راه دوم راهی است که به سرزمین ما می‌رسد. 

من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم...

کجا؟ هر جا که اینجا نیست

بیا ره توشه برداريم قدم در راه بگذاريم، به سوي سرزمينهايي كه ديدارش بسان شعله ي آتش دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار نه اين خوني كه دارم پير و سرد و تيره و بيمار

به سوی پهن دشت بی خداوندیست، که با هر جنبش نبضم هزاران اخترش پژمرده و پرپر به خاک افتند 😔

نجوا...

آواز رویا (رضوان زادهوش
از ساخته‌های حبیب‌الله بدیعی

ترانه محلی شیرازی با صدای رویا

باز هوای وطنم ، وطنم آرزوست
تکیه به کنعان زدنم ، زدنم آرزوست 

هجرت گل را چه کنم ، چه کنم ای صبا
برگ گلی زان چمنم ، چمنم آرزوست

چون که مشابه به رخت گشته گل
رفتن باغ ارمم ، ارمم آرزوست

چون که مشابه به لبت شد عقیق
رفتن ملک یمنم ، یمنم آرزوست

باز هوای وطنم ، وطنم آرزوست
تکیه به کنعان زدنم ، زدنم آرزوست

توبه ز می کردم و آمد بهار
ساقی توبه شکنم آرزوست

شیشه به دست گیر و بیا ساقیا
ساقی شیشه شکنم آرزوست

باز هوای وطنم ، وطنم آرزوست
تکیه به کنعان زدنم ، زدنم آرزوست

Lotfi - Baz Havaye Vatanam Arezoost - باز هوای وطنم آرزوست

دوبیتی‌ها از باباطاهر
سنتور پرویز مشکاتیان
از آلبوم قاصدک

غم عشقت به هر کس گفتنی نی

آنکه فادِه تی دیمَه، رَنگ اُمید وبیمَه، خوانِه تی مِهرلیمه 
کی ایسه کی ایسه کی ایسه 
آنکه دِهِه تی جانَ ، مَستی بهارانَ، لسّی خمارانَ 
کی ایسه کی ایسه کی ایسه 
هی هی تو مگو هیسّ، گِل کی ایسه، راز چیسَه 
گیرم بزنی تَمّه، دانَمَه، خوانَمه 
آنکه فادِه تی دیمَه، رَنگ اُمید وبیمَه، دانه تی فند و لیمه 
کی ایسه کی ایسه کی ایسه
آنکه دِهِه تی جانَ ، مَستی بهارانَ، لسّی خمارانَ 
کی ایسه کی ایسه کی ایسه

ترانه: جهانگیر سرتیپ پور
آهنگساز: کریستوف رضایی
خواننده: روزبه رخشا

What's The Time in Your World? | ترانه کی‌ایسه | HQ

دشتستانی - آواز محمدرضا شجریان و دوتار عثمان محمدپرست

ای دهانت باغ ها ..

victory

بازخوانی غزلیات شمس ،آنکه بی باده کند جان مرا مست کجاست؟

آسمون

تنظیم موسیقی: کامبیز روشن‌روان
پیانو: اردشیر روحانی
صدای: مینو جوان
 (کانون پرورش فکری ۱۳۵۵)
مو چطو از چوبِ خُشک نعنا بچینُم
مو چطو بی دلبرم تنها نشینُم
آسمون به اون گپی، گوشه‌ش نوشته
هرکی یارش خوشگله، جاش تو بهشته
آی شیرین جونم، آی شیرین عُمرُم
گر بخوای بوسُم ندی، به زور می‌سونُم
بلال‌و بلالُم سی خودت لیلی
کردی کبابُم سی خودت لیلی

ای خدا از قلبِ ما گر او خبر شه
ای خدا گر شام ما یک‌دم سحر شه
آسمون به اون گپی، گوشه‌ش نوشته
هرکی یارش خوشگله، جاش تو بهشته
آی شیرین جونم، آی شیرین عُمرُم
گر بخوای بوسُم ندی، به زور می‌سونُم
بلال‌و بلالُم سی خودت لیلی
کردی کبابُم سی خودت لیلی

Asemoon-آسمون

محبوب من

بسان رهنورداني كه در افسانه ها گويند 
گرفته كولبار زاد ره بر دوش 
فشرده چوبدست خيزران در مشت 
گهي پر گوي و گه خاموش
در آن مهگون فضاي خلوت افسانگيشان راه مي پويند 
ما هم راه خود را مي كنيم آغاز 

سه ره پيداست 
نوشته بر سر هر يك به سنگ اندر 
حديقي كه ش نمي خواني بر آن ديگر 

نخستين: راه نوش و راحت و شادي 
به ننگ آغشته ، اما رو به شهر و باغ و آبادي 
دوديگر: راه نميش ننگ، نيمش نام 
اگر سر بر كني غوغا، و گر دم در كشي آرام 
سه ديگر: راه بي برگشت، بي فرجام 

من اينجا بس دلم تنگ است 
و هر سازي كه مي بينم بد آهنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي برگشت بگذاريم 
ببينيم آسمان هر كجا آيا همين رنگ است ؟

تو داني كاين سفر هرگز به سوي آسمانها نيست 
سوي بهرام، اين جاويد خون آشام 
سوي ناهيد، اين بد بيوه گرگ قحبه‌ي بي‌غم 
كه مي‌زد جام شومش را به جام حافظ و خيام 
و مي‌رقصيد دست افشان و پاكوبان بسان دختر كولي 
و اكنون مي‌زند با ساغر مك نيس يا نيما 
و فردا نيز خواهد زد به جام هر كه بعد از ما

سوي اينها و آنها نيست 
به سوي پهندشت بي خداوندي ست 
كه با هر جنبش نبضم 
هزاران اخترش پژمرده و پر پر به خاك افتند 

بهل كاين آسمان پاك 
چرا گاه كساني چون مسيح و ديگران باشد 
كه زشتاني چو من هرگز ندانند و ندانستند كآن خوبان 
پدرشان كيست ؟
و يا سود و ثمرشان چيست ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
به سوي سرزمينهايي كه ديدارش 
بسان شعله ي آتش 
دواند در رگم خون نشيط زنده ي بيدار 
نه اين خوني كه دارم ، پير و سرد و تيره و بيمار 
چو كرم نيمه جاني بي سر و بي دم 
كه از دهليز نقب آساي زهر اندود رگهايم 
كشاند خويشتن را، همچو مستان دست بر ديوار 
به سوي قلب من، اين غرفه ي با پرده هاي تار 
و مي پرسد، صدايش ناله اي بي نور:
كسي اينجاست ؟
هلا ! من با شمايم، هاي ! ... مي پرسم كسي اينجاست ؟
كسي اينجا پيام آورد ؟
نگاهي، يا كه لبخندي ؟
فشار گرم دست دوست مانندي ؟

و مي‌بيند صدايي نيست،
نور آشنايي نيست،
حتي از نگاه 
مُرده اي هم رد پايي نيست 

صدايي نيست الا پت پت رنجور شمعي در جوار مرگ 
ملول و با سحر نزديك و دستش گرم كار مرگ 
وز آن سو مي‌رود بيرون،
به سوي غرفه اي ديگر 
به اميدي كه نوشد از هواي تازه ي آزاد 
ولي آنجا حديث بنگ و افيون است
از اعطاي درويشي كه مي خواند:
جهان پير است و بي بنياد،
ازين فرهادكش فرياد 

وز آنجا مي‌رود بيرون، به سوي جمله ساحلها 
پس از گشتي كسالت بار 
بدان سان باز مي‌پرسد سر اندر غرفه‌ي با پرده هاي تار:
كسي اينجاست؟
و مي‌بيند همان شمع و همان نجواست 

كه مي‌گويد بمان اينجا ؟
كه پرسي همچو آن پير به درد آلوده‌ي مهجور 
خدايا به كجاي اين شب تيره بياويزم قباي ژنده ي خود را ؟

بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بگذاريم 
كجا ؟
هر جا كه پيش آيد 
بدانجايي كه مي گويند خورشيد غروب ما 
زند بر پرده ي شبگيرشان تصوير 
بدان دستش گرفته رايتي زربفت و گويد: زود 
وزين دستش فتاده مشعلي خاموش و نالد دير 

كجا؟
هر جا كه پيش آيد 
به آنجايي كه مي‌گويند 
چو گل روييده شهري روشن از درياي تر دامان 
و در آن چشمه‌هايي هست 
 كه دايم رويد و رويد گل و برگ بلورين بال شعر از آن 
و مي نوشد از آن مردي كه مي‌گويد:
چرا بر خويشتن هموار بايد كرد رنج آبياري كردن باغي 
كز آن گل كاغذين رويد؟

به آنجايي كه مي گويند روزي دختري بوده ست 
كه مرگش نيز چون مرگ تاراس بولبا 
نه چون مرگ من و تو ، مرگ پاك ديگري بوده ست 

كجا؟
هر جا كه اينجا نيست 
من اينجا از نوازش نيز چون آزار ترسانم 
ز سيلي زن، ز سيلي خور 
وزين تصوير بر ديوار ترسانم 
درين تصوير
عمر با تازيانه شوم و بي‌رحم خشايرشا
زند ديوانه وار، اما نه بر دريا 
به گرده ي من، به رگهاي فسرده ي من 
به زنده ي تو، به مرده ي من 

بيا تا راه بسپاريم 
به سوي سبزه زاراني كه نه كس كشته، ندروده 
به سوي سرزمينهايي كه در آن هر چه بيني بكر و دوشيزه ست 
و نقش رنگ و رويش هم بدين سان از ازل بوده 
كه چونين پاك و پاكيزه ست

به سوي آفتاب شاد صحرايي
كه نگذارد تهي از خون گرم خويشتن جايي
و ما بر بيكران سبز و مخمل گونه ي دريا 
مي‌اندازيم زورقهاي خود را چون كل بادام 
و مرغان سپيد بادبانها را مي آموزيم 
 كه باد شرطه را آغوش بگشايند 
و مي‌رانيم گاهي تند ، گاه آرام 

بيا اي خسته خاطر دوست!
اي مانند من دلكنده و غمگين 
من اينجا بس دلم تنگ است 
بيا ره توشه برداريم 
قدم در راه بي فرجام بگذاريم

چاووشی - اخوان ثالث

با سلام خدمت همه افرادی که من را می شناسند رمانیکه این دکلمه ها به دستم رسید حرفی که سال ها درون من حبس شده بود را شعرهای سهراب و صدای گرم خسرو پر کرد و من فقط مبهوتانه به آن گوش فرا می دادم  بغضی عجیب تمام وجودم را فرا می گرفت امیدوارم با  گوش فرا دادن به این آهنگ به ژرفای عشق سفر کنید

دکلمه های خسرو شکیبایی از شعرهای سهراب سپهری و حرف دل جوانان دیروز و جوانان امروز

ساز و آواز: درآمد ماهور - گشایش - حصار - خاوران - بسته‌نگار
محمدرضا شجریان
داریوش پیرنیاکان
جمشید عندلیبی


غزل حافظ

خوش است خلوت اگر یار یار من باشد/	نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد
من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم/	که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد
روا مدار خدایا که در حریم وصال/	رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد
همای گو مفکن سایه شرف هرگز/	در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد
بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل/	توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد
هوای کوی تو از سر نمی‌رود آری/	غریب را دل سرگشته با وطن باشد
به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ/	چو غنچه پیش تواش مهر بر دهن باشد

سرو چمان-ساز و آواز، خوش است خلوت

Arrangement & Vocal: Hani Niroo 
Alireza Karimi: Sound design

در فکر تو بودم

محبوبم, مرا ببخشید که اینهمه شما را دوست دارم

آهنگ آذربایجان
آهنگساز:استاد روح ا... خالقی
ترانه:استاد رهی معیری
پیانو :بهرام دهقانیار
آواز:کاوه دیلمی

اجرای خصوصی در منزل خودم سال 1365

آهنگ آذربایجان - اجرای خصوصی

مرا گویی که‌رایی؟ من چه دانم
چنین مجنون چرایی؟ من چه دانم
مرا گویی بدین زاری که هستی؟
به عشقم چون برآیی؟ من چه دانم
منم در موج دریاهای عشقت
مرا گویی کجایی؟ من چه دانم
مرا گویی به قربان‌گاه جان‌ها
نمی‌ترسی که آیی؟ من چه دانم
شبی بربود ناگه شمس تبریز
ز من یکتا دو تایی؟ من چه دانم 
(مولوی)

استاد شهرام ناظری - من چه دانم

وَيَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ ...

چاووشی - اخوان ثالث

afshari_2000_3

Recent comments

SUN

raha

Nastaran

sadafashk

Related tracks