زنده‌ام هنوز

Banafshk

کارگاه نمایش یکی از مهم‌ترین مراکز فرهنگی ایران بود و صحنه‌ی تئاتر مدرن ایران را از اسفندماه سال ۱۳۴۸ دگرگون کرد. همراهی با تئاتر دنیا و رویکردهای مدرنیستی، کمک به نویسندگان، بازیگران، کارگردانان، و طراحان برای خودآزمایی‌ها و تجربه‌هایی به دور از محدودیت‌های متداول حرفه‌ی نمایش. گروهی از جوانان تحصیل‌کرده و بازگشته از غرب بانی یکی از مهم‌ترین جریان‌های تئاتر ایران شدند. در این شماره از پادکست رادیو نیست از داستان‌ها، اختلاف‌ها و رفاقت‌های یک گروه تاریخ‌ساز تئاتری می‌شنوید. 

حامی مالی این اپیزود: پادکست ویکی پز
www.wikipazpodcast.com

مالک و صاحب‌امتیاز: مجموعه‌ی زیبان 
مسئولیت پادکست: رامیار منوچهرزاده
کارگردان: نگین فیروزی 
نویسنده و پژوهشگر: معراج قنبری 
دستیار کارگردان: امیربهادر بیات 
دستیار تحقیق: نگار گروسی 
گویندگان متن: نگین فیروزی و کاویان اسمعیلی
 تدوین‌گر: فرزانه رضایی
ساخت و تنظیم موسیقی: محمد برزیده و آیدین انزابی‌پور
طراحی و ساخت هویت بصری پادکست: استودیو ملی 
موشن‌ گرافیک و طراحی گرافیک: نرگس فداکار 
انتشار و پشتیبانی شبکه‌های اجتماعی: محمد حدادی و حسین دیده‌بان

اپیزود بیست و هفتم: کارگاه نمایش

تمرینِ مُردن
خلوت مث کوهي که دوره خيلی،
سرخْ همچو ردِ خونِ رو تريلی،
غمگين مث ويترين کفش ملی، 
دنياي من تمرينِ مردن بود.

تو اومدي با اون قشنگیِ هار،
با قبل و بعد و قبلِ هر انتظار، 
تویی که دانایی بگو، تو ای یار،
چی آخرِ عمری دویدن بود؟ 

اتاقِ بي‌بخاری بودم و سرد، 
وَ زندگي سمج‌تر از يه سردرد، 
توو بغلت که عشقو معني می‌کرد،
دعا کردن با تو حرف‌زدن بود. 

خسته مث سربازِ صفرِ مرزی، 
بي‌آبرو مثل لباس قرضی، 
کتک‌خورده از دشمنانِ فرضی،
زانو زدم، تکليفم روشن بود. 

سرمازده چون «کوچک جنگلی»،
وقتی کبریتی و میگن مشعلی،
خالی مث کوچه‌های انزلی،
چشمای تو آوارِ بهمن بود.

پاک از گناهانم مثل يه مُرده،
خود رُ انگار به رود نيل سپرده،
مثل کسی که داروشو نخورده،
راحت شدن به تو رسیدن بود.

The Practice of Dying - تمرین مُردن

زادگاه قناری‌ها

What is vital for perception is isolation. 
Finding one’s self is unavoidably possible in silence and solitude. In order to reach their inner souls the artists have willingly created a continuous and extended isolation. They try to live in the society yet can only search for those sophisticated layers in solitude; the search and discovery of that respected twinkle. This time isolation has aimed all of humanity. The isolation of humankind. Indeed from the heart of this isolation opulence and light shall come forth.

مرثیه ای برای بودن

آنچه برای شهود ضروری ست ، انزوا ست.
یافتن خویشتنِ خویش الزاما در تنهایی و سکوت مُیسّر می‌شود.هنرمند در دستیابی به درونیات خویش مُدام و ممتد انزوا را خودخواسته ایجاد می‌کند.می کوشد در جمع زندگی کند اما ناگزیر است آن لایه های متعالی را فقط و فقط در تنهایی جست و جو کند.جُستن و کشفِ همان (آنِ )مُحترم.این بار انزوا تمام بشریت را نشانه گرفته.انزوای انسان.از دل این انزوا بی شک شکوفایی و نور بیرون میزند.
______________________________________

____

A Lament for Existence/ Nguyen Le / Hesam Inanlou

This Too Shall Pass

چهل روز از کشتار جمعه‌ی خونین زاهدان گذشت و شرم و درد بر جای مانده است در برابر خلقی که شهید روی شهید داده‌اند. از زمین و هوا آنها را به گلوله بستند، از کودک و پیر رگبار بر تنشان نشاندند و اکنون چهل روز از خونین‌ترین جمعه‌ی قیام گذشته است. اگر نام ژینا امینی رمز قیام ژینا شد، نام خدانور لجعی نیز رمز خروش خلق‌های تحت ستم بود. سیمای او که به میله بسته شده بود و تنها چندی بعد از آزادی‌اش به گلوله بسته شد، تمام تاریخ بلوچستان را در برابر ستم به تصویر کشید و صدایی شد که فریاد خشمگین بلوچستان را به قیام پیوند زد. او را در چهلمین سالروز شهادتش به یاد نمی‌آوریم که در یادها ماندگار است، در چهلمین سالروز شهادتش با او پیمان می‌بندیم، دوباره و از نو برای امکانی که با بدن گلوله‌خورده‌اش گشود، برای این‌که به این امکان وفادار بمانیم در ساحت عمل.

شرمگین است مرگ
از دستان بسته‌ات خدانور،
اما دستمال سرخش را چنان در بغضِ تنت بچرخان
که تار تارِ گیسوی زندگی را
بر پودهای لجوجش بنوازی

برقصان برادر غریبم نامت را
بر بیرق بی‌بضاعتمان در باد
که از جبروت چرب اربابان دیروز و امروزمان
چیزی به دهان نبرده است؛
تنها رعشه‌ی موروثی دندان‌های گرسنه‌ای
که در نیمه‌شبان تاریخ
سرسختانه فریاد می‌کشند:
زنده‌باد ما بی‌نامان!

باز کن گره از حلقِ زندان‌های آویخته در ساعت
در هم شکن عقربه‌بانانِ پیری را
که در تن مبهوت انقلاب تیر می‌کشند
تا ریشه‌هایش را در شکم‌هاشان فاسد کنند،
همچون کلمه
که «تنها»
می‌گندد

آری برادرم!
رها شو از ثانیه‌های این سرود ناموزون
که از ما تنها شماره بر جای خواهد گذاشت
دستمال مرگت را خدانور
چنان در بغض تنت بتکان
که سنیگن شوی از سرخ
سنگینی کنی بر محاسبه و تکرار
و رد رهای دستانت
برای همیشه بر پیکر خشمگین زندگی بماند!
رها
همچون خواهرت «نسرین»
که خداوندگارش «آزادی» بود
و آزادی، «زن» بود
زنده و گرم!
پس قسم به گیس سرخ «ژینا»
که هیچ‌کس
دستمال مرگمان را به غیر از خودمان
از فرط «زندگی» در هوا نچرخانده
یا همچون خواهر دیگرمان «نیکا»
برای گرم کردن استخوان‌های شبِ فردای سرنوشتمان
به آتشش نکشیده است

اینک نام‌های لاغر و فرودست
در تسلسل فردا اوج می‌گیرند
و نام
و نام توست که
پنهان‌ترین آسفالت‌ها را شکافته
تا بر فراز کوچه‌خاکی‌های انقلابمان
لبان آفتاب باشد

برای «خدانور لجعی» | شعر و صدای آیدا پایدار

Lyrics: Armin Ebrahimi
Music, Guitars: Hamed Sayyad
***
ارُس
عاشق بوی هر جای توئم
این خنگا می‌گن عُریانی نقصه
دیوونه‌ی سینه‌های توئم
حکومت از دیوونه می‌ترسه
 
توو گازی که میگیرم از لبات
با انگورِ تو مست میکنم
در این پُزیشن‌های بی‌حیا
همزمان توو موهات دست می‌کنم
 
توو کاناپه با تو یکی می‌شم
این می‌تونه یه اعتراض باشه
می‌گن زیبایی رُ سربسته کن
چطور... وقتی پاهات باز باشه؟
 
آزادی از آزادی گفتن نیس
حرفام مشمولِ سانسورم می‌شن
ما ترسو عُمری زندگی کردیم
حتی ترسِ حرف‌زدن از تن 
 
نیازتو حس می‌کنم همش
تو رُ صدها هزار فردا می‌خوام
توو بغلی طولانی و شدید 
تو رُ هر جور و همه جا می‌خوام
 
می‌خوامت و برادرای زشت
بیننده‌های این نمایشن 
توو زیرزمینِ دادگاه با شلاق 
روی تنم نقاشی می‌کشن 
 
توو تابستونای خیلی بلند 
ساحل جای هم‌آغوشی‌مونه 
از نوودهای دوتایی عارم نیس
نوودهایی که توی گوشی‌مونه 
 
عاشق بوی هر جای توئم
با این بو از پیش تو پا می‌شم
وطن جایی برای ما نداشت 
بگو توی قلبِ تو جا می‌شم

Eros 
I love the smell of every inch of you
These dumb people say that being naked is wrong
I'm crazy about your breast
The government is scared of us, the insane

In biting your lips
I get drunk with your grape
In these shameful positions
I run my fingers through your hair

I get one with you on the couch
This can be a protest
They say that you must close the curtain on beauty
How can it be done, with your legs wide open?

Freedom is not to talk of freedom
What I say is subject to censorship
We lived like cowards our whole lives
Always scared to even talk about the body

I feel your desire, your needs
I want you for hundreds of thousands of tomorrows
In a never-ending embrace
I want you everywhere, anyway I can

I want you, and the ugly cops
Are watching this show
And they paint on my body
With their lashes, in the basement of the court. 

In very long summers
The beach is our place to make love
I'm not afraid of taking nude pictures together
The ones we took are still there in our phones

I love the smell of every inch of you
I walk away carrying that smell
We didn't have a place back in our homeland
Just say it and I'll fit in your heart

Eros - ارُس

موسیقی متن اثر موریس ژار

شهیار قنبری ـ سیزده (به دلاوران سیاهکل)

هنرمند گرامی، جناب آقای سجاد افشاریان 
** زادروزتان پر از شادی و تندرستی** 
گفتگوی تیوال با سجاد افشاریان نویسنده و بازیگر تئاتر، در باره فعالیت های تئاتری ایشان و تازه ترین کار نوشته شده و دراماتورژی شده توسط وی، تیوال شبکه احتماعی هنر
|www.tiwall.com| ww.facebook.com/tiwall.net 

زنده‌ام هنوز

Armin Ebrahimi

Recent comments

Niloofar82

Negin Nikpey

Related tracks