Shamloo

وطن کجاست که آوازِ آشنای تو چنین دور می‌نماید؟
امید کجاست
تا خود
       جهان
             به قرار
                     بازآید؟

هان، سنجیده باش
که نومیدان را معادی مقدر نیست!

معشوق در ذره‌ذره‌ی جانِ توست
                                       که باور داشته‌ای،
و رستاخیز
            در چشم‌اندازِ همیشه‌ی تو
                                            به کار است.
در زیجِ جُستجو
                  ایستاده‌ی ابدی باش
تا سفرِ بی‌انجامِ ستارگان بر تو گذر کند،
که زمین
         از اینگونه حقارت‌بار نمی‌مانْد
اگر آدمی
           به هنگام
                     دیده‌ی حیرت می‌گشود.

زیستن
و ولایتِ والای انسان بر خاک را
                                     نماز بردن؛
زیستن
و معجزه کردن؛
ورنه
    میلادِ تو جز خاطره‌ی دردی بیهوده چیست
هم از آن دست که مرگت،
هم از آن دست که عبورِ قطارِ عقیمِ اَسترانِ تو
از فاصله‌ی کویری میلاد و مرگت؟

مُعجزه کن مُعجزه کن
که مُعجزه
           تنها
               دست‌کارِ توست
اگر دادگر باشی؛
که در این گُستره
                     گُرگانند
مشتاقِ بردریدنِ بی‌دادگرانه‌ی آن
                                       که دریدن نمی‌تواند. ــ
و دادگری
معجزه‌ی نهایی‌ست.

و کاش در این جهان
مردگان را
           روزی ویژه بود،
تا چون از برابرِ این همه اجساد گذر می‌کنیم
تنها دستمالی برابرِ بینی نگیریم:
این پُرآزار
          گندِ جهان نیست
تعفنِ بی‌داد است.

و حضورِ گرانبهای ما
                       هر یک
چهره در چهره‌ی جهان
                           (این آیینه‌یی که از بودِ خود آگاه نیست
                           مگر آن دَم که در او درنگرند) ــ

تو
یا من،
آدمی‌یی
          انسانی
                   هر که خواهد گو باش
تنها
     آگاه از دست‌کارِ عظیمِ نگاهِ خویش ــ
تا جهان
         از این دست
                       بی‌رنگ و غم‌انگیز نماند
تا جهان
         از این دست
                       پلشت و نفرت‌خیز نماند.

یکی
    از دریچه‌ی ممنوعِ خانه
                               بر آن تلِّ خشکِ خاک نظر کن:
آه، اگر امید می‌داشتی
آن خُشکسار
               کنون اینگونه
                             از باغ و بهار
                                           بی‌برگ نبود
و آنجا که سکوت به ماتم نشسته
مرغی می‌خوانْد.

نه
نومیدْمردم را
               معادی مقدّر نیست.
چاووشیِ‌ امیدانگیزِ توست
                               بی‌گمان
که این قافله را به وطن می‌رساند.
 
احمد شاملو
 تیرِ ۱۳۵۹

Ahmad - Shamloo - Dar - Astaneh - Khatabeyeh - Asan, - Dar - Omid

Ahmad - Shamloo - Ashare - Jacques - Prevert - Sobhaneh

بهای هر لحظه وجد را
بايد با رنج درون پرداخت
به نسبتی سخت و لرزآور
به ميزان آن وجد
بهای هر ساعت دلپذير را
با سختی دلگزای سالها
پشيزهای تلخ و پررشک
و خزانه های سرشار
اشک

For each ecstatic instant 
We must an anguish pay 
In keen and quivering ratio
To the ecstasy.

For each beloved hour 
Sharp pittances of years, 
Bitter contested farthings 
And coffers heaped with tears

Emily Dickinson 

آلبوم : آفتاب های هميشه 
ناشر : شرکت آواخورشيد 
خوانش اشعار : آيدا شاملو 
موسيقي : سعيد سالاری منش و محمدرضا اصغری

https://www.facebook.com/FardKohan

Aida Shamloo - Cycle - آیدا شاملو - چرخه

shamloo_man haman morgham.MP3

جنگل ِ آینه ها به هم در شکست
و رسولانی خسته بر این پهنه ی نومید فرود آمدند
که کتاب ِ رسالت شان
جز سیاهه ی آن نام ها نبود
که شهادت را
در سرگذشت خویش
مکرر کرده بودند .
با دستان ِ سوخته غبار از چهره ی خورشید سترده بودند
تا رخساره ی جلادان خود را در آینه ها ی خاطره بازشناسند .
تا دریابند که جلادان ایشان ، همه آن پای در زنجیران اند
که قیام ِ در خون تپیده ی اینان
چنان چون سرودی در چشم انداز ِ آزادی ِ آنان رُسته بود ــ
همه آن پای در زنجیران اند که ، اینک !
بنگرید تا چه گونه
بی ایمان و بی سرود
زندان ِ خود و اینان را دوستاق بانی می کنند ،
بنگرید !
بنگرید !
جنگل ِ آینه ها به هم در شکست
و رسولانی خسته بر گستره ی خاک فرود آمدند
که فریاد ِ درد ِ ایشان
به هنگامی که شکنجه بر قالب شان پوست می درید
چنین بود :
« ــ کتاب ِ رسالت ِ ما محبت است و زیبایی ست
تا بلبل های بوسه
بر شاخ ِ ارغوان بسرایند .
شوربختان را نیک فرجام
برده گان را آزاد و
نومیدان را امیدوار خواسته ایم
تا تبار ِ یزدانی ِ انسان
سلطنت ِ جاویدان اش را
بر قلمرو خاک
باز یابد .
کتاب ِ رسالت ِ ما محبت است و زیبایی ست
تا زهدان ِ خاک
از تخمه ی کین
بار نبندد » .
جنگل ِ آیینه فروریخت
و رسولان ِ خسته به تبار ِ شهیدان پیوستند،
و شاعران به تبار ِ شهیدان پیوستند
چونان کبوتران ِ آزاد پروازی که به دست ِ غلامان ذبح می شوند
تا سفره ی اربابان را رنگین کنند .
و بدین گونه بود
که سرود و زیبایی
زمینی را که دیگر از آن ِ انسان نیست
بدرود کرد .
گوری ماند و نوحه یی .
و انسان
جاوادانه پا در بند
به زندان ِ بنده گی اندر
بماند .

Shamloo_Jangale Aynehaa...

مولوی/
دیوان شمس/
غزلیات/
غزل شماره ۲۲۱۹/
من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو/
پیش من جز سخی شمع و شکر هیچ مگو/
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو/
ور از این بی‌خبری رنج مبر هیچ مگو/
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت/
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو/
گفتم ای عشق من از چیز دگر می‌ترسم/
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو/
من به گوش تو سخن‌های نهان خواهم گفت/
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو/
قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد/
در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو/
گفتم ای دل چه مه‌ست این دل اشارت می‌کرد/
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو/
گفتم این روی فرشته‌ست عجب یا بشر است/
گفت این غیر فرشته‌ست و بشر هیچ مگو/
گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد/
گفت می‌باش چنین زیر و زبر هیچ مگو//
ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال/
خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو/
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست/
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو/


Shamloo-molana2

Ahmad Shamloo

Shamloo-molana4

برف

زردها بی خود قرمز نشده اند
قرمزی رنگ نینداخته است
بی خودی بر دیوار.
صبح پیدا شده از آن طرف کوه « ازاکو» اما
« وازانا» پیدا نیست
گرته ی روشنی مرده ی برفی
همه کارش آشوب
بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.
وازانا پیدا نیست
من دلم سخت گرفته است از این
میهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته انداخته است:
چند تن خواب آلود
چند تن نا هموار
چند تن نا هشیار

Barf - Farhad va Shamloo

قصه ی ' حسینقلی مردی که لب نداشت'
سروده ی احمد شاملو
دفتر شعر ' در آستانه'/ 1338 شمسی

اجرا: هانیه سلیمی
انتخاب و میکس موسیقی: کاوه حیدری

ضبط: تهران / زمستان 1388 شمسی
طرح: مهدخت امینی

موسیقی ها :

زرد ملیجه، اثر استاد ابوالحسن صبا، آلبوم ' به یاد صبا' ، گروه کامکارها
آلبوم ' اوجاداغلار' موسیقی قشقایی : جسین حمیدی
شش تصنیف قدیمی، نشر ماهور : تصنیف 'نگارا' در سه گا

حسینقلی مردی که لب نداشت | احمد شاملو | هانیه سلیمی

Molana (Rumi)
Ahmad Shamloo
Farhad Fakhroddini

Gholame Ghamar  Ahmad Shamloo

03. Pause (Ahmad Shamloo)

Shamloo-shabgir

Shamloo - bitaab

سروده‌ي مارگوت بيكل
ترجمه‌ي احمد شاملو

Ahmad  Shamloo   - Sokoot Sarshar az Nagoftehast

دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.

               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.

               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.

               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

Ahmad Shamloo - روزگار غریبی‌ست نازنین

Vartaan-Shamloo

انیمیشن زیبای هفت شهر اثر علی اکبر صادقی و با گفتار و صدای احمد شاملو برگرفته از وبسایت احمد شاملو 
http://shamlou.org/

http://www.farhangreader.com/modules/pligg_web_toolbar/toolbar.php?id=6410


Haft shahr shamlooهفت شهر با صدای احمد شاملو

چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!

چه بی تابانه تو را طلب می کنم!

بر پشت سمندی

گویی، نو زین

که قرارش نیست

و فاصله

تجربه ئی بیهوده ست

بوی پیرهنت

این جا، واکنون...

کوه ها در فاصله

سردند

دست، در کوچه و بستر

حضور مانوس دست تو را می جوید

و به راه اندیشیدن

یاس را، رج می زند

بی نجوای انگشتانت

فقط...

و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند

در بستری که عشق تشنگیست

زلال شانه هایت

همچنانم اتش می دهد

در بستری که

عشق

مجابش کرده است

 

شاملو


Shamloo

Sirwan Ahmadi 1