[Ρεφρέν:]
Στου χρόνου το μετερίζι, με σημάδι στο κορμί,
ψάχνω λόγο και ρίζα, πριν να γίνω προσευχή.
Μ’ ένα δάκρυ που δεν βγήκε κι ένα φως που δεν έχει σβηστεί,
τραγουδώ για ’κείνη τη μέρα που με ρίξαν στη γη.

[Κουπλέ 1:]
Μες στου μαιευτή το θάλαμο, με σκεπάσαν σιωπές,
δυο φωνές να με τραβάνε απ’ τα πρώτα μου χτες.
Μια γυναίκα μ’ ένα βλέμμα, σαν να κράταγε φωτιά,
κι ένας ίσκιος που αργά μ’ έσερνε στη μοναξιά.

[Κουπλέ 2:]
Στου νηπίου μου το στόμα, δεν χωρούσαν οι κραυγές,
μα η ψυχή μου κατεχόταν από μυστικές πληγές.
Με τελετές και με τάματα, με σκιές και με σιωπές,
μοναχά η μνήμη αρνήθηκε να φορέσει τις στολές.

[Ρεφρέν:]
Στου χρόνου το μετερίζι, με σημάδι στο κορμί,
ψάχνω λόγο και ρίζα, πριν να γίνω προσευχή.
Μ’ ένα δάκρυ που δεν βγήκε κι ένα φως που δε έχει σβηστεί,
τραγουδώ για ’κείνη τη μέρα που με ρίξαν στη γη.

[Κουπλέ 3:]
Και σαν βγήκα απ’ το κορμί μου, φως με τύλιξε βαρύ,
κάτι σαν πρόσωπο δικό μου, που ’χε όψη καθαρή.
Δεν ήταν ούτε άγγελος, ούτε κάποιος από ‘κει,
ήμουν εγώ στο μέλλον, με καρδιά που δεν πενθεί.

[Κουπλέ 4:]
Κι όσα ζήσαν οι σκεπτόμενοι, σε εικόνες μου φανήκαν,
οι φωτιές του Αρμαγεδώνα μέσα μου αναπηδήσαν.
Μα το φως ήταν ασπίδα και η αλήθεια οδηγός,
και το ψέμα μες στα βάθη, έμεινε άλαλος κουτός.

[Ρεφρέν (τελικό):]
Στου χρόνου το μετερίζι, μ’ ένα τραύμα σαν κρασί,
πίνω μνήμη και ελπίδα, για να μείνω ζωντανός.
Μην ξεχνάς — από του κόσμου τη σκιά και τη ντροπή,
γεννιέται ο άνθρωπος που αρνιέται να χαθεί.

Στου Χρονου το Μετερίζι

Aethervox_Artist