
این دود سرشت ابر بر پشت 
هنگام که نیل چشم دریا 
از خشم به روی میزند مشت 
زان دیر سفر که رفت از من 
غمزه زن و عشوه ساز داده 
دارم به بهانه های مانوس 
تصویری از او بر گشاده 
لیکن چه گریستن چه طوفان؟
خاموشی شبی است هر چه تنهاست 
مردی در راه میزند نی 
و آواش فسرده بر می آید 
تنهای دگر منم که چشمم 
طوفان سرشک می گشاید 
 هنگام که گریه می دهد ساز 
این دود سرشت ابر بر پشت 
هنگام که نیل چشم دریا 
از خشم به روی می زند مشت

مهدیه محمدخانی--گریه می دهد ساز

بعد از سکوت
‏در بیان آنچه قابل گفتن نیست
‏هیچ چیز به پای "موسیقی"نمی رسد...

مهدیه محمدخانی--گریه می دهد ساز

Osedagat