmesinden bizzat sorumlu olması, milyarlarca doların işgal suikast ve
katliamlar için harcanması, üstelik bu askeri müdahalenin bölgede terör örgütü DEAŞ&#39;ın ortaya
çıkmasına da zemin hazırlaması, ABD’nin yeni bir tuzağına işaret edebileceği ihtimalini her olayda göz
ardı etmememiz zorunluğunu ortaya koymaktadır. Türkiye’nin milli çıkarları açısından ABD’nin zaman
zaman bölgeden çekilme yönünde birtakım açıklamalar yapmasına rağmen bölgeden çekilmemesi
veya bu konuda net bir tavır ortaya koymaması bu çekilme açıklamalarının stratejik veya aynı ittifak
içindeki ülkelerin, Irak ve Suriye’nin işgali için desteğini alabilme amaçlı olduğunu düşündürmektedir.
ABD ve İngiltere ittifakı dönemin Irak lideri Saddam’ı Hüseyin&#39;in toplu ölümlere sebebiyet verebilecek
nükleer silahlar geliştirdiği yönünde asparagas iddialar ortaya atarak Saddam’ı idam etmişlerdi.
ABD Dışişleri Bakanı Colin Powell, 5 Şubat 2003&#39;te BM Güvenlik Konseyinde yaptığı konuşmada,
&quot;Saddam Hüseyin&#39;in biyolojik silahlara sahip olduğundan hiç şüphe yok ve daha fazlasını üretebilecek
kapasiteye sahip&quot; iddiasında bulundu. İddiaların aksine, BM Silah Denetleme Komisyonu Başkanı
Hans Blix, 14 Şubat 2003&#39;te hazırladığı raporda, Irak&#39;ta incelemelerde bulunan ekibinin herhangi bir
biyolojik silah bulamadığını açıkladı. ABD ve İngiltere, Irak&#39;ın işgali için BMGK&#39;ye yeterli kanıtlar
sunamadı. Bunun üzerine iki ülkenin öncülüğünde kurulan koalisyon gücü BMGK&#39;den onay çıkmadan
işgal kararı aldı. Bu kararla, Irak&#39;ın işgaline uydurma bir bahaneyle girişilmesinin yanı sıra BMGK&#39;nin
devre dışı bırakılması nedeniyle uluslararası hukuk da çiğnendi.
ABD BASINI: ORTADOĞU, TÜRKİYE ÖNDERLİĞİNDE KALKINABİLİR
ABD merkezli Foreign Affairs dergisi Orta Doğu&#39;daki olumsuz gidişatın, yine bölge ülkeleri tarafından
düzeltilebileceğini yazdı. &quot;Orta Doğu&#39;yu yalnızca Orta Doğu düzeltebilir&quot; başlıklı analizde, &quot;Amerika
sonrası bölgesel düzene giden yol&quot; ifadesi kullanıldı. Bölgede oluşması muhtemel yeni dengelerin,
Türkiye üzerinden kurgulandığı görüldü. 7 Ekim&#39;den bu yana İsrail&#39;in saldırılarının sürdüğü Gazze
Şeridi&#39;ndeki gerilim, 2024&#39;ün ilk haftalarından itibaren bölgenin tamamına yayılma sinyali veriyor.
Orta Doğu&#39;daki durum, bir kez daha ABD&#39;nin dış politikasının odak noktası haline geldi. Mevcut
bölgesel ve küresel dinamiklerin, Washington&#39;un baskın rol oynamasını &quot;çok zorlaştırdığı&quot; belirtilerek
şöyle denildi: ABD&#39;nin, uzun vadede büyük diplomatik ve güvenlik kaynaklarını Orta Doğu&#39;ya
aktaracağına dair bahse girmek akıllıca olmaz. Bölgesel güçlerin, özellikle de Mısır ve Ürdün&#39;ün yanı
sıra savaşın başlangıcından bu yana koordinasyon sağlayan Katar, Suudi Arabistan, Türkiye ve Birleşik
Arap Emirlikleri&#39;nin (BAE), ileriye doğru kolektif bir yol belirlemek için acilen harekete geçmesi
gerekiyor. Türkiye Dış İşleri Bakanı Hakan Fidan yaptığı bir açıklamada Soykırımcı İsrail’in güvenlikten
çok toprak kazanma peşinde olduğunu açıkladı.

BÜLENT ORAKOĞLU - AMERİKA'NIN BOMBA ORTADOĞU İTİRAFINDA TÜRKİYE ANALİZİ DÜNYAYI SALLADI!

İstanbul’da dün Çağlayan Adliyesi’nin önündeki güvenlik noktasına saldıran iki DHKP-C’li terörist
etkisiz hale getirildi!
Üçü polis altı vatandaşımız yaralandı.
-Yaralılardan biri, hayatını kaybetti.
***

DHKP-C “Made in USA” Gladyo’nun “sol sahte bayraklı” taşeron örgütüdür.
Kritik dönemlerde terör saldırıları için uyandırılır!

***
Çağlayan Adliyesindeki hain eylem…
Bize, 31 Mart 2015’te Savcı Mehmet Selim Kiraz’ın İstanbul Adliye Sarayında DHKP-C’li
teröristler tarafından şehit edildiği bir başka hain saldırıyı hatırlattı.
Aynı gün, Türkiye’de geniş çaplı bir “elektrik sabotajı” gerçekleştirilmişti.

***

Dört gün sonra da, Rize’den dönen Fenerbahçe’nin takım otobüsü Araklı’da silahlı saldırıya
uğramış, kafile büyük bir felaketten kıl payı kurtulmuştu.
Dönemin Valisi “Taş atıldı” diyordu!
2015’te Paralel Yapı Emniyet’te çok etkindi; “Olayı abartmayın” demişlerdi, kafile
başkanına…
“Faili Meşhur Paralel” bu hadise, faili meçhul kaldı!

***

Türkiye’deki Gladyo, Savcı Kiraz’ın katledilmesinde DHKP-C’sini; elektrik sabotajında ve
Fenerbahçe’ye Sniper’lı saldırıda ise FETÖ’sünü kullanmıştı!

***

Bütün bu saldırılar, 7 Haziran 2015 genel seçiminin öncesinde yaşanmıştı.
15 Temmuz 2016’daki FETÖ darbe girişimine ise bir yıldan biraz daha fazla bir süre vardı!

DOKUZ SENE SONRA

Tamer Korkmaz - Dikkat: Gladyo’nun taşeron kolları, birbiri ardına sahne alıyor!

Geçmiş gün. Ama unutturmuyorlar. Çünkü rahatsız oldular.
Damarlarına bastı…
Şu; 4 Şubat’ta Dışişleri Bakanı Hakan Fidan, AHaber’de Murat
Akgün’le röportaj yaptı. Söyleşinin bir yerinde, “Biz AB’ye üyelik
konusunda olduğumuz yerde duruyoruz, bir yere gitmedik” dedikten
sonra; “ama bu şu demek değil, bir büyük ülke olarak ciddi atmamız
gereken adımlar var. Yani biz AB üyeliğimizi aldık almadık diye
bekleyecek durumda değiliz. Başka alternatifleri, başka tarihi
yolculukları ve özellikle ekonomik iş birliği alanlarında biz aramak
zorundayız. Bu konuda da ciddi çalışmalar var”…
Bunun üzerine gelişen ‘muhalif okumaların’ özeti şu; “ne demek
istiyorsun? ‘Başka alternatifler’ ne demek? Hele başka tarihi
yolculuklar’ ne demek? Kamuoyuna izah edin! O yolculuğu yaptığınız
yerlerin demokrasisi, insan hakları, vs nasıldır?”
Aslında bu sorular, “müddei”nin durduğu ekseni gösteriyor.
Korkuları şu değil, “eyvah, Doğu’ya mı gideriz demek istiyor”.
Ödlerini koparan şu; “Batı’dan gidiyorlar”. Kavga bu…
BOYNU KALIN ÜLKE…
Oysa, sadece Fidan değil, Ak Parti döneminin ilgili tüm bakanları,
halefleri-selefleri ve bizzat Cumhurbaşkanı, farklı tarihlerde ve
şartlarda birden çok kez ifade etti ki, “eksenimiz Türk eksenidir”!
Peki kastedilen nedir? “Dünyada her yerle’, Türkiye’nin çıkarı olan
ilişkiyi, başkalarına sormadan ve-dahi hesap vermeden kurmak,
kuracak güce ulaşmak”…
Sadece ‘boynu kalın Kurt’ değil, aynı zamanda ve belirgin şekilde,
“bağımsız” bir ülke!..

NEDRET ERSANEL - ZÜPPELER VE EZİKLER!..

Youtubedaki 140 Journos kanalının bence harika işi “Adnan”ı izledikten, Adnan Oktar’ın
bütün pisliklerine vakıf olduktan sonra ister istemez döküldü dudaklarımdan bu cümle:
“Tanrıyı şehirden kovarsan sonuçlarına katlanırsın.”
Biraz geriden alayım.
Bu hafta sonu izlediğim tek belgesel Adnan değildi. Kendini UFO dininin peygamberi ilan
eden Rael ile ilgili bir belgesel de izledim. Bununla da yetinmedim. Bence işi bütün
detaylarıyla anlatmak dururken magazine eden epeyce yüzeysel “Tarikat Lideri Nasıl
Olunur?” belgesel serisine de göz attım.
Zaten bildiğim meselelerdi ama peş peşe bu kadar “modern kült” izledikten sonra bu
husustaki inancım bir kez daha pekişti. Bu üçkâğıtçılara gönül indiren ve sonra pişman olan
biri, Batı düşüncesine dönüp “Elimizden inancımızı aldınız ama inanma ihtiyacımız yerinde
durduğu için Jim Jones’undan Rael’ine, Osho’sundan Adnan’ına, İskender’inden Fetoş’una
kadar bir yığın ne idiğü belirsiz soysuz herif gelip bize ‘İnanmak istediğini biliyorum, o halde
bana inan’ dedi ve biz de onlara inandık” dese, edecek tek bir kelimesi, verecek tek bir cevabı
yok Batı’nın.
Biraz daha geriden alayım.
2013 yılında taş gibi yazmışım: “Haydar Baş, Adnan Oktar, Edip Yüksel, Zekeriya Beyaz ve
daha nicesi. Suç bizde. Vaktiyle kovalamadığımız için evimizin önüne pisliyorlar.”
Bugün de böyle mi düşünüyorum? Evet, kesinlikle. Bu işleri temizlemek kesinlikle
Türkiye’deki dini hareketlere ve dindarlara düşerdi. Sorun onların sorunu değildi ama
temizlik onların vazifesiydi. Ama daha başka söyleyeceklerim de var bu meselede.
İşin açığını konuşmasak olmayacak. Tanzimat öncesi başlayan ve adına Türk modernleşmesi
dediğimiz kendine mahsus modernleşme biçimi bizi her bakımdan ama en çok da bilinç
bakımından yaralı bıraktı. Bu tabii, uzun bir mesele. Biz şimdilik yazımıza bakan kısma
odaklanalım.
Türk modernleşmesi bizi Tanrıyla, tanrısallıkla ve inançla kandırmaya çabalayan
madrabazları şehirden kovmak yerine bizatihi Tanrı’yı şehirden kovmayı seçince olacak
zannetti ama olmadı. Şehrin ürettiği dindarlık yerin altına, taşraya, köye doğru gerileyince
türlü tuhaflıklar zuhur etti. Safahatı uzun tabii ama “bugün Türkiye’de başımıza bela olan
İrancılık akımı bile Tanrıyı şehirden kovan Türk modernleşmesinin bir semptomu” desek
sezadır.

İsmail Kılıçarslan - Tanrıyı şehirden kovarsan sonucuna katlanırsın

“Türkiye, şöyle bir fotoğrafın ortasında bulunmaktadır; bölgemizde
yaşanan savaşlar, çatışmalar ve saldırılar kesintisiz sürüyor. Küresel
güvenlik mimarisindeki kırılmalar, küresel ekonomideki belirsizlikler
de derinleşiyor. Gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerin önemli bir
kısmı ciddi siyasi istikrarsızlık ve buna bağlı sosyal gerilim
tehditleriyle yüzleşiyor. Dünya genelinde etkili olan tüm bu
olumsuzluklara rağmen, Türkiye, hamdolsun hedefleri doğrultusunda
kararlılıkla ilerliyor”…
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Pazartesi günü kabine toplantısının
ardından yaptığı konuşmanın bir bölümünde çizdiği ‘panorama/durum
tespiti’, Türkiye’nin nasıl bir dünyada yürüdüğüne ilişkin kaba
haritayı veriyor…
Şubat ortasında gerçekleşecek ‘Münih Güvenlik Konferansı’nın
Başkanı Christoph Heusgen de, toplantı öncesi yayınlanan güvenlik
raporunun ön sözünde, “jeopolitik gerilimlerdeki artış ve ekonomik
belirsizliklerin tetiklediği ‘küresel siyasetteki düşüş’ bu yıla damga
vuracak” diyor.
Belli bir estetik, şıklık içinde sunulur bu tür raporlar; “üzerine
bastığımız sistem çöküyor” diyemedikleri için, kaybeden liberal
nizamdan miras “kazan-kazan”a atıfla, “kaybet-kaybet” başlığı
koymuşlar…
‘HERKES KAYBEDER’İ AŞMAK, ‘EN AZ KAYIPLA
ÇIKMAK’ DEĞİLDİR…
İklimin sertliği şurada; küresel düzen/nizam değişikliklerinde herkes
az veya çok kaybeder. Ancak küresel ve büyük kısmı bölgemizde
cereyan eden yangının ortasında “yaşamakla”, bununla beraber
“ilerlemek” farklı…

Çünkü işaret edilen ülke ve bölgeler, “küresel dalgayı” kazasız-belasız
atlatabilmek adına tutunacak yer arıyorlar. Bulamama hali
‘istikrarsızlıktır’. Tutunma hali ‘sabitlenmek’tir, Türkiye dalgada
yürüyor, kaptanlık burada belli oluyor…

NEDRET ERSANEL - 'KAYBET - KAYBET' DÜNYASINDA TÜRKİYE HANGİ ELLE KAZANIR?

Fetullahçı Terör Örgütü, Türkiye’nin sorunları arasında ilk sıradaki yerini daima
korumalı. Biz FETÖ’yü unutmamalıyız ki, FETÖ kendini hatırlatmasın. Böyle bir örgüt,
bir ülkenin başına gelebilecek en büyük beladır. FETÖ’nün varlığı, bir devletin açıkça
savaş ilan etmesinden daha tehlikelidir.
14 ve 28 Mayıs seçimleri sürecinin en kritik konularından biri Fetullahçı Terör
Örgütü’ydü. En büyük endişe, seçim nedeniyle FETÖ’ye fazla yüz veren muhalefetin
kazanma ihtimaliydi. Seçmende bu duyarlılık oldukça yüksekti. Seçime katılma
oranının yüksek olmasında da aynı etki vardı.
Fetullahçılar, muhalefetin kazanacağına o kadar inanmışlardı ki, her platformda
pervasızlıklarını sergilemekten çekinmiyordu. Bu pervasızlık kriptoların bile kendilerini
açığa vurmasına yol açmıştı. Kamuda, bürokraside yıllarca gizlenen bazı FETÖ’cüler,
gizlenmekten vazgeçmişti.
HERKESİN BEKLENTİSİ FETÖ’SÜZ BİR TÜRKİYE
15 Temmuz’dan sonra oluşan hassasiyet giderek azalmıştı. Ancak, 14 Mayıs öncesi
Fetullahçıların söz konusu pervasızlığı yeniden hassasiyetin oluşmasına yol açtı.
Cumhuriyet’in ikinci yüzyılına girerken, herkesin beklentisi FETÖ’süz bir Türkiye’dir.
FETÖ son 50 yılda emperyalist güçler adına Türkiye’ye zararlar verdi. Üstelik bu
zararları, devşirdiği veya kandırdığı bu milletin çocukları eliyle verdi. Hem
çocuklarımızı bizden çaldı hem de bu ülkenin geleceğine büyük zararlar verdi.
Son günlerde FETÖ ne yazık ki yine gündemimizi meşgul etmeye başladı. Daha
önce alışkın olduğumuz haberlerin aksine, her gün göreve iade edilen FETÖ’cü
haberleri alıyoruz. Önce İçişleri’ne iade edilenlerin haberleri geldi. Son olarak
Danıştay’ın 450 hâkim savcıyı iade etme kararı olduğu bilgisi bardağı taşıran damla
oldu.
Oysa her gün 3-5 kişi çeşitli kurumlara iade ediliyor. Sayı yüksek olmadığı için
farkında değiliz. Haksızlığa uğramış, gerçekten FETÖ ile ilgisi olmayanların iadesine
kimsenin itirazı olmaz. Ancak iade edilenlerin büyük bölümü ne yazık ki FETÖ’cü.
Sadece delillendirmede sorun var.
“Delil yoksa niye iade edilmesin” şeklinde düşünülebilir. Ancak yargılayıp hapse
atmak başka bir şey, kritik görevlerde çalıştırmak başka bir şey. Rusya Büyükelçisi
Karlov’u vuran polis memuru Mevlüt Mert Altıntaş’ı suikasttan önce biri FETÖ’cü diye
ihbar etseydi, onun için de delil bulunamazdı.
FETÖ’den ihraç olan Sedat Ocakçı adlı bir üsteğmen, yüksek kâr vaadiyle 5 milyar
liralık vurgun yapmış. Paraların nereye gittiği, örgüt adına kullanılıp kullanılmadığını
bilmiyoruz. Sedat Ocakçı, Danıştay’a başvursaydı acaba delil yetersizliğinden TSK’ya
iade edilir miydi?

HÜSEYİN LİKOĞLU - FETÖ İHMALE GELMEZ!

ABD Başkanlık seçimlerine hızla yaklaşıyoruz. Cumhûriyetçilerin adayı artık kesin
olarak belli. Trump’a rakip olacak kimse görünmüyor. Demokratlarda ise durum o
kadar kesin olmamakla berâber yola Biden ile devâm etmek fikri şimdilik galebe
çalıyor. Trump-Biden mücâdelesini ise Trump’ın kazanacağı kuvvetle muhtemel.
Hâsılı, dünyâyı yeni bir Trump devri bekliyor.
Aslında ABD siyâsal kültüründe daha derinlerde, her ikisi de muhafazakâr olan iki
farklı görüş çarpışıyor. Bunlar; bir nev’i neomerkantilizmi savunan ve paleocon
muhafazakârlık ile küreselci iddialarla ABD’nin dünyâya meydan okumasını
savunan neocon muhafazakârlık. İlki kuvvetli bir çoğunlukçuluk üzerinden
milliyetçi, dindâr bir ethosa sâhip iken diğeri çoğulcu ve postmodern liberâl
temalar üzerinden siyâset yapmayı tercih ediyor. Dahası, ilki daha reel ekonomik
değerlere sâdık iken diğeri finansal kapitalizmin değerlerinden hareket ediyor. Bu
çok kabaca Rockefeller’ın ABD’si ile Rothschild’in ABD’sine tekâbül ediyor.
Trump’ın son beyânatlarında durum çok kışkırtıcı bir şekilde açığa çıktı. Trump çok
rahatlamış durumda. Biden’ın iktidar karnesinin ne kadar kötü olduğunu görüyor.
Maddî olarak bakacak olursak haksız da sayılmaz. Biden’ın önünde iki yol vardı. Ya
Yeşil Mutabakat olarak adlandırılan bir programı hayâta geçirecek yâhut savaş
çıkaracaktı. İlki, en azından bugün için bir hayâldi. Bu derin dönüşümün mâlî portesi
aşağı yukarı 100 Trilyon Dolara karşılık geliyordu. Yeşil Mutabakatı tantanalı bir
şekilde ilân ettiler ama bu uğurda en küçük bir adım dahi atamadılar. Birleşik Krallık
ile berâber, sahte bir Rusya tehdidiyle NATO’yu devreye sokarak Avrupa’yı (AB) sıkı
bir cendere altına aldılar. Rusya-Ukrayna savaşıyla berâber Avrupa’nın rüyâsı olan
Çin ile ekonomik yakınlaşmanın önü her noktada kesildi. Ama bu savaşı
kazanamadılar. Ne Putin devrildi, ne de Rus ekonomisi çöktü. Rusya bu savaşta çok
akıllı davrandı. Kapasitesinin hayli altında kalan bir güç seferber etti. Herkes bunu
Rusya’nın zayıflığı olarak algıladı. Hâlbuki Rusya savaş kapasitesini daha büyük
hesaplaşmalar için muhafaza ediyordu. Ekonomisi ise Çin ve Hindistan kanalı
üzerinden çalışmaya devâm etti.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - TRUMP NE DEMEK İSTEDİ?

Dünya ve bölge çalkalanırken eş zamanlamayla yürüyen, ilintisiz
görünen, ilk bakışta garip, bırakırsanız unutulan, kendi içinde gelişen,
zamanla asıl jeopolitiğe eklemlenen, o andan itibaren, ‘bize ne’
diyemeyeceğimiz ama küçümseyerek geç kaldığımız olaylar…
Bir örnek; Ukrayna-Tayvan arasına sıkıştıkça sıkışan ‘kutuplar
savaşı’nın anahtar ülkelerinden biri Hindistan. Bu bağlamdaki yeriyle
birlikte, ülkesinde İslâmî, tarihî ve dinî dokuyu ezerek, en görkemli
miraslardan camileri yıkıp, yerine Hindu tapınakları yapıyor. Bu,
Yeni Delhi hükümetinin siyasi karakteriyle de uyumlu!..
Tapınak furyasının son örneği, Birleşik Arap Emirlikleri’nde yaşandı.
Bizzat Hindistan Başbakanı Modi tarafından açılan yeni Hindu
tapınağı iri ölçülere sahip; 55 bin metrekare…
Bu ilginç ve ‘neye lazım’ dedirten ‘mimaride’ asıl iş, ucunun nereye
dayandığında. Hindistan, Körfez-İran-Afganistan-Pakistan-Arap
yarımadası ve yapışık denizlerin stratejik parçası ama aynı zamanda
ABD-Çin rekabetinin de ana cephesi. Ortadoğu’ya da böyle giriyor…
İsrail-Filistin-Gazze krizinde girmişliği de var. İşte tapınakları
‘tuhafmış’ deyip geçince fiilen ucu size dokunana kadar
unutuyorsunuz…
O halde dokunduralım; Hindistan şimdi SİHA’larını İsrail’e
gönderiyor. Haberi veren basın organı bunların Gazze’de
kullanılacağını söylüyor. (‘War on Gaza: Indian-made Israeli ‘killer’
drones set to make their Way to Gaza’, 12/01, Middle East Eye.)
Hindistan’ın İsrail yanlısı politikaları küresel denklemde nerede
durduğuna ilişkin fikir de veriyor elbette. BRICS üyeliği akıl
karıştırmasın. Gerçek bu…

Modi’nin politikalarına ülke içinde de muhalefet var ama siyasi
görünümü değiştirecek boyda değil. Tel Aviv, Hindistan’ı Gazze’ye
çekmeyi başarıyor ama Yeni Delhi bunun vadeli sonuçlarını
hesaplıyor mu acaba?
Siz de çıkıp, ‘BAE’nin Mısır’da da büyük etkisi var, Türkiye-BAE
ilişkileri de şu sıralar çok iyi, o nereye eklemleniyor’ diye
sorabilirsiniz…
UZAYDAN GELEN BÜYÜK TEHDİT!..

Nedret Ersanel - Bizi ‘alakadar etmeyen’ tuhaf olaylar…

Tam şudur; KAAN’ın kanat açışını dünya ‘şaşkınlıkla’ izledi…
Biz elbette coşkuyla izledik ilk uçuşu ama hemen tüm Batı basını iki
ayrı açıdan gördü gelişmeyi; bir, basit haber formatında ama öncelikli
olarak okurlarına duyuranlar. Türkiye’nin savunma/havacılık alanında
son yıllarda yaptığı atılımları hatırlatıp, savaş uçağını da son halkası
olarak tarif ettiler…
İkincisi ve bizi daha ilgilendiren kesim, sadece savunma alanında
değil politik-jeopolitik düzleme de hakim, genellikle saygın uzmanlık
periyodiklerinde yayın yapanlardı…
Onlar durumu genel olarak şöyle çerçevelediler; KAAN, savunma
sanayi açısından birçok ilk içeriyor, bu kadar kısa sürede geldiği
aşama şaşırtıcı, ama asıl, KAAN bir sisteminin merkezini
tamamlıyor. Dikkat edilmesi gereken, ‘Türklerin bir stratejik
savunma sistematiği oluşturup, bunu sürdürülebilir/geliştirilebilir
kılarak hayata geçirmeleri’…
Ondan sonra da İHA’lar, SİHA’lar, MİLGEM gemileri, uçak
gemisi/yenisi(!), kısa-orta-uzun menzilli ve kara/deniz/hava füze
sistemleri, vs, Kızılelma’dan ATAK’a kadar hepsi “birleştirilerek”
anlatılıyor…
Biraz da şöyle demiş oluyorlar; Türkler her yeni şey yaptığında
şaşırmayı artık bırakın, oluşturdukları sisteme bakın! Şaşırmanız ve
hesaplarınızı baştan yapmanız gereken yer asıl orası…
TÜRKİYE’NİN HER GİRİŞİMİNİ DOĞU’YA-BATI’YA
ÇEKİŞTİRMEYİ BIRAKIN!..
Doğru… Asıl iş orası ve garip bir jeopolitiğe oturuyor…

Nedret Ersanel - ‘Ne işimiz var oralarda?’

Kaan uçağının ilk test uçuşu başarıyla gerçekleşti. Binlerce Türk mühendisi ve
teknikerinin ortak gayreti nihâyet meyve verdi. Garip olan husus, bâzı çevrelerin bu
başarıyı küçümseme, gözden düşürmek gayretiyle ortaya dökülmüş olmasıydı. Ataları
, Osmanlı’da “ Ocakçı istemezikçüler” olarak bilinen bir çevre bu. Kaan’ın
motorlarının yurt dışından getirtilmiş olmasını , muhalefet etmelerinin merkezine
koyan açıklamalar geldi bunlardan. Motorlar dışarıdan geliyorsa, Kaan’ı milli uçak
olarak lanse etmek ne kadar doğru olabilirdi ki?
70’li senelerde Erbakan Hoca, propagandalarında modernleşme azim ve
kararlılığında olan milletimizin en hassas meselesi olan sanâyi hamlesinin bayrağını
yükseltiyordu. Doğrusu o bayrak hanidir yerlerde sürünmekteydi. Kurucu
modernistler , modernleşmenin en kalbî meselesi olan sanayileşmeyi başaramamış;
bu açığı da meseleyi kültürel bir savaşa tahvil ederek kapatmak istemişti.
Sanayileşmenin başarılamamasının yegâne sebebi, kültürel ve zihnî olarak buna hazır
olmamamızdı. Sanayileşme nihâyetinde bir mühendislik meseleydi; ama bunun
başarılabilmesi için esaslı bir zihniyet devrimine ihtiyaç vardı. O da, kültürel bir
seferberlik ile sağlanabilirdi. Din, gelenek ve hurâfelerin zihniyet dünyâmızdan
kovulması evveliyetli bir meseleydi. Hâsılı, Mekteb-i Mülkiye ve Mekteb-i Harbiye
modernistleri, şu veyâ bu sebeple başaramadıkları bir ev ödevini başka bir evveliyete
dayandırarak başlarında atıyorlardı. Beyaz Türkler olarak anılan bu çevrelerin
günümüzde yaşadıkları kültürel kütleşmede esas rol oynayan da bu savsaklamadır.
Anlayamadıkları husus, Mekteb-i Mühendishâne’nin târihsel-kültürel dünyâsıydı.

Süleyman Seyfi Öğün - KAAN üzerine

28 Şubat fiilen bitti ama bizi de zihnen bitirdi. Sözgelişi, başörtüsü mücadelesini kazandık
ama tesettürü kaybettik. 28 Şubat&#39;ın yol açtığı, yaşattığı travmanın kaçınılmaz sonucuydu bu.
Türkiye, iki asırdır çok büyük travmalar yaşıyor...
İki asırdır, bu ülkede “ipler”, bu ülkenin has çocuklarının elinde değil -hâlâ!
Türkiye, Fırat Kalkanı&#39;yla birlikte bağımsızlığına kavuşma yolunda ilk tarihî adımı attı. Ama
yolun başındayız henüz...
Tanzimat&#39;tan 28 Şubat&#39;a kadar bu toplum, dışardan dayatılan, içerde celladına âşık elitler
tarafından uygulanan travmatik ameliyatlarla hizaya getirilmeye, “adam edilmeye”,
ehlileştirilmeye, mankurtlaştırılmaya çalışılıyor...
200 yıllık modernleşme (münhasıran laikleşme) tarihimiz, esas itibariyle Türkiye&#39;nin içerden
teslim alınması tarihidir; dışardan fiilen sömürgeleştirilmeyen bu toplumun içerden zihnen
sömürgeleştirilmesi, epistemik / zihnî köle yapılması serencamı. 
 ÜÇ BÜYÜK İHANET! 
 28 Şubat, yeniden mazlumlara, İslâm dünyasına öncülük edecek müslüman Türkiye&#39;nin
gelişinin durdurulması girişiminin son ürpertici perdelerinden biridir.
28 Şubat, üç büyük ihanetin adıdır:
Birincisi, “irtica tehdidi” palavrasıyla, toplumun İslâmî kimliğinin yok edilmesi ihanetidir.
İkincisi, 28 Şubat, Türkiye&#39;nin parçalanmasının zihnî, sosyo-kültürel temellerinin atıldığı bir
ihanetin adıdır.
Üçüncüsü, İslâm&#39;ın protestanlaştırılması ihanetinin dönüm noktasıdır.
İhanet kelimesini, öyle ulu orta kullananlardan hazzetmem. Ama yaşananları, ihanet&#39;ten başka
bir şeyle izah etmek zorlaşıyor, maalesef. 
 TÜRKİYE&#39;NİN İSLÂMÎ KİMLİĞİNİN YOK EDİLMESİ İHANETİ

Yusuf Kaplan - 28 Şubat darbesi ve üç büyük ihaneti!

Tarihçilerin anlattığına göre 1389 yılındaki Kosova Muharebesi, bir imparatorluk olma
yolunda hızla ilerleyen Osmanlı’nın en zorlu duraklarından biri olmuştur. Kalabalık bir
Balkan ordusu ile 8 saat boyunca kılıç şakırdatan Osmanlı açısından savaşın dönüm noktası, o
sıralarda yaman bir şehzade olan Yıldırım Bayezid’in bütün savaş alanını sağdan sola geçerek
o esnada zor durumda bulunan ordunun sol kanadını toparlaması olmuştur.
Malumunuzdur. Bir Sırp suikastçısı, savaş bittikten sonra Murat Hüdevandigar’ı hançerlemiş,
padişah savaş meydanında ruhunu teslim ederek şehit düşmüştür.
Rivayet odur ki, son nefesinden hemen önce oğlu Yıldırım’a tavsiyeler veren, ardından
kelime-i şahadet getiren Murat Hüdevandigar’ın ölmeden önceki son sözü “Attan inmeyesüz”
olmuştur.
Murat Hüdevandigar, şüphe yok ki bu son cümlesini büyük bir tecrübenin içinden söylemişti.
Dedesi Osman’ın tabiri caizse “bir evlek” olan topraklarını babası Orhan sadece 33 yılda
Ankara’dan Rumeli’ye değin genişletmişti ve bunu “attan inmeden” başarmıştı. Murat
Hüdavendigar ise, 30 yıl süren saltanatında Osmanlı Devleti’nin sınırlarını Antalya’dan
Macaristan’a uzanan geniş bir araziye yaymıştı. Tabii ki “attan inmeden…”
Bunu biraz geriden alayım.
Biz, yani başta Osmanlı olmak üzere tüm Müslümanlar attan ineli beri, merhameti de, vicdanı
da, adaleti de başkalarından arar hale geldik. İnsan Hakları Evrensel Beyannamesinin,
Cenevre Sözleşmesi’nin, Birleşmiş Milletlerin, Lahey’in, Brüksel’in merhametine kaldık
geldiğimiz nokta itibarıyla.
Mesele sadece bununla kalsa “neyse” deyip geçeriz belki de ama mesele sadece bununla
sınırlı değil. Attan indik ineli, düşmanlarımızın asla mağlup edilemeyeceğine dair bir
tutukluk, eziklik, cesaretsizlik biçimi de geliştirdik. Üstelik bunu, düşmanlarımızla mücadele
etmenin değil de onları yenmenin üzerimize farz olduğunu düşünerek, bu zihinsel sapmayı da
ta iliklerimize kadar hissederek hayata geçirdik.

İsmail Kılıçarslan - Attan inmeyesüz!

Jacob Rotshchild öldü. Korkutucu bir isimdi. Karanlıklar Prensi denirdi kendisine.
Âilenin 4.Baronu olarak tanınırdı. Kendisi ve âilesi hakkında sayısız kitap yazıldı;
sosyal medyada sayısız içerik üretildi. Rockefeller, Morgan , Du Pont, Astor,
Morgan gibi, sayıları yekûnda 20-25 âileyi bulan şeytânî âileler arasında arasında
Rotschild’lar başı çeker. Haklarında sayısız fesat teorisi yazılmıştır. Bu kitaplar çok
defâ best seller listelerinin yukarı sıralarında yer almıştır.Doğrusu onlar hakkında
kitaplar yazmak bâzıları için geçim kaynağı hâline geldiğini düşünmüşümdür. Onlara
biraz da asrî Binbir Gece Masalları olarak bakmışımdır. Bu masallar hiç de bıkkınlık
vermedi. Âilenin akıl almaz varlıkları , zenginlikleri ; bunlar üzerinden dünyâyı idâre
etmekte başvurdukları kirli siyâsetler, bağlı oldukları söylenen kirli ezoterik misyonlar
biraz meraklı herkes tarafından bilinir hâle geldi. Bindiğim bir taksi şoföründen bile
onların hikâyelerini işitmişliğim vardır. Doğrusu Jacob Rothchild olsam buna ses
etmezdim. Herkesin bildiği şey biraz da olağanlaşmanın işlevi değil midir?
Fesat teorilerinin Rothschild’lar hakkında çizdiği potrelerin yanlış olduğunu iddia
etmeyeceğim. Doğrudur; hattâ belki fazlası bile vardır. Ama , târihi lüzumundan
fazla olarak şahsîleştirmek; meselâ burada olduğu gibi tekmil fenâlıkları bu ve
bunun gibi âilelerin şeytânî hallerine hamletmektir yanlış olan. Evet, bu âile paranın
efendileri olarak süreçlerin bizzat içinde; onun eyleyicileridir. Lâkin süreci onların
şeytânî irâdesiyle izah etmek son derecede hatâlıdır. Çünkü onlar da maddî olarak
yapılanan ve işleyen süreçlerin bağımlı birer unsurudurlar. Bunu anlamak için bizzat
paranın târihine; bu hususta yazılmış kıymetli eserlere bakmak gerekir.

Süleyman Seyfi Öğün - Paranın kuvveti

Gazze&#39;de bebekler, çocuklar katlediliyor!
Yüreğimiz yangın yeri!
Boykotsa boykot, ambargo çağrısıysa ambargo çağrısı.
Hepsini yaptım, yapıyoruz da en yoğun şekilde.
Gazze konusunda, Kudüs davası, Filistin davamız konusunda benim hassasiyetimi
tartışanların alınlarını karışlarım! 4,5 aydır neredeyse sadece Gazze&#39;yi yazıyorum, Gazze’yi
konuşuyorum, Gazze’deki soykırımın bir an önce durdurulandı için çırpınıp duruyorum.
İÇİMİZDEKİ İRANLILAR VE İRANCILAR NEDEN BANA SALDIRIYORLAR? 
 Bütün konuşmalarını “Gazze&#39;deki soykırımdan sonra Gazze&#39;den başka neyi konuşabiliriz ki?
Sözün bittiği yerdeyiz. Gazze’den başka konuşacak bir şey olamaz!” diyen ve derslerini,
seminerlerini, konferanslarını Gazze üzerine kuran birine, bir fikir adamına Türkiye&#39;nin
Gazze&#39;de olduğunu söyledim, diye saldırılması düşündürücüdür. Türkiye&#39;de Türkiye’yi
savunmak bile zorlaştı! Böyle bir şey kabul edilemez!
Benim Gazze konusunda nasıl üzüldüğümü, neler yapabiliriz diye gece gündüz nasıl çırpınıp
durduğumu bilen bilir. Gazze, Filistin ve Kudüs davamızı en etkili şekilde kitlelere ulaştıracak
bir tiyatro eserini MTO ekiplerimizle birlikte adım adım Anadolu&#39;da, Trakya&#39;da dolaştıran, her
şehirde, her ilçede oyunun sahnelenmesi, kitlede Gazze şuuru ve duyarlığı oluşturulması için
çırpınıp duran bir adamı “Türkiye Gazze&#39;dedir,” dedim diye topa tutmak hiç de normal bir
davranış değildir.
Ben yalan söyleyecek adam değilim. Hele de Gazze gibi hayatî bir meselede Türkiye olarak
nasıl daha fazla ve daha etkili adımlar atabiliriz diye kafa yoran bir adamın bu konuyu başka
şeylere, siyasete meze yapması kadar iğrenç bir şey olamaz. Böyle bir şeyi bu ülkede en son
yapacak kişinin hedefe konulması ise boşuna değil, bunun bilincindeyim.

Yusuf Kaplan - İçimizdeki İranlılar ya da Türkiye’de Türkiye’yi savunamamak!

Alman Hava Kuvvetleri Komutanı ve 3 üst düzey hava subayının
yaklaşık 40 dakikalık görüşmelerinin Rus medyası tarafından
yayınlanması, ‘Babylon Berlin’ tipinde politik-polisiye dizisine
yuvarlanmışlık hissi veriyor…
Yüksek gizlilik taşıyan bu görüşmenin nasıl sızdığı/sızdırıldığı
merakına bir ölçüye kadar kapılmalıyız. O cetvel, konuşmanın içeriği
ile Anglosfer-Avrupa’nın içinde bulunduğu durumu ne kadar
kavradığımızla bağlantılıdır…
Anın fotoğrafı şu; Alman hava generalleri, ‘Taurus füzeleriyle’
Rusya-Kırım’ı bağlayan köprünün vurulması, böyle bir planın varlığı
ve bunun başarılı olup-olmayacağı üzerine konuşuyorlar. ‘Rusya’ya
ne yapılacak’ havası hakim. Zamanlaması, Başbakan Olaf Scholz’un
Ukrayna’ya bu füzelerin gönderilmeyeceğini açıklamasından sonraya
geliyor…
Buradan hareketle Alman siyasetiyle-derin devletinin dinamikleri
üzerine haklı bir tartışma başlatabiliriz ama Berlin’in karanlık
mahfillerinde ne kumpaslar kurulduğu ve bunların “dış etkilerle”
ilişkisini az sonraya bırakalım, kayıtların hangi ortamda “masaya
sürüldüğünü” anlamaya çalışalım…
NATO-RUSYA YÜZLEŞME ANI VE YADSINAMAZ
NÜKLEER RİSK!
Rusya Devlet Başkanı Putin’in Şubat sonunda meclise hitaben yaptığı
konuşmada güçlü biçimde ülkesinin ‘nükleer kapasitesine’ ve
gerektiğinde bunu kullanacağına ilişkin vurgusu boşa gitmiş
görünüyor. Trump döneminden Ukrayna savaşıyla gelinen aşamaya
değin nükleer güce yapılan karşılıklı ve sürekli göndermeler küresel
kamuoyunu kanıksatmış halde. Oysa Kremlin liderinin konuşma metni

incelendiğinde ‘boş yapmadığı’ anlaşılıyor. Hatta konuşmanın
dışarıya değil içeriye, ‘hazır olun’ mesajı var…
Putin, “tehditten” çok bir sürüklenme halinden bahsediyor. “İş o
noktaya gelirse” tonunda. ‘İş’; Ukrayna savaşında genel olarak
Batı’nın özel olarak Avrupa’nın nihai olarak Kiev’in eşiğinde
bulunduğu ağır bir yenilgi ihtimali ile bunun siyasi sonuçlarından
korku…

NEDRET ERSANEL - ‘Neo - Noir’…

Önümüz yaz. Bu iklim değişikliğine bağlı olarak kışın sıkışmış olan bir dizi siyâsal-
askerî meselenin de ısınıp yumuşacağına dâir kuvvetli emâreler hissediliyor. Rusya-
Ukrayna savaşıyla başlayabiliriz. Ukrayna tarafı yan çizen ve bocalayan NATO
devletlerinden gelen desteklerdeki aksamalar ve silâh tedârik zincirindeki eksilmeler
sebebiyle hayli zor durumda. Geçen yaz başlattıkları taaruz tam bir başarısızlıkla
neticelendi. Kritik bâzı yerleşim birimlerini kaybettiler. Rus ordusu bahar ve yaz
aylarında muhtemelen yeni ilerlemeler sağlayacak görünüyor. Bir husûsu hatırlamakta
fayda var. Rusya, Ukrayna’ya tekmil kapasitesini kullanarak girmedi. Hakiki
kapasitelerini muhtemel daha büyük çaplı savaşlara saklıyorlar. Sabırlı ve zamâna
yayılan bir stratejiyi tâkip ediyorlar. Daha çok Almanya başta olmak üzere Avrupalı
NATO mensubu devletlerin ne yapacağını hesaplıyorlar. Kendileri açısından can
sıkıcı olan Karadeniz donanmasında yaşadıkları kayıplar. Bunun için
Transdinyester’i devreye sokarak yarın Odesa’ya karşı daha derinlikli bir
operasyonu başlatabileceklerinin işâretini veriyorlar. Diğer taraftan Avrupa’nın
içine düştüğü bocalamaları tâkip ettikleri anlaşılıyor. Baltık devletlerinin keskin Rus
karşıtı siyâsetlerinin arkası boşalacak olursa ,ki bunun işâretleri de ABD
seçimlerinden, bilhassa Trump’ın açıklamalarından geliyor; ellerini
yükseltebileceklerini ve Kaliningrad ile yetinmeyip , Baltık’daki sâhasını
genişletecek yeni açılımları başlatabileceklerini düşünmek çok da hatâlı
olmayacaktır. Hâsılı, Rusların nihâî hedefleri Karadeniz ve Baltık’da içine
düşürüldükleri sıkışmışlığı gidermek ve kontrol sâhasını genişletmek. Buna mukâbil
Avrupa’nın hâli çıkmazlarla dolu. Baltık devletleri ile Almanya arasındaki çelişki
aşılabilmiş değil. Giderek de büyüyor. İsveç, Finlandiya, Estonya, Letonya, Litvanya
ve Polonya hesapsız bir saldırganlık temâyülünü devâm ettiriyor. Almanya ise
mütereddit. Rusya’nın dünyâ kamuoyuna fâş ettiği son dinleme kayıtları Almanya’yı
çok zor bir duruma soktu. Fransa ise tahrikkâr bir söylem kullansa da kendisini hayli
geride tutuyor. Şansını daha çok Kafkasya , bilhassa da Ermenistan üzerinden
deniyor. Eğer Trump seçimi kazanır , ABD NATO’ya verdiği desteği çekerse Avrupa
ordusunun kurulmasına dâir safahatta Almanya’yı hâriçte bırakarak merkeze
yerleşmenin , Avrupa liderliğini onun elinden almanın hesaplarını yapıyor. Rusya
ise bu çelişkileri doğru değerlendiriyor ve rahatlıyor.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - Yaza Doğru Siyâsal - Askerî Iklim

Sürrealist Hususi Bey, Atatürk’ten sonra Behzat Ç.’yi de seçim sahasına sürdü!

***

CHP’nin Etimesgut Belediye Başkan Adayı aktör Erdal Beşikçioğlu ile birlikte
Eryaman mitingindeydi.

Orada aynen şöyle dedi: “Behzat Ç.’yi aday göstermemiz kahraman Türk polisine
sevgimizin ifadesidir.

Polislerle konuşuyoruz; hepsi, ‘Behzat komiserimiz için teşekkür ederiz’ diyor.”

***

Behzat Ç. adlı dizi filmdeki “Hayalet” ve “Akbaba” ile derin “Memduh Başgan”
karakterlerini mitingde göremedik!

Olsun…

Hususi Bey’in gerçeküstücülüğünden ilham alırsak, şöyle muzip bir “senaryo” aklımıza
düşüyor:

“Dizinin özellikle ilk sezonlarında, Komiser Behzat Paralel emniyetçilerin hedefindeydi.

Manisa’da eczacı iken Fetulahçıların himmetiyle siyasette yükselen Hususi Bey ile
Ankara’da yolları kesişseydi, eğer…

Behzat, polisliği bırakıp Etimesgut’tan zinhar aday olmazdı!”

TAMER KORKMAZ - Angara’nın Bağları, Büklüm Büklüm Yolları

Hakan Fidan ve İbrahim Kalın’ın ABD ziyaretleriyle daha çok oksijen
aldığı söylenen Türk-Amerikan ilişkileri, ‘Washington çıkarması yeni
bir dönemin işareti mi’ merakını ama daha çok ‘temennilerini’
yükseltmiş görünüyor…
İlişkilerdeki yoğunluk, tarafların ‘müttefik özlemi’ ile mi ilgili yoksa
şartlarla mı?
Tamamen Batılı gözlemcilerin yorumlarına göre, Ukrayna savaşında
Batı’nın pozisyonunda gözle görülür gerileme yaşanıyor ve bu sadece
‘Anglosfer’de değil, transatlantik ögelerin tümünde gerginlik
yaratıyor…
Zar-zor, binbir entrika ile yürütülen bu süreç, Amerika açısından
berbat bir zamanlama ile İsrail-Gazze krizini de Washington’un sırtına
yüklemiş halde. Ukrayna nasıl İngiltere’den Çin’e kadar olan bölgeyi
dalgalandırıyorsa, İsrail de tüm Ortadoğu’yu en geniş haliyle,
Hindistan-Akdeniz-Afrika-Karadeniz’i baskı altına sokuyor. İki
merkezden yayılan stres dalgaları da gidip Amerikan kıyılarına
vuruyor. Stratejik tsunami sayabilirsiniz…
Fakat, “berbat zamanlama” bunlar değil, ABD Başkanlık seçimleri.
Trump’ın kazanma olasılığı Batı’nın tümündeki gerginliği paniğe
yükseltiyor…
Biden hükümetini fena kıstıran bu konjonktür, yönetimin
müttefikleriyle ilişkilerini de gözden geçirmesine neden oluyor. Beyaz
Saray’daki ilk gününden bu yana Türkiye’ye açıkça tavır koyan Biden
ve ekibi bugün hayli yumuşak tonlardan Ankara’ya hitap ediyorlar ve

belli ki, “küresel kriz yönetiminde” önemli bir yardımcı olarak
Ankara’yı tazelemeye çalışıyorlar…

NEDRET ERSANEL - ‘Amerika Ile Helalleşir Misiniz’?..

Karnından konuşmanın, vantrilok taklidi yapmanın hiçbir işe yaramadığı yere geldik
dayandık. Genel yorumlarla, büyük okumalarla, “ben demiştim”lerle alınacak mesafe de
kalmış görünmüyor. Bu saatten sonra AK Parti’nin yapacağı tek şey bence daha 10 ay önce
Türk halkının teveccühünü bir kez daha kazanarak başkan olan Recep Tayyip Erdoğan eliyle
köklü şekilde ve hızla dizayn edilmesidir. Halkın nabzını dinlemeyi liderliğinin en önemli
vasfı olarak ortaya koyan Reis bunu yapacaktır. Ona şüphe yok.
“Karnından konuşmak” dedim değil mi? Bugün bir “mesela” örneği vererek ve gözle görülür
bir risk de alarak kendi adıma karnından konuşma döneminin sonuna geldiğimi beyan ederim.
Çünkü bugün ve burada konuşmamanın AK Parti’ye ve Recep Tayyip Erdoğan’a, dolayısıyla
da gözümüzün bebeği ülkemiz Türkiye’ye zarar vereceğini düşünüyorum.
Bugünkü “mesela”lara AK Parti Genel Başkan Vekili Efkan Ala ile başlayayım mesela.
İki sebebi var Ala ile başlamamın. Birincisi, AK Parti’nin bu dönemdeki en güçlü ismi
olması. İkincisi de, “sözlerim kesinlikle Efkan Ala’ya değil” dememe rağmen epeyce “olay”
olan bir tweetimi açıklama şansı bulmam.
Aslında biraz geriden başlayayım. Efkan Ala, Diyarbakır’da gerçekleşen bir “ilçe adayları
tanıtım” toplantısında “çözüm süreci yeniden başlar” anlamına gelecek bazı açıklamalar
yapmıştı hatırlayacaksınız. O açıklamaları izlediğimde “bu risk niye alınıyor ki durduk
yerde?” diye düşünmüştüm. Öyle ya. Ortada Cumhur İttifakı’nın böyle bir yönelimi yokken,
dahası AK Parti seçmeninin “yeni bir çözüm süreci hakkında ne düşündüğü” ile ilgili bir
sonuç elde değilken Ala’nın bu konuşması belirgin bir riskti.
Bu açıklama doğuda yankılanmak yerine batıda yankılandı ne yazık ki. Kütahya’sı, Afyon’u,
Balıkesir’i, Denizli’si derken AK Parti açısından “düşmeyen yer kalmadı” desek yeridir.
Ayrıca mesela Bursa’nın aday dizaynını tek başına Efkan Ala yaptı. Erzurum Aziziye’de de
öyle oldu. Dahası Urfa’da da müdahil oldu sürece ve Urfa’nın istemediği Beyazgül aday
gösterildi. Daha pek çok yerde böyle gelişti bu.

İsmail Kılıçarslan - Bunu da mı konuşmayalım bu sefer de mi konuşmayalım?

Almanya Cumhurbaşkanı Frank Walter
Steinmeier İstanbul ziyaretinde “döner
kesip” davetlilere ikramda bulundu.

-Nedir: Aklınca bize şirinlik yapmaya
kalktı!

***

Şu döner servisi sırasında…

Almanya’da “Dönerci Cinayetleri” diye
adlandırıp hasıraltı ettikleri derin infazları,
ona hatırlatan olmuş mudur, acaba?

-Hiç sanmıyorum!

***

Alman Devleti, 2000 ile 2007 seneleri
arasında, 8’i Türk 10 kişiyi “kontrgerilla”
yöntemiyle istihdam ettiği NSU örgütüne
katlettirmişti.

Neo-Nazi “sahte bayraklı” işbu örgüt,
Almanya’daki Gladio’nun ürünüydü.

DÖNER GÖSTERİSİ

Riyakâr Almanlar, “dostluk” şovunu
döner kebapla yapmayı pek sever!

Evanjelik papazın kızı, eski Şansölye
Angela Merkel; döner sevdasını “anlat,
anlat” bitiremezdi…

On altı yıllık başbakanlığı döneminde,
“Türk Dostu Merkel” turşusunu -pardon
zırvasını- ekmek arası dönere “Garnitür”
yapıp “afiyetle yedirmeye” doyamamıştı!

SOYKIRIM TEPKİSİ

Almanya Cumhurbaşkanı, Sirkeci
Garı’nı ziyareti sırasında “Özgür-Der
Gençliği” mensubu bir grup tarafından
protesto edildi.

Netanyahu ve Steinmeier’in “Hitler
Bıyığı” kolajıyla resmedildiği pankartta
“Yok, bir farkınız!” yazılıydı.

***

Alman devleti/hükümeti, soykırımcı
Siyonist İsrail’e ‘koşulsuz destek’ veriyor.

7 Ekim 2023’ten itibaren başta başkent
Berlin olmak üzere Almanya’daki büyük
katılımlı Gazze eylemleri, protestoları…

“Fevkalade özgürlükçü!” Almanya
hükümetince yasaklanarak engellenmek
istenmişti.

FRANK “SİYONİSTMEİER”

Tamer Korkmaz - Döner kesen Soykırım Destekçisi Frank, unutma: Gün gelir, hesap da döner!

ABD&#39;li yetkili ağzın, Rusya, İran ve Çin&#39;in birlikte çalıştıklarını ve dünya
çapında saldırgan olduklarını açıkladığı saatlerde ABD Temsilciler Meclisi
İsrail&#39;e 26 milyar dolar yardım yapılmasını öngören tasarıyı onayladı.
“Yavuz hırsız ev sahibini bastırır” derler ya tam da böyle bir şey.
Hem katili besliyor hem gizliyor hem de başkalarını suçluyor.
**
İki gün önce israil savaş uçaklarının sınırdaki Refah bölgesini vurması sonucu
hamile olan bir kadın hayatını kaybetti.
Doktorlar, anne karnındaki bebeği kurtarmayı başardı.
Filistinli bebeğin babası ve kardeşi de bu saldırıda hayatlarını kaybetti.
Gazze’de güvenli hiçbir yer yok.
**
İsrailli katiller, iki gün önce de El Hamra askeri kontrol noktasında Filistinli bir
kadını vurdular, ambulans ve sağlık görevlilerinin kadına ulaşmasını da
engellediler.
Bunlar sadece katil değil, ruhları da cani.
Binlerce İsrailli, bu hafta da İsrail Başbakanı Netanyahu&#39;nun istifa etmesi için
Tel Aviv’de toplanıp eylem yaptı.
İsrailde yaşayan yahudiler bu işin faturasının sonunda kendilerine
çıkacağını biliyorlar.
**
Gazze Sağlık Bakanlığı: 7 Ekim&#39;den bu yana Gazze&#39;ye yönelik saldırılarda
34.097 Filistinli şehit oldu ve 76.980 Filistinli yaralandı.
Göz yumdukça şımardılar ve küstahlaştılar.
Gazze’de Han Yunus&#39;ta bulunan bir toplu mezarlıktan şimdiye kadar 210 naaş
çıkarılmış, naaşların çoğundan organlar çalınmış.
Hem katiller hem hırsızlar.

Yaşar Süngü - Direniş meşrudur, tükür kardeşim

Dün 24 Nisan’dı… Dünyadaki Ermeni diasporası, sözde Ermeni
Soykırımı’nı anma günü olarak sahiplenilmesi için uğraşır durur… Peşine de özellikle
Batı’daki pek çok ülkenin resmî ve sivil örgütlerini takar… Etkileri giderek azalsa da,
insanları kamu diplomasisi yöntemleriyle endokrine etmek üzere büyük çaba
harcarlar…

Olay aslında, 1915 yılında Birinci Dünya Savaşı sırasında Osmanlı’yı
sırtından vurmaya çalışan Ermeni silahlı gruplarını engellemek üzere bazı yerleşim
bölgelerinin boşaltılması ve oralarda yaşayan Ermeni nüfusun göçe zorlanması
(tehcir) harekâtıdır… Ermeni diasporasının dünya çapında yürüttüğü kara
propagandanın amacı, göç sırasında yaşanan bazı olumsuz olayları tertipli bir
soykırım girişimiymiş gibi sunmak ve Türkiye Cumhuriyeti’ni sorumlu tutarak akıl
almaz tazminatlar ödenmesini sağlamaktır…

İşin garip yanı ise -Türk futbolunun ünlü ismi Mustafa Denizli’nin tarihe
geçmiş ifadesiyle- “İçimizdeki İrlandalılar”ın Ermeni diasporasını desteklemeleri,
tezlerini onaylamaları ve sahiplenmeleridir…

“1 Milyon Ermeni, 30 bin Kürt öldürdük” diyerek, aldığı Nobel Ödülü’nden
çok daha büyük bir mürekkep payıyla tüm dünyada kendisinden söz ettiren roman
yazarı Orhan Pamuk ile uzun yıllar Cumhuriyet gazetesinin genel yayın
yönetmenliğini yürüttükten sonra köşe yazarlığını sürdüren “1915: Ermeni
Soykırımı” adlı kitabın yazarı, 24 Nisan 2020’de “Ermeni kardeşlerimin 24 Nisan
soykırım acısını paylaşıyorum” diye tweet atan usta gazeteci Hasan Cemal sadece
iki örnek…

Dün hem sosyal hem de dijital medyaya düşen bir haberi okuyunca bizim
soykırım savunucuları geliverdi aklıma. Ermenistan Parlamentosu Savunma ve
Güvenlik İşleri Komisyon Başkanı Andranik Koçaryan’ın sözde soykırım
iddialarının gerçeği yansıtmadığını belirten açıklamaları, hayli şaşırtıcı bir o kadar da
ibret vericiydi…

“Her yıl soykırım oldu diye törenler yapıyoruz ama Türklerin soykırım
yaptığını düşünmüyorum. Sözde soykırım müzesindeki fotoğraflar ve belgeler
inandırıcılıktan yoksun. Elimizde 1915’te öldürülenlere dair herhangi bir liste bile yok.”
Koçaryan tabii ki açıklamasının devamında İsrail’i örnek göstererek Nazi
soykırımına uğrayanlarla ilgili yürütülmüş olan kişi, adres, köken, olay tespiti gibi
çalışmaların Ermenistan tarafından yapılmamasını da eleştirmiş ama olsun… Her
vicdan ve irfan sahibi insanın sergilediği tavra sahip çıkarak temayüz etmiş…

ALİ SAYDAM - Türkiye’nin Tezlerini Kim Anlatacak…

Savaşlar çok defâ siyâsal-kültürel-ideolojik değişkenlere dayalı olarak açıklanır.
Buna göre taraflar bu değişkenlere dayalı olarak uzlaşmaz bir çelişkinin taraflarıdır.
En barışçıl devirlerde bile savaş , kuvvetli bir ihtimâl olarak kapıdadır. Bir kıvılcım
onu yangına çevirir.
Hâlbuki savaşın doğrudan veyâ dolaylı olarak maddî sebepleri vardır. Kadim
dünyâda savaşlar zırâî açıdan verimli, ticârî olarak ise kilit kıymette olan
coğrafyaların ele geçirilmesi, kontrol altına alınması ve savunulması adına yaşanırdı.
Yâni kadim savaşların sâiki iktisâdî manâda maddîdir. Modern dünyâda da
kapitalist bir çerçevede ekonomik çıkar , paylaşım vb sâikler savaşın ana
dinamikleridir. Bu hâliyle kadim savaşlar ile modern savaşlar arasında bir
devamlılıktan bahsedebiliriz. Ama unutmamak lâzım gelir ki ekonomi ile savaş
arasındaki ilişkiler aslında çok katmanlıdır. Büyüme, yayılma vb sâikler üzerinden
yapılan savaşları, meselâ paylaşım savaşlarını anlamak ve çözmek, aslında sâdece en
satıhtaki katmanı görmemizi sağlar.. Orta ve aşağı katmanlar ; yâni biraz daha
derinlikli bakmayı icâp ettiren katmanlarda ,savaşın ekonomik sıkışmışlık ve
buhranlardan kurtulmak adına oynadığı hayâtî işlev görülebilir. Modern Batı’nın
şekillenmesinde bu katmanı çok açık olarak tâkip etmek mümkündür. Feodal
parçalanmışlık ve sıkışmışlık içinde yaşayan Avrupa , Haçlı Savaşlarını örgütleyerek
kozasından çıkmayı başarmıştı. Haçlı Savaşlarının , başta Kudüs olmak üzere
Hristiyanlar için kutsal sayılan toprakları kurtarmak adına yapıldığı söylenir. Hâlbuki
bu savaşlar dizisi , fakir Avrupa’nın zengin Doğu’yu yağmalamak, oradaki
zenginliklere el koymak için yapılıyordu. Nitekim bu yağmada en fazla kayıp veren,
tahribâta uğrayan devlet, farklı mezhepten olsa da mütecâvizler gibi Hristiyan olan
Doğu Roma olmuştur.
Haçlı Savaşları iktisâdî olarak talebi arttırmış, zenaatları, imâlathaneleri
çoğaltıp coşturmuş, ticâreti ve giderek parasal ilişkileri canlandırmıştır.
Ekonomik mânâda Doğu Akdeniz ticâretinin canlanması olarak bilinen ve biraz da o
şekilde geçiştirilen devir aslında modern kapitalizmin ilk büyük merhalesidir. Haçlı
Savaşları yaşanmamış olsa, muhtemelen ne Rönesans ne de onu tâkip eden diğer
kritik süreçler yaşanabilirdi. Hâsılı, diyalektik bakabilirsek Yeniden Doğuş olarak
Türkçeleştirebileceğimiz Rönesans kanlı savaşların meyvesidir.
Kapitalizm, yâni modern dünyânın hâkim ekonomisi için de durum farklı değildir.
Meselâ iç savaşlar ,kapitalist merkezîleşme, standartlaşma ve bütünleşme
dinamiklerinin eseridir. Mâhut merkez-çevre (center-periphery) çatışmaları tam da
bunu ifâde eder.( Araya etnik veyâ mezhebî değişkenlerin girmesi esasa karşılık
gelmez. Olsa olsa tamamlayıcıdır). Modernliğin kutsadığı, duygulardan,
öznellikten; yâni neticede ahlâkîlikten sıyırılmış kılçıksız akılcılık değerinin
karşıladığı da budur. Çok defâ tekli (monadik) ve ayrışık olarak hikâye edilse de
modern felsefe ve bilim ile çıkar temelli reelpolitik sanılandan daha fazla içli
dışlıdır.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - Küresel Savaşın Kaçınılmazlığına Dâir

Zaman zaman bu köşede kaleme aldığım yazılarda, değişen bilgi ve iletişim
teknolojilerinin oynadığı role ilişkin analizler yapıyorum. 90’lar boyunca
internetin gelişimi ve askeri alanda kullanımının rolü bugün yapay zeka ve bulut
sistemleri üzerinden tartışılmaktadır. Her geçen gün yeni teknolojilere entegre
bir sistem inşa etme çabası, hiç kuşkusuz çağın koşullarına ayak uydurma ile
ilgili.
Sınır kavramının bulanıklaştığı günümüz dünyasında, sınır ötesinden gelen
tehditleri ortadan kaldırma ve bu alanda karşılaşılan riskleri öngörebilme
konusu sadece bireyler ya da şirketlerle sınırlı değil. Devlet ve devlet üstü
topluluklarının da büyük önem verdiği bilim ve teknoloji konusu, çağın
koşullarına entegre olamayanların oyun dışı kaldığı bir ortamı da söz konusu
kılmaktadır. Nitekim Sosyal Darwinist bir dünyada, bilgi ve iletişim
teknolojilerindeki yeni koşullara adapte olamayan devletlerin
güvenliklerini sürdürebilme ve egemenliklerini devam ettirebilme
koşullarında ciddi sorunlar ortaya çıkmaktadır.
Güncel Krizler ve Yeni Koşullar
Rusya ile Ukrayna arasında yaşanan gerilimin sıcak bir çatışmaya dönüşmesinin
ardından, siber uzay, medya ve bilgi teknolojilerinin de savaşın seyrini
değiştirmek amacıyla yoğun biçimde kullanıldığına şahit oluyoruz. Rus
bankalarının uluslararası para transferi sağlayan SWIFT sisteminden çıkarılması,
Russia Today ve Sputnik’in AB’de yasaklanması, bununla birlikte başta ABD
olmak üzere NATO bünyesinde kurulan STRATCOM üzerinden de Rusya’nın
Batı’da uyguladığı iddia edilen siber savaş ve dezenformasyonuyla mücadele
edilmesi, bu gerçekliğin algılanması açısından oldukça önemli. Avrupa Birliği’nde
üst düzey görevleri icra eden Josep Borrell’in “Rusya’nın sadece Ukrayna’yı
fiziksel olarak işgal etmek istemediği bunun yanı sıra zehirli mesajlarla ve yalan
haberlerle insanların zihinlerini de etkilemeye çalıştığını” yönündeki ifadeleri
dikkate değerdi. Nitekim Rusya’nın TikTok üzerinden Ukrayna’daki savaşın
psikolojik boyutunu etkilemeye yönelik manipülatif videolar ürettiği Batı’nın
şikayet ettiği konular arasında. Bu ve benzeri temalar üzerinden NATO
bünyesindeki STRATCOM’un yayınladığı raporlarda sıklıkla Rusya’nın siber alan

ve sosyal medya üzerinden üretebileceği tehditlere dikkat çekilmesi ve bunlarla
ilgili önleyici çalışmalar yapılması önemli.

TURGAY YERLİKAYA - Yeni Tehditler Ve Türkiye’nin Kurumsal Güncellenmesi

Enflasyonun düşürülmesi ekonomide öncellikli konuların başında gelmektedir. Enflasyonda
artış olacağı beklentisinin kırılması ve fiyat yapışkanlığının önüne geçilmesi fiyat istikrarı
için olmazsa olmaz önemli hususlardandır.
BEKLENTİ ENFLASYONU
Ekonomide enflasyonunun bir nedeni arz ve talep arasında var olan dengesizlik sonucu
meydana gelen talep artışı ile ortaya çıkan talep enflasyonu ve üretim maliyetlerindeki
artış nedeniyle ortaya çıkan maliyet enflasyonu; diğer önemli neden ise enflasyonun
artacağı beklentisinin enflasyonu artırmasıdır.
Bu da beklenti enflasyonu olarak öne çıkmaktadır. Önümüzde dönemlerde enflasyonun
artacağını bekleyen veya düşünen tüketicilerin daha fazla mal alması, ev sahibinin ev
kirasını arttırması ve birçok üreticinin ürettiği mal ve hizmetlerin fiyatlarını arttırması
beklenti enflasyonu için önemli örneklerdendir.
Diğer yandan, enflasyonun artacağı beklentisi güçlü olduğunda enflasyonun etkilerini
azaltmak için artan ücret talepleri mal ve hizmet fiyatlarının artmasını da beraberinde
getirecektir.
Dolayısıyla, beklentilerin ve taleplerin birbirini izlediği bir durum ortaya çıkmaktadır.
Bu nedenle, enflasyon ile mücadelede en önemli politikaların başında fiyatların sürekli
artmayacağı yönünde toplumun tüm kesimleri tarafından benimsenen bir kabul olması
önem taşımaktadır.
FİYAT YAPIŞKANLIĞI

Erdal Tanas Karagöl - Enflasyonu ile mücadelede beklentilerini kırmak ve fiyat yapışkanlığının...

Haftalardır sözlerin tükendiği bir yerden bir şeyler bulup çıkarmaya, sızım
sızım sızlayan kelimeleri bir arada durmaya çalışıyorum. Hem şahit
olduklarımız bildiğimiz her türlü insaf haddini aştığı için böyle bu hem de
kafamızı kaldırıp bir şey söylemeye hak sahibi olmadığımız için. Aslında
sesimizi kesip suçumuzu itiraf etmemiz, nedametle boyun bükmemiz
gereken bir durumdayız. Kurduğumuz her cümle sanki dönüp önce bizim
yakamıza yapışıyor, insanlığımızı şöyle adamakıllı bir silkeliyor gibi
geliyor bana.
Bu kelimeler bedelini ödediğimiz kelimeler değil çünkü... İnsaniyet
namına konuşmak, şimdilerde bizim değil, Gazzeli kardeşlerimizin hak
ettiği bir şey... Bize ancak susmak, söyleyene içimizden şanlı bir zafer
dilemek, onlara şanlı bir zafer bahşetmesi için Kadir Mevla&#39;ya niyaz
etmek, zalime, zalimliğe, zulmün ortaklarına, yardakçılarına eksiksiz bir
kalple buğz etmek, &#39;insan&#39;a, insanlığa, insaniyete savaş açanı, masumiyeti
katledeni, uçan kuşlara, bahar dallarına, zeytin ağaçlarına bile vahşice
zulmedecek kadar yoldan çıkanı telin etmek düşer.
Söyleyecek bir şeyi kalmamışken konuşmak zorunda olmak ne zor bir
şey! Bu vakitte yüzleşmek mecburiyetinde kaldığımız ağır, yakıcı bir
imtihan bu bizim için...

Gökhan Özcan - Zulmün 'masiva'sında dolaşmak

Haftalardır sözlerin tükendiği bir yerden bir şeyler bulup çıkarmaya, sızım
sızım sızlayan kelimeleri bir arada durmaya çalışıyorum. Hem şahit
olduklarımız bildiğimiz her türlü insaf haddini aştığı için böyle bu hem de
kafamızı kaldırıp bir şey söylemeye hak sahibi olmadığımız için. Aslında
sesimizi kesip suçumuzu itiraf etmemiz, nedametle boyun bükmemiz
gereken bir durumdayız. Kurduğumuz her cümle sanki dönüp önce bizim
yakamıza yapışıyor, insanlığımızı şöyle adamakıllı bir silkeliyor gibi
geliyor bana.
Bu kelimeler bedelini ödediğimiz kelimeler değil çünkü... İnsaniyet
namına konuşmak, şimdilerde bizim değil, Gazzeli kardeşlerimizin hak
ettiği bir şey... Bize ancak susmak, söyleyene içimizden şanlı bir zafer
dilemek, onlara şanlı bir zafer bahşetmesi için Kadir Mevla&#39;ya niyaz
etmek, zalime, zalimliğe, zulmün ortaklarına, yardakçılarına eksiksiz bir
kalple buğz etmek, &#39;insan&#39;a, insanlığa, insaniyete savaş açanı, masumiyeti
katledeni, uçan kuşlara, bahar dallarına, zeytin ağaçlarına bile vahşice
zulmedecek kadar yoldan çıkanı telin etmek düşer.

Gökhan Özcan - Zulmğün 'masiva'sında dolaşmak

Türkiye gelişmekte olan bir ekonomi. Türkiye ekonomisinin de en kronik
problemlerinden bir tanesi cari açık. Cari açık tarafında ise en büyük etki enerji
ithalatından kaynaklanıyor. Yani Türkiye bir yandan gelişmiş ülke olma yolunda
ilerlerken daha fazla enerjiye ihtiyaç duyuyor diğer yandan ithal ettiği enerji de makro
ekonomik dengeleri açısından olumsuz sonuçlar doğuruyor. Bu bakımdan Türkiye
için her bir damla petrol ve her bir metreküp doğalgazın değeri sadece ekonomik
değil aynı zamanda stratejik önem taşıyor.
Geçtiğimiz Cuma günü Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanı Alparslan Bayraktar’ın bir
haber kanalındaki mülakatını dikkatle takip ettim. Zira Bakan Bayraktar,
konuştuğundan çok daha fazlasını eyleme döken bir yapıda olarak tanındığı için satır
aralarından yeni çıkarımlar yapmaya çalıştım. Bayraktar enerji alanında oldukça
güçlü bir profil. Özel sektördeki üst düzey yöneticilik tecrübesinin hemen ardından
bürokraside önemli görevlerde bulundu. Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığı’nda; Dış
İlişkiler ve Avrupa Birliği Genel Müdürlüğü, müsteşar yardımcılığı ve bakan
yardımcılığı yaptı. Altı sene Enerji Piyasası Düzenleme Kurumu’nda Kurul üyeliği
görevini yerine getirdi. Yani sektörde masanın iki tarafını da bilen bir isim.
Gelelim Bakan Bayraktar’ın mülakatında benim en çok ilgimi çeken kısımlara. İlki ve
belki de en önemlisi Türkiye Petrolleri’nin (TPAO) Gabar’dan çıkardığı petrol.
Bayraktar Gabar’da hali hazırda günlük petrol üretiminin Haziran ayı başında 50 bin
varile çıkarılacağını ifade ediyor. Bu miktar böylesi kalitede bir petrol için bugünkü
fiyatlarla günlük yaklaşık 4,4 milyon dolara denk geliyor. Ayrıca devam eden
çalışmalarla üretim miktarının yıl sonunda günlük 100 bin varile çıkarılacağının altını
çiziyor. Bu da günlük 8,8 milyon dolar demek ki bugünkü fiyatlarda yıllık 3,2 milyar
dolarlık bir üretim anlamına geliyor.

Levent Yılmaz - Cari açık ve Gabar’dan gelecek 3,2 milyar dolar

Yıllardır Müslümanlarla ilgili Batı basınına yansıyan fotoğraflarda belirgin bir
olumsuzluk vardı. Bizde de durum benzerdi. Müslümanlarla ilgili fotoğraflar bizim
basınımızda da olumsuzluklar içermiştir. Bu yayımlar kasıtlı olarak yapılırdı, bunda herhangi
bir şüphe yoktur. Gücü elinde bulunduranlar zihinleri kolonize ederek yeniden
biçimlendiriyorlardı. “Zihnî sömürge” kavramının bu durumu tanımlamak bakımından
yetersiz kaldığını hatırlatmak isterim. Bunun yerine “müstemleke zihniyeti” ve “müstemleke
aydını” gibi daha doğru tanımları yaygınlaştırmak gerekir. Zihinleri biçimlendirdikleri için
nasıl düşünülmesi gerektiğine karar verebiliyorlardı. Müstemleke aydını gözünün içine
sokulan fotoğrafa ikna oluyor ve terör kavramı ile İslam arasında ilişki kurmakta sakınca
görmüyordu.
Bugün Gazze’den bize yansıyan fotoğraflara bakmaya cesaret edemediğimiz bir
dönemden geçerken Amerikalı, İngiliz, Fransız, Alman devlet erkânının bizim bakamadığımız
fotoğrafların failleri oldukları çok açıktır. İnsan avına çıkanlara destek olmaları hatta avların
cansız bedenleri üzerinde kutlama yapmaları sıradan bir hadise değildi. Bu yaşananların din
ile ilişkisi çok da açık değildir. Buna mukabil failler millet ve devlet bağlarını gizlemeye dahi
gerek duymuyorlar. Arada din adamları da görünmüyor değil fakat basına yansıyan
fotoğraflara bakıldığında bizzat insan avına çıkanlarla devlet adamlarının resimlerinin öne
çıktığını görüyoruz. Asker kılıklı insanlarla Batılı devlet adamlarının resmigeçidi ile ortaya
yeni bir tablo çıktı. Bu tablo bütün insanlığı tehdit anlamını taşır.

Selçuk Türkyılmaz - Domuzlar kutsal kitaplarla beslenmez

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Yeni Şafak

Popular tracks