Shamloo

احمد شاملو

Shamloo-Ashaar

Ahmad shamloo

shamloo

ahmad shamloo

shahin

چلچلی

من آن مفهوم مجرد را جسته ام . 
پای در پای آفتابی بی مصرف 
که پیمانه می کنم 
با پیمانه ی روزهای خویش که به چوبین کاسه ی جذامیان ماننده است ،
من آن مفهوم مجرد را جسته ام 
من آن مفهوم مجرد را می جویم . 
پیمانه ها ، به چهل رسید و از آن برگذشت . 
افسانه های سرگردانی ات
ای قلبِ دربه در
به پایان خویش نزدیک می شود . 
بیهوده مرگ، به تهدید چشم می دراند
ما به حقیقتِ ساعت ها شهادت نداده ایم 
جز به گونه ی این رنج ها
که از عشق های رنگین آدمیان به نصیب برده ایم
چونان خاطره ای هریک، در میان نهاده، از نیشِ خنجری ،با درختی.
با این همه از یاد مبر، که ما - من و تو -
انسان را رعایت کرده ایم
( خود اگر، شاه کارِ خدا بود، یا نبود ) ،
و عشق را رعایت کرده ایم . 
در باران و به شب
به زیرِ دو گوش ما 
در فاصله ای کوتاه تر از بسترهای عفاف ما
روسبیان به اعلام حضور خویش آهنگ های قدیمی را با سوت می زنند.
( در برابر کدامین حادثه آیا انسان را دیده ای با عرقِ شرم بر جبین اش ؟ )
آن گاه که خوش تراش ترینِ تن ها را به سکه ی سیمی توان خرید ،
مرا - دریغا دریغ - هنگامی که به کیمیای عشق، احساسِ نیاز می افتد، 
همه آن دم است
همه آن دم است .
قلب ام را در مِجریِ کهنه ای پنهان می کنم
در اتاقی که دریچه اییش نیست .
از مهتابی، به کوچه ی تاریک خم می شوم
و به جای همه نومیدان می گِریَم .
آه، من، حرام شده ام ! 
با این همه، ای قلبِ دربه در از یاد مبر
که ما - من و تو - عشق را رعایت کرده ایم ،
از یاد مبر، که ما - من و تو - انسان را رعایت کرده ایم ،
خود اگر شاه کارِ خدا بود 
یا نبود 
 
احمد شاملو

چلچلی - احمد شاملو

Words: Fadaei
Music: Mahdyar Aghajani
Sample: Googoosh

رپ فارس دو بخش است
یا ددی داده موندن احمق
یا بد به فکر درآمدن و مخشون بسته س
خوب گوش کن اول، دسته ی اول
دست به خودکار نزن پربار نی کارت
قلمم میگادت
ایرادت اینه راه میری ولی تو بیراهه
مینالی از چی وقتی بسیجن
فک فامیلا که غمتو نبینن
مرد شدی حالا تویی و پولای بابات
زیادیه پس میخری سیگاری تا باش
شعر بنویسی
ولی توخالی بالاخونه
پایین چسب زخم
میمالی شب به شب
خوابی حتی تو بیداری
بیناییت که فقط صرف زینت و زیبایی میشه
به چی میبالی دیگه؟
ویزایی که تو پاس ایرانیته؟
نه به اینا نی
البسه ت فقط برا در و دافا دارن گیرایی
گوشم پره از این شعارا
رپ کالا نی که بخریش با دلارات
مناجات دله با قلم
به قول قاسمی نی کار شماها
تو همه حرفات بی منی
انگاری از دهن عقیمی
حیف وقتی نی
پس بریم به دسته ی دوم برینیم
واضحه مسئله
تو فاسدی، گذشته تاریخ مصرفت
بالاخره دفترت حامی فقراس یا مفسر مذهبه؟
گیری تو مهلکه یه سؤال
مقصدت کجاس پسر شجاع؟
رپکنی یا کمونیستی یا پی خدا؟
بنده خدا آرزوهات گشنه ن
به هر دری میزنی واس خاطر شهرت کسمغز
تو که مشوقت سولاخ کون زیدته
چی داری میگی؟ لابد دوباره نرسیده جنس بهت
یه روز اسطوره ت لنینه یه روز طیبه
تنها چیزی که جر دادی شیکم کیکته

Fadaei - Hamseda

kafsh
peykar & payshay ft faryad & kasseb
music : domini
mix & master : spad
cover by : mr killuminati
label : aflak
download link : http://www.mediafire.com/listen/u27c9zoel92m3bp/Kafsh_Peykar_&_Ppayshay_ft_Faryad_&_Kasseb.mp3

Kafsh   Peykar & Ppayshay Ft Faryad & Kasseb

دلتنگیهای آدمی را 
باد ترانه‌ای میخواند،
رویاهایش را 
آسمان پرستاره نادیده میگیرد، 
و هر دانه برفی
به اشكی نریخته میماند.
سكوت،  
سرشار از سخنان ناگفته است؛
از حركات ناكرده،
اعتراف به عشقهای نهان
و شگفتیهای بر زبان نیامده.

در این سكوت،
حقیقت ما نهفته است.
حقیقت تو
و من
.
* * *
برای تو و خویش 
چشمانی آرزو میكنم 
كه چراغها و نشانه ها را
در ظلماتمان 
ببیند.

گوشی 
كه صداها و شناسه ها را
در بیهوشیمان
بشنود.

برای تو و خویش، روحی
كه این همه را
در خود گیرد و بپذیرد.

و زبانی  
كه در صداقت خود
ما را از خاموشی خویش 
بیرون كشد
و بگذارد 
ار آن چیزها كه در بندمان كشیده است
سخن بگوییم.


مارگوت بیکل


Ahmad Shamloo - Sokoot Sarshar Az Nagoftehast

من بی می ناب زیستن نتوانم

شاملو-شجریان(خیام)

Ahmad Shamloo

احمد شاملو - روزگار غریبیست نازنین

03 - Hosein Eblis & Sadegh - Tanhayi

03. Pause (Ahmad Shamloo)

Shamloo-shabgir

Shamloo - bitaab

«فراقی»

چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمونِ تلخِ زنده به گوری! 
چه بی تابانه تو را طلب می كنم ! 
بر پشت سمندی 
گوئی 
نوزین 
كه قرارش نیست. 
و فاصله 
تجربه ئی بیهوده است.

بوی پیراهنت، 
این جا 
و اكنون . -

كوه ها در فاصله 
سردند

دست 
در كوچه و بستر 
حضور مأنوس دست تو را می جوید، 
و به راه ْ اندیشیدن 
یأس را 
رج می زند 
بی نجوای انگشتانت 
فقط .- 
و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو (فروردین ۱۳۵۴ - رُم، ایتالیا)

******************************************

«شبانه »

شانه ات مجابم میكند 
در بستری كه عشق 
تشنگی است

زلال شانه هایت 
همچنانم عطش می دهد 
در بستری كه عشق 
مجابش كرده است

احمد شاملو (اردیبهشت ۱۳۵۴)


Ahmad Shamlou-احمد شاملو

سروده‌ي مارگوت بيكل
ترجمه‌ي احمد شاملو

Ahmad  Shamloo   - Sokoot Sarshar az Nagoftehast


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.

               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.

               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.

               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

Ahmad Shamloo - روزگار غریبی‌ست نازنین


چه بی تابانه می خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!
بر پشت سمندی
گویی، نو زین
که قرارش نیست
و فاصله
تجربه ئی بیهوده ست
بوی پیرهنت
این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله
سردند
دست، در کوچه و بستر
حضور مانوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را، رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است...

Ahmad Shamloo - Che Bitabane Mikhahemat

http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

در فراسوی مرزهای تنت تو را دوست میدارم-شاملو-دکلمه رضا پیربادیان

Words: Hichkas, Roya Arab, Dariush
Music: Mahdyar Aghajani

Dedicated to the victims of violence and domestic sexual abuse. 
Donate today: http://www.omid-e-mehr.org

More info: http://moltafet.com/post/47399100320/mooyeparishoon

Lyrics:
قسمت هیچکس:
از وقتی‌ چشم رو باز کرد جلو پاش سنگ
بوده همیشه مه‌ و راه تنگ
شده زیر پا له‌ و آه انگ
میزدن و شاد نبود
میزد گوشه ی اتاق چنگ
به صورتش، ببوسنش رنگ نمیده
سیلیه داده به لپاش رنگ
یه روز اگه کسی‌ چیزی بهش نگه تعجب می‌کنه
عادت داره بکوبنش
سوار بشن و بروننش
آقاش میگفت که پول کمه
فکر کردی یه لول بسه؟
سطل زباله رو دیدی چه بوش بده؟
توش چپوندنت؟
گفت این خونمه باور نکن
درک کن غربت واسه اون یه عالمه
این شهر رو کلاً دوست نداره
آرزوشه غریبه رو پوست نذاره دست
وجود نداره نه یه راه دیگه
راه جلو روش فراره
قصد داره یه شازده ببینه که هست سوار اسب و
نور فواره کرد توی دل
باد تو موی ول
دستا باز واستاده روی پله‌ای
که می‌خوره بالا گل روی تل
چرا فرق وقتی‌ جامونه پهلوی گل؟

قسمت رویا عرب:
Rose scented garden 
Was not mine
Family's warm/kind embrace  
Always afar
Let ink of hope 
Write the pages of my life
We're all the same 
Just a twist of fate 
Landed me here

قسمت داریوش:
خیابون یه پدر بدجنسه
تو هم دختر خیابونی
ولی‌ بازم نمیرسه رحمش بهت
واسه ت مرده و نفرته ارثش
غول پیکره، زشته،  قد بلنده
تموم نمی‌شه هرچی میکنی‌ مترش
رومخی‌ واسه تو نگاه قفل یه بیمار جنسیه از پشت بنزش
تاریکی رو حفظی
اسفند رو از همهٔ ماها بهتر تو بلدی
طرفی‌ با یه گله عوضی‌
خواستی‌ به هر سازی که میزنن  نرقصی
اما تو عاشق رقصی، اینو کسی‌ نفهمید
آره رازات رو این اتوبان میدونه و رو نمیکنه
نشونه ها روته، میخوره
تیر تهمت بهت، دشمنت سنته
هوات رو فقط بهمن داره
هر نگاهی ازت طلب داره
ولی تو داری زرهی از حق
همه ش هست رو تنه ت
تحمل این همه مشکل ثمر داره
این پیشت از من باشه
خدا یه چی میده یه چی میگیره
فکر نکن مثل آدمای دورت تبهکاره

Hichkas, Roya Arab, Dariush - Mooye Parishoon

Shamloo - Dar Astaneh (trimed)

انیمیشن زیبای هفت شهر اثر علی اکبر صادقی و با گفتار و صدای احمد شاملو برگرفته از وبسایت احمد شاملو 
http://shamlou.org/

http://www.farhangreader.com/modules/pligg_web_toolbar/toolbar.php?id=6410


Haft shahr shamlooهفت شهر با صدای احمد شاملو

چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!

بر پشت سمندی

گویی، نو زین

که قرارش نیست

و فاصله

تجربه ئی بیهوده ست

بوی پیرهنت

این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله

سردند

دست، در کوچه و بستر

حضور مانوس دست تو را می جوید

و به راه اندیشیدن

یاس را، رج می زند

بی نجوای انگشتانت

فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند

در بستری که عشق تشنگیست

زلال شانه هایت

همچنانم اتش می دهد

در بستری که

عشق

مجابش کرده است

 

شاملو


che Bitabaneh Mikhahamatاحمد شاملو‏ چه بی تابانه می خواهمت

ای کاش آب بودم
گر می‌شد آن باشی که خود می‌خواهی. 

ــ آدمی بودن
  حسرتا!
  مشکلی‌ست در مرزِ ناممکن. نمی‌بینی؟

 

ای کاش آب بودم ــ به خود می‌گویم ــ
نهالی نازک به درختی گَشن رساندن را

ــ تا به زخمِ تبر بر خاک‌اش افکنند
  در آتش سوختن را؟


یا نشای سستِ کاجی را سرسبزی‌ جاودانه بخشیدن
ــ از آن پیش‌تر که صلیبی‌ش آلوده کنند
  به لخته‌لخته‌ی خونی بی‌حاصل؟

یا به سیراب کردنِ لب‌تشنه‌یی
رضایتِ خاطری احساس کردن
ــ حتا اگرش به زانو نشانده‌اند
  در میدانی جوشان از آفتاب و عربده
  تا به شمشیری گردنش بزنند؟
  حیرت‌ات را بر نمی‌انگیزد
  قابیلِ برادرِ خود شدن
  یا جلادِ دیگراندیشان؟
  یا درختی بالیده‌نابالیده را
  حتا
  هیمه‌یی انگاشتن بی‌جان؟

□

می‌دانم می‌دانم می‌دانم
با اینهمه کاش ای‌کاش آب می‌بودم
گر توانستمی آن باشم که دلخواهِ من است.

آه
کاش هنوز
به بی‌خبری
قطره‌یی بودم پاک
از نَم‌باری
به کوهپایه‌یی
نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی‌داد
سرگشته‌موجِ بی‌مایه‌یی.

احمد شاملو . ۳۰ شهریورِ ۱۳۶۸


Ahmad Shamloo - ای کاش آب بودم

باید استاد و فرود آمد
بر آستان دری که کوبه ندارد ،

چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشی دربان به انتظار توست و 
اگر بی‌گاه 
به درکوفتن‌ات پاسخی نمی‌آید.

کوتاه است در ،
پس آن به که فروتن باشی.

آئینه‌ئی نیک‌پرداخته توانی بود 
آن‌جا
تا آراسته‌گی را
پیش از درآمدن 
در خود نظری کنی

هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم توست نه انبوهی‌ی مهمانان ،

که آن‌جا 
تو را 
کسی به انتظار نیست. 
که آن‌جا 
جنبش شاید، 
اما جمَنده‌ئی در کار نیست:

نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسان کافورینه به کف
نه عفریتان آتشین‌گاوسر به مشت
نه شیطان بهتان‌خورده با کلاه ِ بوقی‌ی منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بی‌قانون ِ مطلق‌های ِ مُتنافی. 

تنها تو 
آن‌جا موجودیت مطلقی ،

موجودیت محض،
چرا که در غیاب ِ خود ادامه می‌یابی و غیاب‌ات
حضور قاطع ِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزیر
فروچکیدن ِ قطره‌ی قطرانی‌ست در نامتناهی‌ی ظلمات:

«ــ دریغا 
ای‌کاش ای‌کاش 
قضاوتی قضاوتی قضاوتی
درکار درکار درکار
می‌بود!» 

شاید اگرت توان شنفتن بود
پژواک آواز ِ فروچکیدن ِ خود را در تالار خاموش ِ کهکشان‌های بی‌خورشید

چون هُرَّست ِ آوار ِ دریغ 
می‌شنیدی: 

«ــ کاش‌کی کاش‌کی 
داوری داوری داوری
درکار درکار درکار درکار...»

اما داوری آن سوی در نشسته است، بی‌ردای شوم ِ قاضیان.
ذات‌اش درایت و انصاف
هیاءت‌اش زمان.
و خاطره‌ات تا جاودان ِ جاویدان در گذرگاه ِ ادوار داوری خواهد شد.

بدرود!
بدرود! (چنین گوید بامداد ِ شاعر:)
رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.

از بیرون به درون آمدم:

از منظر 
به نظّاره به ناظر.

نه به هیاءت گیاهی،نه به هیاءت پروانه‌ئی،نه به هیاءتسنگی، نه به هیاءت برکه‌ئی،

من به هیاءت «ما» زاده شدم 
به هیاءت پرشکوه انسان

تا در بهار ِ گیاه به تماشای رنگین‌کمان پروانه بنشینم
غرور کوه را دریابم و هیبت دریا را بشنوم
تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدر همت و فرصت خویش معنا دهم

که کارستانی ازاین‌دست
از توان درخت و پرنده و صخره و آبشار 
بیرون است.

انسان زاده شدن تجسّد ِ وظیفه بود:
توان دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توان شنفتن
توان دیدن و گفتن
توان اندُه‌گین و شادمان‌شدن
توان خندیدن به وسعت دل،
توان گریستن از سُویدای جان
توان گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع شُکوه‌ناک ِ فروتنی
توان جلیل ِ به دوش بردن بار امانت
و توان غمناک تحمل تنهائی
تنهائی
تنهائی
تنهائی‌ی عریان.

انسان
دشواری‌ی وظیفه است.

دستان بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدر کامل و هر پَگاه دیگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسان دیگر را.

رخصت زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته گذشتیم

و منظر جهان را

تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ی حصار ِ شرارت دیدیم و
اکنون
آنک در ِ کوتاه ِ بی‌کوبه در برابر و
آنک اشارت دربان منتظر! 

دالان ِ تنگی را که درنوشته‌ام
به وداع 
فراپُشت می‌نگرم:

فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!
(چنین گفت بامداد خسته)