เวลาฟังธรรมะ ฟังซื่อๆ ไม่ต้องตีความมาก 
ฟังไปคิดไปมันก็เรียนปริยัติล่ะถ้าอย่างนั้น 
เราจะฟังธรรมะได้แล้วรู้เรื่องดี 
ถ้าจิตของเราเป็นกุศล มหากุศลจิต 
ลหุตา เบา มุทุตา นุ่มนวล 
ปาคุญญตา คล่องแคล่วว่องไว ไม่เซื่องซึม 
กัมมัญญตา ควรแก่การงาน ไม่ขี้เกียจขี้คร้าน 
อุชุกตา รู้ซื่อๆ 
ถ้าใจเราเป็นอย่างนี้ ใจอย่างนี้รับธรรมะง่าย 
ฉะนั้นเราปรับจิตใจของเรา 
ให้มันเป็นกุศลไว้ก่อน แล้วฟังธรรม 
เราจะได้ประโยชน์มาก 
ถ้าฟังไป แล้วก็ใจก็หนักๆ แน่นๆ 
เพ่งเอาไว้มากๆ บางคนเพ่ง เพ่งจนเครียด 
ฟังธรรมะไม่รู้เรื่อง 
จิตใจเหมือนกับครกหินทั้งลูก 
เอาน้ำสาดลงไป ไม่ซึมสักนิดเดียวเลย 
ใจกระด้าง กูก็แน่ กูก็หนึ่ง 
พวกนี้ก็รับธรรมะไม่ได้ 
พวกหัวดื้อหัวรั้น เจ้าความคิดเจ้าความเห็น 

ฉะนั้นเราสังเกตจิตใจเรา 
ให้จิตใจเราเป็นกุศลที่แท้จริง 
จิตใจที่เป็นกุศล เป็นจิตใจที่ฉลาด 
มันพร้อมที่จะรับธรรมะ 
สังเกตดูจิตเราขณะนี้หนักไหม 
แน่นไหม แข็งไหม ซึมทื่อหรือเปล่า 
หรือว่าคิดอุตลุด คิดกับรู้ตรงข้ามกัน 
คิดเท่าไรก็ไม่รู้ หยุดคิดถึงจะรู้ 
รู้อะไร รู้สภาวะ ถ้าคิดจะรู้อะไร รู้เรื่องที่คิด 
เรื่องที่คิดไม่ใช่สภาวธรรม 
สภาวธรรมคือรูปธรรมนามธรรม 
เรื่องราวที่คิดเรียกบัญญัติ มันเป็นคนละชนิดกัน 
ฉะนั้นถ้าเรายังหลงอยู่ในโลกของความคิด 
เราก็ไม่เห็นรูปธรรมนามธรรม 
ค่อยๆ สังเกตใจเรา เจ้าความคิดเจ้าความเห็นอะไรพวกนี้ 
โยนทิ้งไป เป็นอุปสรรคต่อการเรียนธรรมะ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
10 กุมภาพันธ์ 2567

2567

จิตที่เปิดรับธรรมะ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 10 ก.พ. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง