هوشنگ گلشیری پاره‌ای از داستان کوتاه «بر ما چه رفته است، باربد» را می‌خواند. برلین، آوریل۱۹۹۰

متن کامل داستان در نشانی زیر
http://www.golshirifoundation.com/barbad.htm

بر ما چه رفته ‌است، باربد؟

(واحد هنری چریک‌های فدایی خلق ایران (پیشگام

بار دگر شانزدهم آذر
آمد و سر به سر
در قلوبِ مردم شعله افکند
جنبش دانشجويي ِ ايران
به خون شهيدان
در رهِ خلقمان
خورده سوگند
که تا آخرين نفس
آخرين نفس
کوشيم و بشکنيم
ديوارِ اين قفس در رهِ آزاديِ ايران 
شريعتِ رضوي،قندچی، بزرگ نيا
بزرگ نیا، قندچی، رضوی
در دل ارتجاع
در ره توده ها پا نهادند
به خون خود این قهرمانان
بر ما دانشجویان در نبردمان
ره گشادند
همه محکم و استوار
یکدل و یکرنگ
جان به کف بگذاریم
چون سه تن شهیدان
در رهِ آزاديِ ایران

16Azar / 16 آذر

زمستون تموم شد
بهار جاش نشون شد
سیاهی تموم رفت و باز خورشید جاش در اومد
سیاهی تموم رفت و باز خورشید جاش در اومد 
بیایون‌ها خیسن
لاله‌ها بیدارن
انگشت‌های او چون نرگس توی شالیزارن
انگشت‌های او چون نرگس توی شالیزارن
توی کوهستون
دلش بیداره
چواله در دستش
چشماش پرآبه
توی سینه‌اش 
جان جان جان
توی سینه‌اش 
جان جان جان
گل سرخی خون فشونه
جان جان
گل سرخی خون فشونه
زمستون تموم شد
بهار جاش نشون شد
سیاهی تموم رفت و باز خورشید جاش در اومد
سیاهی تموم رفت و باز خورشید جاش در اومد 
دلش شکوه داره
توی شالیزاره
توی صورتش خشمی  چون سوز شعله داره
توی صورتش خشمی  چون سوز شعله داره
توی کوهستون
دلش بیداره
چواله در دستش
چشماش پرآبه
توی سینه‌اش 
جان جان جان
توی سینه‌اش 
جان جان جان
گل سرخی خون فشونه
جان جان
گل سرخی خون فشونه....

گل سرخ/ زمستون تموم شد

Download Link: https://t.me/arminebrahimi1/4

خِمِرهای سُرخ
ما باختیم و حق بده خسته
از اشباعِ این گفت‌وگو باشم
نادیاژدای خائنِ من شو
بذا برات چائوشسکو باشم

من عاشقِ طرحِ تنت بودم
که هیچ‌جوری ازش خلاصی نیست
و همچنین سکوت‌های تو
که توصیفی واسش به فارسی نیست

رابطه‌ی ما هم فرقی نداشت 
کلیشه‌ها شکست‌مون دادن
چیزهایی که آرزو کردیم
چه کارهایی دست‌مون دادن

اونقد گفتی از دیالکتیکت
که ما همه حوصلمون سَر رفت
کاش می‌شد با خواستنت جنگید
کاش می‌شد از تو قدری در رفت

هیچچی نمی‌فهمیدم و دَم از
تئوری‌های ژرف می‌زدی
یوگوسلاوی نپاشیده بود و
از ایده‌آلت حرف می‌زدی

باید که با تو صلح می‌کردم
دموکراسی از انواعِ وَهمه
ارتجاع یه اصلِ مدرنیته‌س 
خشونت از ملزوماتِ رَحمه

با انقضاهای پیش از موعد 
 یقینم از بودت مُردد بود
توو مایه‌های خمرهای سُرخ
عشق ما باید و نباید بود

لنینو از کِی‌ییف بیرون کردن
اِلنا مدفونِ بُخارِسته
همه‌چی روی دورِ تُند گذشت
حتی اگر حس کردیم آهسته
***
نادیاژدا کروپسکایا: همسرِ لنین
نیکلای چائوشسکو: دیکتاتورِ رومانی 
دیالکتیک: از ابزارهای فلسفه و نظریه‌ای درباره سرشت منطق
خمر‌های سُرخ: گروهی مائوئیستی در کامبوج که قتل عامی دو میلیون نفری کردند
ولادیمیر لنین: بنیان‌گذار جماهیر شوروی
النا چائوشسکو: همسرِ دیکتاتورِ رومانی 

Khmer Rouge
We lost the fight
You should give me the right to be
Weary of all this conversation of ours 
Be my disloyal Nadezhda
Let me be your Ceaușescu

I was in love with your fragrance
There was no way to escape from it
And the same with your silences along the way
There’s just no way to describe it in Persian

Our relationship was no different than the rest
The clichés, now they just broke us down
Things we dreamt up together
Oh, look where they got us now

You talked about dialectics so much
That we got bored to death
Wish I could just resist this wanting you
Wish that I could just get away 

I was superficial when compared to you
And you just liked talking about such deep theories
Yugoslavia hadn’t fallen down yet
And you were still talking about your ideals

I should have made peace with it all
Democracy is the finest illusion there were was
Reactionary is the basis of modernity
Violence is an essential part of mercy

With expiration before it's due
I was hesitated about my certainty
Something like Khmer Rouge
Our love was about dos and don’ts

They drove Lenin out of Kiev
Elena is buried in Bucharest
Everything was only fast-forward
Even though we felt it to be slow

Khmer Rough - خمرهای سُرخ

دکلمه آیدا شاملو از اشعار احمد شاملو
دانلود: https://t.me/haataari/16
ساخته شده توسط حامد طاری
@Haataari
 بر اساس آلبوم میان آفتاب‌های همیشه

Musickhane

Ayda Shamlou | دکلمه‌هایی از آیدا شاملو

محمد مختاری صرفاً شاعر و نویسنده‌ای تیزبین و روشنگر نبود بلکه کوشنده‌ای پی‌گیر بود که سهمی بزرگ در شکل‌گرفتن و بالیدن کانون نویسندگان ایران داشت و به همین دلیل منفور نیروهای مرتجع بود،‌ همان‌ها که قلم پربارش را تاب نیاوردند و او را به قتل رساندند.

گفتاری از محمد مختاری

تراژدی در یک پرده 
چشماتو صبحِ زود دوس دارم
هر چی رو لب‌هات بود دوس دارم
ابهامتو مشهود دوس دارم
اما اینو چطور بهت بگم؟

رایحه‌ی موهاتو می‌گیرم
با فکرِ تو این کوچه رُ می‌رم 
از رختاتم تاثیر می‌پذیرم
اما اینو چطور بهت بگم؟ 

وقتی می‌خندی شب زیبا می‌شه
توو قلبِ آدم چیزها جا می‌شه
حسی که گم کردم پیدا می‌شه
اما اینو چطور بهت بگم؟

من که زبون‌تو نمی‌فهمم
که چیزی از دنیات نمی‌دونم
می‌نوشی و من توی فنجونت
ردپایی از من نمی‌خونم 
 
بارون بود و آهسته می‌رفتیم
شب سرگذشتِ بی‌قراری بود  
آینده‌ای که داشتم می‌دیدم
حوصله‌ای که تو نداری بود

می‌رفتیم و گربه‌های خمار
بی‌تفاوت نگامون می‌کردن
کشتی‌های شبای طوفانی
قرار نیس تو آفتاب برگردن 

می‌رفتیم و نفهمیدم می‌شه
رازِ خودمو با اسمت بگم 
حس می‌کردم بدرود باید گفت
اما اینو چطور بهت بگم؟ 

من که زبون‌تو نمی‌فهمم
که چیزی از دنیات نمی‌دونم
می‌نوشی و من توی فنجونت
ردپایی از من نمی‌خونم

A Tragedy in One Act

I love your eyes in the early morning hours,
love anything that's on your lips
I love your ambiguities,
but how should I tell it to you?

I absorb your hair's sweet odour,
I get out of the house thinking of you
I even get inspired by your clothes,
but how should I tell it to you?

When you laugh, the night gets more beautiful,
I feel something in my heart.
It makes me feel something I lost many moons ago,
but how should I tell it to you?

I don't understand your language,
don't know nothing of your world
You drink and I can't find a trace of myself in your cup

It was raining and we were walking slowly,
night was the result of the all the restlessness
The future I was imagining for us,
it was something without you

We were going and the hang-over cats were at us kinda indiffrent
The ships in the stormy nights are not coming back under the sun

We were going and I didn't know if I could tell my secret
I felt that I need to say goodbye but how should I tell it to you?

I don't understand your language,
don't know nothing of your world
You drink and I can't find a trace of myself in your cup

A Tragedy in One Act - تراژدی در یک پرده

Dang Show - Kiss me on piano

ساز و آواز در دستگاه نوا
بداهه‌خوانی زنده در ویژه‌برنامه‌ی شب یلدای رادیو جوان، سال ۸۶

آواز: نامجو / سنتور: مهدوی
غزلِ حافظ

بر سر آنم که گر ز دست برآید
دست به کاری زنم که غصه سرآید

خلوت دل نیست جای صحبت اضداد
دیو چو بیرون رود فرشته درآید

صحبت حکام ظلمت شب یلداست
نور ز خورشید جوی بو که برآید

بر در ارباب بی‌مروت دنیا
چند نشینی که خواجه کی به‌درآید

ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر ره‌روی که در گذر آید

صالح و طالح متاع خویش نمودند
تا که قبول افتد و که در نظر آید

بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر
باغ شود سبز و شاخ گل به بر آید

غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست
هر که به میخانه رفت بی‌خبر آید

Mohsen Namjoo - Saz o Avaz-e Nava

«مرا نمی‌بینی     می‌بینی؟»

بر اساسِ قطعاتِ:
۱. «آهنگ گمشده»؛ اثرِ اولافور آرنالس
۲. «ساز و آواز (ابوعطا)»؛ اثرِ محمدرضا شجریان [کلام: هاتف اصفهانی]
و صدای رضا براهنی
#آوخ

Look at Me

«آری، آری، زندگی زیباست.
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست.
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست.
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.»

تیرماه بدون جشن تیرگان و تیرگان بدون تیر آرش و آرش بدون شعر سیاوش بی گمان کمی بی معناست. این نوشته را برای ماه تیر می نویسم . ماهی که درازای روشنی و گرمای روزهایش زبانزد است و یادآور روزهای پر خاطره گذشته. از دلشوره های امتحان تا شوق آغاز روزهای خوش تابستان. ماهی که زیستن را به من هدیه داد. از تیر و تیرگان و افسانه آرش بسیار نوشته اند و خوانده اید و شنیده اید و قصد بازگوییش را ندارم.
در این پست شعر بسیار زیبای آرش کمانگیر سروده زنده یاد سیاوش کسرایی با آوای خودش را به همراه متن شعر و اسکنی کم کیفیت از تنها چاپ این کتاب در سال ۱۳۵۰ خورشیدی به مناسبت جشن تیرگان،‌ روز ملی دماوند و یادروز آرش به همراه چند لینک با شما همخوان می کنم و مطمئن هستم که بارها و بارها از خواندن و شنیدن این شعر و توصیف بی همتای سیاوش کسرایی در تصویرسازی این داستان لذت خواهید برد. جشن تیرگان و روز ملی دماوند خجسته باد.

در این لینک با فرمتی مناسب تر بخوانید و بشنوید. 
http://eArmin.com/arash/

-----
آرش کمانگیر‌

برف می‌بارد، برف می‌بارد به روی خار و خارا سنگ. 
کوه‌ها خاموش، دره‌ها دلتنگ، راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ.

بر نمی‌شد گر ز بام کلبه‌ها دودی، یا که سوسوی چراغی، گر پیامی‌مان نمی‌آورد، رد پاها گر نمی‌افتاد روی جاده‌ها لغزان، 
ما چه می‌کردیم در کولاک دل‌آشفتۀ دم‌سرد؟

آنک آنک کلبه‌ای روشن، روی تپه، روبروی من. . .
در گشودندم.
مهربانی‌ها نمودندم.
زود دانستم، که دور از داستان خشم برف و سوز، در کنار شعلۀ آتش، قصه می‌گوید برای بچه‌های خود، عمو نوروز:

«. . .  گفته بودم زندگی زیباست.
گفته و ناگفته، ای بس نکته‌ها کاینجاست
آسمان باز؛ آفتاب زر؛ باغ‌های گُل، دشت های بی‌در و پیکر؛
سر برون آوردن گُل از درون برف؛
تاب نرم رقص ماهی در بلور آب؛
بوی عطر خاک باران خورده در کهسار؛
خواب گندم‌زارها در چشمۀ مهتاب؛ 
آمدن، رفتن، دویدن؛ عشق ورزیدن؛
در غمِ انسان نشستن؛
پا به‌پای شادمانی‌های مردم پای کوبیدن، 
کار کردن، کار کردن، آرمیدن،
 چشم‌انداز بیابان‌های خشک و تشنه را دیدن؛
جرعه‌هایی از سبوی تازه آب پاک نوشیدن.
گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن؛
همنفس با بلبلان کوهی آواره، خواندن؛
در تله افتاده آهوبچگان را شیر دادن؛
نیمروز خستگی را در پناه دره ماندن؛

گاه‌گاهی، زیر سقفِ این سفالین بام‌های مه‌گرفته، قصه‌های درهم غم را ز نم‌نم‌های باران ها شنیدن؛
بی‌تکان گهوارۀ رنگین‌کمان را، در کنارِ بام دیدن؛

یا شبِ برفی، پیشِ آتش‌ها نشستن، دل به رویاهای دامنگیر و گرمِ شعله بستن. . .

آری، آری، زندگی زیباست. 
زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست.
گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست.
ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.»

پیر مرد آرام و با لبخند، کُنده‌ای در کورۀ افسرده جان افکند.
چشم‌هایش در سیاهی‌های کومه جُست‌و‌جو می‌کرد؛
زیر لب آهسته با خود گفت‌وگو می‌کرد:
«زندگی را شعله باید برفروزنده؛ شعله‌ها را هیمه سوزنده،
جنگلی هستی تو، ای انسان؛
جنگل، ای روییده آزاده، بی‌دریغ افکنده روی کوه‌ها دامان، آشیان‌ها بر سر انگشتان تو جاوید،
چشمه‌ها در سایبان‌های تو جوشنده، آفتاب و باد و باران بر سرت افشان، جانِ تو خدمت‌گر آتش. . .
سربلند و سبز باش، ای جنگل انسان!»
«زندگانی شعله می‌خواهد.» صدا سر داد عمو نوروز، ـ «شعله‌ها را هیمه باید روشنی‌افروز.»
کودکانم، داستان ما ز «آرش» بود.
او به‌جان، خدمتگزار باغ آتش بود.

روزگاری بود.
روزگار تلخ و تاری بود؛
بخت ما چون روی بدخواهانِ ما تیره.
دشمنان، بر جانِ ما چیره.
شهر سیلی‌خورده هذیان داشت.
بر زبان بس داستان‌های پریشان داشت.
زندگی سرد و سیه چون سنگ؛
روز بدنامی، روزگارِ ننگ.
غیرت، اندر بندهای بندگی پیچان؛
عشق، در بیماری دلمردگی بی‌جان.

فصل ها فصل زمستان شد، صحنۀ گُلگشت‌ها گُم شد، نشستن در شبستان شد.
در شبستان‌های خاموشی، می‌تراوید از گُلِ اندیشه‌ها عطرِ فراموشی.

ترس بود و بال‌های مرگ؛
کس نمی‌جنبید، چون بر شاخه برگ از برگ.
سنگر آزادگان خاموش؛ خیمه‌گاه دشمنان پُر جوش.

مرزهای مُلک، همچو سرحداتِ دامن‌گستر اندیشه، بی‌سامان.
بُرج‌های شهر، همچو باروهای دل، بشکسته و ویران.
دشمنان بگذشته از سر حد و از بارو . . .

هیچ سینه کینه‌ای در بر نمی‌اندوخت. 
هیچ دل مهری نمی‌ورزید.
هیچ‌کس دستی به سوی کس نمی‌آورد.
هیچ‌کس در روی دیگر کس نمی‌خندید.

باغ‌های آرزو بی‌برگ؛
آسمان اشک‌ها پُربار.
گرم‌رو آزادگان دربند، روسپی نامردمان در کار . . .

انجمن‌ها کرد دشمن، رایزن‌ها گردِ هم آورد دشمن، تا به تدبیری که در ناپاک دل دارند، هم به دستِ ما شکستِ ما براندیشند.
نازک‌اندیشان‌شان بی‌شرم، - که مباداشان دگر روزِ بهی در چشم، ـ
یافتند آخر فسونی را که می‌جُستند . . .
چشم‌ها با وحشتی در چشمخانه هر طرف را جُست‌وجو می‌کرد؛
وین خبر را هر دهانی زیر گوشی بازگو می‌کرد:
« آخرین فرمان،» « آخرین تحقیر . . .»
« مرز را پرواز تیری می‌دهد سامان.»
« گر به‌نزدیکی فرود اید،» «خانه‌هامان تنگ»، «آرزومان کور . . .»
« ور بپرد دور، تا کجا؟ تا چند؟»
«آه کو بازوی پولادین و کو سرپنجۀ ایمان؟»
هر دهانی این خبر را بازگو می‌کرد؛
چشم‌ها بی‌گفت‌وگویی؛ هر طرف را جست‌وجو می‌کرد.

پیر مرد، اندوهگین، دستی به‌دیگر دست می‌سایید
از میانِ دره‌های دور، گُرگی خسته می‌نالید.
برف روی برف می‌بارید، باد، بالش را به پشت شیشه می‌مالید.

ـ «صبح می‌آمد.»
پیرمرد آرام کرد آغاز.
ـ «پیشِ روی لشکرِ دشمن سپاهِ دوست، دشت نه، دریایی از سرباز . . .

آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست.
بی‌نفس می‌شد سیاهی دردهان صبح؛
باد پر می‌ریخت روی دشت بازِ دامنِ البُرز، لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت دردآور، دو و دو و سه‌ سه به پچ‌پچ گردِ یکدیگر؛
کودکان، بر بام، دختران، بنشسته بر روزن، مادران، غمگین کنارِ در.

کم‌کمک در اوج آمد پچ‌پچِ خُفته.
خلق، چون بحری بر آشفته، 
به‌جوش آمد، خروشان شد، به‌موج افتاد؛
بُرش بگرفت و مردی چون صدف
از سینه بیرون داد.

«منم آرش!»
ـ چنین آغاز کرد آن‌مرد با دشمن، 
ـ « منم آرش، سپاهی مردی آزاده،  به تنها تیر ترکش آزمون تلختان را اینک آماده.
«مجوییدم نسب،  فرزند رنج و کار، گریزان چون شهاب از شب، چو صبح آمادۀ دیدار.

مبارک‌باد آن جامه که اندر رزم پوشندش؛
گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش.
شما را باده و جامه
گوارا و مبارک‌باد!
دلم را در میان دست می‌گیرم.
و می‌افشارمش در چنگ؛ 
دل،این جام پُر از کینِ پُر از خون را؛
دل، این بی‌تابِ خشم‌آهنگ . . .
که تا نوشم به نام فتحتان در بزم؛
که تا کوبم به جام قلب‌تان در رزم؛
که جامِ کینه از سنگ است.
به بزم ما و رزم ما، سبو و سنگ را جنگ است.

در این پیکار، در این کار، دلِ خلقی است در مُشتم.
امید مردمی خاموش هم‌پُشتم.
کمانِ کهکشان در دست، کمان‌داری کمانگیرم.
شهابِ تیزرو تیرم.
ستیغِ سربُلندِ کوه مأوایم.
به‌چشمِ آفتابِ تازه‌رس جایم.
مرا تیر است آتش‌پر.
مرا باد است فرمانبر.
و لیکن چارۀ امروز زور و پهلوانی نیست.
رهایی با تن پولاد و نیروی جوانی نیست.
در این میدان، 
بر این پیکانِ هستی‌سوزِ سامان‌ساز، پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز.»

پس آنگه سر به‌سوی آسمان بر کرد، به آهنگی دگر گُفتارِ دیگر کرد، 
« درود، ای واپسین صبح، ای سحر بدرود!
که با آرش تو را این آخرین دیدار خواهد بود.
به صبح راستین سوگند!
به پنهان آفتابِ مهربارِ پاک‌بین سوگند!
که آرش جانِ خود در تیر خواهد کرد؛
پس آنگه بی‌درنگی خواهدش افکند.

زمین می‌داند این را، آسمان‌ها نیز، که تن بی‌عیب و جان پاک است.
نه نیرنگی به کارِ من، نه افسونی؛
نه ترسی در سرم، نه در دلم باک است.»

درنگ آورد و یک‌دم شد به‌لب خاموش.
نفس در سینه‌ها بی‌تاب می‌زد جوش.

« ز پیشم مرگ، نقابی سهمگین بر چهره، می آید. 
به‌هر گامِ هراس‌افکن، 
مرا با دیدۀ خونبار می‌پاید. 
به بالِ کرکسان گردِ سرم پرواز می گیرد، به‌راهم می‌نشیند، راه می‌بندد؛
به‌رویم سرد می‌خندد؛
به کوه و دره می‌ریزد طنین زهرخندش را و بازش باز می‌گیرد.

دلم از مرگ بیزار است؛
که مرگِ اهرمن‌خو آدمی‌خوار است.
ولی آن‌دم که ز اندوهان روانِ زندگی تار است؛
ولی، آن‌دم که نیکی و بدی را گاهِ پیکار است، فرو رفتن به‌کامِ مرگ شیرین است.
همان بایستۀ آزادگی این است.

هزاران چشمِ گویا و لبِ خاموش، مرا پیکِ امیدِ خویش می‌داند.
هزاران دستِ لرزان و دلِ پُر جوش
گهی می‌گیردم، گه پیش می‌راند.
پیش می‌آیم.
دل و جان را به زیورهای انسانی می‌آرایم.
به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند 
نقاب از چهرۀ ترس‌آفرین مرگ خواهم کند.»

نیایش را، دو زانو بر زمین بنهاد.
به‌سوی قله‌ها دستان ز هم بگشاد:

«برآ، ای آفتاب، ای توشۀ امید!
برآ، ای خوشۀ خورشید!
تو جوشان چشمه‌ای، من تشنه‌ای بی‌تاب.
برآ، سر ریز کُن، تا جان شود سیراب.
چو پا در کامِ مرگی تُندخو دارم، چو در دل جنگ با اهریمنی پرخاش‌جو دارم، 
به‌موجِ روشنایی شستشو خواهم، ز گلبرگِ تو، ای زرینه‌گُل، من رنگ‌ و بو خواهم.
شما، ای قله‌های سرکشِ خاموش، که پیشانی به تُندرهای سهم‌انگیز می‌سایید، که بر ایوانِ شب دارید چشم‌انداز رویایی، که سیمین پایه‌های روزِ زرین را به‌روی شانه می‌کوبید، که ابرِ ‌آتشین را در پناهِ خویش می‌گیرید
غرور و سربلندی هم شما را باد!
امیدم را برافرازید، چو پرچم‌ها که از بادِ سحرگاهان به‌سر دارید.
غرورم را نگه دارید، به‌سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.»

زمین خاموش بود و آسمان خاموش.
تو گویی این جهان را بود با گفتارِ «آرش» گوش، به یالِ کوه‌ها لغزید کم‌کم پنجۀ خورشید.
هزاران نیزۀ زرین به چشم آسمان پاشید.

نظر افکند آرش سوی شهر، آرام.
کودکان بر بام؛
دختران بنشسته بر روزن؛
مادران غمگین کنارِ در؛
مردها در راه.
سرود بی‌کلامی، با غمی جانکاه، ز چشمان برهمی شد با نسیمِ صبحدم همراه.

کدامین نغمه می‌ریزد، کدام آهنگ آیا می‌تواند ساخت، طنین گام‌های استواری را که سوی نیستی مردانه می‌رفتند؟
طنین گام‌هایی را که آگاهانه می‌رفتند؟

دشمنانش در سکوتی ریشخند آمیز، راه وا کردند.
کودکان از بام‌ها او را صدا کردند.
مادران او را دعا کردند.
پیرمردان چشم گرداندند.
دختران، بفشرده گردن‌بندها در مُشت، همره او قدرت عشق و وفا کردند.

آرش، اما همچنان خاموش، از شکافِ دامنِ البرز بالا رفت.
وز پی او، پرده‌های اشک پی در پی فرود آمد.»

بست یک‌دم چشم‌هایش را، عمو نوروز، خنده بر لب، غرقه در رؤیا.
کودکان با دیدگان خسته و پی‌جو، در شگفت از پهلوانی‌ها. 
شعله‌های کوره در پرواز، باد در غوغا.

ـ «شامگاهان، راه‌جویانی که می‌جستند، آرش را به‌روی قله ها، پی‌گیر، باز گردیدند.
بی‌نشان از پیکر آرش، با کمان و ترکشی بی‌تیر.

آری، آری، جان خود در تیر کرد آرش.
کار صدها صدهزاران تیغۀ شمشیر کرد آرش.
تیرِ آرش را سوارانی که می‌راندند بر جیحون، به دیگر نیمروزی از پی آن روز، نشسته بر تناور ساق گردویی فرو دیدند.
و آنجا را، از آن پس، مرز ایرانشهر و توران بازنامیدند.

آفتاب، در گریز بی‌شتابِ خویش، سال‌ها بر بام دنیا پا کشان سر زد.
ماهتاب، بی‌نصیب از شبروی‌هایش، همه خاموش، در دلِ هر کوی و هر برزن، سر به هر ایوان و هر در زد.

آفتاب و ماه را در گشت، سال‌ها بگذشت.
سال‌ها و باز، در تمام پهنۀ البرز، وین سراسر قلۀ مغموم و خاموشی که می‌بینید، وندرون دره‌های برف‌آلودی که می‌دانید، رهگذرهایی که شب در راه می‌مانند؛
نامِ آرش را پیاپی در دل کُهسار می‌خوانند، و نیازِ خویش می‌خوانند.

با دهان سنگ‌های کوه، آرش می‌دهد پاسخ؛
می‌کندشان از فراز و از نشیب جاده‌ها آگاه، می‌دهد امید.
می‌نماید راه.»

در برون کلبه می‌بارد.
برف می‌بارد به‌روی خار و خارا سنگ.
کوه‌ها خاموش.
دره‌ها دلتنگ.
راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ . . .

کودکان دیری است در خوابند، در خواب است عمو نوروز.
می‌گذارم کُنده‌ای هیزم در آتشدان.
شعله بالا می‌رود، پُرسوز

سیاوش کسرایی - شنبه 23 اسفند 1337
------

Khmer Rough - خمرهای سُرخ

Armin Ebrahimi

Related tracks