در روزهای به هم پیوستن و برخاستن بخش‌های گوناگون طبقه‌ی کارگر قطعه‌ی «یاد» را از گروه هنری ۱۹ بهمن منتشر می‌کنیم. آن زمان که این قطعه به دست ما رسید هنوز خبری از اعتصاب سراسری کارگران پیمانی نفت نبود و رفقای گروه ۱۹ بهمن خواسته بودند این قطعه در سالگرد ۸ تیر، در سالگرد به خاک افتادن حمید اشرف در مهرآباد جنوبی منتشر شود تا نشانی باشد از وفاداری به سنت مبارزه‌ای رهایی‌بخش که گروه هنری ۱۹ بهمن تلاش خواهد کرد امتداد آن باشد در موسیقی کلاسیک ایران. در این میان اما شوری بر پا شد، بخش‌های مختلف طبقه‌ی کارگر روزانه دست از کار می‌کشند، کارگران پیمانی نفت بی‌هراس از اخراج محل کار را ترک می‌کنند. بازنشستگان بخش‌های مختلف هم‌چنان به خیابان می‌آیند. کارگران شهرداری‌ها اعتصاب می‌کنند. کشاورزان عاصی به نمادهای قدرت حاکم در سازمان‌های آب هجوم می‌برند. کشمکش در هفت‌تپه هم‌چنان و هر روزه در جریان است. کارگران راه‌آهن و مخابرات، رانندگان کامیون و معلمان کارنامه‌سبز، بازنشستگان هما و فولاد همه و همه در کار اعتصاب و اعتراض و تجمعند. در حالی که سرمایه‌داری حاکم هار و درنده‌خو می‌تازد و طرفداران نظم سرمایه در «اپوزیسیون» هم‌چنان چشم به کشاکش میان دولت‌ها و پارلمان‌ها و سناتورها دوخته‌اند، زحمتکشان به نیروی خویش در برابر ستم ایستاده‌اند. آنها که در ۸ تیر ۱۳۵۵ خانه‌ی مهرآباد جنوبی را محاصره کردند و یازده گرد دلیر چریک فدایی خلق را به خاک کشیدند، گمان برده بودند ایده‌ی رهایی و برابری را با بدن‌های مشبک کشته‌گانِ آن روز دفن می‌کنند. در روزهای بعد از آن کشتار اما ده‌ها هسته از گوشه گوشه‌ها رویید. کار ناتمام روز ۸ تیر را با کشتار بی‌حساب، حاکمان جمهوری تمام کردند. ایده‌ی رهایی اما ماند تا همین ۸ تیر ۱۴۰۰، حتا اگر به همان نام خوانده نشود، با همین نام فراموش‌شده در رزم هر روزه برمی‌خیزد. در قامت آنها که به آن آرمان، به آن نبرد وفادار مانده‌اند. تا اینجای راه را با خیل شهدایمان پیموده‌ایم و ادامه‌ی راه را خواهیم رفت. گروه هنری ۱۹ بهمن تمنای احیای سنتی در موسیقی‌ای است که به تاراج رفته و به کالای مناسب مصرف در بازار سرمایه تبدیل شده است، تمنای احیای موسیقی‌ای که مطیع نیست، می‌رزمد و چه زمانی مناسب‌تر برای انتشار آن در روزهایی که چشم‌ها با حیرت و تحسین به طبقه‌ای دوخته شده است که رهایی آن موجب رهایی همه‌گان خواهد شد، به پرولتاریا.
در مورد این قطعه و گروه هنری ۱۹ بهمن در این آدرس بخوانید:
http://manjanigh.com/?p=4352

یاد | گروه هنری ۱۹ بهمن

Ayda Shamloo - Talafi

Recluse Without You

Recluse Without You - Sahra - Fouad Samiei

بداهه نوازی در آواز دشتی
 
آواز : مجتبی فضیلت خواه
 
سه تار : سهیل اخلاقی

شعر : سایه

چه فکر می کنی

که بادبان شکسته، زورق به گل نشسته ای است زندگی

که در این خراب ریخته

که رنگ عافیت از او گریخته

به بن رسیده، راه بسته ایست زندگی

چه سهمناک بود سیل ِ حادثه

که همچو اژدها دهان گشود

زمین و  آسمان ز هم گسیخت

ستاره خوشه خوشه ریخت

و آفتاب

در کبود دره های آب غرق شد

هوا بد است

تو با کدام باد می روی

چه ابر تیره ای گرفته سینه ی تو را

که با هزار سال بارش ِ شبانه روز هم

دل ِ تو وا نمی شود

تو از هزاره های دور آمدی

در این درازنای خون فشان

به هر قدم نشان ِ نقش پای توست

در این درشت نای دیو لاخ

ز هر طرف طنین ِ گام های ره گشای توست

بلند و پست این گشاده دامگاه ِ ننگ و نام

به خون نوشته نامه ی وقای توست

به گوش بیستون هنوز

صدای تیشه های توست

چه تازیانه ها که با تن ِ تو ناب ِ عشق آزمود

چه دارها که از تو گشت سربلند

رهی که کوی قامت ِ‌ بلند عشق

که استوار ماند در هجوم هر گزند

نگه کن، هنوز آن بلند ِ دور

آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور

کهربای آرزوست

سپیده ای که جان ِ آدمی هماره در هوای اوست

به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن

سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب ِ راه و باز

رو نهی بدان فرار

چه فکر می کنی

جهان چو آبگینه ی شکسته ایست

که سرو راست هم درو

شکسته می نماید

چنان نشسته کوه

در کمین ِ‌ این غروب

که راه

بسته می نماید

زمان ِ بی کرانه را با شمار گام ِ‌ عمر ما مسنج

به پای او دمی ست این درنگ ِ درد و رنج

بسان ِ رود که در نشیب دره سر به سنگ می زند

دونده باش

امید هیچ معجزی، ز مرده نیست

زنده باش


بداهه نوازی سه تار و آواز در مایه دشتی

لنگستن هیوز ترجمه و دکلمه احمد شاملو

Ahmad Shamloo

Download: t.me/arminebrahimi1

مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس
که نمی‌دونم باش چی‌کار کنم
قطعه‌های پلکانو دارم 
نمی‌تونم رو هم سوار کنم

مثِ کسی که نفت پیدا کرده
اما رو یه سیاره‌ی دیگه
یا شاعری که رازِ بودنو 
به یه زبانِ مُنقرض می‌گه

توو این هزارتووها جلو میرم
با چشمایی که خوااب می‌بینن
بدبختانه واقعیت‌ها رُ 
با پلکای کتااب می‌بینن

صاحبِ حجمی از خلاقیت 
ملبس به جین و بِلَک تی‌شرت
با یه ماگِ سَر پُر از کافئین 
در حلقه‌یِ گفت‌وگوهای چِرت

باورمو هر روز می‌سنجم
به افتضاحِ مُطلقِ هستی
به منطقِ لَنگِ لَقِ رفیق 
در تاکسیای جهلِ دربستی

توو بدنی که پوسیده می‌شه 
گُنجایشِ مشکوکِ چَن حدس‌ام
مالیخولیا وار خوشحالم 
از جمع‌و‌ضربِ حُسنِ هر نقص‌ام

ابهاممو ابراز می‌کنم 
به معنیِ موجودِ توو چیزا
به ایده‌آلیستیِ زنده‌بودن 
که منو سَر دُئونده تا حالا

به خیلی از بارونا بدبینم 
وقتی کسی لای کارتُن خوابه
چه نفعی توو تفسیر می‌شه دید؟
از این حقیقت که انتخابه

خودباوریمو سخت می‌فهمم 
که سُسته مثلِ یه صف توو سرما
توو این هزارتووها جلو میرم 
با بپر بپر کردنِ درجا

فکرای نو توی سرم دارم 
اما همه می‌خوان تکرار کنم
ذهنم مثِ یه معدنِ طلاس 
که کاش می‌شد ازش فرار کنم

***

The Not-so-Important Death of a Poet
With a thousand ideas in my mind,
 it's like a gold mine I don't know what to do with
I have the parts to build a stairway,
 and yet I'm helplessly trying

Like someone who has found oil in his land,
 but it's on another planet
Or a poet who writes about the secret behind life,
 but in an extinct language

I walk through the labyrinth,
 with these sleepy daydreaming eyes
Eyes that see the world through these illusionary lens

The owner of much wisdom and talent,
 dressed in jean and a black shirt
With a mug full of caffeine, 
surrounded with pointless conversations

I reconsider my beliefs day after day,
 in this absolute mess of a universe
All with the illogical nature of these friends,
 sitting in these god-forsaken cabs

In a body which is rotting away,
 I'm a man of peculiar suspicions 
I'm happy in a quite melancholic way; 
The result of all the wrong equations

I express all my ambiguities to the meaning of all things lonely
To the idealistic way of life,
 which has had me wrapped aroud its fingers

I'm too cynical about the rain,
 when there's someone sleeping out there in boxes
What good does interpretation do? 
from this truth that's our only choice

I hardly know how to have high self-esteem,
 something which is shakey in these cold street queues
I walk through these labyrinths, 
with idle jumps right where I'm standing

Thoughts swirl around in my head, 
but they all want me to repeat things over
My mind is like a gold mine,
 wished I had a way to escape

The Not-so-Important Death of a Poet - مرگِ نه‌چندان مهمِ یک شاعر

آبشار آب سفید
پدرام درخشانی
رومی ۲

پدرام درخشانی-آبشار آب سفید | white water falls-pedram derakhshani

Luncher

Luncher 5

ترانه‌ای برای این روزها
موسیقی و اجرا: هانی نیرو
شعر: پویان مقدسی
طراح نمایه: رضا زواری
آبان ادامه دارد در سوگی که بر ما تحمیل کرده‌اند و نیز در مقاومتی که روزهای آبان را بدون آن نمی‌توان به یاد آورد. آبان در امتداد دی‌ماه بزرگ 96 روزهای اتمام قطعی و بی‌کم‌وکاست آن «امید» جعلیِ دولت‌فرموده بود و روزهای روییدن امیدی حقیقی به روزهای آینده، به آنچه که آبان نشان داد ممکن است. درست همین است که به‌رغم تمامی ترفندها و تلاشی که به کار می‌بندند تا آبان را فراموش کنیم، آبان ادامه دارد و ادامه خواهد داشت. خیابان‌های آبان، خیابان‌های خونین آبان خط سرخ رهایی است.