anton

De zon

Jan Prins


Lieve meid, de lucht is dronken,
want die schandelijke zon
heeft een wonderwijn geschonken
uit de hooge hemelspon
en opeens – aan alle zijden-
van dien lichten tooverdrank
staan de wegen, staan de weiden
tot de polderboorden blank.

Uit de kruinen, langs de stammen,
door het diep verwonderd woud-
dat de grove schorsen vlammen-
druipt het edel hemelgoud,
en bij kruiden en gewassen,
al de zwarte wortels rond,
ligt het wijd en in plassen
uit te gisten op den grond

Langs de straten, aan de pleinen
klettert het de gevels schoon
Lentevogels bij dozijnen,
overal de voorjaarstoon,
overal onder de menschen
aandacht en genegenheid,-
en alleen mijn stille wenschen
staan vergeten, lieve meid

Blijft dan voor zijn diep verlangen
ons verleden onbeloond?
Valt niet weer geluk te vangen
waar het eenmaal heeft gewoond?
komt de lucht is immers dronken
van den tintelende wijn,-
laat dan eenmaal uitgeschonken
mij nog blonder schoonheid zijn.
Uit: Getijden, 2e druk, 1926.


De zon

Polderland

Ik loop door't polderland
onder den hellen regen;
oneindig is het land,
oneindig zijn de wegen,
die naar de kimmen gaan;
in lage hemelstreken
heerscht tusschen zwarte kreken
het mistig licht der maan.

o, dertigstroomenland,
het volk dat u bewoont
versombert in krakeelen
die geld en God verdeelen,
purper en doornenkroon.

oneindig is het land,
oneindig zijn de wegen
die naar de kimmen gaan;
ik loop den morgen tegen
in't mistig licht der maan.

Hendrik Marsman

Polderland

Liefde
Max Dendermonde

De dingen hebben soms eenzelfde naam:
Een lichte kus, elkaar verwilderd bijten,
Zacht mokken, blindelings met huisraad smijten,
Vreemd, het valt alles onder liefde saam.

Wie liefheeft en daar langzaam aan gewent,
Ontdekt verbijsterd achter maan en rozen
Het kleine tijdperk van twee tomelozen,
Waar men om de beurten tart en temt.

Eerst zacht van zin, later snel uitgestoeid,
Elkander prikkelen, dan ronduit haten,
En ouder wordend: zacht weer, en vermoeid.

Zò gaat het ons, misschien in milder mate…
Twee slingerplanten in één wilde groei,
Die ondanks alles elkaar niet verlaten.



Liefde

De baggerman

Vergeef het mij, maar 'k durf u niet genaken,
daar mijn gelaat nog glimt van 't laatst ontbijt,
en gij misschien reeds uren bezig zijt
uw duizendvierde slootje schoon te maken.
 
Ik groet met diep ontzag uw aardse banden:
uw krommen rug en moedelozen baard,
waarlangs de regen naar beneden vaart,
uw dunne benen en uw grote handen.
 
De koeien staken af en toe het grazen
om op te zien met sluwe koppigheid
en luid te loeien dat ge een luiaard zijt,
wanneer gij rust om even uit te blazen.
 
Die stomme beesten zouden u verklikken;
pas op uw tellen dus en schep maar raak.
Vertrouw ook niet de raaf, dien zwarten snaak,
die in uw slijk de wormen op komt pikken.
 
Het is des Heren wil of 't zou niet wezen.
En trouwens, man, het slijk moet uit de sloot.
Wees dus maar stil, gij zijt toch spoedig dood:
als gij in 't water kijkt dan kunt gij 't lezen.

Willem Elschot Rotterdam, 1908.

De Baggerman

IN OCTOBER.


Nu vallen alle blaadren af,
De herfst is overal
Maar in mijn ziel bloeit zomerloof,
Dat nooit verwelken zal.

Ik voel mij veilig aan uw borst,
Uw arm is om mij heen.
Kus zacht mijn warme tranen weg:
Ze zijn voor u alleen.

De vogels vlieden ver van hier,
Bij bloem en bladerval,
Maar in mijn ziel klinkt liefdezang,
Die nooit verstommen zal.

Droef zingt de wilde najaarswind
Een winterprophetie.
Als ik uw stem maar hooren mag!
Als 'k maar uwe oogen zie!

Het dorre loover dwarrelt neer
En hecht zich aan mijn haar.
En 't wordt mij bang, of dit nu 't eind
Van onze liefde waar.

O klem mij vaster aan uw hart
En lach niet als ik ween,
Maar kus mijn warme tranen weg:
Ze zijn voor u alleen.

Uit: Verzen (1915) onderdeel
Liederen en Elegieën, nr. XXII
P.N. van Kampen, Amsterdam 


In oktober

Herfst

Frans Bastiaanse 

De wind waait langs de heide,
Waar 't korte daglicht vliedt,
En donkre wolken glijden
Langs 't zilvergrauw verschiet.

Op verre molen draaien
De wieken loom ál-door;
Er zwermen bonte kraaien
Om 't kronklend wagenspoor.

Nu zal het najaar rijzen
Met droevig doodsbegin
En spinnen, met zijn grijze
Lijkwade 't landschap in.

Gedichten (1909)

De zon

Antomtom