| چکامه |

Declamation

Hanoz teshne am

Shamloo

شاملو

کلام‌

Maestro Shamlou

Ebrahim Monsefi - Deklame Ghazal Hafez 2

Faramarz Aslani - Sedayam Kon

 این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم
 شب های رفته را بیاد بیآوریم
آرام و با پچ پچ برای یک دیگر از طعم کهن مرگ بگوییم
همه ی هفته در خانه را
ببندیم
 برای یک دیگر اعتراف کنیم
 که در جوانی کسی را دوست داشته ایم
که اکنون سوار بر درشکه ای مندرس
در برف مانده است
 نه
 باید دیگر همین امروز
در چاه آب خیره شد درشکه ی مانده در برف را
باید فراموش کنیم
هفته ها راه است تا به درشکه ی مانده در
برف برسیم
 ماه ها راه است تا به گلهای بنفشه برسیم
گلهای بنفشه را در شبهای رفته بشناسیم
ما نخواهیم توانست با هم مانده ی عمر را
 در میان کشتزاران برویم
اما من تنها
گاهی چنان آغشته از روز می شوم
 که تک و تنها
 در میان کشتزاران می دوم
و در
آستانه ی زمستان
 سخن از گرما می گویم
من چندان هم
برای نشستن در کنار گلهای بنفشه
بیگانه و پیر نیستم
هفته ها از آن روزی گذشته است
که درشکه ی مندرس در برف مانده بود
 مسافران
که از آن راه آمده اند
 می گویند
 برف آب شده است
 هفته ها است
 در آن خانه ای که صحبت از مرگ می گفتیم
 آن خانه
 در زیر آوار گلهای اقاقیا
 گم شده است
مرا می بخشید
که باز هم
 سخن از
 گلهای بنفشه گفتم
گاهی تکرار روزهای
 گذشته
 برای من تسلی است
مرا می بخشید

این که ما تا سپیده سخن از گل های بنفشه بگوییم / شعر وصدای احمدرضا احمدی

چه فكر مي‌كني؟
كه بادبان شكسته زورق به گل نشسته‌اي ست زندگي؟
در اين خراب ريخته كه رنگ عافيت ازو گريخته،
به بن رسيده راه بسته‌اي ست زندگي؟

چه سهمناك بود سيل حادثه، كه همچو اژدها دهان گشود
زمين و آسمان زهم گسيخت، ستاره خوشه خوشه ريخت
و آفتاب در كبود دره‌هاي آب غرق شد‎.‎
هوا بد است، تو با كدام باد مي‌روي؟
چه ابر تيره‌اي گرفته سينه‌ي تو را
كه با هزار سال بارش شبانه‌روز هم، دل تو وا نمي‌شود‏‎ .‎

تو از هزاره‌هاي دور آمدي، در اين دراز ناي خون فشان
به هر قدم نشان نقش پاي توست
دراين درشتناك ديو لاخ
ز هرطرف طنين گام‌هاي رهگشاي توست
بلند و پست اين گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ي وفاي توست
به گوش بيستون هنوز، صداي تيشه‌هاي توست‎ .‎
چه تازيانه‌ها كه با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها كه از تو گشت سربلند
زهي شكوه قامت بلند عشق، كه استوار ماند در هجوم هر گزند‎ .‎
نگاه كن، هنوز آن بلند دور،
آن سپيده، آن شكوفه‌زار انفجار نور، كهرباي آرزوست
سپيده‌اي كه جان آدمي هماره در هواي اوست‎ .‎
به بوي يك نفس در آن زلال دم زدن‏

سزد اگر هزار بار، بيفتي از نشيب راه و باز
رو نهي بدان فراز‎.‎

چه فكر مي‌كني؟ جهان چو آبگينه‌ي شكسته‌اي ست
كه سرو راست هم دراو شكسته مي‌نمايدت‎ .‎
چنان نشسته كوه در كمين دره هاي اين غروب تنگ
كه راه، بسته مي‌نمايدت‎ .‎

زمان بي‌كرانه را، تو با شمار گام عمر ما مسنج‏
به پاي او دمي ست اين درنگ درد و رنج‎ .‎

به سان رود، كه در نشيب دره سر به سنگ مي‌زند، رونده باش‎ .‎
اميد هيچ معجزي ز مرده نيست ، زنده باش‎ ...‎

Houshang Ebtehaj_Zendeh bash

احمد شاملو - روزگار غریبیست نازنین

احمد شاملو (زادهٔ ۲۱ آذر ۱۳۰۴؛ ۱۲ دسامبر ۱۹۲۵، در خانهٔ شمارهٔ ۱۳۴ خیابان صفی‌علیشاه - در تهران، درگذشتهٔ ۲ مرداد ۱۳۷۹؛ ۲۴ ژوئیه ۲۰۰۰ در شهرک دهکده، فردیس کرج) شاعر، نویسنده، فرهنگ‌نویس، روزنامه‌نگار، پژوهشگر، مترجم ایرانی و از مؤسسان و دبیران کانون نویسندگان ایران در قبل و بعد از انقلاب بود. آرامگاه او در امامزاده طاهر کرج واقع شده است. در دوره‌ای از جوانی شعرهای خود را با تخلص الف. بامداد و الف.صبح منتشر می‌کرد. سرودن شعرهای آزادی‌خواهانه و ضد استبدادی، عنوان شاعر آزادی ایران را برای او به ارمغان آورده است. شهرت اصلی شاملو به خاطر سرایش شعر است که شامل گونه‌های مختلف شعر نو و برخی قالب‌های کهن نظیر قصیده و نیز ترانه‌های عامیانه‌ می‌شود. شاملو در سال ۱۳۲۶ با نیما یوشیج ملاقات کرد و تحت تأثیر او به شعر نو (که بعدها شعر نیمایی هم نامیده شد) روی آورد، اما برای نخستین بار در شعر «تا شکوفهٔ سرخ یک پیراهن» که در سال ۱۳۲۹ با نام «شعر سفید غفران» منتشر شد وزن را رها کرد و به‌ صورت پیشرو سبک نویی را در شعر معاصر فارسی شکل داد. از این سبک به شعر سپید یا شعر منثور  یا شعر شاملویی یاد کرده‌اند. تنی چند از منتقدان ادبی او را موفق‌ترین شاعر در سرودن شعر منثور می‌دانند. شاملو علاوه بر شعر، فعالیت‌های مطبوعاتی، کارهای تحقیق و ترجمهٔ شناخته‌شده‌ای دارد. مجموعهٔ کتاب کوچهٔ او بزرگ‌ترین اثر پژوهشی در باب فرهنگ عامهٔ مردم ایران( با تمرکز بر فرهنگ تهران) می‌باشد. آثار وی به زبان‌های: سوئدی، انگلیسی، ژاپنی، فرانسوی، اسپانیایی، آلمانی، روسی، ارمنی، هلندی، رومانیایی، فنلاندی، کردی و ترکی∗ ترجمه شده‌است.


سروده و دکلمه: احمد شاملو
 ترانه‌خوان: داریوش اقبالی
 آهنگ ترانه: بابک افشار

دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.

               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.

               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.

               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

روزگارِ غریبی‌ست، نازنین - احمد شاملو

از  نوک  مژگان  میزنی  تیرم چند ...

دنگ شـو  -  نـوک مـژگـان

سروده‌ ای از: مارگوت بیکل
 ترجمه و صدای: احمد شاملو


برآنم که زندگی کنم

من غلام قمرم - شاملو

خســــــــــرو شکیبایی - پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنیست

توسط کانال ساند کلود پسرکبریت فروش.امیــد

پـــرویزپرستویی ،یـــادت هست بابایی؟

آب و آبي

 با تو مي جوشد

 آسمان

 يا هر چه دريايي است

 سبز و سوري

 با تو مي رويد

 زمين

 يا هر چه زيبايي است

 ارغنون و عشق

 با تو مي ماند

 لحن دل

 يا آنچه ليلايي است

 مهر و مينو

 با تو مي تابد

 آنچه روشن

 آنچه رويايي است

 ...

 چشم مي چرخد تو را و باغ مي چرخد

 من نمي گويم

 خيل شب بوهاي شادابي كه مي چرخند و مي جوشند و مي رويند

 مي گويند:

 "در چه چشمي"

 "با چه آييني"

 "چنين آيينه آرايي است"

 من نمي دانم تو را آنسان كه بايد گفت

 من نمي گويم

 از تو گفتن

 پاي دل در گل

 بالهاي شعر من در بند

 من نمي گويم

 خيل بارانهاي بارآور كه مي بارند و مي پويند و مي جويند مي گويند:

 "تا نفس باقي است " زيبا

 "فرصت چشمت تماشايي است"

 

ziba

شیرین مهبد: با من از یگانگی حرف بزن

با من از خوشه گندم
با من از امید مردم
با من از جنگل و دریا
با من از خورشید فردا
با من از یگانگی حرف بزن
با من از جوانه بودن 
نفس یک ترانه بودن
با من از شکوفه دادن در سحر گاه شکفتن
با من از یگانگی حرف بزن
با من از ستاره باران در شب سرد زمستان
بگو از سرود یاران 
در دل وحشت زندان
با من از سپیده و دار 
با من از لحظه دیدار
بگو از زمزمه باد 
در شب بیداد و فریاد
بگو از اوج غریو یک صدا
که رها می شود از گلوی ما
با من از یگانگی حرف بزن


ba-man-az-yeganegi-harf-bezan

یانیس- ریتسوس- احمد- شاملو

دوشيزگان ِ تگرگ

دوشيزه‏گان ِ تگرگ
در كناره
در كار ِ گرد آوردن نمك‏اند.
آنان، از آن سان خميده‏پشت
قادر به رؤيت دريا نيستند.

زورقى با بادبان سپيد
از پهنه‏ى دريا به جانب ايشان اشارتى مى‏كند.
دوشيزه‏گان
او را نمى‏بينند
و زورق
از اندوه
به تيره‏گى درمى‏نشيند.

taraneh-hAye-mihan- talkh

زیبا !

زیبا هوای حوصله ابری است ...

چشمی از عشق ببخشایم تا رو به آفتاب بشوید

دلتنگی مرا

 زیبا

هنوز عشق

در حول و حوش چشم تو می چرخد

از من مگیر چشم!

دست مرا بگیر و کوچه های محبت را با من بگرد!

یادم بده چگونه بخوانم تا عشق در تمامی دلها معنا شود

یادم بده چگونه نگاهت کنم که طری بالایت درتندباد عشق نلرزد

زیبا هوای حوصله ابریست  -  خسرو شکیبایی

سفرنامه ی شاملو که در آمریکا قسمتی از آن را خواند

قسمتی از سفرنامه ی شاملو

خسرو شکیبایی - آفتاب میشود - شعر از فروغ فرخزاد

نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد
چه خواهش‌ها در این خاموشیِ گویاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو، چشم و دلت گوش و زبان دارد
بیا تا آنچه از دل می‌رسد بر دیده بنشانیم
زبان‌بازی به حرف و صوت، معنی را زیان دارد
چو هم پرواز خورشیدی مكن از سوختن پروا
كه جفتِ جانِ ما در باغِ آتش آشیان دارد
الا ای آتشین پیكر بر آی از خاك و خاكستر
خوشا آن مرغِ بالاپر كه بالِ كهكشان دارد
زمان فرسود دیدم هرچه از عهدِ ازل دیدم
زهی این عشقِ عاشق‌كش كه عهدِ بی زمان دارد
ببین داسِ بلا ای دل مشو زین داستان غافل
كه دستِ غارتِ باغ است و قصدِ ارغوان دارد
درون‌ها شرحه شرحه‌ست از دم و داغ جدایی ها
بیا از بانگِ نی بشنو كه شرحی خون فشان دارد
دهانِ سایه می‌بندند و باز از عشوه عشقت
خروشِ جانِ او آوازه در گوشِ جهان دارد

نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد

موسیقی از گروه |پالت| برای نمایش

«روایت ناتمام یک فصل معلق»

نویسنده و کارگردان: هومن سیدی
مشاور کارگردان:حبیب رضایی

بازیگران:
باران کوثری
هومن سیدی
آزاده صمدی
هوتن شکیبا
نوید محمدزاده
امیر جدیدی
نفیسه میرشمسی

______________

"صدا برداری" و "میکس" : صادق تسبیحی

"استودیو اورفه"



(Don't Go, Stay …) نرو، بمان ...

بگذارید این وطن دوباره وطن شود

Ahmad shamlouاحمد شاملو

01 - Khosrow Shakibaee - Karen Homayounfar - Do Bazargan

(خشایار اعتمادی - من و تو ، درخت و بارون (شعرازاحمد شاملو

«فراقی»

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمونِ تلخِ زنده به گوری! 
چه بی تابانه تو را طلب می كنم ! 
بر پشت سمندی 
گوئی 
نوزین 
كه قرارش نیست. 
و فاصله 
تجربه ئی بیهوده است.

بوی پیراهنت، 
این جا 
و اكنون . -

كوه ها در فاصله 
سردند

دست 
در كوچه و بستر 
حضور مأنوس دست تو را می جوید، 
و به راه ْ اندیشیدن 
یأس را 
رج می زند 
بی نجوای انگشتانت 
فقط .- 
و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو (فروردین ۱۳۵۴ - رُم، ایتالیا)

******************************************

«شبانه »

شانه ات مجابم میكند 
در بستری كه عشق 
تشنگی است

زلال شانه هایت 
همچنانم عطش می دهد 
در بستری كه عشق 
مجابش كرده است

احمد شاملو (اردیبهشت ۱۳۵۴)


Ahmad Shamlou-احمد شاملو

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست-محمد علی بهمنی-دکلمه رضا پیربادیان


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

آن که می گوید دوستت می دارم
خنیاگر غمگینی است
که آوازش را از دست داده است
ای کاش 
عشق را
زبان سخن بود
هزار کاکلی شاد
در چشمان تو
هزار قناری خاموش
در گلوی من
عشق را
ای کاش 
زبان سخن بود
آن که می گوید
دوستت می دارم
دل اندوهگین شبی است
که مهتابش را می جوید
هزار آفتاب خندان 
در خرام توست
هزار ستاره گریان 
در تمنای من
عشق را
ای کاش 
زبان سخن بود

Ahmad Shamlou-احمد شاملو

Music