صدا..

divan shams masnavi

سروش

دکلمه دیوان شمس

غزل در هوایت بی‌قرارم روز و شب از حضرت مولانا با دکلمه دکتر عبدالکریم سروش

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

سخنرانی دکتر عبدالکریم سروش پیرامون زندگی و آثار مولانا جلال الدین محمد بلخی

بیار ساقی بادت فدا سر و دستار



غزل مولانا با صدای عبدالکریم سروش

از ویدئوی زیر گرفته شده است
www.youtube.com/watch?v=c_BO5-b1lRk

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست با صدای دکتر عبدالکریم سروش

A cello quartet arrangement of the second movement from J S Bach's Orchestral Suite No. 3 in D major, BWV 1068.
Cello arranged and performed by Deryn Cullen
Mix and mastering by @dan-cullen

J S Bach - Air on the G - String

غزل ۲۰۹۲ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

عقل گوید که من او را به زبان بفریبم
عشق گوید تو خمش باش به جان بفریبم

غزل ۱۶۳۴ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

صدایِ سکوت
موسیقی: بداهه نوازی ِ تار در حال و هوای غزل - ابراهیم پوستین چی - بهار ۹۵ (۲۰۱۶)
شعر: یاسمن عقیلی - زمستان ۸۶ (۲۰۰۸)
و کلام: بهار ۹۵ (۲۰۱۶)
...................................................................................
Târ Improvisation: Ebrahim Poustinchi
Poetry and Voice: Yasaman Aghili  
...................................................................................
عاشق نمی شوی که بر من ِ مسکین نظر کنی
گاهی به شوق ِ نگاه من اگر شد سفر کنی
بیچاره منی که پی ات باز بی خبر شده ام
آزاده تویی که بی سبب عمری گذر کنی
از من چه می شنوی بس غرق شکایتم
شکّی در این سکوت ِ من ِ شاکی اگر کنی!
سوزم ز سردی ِ این خاک زمانه نیست
شاید شکفته شب که تو شمعی شرر کنی
این جا اگرچه آرام ِ جانم شوی ولی
بهتر بود که نمانی و قدری خطر کنی
صحبت ز حظّ ِ سایه و وهم و خیال نیست
باشد که در فِراق تو شبی را سحر کنی
گویند که عشق سر ِ دار ِ شهادت است
شاهد شهید شد، دیر است دیده تر کنی
بی عشق هم تا به کی شود تو را دمی سپرد
من سرسپرده بودم و گویم که زودتر حذر کنی
دیریست مانده ام و وقت سفر اکنون رسید
صحبت زیاد بود، ترسم که تو اشکی به سر کنی
.....................................................................................

صدایِ سکوت (ابراهیم پوستین چی - یاسمن عقیلی)

پیشینه‌‌ٔ اجرای غزل «زبان نگاه»، سروده‌ٔ «امیرهوشنگ ابتهاج ـ (هـ . الف . سایه)» همراه با نوای ساز، به آواز «محمدرضا شجریان» در «بیات ترک» و ساز «احمد عبادی» در برنامه‌‌ٔ «برگ سبز» می‌رسد. بعدها اما چنان افتاد که خوانندگان مختلفی این شعر را به‌شکل ترانه نیز اجرا کردند.

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه‌رسان من و توست

گوش کُن با لب خاموش سخن می‌گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید
همه جا زمزمه‌ی عشق نهان من و توست

این‌همه قصه‌ی فردوس و تمنای بهشت
گفت‌وگویی و خیالی ز جهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل
هر کجا نامه‌ی عشق است، نشان من و توست

«سایه» ز آتشکده‌ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست

Voice of Poet

Hushang Ebtehaj − Esharate Nazar / اشارات نظر یا زبان نگاه با صدای هوشنگ ابتهاج

سروده‌ ای از: مارگوت بیکل
 ترجمه و صدای: احمد شاملو


برآنم که زندگی کنم

لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌ سپارم تنها
سکوت خود را می‌ آرایم
و آفتاب لب بام هم‌چنان سوتش را می‌ زند
شکسته پل‌ ها پشت سر
و پیش رو شنهایی که خاکستر جهان است
غروب ممتد در سایه‌ ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌ رسد تحمل را کوتاه می‌ کند
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌ شود در بی تابی‌ های خاموش
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی را نخ نما کرده است
نشانه‌ یی نیست
نگاه می‌ کنم
اگر که تنها آن واژه می‌ گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌ گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌ انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

شاید عاشقانه آخر | صدای محمد مختاری

(Collage Huward,Barahani,  Amir rework and collage)

"بخاطر تو که براهنی را دوست  داری"

نیامد
شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پی دیوانه ای که گیسوان بلوطش را به سحرگرم مرمر لمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم چو پوزه در شکم روزگار خویش دویدم دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهد شوم غریبی! زمانه صاحب سگ؛ من سگش
چو راندم از در خانه ز پشت بام وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده ها به رخانم زدم به خلوت پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چنان گدازه پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خواب تلخ بر آشفت خواب خسته و شیرین بچه های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیش دوست نه در حضور غریبه نه کنج خلوت خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

لوک هوارد 
رضا_براهنی


گوش میدادم هر ۲ راجدا جدا ,که به هم چسبیدند ، شما هم گوش بدید

نیامد

ندارد پای عشق او دل بی‌دست و بی‌پایم
که روز و شب چو مجنونم سر زنجیر می خایم

میان خونم و ترسم که گر آید خیال او
به خون دل خیالش را ز بی‌خویشی بیالایم

خیالات همه عالم اگر چه آشنا داند
به خون غرقه شود والله اگر این راه بگشایم

منم افتاده در سیلی اگر مجنون آن لیلی
ز من گر یک نشان خواهد نشانی‌هاش بنمایم

همه گردد دل پاره همه شب همچو استاره
شده خواب من آواره ز سحر یار خودرایم

ز شب‌های من گریان بپرس از لشکر پریان
که در ظلمت ز آمدشد پری را پای می سایم

اگر یک دم بیاسایم روان من نیاساید
من آن لحظه بیاسایم که یک لحظه نیاسایم

رها کن تا چو خورشیدی قبایی پوشم از آتش
در آن آتش چو خورشیدی جهانی را بیارایم

که آن خورشید بر گردون ز عشق او همی‌سوزد
و هر دم شکر می گوید که سوزش را همی‌شایم

رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم
که تا چون مه نکاهم من چو مه زان پس نیفزایم

دیوان شمس - ندارد پای عشق او دل بی‌دست و بی‌پایم

"هله نوميد نباشی که تو را يـار براند
گرت امروز براند نه که فردات بخواند؟"

"در اگر بر تو ببندد مــرو و صــبــر کن آن جا
ز پس صــبــر تو را او به سر صـــدر نشاند"

وگر او بر تو ببندد همه ره هـا و گذرهـا
ره پنهان بنمايد که کس آن راه نداند

نه که قصاب به خنجر چو سر ميش ببرد
نهلد کُشته خود را کُشد آن گاه کِشاند

چو دَم ميش نماند ز دَم خود کُندش پُر
تو ببينی دم يزدان به کـجـا هـــات رسـاند

به مثل گفتم اين را و اگر نه کــرم او
نکشد هيچ کسی را و ز کشتن برهاند

"هـمـگـی مـلـک سـلـيـمـان بـه يـکـی مـور بـبـخـشـد
بـدهـد هـر دو جـهـان را و دلـی را نـرمـانـد"

دل من گرد جهان گشت و نيابيد مثالش
به که ماند به که ماند به که ماند به که ماند

هله خاموش که بی گفت از اين مِی همگان را
بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد بـچـشـانـد

هله نومید نباشی که تو را یار براند-دکتر عبدالکریم سروش

رو سر بنه به بالين، تنها مرا رها کن
ترک من خراب شبگرد مبتلا کن

ماييم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بيا ببخش و خواهی برو جفا کن

از من گريز تا تو هم در بلا نيفتی
بگزين ره سلامت، ترک ره بلا کن

ماييم و آب ديده، در کنج غم خزيده
بر آب ديده ما صد جای آسيا کن

خيره‌کشی است ما را، دارد دلی چو خارا
بکشد کسش نگويد تدبير خونبها کن

بر شاه خوبرويان واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق، تو صبر کن، وفا کن

درديست غير مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم، کين درد را دوا کن

در خواب دوش پيری در کوی عشق ديدم
با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

گر اژدهاست بر ره، عشقيست چون زمرد
از برق اين زمرد، هين دفع اژدها کن **

بس کن که بيخودم من، ور تو هنر فزايی
تاريخ بوعلی گو، تنبيه بوالعلا کن **

مولانا جلال‌الدين بلخی

Alireza Assar - Kooye Eshgh

دیدار شمس و مولانا
از اپرای مولوی

همایون شجریان و محمد معتمدی
اشعار: دیوان شمس و مثنوی معنوی