“Dinde zorlama yoktur” anlamındaki ayet-i kerimenin dini kabulle ilgili her türlü zorlamayı ifade ettiğini
önceki yazımızda söyledik. Bunu, kimse kimseyi bir dine inanmaya zorlayamaz diye anlamak ayetin akla
gelen ilk manasıdır. Zorla kabul ettirilen din, zaten olmaz anlamına da gelebilir.
Bu ayet zorunlu olarak inanç özgürlüğünün de var olmasını gerektirir. Bu özgürlüğü en başta Allah (cc)
kendisi vermiştir: “De ki, hakikat Rabbinizden gelmiştir, artık dileyen iman etsin, dileyen inkâr etsin” (Kehf
29). Ne var ki inkâr edenler başta kendilerine, sonra varlığa zulmetmiş olacakları için tercihlerinin
ahiretteki kötü karşılığını da göze almalıdırlar. O halde inanma özgürlüğü vardır ama bu, ahireti de içine
alacak kadar geniş değildir. Başkasının mülkünde sınırsız özgürlük olmaz. Öyle olmak isteyen, kendi
hayatını da dünyasını da kendisi yaratmalıdır. İnsan bunda özgür olamıyorsa demek ki özgürlüğün de bir
sınırı olmalıdır. Ama yine de insanın bu dünyada inanıp inanmamakta özgür olması, insana ve iradesine
verilen değer açısından çok anlamlıdır. Ayrıca inanç özgürlüğü, inandığını yaşama ve ifade etme
özgürlüğü olmadan tamamlanmış olamaz.
Zorlama, bir güçle yapılacağına göre zorlayan kim olabilir? Akla ilk gelen devlet, sonra da anne babadır.
Demek ki İslam'da devlet, tebaasını Müslüman olmaya zorlayamaz. Ya da devletin kurumları
çalışanlarını ve nihayet anne baba çocuklarını zorla Müslüman yapamaz. Elbette başkası da başka bir
inancı dayatamaz. Ayet-i kerime bunu açıkça söylüyor. “Dinde zorlama yoktur” ayetinin; Medine'de
İslam'ı seçen bazı Hıristiyanların, onu bir türlü kabul etmeyen çocuklarına baskı yapmaları ve bunun
hükmünü Resûlüllah'a sormaları üzerine indiğini hesaba katarsak bunun böyle olduğunu daha net
anlayabiliriz.
Resûlüllah'ın, devleti temsil ettiğini düşündüğümüzde
karşımıza şunlar çıkar:
“Sana gelince, sen hatırlat, senin görevin sadece hatırlatmaktır. Sen onlara zor kullanacak değilsin.”
(Gâşiye 21, 22). “Senin Rabbin dileseydi dünyadakilerin hepsi birden iman ederdi. O halde sen mi
insanları iman etmeye zorlayacaksın?” (Yûnus 99). “Allah'ın izni olmadan hiç kimse iman edemez.
İğrençlikleri ise Allah, akıllarını kullanmayanların üzerine yığar.” (Yûnus 100). “İğrençlikler” diye
çevirdiğimiz rics kelimesi, pislik anlamına gelmekle beraber özellikle inançtaki pisliktir. Yani şirk pisliği
içinde kalanlar akıllarını kullanmayanlardır. Sen anlat, varsın onlar kabul etmeyip bu sonucu kendileri
tercih etmiş olsunlar.

Faruk Beşer - Hukuk, Ahlak Ve İbadet Üçgeninde Dinde Zorlama

Rusya düğmeye bastı ve Ukrayna düştü.. Bu ifâde abartılı gelebilir. Denilebilir ki daha Kiev idâresi
ayakta. Rusya sâdece Dombass'ta mahdut bir coğrafyada, o da dolaylı olarak kontrolü sağladı.
Bahsettiğim Ukrayna'nın kaderi. Gelişmeler daha evvel de yazmış ve çeşitli zeminlerde dile getirmiş
olduğum üzere seyretti. Doğrusu, Rusya'nın ilk merhalede Ukrayna'yı toptan işgâl etmesini
beklemiyordum. Dombass'taki hâkimiyet ilk adımdı. Belki Rusya, bahar sonu veyâ yaz başı itibârıyla
Harkov'a doğru operasyonunu genişletebilir. Dahası, uygulayacağı hava ve deniz ablukasıyla Ukrayna'ya
pes ettirebilir; anayasalarına kadar girmiş olan NATO ve AB üyeliği idealini tasfiye etmesine yol açabilir.
Zelenski'nin siyâsal ikbâli de sona ermiş görünüyor. Ya hizâya gelecek veyâ yerini Rusya ile uyumlu
başka bir lider ve kadrosuna bırakacak. Ukrayna'da AB ve NATO hayâli kuranların yapabileceği bir şey
artık kalmadı.

SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN - İş bitti...

1 Rusya dün Ukrayna'ya saldırıya geçti. Ülkenin Doğu'sunu işgale
başladı. ABD ve Avrupa, aylarca Ukrayna üzerinden esip gürledi ama
şu ana dek hiçbir şey yapmadı. Ukrayna tamamen yalnız bırakıldı.
2 Rusya lideri Putin'in Ukrayna'yı işgale başlaması, ABD, Avrupa ve
NATO'yu korkunç bir çaresizliğe sürükledi. Açık tavır ve çatışmayı göze
alamayan, ikincil yollarla tavır koymaya çalışan, kendi itibarını
korumaktan başka bir derdi olmayan ABD ve Avrupa için bu, Afganistan
hezimetinden, apar topar çekilmeden, kendilerine güvenenlerin uçak
kanatlarından yere çakılmasından sonra ikinci büyük çöküş oldu.

İBRAHİM KARAGÜL - Putin ‘Çılgınlıklar Çağı’nı başlattı

Ruslar, Rusya'nın yeni Çar'ı Putin'in talimatıyla dün gece itibariyle Ukrayna'yı işgal etmeye başladı...
Ukrayna'da her şey anormalleşti: Benzin kuyrukları, banka kuyrukları, market kuyrukları aldı başını gitti...
Ukrayna halkı, haklı olarak panik ve korku içinde...
İşler, Rusya'nın Ukrayna'daki ayrılıkçıların toprak bağımsızlıklarını tanımasıyla başladı. Rusya'nın bu
davranışının, Ukrayna'nın işgalinin habercisi olduğu aşikârdı.
Dünya nasıl tepki verdi peki?
Kınayarak!

Yusuf Kaplan - Asıl hedef Türkiye olabilir! Bir kıvılcım yeter! O yüzden dikkatli olmalıyız!

Dün 14.30 itibarıyla durum şuydu...
Cumhurbaşkanı Erdoğan dedi ki, “Bugüne kadar bol bol nasihat çeken Batı, şu anda da hâlâ
nasihatlerine devam ediyor”...
Koskoca Devlet Başkanı ne desin, “Ukrayna'yı sattınız” diyecek hali yok...
Eş zamanlı olarak Ukrayna Devlet Başkanı Zelensky de çıkıp Putin'e seslendi, “Ölümleri durdurmak için
müzakere masasına oturalım”...
Üzerinden dakikalar geçmeden Kremlin konuştu; “Ukrayna ile üst düzey müzakereye hazırız”...
Biz de diyoruz ki: “Geçmiş olsun. Kiev teslim. Gerisini Batı düşünsün; beyin ölürse, beden arkasından
gider...”

NEDRET ERSANEL - Sizin ‘ittifakınızı’ yerim ben...

1- Tarih döndü. Bütün ülkeler yüz yıl önceki mevzilerine yerleşti, yüz yıl önceki sınırlarına ulaşmaya
çalışıyor. İmparatorluklar nesli geri dönüyor. Güçlü mirası olan, büyük iddiaları olan ülkeler yükseliyor.
Dünyanın güç haritası sarsıcı biçimde değişiyor. Ülkelerin 21. yüzyılını ancak ve ancak bu eğilim, dalga
üzerinden yeniden tanımlayabiliriz.
2- 2. Dünya Savaşı'ndan sonra kurulan düzen yıkıldı. Dünyanın merkez güçleri yeniden şekilleniyor. Batı,
yüzyıllar sonra ilk kez, kendi coğrafyası dışından çok büyük tehditlerle yüzleşiyor. Batı'nın bir daha tek
başına küresel düzen inşa etme imkanı kalmadı. Bu durum büyük kırılmalara, eksen değişimlerine yol
açacak, çok ciddi bölgesel

İbrahim Karagül - Bu bir Avrupa savaşı ve çok uzun sürecek. Batı, Türk-Rus savaşı istiyor!

Bu da ilk... TV haber kanallarımız, Ukrayna'yı destekleyenler ve desteklemeyenler olarak ayrılmış
görünüyor...
İzleyiciye de yansıyor; hem Rus hem de özellikle Amerikan propagandası-nın boca edilmesiyle de
desteklenen yayın akışı, 'etki fırtınasına' dönüşüyor...
Ayrışmanın iç siyasi iklimdeki sıcaklık farklılıklarından da kaynaklandığı ıskalanıyor...
Yani, salt haber verme gayreti ile çırpınan, gerçekte ne olduğunu göstermeye didinen sınırlı sayıda
gazetecinin dışında, maalesef yayın politikalarını kuranlar, Türk iç siyasetini sürükleyecek dış dinamikleri
beslemek istiyorlar...
Kimi siyasilerin, Türkiye ile ABD/Batı arasındaki anlaşmazlık başlıklarında geri adım atılması yönündeki
açıklamalarını da aynı potaya dökmelisiniz...
Washington'un Ukrayna krizi vesilesiyle 'müttefiklerine yeniden', 'ya bizimlesiniz ya karşımızdasınız'
hatırlatmasını, 'sizinleyiz, siz de bizimle misiniz'e indiren bu yaklaşım medya ayağıyla böyle tokalaşıyor...
Mesele şu ki, herkes bunu görüyor mu? Farkındalık, günlük hayat gaileleri içinde çok yorulur. Oysa, dış
politika konuşmaları alıcı gözle dinlendiğinde, iç politikadaki tercihlerinizi o kadar kolay rafine eder ki,
geceleri gönlünüz rahat uyursunuz...

NEDRET ERSANEL - III. Cehennem’in kapısında...

Türkiye; Batı'ya asla güvenmez, güvenemez. Türkiye'nin yerinde olan hiçbir ülke böyle bir güveni inşa
edemez. Çünkü son on yılda yaşadıklarımız bin yıla bedel. Aslında bin yıldır Anadolu'da yaşadıklarımızın
21. yüzyıla taşınmış hali, tekrarı.
Anadolu'ya girdiğimiz günden bu yana, Bizans'la yüzleştiğimizden bu yana bu kader hiç değişmedi. Hala
Bizans'la yüzleşiyoruz biz. Müslüman Türkler, büyük bir güç olarak bu coğrafyaya aktığı gün bu
hesaplaşma başladı ve devam ediyor. Onlar, o günden bu yana bizi Anadolu'dan sürme hayallerinden
hiç vazgeçmediler.

BATI İLE ARAMIZIN İYİ OLDUĞU TEK DÖNEM.
TÜM ZAMANLAR ÇATIŞMA
VE MÜDAHALEDİR.
Batı ile aramızın iyi olduğu tek dönem, iki durum var: Osmanlı'yı dağıtıp Türkiye Cumhuriyeti'ni vesayet
altına aldıkları dönem. Bir de; Avrupa-Rusya savaşlarının yaşandığı dönemlerde bize yakın durdular.
Bunların dışındaki tüm zamanlar çatışma ile geçti. Çünkü bizi tehdit görmekten asla vazgeçmediler.
Şimdi aynı şey tekrarlanıyor. Türkiye vesayetten çıktı, uyandı, kendine geldi, yolunu çizdi, ABD ve
Avrupa dışında bir güç inşasına girişti. Her ne kadar Batılı kurumların ve ittifakların içinde olsa da,
Türkiye derhal ve yeniden tehdit olarak tanımlandı. İtiraf edilmese de, bu tehdide bağlı müdahaleler
yapıldı. Yine çatışmalar tarihine dönüldü.

KIRIM SAVAŞI TUZAĞI.
İŞTE O MÜDAHALELER!
Gezi olayları, 17-25 Aralık ve 15 Temmuz bu çerçevede müdahaleydi. Suriye'de Türkiye karşıtı terör
ordusu kurma böyle bir müdahaledir. Ortadoğu'da Türkiye karşıtı Arap cephesi (şimdi dağıldı) böyle bir
müdahale için kuruldu.
“Siyasi terörizm” olarak görülebilecek “içeriden müdahale cephesi”nin kurulması, bir sonraki müdahalenin
işaretleridir.
İşte tam bunlar olurken Avrupa-Rusya krizi yeniden patladı. Daha dün bu müdahaleleri yapan, “Türkiye'yi
durdurma” planını açık eden Avrupa ve ABD birden tavır değiştirdi.
Kırım Savaşı modeline geçti. Türkiye'yi sahaya sürmek, Türkiye-Rusya savaşı çıkarmak, iki ülkeyi de
birbiriyle çatıştırarak durdurmak için ittifak ilişkilerini kullanmaya, inanılmaz tahrikler yürütmeye başladı.

DÜNYA SAVAŞI KOPABİLİR. 'RUSYA'CI VEYA 'UKRAYNA'CI TİYATROSU OYNAYAMAYIZ.
Ukrayna savaşı, Rusya'nın Ukrayna'yı işgalinin çok ötesinde, çok karmaşık güç çatışmalarını çağıran bir
kriz. 'Rusya'cı ya da 'Ukrayna'cı olmak, işgal edenden yana ya da işgal edilenden yana olmak kolay.
Günlük enformasyon salgınının ötesine geçip, ölümcül gerçekleri tartışmanın, tarihi ve jeopolitik çatışma
alanlarının nerelere uzanacağı üzerinde düşünmenin çok zor olduğu bir dönem.
Ama bunu yapmak zorundayız. Bunu Türkiye için, coğrafyamız için, Karadeniz'imiz için, geleceğimiz için
yapmak zorundayız. Bu saatten sonra atılacak her adım, yıkıcı sonuçlar doğurabilir.
Topyekun savaşın, Doğu-Batı çatışmasının, nükleer krizlerin konuşulduğu, 3. Dünya Savaşı
söylemlerinin yükseldiği, Batı'nın korkularının kabusa döndüğü, bütün çılgınlıklara kapı aralayan bir
dönem başladı.

İbrahim Karagül - Türk-Rus savaşı çıkar! Bunu deneyecekler! Avrupa refahı için kan akıtmayacağız!

Şansölye Scholz’un, dünyanın gözü önünde Rusya’yı Ukrayna-Donbass’ta ‘soykırım’ yapmakla suçlaması, tarihin
gerçekten de ‘trajik’ denilen anlarından birine denk düşüyor olsa gerek...
Takiben, Almanya’nın savunma harcamalarını 100 milyar Euro gibi ekonomiden ziyade siyasi meblağa yükselteceğini
açıklaması, bu yüzyılda üçüncü kez Berlin’e ‘bastırılmış duygularını’ yeniden yaşama şansının verildiğini gösteriyor...
‘Verildi’yi konuşacağız tabii. Çünkü bir de kendi ‘özünden’ çıkarmış olma ihtimali var bu ‘saatsiz bombayı’. Ama ilk
tespit şu olmalı; Ukrayna-Rusya savaşının bir çıktısı değil bu. Kronoloji ters olsa da, cari savaş Almanya’nın
militarizme dönüşünün alt başlığı!..



Uzun uzadıya tekrarın anlamı yok; Berlin’in 100 milyar euroluk “askerî inşa/militarizasyon” kararı, II. Büyük Savaş
sonrası oluşan küresel düzenin kurallarına zıt yeni güncellemedir. Yazılımcılar şu sıralarda ‘zorunlu askerlik’ kararını da
hazırlıyorlar olsa gerek...
Bu adım, Almanya’nın ‘özgün’ adımı mı.. Yoksa, yeni küresel düzen arayışlarının kararı mı? Yani ABD ve/veya
İngiltere’nin. Çünkü Berlin 70 yılı aşan zaman dilimin ardından bu kararı-zamanlamayı gözeterek-alıyorsa, transatlantik
ittifak, Avrupa, Rusya’nın parçalanması veya üç numaralı güç olarak yerini alması hatta ABD-Çin final maçı, tüm
çevremizi ve Türkiye’yi etkileyecek sonuçlar üretecektir...
Nasıl ‘NATO eşittir ABD’ gibi kolaylaştırıcı bir formül varsa, ‘AB eşittir Almanya’ da işlevsel ve gerçekçi tarif olarak
kullanıldı. İngiltere’nin AB’den ayrılmasıyla birlikte, Almanya’nın Avrupa’daki ‘merkezi gücü’ ve zaten kabul edilen
ekonomik ağırlığı zirve yaptı. Türkiye ile ilgili konular dâhil, Birliğin hemen tüm kararlarında Berlin’in gücü hissedildi. Hatta
Avrupa’da elle tutulur tek askeri güç kabul edilen Fransa’nın bile ‘kısa tutulmasında’ rol oynadı. Paris’in AUKUS’tan
yediği kazık odur.
Bu gerçekler bahsettiğimiz yitik değil ama ‘ezik’ ruhun ortaya çıkmasını sağlamış olabilir mi? ‘Batı ittifakı’, bu izni
Almanya’ya verip, ‘zincirlerini çözmüş’ olabilir mi?..
Almanya küresel hiyerarşide hak ettiği yerde bulunmadığını, düzenin yönetilmesinde yüklendiği sorumluluklara kıyasla
kıyıda tutulduğu hissiyatına hep sahipti. Şimdi ‘o anın’ geldiğine karar vermiş olabilir mi? Yani Berlin, askerî ve dış
politika konularında kendi kendini küçültme zorunluluğunu iptal ediyor olabilir mi? Sorunun doğal takipçisi merak,
“ABD’nin bundan haberi var mı”yı önümüze getiriyor...


Anlaşalım; ABD, ‘yürü’ demeden mümkün değil! Nedenlerini bu köşede çok paylaştık, dertleştik. Ama tek cümleye
indirirsek, Almanya ‘işgal’ altında ülkedir. ABD/NATO/Gladio odur. O halde cevap; ‘küresel jeopolitik kaygılar’, yerleşik
ama çürüyen düzen, Almanya’nın serbest bırakılmasına karar verdi...
‘İşgal’e şimdi ek gerekiyor. ABD’nin Berlin üzerindeki etkisi hep güvenlik parametreleri, Atlantik ittifakı üzerinden
kuruldu. Ama ‘şirketler’ görmezden gelindi. İki ülke arasındaki askeri-sınai işbirliği korkutucudur! (Kısa süre önce Alman
otomotiv markalarına vurulan ağır darbeleri hatırlayalım.) Şirketlerin siyasetle, orduyla kurduğu ‘şebeke’ inanılmazdır.
Önceki öyküler de bu yoldan başlamıştı. Şimdi de öyle olacaktır.
Washington, Rus-Alman ilişkilerine hep karıştı, karışmaya da devam ediyor. Berlin-Moskova ticari ilişkileri, bilhassa
enerji kaynakları bağlamında özel bir konuma yükselmiştir ama Atlantikçilik, Alman stratejilerinin özü olmaya devam
ediyor!..
Esasen bir güçlü karine de, bu kararın Berlin hükümeti bir koalisyon olmasına, içinde ‘yeşiller’ gibi askeri politikalar ve
yatırımlar konusunda surat asan bir partinin bulunmasına rağmen, onlara da baş eğdirerek, hatta, “nükleer
enerji/santraller konusuna bakışımızı gözden geçirebiliriz/erteleyebiliriz” türünden inanılmaz açıklamalar yapmasını
zorunlu bırakan bir gücü teşhis etmemiz gerektiğidir...
Bu da hem özgürlükler alanında en uç noktaları savunduğunu söyleyen Avrupa tipi partilerin tıyneti hakkında fikir verir
hem de ABD’nin nüfuz kalibresi hakkında...

Nedret Ersanel - 'Alfabenin gizli harfleri'...

NATO’cu Kılıçdaroğlu’nun soyadını “farklı şekillerde” yazmamız manidar göndermeler içeriyor.
“Kasetdaroğlu, Haberdaroğlu, Kempinski” örneklerinde olduğu gibi!
«
Mister Kemal, on üç yıl önce Frankfurt’taki Kempinski Otel’de başından geçenler hakkında asla
konuşmuyor.
Tamam da...
-Kaç, kaç, nereye kadar?
“Gerçeğin önünde sonunda ortaya çıkmak gibi iyi/kötü bir huyu olduğunu” pekâlâ kendisi de biliyor.

PÜF NOKTASI
“Alacakaranlık Kuşağı” kapsamındaki işte bu fevkalade tuhaf

Tamer Korkmaz - Kemal Kempinski, bir nevi  “Av Ördeği” mi?

Doğu-Batı savaşı Ukrayna'da. Rusya-Avrupa çatışmaları, ABD-Rusya hesaplaşması Avrupa'da. Bu; 2.
Dünya Savaşı'ndan bunu yana, son yetmiş yılın en büyük kırılması, derin değişimidir.
“Savaş masası” Avrupa'nın Doğu sınırlarında. Batı'nın kendi içinde. Bu, Batı düzeninin dağılmasının,
Batı'nın kendi içine hapsolmasının, kendi iç mücadelelerine mahkum olmasının en güçlü işaretidir.

İBRAHİM KARAGÜL - Savaş masası Avrupa’da. Barış masası Türkiye’de.

Devamı da var.. Azerbaycan lideri Aliyev ile Cumhurbaşkanı Erdoğan arasında 3 saatlik görüşme ilgi çekici. Almanya
Şansölyesi’nin Türkiye ziyareti keza. Fasulyeden saymayın, Yunanistan Başbakanı’nın gelişini de listeye ekleyebilirsiniz...
Kuşkusuz bunların toplamı, Türk dış politikasının oyunu nasıl kurup, nasıl oynadığına ilişkin fikir veriyor. Saha şimdi
bize dönüyor. Yani ‘evimizde’ oynayacağımız kadar rahat alana erişmek üzere olduğumuz, bu ‘akının’ asıl işaret ettiği
noktadır...

NEDRET ERSANEL - Antalya zirvesi, İsrail ziyareti,  Biden telefonu...

Rusya-Ukrayna savaşı 17. gününe girerken, çatışmaların şiddeti de arttı. Rusya, Nikolaev ve Mariupol
kentlerine gece boyunca ağır silahlarla saldırdı! Kiev'e saldırı için yeni pozisyon alan Rusya'nın 65
kilometrelik yıkım konvoyu şok saldırılarla vuruldu. Kiev sokaklarında mevziler kazılıyor. Rus askerleri,
Melitopol Belediye Başkanı İvan Fedorov'u kaçırdı. Dünya bir taraftan Rusya'nın Kiev'e yönelik istilası ve
işgalini konuşurken diğer taraftan Türkiye'de kurulan 'Barış Masası'nda savaşan tarafların Dışişleri
Bakanları'nın ilk defa Antalya'da Türkiye'nin arabuluculuğu ile bir araya gelmesi şüphesiz Türkiye'nin
başarılı diplomatik zaferine işaret ediyor. Üstelik Ukrayna Devlet Başkanı Zelenski'nin Putin ile Kırım
Donbass, Donesk konularını görüşebileceğini açıklaması, Putin'in Zelenski'nin açıklamalarını önemli
gelişmeler var olarak değerlendirmesi Türkiye'de Başkan Erdoğan'ın arabuluculuğunda yapılması
kuvvetle muhtemel olan liderler zirvesinde 'barış açısından' ufak da olsa bir ümit ışığının doğduğuna
işaret ediyor.

BÜLENT ORAKOĞLU - Putin iktidarının sonunu  getirecek  dünyanın en büyük silahı ve düşmanı kim?

Bazı insanlar var aşçı olsalar ellerinden bir kap yemek yememek için açlıktan ölmeye razı olursunuz.
Havalıdırlar; hem çok bilirler, hem onlardan başka bilen yoktur. Ateşi onlar bulmuştur, tencerenin keşfi
onlara aittir, yağı ilk kızartan onlardır, ilk hıyarı onlar doğramıştır, sanırsınız ki yemek diye bir şey
onlardan önce yoktur. Kendilerini insanlığa bir lütuf gibi görür, lokantalarının kapısından giren kişilerin
Allah'ın seçilmiş kulları olduğuna inanırlar. Başka yerde yemek yemeye kalkanlar kaliteden, lezzetten
anlamaz bedbahtlar sürüsüdür. Diğer bütün lokantalar kirlidir, diğer bütün yemekler bayat, diğer bütün
aşçılar üçkağıtçı. Bir onlar vardır dünyada bir de onlara perestiş eden, onlara muhtaç, zavallı karnı açlar
güruhu.
Acınızdan ölürsünüz de bu kendini beğenmişliğe su taşımamak için kapılarından girmezsiniz.
Bazı tipler var, şoför olsalar sırf yüzlerini görmemek için gideceğiniz yere yürüyerek gidersiniz.
Direksiyon onların elinde anlam kazanır, vites onlar eline alınca işlevini hatırlar, sinyal onlar verebilsin
diye yaratılmıştır, basan onlar değilse ne gaz gazdır ne firen bir işe yarar. Gazlarlar, gazla çalışırlar.
Yolcuların hürmeti ve iltifatlarıyla yaşarlar. Ters yöne girecek olsalar yolculardan birisi karşı yönden
gelenlere söver, diğeri tabelayı yanlış yapanlara, öbürü şehri böyle çizen mimarlara. Alkışlandıkça
havaya girerler, alkışlarının kuvvetine göre koltukları pay ederler yolcularına. Muavin koltuğunda oturan
az alkışlarsa arkayı dörtlemeye gönderilir, ayakta iki büklüm olan sağlam şak şakçıysa ön koltuğa terfi
eder.
Ayaklarınız şişer yürümekten, dizlerinizde derman kalmaz da bu çirkefi görmemek için binmezsiniz
arabalarına.
Bazı cinsler var, şarkıcı olsalar ve siz onların sesinden bir şarkı dinlemediğiniz için ölecek olsanız,
dinlemez, nasip buraya kadarmış der, ölümü göze alırsınız.
Ne Mozart'ı beğenirler, ne Itrî'ye kıymet verirler, ne Merâgî mûsikîden anlar nazarlarında, ne
Bethooven'ın notadan haberi vardır. Sallarlar; bestecilere, güftecilere, sazendelere, hanendelere,
hızlarını alamayıp dinleyicilere. Başkalarını yok ederek var olacaklarını zannederler; başkalarını
kötüleyerek iyi olamayacaklarını bilmezler. Seslerini put, müziği puthane eylemişlerdir de farkında
değildirler. Her şeyi müzikle tartar, sesle biçerler. Filanca büyük liderdir desen ama enstrüman çalamıyor
der aşağılarlar. Falanca doktor kansere deva buldu desen ama sesi detone der başarısını hiç etmeye
kalkarlar. Falancanın ümmete çok hizmeti var desen, hor görür, kaç albümü var ki diye sorarlar. Müzik
kendilerini dinlemenin değil başkalarını dövmenin aracıdır bunlar için.
İkrah eder, müzikten soğur, ölümü göze alır, dinlemezsiniz bunlardan tek bir şarkı bile.
Bazı insanlar var, aşçı olsalar lokantalarına uğramayacağız, şoför olsalar arabalarına binmeyeceğiz,
şarkıcı olsalar müziklerini dinlemeyeceğiz ama bu işler benden sorulur, ben âlimim, ölçüyü ben koyarım,
kimin ne olduğuna ben karar veririm diye ortaya çıktıklarında ne yapacağımızı bilemiyor, ne diyeceğimizi
kestiremiyoruz.

Serdar Tuncer - Diyemezsin ki diyesin

Ukrayna işgali; iç bölünmenin, toplumsal parçalanmanın, zayıf ülkelerin 21. yüzyılda yok oluşa
sürükleneceğine dair ölümcül bir örnek oluşurdu.
Peki; Türkiye için de bir Ukrayna senaryosu var mıydı?
Doğu-Batı, Güney-Kuzey, Avrupa-Asya gibi, güç yapılanmasından enerjiye, tedarik koridorlarından
kaynaklara, jeopolitik tezlerin hemen tamamında ayrışmaların ve çatışmaların tam merkezinde bulunan
Türkiye için bir “küçültme” planı var mıydı?
Geleneksel terör, içeride güvenlik ve siyasi kamplaşma gibi konular ölçeğinde bakınca elbette vardı. Ama
daha canlı, yeni güç arayışları bizi yeni

İbrahim Karagül - İmparatorluklar döndü. Zayıf olana tarihin sonu.

Hillary Rodham Clinton, Amerika Birleşik Haydutlar Devleti'nin Dışişleri Bakanı idi.
Türkiye ziyareti sırasında Kemal Kılıçdaroğlu, Selahattin Demirtaş ve Meral Akşener ile ayrı ayrı
görüşmüştü. (17 Temmuz 2011)
İstanbul'da, Conrad Oteli'nde buluşmuşlardı.
«
MHP lideri Devlet Bahçeli, Hillary ile görüşmeyi reddetmişti.
Bayan Clinton, o dönemde MHP'li olan Akşener ile bir araya geldi...
Meral Hanım'ın MHP'yi “teslim almak” gayesiyle

Tamer Kormaz - Meral Clinton yahut Hillary Akşener!

“21. yüzyılın sürprizi Türkiye'dir” ve “Türklerin 21. yüzyılı başlamıştır” cümlelerini uzun süredir
kullanıyorum. “Türkiye Ekseni” kavramını da ilk kullanan kişiyim.
Fantastik bir hayal gibi algılandığını biliyorum. Ama “yeni” ortaya çıkan güç haritalarını doğru
anlatabilmek, Türkiye'nin bu fotoğraftaki yerini doğru tanımlayabilmek için son derece gerçekçi bir iz
sürmenin ihmal edildiği ortada.

BATILI ZİHİN BİZİ FANTASTİK GEÇMİŞE MAHKUM EDİYOR..
On yıllardır hüküm süren Batılı zihin kalıplarının, Türkiye algısının, dünya algısının bizi bugünün
gerçeğinden uzak tuttuğunu, fantastik geçmişe mahkum ettiğini biliyoruz.
Türkiye'nin yükselişinin bu yüzden gerektiği gibi okunamadığı ortada. Bir güç yükselişinden, güç
bloklarının yeniden yapılandığı bir dönemde yeni bir eksen olmaktan, imparatorluklar aklının geri
dönüşünden söz ediyorum.
Bir hayal yerine, gündelik gelişmelerle adım adım izlediğimiz, tanık olduğumuz bir “odak noktası, merkez
olma, güç alanı oluşturma hali”nden söz ediyorum.

TÜRKİYE “MERKEZ COĞRAFYA”YI
YENİDEN KURUYOR
Türkiye'nin geniş coğrafya gücünün, derin tarih birikiminin, uyanan jeopolitik aklının sahaya inmesinden,
iddialarla ve cesaretle yürüyüşünden, kalıcı izler bırakmasından, dünyanın merkez coğrafyasında bir
şeyleri radikal bir şekilde değiştirmesinden söz ediyorum.
Önceki gün Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın “21'inci yüzyıla Türkiye damgasını vuracak. Buna engel olmak
isteyen hezimete uğrayacak” özetindeki cümleleri, küresel ölçekte güç kaymalarına, yeni bloklaşmalara,
yeni öne çıkmalara, bazı milletlerin tarihe ve coğrafyaya dönüşüne dair keskin, net, doğru anlaşılması
gereken bir tanımlamaydı.

“ADRİYATİK'TEN ÇİN SEDDİNE” SLOGANI BATILI BİR PLANDI. BU SEFER “TÜRKİYE EKSENİ”
Bu yeni durumun, Soğuk Savaş'ın bitişinden hemen sonra başlatılan “Adriyatik'ten Çin Seddi'ne” söylemi
ile alakası yok. O söylem; ABD ve Avrupa'nın Rusya ve Çin'i çevreleme stratejisinde Türkiye'ye yüklenen
rolden başka bir şey değildi.
Hamasetle pazarlanan, Batı'yı üstün tutmaya, Ortadoğu-Orta Asya hattına sahip olmaya ayarlı bir “cephe
ülkesi” formatlanmasıydı. Nitekim öyle de oldu. Mesela FETÖ bu amaçla desteklendi.
Türkiye'nin devlet aklı buna göre şekillendirildi, seferber edildi. Aslında Türkiye'nin zararınaydı, onu
kontrol altında tutmaya ayarlı bir plandı. Zirvesi 15 Temmuz oldu ve o rol bitti.

DÜNYA İÇİN SÜRPRİZ
BİR DURUM
Biraz tarih, biraz coğrafya okuyanların anlayabileceği, biraz bugünkü küresel güç kaymalarını, yükselen

ve gerileyen ülkelerin durumunu okuyanların kavrayabileceği çok yeni, sürpriz bir duruma dikkat
çekmeye çalışıyorum.
ABD ve Avrupa bir daha asla tek yanlı küresel düzen kuramayacak, kabul edelim. Dünyanın büyük
bölümü ellerinden çıktı. İkinci Dünya Savaşı sonrası kurdukları düzen çöktü. Kurumları ve sistemleri
inandırıcılığını kaybetti.
Eski milletler, imparatorluklar, güçler geri dönüyor ve başka bir dünya kurmaya çalışıyor. Güç, kaynaklar,
finansal sistem, pazarlar, kimlik her alanda Batı ile ayrıştı.

İbrahim Karagül - "Erdoğan'ı devir Türkiye'yi durdur" diyenlere ne oldu? Hepsi niye Türkiye'ye koştu?

İbrahim Karagül - "Erdoğan'ı devir Türkiye'yi durdur" diyenlere ne oldu? Hepsi niye Türkiye'ye koştu

ABD'nin son üç başkanı Bill Clinton, George W. Bush ve Barack Obama, Rusya'nın Ukrayna'yı işgali
üzerinden kendilerini aklama yarışına girdi. Putin'in savaş suçlarını öne çıkarıp kanlı geçmişlerini
unutturmaya çalışıyorlar.
Batılı kurumlar ve medya, bütün gücüyle Rusya'ya yoğunlaşırken, daha birkaç yıl önce yaşadıklarımızı
zihnimizden silmeye çalışıyor. Coğrafyamızı, ülkelerimizi, şehirlerimizi mahveden istila ve yağmacılığı,
tarih öncesi bir olaymış gibi, örtbas ediyor.

“MÜSLÜMAN SOYKIRIMI” VE “HAÇLI SAVAŞLARI” SİZİN PLANINIZ DEĞİL Mİ!
Kanla suladıkları şehirlerin insanlarını, yani bizi, Rusya'ya karşı Batı'yı savunmaya çağırıyor.
Bu üç ABD başkanı görevleri sırasında dokuz ülkeye saldırdı. Birçoğunda taş üstünde taş bırakmadı. En
az on milyon insan öldürdü. Ve bunlar Müslüman'dı.
Müslüman ülkelere yönelik istilayı “Haçlı Savaşları” olarak isimlendirmekten kaçınmadı. Afganistan'dan
Libya'ya, Irak'tan Somali'ye bir tür “Müslüman Soykırımı” uyguladı.

BİDEN DÜNYAYI, TÜRKİYE İLE SAVAŞA ÇAĞIRACAKTI!
Öyle vahşet örnekleri sergilediler ki; dünyanın otuz beş ülkesinde gizli işkence merkezleri kurdular. CIA
uçakları ile esir ticaretleri yaptılar. Katliamı ve işkenceyi bir ayin gibi, bir dini görev gibi kullandılar.
Müslüman dünyayı, Müslüman coğrafyayı 21. yüzyılda yok etmek için hareket ettiler. İslam'a karşı
“küresel seferberlik” ilan ettiler. Bunu “terörle mücadele” palavrasıyla pazarladılar.
Eğer Rusya-Ukrayna savaşı çıkmasaydı, Biden da en az bir Müslüman ülkeye saldıracaktı. Belki de
bütün Batı'yı, Türkiye'yi dize getirmeye, çağıracaktı. Batı'nın İslam dünyasına saldırısının nihai savaşı
belki de Türkiye ile yapılacaktı. 15 Temmuz ve sonrasında hep bunun işaretlerini verdiler.

MÜSLÜMANLARI
RUSYA'YA KARŞI
CEPHEYE SÜRMEK. RUSYA
ŞİMDİ Mİ KÖTÜ OLDU?
Şimdi aynı ABD, aynı Avrupa ülkeleri, ilk kez savaşı Avrupa sınırlarında hissetti. Ve utanmadan
Türkiye'yi Rusya'nın karşısına dikmeye çalıştı. Müslüman ülkeleri Rusya'ya tavır almaya çağırdı.
Hepimizi kendilerini savunmak için cepheye sürmek istedi. Bunu yaparken, birkaç yıl önce yaptıklarını
unutturma yüzsüzlüğüne sergilediler.
Rusya'nın Ukrayna'yı işgalini hiçbir şey meşrulaştıramaz. Batı'nın kirli, kanlı saldırıları gerekçe
gösterilerek normalleştirilemez. Rusya'nın Suriye'de yaptığı katliamlar ortada.
Suriye halkının ezici çoğunluğuna yönelik kıyımları Batı'nın Irak'taki kıyımlarından farklı değil. Rusya'nın
“şimdi kötü” olması, Suriye'yi yok ederken “iyi” olması ABD ve Avrupa'yla güvenimizi bir kez daha

“sıfırlayan” ikiyüzlülükten başka bir şey değil.

İŞTE BİZ BUNLARI UNUTMAYACAĞIZ!
Şurası kesin; artık bu coğrafya, Batı'yı savunmak, Avrupa'yı savunmak için asla tek kurşun atmaz,
atmamalı. Ebu Greyb'ler unutulmaz. Bağdat'ın, Kabil'in yaşadıkları unutulmaz. Elleri bağlı, başlarına
çuval geçirilmiş, ilaç verilmiş esir görüntüleri unutulamaz.
Her biri Batılı ülkelerin tarihinden bile daha eski İslam şehirlerine yaşatılan utanç, acı unutulmaz.
Onurları, şerefleri yerle bir edilen insanların öfkesi, kadınların ve çocukların ahı asla ve asla unutulmaz.
Batı'nın kibri, bencilliği, acımasızlığı, yağmacılığı, medeniyet ve kimliklere saldırganlığı hafızalardan
silinmez. Son otuz yılda, Müslümanlar ve ülkelerine yönelik yıkım, imha girişimleri örtbas edilemez.

TÜRKİYE DÜNYAYA
BİR ŞEY ÖĞRETTİ
Neden?
Çünkü; ilk fırsatta aynısını bir kez daha yapmak isteyecekler. İlk fırsatta bir Müslüman ülkeye daha
saldırmaya çalışacaklar. Rusya-Ukrayna savaşı bitsin, bugün yardım istedikleri Müslüman ülkelere
yeniden yönelecekler. Ukrayna krizinde bile patlayan ırkçılığın en şiddetli halini, İslam şehirlerinde bir kez
daha deneyecekler.
Türkiye dünyaya bir şey öğretti: Batı'dan uzak durarak, onların kontrolünden kurtulan kendini garantiye
alıyormuş. Batı'nın kul kölesi olmadan ayağa kalkılabiliyormuş. Onların koruması olmadan büyük devlet
olunabiliyormuş. Hatta Batı kontrolünden çıkmak, bunun için şartmış.

İbrahim Karagül - Dün: Müslüman soykırımı yapalım. / Bugün: Müslümanlar bizi savunsun.

Ona da şükür, bizim matbuat ile TV ekranları, savaşın getirdiği rating dalgasına binebilmek için Batı'nın
sözde dönüşünü kutsayan müstevli ağızları yavaşça kesmeye başladılar ve nispeten, 'ABD'nin kayığına
mı bindik acaba' utancıyla-yine yavaşça-rota düzeltmeleri yapıyorlar. Ama 'vasatlar' yine ekranlarda ve
dahi, 'Diriliş NATO' manşetleri atılabiliyor...
Bu yüzden...
Biden'ın, 'ABD döndü' ilanıyla başlayıp, 'Batı ittifakının' konsolidasyonu hedefiyle Ukrayna-Rusya
savaşına evrilen süreci hep Batı'dan izliyoruz. Üzerine de yine zehirli Batı enformasyonu Türkiye'ye boca
edildiğinden, 'Rusya yeniliyor, Batı kazanıyor' mayınına basıp, asıl, dünya ABD'yi nasıl kuşatıyor
sorusunu akla bile getir(e)miyoruz.
Oysa bu gezegenin başka halkları, devletleri de var...

NEDRET ERSANEL - Amerika Rusya’yı mı kuşatıyor yoksa dünya Amerika’yı mı?

“İmparatorluklar geri dönüyor, Türkiye tarihe ve coğrafyaya döndü” cümlesi sadece bir umut, sadece bir
beklenti, sadece bir hayal değildi.
Çünkü dünya; Avrupa'nın “coğrafi keşifler” adını verdiği “sömürge tarihi”nin başlangıcından bu yana,
yüzlerce yıl sonra “ilk kez” derin bir güç kayması yaşıyordu.
Batılı tarih gerileme dönemine girmiş, Batılı küreselleşme bitmiş, yükselen yeni güçler ortaya çıkmış, eski
imparatorluklar büyük iddialarla geri dönmeye başlamıştı.

“21. YÜZYILIN SÜRPRİZİ TÜRKİYE” İFADESİNİN
KAYNAĞI NEYDİ?
Aslında yüzlerce yıl sonra “dünyanın ekseni” ilk kez değişiyordu. Bu doğru bir okumaydı, akıllı bir takipti,
geleceğe dönük öngörüydü. “21. yüzyılın sürprizi Türkiye'dir” cümlesinin kaynağı da burasıydı.
Tarihî ve coğrafî kavramları üretmeden, güvenlik ve diplomasi duruşunu netleştirmeden, Türkiye ve
dünyaya bakışı yerlileştirmeden, binlerce yılın jeopolitik aklını bugüne çağırmadan bunu başaramazdık.
Biz de buna yöneldik. Türkiye okumamızı, coğrafya tanımımızı, küresel güç haritasına bakışımızı
netleştirdik. Özgür zihni inşa ettik, sonrasında da yükselen Türkiye'nin kapıları açıldı.

SABIR YÜZYILI BİTTİ. “ÜÇ KITANIN AKLI”NI ANADOLU'YA SAKLADIK. KURUCU AKLA YÖNELDİK.
Toplumsal genetiğimizde zaten varolan bu gücü 21. yüzyılda yeniden keşfettik. İmparatorluklar aklı,
siyasi genetik bağlarından boşandı. “Türk Tipi Baasçılık” zihninden, Selçuklu, Osmanlı “kurucu akla”
yeniden döndük.
Bunun için yüz yıl bekledik. Çünkü 20. yüzyıl sabır yüzyılıydı. Anadolu'yu koruma, burada tutunma
yüzyılıydı. Onlar bizi tarih dışına, coğrafya dışına itme planları yaptılar. Ama biz üç kıtanın aklını
Anadolu'ya sıkıştırıp koruduk.
Bu yüzden Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşu, Osmanlı kuruluşu kadar tarih değiştiren bir milattır. Artık
“kuruluş” dönemi tamamlanmış, “yükseliş” dönemi başlamıştır.

İKİ DÜNYA SAVAŞINDAN DERİN. FİZİKİ HARİTALAR DA DEĞİŞİR. GÜÇ BATI KONTROLÜNDEN
ÇIKTI.
Bunu geçtiğimiz yüzyıl asla yapamazdık. Çünkü Batı'nın sınırsız baskı ve denetimi varken, böyle bir şeye
girişmemiz Anadolu'nun da imhası olacaktı. Ve biz gerçekten de tarih ve coğrafya dışına itilmiş olacaktık.
Artık sabır dönemi bitti. Dünya, Batı'nın yüzyıllardır devam eden denetiminden çıktı. ABD ve Avrupa artık
yeryüzünün küçük bir bölümünü oluşturuyor.
Asya uyandı. Afrika uyanıyor. Ortadoğu son otuz yıldır yok edici istilalarla yüzleşti ama sağ çıkmayı
başardı. Şimdi ayağa kalkacak. Güç Batı'nın kontrolünden çıktı.

Birinci ve ikinci dünya savaşlarından çok daha derin güç kayması yaşanıyor. Yeryüzünün şekli değişiyor.
Zihin haritaları, güç haritaları değişiyor. Ama bu sarsıcı durum, fiziki haritaları da değiştirecek.

YENİ BİR SÜPER GÜÇ HAREKETE GEÇİYOR..
Türkiye; iklim değişikliğinin en uygun zamanında harekete geçti. Belki de, Osmanlı ve Selçuklu'dan çok
daha büyük bir güç inşasının temellerini atıyor.

TARİH YAPICI MİLLETLER CESUR İDDİALARLA DÖNDÜ.
Dünyada olan her yeni gelişme Türkiye'yi büyütüyor. Hareket alanını genişletiyor. Sanki yeni bir süper
güç harekete geçiriliyor. Doğu ve Batı'nın savaş sözleri dışında söyleyecek kelimesi kalmadı. Coğrafyaya
ve dünyaya “yeni cümleler” haykıran tek ülke Türkiye kaldı.
Merkez iktidar alanı güçlü olan, imparatorluklar geleneğinden gelen, güçlü liderler tarafından yönetilen,
toplumsal mobilizasyonu coşkulu hal alan, geleceğin kapılarını aralayan, tarih yapıcı milletler geri
dönüyor.

İbrahim Karagül - İmparatorluk döndü! Yeni "süper güç" ve son meydan savaşı

İster kabul edelim ister etmeyelim: ABD ve Avrupa dışında bir dünya düzeni şekilleniyor. Ve bu düzen
arayışı; Batı'nın yüzlerce yıldır devam eden kesintisiz üstünlüğüne son verme konusunda çok kararlı.
İster inanalım ister inanmayalım: Türkiye bu yeni dünyanın tam merkezine yerleşmiş durumda. Doğu-Batı
ayrışmasının kesişme noktaları hep çatışma olur. Ama Türkiye tam tersini inşa etti ve Doğu-Batı arasında
inanılmaz bir güç alanı oluşturdu.

ERDOĞAN'IN “BARIŞ MÜDAHALESİ”: TÜRKİYE DÜNYA
SAVAŞINI ÖNLÜYOR!
Türkiye; Ortadoğu, Orta Asya, Kuzey ve Orta Afrika'da şaşkınlık veren bir hızla devam ettirdiği jeopolitik
güç oluşumunu, Dolmabahçe'de yapılan Rusya-Ukrayna müzakereleri ile zirveye taşıdı.
ABD'nin, Avrupa'nın, BM'nin, Batılı bütün kurumların devre dışı kaldığı krizde, sadece Türkiye söz
söyleyebildi. Sadece Türkiye çözüm üretebildi. Sadece Türkiye hem Batı'ya hem Doğu'ya kapılar
açabildi.
Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın müzakereye salonuna bizzat gelmesi, heyete konuşması, “dünya sizden
müjde bekliyor” demesi, müthiş bir “barış müdahalesi”ydi.
Eğer “Türkiye inisiyatifi” başarılı olur ve sonuç alınırsa, Erdoğan ve Türkiye, sadece Ukrayna savaşını
durdurmakla kalmayacak, nükleer saldırıların bile ihtimal dahilinde olduğu yeni dünya savaşına açılan
kapıları da kapatmış olacak.

TÜRKİYE'NİN YILDIZLAŞTIĞI YENİ FOTOĞRAF: DÜNYANIN ABD VE AVRUPA'YI TERKEDİŞİ
Ukrayna savaşı üzerinden konuşmamız gereken çok daha önemli şeyler var. Türkiye'nin yıldızlaştığı
yepyeni bir fotoğraf var. Dünyanın geleceği var. Eski dünyanın, Batı dünyasının eskimişliği var.
Yeryüzünün büyük bölümünün, milletlerin ezici çoğunluğunun ABD ve Avrupa'yı terketmişliği var. ABD'nin
“hırçın ama güvensiz” çıkışları, Avrupa'nın ilk kez sinik ve korkulu hali var.
Öyleyse hem Türkiye'nin hem dünyanın yarınını, geleceğini konuşmak, yeni söz söyleme alanı haline
gelmiştir. Bunun dışındaki her cümle eski ezberlerdir. Eski ezberlerde saplanıp kalan bütün ülkeler, siyasi
hareketler tükenecektir.

İbrahim Karagül - Türkiye dünyanın eksenini değiştirdi. Trilyon dolarlar yeni adres arıyor

Dünya; ABD ve Avrupa'dan baktığımızda gördüklerimizden çok daha büyüktür.
İnsanlık; Batı'nın zihin dünyamızda kodladığı algılardan, sınırlardan çok daha geniştir, güçlüdür, engindir.
Dünyanın geleceği; Atlantik'ten uzaklaşınca çok daha aydınlık, üretkendir. Çok daha insandır.
İster coğrafya ölçekli bakın, ister insan kaynağına bakın, ister medeniyet/tarih eksenli bakın, ister tarihsel
güçler mücadelesi açısından bakın, ister bugüne isterseniz geleceğe bakın..
ABD ve Avrupa'nın dışında zengin bir geçmişi, ezici bir dünyanın yeniden yükselişi'ni göreceksiniz.

İNSANLIK YÜZYLLARDIR BATI'NIN KÖLESİDİR...
BATI ŞEYTANİ BİR “DİN”DİR
İnsanlık yüzyıllardır Batı'nın sömürgesidir. Kandırılmış, rehin alınmıştır. Milletler yüzyıllardır Batı'nın
kölesidir: Zihnen, yaşam tarzı olarak, dünya görüşü olarak, insanlığa bakışı olarak, ekonomik refah ve
siyasi kimlik olarak, değerler olarak Batı'nın ağır baskıları altındadır.
Dünyalarımız onların rengiyle boyandığı için, zihinlerimiz onların doğruları ile kodlandığı için, bütün
değerlerimiz onların kriterleriyle formatlandığı için, iradelerimiz onların gücüyle kırıldığı için bu kölelik
düzeninden kurtulup özgür zihinlere ulaşmak çok zordur.
Batı şeytani bir “din”dir, “inanç”tır, mecbur bırakılan, mahkum olunan bir hayattır, yaşam formatıdır.

YÜZ MİLYONLAR ÖLEBİLİR. TOPLU YOKOLUŞ YAŞANIR.
Bizler bir daha Batı'nın iç savaşlarına mahkum olmamalıyız. Milletler Batı'nın çıkar ve saltanatları için
ülkelerini, kendilerini kurban vermekten vazgeçmeli.
Birinci ve İkinci dünya savaşlarında 90 milyon insan öldü. ABD ve Avrupa'nın hırsından,
açgözlülüğünden, güce tapınmasından insanlık böyle bir bedel ödedi.
Yeni bir dünya savaşı çıkarsa belki yüz milyonlarca insan hayatını kaybedecek. Yeryüzünün büyük
bölümü yaşanmaz hale gelecek. İnsanlık toplu yok oluşa sürüklenecek.
Eğer böyle bir gelecek varsa önümüzde bu yine Batı'nın açgözlülüğü ve doyumsuzluğundan, güce
tapınmasından, insana ve dünyaya bakışındaki vahşiliğinden kaynaklanacak.

İNSANLIK BATI'YI DURDURMALI
Dünya Batı için yeni bir felakete sürüklenmemeli. Çıkar ve refahı için, imtiyazlarının devamı için, “seçkin
insan” hastalığı için, kendisini yeryüzünün sahibi sandığı için, başka ulusların canı ve kanı üzerinden
yürüttüğü tuzakları için yok oluşa razı gelmemeli.
İnsanlık Batı'yı artık durdurmalı. Başka milletlerin kanı üzerinden sahip olduklarını kaybetmemek için
teşebbüs edeceği çılgınlıkları engellemeyi bilmeli.

Doğu yükselmeli. Güney yükselmeli. Baskı altındaki medeniyetler ayağa kalkmalı, geri dönmeli.
İnsanlığın ezici çoğunluğu, yeryüzünün büyük bölümü harekete geçmeli.
“Büyük Yokoluş”u durdurmalı.

İbrahim Karagül - İnsanlık Batı'yı durdurmalı. "Toplu yokoluş" yaşanabilir.

İlk inen sure değildir Fatiha, Bakara Suresi de ikinci sure değildir. Mushafın bu tertibi nüzul sırasına göre
değil, tamamen farklı bir hikmeti ilahiyle yapılmıştır. Bu konuda tertibin tevkifi, yani vahiy kaynaklı mı
yoksa rastgele veya Peygamber'in (s) bir içtihadı neticesi mi olduğu konusuna daha önce de değinmiştik,
ama belli rivayetlerin dışında Mushafın tertibinin kendi içindeki mucizevi dengesi ve simetrisi üzerine
yapılan keşifler dahi bunun ancak vahiy kaynaklı olabileceğini çok net bir biçimde göstermektedir.
Aslında sadece bu keşifler bile Kur'an'ı bir beşer sözü gibi görenlerin, inanmayanların hatta Müslüman
olup da Kur'an'a tarihsel yaklaşanların karşısında durup teslim olmaları gereken bir mucizeyi gösteriyor.
Kur'an'ın Peygamber'e verilmiş en büyük mucize olduğu malum. Hatta bazı görüşlere göre tek mucizedir
ki, bu tartışmaya girmeyelim, gerek yok, ama tartışmaların hiçbiri Kur'an'ın bir mucize olduğuna itiraz
etmez. Kur'an'ın mucize olma boyutu her şeyden önce onun bir beşer sözü olmadığını, belağatıyla,
üslubuyla, hiçbir zaman eskimeyen etkisiyle, tutarlılığıyla görene, görmeye gözünü kapatmayana
gösterir.
Bazı tarihselciler neredeyse Peygamber'e vahyedilmiş bir mananın Peygamber tarafından o günkü dilin
ve kültür ufkunun içindeki bir ifadesi olarak bakmaya çalıştılarsa da bu bakışların bizzat Peygamber'in
hadisleri ile Kur'an arasındaki radikal metinsel farkı bile nasıl göremediklerine insan inanamıyor. Şu var
ki, insan inanmak istemediğinde inanmamanın akılcı bir yolunu bulabiliyor.
Oysa Kur'an'ın üslubundaki radikal fark, hiçbir zaman giderilemeyen ve benzeri hiçbir beşer tarafından
ortaya konulamayan üstünlüğünün bugün sadece işin belağatından, üslubundan, zaman zaman
vahyedildiği dönemde hiçbir beşerin bilmediği bazı bilgileri içerdiğinin anlaşılmasından gelmiyor. Bu söz
etkisiyle, belki sadece bu söz etkisiyle, Kur'an'ın Mekke ve Medine'de vahyedildiğinde inkâr edenlere
benzeri bir sure getirmeleri yönünde bir meydan okuması var. Söz ustalarının olduğu, şiirin ve söz
güzelliğinin oldukça yaygın, icra edilen ve takdir edilen bir sanat olduğu bir ortamda hiç kimsenin bu
meydan okumaya bir cevap verememiş olması, herkesin bu meydan okumaya karşı “aciz” kalmış olması,
dolayısıyla herkesi “muciz” olması malumdur. Bazıları sırf şaklabanlık olsun diye bazı girişimlerde
bulunmuş olsa da bu girişimler sinek vızıltısı gibi gelmiştir. Velid b. Muğire gibi Kureyş'in bilgilisi ve bilgesi
görülen kişinin bile, inkâr etmek istediği halde bunun bir beşer sözü olduğunu söylemeye dilinin
varmadığı iyi bilinir.
Kur'an'ın icazı ile ilgili geniş bir literatür oluşmuştur. Bu icaz literatürü içinde birçok kitabın her biri
Kur'an'ın belli yanlarına, içerdiği dilsel yeniliklere, özgünlüklere ve zenginliklere, hatta haberlere işaret
etmiştir. Bana göre bunların hepsi değerli. Kur'an bir mucize olduğunu söylese de üslup olarak bugünün
insanını, hele Arapça bilmeyen insanını ilk dönem Araplarını etkilediği kadar etkilemiyor olma ihtimali
vardır. Bunda elbette Kur'an'dan farklı bir dil havzasında yaşıyor olmamızın büyük rolü vardır.

Yasin Aktay - Kur’an, her dem yenilenen  mucize

ABD Kongre üyesi William Keating “Ekrem İmamoğlu ile temasa geçtiklerini” söylüyor.
-Niçin?
-Türkiye'nin yeniden Batı rotasına girmesi kaçınılmazmış...
-O yüzden görüşmüşler!
«
İBB Sözcüsü Murat Ongun söz konusu görüşmeyi yalanlayıp, “Tamamen uydurma” demişti.
Keating'in İmamoğlu ile temaslarını

Tamer Korkmaz - “Kâinat İmamı” ile başaramadılar; bir de Ekrem İmamson’la deneyecekler!

ABD Savunma Bakanı Austin’in, Dışişleri Bakanı Blinken’la birlikte Almanya’daki işgal üssü Ramstein’da düzenlediği ve 40
müttefik ülkenin katıldığı ‘Ukrayna buluşması’, artı Polonya’da yaptıkları basın toplantısı Washington savaş politikasında bir
değişiklik anlamına geliyor mu?..
Rusya’ya karşı el yükseltme açık. Ancak şu ana kadar Ukrayna üzerinden yürüyen savaş, Moskova ile Washington’u
doğrudan karşı karşıya getirir mi?..
Batı’da bu türden haber, makale, okuma bol. Ancak Rusya açısından savaşın özü -ilk burada okudunuz- Çin ve ABD
ile eşit üçüncü süper olarak varlığını sürdürmek. Batı’nın sebebi de, Rusya’yı dünya sahnesinde zayıf bir oyuncu
haline dönüştürmek...
Putin’in ifadesiyle, “Bu kadar büyük ve bağımsız ülke olmaz, diyorlar”...
Arkası Çin’dir.. Arkası Rusya’nın parçalanmasıdır... Diklenmeye başlayan Avrasya dinamiklerinin kırılmasıdır...
Amerikan planı önce Putin ile ilgili. O gitmeli/düşmeli. Biden ağzından kaçırmıştı; “Tanrı aşkına bu adam iktidarda
kalamaz”. (26/03.) Biliyorsunuz, ağzından kaçırmayıp alenen söylediği hedef ülkeler de var!

NEDRET ERSANEL - Almanya’daki Amerikan karargâhı  Ramstein’da neler oldu?..

Bir nevi “Mavi Boncuk bendedir” mitingleri yapan İmamoğlu, Doğu Karadeniz gezisinde coştu; “Seçimde
fark atacağız” diyerek iktidara meydan okudu!
«
Kafadan “Seçim-Toto” oynadı: “Milletin en az yüzde 60'ı değişim istiyor” diyerek “ne kadar fark
atacaklarını” bile söyledi!
«
“Ufak at da, civcivler yesin” repliği mi; elbette filozof

Tamer Korkmaz - Ekrem İmamson’un otobüsündeki “Medya Maydanozları” tiyatroculara taş çıkartır!

Cumhurbaşkanı Erdoğan ‘’Türkiye&#39;nin bugüne kadar 500 bin Suriyeliyi gönderdiği &quot;güvenli bölge&quot;
ye şimdi de 1 milyon göçmen daha göndermesi ve onlara güvenli bir yaşam imkânı sunması AB ve
ABD’den oluşan Batı Ekseninin hiçbirinin işine gelmiyor. Bu politikayı, Türkiye&#39;nin hem Suriye&#39;de hem
de bölge halkları nezdinde itibarını artıracağı için engellemek hem de bölgede KAOS ve
İSTİKRARSIZLIK yaratmak için istiyorlar. ‘’ Kimse vatanını, evini, düzenini sebepsiz yere terk etmez.
Kimse keyfi yere belirsiz bir geleceğe doğru yürümez. Böyle bir mecburiyetle karşı karşıya kalanlara
sınır ve gönül kapılarımızı açmak, onlara her türlü desteği vermek bizim insanlık borcumuzdur.
Medeniyetimiz de tarihimiz

Bülent Orakoğlu - Zafer Partisi lideri Ümit Özdağ MOSSAD Ajanı mı?

09 Mayıs 2022 tarihli yazımda; 'Zafer Partisi Lideri Ümit Özdağ MOSSAD Ajanı mı?' diye sormuş bu
konudaki iddiaları, Ümit Özdağ'ın bu konudaki savunmalarını köşe yazıma taşımıştım. Bu köşe yazım
kamuoyunda büyük ilgi gördü. Birkaç menfi değerlendirme dışında kamuoyundan büyük destek aldığımı
söyleyebilirim. Köşe yazımın Yeni Şafak'ta yayınlanması sonrasında gazetenin iletişim sorumlusu görevli
bayan kardeşimiz şahsımı arayarak 'Zafer Partisi Lideri Ümit Özdağ MOSSAD Ajanı mı?' başlıklı yazım
ile ilgili olarak teşekkür etmek için X şahsın görüşme talebini iletti. Görevli arkadaşıma telefon numaramı
vermesini bildirdikten sonra bu X şahıs beni aradı. Aradığı telefonun kendisi ile ilgili bir telefon olmadığını
belirterek kendi telefonunu ve ismini bildirerek aramamı istedi. Ben 'Neden arıyorsunuz' dediğimde,
'Mossad ile ilişkili sahte milliyetçileri' deşifre ettiğim için bana teşekkür ederek yıllar önce bu konuda çok
önemli bir liderin kendisini uyardığını, bu konuda bilgi vermek istediğini ifade etti. X şahsın vereceği bilgi
çok önemliydi ancak doğru mu söylüyordu?

BÜLENT ORAKOĞLU - Başbuğ Türkeş yıllar önce Ümit Özdağ’ın Mossad ajanı olduğunu  kime söylemişti?

Ekonomi profesörü Remzi Sanver, 2010-2013 döneminde 'Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük
Locası'nın (Kuruluş: 1909) “Büyük Üstadı” idi.
«
Günümüzde, Fransa Bilimsel Araştırma Ulusal Merkezi'nde görev yapıyor.
Galatasaray Spor Kulübü'nde de Yönetim Kurulu Sözcüsüdür.
Galatasaraylılığı ve Masonluğu babadan geliyor.
Yirmi yaşında Mason locasına girmiş!
«
Sanver, 19 Ekim 2010 tarihinde

Tamer Korkmaz - Masonlar, hangi siyasi adreste  oturuyor?

Miçotakis ABD'ye gitti. Orada âlây-ı vâlâ ile karşılandı ve Kongre'de şeref misâfiri olarak bir konuşma
yaptı. Uzun, uzun ve ayakta alkışlandı. Aslında, Miçotakis'e verilen bu imtiyâz, alelâde değil, ABD
standartlarında, Amerikalı olmayan bir siyâsal lidere verilebilecek en yüksek pâyelerden birisiydi. Ne
hikmetse, aklıma birden merhûm Turgut Özal'ın ABD ziyâretinde Baba Bush tarafından nasıl sıcak
karşılandığı ve sıradışı bir protokolle ağırlanmış olduğu geldi. Hoş, Bush ile Özal arasındaki o çok
samimî, dostâne bağların aslında ne kadar aldatıcı olduğunu zamân içinde gördük. Son zamanlarda
Bush'un, Özal'ın telefonlarına bile çıkmadığını, vefâtı sonrasında cenâzesine katılmadığını, hattâ
sonradan katıldığı bâzı TV programlarında, Özal hakkında ileri geri konuşmalar yaptığını biliyoruz.
Prof.Dr. Çağrı Erhan, bizim Akıl Odası'nda hatırlattı; Kongre'de konuşma imtiyâzı, Türkiye'ye sâdece bir
defâ, Türkiye'nin NATO'ya dâhil olmasının ardından yaşanan o balayı günlerinde, Celâl Bayar'a
tanınmıştı. Yabancı bir liderin ABD Kongresi'nde konuşma yapması, en az on senelik bir stratejik
ortaklığın garantisidir. Bu hesâba göre, artık Yunanistan'ın,

Süleyman Seyfi Öğün - Miçotakis’in ABD konuşması târihsel  bir kırılmadır

Bu yazının ana izleği, etki ile tepki arasında sosyal meseleleri düşünmek...
Geçtiğimiz perşembe, hikâyelerini zevkle okuduğum genç arkadaşım, “'Bahar'ın biyografisini' okudum,
paylaştım ama insanlar çok etkilenmedi, ben daha çok etkilenmelerini beklerdim” dedi.
Esasında genç arkadaşımın etkilenmediler dediği şeyin
tepki vermediler anlamına geldiği, sohbetin ilerleyen aşamalarında ortaya çıktı.
Rakamlar üzerinden ortaya çıkan etki-tepki meselesi, yöneticileri, düşünce sanat insanlarını uzun vadeli
işler yapmaktan alıkoyarak “ses getiren” işlere yöneltiyor. Bir örnek vermek gerekirse mesela siz,
okuduğunuz köşe yazılarının kaç kişi tarafından paylaşıldığını görüyor ve o yazının çok ses getirdiğini
düşünerek “o ses”e yani çoğunluğa dâhil olmak istiyorsunuz. Esasında pek de okumaya niyetiniz
olmadığı halde “du bakalım ne demiş” diye bir de siz tıklıyorsunuz yazıyı. Çoğu zaman yarıda bıraktığınız
“o yazı”ya bir ses de siz vermiş oluyorsunuz.
Sizi derinden etkileyen “dertli yazıları” ise belki en yakınınızdaki arkadaşınızla paylaşıyor, belki onu bile
yapmadan “üzülmekten korkarak” “dertli yazılar yazan” yazarı “zaten kimse paylaşmıyor” diyerek terk
ediyorsunuz.
“Ses getiren” yazılar genellikle tepki yazılarıdır. Dört duvar arasında, fakat sağır bir kalabalığın içinde -
sanal âlem sağır bir kalabalıktır- hayatını sürdüren birey, gündem ile ilgili köşe yazısı ile karşılaşınca,
tepkisini, gündeme dâhil olma enerjisini “paylaşım” olarak ortaya koymak ister. Tepkiler anlıktır. Aynı gün
içinde muhalefet liderinin “karanlıkta kalmış odası”na dair yazılan yazı ile “olmakta olanı tasvir eden” ya
da “yen içinde muhafaza edilecek derdi” ortaya çıkaran yazının, sosyal medya trafiğinde birbirlerine çok
uzak olmasının
sebebi budur.
“Sen beni destekle, ben de seni destekleyeyim” anlaşmasına dayalı performans çetelerini de bu tabloya
ilave edebiliriz.
Tepkilerde holigan bir tutum vardır. Kitle “bu vesile ile” deşarj olmak ister. Oysa tasvir yazıları pek çok
sebepten dolayı etkisi gizli kalan bir okumaya muhataptır.
Etki içerde, tepki ise dışarıda gerçekleşir. İçinde bulunduğumuz çağ her şeyin rakamlar ve görüntüler
üzerinden ölçüldüğü bir performans çağı olduğundan, uzun vadede etkileyen değil tepkiyi ortaya koyan,
“ses getirici iş”lere “değer” veri(li)yor. “Ses getirici iş”lerin her türlü ahlâkî yükümlülükten,
âdâbımuaşeretten, toplumsal denetimden arındırılmış olarak onaylanması, “değerlerimiz değerlidir
parodisi”ni her
daim sahnede tutuyor.
Yukarıda okumuş olduğunuz satırların anlaşılması için birkaç ay önce bir İmam Hatip Lisesi'nde olanları
anlatarak başlayalım -ki daha sonra buna benzer olayların bir kaç İmam Hatip Lisesi'nde de olduğunu
öğrendim. (Niye İmam Hatip Liselerinden bahsediyorum, yakın çevremdeki ebeveynlerin çocukları ya
özel okula gidiyor ya da İmam Hatip Lisesine. Keza konuşmacı olarak gittiğim okullar da İmam-Hatip
Lisesi oluyor genellikle. Nadiren Sağlık Meslek Liselerinde misafir edilmişliğim var. Fen Liselerinde ne
olup bittiğine
dair ise hiçbir
kişisel gözleme

sahip değilim.)
“Değerlerimiz değerlidir” çalışması için biraz sonra dikkatinize sunacağım örnek, esasında pek çok
kurumda her vesile ile tanık olunan bir çürümüşlük.
Biliyorsunuz son otuz yıldır değişik vesilelerle kermesler/hayır pazarları düzenleniyor ama bunlar bazen
yapılacak hayrı imha edecek şekilde oluyor. Meselâ beş yıldızlı otelde lüks kahvaltı yapıp gelirini fakirlere
bağışlamak gibi.
Dikkatinizi çekmek istediğim “olay” şu:

Fatma Barbarosoğlu - Balık baştan nasıl kokar, işte böyle...

Areda Araştırma her ay, toplumun çeşitli konularda nabzını ölçmek için araştırmalar yapıyor.
Prof. Dr. Ömer Çaha koordinatörlüğünde akademik uzmanların da dâhil olduğu, demografik ve siyasi
özellikleri itibarıyla Türkiye nüfusunu temsil kabiliyetine sahip 2000 kişilik örneklem üzerinden yapılan
Nisan ayı araştırmasında dikkat çekici veriler var.
Araştırma toplumun, çoğu kimsenin düşündüğünün aksine, dış politika meselelerine yakın ilgi
gösterdiğini ortaya koyuyor.
Hatta telefonla konuştuğum Areda'nın Genel Müdürü Yusuf Akın, halkın dış politika ile ilgili sorularına, bir
'Hariciyeli' gibi cevaplar verdiğinden söz etti.

3 KİŞİDEN 2'Sİ UKRAYNA İÇİN BARIŞ ARAYIŞLARINI BAŞARILI BULUYOR
Şubat ayından bu yana dış politika başlığının altına giren en önemli konu Ukrayna'daki savaş, bir başka
ifadesiyle Rusya'nın bu ülkeyi işgali.
Ankara, daha ilk günden Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın “Rusya'dan da, Ukrayna'dan da vazgeçmeyiz”
sözlerinde karşılığını bulan bir denge politikası izledi.
Üstüne, ateşkes ve barış çabaları anlamında ses getiren önemli inisiyatifler devreye sokuldu.
Araştırma sonuçları, halkın iktidarın bu çabalarına önemli ölçüde destek verdiğini gösteriyor.
Buna göre, Türkiye'yi Rusya ile Ukrayna arasında barışı sağlama konusundaki çabalarını başarılı
bulanların oranı yüzde 67,4 çıkarken, başarılı bulmayanların oranı yüzde 32,6 olarak ölçüldü.
Ukrayna savaşıyla ilgili toplumun yakından ilgilendiğini gösteren çok enteresan bulduğum bir başka veri
daha var.
Ankete katılanların yüzde 94,4'ü, Amerika ve Batılı ülkelerin Rusya ile Ukrayna arasındaki savaşın
bitmesini istemediğini düşündüğünü dile getiriyor.
Bu kadar yüksek bir oran, toplumda yüksek bir farkındalık olduğu anlamını taşıyor.
Demek ki, savaşta kimlerin hangi niyetlerle hareket ettiğine dair insanlarda, ciddi bir bilinç oluşmuş
durumda.
Bir başka yönüyle de dış politika meselelerinde sokağın bu yakın ilgisinin, hükümet ve politika belirleyen
karar alıcıların elini güçlendiren bir yönünün olduğu, olabileceği açık.
Ülke menfaatleri doğrultusunda hem kararlı duruşlar sergileme, hem de Türkiye'nin dünyada ses getiren,
ilgi gören, takdir toplayan inisiyatifler kullanması anlamında.

SURİYELİ SIĞINMACILARIN HEMEN GÖNDERİLMESİNİ MUHALEFET SEÇMENİ DESTEKLİYOR
Ramazan bayramında bir takım odakların, (buna bazı yabancı istihbarat birimlerinin dahil olduğu kanaati
de var) Suriyeli sığınmacılara yönelik öfke ve nefret kampanyasını körüklemek için yeni bir provokasyon
dalgasını harekete geçirdiklerine şahit olduk.
Bu mesele, Türkiye'nin önünde kaşınmaya müsait bir 'sıcak patates' meselesi olmaya devam edecek.
O nedenle, hem politika belirleme, hem de toplum yaklaşımının takibi açısından önem taşıyan bir başlık
bu.
Areda Araştırma'nın Nisan ayı araştırmasında, bu konuda, yani sığınmacıların kalması ya da gitmesini
destekleyenler dışında 'gri tonları da' anlamamıza yardımcı olabilecek bir takım veriler mevcut.

Mehmet Acet - Anketlerde enteresan veriler var

Her dönem yakından takip ettiğimiz ve Uluslararası Finans Enstitüsü (IIF) tarafından yayınlanan “Küresel
Borç Monitörü” raporunun 2022 yılı ilk çeyrek versiyonu yayınlandı. Rapora göre küresel borç rekor
seviyeye ulaşmış durumda.

KÜRESEL BORÇ NE DURUMDA?
IIF tarafından derlenen verilere göre hazırlanan raporda küresel borcun 2022 yılının ilk çeyreğinde 3,3
trilyon dolar artarak 305,3 trilyon dolara yükseldiğini görüyoruz. Böylelikle küresel borcun ülkelerin toplam
GSYH rakamına oranı %348'e yaklaşmış oluyor. Bu oran 2021 yılının ilk çeyreğinin 15 puan altında
ancak söz konusu dönem pandeminin yoğun etkisi altında geçmişti.

KÜRESEL BORCUN
DAĞILIMI NASIL?
Küresel borcun alt kırılımlarına baktığımızda hanehalkına ait borçların 57 trilyon dolar, finans dışı
şirketlere ait borçların 90,6 trilyon dolar, kamu borçlarının 88,3 trilyon dolar ve finansal şirketlere ait
borçların da 69,4 trilyon dolar olduğunu görüyoruz.
Gelişmiş ekonomilerin toplam borcu 206,7 trilyon dolara yükselirken gelişmekte olan ekonomilerin
borçları ise 98,6 trilyon dolar oldu. Gelişmiş ekonomilerin borç artışı ağırlıklı olarak ABD kaynaklı iken
gelişmekte olan ekonomilerdeki borç artışının ana kaynağı ise Çin.

FAİZ GİDERLERİ ARTIYOR
Küresel borç artarken bir diğer risk ise faiz giderlerinin kamu gelirlerine oranındaki artış. Yani hem borç
miktarı artıyor hem de borçların yapısı artık eskisine oranla daha yüksek faizli olarak şekilleniyor.
Aşağıdaki grafikte görüldüğü üzere hem gelişmiş ülkelerin hem de gelişmekte olan ekonomilerin faiz
giderlerinin kamu gelirlerine oranı son dönemde belirgin bir şekilde artış gösteriyor.

TÜRKİYE'NİN
BORÇ YAPISI
IIF'ın söz konusu raporunda Türkiye ile ilgili de önemli veriler var. Rapora göre GSYH'ya oranla
Türkiye'de hanehalkına ait borçlar 3,4 puan azalışla %14,2'ye gerilemiş. Ancak finans dışı şirketlere ait
borçların 2,2 puan artarak %74,4'e yükseldiğini görüyoruz. Benzeri şekilde kamuya ait borçlar da 3,4
puan artışla %44'e çıkmış. Finansal şirketlere ait borçlar da 3,6 puan artarak %33,7'ye yükselmiş.

Levent Yılmaz - Küresel borç alarm veriyor!

“Beyazım, heteroseksüelim, doğduğum yerin yerlisiyim, erkeğim.”
ABD'nin... Geçtik ABD'yi, Fransa'nın, Türkiye'nin, Sırbistan'ın falan başkan sözcüsünün... Geçtik başkan
sözcüsünü, meclis ya da hükümet sözcüsünün, göreve gelir gelmez yönettiği ilk basın toplantısında
yukarıdaki cümleyi kurduğunu düşünün.
Vallaha dünyayı başına yıkarlar adamcağızın. Ötekileştirmeden başlayarak neler nelerle suçlarlar. Ne
yobazlığı kalır, ne erkek egemen dilin hâkimiyeti için çalışan biri olduğu kalır. Muhtemelen karısı bile
küser adama yürütülen propaganda sonunda.
“Siyahiyim, lezbiyenim, göçmenim, kadınım.”
Bu cümleyi, Beyaz Saray'ın yeni sözcüsü Karine Jean-Pierre, yönettiği ilk basın toplantısında kurdu. 2-3
gündür ortalık yıkılıyor modern dünyada. Sanırsın Normandiya Çıkartması başarılı oldu. Sanırsın
ışınlanma teknolojisi bulundu. Öyle bir sevinç dalgası, öyle bir takdir yarışı...
Benimse tepkim belli: “Korkunç Yeni Dünya”ya hoş geldiniz.
Bütün “diğer” kimlikler üzerinden çoğunluğun sahip olduğu bütün ortalama kimlikleri yerle yeksan eden
ve edecek bir yeni dünya burası.
Ben, bu “diğer kimliklerin ortalama kimlikleri tahakküm altına aldığı” yeri hayatımda ilk kez Suriye'de
görmüştüm. Ülke nüfuslarına oranları yüzde 15 civarında olan sapkın Nusayriler, başta Sünni
Müslümanlar olmak üzere, Dürzileri, Hıristiyanları falan dümdüz etmişlerdi. Dahası, Suriye BAAS'ı elbette
“Arap üstünlüğü”ne inanıyordu ve ülkedeki Türkmenlerin ve Kürtlerin de hiç şansı olmamıştı. Hatta
Kürtlerin, kimliği bile yoktu. Okula gidemiyorlar, devlette işe giremiyorlardı.
Sonuç ne mi oldu? Saymayı bıraktığımda Suriye'de 350 bin insan öldürmüştü “sapkın kimlikli azgın
azınlık.”
Modern dünyada “makbul” biri olarak saygınlık görmek istiyorsanız basacağınız tuşlar var. Eşcinsellik,
göçmen kimliğini güya vurgulayarak sistemin tam kalbinde sorunsuz biri olmak, agnostik ya da ateist
olmak, illa bir din kovalayacaksan modern cultlardan birine mensup olmak, radikal veganlık, radikal
hayvanseverlik ve daha pek çok şey.
Karine Jean-Pierre, “belki bölüm sonu canavarını yenemem” diye bütün tuşlara basmayı deneyen biri
sadece. Bir sembol, bir gösterge...
Şakayı hatırlıyor musunuz? Bir film ekibi, “Suriye'de savaştan kaçan eşcinsel bir Kürt'ün hikâyesini
çekmeye hazırlandıklarını” duyurmuştu. Twitterdan bir kardeşimiz yapıştırmıştı yorumu: “Filmi çekmenize
gerek yok, adresinizi verin, Oscar'ınızı yollayalım.” Öyle bir gösterge işte.
Bakınız, bendeniz zırtlak, kolayca izlenen Amerikan aksiyon dizilerini çıtırdan vakit geçirmek için izleyen
biriyimdir. Bunlardan biri de Designated Survivor. Bu güzel dizinin ilk iki sezonunu yerleşik bir ABD yapım
firması çekti ve türün mantığına/adı konulmamış kurallarına uygun olarak ilk iki sezonda kadınlarla
erkeklerin öpüştüğü toplam sahne sayısı sanırım 5 falandı. Dizinin üçüncü sezonunu Netflix çekti. Ne
oldu dersiniz üçüncü sezonda? Bir siyahi gay karakter dâhil oldu diziye ve derhal gizli servisten bir ajanla
yatağa girdiler.
Konuya en küçük bir katkısı yoktu tabii ama “meselesine” katkısı muazzamdı Netflix açısından.
Aynı Netflix'de “Av” isimli bir film dolaşımda şu aralar. Bir grup zengin, sırf eğlencesine “LGBT'ye, iklim
krizine, hayvan haklarına” falan şüpheyle yaklaşan “sefil” Amerikalıları öldürüyor. Şaka değil. Cidden
bunu yapıyorlar filmde.

İsmail Kılıçarslan - Bütün tuşlara basmak

Sâbite enteresan bir kelime. Gerçekliği tespit edilmiş, yerinden oynamayan, kanıtlanmış, değişmeyen,
hep aynı kalan gibi anlamlara geliyor. Bendenize her insanın mutlaka sahip olması gereken üç kelime
söyle deseler birisi muhakkak sâbite olurdu. Zira insan olarak doğduğumuz dünyada insan kalabilmek,
daha ötesi insan ölebilmek için sâbitelere muhtacız.
İnsan şartlara, çağa, değişen durumlara, olayların lehinde yahut aleyhinde oluşuna, kendisini ya da
başkasını ilgilendirişine göre asla değişmeyen, sabit, muhkem doğruları olunca; tutarlı, ilkeli, şahsiyetli,
güvenilir bir kimse oluyor, insan oluyor. Sâbitesi olmayan kişi ise kaypak, şahsiyetsiz, kimliksiz, doğruları
şartlara ve menfaatine göre değişen, bugünü ve yarını, şimdisi ve sonrası arasında tutarlılık olmayan,
daima çelişkili, güvenilmez bir varlığa dönüşüyor.
Sâbiteyi ya siz müktesebatınızca tespit edersiniz yahut inandığınız din, ideoloji, fikir belirler. İki durumda
da değişmezleriniz sizi doğruya, iyiye ve güzele sevk eder. Bir farkla; tespit sahibi sizseniz; eksik, yanlış
bir değişmeziniz yüzünden yanlış yapıyor olabilirsiniz ama bu durumda da yanlışınız sürekli hale geldiği
ve sizin için bir değişmez olduğu için tutarlılığınızı zedelemez, sizi yanlışta sabit kadem kılar.
Sâbitelerinizi aşkın olan bir kaynak belirliyorsa, Müslümansanız mesela ve değişmez ölçülerinizi Allah ve
Rasulü s.a.s. belirliyorsa iyi, güzel ve doğruya gönül verişiniz o ölçüler gereğince sizi iyi Müslüman kılar.
Burada da o değişmezlerle irtibatınızın kaviliği, onlara verdiğiniz kıymet ve tavizsizliğiniz sizin iyiyle
ilişkinizin mevcutla iktifada mı kalacağını yoksa daha iyiye doğru bir seyir mi izleyeceğini belirler.
Sâbitesi olmayan kimseler savundukları değere, inandıkları dine, temsiline soyundukları fikre, hatta
temas ettikleri her bir şeye mutlaka zarar verirler. Bugün sizin ve inandığınız fikrin savunuculuğuna
soyunurlar, bu işi de gayet güzel yapıyor olabilirler, size ilk bakışta çok ciddi fayda sağladıklarını bile
düşünebilirsiniz ama yarın öyle bir yerde öyle bir yanlış yaparlar ki vaktiyle sizi savunmuş olmalarının
size vereceği mahcubiyetin; fikrinize, inancınıza, değerinize vereceği zararın haddi hesabı olmaz.
Sâbitesi olmayan dostlarınız sizin en büyük düşmanınızdır; sâbite sahibi düşmanınız sizi daha iyiye sevk
edeceği için esasında gizli dostunuzdur diyeyim de mesele anlaşılsın. Gerçi meselenin tam anlaşılması
için şunu da ifade etmeliyim: Sâbitesi olmayan insan en büyük düşmanlığı kendisine yapmaktadır; zira
onun haysiyetini ondan başka hiç kimse zedeleyemez. Ötelerce belirlenen sâbitelere bihakkın gönül
veren insana ise hiç kimse zarar veremez; zira o sûretâ kaybetmiş gibi görünse de hakikatte kazanmıştır.
Bir köşe yazısının girişi olabilecek şekilde meseleyi böylece özetledikten sonra retoriğe de boğmamak
adına sadede gelecek olursak, bir Müslümanın Allah'la, insanlarla, yaratılmış olan her bir şeyle
hukukundan tutunuzda, hayata bakış ve olayları yorumlayışına, çağa ve getirdiklerine karşı tavır ve
teklifine, itikat, ibadet ve taatine varıncaya kadar her bir konuda sâbiteleri vardır. Bu sâbiteler şartlar
değişse de, çağ başka bir şeyleri icbar etse de, başkalarının tahakkümü ve kurduğu sistem aksini iddia
etse de, kıyamet kopsa da değişmez; hep ilk günkü gibi sapa sağlam, her dem ter ü taze, her şartta pırıl
pırıl öylece sabit ve muhkem kalır. Fâiz bu çağda da, bu şartlarda da, ama herkes alıyor olsa da
haramdır mesela. Aldatmak kazandıracak olsa da, bizi dünyanın en zengini yapacak olsa da 'bizi aldatan
bizden değildir' mesela. Yalan adı beyaz konulunca yalan olmaktan çıkmaz ve 'Müslüman asla yalan
söylemez' mesela. Adalet en yakınımızın hatta kendimizin aleyhinde dahi olsa Müslümanım diyorsak
şarttır mesela. Kul hakkı, elde edilen gelir nereye nasıl harcanacak olursa olsun haramdır mesela.

Serdar Tuncer - Yaşasın  sâbitelerimiz

Ekonomik, siyasî ve sosyal krizlerle boğuşan Lübnan'da, parlamento seçimleri nihayet düzenlenebildi.
Bazı önemli aktörlerin katılmadığı seçimlere halkın ilgisi ancak yüzde 41 düzeyinde kaldı. Siyasî
gözlemciler, bunu Saad Hariri'nin liderliğindeki Gelecek Hareketi'nin seçimlere iştirak etmemesine
bağlasa da, bu durum Lübnan özelinde normal sayılabilir. Zira 2018 seçimlerine katılım da yüzde 49'u
geçmemişti.
Batılı ülkelerde seçime katılımdaki düşük oranlar, yerleşmiş sistemlere halkın güveni ve “sandığa gitse de
gitmese de” gidişatta herhangi bir aksamanın olmayacağına inanç şeklinde yorumlanabilir. Bazı
ülkelerdeki yüksek katılım oranları da, polarize olmuş halk kitlelerinin rakip kampı saf dışı bırakma isteği
ya da rakipleri tarafından saf dışı bırakılma korkusuna hamledilebilir. Lübnan ise bambaşka bir örneklik
ortaya koyuyor: Sadece Ortadoğu'nun değil, belki de bütün dünyanın en ayrışmış toplumu, belli
aralıklarla ayağına gelen “değişim fırsatı”na veya “rövanş şansı”na ilgi göstermiyor. Manzarayı,
değişimden tamamen umudunu kesmeye ve sandık yoluyla dönüşüme inanmamaya atfetmek mümkün.
Yine de, 15 Mayıs 2022 Pazar günü düzenlenen seçimlerin, ülke siyaseti adına bazı yenilikleri de
beraberinde getirdiğini söylemek mümkün. Bunların en başında da, İran'ın desteklediği Hizbullah ve
müttefiklerinin meclisteki çoğunluğu kaybetmesi geliyor. Ülkenin her bölgesinde oy kaybına uğrayan
ittifak, toplam 128 milletvekilinin yer aldığı parlamentoda 58 sandalye elde edebildi. Bu sayı, geçtiğimiz
mecliste 71'di ve Hizbullah'a -dolayısıyla İran'a- Lübnan siyasetini domine etme fırsatı veriyordu.
Hizbullah kendi tabanında oy kaybına uğramasa da, müttefiklerinin hezimeti genel sonuçları da etkilemiş
oldu.
Seçim sonuçları, Hizbullah'ın müttefiklerinden Özgür Vatansever Hareket'in artık “Lübnan'ın en büyük
Hristiyan partisi” olmadığını da gösterdi. Bu unvan bundan böyle, ABD ve Suudi Arabistan tarafından
desteklenen “Lübnan Güçleri Partisi”nin. Lübnan'ın şimdiki Cumhurbaşkanı Mişel Avn'ın (d. 1933) Fransa
sürgününden döndükten hemen sonra 2005'te kurduğu Özgür Vatansever Hareket'in başında, Avn'ın
damadı Cibrân Bâsil (d. 1970) bulunuyor. Lübnan Güçleri Hareketi'ne ise, İç Savaş (1975-1990) yıllarının
önemli askerî ve politik aktörlerinden Semîr Caca (d. 1952) önderlik ediyor. Mişel Avn da Semîr Caca da,
Mârûnî Katolik Hristiyan. Ancak buna rağmen, ikisinin arasındaki derin görüş ayrılıkları ve yıkıcı rekabet,
Lübnan siyasetinin belirleyici unsurlarından birine dönüşüyor bugün. Daha da ilginci, Mişel Avn, İç Savaş
sırasında Hizbullah'ın can düşmanıyken, şu anda cumhurbaşkanlığı koltuğunda oturmasını Hizbullah'a
borçlu.
Seçimlerin getirdiği bir diğer yenilik, çok sayıda bağımsız adayın parlamentoya girmeyi başarması.
Lübnan gibi düşman kamplara ayrılmış bir ülkede, herhangi bir ittifaka veya gruba yakın durmadan tek
başına seçilebilmek, ciddi bir mesele. Bu durum da, halk kitlelerinde yerleşik partilere ve geleneksel
siyasî çizgilere yönelik bir protestonun bulunduğu şeklinde okunabilir.

Taha Kılınç - Yeni aritmetik

Sayın Cumhurbaşkanı, Finlandiya ve İsveç'in birdenbire 'ayranları kabarıp' kendilerini NATO'ya atma
kararlarına karşı hükûmet olarak aldıkları siyasi pozisyonu açıklarken “Müslüman aynı delikten iki defa
sokulmaz” dedi.
O 'delik' biliniyordu tabii... Veto hakkımız olmasına rağmen Yunanistan'ın NATO üyeliğine geri dönüşü
için onay vermiş ve vetoyu kaldırmıştık...
Peki, bu süreç nasıl gelişmişti?..
Dinçer Bayer, “Türk-Yunan ilişkilerinde NATO'nun Tutumu ve Bunun Türkiye-NATO İlişkilerine
Yansımaları” başlıklı doktora tezinde konuyu şöyle anlatıyor:
1974 Kıbrıs Barış Harekâtı'nın ardından 14 Ağustos 1974 tarihinde Türk ordusu Ada geneline yayılmaya
başladığında, Yunanistan NATO'nun askeri kanadından çıkma kararı alıyor.
Yunanistan daha sonra NATO'ya yeniden katılmak istiyor. Ancak Türkiye hükûmetleri bunu kabul
etmiyorlar. NATO Avrupa Kuvvetleri Başkomutanı Orgeneral Alexander Haig ve sonraki komutan
Orgeneral Bernard Rogers, hem Demirel, hem de Ecevit hükûmetleri zamanında Yunanistan'ın
NATO'nun askeri kanadına dönüşü konusunda kolaylık gösterilmesi için ısrarlı oluyorlar. Ancak olumlu
yanıt alamıyorlar.
Türkiye, 1978 yılında Yunanistan'ın NATO'ya dönüşünü resmen veto ediyor.
12 Eylül askeri darbesinden aylar önce 19 Şubat 1980'de dönemin Genelkurmay Başkanı Kenan Evren,
Türkiye'nin 1974'te hava sahasını sınırlayan 'mor hat'tın tek taraflı kaldırıldığını Başbakan Demirel'e
bildiriyor. Yunanistan'a karşı ödün olarak nitelendirilen bu hamle öncesi askeri otoritenin, siyasi otoriteden
herhangi bir icazet almadığı anlaşılıyor.
12 Eylül darbesinden 24 gün sonra, 6 Ekim 1980'de, ABD'nin Ankara Büyükelçisi James Spain, Kenan
Evren'e gidiyor. ABD Başkanı Carter'ın NATO'nun güneydoğu kanadının bölünmesinden rahatsız
olduğunu dile getiriyor.
Darbeden 35 gün, Spain'in ziyaretinden 11 gün sonra, 17 Ekim 1980'de Ankara'ya gelen NATO
Başkomutanı Orgeneral Rogers Batı'nın endişelerini yineliyor.
20 Ekim 1980'de, Amerika'ya “Bizim çocuklar başardı” diye müjdelenen(!) darbeden 38 gün sonra
Yunanistan'ın NATO'nun askeri kanadına dönmesi Evren tarafından resmen onaylanıyor.
Rivayet o ki; Evren'e “Siz vetoyu kaldırın, Yunanistan sizin AB üyeliğinizi destekleyecek” diyen Rogers'a
Yunanistan'ın aldığı negatif tutumda değişiklik olmadığı hatırlatılınca şöyle cevap vermiş: “O yönetim
değişti. Şimdikiler farklı düşünüyor.”
İsveç yetkilileri hani “Biz Türkiye ile anlaşırız” diyorlar ya... Sayın Cumhurbaşkanı'nın kastettiği “delik”
işte budur!.. ABD, Finlandiya ve Onun için hatırlayalım istedik...
Gözümüze takılanlar... n Devlet Tiyatroları “Cumhuriyet'in 100. Yılında Kadın” konulu oyun yazma yarışması düzenlemiş.

Ali Saydam - Bu sefer yediremeyecekler

Hanîflik bağıyla, Bereketli Hilal başta gelmek üzere medenî dünyanın tamamında üretilmiş olan sanatın
Tevhit esasında Müslümanlara miras olması İslam sanatlarının semantiği bakımından
tartışmaya kapalı olduğu için, delile de muhtaç değildir.
Zira, göklerin ve yerin hükümranlığı (mülkü) Allah'ındır. Sanatkâr sanatı için O'nun mülkündekileri
kullanır. Buna göre Yahudi, Hristiyan ve Müslüman sanatçı için örneğin ayrı taşlar tahsis edilmemiştir,
diğer bir söyleyişle taşın kullanımında insanlar ortaktır. Farklılık taşın işlenme niyet ve biçimine göredir.
Sanatçı kendi şeriatınca taşa
özel bir mana ve form verdiği için -özü itibariyle sanatın kendisi değil- onun sanatı farklıdır.
Bakara Sûresi'nin 62. Ayeti'nde, şeriatlar ayrı ayrı zikredilerek, o şeriatların mensupları Allah'a (varlığına
ve birliğine: Tevhide), ahirete (öldükten sonra dirilmeye, hesaba çekilmeye...) inanma şartına tabi olarak,
salih amel işlemeleri yönünden korkuya uğramama ve mahzun olmamada birleştirilmişlerdir.
Buna göre Tevhit inancı sanat bakımından da hem ayırıcı hem de birleştirici bir özelliğe sahiptir ve her
ikisi de onun kabulüne ya da reddine göredir. Hal böyleyken Tevhit ehlinin Hz. Adem'den beri tevarüs
edegeldiği genel mirasın, Hanîflik'le tahkim edilmiş olarak Müslümanlar özelinde sürdüğünü inkâr
etmenin bir hükmü yoktur.
Dolayısıyla, Yemen'de inşa edilen bir kiliseye malzeme götüren geminin Cidde yakınlarında batması
üzerine, o malzemelerden bir kısmının Mekke'ye getirilmesi ve üzerinde Hz. Meryem ile bebek İsa ikonu
bulunan bir kerestenin Kabe'nin tadilatında yapıyı güçlendirmek maksadıyla kullanılmasını “Kabe'de ikon
vardı, Mekke'nin fethinde de kaldırılmadı” çığlıkları eşliğinde dillerine dolayan Oryantalistlere verilecek en
güzel cevap, yine Kur'an'dan gelir: “Rahman'ın kulları, yeryüzünde vakar ve tevazu ile yürüyen
kimselerdir. Cahiller onlara laf attıkları zaman, 'selam!' der (geçer)ler.” (Furkan 25:63)
Ola ki, Batılı sömürgenler de Oryantalizm'le Müslümanlar üzerinde kibir tesis etme yanlışlarının farkına
varır ve ilgili tutumlarını artık terk ederler.
Bunun, keskin akide ve siyaset farkı nedeniyle kuru bir temenniden ibaret olarak kalması elbette

mümkündür ama bizim de artık ağızlarıyla kuş bile tutsalar, -iddialarını araştırmadan, incelemeden-
Oryantalistlere inanmak bir gibi lüksümüz yoktur.

Fakat burada şu hususa özellikle dikkat çekmemiz gerekir: Oryantalistlere karşı gösterilen aşağılık
kompleksi ne kadar yanlış ise büyüklük kompleksi de bir o kadar yanlıştır. Bu bahiste, hemen yukarıda
mealini zikrettiğim Furkan Sûresi'nin 63. Ayeti'ne dikkatleri tekrar çekerek, Oryantalistlerin yanlış
bilgilerinin bile bizim kendi doğrumuzu öğrenmemiz, öğrenmişsek teyit etmemiz cihetinden gerekli
olduğunu ifade etmeliyiz. Zira bizim asıl maksadımız onların yanlışlarını ortaya çıkarmak değil, bilakis
kendi doğrularımızı pekiştirmekten ibarettir.

Ömer Lekesiz - Oryantalizm Batı’nın suç  delilidir

Katar'dan el-Raye Gazetesinin organizasyonuyla Arapça olarak yayınlanan son iki kitabımın takdimi
vesilesiyle geçtiğimiz hafta Katar'da, ardından yayınevinin aynı kapsamda bir organizasyonuyla
Kuveyt'teydim.
Son çıkan iki kitabım “Türkiye'de Toplumsal, Siyasi ve Kültürel Değişim” ile “Gelenek ve Modernlik
Arasında Türkiye'de İslam” başlığını taşıyordu, daha önce aynı kitapları Ramazan ayında Türkiye'de
yaşamakta olan Arap entelektüellerine takdim edip tartışma imkânı bulmuştum.
Bu kitaplarım vesilesiyle Katar ve Kuveyt'te gerçekleşen her iki toplantı ve her iki ülkede katıldığım çok
sayıda meclis ve divaniyede gündem doğal olarak Türkiye idi. Doğrusu Türkiye gündemi ben orada
Türkiye üzerine kitapları konuştuğum için veya konuşmamla başlayıp biten bir gündem değil. Her iki
ülkede de Türkiye uzun zamandır gündemin en önemli sıralarında. Ama bu gündemde genellikle işin
siyasi ve ekonomik boyutu önplanda. Her iki ülkenin vatandaşlarının büyük çoğunluğunun bir ayağı da
Türkiye'de artık. Daha önce de bir vesileyle bahsetmiştim, Kuveyt'te karşılaştığınız her 10 kişiden
neredeyse 7'sinin bir veya iki ay içinde yolu Türkiye'ye uğramıştır. Çoğunun Türkiye'de evleri, işyerleri,
yatırımları var ve bundan dolayı sürekli gelip gidiyorlar. Evleri veya yatırımları olmayanlar da tatil için
veya başka vesilelerle gelip gidiyor. Aslında Avrupa'da gidebilecekleri çok yer var ama Türkiye'yi özel
olarak tercih ediyorlar, buna tek sebep olarak Türkiye'ye olan muhabbetlerini gösteriyorlar.
O yüzden Türkiye'de olup bitenler aslında Körfez ülkelerinin tamamında büyük bir ilgi ve dikkatle
izleniyor. Ekonominin gidişatı, 2023 seçimlerinin muhtemel sonuçları daha şimdiden Türkiye'nin bir
şehrinde olduğundan daha büyük bir ilgi ve merak konusu. Siyasi gündemi çok yakından takip ediyorlar.
Türkiye'ye ekonomik anlamda da kültürel ve siyasi anlamda da katkıları çok oluyor. Arap dünyasında bu
nüfus Türkiye'nin yumuşak gücünün görünmeyen güçlü bir kaynağını oluşturuyor.
Aslında Türkiye'nin son zamanlarda artan ekonomik dinamizminin arkaplanında da bu dünyaya olan
açılım geliyor. Bu açılımın sonuçlarına karşı Türkiye'nin içinde oluşan Arapfobik-İslamofobik direnç ise
Türkiye'ye karşı açık bir düşmanlık içinde olduğunu kanıtlıyor. Hele bir de utanmadan Atatürk'ün
Araplarla ilgili yalan yanlış uydurma sözlerine atıfla Araplardan uzak durulması gerektiğini iftiharla
anlatmaları yok mu? Sanki Araplar bize yükmüş de biz onlardan kurtulunca başımız göğe ermiş, çağdaş
uygarlık seviyelerinin zirvelerini görmüş, ilerlemiş, kalkınmışız gibi.
Araplarla bir dönem özel bir siyaset olarak kopmuş olduğumuz bir gerçek. Maalesef Türk milli kimliğini
Arap karşıtlığı üzerinden tesis etmeye çalışan bir damar hep olmuştur. Arap dünyasından kopmamıza yol
açan Batılı ittifakımızın bütün üyelerinin bizden dolan boşluğu büyük bir iştahla doldurmaya çalışmış
olduklarını, bunu yaparken sadece ettikleri kâra baktıklarını Arab'ın yüzü ve Şam'ın şekerine büyük bir
iştahla yaklaştıklarını görmedik bile. Biz Araplardan İngiltere ve Fransa, sonra ABD aşkına, onların temsil
ettiğini zannettiğimiz çağdaş medeniyet adına uzak kaldık ama bu ülkelerin bizi tam da bu vehimlerle
geriye düşürüp Arap ülkelerine yapışıp kaldıklarını de görmedik. Onlar hiç de Arapların kendi aralarındaki
sorunlar demeyip bu sorunları çok iyi yönetip ilişkilerini tesis edip sonuna kadar faydalandılar. Biz ise,
“azdır aşımız ağrısız başımız” gibi sahte bir kanaatkarlıkla Araplardan uzak kalmanın bize sağladığını
zannettiğimiz faydalarla avunduk durduk. Bunun bize nasıl atılmış büyük bir kazık olduğunu bile
anlamadık, hala anlamayanlarımız var.

Yasin Aktay - Körfez’den Türkiye manzaraları

'Biliyoruz ki, İsveç de Finlandiya da bize aynı numarayı çekecekler. Niye böyle bir gaflete düşelim ki?
Kusura bakmasınlar. NATO'da tam ittifak gerekiyor. Bir ülke 'hayır' derse o ülkeyi alamazlar. Hele İsveç,
kesinlikle tam bir terör yuvasıdır. Kusura bakma. Biz de eğer 85 milyonluk Türkiye isek, geçmişte bu
delikten bir kez sokulduk ama tekrar bir daha sokulmayı kesinlikle istemiyoruz. Onun için kararlı bir
şekilde bu politikamızı sürdüreceğiz. NATO'ya Finlandiya ve İsveç'in girmesine 'hayır' diyeceğimizi ilgili
arkadaşlarımıza söyledik. Yolumuza bu şekilde devam edeceğiz”...
Cumhurbaşkanı'nın iki ülkenin NATO'ya katılması konusunda Türkiye'nin rezervini anlatan açıklamaları
gittikçe keskinleşiyor. İlk Cuma çıkışı (13/05), sonra geçtiğimiz Pazartesi ve en son yukarıdaki satırlar
(19/05) kapıyı kapatmak bir yana kilidi üçüncü kez çeviriyor...
Üstelik anlıyoruz ki, Cumhurbaşkanlığı Sözcüsü Kalın ve Dışişleri Bakanı Çavuşoğlu bu süre içinde
mevkidaşları ile yaptıkları seri görüşmelere 'arkadaşlarımıza söyledik'i akıllarında tutarak katılıyorlar...
Dış politika belli olmaz; Ankara'nın duruşunu İsveç ve Finlandiya'nın masaya/imzaya oturtulması yolunda
el yükseltme sayan okumaları hemen çöpe atamayız ama.. Sanki Türkiye, “şartları kabul etseler dahi”
diyormuş gibi...
Zaten üyelik süreci uzun. Çarşamba resmi başvuralarını yapmışlardı, ertesi gün Türkiye, prosedürün ilk
ayağı NATO-İsveç-Finlandiya müzakerelerini bloke etti...
ABD, İngiltere, Almanya, NATO, AB, bizzat Finlandiya ve İsveç'in yetkili ağızlarından üst üste gelen,
esneyen açıklamalar da biraz buna işaret ediyor. Önce İngiltere sonra Amerika üyelikleri en isteyen
ülkeler; Biden, 'şiddetle destekliyorum' diyor ve İngiltere onlarla Rusya'ya karşı özel koruma imzalamış
durumda. İkisi de, 'Türkiye'nin kaygılarını giderin' noktasındalar ve vaziyet ediyorlar...
Şöhretli Amerikan gazeteleri, “bugün Türkiye NATO'ya başvuruyor olsaydı kabul edilmezdi” haberleri
yapıyorlar ama işin gerçeği bugün Türkiye başvurur muydu ayrı konu. Hatta, “yolumuza bu şekilde
devam edeceğiz”e bakarak, bir süre sonra İncirlik ve deposundaki nükleer silahların gündeme geleceğini
söyleyen de çok...
«««
İsveç ve Finlandiya'da NATO üyeliği üzerinden yürüyen tartışmaların birinci maddesi Türkiye'nin tavrı ise
ikinci konu da üyelikle beraber ülkelerine NATO üssü ve nükleer silah gelip-gelmeyeceği...
İki ülkenin de kamuoyu kesinlikle karşı. Finlandiya Başbakanı Sanna Marin son röportajında, İsveç'in
topraklarında nükleer silah ya da kalıcı üs istemediği yönündeki açıklamalar hatırlatıldığında, “Bu
müzakerelerin bir parçası değil. Ulusal düzeyde kararlar. Biz istemezsek kimse bize nükleer silah veya
kalıcı üs için gelemez. Bu konunun gündemde olmadığını düşünüyorum. Ben, Finlandiya'da NATO üssü
ya da nükleer silah konuşlandırmanın çıkarımıza olduğunu düşünmüyorum” diyor.
Marin Başbakan olarak, kızgın Rusya'ya bir de üs ve nükleer silah getirerek benzin dökmenin yanlış
olacağını düşünmüş olabilir.. Ama kamyonun baskısı-onlara ne denli kızsak da-bize de ders olmalı.
Çünkü sadece Yunanistan ve Fransa'nın NATO'ya dönüşlerinde aynı delikten sokulmadık; NATO üsleri
ve nükleer silahlar da bir başka yaramız...

Nedret Ersanel - Yol...

Sosyal medyanın en güçlü haber mecrası Yeni Şafak.
Yeni Şafak Gazetesi olarak yayın hayatına başladığımız ilk günden itibaren ülkemizde demokrasinin tüm kurumları ile yerleşmesi, milli irade ve değerlerimizin hâkim olması için tüm gücümüzle çalıştık. Bu ülkenin geleceğinin derin sularda boğulup gitmemesi için çaba sarf ettik. Fırtınalı günlerde sığınılacak bir liman olduk. Bugüne kadar ülkemize yapmış olduğumuz katkıyı bundan sonra da okurlarımızın desteği ile sürdürmeye devam edeceğiz. Her gün Yeni Şafak’la yeni bir umut olacak.

Yeni Şafak

Popular tracks