نصرت رحمانی

Shaeran

بى كلام

forugh

تو

اگه خسته شدی بازم بخون از من
اگه کهنه شدم بازم بمون با من
منم که حجم تنهایی تو پر کردم
منم که عاشقونه با تو سر کردم
منم که خاطراتم از تو رد میشه
چه خوبه با تو حالم بی تو بد میشه
منم که آسمونم با تو قسمت شد
تویی که گرمی دستات یه عادت شد


Asheghoone -hadi Farajolahi -  هادی فرج‌ الّهی - عاشقونه

قلم برکش که بگریزد سیاهی
سپیدی پاش بر دل با نگاهی
به لبخندی بکش رنگ تباهی
که می پاشد زلبخندت سپاهی
ندارد جنگ عشاقت تناهی
نمانده بر سر یک تن کلاهی
نخواهی بر کمال کس گواهی
که خود جاهی و نقصان را بکاهی
دلم مغروق از آهی به آهی
چوماهی که شود مفتون ماهی
ز چاهی میرسم هردم به چاهی
نشان ده بر من مفقود راهی
نشانده بر شب تارم پگاهی
خیال در طلوعت پادشاهی
چنین واهی دلم گاهی به گاهی
کند در آرزویت کوه،کاهی

که می پاشد ز لبخندت سپاهی


نصرت رحمانی
زادروز 	اسفند ۱۳۰۶
محله پامنار تهران
درگذشت 	۲۷ خرداد ۱۳۷۹
رشت
آرامگاه 	رشت
ملیت 	پرچم ایران ایران
آثار 	کوچ
کویر


نصرت رحمانی (زاده: ۱۳۰۸ در تهران، مرگ: ۱۳۷۹ در رشت) یکی از شاعران معاصر نوگرای ایران است
____________


لیلی!
چشمت خراج ظلمت شب را
از شاعران شرق، ـ
طلب می‌کُند

من آبروی عشقم
هشدار . . . تا به خاک نریزی

پُر کُن پیاله را
آرام‌تر بخوان
آواز فاصله‌های نگاه را
در باغ‌کوچه‌های فرصت و میعاد.

لیلی!
بگشای بند موی و بیفشان
شب را میان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب!
رمز شبان درد،
شعر من است!
گفتی:
گُل در میان دستت می‌پژمرد
گفتم که:
ـ خواب،
در چشم‌هایمان به شهادت رسیده است
گفتی که:
خوب‌ترینی؛

آری . . .، خو‌ب‌ام!
آرامگاه حافظ‌م
شعر ترم،
تاج سه‌ترک عرفانم
درویشم،
خاکم!!
آینه‌دار رابطه‌ام، بنشین.
بنشین، کنار حادثه بنشین.
یاد مرا به حافظه بسپار!
اما . . .
نام مرا،
بر لب مبند که مسموم می‌شوی
من داغ دیده‌ام!

لیلی!
از جای پای تو،
بر آستانه‌ی درگاه خوابگاه،
بوی فرار می‌آید

آتش مزن به سینه‌ی بستر
با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت
پُر کُن پیاله را
با من بگو در خواب‌های پریشان چه دیده‌ای
که خواب را به شهادت رسانده‌اند در دیدگانِ ما
وانگه حرامیان در گود شب‌گرفته‌ی چشمت
با تیغ‌های آخته سنگر گرفته‌اند.
دروازه‌های شهر مدینه آغوش بسته‌اند
آغوش باز کُن
از چهارراه خواب گذر کُن
بگذار و بگذریم زین خیل خفتگان
دست مرا بگیر تا بسرایم:
در دست‌های من ـ
بال کبوتریست!
 
لیلی
من آبروی عاشقان جهانم.
هشدار . . .، تا به خاک نریزی!
من پاسدار حرمت دردم

ـ چشمت خراج می‌طلبد؟
آنک خراج:

لیلی!
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
دیوارهای این شب سنگین را
درهم شکسته، آه . . .، که بیداد می‌کُنی.
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
در باغ‌های سبز تنت، شب را ـ
آزاد می‌کُنی

لیلی!
بی‌مرز باش.
دیوار را، ‌ویران کن،
خط را به حال خویش رها کُن،
بی‌‌خط باش
با من بیا . . .، همیشه‌ترین باش!!

بارید شب
بارش سیل اشک‌ها شکست،
خط سیاه دایره‌ی شب را!
خط پاک شد
گُل در میان دستم پرپر زد و فسرد
درهم دوید خط
ویران شد!

لیلی!
بی‌خط و خال باش
با من بیا که خوب‌ترینم
با من که آبروی عشقم
با من که شعرم . . ، شعرم . . ، شعرم!
وای . . .
در من وضو بگیر
سجاده‌ام، بایست کنارم
رو کُن به من که قبله‌ی عشاق‌ام
وآنگه نماز را،
با بوسه‌ای بلند، قامت ببند!

لیلی!
با من بودن خوب است،
من می‌سرایمت!

نصرت رحمانی
از مجموعۀ «پیاله دور دگر زد»

Nosrat Rahmani - Man aberoye eshgham

شب چشم

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

گویی ,گل مرا

دستی غریب سرشته است

واندیشه ی مرا

یغماگری

در شاهراه باد نشانده است

 

و غمگنانه ترین سرنوشت را

دستانی آشنا

برکتیبه ی روحم

به خطی غریب نبشته است

 

 

شب چشم

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

آن باغکوچه های معطر را

ذهن پریش من ز یاد زدوده است

در سینه ام مکاو که ...، سطلی است جای قلب

لب ریز از کثافت و مدفوع خاطرات

 

در شهر های کودکی من

پیری عصا به دست در گاهواره غنوده است

لالا بخواب کودک اهن

لالا بخواب کودک باروت

بگذار چهره ها دروغ بگویند

دیگر عصا شناسنامه ی پیری است

 

لا لا بخواب...،

                     لالا بخواب ...،

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند!

 

کنج لبان من

نام کدام گمشده ای جای مانده است

نامی ...،

کز آن شکفته گل یاس

 

مویت کلاف دود

میعاد درکجاست ؟

میعاد آخرین

در پنبه زار حاشیه ی نیل ؟

در کعبه ؟

در پکن ؟

در کوه طور

در سخره های خنده ی بودا

یا در حرمسرای محمد ؟

 

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند!

 

خنجر شکست

                 در لای کتف من

                 مویت کلاف دود

                  بدرود!

 

نوبت ز ما گذشت

شب از دریچه های چشم تو تابید

پیاله دور دگر زد!

خنجر نشست

تا دسته پشت " رم "

" رم " در  " سزار " مرد

تهمت عصای توست " بروتوس "

 

حق با کسی ست که پیروز است

حق دادنی است ، نه

حق حق گرفتنی است

ایمان خریدنی است

وطن را حراج کن !

 

حق با کسی است که از پشت

                                        شمشیر می زند

تاریخ جنده خانه ی خونینی است

بر این قباله ی جعلی

باور مبند

حق

    حق

         با کسی ست که با من

                                       شیون کشیده است :

                                                                      ـ اناالحق

 

شب چشم

بگذار چهره ها دروغ بگویند

دیگر عصا شناسنامه ی پیری است

شیرین فسانه ای است

روزی عصای موسی عمران ــ

                                        شد اژدها

امروز اژدها

در دست ما عصاست

بازی تمام گشت

پیاله دور دگر زد

از دوستی و عشق

بهتان گزیده شد.

 

در پشت نام " رم "

پنهان مکن رسالت خود را

اینان که در " سنا "ی نشستند

این پاسدارهای حرمت و آزادی

با دامن تو تبرئه کردند خویش را

 

محکوم جرم ندامت نگاه کن

در جای اتهام نشستند عادلان

در دستهایشان

تهمت غریب عصای مرصعی است

بگذار چهره ها دروغ بگویند

 

بازی تمام گشت

اینک تو و " سزار"

فاتحان جنده خانه ی تاریخ گشته اید

در پشت نام " رم "

تنها عمیق شکافی است

 

 

شب چشم

 

                مویت کلاف دود

                                       دامن سپید

                                                       سخی تن

آنک منم

فرزند قرن های پیاپی

و قاره های گمشده در اعصار

از یاد برده موطن خود را

وز ذهن خود زدوده قرن آهن و خون را

 

آنک منم

بنگر چگونه دست تکان می دهم

گویی مرا برای وداع آفریده اند

و با عصا

آرام در گاهواره غنوده ام

 

هان کاتبان، ثبّات ها

من را برای نسل های پیاپی صادر کنید

اینک منم شناسنامه ی تاریخ

پياله دور دگر زد - شعر و صدای نصرت رحمانی

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

سودای تورا زمانه می بس باشد

هرگوش تو را ترانه می بس باشد

در کشتن ما چه می زنی تیغ جفا

ما را سر تازیانه ای بس باشد

شهرام ناظری یادگار دوست

در عطر عشق

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر «حریق باد»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

و آب بود که می‌رفت
کوچه خلوت بود.

صدای قلب تو آری،
صدای قلب تو پاشید بر در و دیوار
و عطر سوختن اشک و عشق و شرم و شتاب
میان بندبند کهنه‌ی دیوار آجری گُم شد.

فضای کوچه‌ی میعاد
طنین خاطره‌ی ضربه‌های گام تو را
به ذهن منجمد سنگفرش امانت داد.
و آب بود که می‌رفت . . .

ثقیل می‌آید. چرا؟
که سنگ کوچه‌ی بی‌انتظار اگر بودی
سخن روال دگر داشت.

به آب بوسه زدی
خنده در شکاف لبت آب گشت،
جاری گشت.
چه می‌توانم گفت؟ ـ دوباره پرسیدم ـ
سکوت!

سکوت درمان نیست.
اگر نهفتن درد التیام واهی بود
لبان خسته‌ی من قفل آهنین می‌شد.
و آب بود که می‌رفت. . .

باد می‌آمد.
شکوفه‌ی لبخند
کنار جلوی لبانت
خموش می‌پژمرد.

چه کوچه خلوت بود . . .

در عطر عشق - نصرت رحمانی

ای بی‌تو من خراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعه شعر « معیاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

ای بی‌تو من، خراب!

ای بی‌تو من، خراب!
شب بی‌تو خسته است.

ای بی‌تو من سراب
دیگر شتاب، توان را شکسته است.
در من، منی به‌پاست،
اما نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.
جدایی، چه خیمه‌ای
در شهر بسته است
اما . . . نرفته دلشده‌ای در عمیق خواب.

ای دیده‌ات شراب!
جرعه نگاهی.
ای بی‌تو دل خراب، تباهی.

در کُنه من غم تو در این پُر ستوه شب
پرواز می‌کُند.
در این شکسته شب چه سیاهی گرفته لرد.

ای بی‌تو من، خراب!
دستان باد
دیوارهای جدایی کشیده‌اند
در روی خاک.
این ظلم نیست؟
ای بی‌تو من، خراب؟

ای بی‌تو من، خراب!
شب، بی‌تو خسته است؛
من، بی‌تو خسته‌ام،
و جدایان
درهم شکسته‌اند.

ای بی‌تو،
ای سراب!

ای بی‌تو من خراب - نصرت رحمانی

شیرین

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

شیرین!
سوگلی عشق!
بالا بلند!
گیسو کمند!
از لابلای جنگل مژگانم،
از ماورای منشورهای سرشکم
رنگین‌کمان مرمر عریانت
تطهیر می‌کند، امواج چشمه را

شیرین!
جام شرابِ پیر!
ای طاقه‌ی حریر!
این چشمه‌سار، راهی دراز بُریده
از شیب تا نشیب پریده
تا مرمر بدنت را در بازوان تشنه کشیده.
قلبش با قلب تیشه‌ی فرهاد، بی‌شکیب تپیده.
بنگر به چشمه‌سار،
فریاد آتش است.
خون خورده تیشه‌ای
با صخره‌های سخت به حال نیایش است.
زیباییت مدام به حد ستایش است.
از قطره تا حباب
از برکه تا سراب
خواهان خواهش است.
چون بیستون که زیر تیشه‌ی فرهاد
در کار کاهش است.

شیرین!
قفل طلایی!
ای بازتاب رهایی!
جام چهل کلید بخت‌گشایی!
زیبایی‌ات
در تاب نظم «نظامی» نیست؛
در اعتبار حرمت زیبایی‌ات کلامی نیست؛
سرخ لبت آویزبند هیچ پیامی نیست.

شیرین!
ای لای‌لای باد!
آوازهای تیشه‌ی فرهاد
راه گریز نیست؛
جای ستیز نیست.
مشکن مرا
هشدار . . . هان!
«پرویز» تاجدار،
تیرش گذشت از چله‌ی کمان
اما صدای شیهه «شبدیز»
رعد است و برق بر تار و پود خرمن رویایم.
ای نازنین‌ترین
در کار مرگ نیز شکیبایم
ای‌وای من
ای‌وای
وای به شب‌هایم

شیرین!
عشق است و زخم؛
زخم است و خون؛
خونآبه و جنون.
دیگر نه کوه مانده نه اندوه.
دیگر نه عشق مانده و نه مرگ پُر شُکوه.
دیگر نه بیستونی و نه لذتِ ستوه.

شیرین!
وقتی دلی نمانده برای عشق،
با من بگوی:
«بر فرق خود بکوب گُل‌تاج تیشه را»

اینک منم
فرهاد کوهکن
فواره‌ای بلند
و رنگین‌کمان نور

شیرین - نصرت رحمانی

من آبروی عشقم

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

لیلی!
چشمت خراج ظلمت شب را
از شاعران شرق، ـ
طلب می‌کُند

من آبروی عشقم
هشدار . . . تا به خاک نریزی

پُر کُن پیاله را
آرام‌تر بخوان
آواز فاصله‌های نگاه را
در باغ‌کوچه‌های فرصت و میعاد.

لیلی!
بگشای بند موی و بیفشان
شب را میان شب
با من بدار حوصله اما نه با عتاب!
رمز شبان درد،
شعر من است!
گفتی:
گُل در میان دستت می‌پژمرد
گفتم که:
ـ خواب،
در چشم‌هایمان به شهادت رسیده است
گفتی که:
خوب‌ترینی؛

آری . . .، خو‌ب‌ام!
آرامگاه حافظ‌م
شعر ترم،
تاج سه‌ترک عرفانم
درویشم،
خاکم!!
آینه‌دار رابطه‌ام، بنشین.
بنشین، کنار حادثه بنشین.
یاد مرا به حافظه بسپار!
اما . . .
نام مرا،
بر لب مبند که مسموم می‌شوی
من داغ دیده‌ام!

لیلی!
از جای پای تو،
بر آستانه‌ی درگاه خوابگاه،
بوی فرار می‌آید

آتش مزن به سینه‌ی بستر
با عطر پیکر برهنه‌ی سبزت
پُر کُن پیاله را
با من بگو در خواب‌های پریشان چه دیده‌ای
که خواب را به شهادت رسانده‌اند در دیدگانِ ما
وانگه حرامیان در گود شب‌گرفته‌ی چشمت
با تیغ‌های آخته سنگر گرفته‌اند.
دروازه‌های شهر مدینه آغوش بسته‌اند
آغوش باز کُن
از چهارراه خواب گذر کُن
بگذار و بگذریم زین خیل خفتگان
دست مرا بگیر تا بسرایم:
در دست‌های من ـ
بال کبوتریست!

لیلی
من آبروی عاشقان جهانم.
هشدار . . .، تا به خاک نریزی!
من پاسدار حرمت دردم

ـ چشمت خراج می‌طلبد؟
آنک خراج:

لیلی!
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
دیوارهای این شب سنگین را
درهم شکسته، آه . . .، که بیداد می‌کُنی.
وقتی که پاک می‌کُنی خط چشمت را
در باغ‌های سبز تنت، شب را ـ
آزاد می‌کُنی

لیلی!
بی‌مرز باش.
دیوار را، ‌ویران کن،
خط را به حال خویش رها کُن،
بی‌‌خط باش
با من بیا . . .، همیشه‌ترین باش!!

بارید شب
بارش سیل اشک‌ها شکست،
خط سیاه دایره‌ی شب را!
خط پاک شد
گُل در میان دستم پرپر زد و فسرد
درهم دوید خط
ویران شد!

لیلی!
بی‌خط و خال باش
با من بیا که خوب‌ترینم
با من که آبروی عشقم
با من که شعرم . . ، شعرم . . ، شعرم!
وای . . .
در من وضو بگیر
سجاده‌ام، بایست کنارم
رو کُن به من که قبله‌ی عشاق‌ام
وآنگه نماز را،
با بوسه‌ای بلند، قامت ببند!

لیلی!
با من بودن خوب است،
من می‌سرایمت!

من آبروی عشقم - نصرت رحمانی

عصر جمعهٔ پاییز

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان – ۱۳۵۶

   و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز.



له‌له‌زنان
عطش‌زده
آواره
باد هار
یک تکه روزنامه‌ی چرب مچاله را
در انتهای کوچهٔ بُن‌بست
با خشم می‌جوید.

تا دور دید من
اندوهبار غباری گس
درهم دویده بود.

قلبم نمی‌تپید
و باورم به تهنیت مرگ
شعری سروده بود.



من مُرده بودم
رگ‌هایم
این تسمه‌های تیرهٔ پولادین
بر گرد لاشه‌ام
پیچیده بود.

من مُرده بودم
قلبم
در پشت میله‌های زندان سینه‌ام
از یاد رفته بود
اما هنوز خاطره‌ای در عمیق من
فریاد می‌کشید.

روییده بود
در بی‌نهایت احساسم
دهلیزی
متروک
مه گرفته
و خاموش
فریاد گام‌های زنی
چون قطره‌های آب
از دور دور دور ذهن
در گوش می‌چکید
لب‌تشنه می‌دویدم سوی طنین گام
اما . . .
تداوم فریاد گام‌ها
از انتهای دیگر دهلیز
در گوش می‌چکید:
تک تک
چک چک
چه شیونی . . . چه طنینی!



برگ چنار خشکی از شاخه دور شد
چرخید در فضا
در زیر پای خستهٔ من له شد
آیا
دست بُریده مردی بود
لبریز التماس؟
فریاد استخوان‌هایش برخاست
جَرق
آه



و آفتاب خستهٔ بیمار
از غرب می‌وزید
پاییز بود
عصر جمعه‌ٔ پاییز


عصر جمعهٔ پاییز - نصرت رحمانی

زمزمه‌ای در محراب

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «میعاد در لجن»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

در غریب شب این سوخته دشت
من و غم، آه . . . چه بر من بگذشت
کاروان گُم شد و خاکستر، ماند
کرکس پیر دلِ من می‌خواند:

«ای عطش در رگ من جاری باش
شعله زن، دودم کُن، کاری باش
رگ غم‌سوخته، ای ریشه‌ی من
بمک از تاول اندیشه‌ی من

دشت شب‌تاخته‌ام، خاموشم
موج خود باخته‌ام، مدهوشم
طفل آواره‌ی شهر خوابم
تشنه‌ی خویشتنم، گردابم

برگ پاییز به‌دست بادم
ریخته، سوخته، بی‌بنیادم
کاروان‌سوخته‌ای چاووشم
دربدر زمزمه‌ای خاموشم

گرهٔ کور غمم، بازم کُن
قصه پایان ده و آغازم کُن
ای تو گُم، نامعلوم، ای نایاب
گُنگ نامعلومی را دریاب

دست پیش آر که رفتم از دست
دامنم گیر که هیچم در هست
من و تو چیست؟ چه بیشی، چه کمی؟
چو کویری و تمنای نمی

من و تو چیست؟ من و من باشیم
روح تنگ آمده از تن باشیم
بگریزیم و به‌هم آویزیم
عطشی در عطش هم ریزیم

نفسی در نفس من بفشان
بکشانم، بچشانم، بنشان
بکشان بر سر بازار مرا
جان فدای تو، بیازار مرا

سنگ بدنامی بر جامم زن
کوس رسوایی بر بامم زن
[زندگی چیست؟ سراب است، سراب
نقش پاشیده بر آب است، بر آب]

عشق، خونابه‌ی دل نوشیدن
کفن ماتم خود پوشیدن
آرزو، گورکن دشت جنون
نانش از عشق و شرابش از خون

[جغد پیری‌ست سعادت در قاف
نغمه‌اش لاف و همه لاف گزاف]
مرهم سوختن، از ساختن است
چه قماری که همه باختن است

زندگی چیست؟ مرا یاد بده
آنچه می‌دانم بر باد بده
توتیایی تو به چشمانم کش
تشنه‌ام، تشنه‌ی آتش، آتش

تیشه بر ریشهٔ جان دوخته‌ام
دل به‌هر شعله‌ی غم سوخته‌ام
باد آواره‌ی گورستانم
بذر پاشیده به سنگستانم

برق منشور یخین رازم
پر سیمرغ غمم، بگدازم
پیش از آن لحظه که نابود شوم
شب شوم، شعله شوم، دود شوم»

[در غریب شب این سوخته‌دشت
کرکسی پر زد و نالید و گذشت]

زمزمه‌ای در محراب - نصرت رحمانی

وداع تلخ

سروده و صدا: نصرت رحمانی
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

  چه آسان
مرا بفروخت، بفروخت.
مرا ناآشنا با خویشتن کرد
مرا خویشی به هر بیگانه آموخت.

شبی از بسترم بگریخت، بگریخت.
به گوش دیگری آواز در داد
مرا سوخت.

چرا نیست؟
نمی‌دانم که امشب در بر کیست؟
چرا آمد، چرا رفت؟
کجا رفت؟
چرا بود؟ چرا نیست؟

در آن شب،
که مهتاب از شکاف ابر بگریخت،
به روی سنگفرش کوچه‌ام ریخت.
به من افسانه‌ای گفت،
تنم در بازوان پیچید و خاموش
به روی بسترم خفت.

به وردی چشم‌هایم را به‌ هم دوخت
سحرگاهان به پیش دیگری رفت
مرا سوخت!

از آن شب،
به هر کاشانه من در جستجویم
به هر آغوش می‌خوابم که شاید،
تن او را بجویم
چرا درد نهانم را نگویم؟
مرا بدنام کرد او.

مرا سوخت
مرا سوخت
تبه کرد
گنه کرد، گنه کرد.

چرا نشناخت من را؟
چرا با خویشتن بیگانه‌ام کرد؟
چرا رفت؟
چرا دُردی‌کش میخانه‌ام کرد؟
چرا دیوانه‌ام کرد؟
چرا . . .؟

وداع تلخ - نصرت رحمانی

پرنده‌ای گریان

سروده و صدا: نصرت رحمانی
از مجموعۀ «ترمه»
موسیقی: مجید انتظامی
کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ـ ۱۳۵۶

مرغ اندوه است بوتیمار
مانده در افسانه‌های کهنه نامش
قصه‌اش ورد خموشان است
همدم امواج دریای خروشان است
بوتیمار

در کنار صخره‌های مات
در کنار موج‌های مست
مانده در اندیشه‌ای پابست
اشک می‌ریزد

سر به روی سینه خم کرده‌ست
چشم‌ها را دوخته بر کامجویی‌های دریا از تن ساحل
با گنه‌کاری آن‌ها خو گرفته
با صواب خویشتن نا آشنا مانده‌ست

قصه‌ها از رنج و از شادی
همچون دانۀ تسبیح بر نخ کرده بر انگشت‌های دل‌گرفته
دردها دیده
داستان‌ها در دل خود گور کرده
سخت چشم گفتگو را کور کرده
دیده دریا را که بلعیده به کام تشنهٔ خود ناخداها را

لیک او چشمان جوشان را
پاسدار پیکر دریای خواب‌آلود کرده
اشک می‌ریزد
از لب ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روزگار خویش را چون اشک‌هایش ریخته بر دامن این کار، بوتیمار

قعر گور چشم‌هایش چال کرده
لاشه‌ی بود و نبودش را
قعر تابوت لبانش چال کرده
قصه‌ی گفت‌و شنودش را
با همه بیگانه، با بیگانگان خاموش مانده

عنصر هستی درون آب دیده
طرح باد و خاک و آتش را
در درون چاه تاریک سیاهی‌ها کشیده
از سپیدی‌ها رمیده
خنده را از لب بُریده
طعنه‌ها از مردُم ساحل شنیده
قطره‌ها از آب زهر برکه‌ی تلخ تباهی‌ها چشیده

لیک از ساحل نمی‌خیزد
اشک می‌ریزد
گشته در اندیشه‌ای زنجیر
بسته بر خود راه هر تدبیر و هر تقدیر
اشک می‌ریزد مبادا آب دریا خشک گردد
روز خود را کرده چون شام غریبان تار
مرغ اندوه است بوتیمار

راستی ای مرغ
ای همگام با غم‌های جاویدان
هیچ می‌دانی
همرهی داری در این اندوه بی‌فرجام
هم دلی گمنام
داستانش چون تو جانفرساست
عاشق دریاست
پیشه اش زاری‌ست

آری
سکه‌ی خوشبختی خود را به روی تخته‌نرد زندگانی باخته
اسب حسرت بر تن امیدواری تاخته
در شناسایی‌فکنده‌ نام را در دفتر مرداب
لیک حتی خویش را چون دیگران نشناخته
عاشق دریاست

بی‌کران دریای او شعر است
اشک می‌ریزد برای شعرهایش
اشک می‌ریزد مبادا خشک گردد آب دریایش

اشک می‌ریزم
بر لب دریای شعرم
لحظه‌ای از صخره‌ی ساحل نمی‌خیزم
بر نگاه خسته می‌بندم
نقش ناکسان را

در میان اشک می‌خندم
بر مرغان ماهی‌خوار
کز کف دریای من هر لحظه می‌گیرند
ماهی خُردی
آنگه با دو صد فریاد
می‌رقصند و می‌گویند
طعمه خود را ز کوه و دشت پیدا کرده‌ایم این بار.
لیک من خاموش خاموشم
لب به تلخ‌آب سکوت آلوده‌ام
از عشق مدهوشم
همچو بوتیمار

رنگ‌هادیدم
ننگ‌ها دیدم
دیده‌ام ناپاک مردم را به پاکی شُهره‌‌ی آفاق
پنجه افکندم به دامان غریقان تا رها گردند از گرداب
سینه بگشودم که از ره‌ماندگان لختی بیاسایند
خون شدم تا خونخواران دامن بیالایند

هر چه دیدم از تو دیدم از تو ای دریای من ای شعر
ای دریغا دوستت دارم
باز هم می‌خواهمت دریا
سخت می‌گریم به دامانت مبادا خشک گردی
همچو بوتیمار
او هم هستی خود را نهاده بر سر این کار

شاعر غم‌های جاوید است «نصرت»
مرغ اندوه است بوتیمار

پرنده‌ای گریان - نصرت رحمانی

(شعر انهدام از مجموعه پیاله دور دگر زد)
با صدای کورش رنجبر
...............
اين‌ روزها
اينگونه‌ام، ببين؛
دستم، چه‌ کند پيش‌ می‌رود، انگار
هر شعر باکره‌ای را سروده‌ام
پايم‌ چه‌ خسته‌ می‌کشدم، گويی
کت‌‌بسته‌ از خم‌ هر راه‌ رفته‌ام
تا زير هر کجا
حتا شنوده‌ام
هر بار شيون‌ تير خلاص‌ را


ای دوست‌
اين‌ روزها
با هرکه‌ دوست‌ می‌شوم‌ احساس‌ می‌کنم
آنقدر دوست‌ بوده‌ايم‌ که‌ ديگر
وقت‌ خيانت‌ است‌

انبوه‌ غم‌ حريم‌ و حرمت‌ خود را
از دست‌ داده‌ است
ديريست‌ هيچ‌ کار ندارم‌
مانند يک‌ وزير
وقتی که‌ هيچ‌ کار نداری
تو هيچ‌‌کاره‌ای
من‌ هيچ‌‌کاره‌ام‌ يعنی که‌ شاعرم
گيرم‌ از اين‌ کنايه‌ هيچ‌ نفهمی
 

اين‌ روزها
اينگونه‌ام
فرهادواره‌ای که‌ تيشه‌ی‌ خود را
گم‌ کرده‌ است‌

آغاز انهدام‌ چنين‌ است‌
اينگونه‌ بود آغاز انقراض‌ سلسله‌ مردان
ياران
وقتی صدای حادثه‌ خوابيد
بر سنگ‌ گور من‌ بنويسيد
يک‌ جنگجو که‌ نجنگيد
اما... شکست‌ خورد

نصرت رحمانی | انهدام

Paeez.Music by Arash&Amir Bayat.پاییز..Telegram.me/bayat_arsh_amir

Artist : James Maloney
Track : Angel Wings
Album : Gaslight

CD/Digital : http://bit.ly/2rARDgO
Spotify : http://spoti.fi/2tOSPSi
iTunes : http://apple.co/2uRjD1b

All music by James Maloney
Mastered by Tim Debney

Gaslight

BUY CD/DIGITAL

James Maloney - Angel Wings

A legendary song (Sari Gelin) By Qedir Rustemov
Sari Gelin is a Azerbaijani folk song which tells a story of a Muslim Azerbaijani boy who falls in love with a Armenian girl but this love doesn't have a good ending because they can't reach each other due to religious matters!
This song was performed by lots of other singers too

Qedir Rustemov - Sari Gelin

دو سه شبه که چشمام به دره

http://pirbadian.blogsky.com/
http://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

تریاک-نصرت رحمانی-دکلمه رضا پیربادیان

آخرین شعر خوانی نصرت رحمانی

شعری با صدای نصرت رحمانی 
در واپسین دوران زندگی اش!

یک روز و نیم، از متن کوتاهی که در باره نصرت رحمانی نوشتم گذشته است. در همین مدت کم همراه با پیام هائی که دوستان عزیزم زیر این مطلب نوشته اند، چندین پیام خصوصی نیز دریافت داشته ام که در آنها از من جزئیات بیشتری را درباره آخرین مراحل زندگی نصرت رحمانی خواسته اند.
واقعیت این است که من سالهاست در ایران نیستم و بسیاری چیزها را نمی دانم. از جمله درباره زندگی شخصیت هائی نظیر نصرت رحمانی که او را بارها و بارها، مانند بسیاری دیگر، در روزنامه کیهان، انجمن های ادبی، انجمن های محلی، مصاحبه ها، سفرها و ... دیده و همصحبت شده بودم. بخشی از آنچه که درباره نصرت رحمانی نوشتم، یادمانده های چهره به چهره ام با نصرت رحمانی بود. برای دوستانی که در پیام های خصوصی خود، طالب اطلاعات بیشتری درباره نصرت رحمانی شده بودند نوشتم :
صدائی از او دارم که شاید آخرین صدای (شعرخوانی) نصرت رحمانی باشد. برای نیما مراسمی در شهر ساری گرفته بودند و نصرت رحمانی خواهش و اصرار برگزار کنندگان این مراسم را پذیرفت و با حالی که هم خود می گوید و هم در صدایش آشکار است از رشت به ساری رفت. نفس چندانی برای سخن گفتن نداشته است. چند کلامی بغض آلوده درباره نیما و خاطراتش از او می گوید و سپس شعری می خواند و به رشت باز می گردد. که اگر از من سوال شود، می گویم: شعر نیست. دردنامه ایست، در قفس یک شعر کوتاه و بسیار متاثر کننده. 
آن دوستان خواستند تا این صدا را منتشر کنم. ابتدا تردید داشتم، چرا که می دانم هر شنونده ای را متاثر می کند؛ اما بتدریج بر تردیدم غلبه کردم. آخرین شعر خوانی او را (تا آنجا که اطلاع دارم) برایتان منتشر می کنم و پیشاپیش بابت غمی که بر دلتان می نشانم پوزش می طلبم. این شما و این صدای غم آلوده نصرت رحمانی در واپسین دوران زندگی اش!  دورانی، که آتش بی قرار سالهای دور، در وجودش به خاکستر تبدیل شده!


با تو بودن- منوچهر سخایی

Kamakan - Labkhand -  Mehdi Saki | لبخند - گروه کماکان - مهدی ساکی

https://www.facebook.com/deklamehayerezapirbadian

ای بی‌تو من خراب - نصرت رحمانی

Sardar