بهار بود که من ماندم و پریشانی | شعر و صدای نصرت رحمانی

she'r

تو که ماه بلند آسمونی

نصرت رحمانی - تاول

شعر

forugh

نصرت رحمانی

دلتنگی

nosrat

تریاک
شعر: نصرت رحمانی
آهنگ: سهیل فاتحی
صدا: فراز عبداللهی
 
«نصرت! چه می‌کُنی سر این پرتگاه ژرف
با پای خویش، تن به دل خاک می‌کشی
گُم گشته‌ای به پهنه‌ی تاریک زندگی
نصرت! شنیده‌ام که تو تریاک می‌کشی.

نصرت! تو شمع روشن یک خانواده‌ای
این دست کیست در ره بادت نشانده است؟
پرهیز کُن ز قافله‌سالار راه مرگ
چون، چشم بسته بر سر چاهت کشانده است!

بیش از سه ماه رفته که شعری نگفته‌ای
ای مرغ خوش‌نوا ز چه خاموش گشته‌ای؟
روزی به خویش آیی و بینی که ای‌دریغ
با این همه هنر، تو فراموش گشته‌ای!

هر شب که مست دست به دیوار می‌کشی
از خواب می‌جهد پدرت، آه می‌کشد!
نجوا کُنان به ناله سراید: «که این جوان
گردونه‌ی امید به بی‌راه می‌کشد.»
 
دیشب «ملیحه»، دختر همسایه طعنه زد:
«آمد دوباره شاعر بد نام شهر ما!»

- «مادر!. . . بس است . . . وای. . .
فراموش کُن مرا.
باید که گفت: شاعر ناکام شهر ما!

مادر! به تنگ آمده‌ام از دست ناکسان
دست از سرم بدار، نمی‌دانی چه می‌کشم
دردی‌ست بر دلم که نگنجد به عالمی
این درد، کی به گفته درآید که می‌کشم»

- «نصرت! از آن مردم خویشی، نه مال خود
زنهار! تیرگی زند راه نام تو
هر گوش، منتظر به سرود تو مانده است!
نصرت! شرنگ مرگ نریزد به جام تو!»

http://radio35anj.blogspot.de/2012/11/blog-post_5.html
http://www.parand.se/seda/dikt-nosrat-taryak.htm

تریاک - نصرت رحمانی، سهیل فاتحی، فراز عبداللهی

شب چشم

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

گویی ,گل مرا

دستی غریب سرشته است

واندیشه ی مرا

یغماگری

در شاهراه باد نشانده است

 

و غمگنانه ترین سرنوشت را

دستانی آشنا

برکتیبه ی روحم

به خطی غریب نبشته است

 

 

شب چشم

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

آن باغکوچه های معطر را

ذهن پریش من ز یاد زدوده است

در سینه ام مکاو که ...، سطلی است جای قلب

لب ریز از کثافت و مدفوع خاطرات

 

در شهر های کودکی من

پیری عصا به دست در گاهواره غنوده است

لالا بخواب کودک اهن

لالا بخواب کودک باروت

بگذار چهره ها دروغ بگویند

دیگر عصا شناسنامه ی پیری است

 

لا لا بخواب...،

                     لالا بخواب ...،

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند!

 

کنج لبان من

نام کدام گمشده ای جای مانده است

نامی ...،

کز آن شکفته گل یاس

 

مویت کلاف دود

میعاد درکجاست ؟

میعاد آخرین

در پنبه زار حاشیه ی نیل ؟

در کعبه ؟

در پکن ؟

در کوه طور

در سخره های خنده ی بودا

یا در حرمسرای محمد ؟

 

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند!

 

خنجر شکست

                 در لای کتف من

                 مویت کلاف دود

                  بدرود!

 

نوبت ز ما گذشت

شب از دریچه های چشم تو تابید

پیاله دور دگر زد!

خنجر نشست

تا دسته پشت " رم "

" رم " در  " سزار " مرد

تهمت عصای توست " بروتوس "

 

حق با کسی ست که پیروز است

حق دادنی است ، نه

حق حق گرفتنی است

ایمان خریدنی است

وطن را حراج کن !

 

حق با کسی است که از پشت

                                        شمشیر می زند

تاریخ جنده خانه ی خونینی است

بر این قباله ی جعلی

باور مبند

حق

    حق

         با کسی ست که با من

                                       شیون کشیده است :

                                                                      ـ اناالحق

 

شب چشم

بگذار چهره ها دروغ بگویند

دیگر عصا شناسنامه ی پیری است

شیرین فسانه ای است

روزی عصای موسی عمران ــ

                                        شد اژدها

امروز اژدها

در دست ما عصاست

بازی تمام گشت

پیاله دور دگر زد

از دوستی و عشق

بهتان گزیده شد.

 

در پشت نام " رم "

پنهان مکن رسالت خود را

اینان که در " سنا "ی نشستند

این پاسدارهای حرمت و آزادی

با دامن تو تبرئه کردند خویش را

 

محکوم جرم ندامت نگاه کن

در جای اتهام نشستند عادلان

در دستهایشان

تهمت غریب عصای مرصعی است

بگذار چهره ها دروغ بگویند

 

بازی تمام گشت

اینک تو و " سزار"

فاتحان جنده خانه ی تاریخ گشته اید

در پشت نام " رم "

تنها عمیق شکافی است

 

 

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

آنک منم

فرزند قرن های پیاپی

و قاره های گمشده در اعصار

از یاد برده موطن خود را

وز ذهن خود زدوده قرن آهن و خون را

 

آنک منم

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند

و با عصا

آرام در گاهواره غنوده ام

 

هان کاتبان، ثبّات ها

من را برای نسل های پیاپی صادر کنید

اینک منم شناسنامه ی تاریخ

پياله دور دگر زد - شعر و صدای نصرت رحمانی

Nosrat Rahmani - MIAD DAR LAJAN

بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو_شبهای روشن

Words: Hichkas
Music: Mahdyar Aghajani

؛[قسمت ۱]؛
امسالم به تهش رسیده
هنوز بازه باغ وحش
لش، هنوز گشت، ایست پشم
دوباره آهنگ بلند پخش
برقص برقص برقص
بگیریم برده‌داری رو جشن
برقص برقص برقص
بگیریم برده‌داری رو جشن
کار، کار، تا آخر شب
روزمرگی، عادت بد
رئیس، اینم یه عکس از خونواده‌م
من نون‌آورشم
بیا دفتر آخر وقت
می‌ره، ولی هیشکی نیست
سخته باورش هم
رسیده آخر خط
پیاده می‌شم، پیاده می‌شم
ولی درها قفلن و
بخت بد می‌ذاره کارد زیر گلوش
جیبشو خالی می‌کنه قبض برق و
پرتش می‌کنن زمین، خاک بشینه روش
هاجی فیروزه، سالی یه روزه
سالی یه روزه؟
نه، واسه هر روزه

؛[همخوان]؛
هاجی فیروزه، ارباب خودم سابیلیبلکم
از این آدم مثل خر کار کشیدی و
جایی نیست بره چون
پولو ندادی، حساب بانکیت هی بشه پر

؛[قسمت ۲]؛
حتماً طرفای آفریقا هر روزشون نوروزه
آخه اینجوری حساب کنی پر هاجی فیروزه
اجداد ما از کجا خریدنت؟
چیه حقیقتت؟
شاید جنگ بوده کشورت موقع پریدنت
هنوز گذرنامه‌ت دست ارباب دریدته؟
هاجی فیروزه
سالی یه روزه
سالی یه روزه؟
نه، واسه هر روزه
قوز بالا قوزه
اون که حالا خوبه
لهجه‌ش سوژه
نمی‌دن پولشو، بسازه بسوزه
چیزی گفت بزن تو پوزش
هه، عتیقه‌ها
انگار همین الان در اومدن از تو موزه

؛[همخوان]؛
هاجی فیروزه، ارباب خودم سابیلیبلکم
از این آدم مثل خر کار کشیدی و
جایی نیست بره چون
پولو ندادی، حساب بانکیت هی بشه پر

؛[قسمت ۳]؛
می‌گن از زیرزمین اومدم
مطربم
همه منو می‌شناسن
من با همه غریبه‌م، اینه مشکلم
ملیجکم
پشت این نقاب حبس، انگار کهریزکم
روم سیاه
نژادپرستیم
ظاهر فریب‌تر از روسپیا
آره منم هاجی فیروزم
یادآور زشتیا
بدهکار امروز، طلبکار دیروزم
رویاهام درندشت
خواستم تهمتن باشم ولی فهمیدم اژدهام
چون میگن دمم گرم
شعرا سنگین، بلندگوها عصا میخوان و
صداشون بلنده از کمردرد

؛[همخوان]؛
ارباب خودم سابیلیبلکم
از این آدم مثل خر کار کشیدی و
جایی نیست بره چون
پولو ندادی، حساب بانکیت هی بشه پر

؛[قسمت پایانی]؛
هاجی فیروزه
ارباب خودم سابیلیبلکم
سابیلیبلکم
د می‌گم سابیلیبلکم
سابیلیبلکم
پولو ندادی، حساب بانکیت هی بشه پر

Hichkas - Firooz

در عطر عشق

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر «حریق باد»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

و آب بود که می‌رفت
کوچه خلوت بود.

صدای قلب تو آری،
صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار
و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب
میان بندبند کهنه‌ی دیوار آجری گُم شد.

فضای کوچه‌ی میعاد
طنین خاطره‌ی ضربه‌های گام تو را
به ذهن منجمد سنگفرش امانت داد.
و آب بود که می‌رفت . . .

ثقیل می‌آید. چرا؟
که سنگ کوچه‌ی بی‌انتظار اگر بودی
سخن روال دگر داشت.

به آب بوسه زدی
خنده در شکاف لبت آب گشت،
جاری گشت.
چه می‌توانم گفت؟ ـ دوباره پرسیدم ـ
سکوت!

سکوت درمان نیست.
اگر نهفتن درد التیام واهی بود
لبان خسته‌ی من قفل آهنین می‌شد.
و آب بود که می‌رفت. . .

باد می‌آمد.
شکوفه‌ی لبخند
کنار جلوی لبانت
خموش می‌پژمرد.

چه کوچه خلوت بود . . .

در عطر عشق - نصرت رحمانی

ای بی‌تو من خراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر « معیاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

ای بی‌تو من، خراب!

ای بی‌تو من، خراب!
شب بی‌تو خسته است.

ای بی‌تو من سراب
دیگر شتاب، توان را شکسته است.
در من، منی به‌پاست،
اما نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.
جدایی، چه خیمه‌ای
در شهر بسته است
اما . . . نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.

ای دیده‌ات شراب!
جرعه نگاهی.
ای بی‌تو دل خراب، تباهی.

در کُنه من غم تو در این پُر ستوه شب
پرواز می‌کُند.
در این شکسته شب چه سیاهی گرفته لرد.

ای بی‌تو من، خراب!
دستان باد
دیوارهای جدایی کشیده‌اند
در روی خاک.
این ظلم نیست؟
ای بی‌تو من، خراب؟

ای بی‌تو من، خراب!
شب، بی‌تو خسته است؛
من، بی‌تو خسته‌ام،
و جدایان
درهم شکسته‌اند.

ای بی‌تو،
ای سراب!

ای بی‌تو من خراب - نصرت رحمانی

شیرین

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

شیرین!
سوگلی عشق!
بالا بلند!
گیسو کمند!
از لابلای جنگل مژگانم،
از ماورای منشورهای سرشکم
رنگین‌کمان مرمر عریانت
تطهیر می‌کند، امواج چشمه را

شیرین!
جام شرابِ پیر!
ای طاقه‌ی حریر!
این چشمه‌سار، راهی دراز بُریده
از شیب تا نشیب پریده
تا مرمر بدنت را در بازوان تشنه کشیده.
قلبش با قلب تیشه‌ی فرهاد، بی‌شکیب تپیده.
بنگر به چشمه‌سار،
فریاد آتش است.
خون خورده تیشه‌ای
با صخره‌های سخت به حال نیایش است.
زیباییت مدام به حد ستایش است.
از قطره تا حباب
از برکه تا سراب
خواهان خواهش است.
چون بیستون که زیر تیشه‌ی فرهاد
در کار کاهش است.

شیرین!
قفل طلایی!
ای بازتاب رهایی!
جام چهل کلید بخت‌گشایی!
زیبایی‌ات
در تاب نظم «نظامی» نیست؛
در اعتبار حرمت زیبایی‌ات کلامی نیست؛
سرخ لبت آویزبند هیچ پیامی نیست.

شیرین!
ای لای‌لای باد!
آوازهای تیشه‌ی فرهاد
راه گریز نیست؛
جای ستیز نیست.
مشکن مرا
هشدار . . . هان!
«پرویز» تاجدار،
تیرش گذشت از چله‌ی کمان
اما صدای شیهه «شبدیز»
رعد است و برق بر تار و پود خرمن رویایم.
ای نازنین‌ترین
در کار مرگ نیز شکیبایم
ای‌وای من
ای‌وای
وای به شب‌هایم

شیرین!
عشق است و زخم؛
زخم است و خون؛
خونآبه و جنون.
دیگر نه کوه مانده نه اندوه.
دیگر نه عشق مانده و نه مرگ پُر شُکوه.
دیگر نه بیستونی و نه لذتِ ستوه.

شیرین!
وقتی دلی نمانده برای عشق،
با من بگوی:
«بر فرق خود بکوب گُل‌تاج تیشه را»

اینک منم
فرهاد کوهکن
فواره‌ای بلند
و رنگین‌کمان نور

شیرین - نصرت رحمانی

عصر جمعهٔ پاییز

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

   و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز.



له‌له‌زنان
عطش‌زده
آواره
باد هار
یک تکه روزنامه‌ی چرب مچاله را
در انتهای کوچهٔ بُن‌بست
با خشم می‌جوید.

تا دور دید من
اندوهبار غباری گس
درهم دویده بود.

قلبم نمی‌تپید
و باورم به تهنیت مرگ
شعری سروده بود.



من مُرده بودم
رگ‌هایم
این تسمه‌های تیرهٔ پولادین
بر گرد لاشه‌ام
پیچیده بود.

من مُرده بودم
قلبم
در پشت میله‌های زندان سینه‌ام
از یاد رفته بود
اما هنوز خاطره‌ای در عمیق من
فریاد می‌کشید.

روییده بود
در بی‌نهایت احساسم
دهلیزی
متروک
مه گرفته
و خاموش
فریاد گام‌های زنی
چون قطره‌های آب
از دور دور دور ذهن
در گوش می‌چکید
لب‌تشنه می‌دویدم سوی طنین گام
اما . . .
تداوم فریاد گام‌ها
از انتهای دیگر دهلیز
در گوش می‌چکید:
تک تک
چک چک
چه شیونی . . . چه طنینی!



برگ چنار خشکی از شاخه دور شد
چرخید در فضا
در زیر پای خستهٔ من له شد
آیا
دست بُریده مردی بود
لبریز التماس؟
فریاد استخوان‌هایش برخاست
جَرق
آه



و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز


عصر جمعهٔ پاییز - نصرت رحمانی

زمزمه‌ای در محراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

در غریب شب این سوخته دشت
من و غم، آه . . . چه بر من بگذشت
کاروان گُم شد و خاکستر، ماند
کرکس پیر دلِ من می‌خواند:

«ای عطش در رگ من جاری باش
شعله زن، دودم کُن، کاری باش
رگ غم‌سوخته، ای ریشه‌ی من
بمک از تاول اندیشه‌ی من

دشت شب‌تاخته‌ام، خاموشم
موج خود باخته‌ام، مدهوشم
طفل آواره‌ی شهر خوابم
تشنه‌ی خویشتنم، گردابم

برگ پاییز به‌دست بادم
ریخته، سوخته، بی‌بنیادم
کاروان‌سوخته‌ای چاووشم
دربدر زمزمه‌ای خاموشم

گرهٔ کور غمم، بازم کُن
قصه پایان ده و آغازم کُن
ای تو گُم، نامعلوم، ای نایاب
گُنگ نامعلومی را دریاب

دست پیش آر که رفتم از دست
دامنم گیر که هیچم در هست
من و تو چیست؟ چه بیشی، چه کمی؟
چو کویری و تمنای نمی

من و تو چیست؟ من و من باشیم
روح تنگ آمده از تن باشیم
بگریزیم و به‌هم آویزیم
عطشی در عطش هم ریزیم

نفسی در نفس من بفشان
بکشانم، بچشانم، بنشان
بکشان بر سر بازار مرا
جان فدای تو، بیازار مرا

سنگ بدنامی بر جامم زن
کوس رسوایی بر بامم زن
[زندگی چیست؟ سراب است، سراب
نقش پاشیده بر آب است، بر آب]

عشق، خونابه‌ی دل نوشیدن
کفن ماتم خود پوشیدن
آرزو، گورکن دشت جنون
نانش از عشق و شرابش از خون

[جغد پیری‌ست سعادت در قاف
نغمه‌اش لاف و همه لاف گزاف]
مرهم سوختن، از ساختن است
چه قماری که همه باختن است

زندگی چیست؟ مرا یاد بده
آنچه می‌دانم بر باد بده
توتیایی تو به چشمانم کش
تشنه‌ام، تشنه‌ی آتش، آتش

تیشه بر ریشهٔ جان دوخته‌ام
دل به‌هر شعله‌ی غم سوخته‌ام
باد آواره‌ی گورستانم
بذر پاشیده به سنگستانم

برق منشور یخین رازم
پر سیمرغ غمم، بگدازم
پیش از آن لحظه که نابود شوم
شب شوم، شعله شوم، دود شوم»

[در غریب شب این سوخته‌دشت
کرکسی پر زد و نالید و گذشت]

زمزمه‌ای در محراب - نصرت رحمانی

پرنده‌ای گریان

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «ترمه»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

مرغ اندوه است بوتیمار
مانده در افسانه‌های کهنه نامش
قصه‌اش ورد خموشان است
همدم امواج دریای خروشان است
بوتیمار

در کنار صخره‌های مات
در کنار موج‌های مست
مانده در اندیشه‌ای پابست
اشک می‌ریزد

سر به روی سینه خم کرده‌ست
چشم‌ها را دوخته بر کامجویی‌های دریا از تن ساحل
با گنه‌کاری آن‌ها خو گرفته
با صواب خویشتن نا آشنا مانده‌ست

قصه‌ها از رنج و از شادی
همچون دانۀ تسبیح بر نخ کرده بر انگشت‌های دل‌گرفته
دردها دیده
داستان‌ها در دل خود گور کرده
سخت چشم گفتگو را کور کرده
دیده دریا را که بلعیده به کام تشنهٔ خود ناخداها را

لیک او چشمان جوشان را
پاسدار پیکر دریای خواب‌آلود کرده
اشک می‌ریزد
از لب ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روزگار خویش را چون اشک‌هایش ریخته بر دامن این کار، بوتیمار

قعر گور چشم‌هایش چال کرده
لاشه‌ی بود و نبودش را
قعر تابوت لبانش چال کرده
قصه‌ی گفت‌و شنودش را
با همه بیگانه، با بیگانگان خاموش مانده

عنصر هستی درون آب دیده
طرح باد و خاک و آتش را
در درون چاه تاریک سیاهی‌ها کشیده
از سپیدی‌ها رمیده
خنده را از لب بُریده
طعنه‌ها از مردُم ساحل شنیده
قطره‌ها از آب زهر برکه‌ی تلخ تباهی‌ها چشیده

لیک از ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد
گشته در اندیشه‌ای زنجیر
بسته بر خود راه هر تدبیر و هر تقدیر
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روز خود را کرده چون شام غریبان تار
مرغ اندوه است بوتیمار

راستی ای مرغ
ای همگام با غم‌های جاویدان
هیچ می‌دانی
همرهی داری در این اندوه بی‌فرجام
هم دلی گمنام
داستانش چون تو جانفرساست
عاشق دریاست
پیشه اش زاری‌ست

آری
سکه‌ی خوشبختی خود را به روی تخته‌نرد زندگانی باخته
اسب حسرت بر تن امیدواری تاخته
در شناسایی‌فکنده‌ نام را در دفتر مرداب
لیک حتی خویش را چون دیگران نشناخته
عاشق دریاست

بی‌کران دریای او شعر است
اشک می‌ریزد برای شعرهایش
اشک می‌ریزد مبادا خشک گردد آب دریایش

اشک می‌ریزم
بر لب دریای شعرم
لحظه‌ای از صخره‌ی ساحل نمی‌خیزم
بر نگاه خسته می‌بندم
نقش ناکسان را

در میان اشک می‌خندم
بر مرغان ماهی‌خوار
کز کف دریای من هر لحظه می‌گیرند
ماهی خُردی
آنگه با دو صد فریاد
می‌رقصند و می‌گویند
طعمه خود را ز کوه و دشت پیدا کرده‌ایم این بار.
لیک من خاموش خاموشم
لب به تلخ‌آب سکوت آلوده‌ام
از عشق مدهوشم
همچو بوتیمار

رنگ‌هادیدم
ننگ‌ها دیدم
دیده‌ام ناپاک مردم را به پاکی شُهره‌‌ی آفاق
پنجه افکندم به دامان غریقان تا رها گردند از گرداب
سینه بگشودم که از ره‌ماندگان لختی بیاسایند
خون شدم تا خونخواران دامن بیالایند

هر چه دیدم از تو دیدم از تو ای دریای من ای شعر
ای دریغا دوستت دارم
باز هم می‌خواهمت دریا
سخت می‌گریم به دامانت مبادا خشک گردی
همچو بوتیمار
او هم هستی خود را نهاده بر سر این کار

شاعر غم‌های جاوید است «نصرت»
مرغ اندوه است بوتیمار

پرنده‌ای گریان - نصرت رحمانی

تاول ۱
 نصرت رحمانی

من از تعهد شمشیر و قلب بیزارم.
نه از وقاحت تیغ برهنه‌ی تهمت.
نه از شماتت نفرت.
که گاهواره‌ی من تلخ‌تلخ می‌نالید:
ـ بخواب فرزندم،
به پشت پلک تو دشنام قرن لالائی‌ست.
□
بهانه در رگ من شیهه می‌کشید:
ـ نخواب.
زمان بیداری‌ست.
هنوز بیدارم

تاول ۱ - نصرت رحمانی

تاول ۲

نگاه کرد و گذشت.
امید بی‌ثمران در ته نگاهش بود.
غلاف شمشیرش
پُر از دنائت بود.
و جیب‌های بزرگش به تاولی می‌ماند.
چه گفت؟!:
ـ هیچ.
و هیچ‌اش مرا پریشان کرد.

چهار تاول چرکین،
چهار جیب بزرگ،
بدوز بر کفن‌ات،
تو نیز هیچ بگو!
به من نگاه مکُن.
□
حریق باد مرا سوخت
سوخت
آبم کرد.
حریق هیچی و پوچی
حریق بی‌هدفی
تشنه‌ی سرابم کرد.
نگاه کُن، بگذر.
وگرنه این تو و این مرزهای پریشانی.

تاول 2 - نصرت رحمانی

 تاول ۳

به دخترم گفتم:
ـ در انتظار مباش.
طنین عاشقانه دگر مُرده است در رگ در.
دری که کوبه ندارد کسی نخواهد کوفت.
به دخترم گفتم:
ـ که تجربه تمامی معیار نیست،
نیست،
که نیست.
ولی تسلایی است.
بر این مُسکن بی‌رحم اعتیاد مکُن
که اعتیاد عبث اعتبار می‌بخشد
ز اعتبار عبث انحراف می‌روید
و باز فاجعه تکرار می‌شود
تکرار . . .!
به دخترم گفتم:
ـ دری که کوبه ندارد کسی نخواهد کوفت.

دوباره دخترکم گفت:
کیست؟
کیست؟
گریست!
□
سکوت بود و سکون.
که گفت دخترکم.
هزار دست کوبه‌ی پولادی بزرگ چرا؟
به‌در نمی‌بندی
که نعره‌ی هر یک
بزرگتر ز تپش‌های خواهشم باشد؟
□
صدای در برخاست.
کسی به در می‌کوفت.
نه با دو دست
که با قلب
با غمش،
با . . .
با . . .!

تاول 3 - نصرت رحمانی

تاول ۴

بهار موسم گُل نیست
بهار فصل جدایی و بارش خون است
بهار بود که رویید لاله از دل سنگ
بهار بود که درد مرا درو کردند.
بهار نقطه‌ی آغاز هیچگاه نبود.
بهار نقطه‌ی فرجام بی‌سرانجامی است.
بهار بود که گهواره گور یاران شد.
من از تعهد گهواره‌ها و گورستان

هنوز می‌نالم
اگرچه می‌دانم
که نیست تجربه هرگز تمامت معیار.
به من نگاه مکُن،
ز لاشه‌ام بگذر.
چهار تاول چرکین
بدوز بر کفن‌ات،
سکوت کُن، بگذر.
وگرنه این تو و این من،
وگرنه این تو و این مرزهای ویرانی
بهار بود که من ماندم و پریشانی
به من نگاه مکُن.

تاول 4 - نصرت رحمانی

تاول ۵

به مرگ کیست بگوید
که:
ـ زرد جامه‌ی ترس است
سرخ خلعت خون.
سپید رنگ فریب است ای کفن دزدان.
به مرگ کیست بگوید:
ـ چهار تاول چرکین
بدوز بر کفن‌ات.
و شاد و خوش بخرام
به گرد گورستان.
□
غریب نیست،
اگر که میخک سرخی ز سنگ گوری رُست
که قلب خونینی است.
نه، اعتماد نکن،
که اعتماد عبث . . .

تاول 5 - نصرت رحمانی

(شعر انهدام از مجموعه پیاله دور دگر زد)
با صدای کورش رنجبر
...............
اين‌ روزها
اينگونه‌ام، ببين؛
دستم، چه‌ کند پيش‌ می‌رود، انگار
هر شعر باکره‌ای را سروده‌ام
پايم‌ چه‌ خسته‌ می‌کشدم، گويی
کت‌‌بسته‌ از خم‌ هر راه‌ رفته‌ام
تا زير هر کجا
حتا شنوده‌ام
هر بار شيون‌ تير خلاص‌ را


ای دوست‌
اين‌ روزها
با هرکه‌ دوست‌ می‌شوم‌ احساس‌ می‌کنم
آنقدر دوست‌ بوده‌ايم‌ که‌ ديگر
وقت‌ خيانت‌ است‌

انبوه‌ غم‌ حريم‌ و حرمت‌ خود را
از دست‌ داده‌ است
ديريست‌ هيچ‌ کار ندارم‌
مانند يک‌ وزير
وقتی که‌ هيچ‌ کار نداری
تو هيچ‌‌کاره‌ای
من‌ هيچ‌‌کاره‌ام‌ يعنی که‌ شاعرم
گيرم‌ از اين‌ کنايه‌ هيچ‌ نفهمی
 

اين‌ روزها
اينگونه‌ام
فرهادواره‌ای که‌ تيشه‌ی‌ خود را
گم‌ کرده‌ است‌

آغاز انهدام‌ چنين‌ است‌
اينگونه‌ بود آغاز انقراض‌ سلسله‌ مردان
ياران
وقتی صدای حادثه‌ خوابيد
بر سنگ‌ گور من‌ بنويسيد
يک‌ جنگجو که‌ نجنگيد
اما... شکست‌ خورد

نصرت رحمانی | انهدام

به خوانندگی و آهنگسازی ميثم ذاكرحسين .
تنظیم: رهام شناسا
شاعر:رهی معيری
نوازندگان: ميثم مروستی ، آتنا اشتياقی
صدا برداران: علی پور مقدم،محمد اكبران

Shirazis - Nemidani | شیرازیس - نمیدانی

شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پیِ دیوانه‌ای که گیسوانِ بلوطش را به سِحرِ گرمِ مرمرِ لُمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ و خاک نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم، چو پوزه در شکمِ روزگارِ خویش دویدم، دریدم
شبانه روز دریدم، دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهدِ شومِ غریبی! زمانه صاحبِ سگ؛ من سگش
چو راندم از درِ خانه ز پشت بامِ وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده‌ها به رُخانم زدم به خلوتِ پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چُنان گدازه‌ی پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خوابِ تلخ برآشفت خوابِ خسته و شیرین بچه‌های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیشِ دوست نه در حضور غریبه نه کنجِ خلوتِ خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

"رضا براهنی"

رضا براهنی ـ که آفتاب بیاید، نیامد.mp3

بازخوانی فارسی سرود پارتیزانی بلا چاو

آواز: کیمیا قربانی
شعر: مهتاب قربانی

زن، زندگی، آزادی

Single Track

Nan Kar Azadi

نان، کار، آزادی [بلا چاو] | کیمیا قربانی - Nan Kar Azadi [Bella ciao] | Kimia Ghorbani

نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد
زبانِ عاشقان چشم است و چشم از دل نشان دارد
چه خواهش‌ها در این خاموشیِ گویاست، نشنیدی؟
تو هم چیزی بگو، چشم و دلت گوش و زبان دارد
بیا تا آنچه از دل می‌رسد بر دیده بنشانیم
زبان‌بازی به حرف و صوت، معنی را زیان دارد
چو هم پرواز خورشیدی مكن از سوختن پروا
كه جفتِ جانِ ما در باغِ آتش آشیان دارد
الا ای آتشین پیكر بر آی از خاك و خاكستر
خوشا آن مرغِ بالاپر كه بالِ كهكشان دارد
زمان فرسود دیدم هرچه از عهدِ ازل دیدم
زهی این عشقِ عاشق‌كش كه عهدِ بی زمان دارد
ببین داسِ بلا ای دل مشو زین داستان غافل
كه دستِ غارتِ باغ است و قصدِ ارغوان دارد
درون‌ها شرحه شرحه‌ست از دم و داغ جدایی ها
بیا از بانگِ نی بشنو كه شرحی خون فشان دارد
دهانِ سایه می‌بندند و باز از عشوه عشقت
خروشِ جانِ او آوازه در گوشِ جهان دارد

نگاهت می‌كنم خاموش و خاموشی زبان دارد

http://pirbadian.blogsky.com/
http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

تریاک-نصرت رحمانی-دکلمه رضا پیربادیان

شاپرک کوچولو بیژن مفید

شاپرک خانوم بیژن مفید  - قسمت اول

آخرین شعر خوانی نصرت رحمانی

شعری با صدای نصرت رحمانی 
در واپسین دوران زندگی اش!

یک روز و نیم، از متن کوتاهی که در باره نصرت رحمانی نوشتم گذشته است. در همین مدت کم همراه با پیام هائی که دوستان عزیزم زیر این مطلب نوشته اند، چندین پیام خصوصی نیز دریافت داشته ام که در آنها از من جزئیات بیشتری را درباره آخرین مراحل زندگی نصرت رحمانی خواسته اند.
واقعیت این است که من سالهاست در ایران نیستم و بسیاری چیزها را نمی دانم. از جمله درباره زندگی شخصیت هائی نظیر نصرت رحمانی که او را بارها و بارها، مانند بسیاری دیگر، در روزنامه کیهان، انجمن های ادبی، انجمن های محلی، مصاحبه ها، سفرها و ... دیده و همصحبت شده بودم. بخشی از آنچه که درباره نصرت رحمانی نوشتم، یادمانده های چهره به چهره ام با نصرت رحمانی بود. برای دوستانی که در پیام های خصوصی خود، طالب اطلاعات بیشتری درباره نصرت رحمانی شده بودند نوشتم :
صدائی از او دارم که شاید آخرین صدای (شعرخوانی) نصرت رحمانی باشد. برای نیما مراسمی در شهر ساری گرفته بودند و نصرت رحمانی خواهش و اصرار برگزار کنندگان این مراسم را پذیرفت و با حالی که هم خود می گوید و هم در صدایش آشکار است از رشت به ساری رفت. نفس چندانی برای سخن گفتن نداشته است. چند کلامی بغض آلوده درباره نیما و خاطراتش از او می گوید و سپس شعری می خواند و به رشت باز می گردد. که اگر از من سوال شود، می گویم: شعر نیست. دردنامه ایست، در قفس یک شعر کوتاه و بسیار متاثر کننده. 
آن دوستان خواستند تا این صدا را منتشر کنم. ابتدا تردید داشتم، چرا که می دانم هر شنونده ای را متاثر می کند؛ اما بتدریج بر تردیدم غلبه کردم. آخرین شعر خوانی او را (تا آنجا که اطلاع دارم) برایتان منتشر می کنم و پیشاپیش بابت غمی که بر دلتان می نشانم پوزش می طلبم. این شما و این صدای غم آلوده نصرت رحمانی در واپسین دوران زندگی اش!  دورانی، که آتش بی قرار سالهای دور، در وجودش به خاکستر تبدیل شده!


می باره بارون....

Bárbara Eugenia - voz
Davi Bernardo - guitarra
Edgard Scandurra - violão
Regis Damasceno - baixo
Astronauta Pinguim - órgão
Clayton Martin - bateria, bongô
Guizado – trompete

Letra:

Preciso aceitar que não posso
Mudar nada em outra vida
O peso de uma história de erros
Não posso e nem quero carregar
Não levo a culpa em mim
Ela é toda sua
Me desculpe se não acho mais espaço
Pra guardar mentiras ou mágoas passadas
Nem são minhas
Você devia mudar o seu rumo
Você devia achar que merece mais
Saber lidar com a vida
E correr atrás
Saber lidar com a vida
E correr atrás


04-O Peso Dos Erros

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

تاول 4 - نصرت رحمانی

Sardar