อยู่กับโลก ต้องรู้จักมัน ต้องเข้าใจมัน 
ถ้าเราอยู่กับโลก จิตใจเราสงบสุข 
สบายตามสมควรกับอัตภาพแล้ว 
การที่เราจะมาถือศีลมาภาวนา
มันจะไม่มีเครื่องกังวลใจ 
อย่างบางคนเป็นหนี้บอล เจ้าหนี้ตามฆ่า 
หนีมาภาวนาในวัด หลบมาอยู่ตามวัด 
ใจมันจะสงบไหม ใจไม่มีทางสงบหรอก 
มันก็หวาดระแวงว่าเขาจะมาฆ่าเมื่อไร 
เพราะฉะนั้นการประพฤติตัวให้สะอาดหมดจดสำคัญ 
จะทำให้เรามีความสุข 
ถ้าเมื่อไรเราย้อนมาดูตัวเองแล้วเราไม่เห็นข้อบกพร่อง 
ผิดศีลผิดธรรม หรือบางทีมองตัวเองไม่ออก 
พรรคพวกเพื่อนฝูงที่ดีเขาก็เห็นว่าเราดีจริง 
หรือครูบาอาจารย์เห็นว่าเราดีจริง 
คนอย่างนี้ใจมันสงบสุข 

ถ้าเราใช้ชีวิตอย่างสะอาดหมดจด 
เวลาเราลงมือภาวนาจิตมันจะรวมง่าย 
หายใจไม่กี่รอบก็จิตรวมแล้ว 
ถ้าฝึกจนชำนิชํานาญ 
นึกอยากให้จิตรวมก็รวมทันทีเลย 
แต่ถ้าใจเราเศร้าหมอง 
มีแต่เรื่องชั่วๆ มีแต่ความหวาดระแวง 
กลัวคนจับได้อะไรอย่างนี้ 
นั่งให้ตายมันก็ไม่รวมหรอก 
จิตมันภาวนาไม่ได้ 
เพราะฉะนั้นถ้าเป็นฆราวาสอยู่กับโลกอยู่อย่างฉลาด 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
11 สิงหาคม 2567

2567

อยู่กับโลกให้เป็นจะภาวนาง่าย :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 ส.ค. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง