เราดูละครเวที 
บางทีมีดารามาเล่นทีหนึ่งตั้งสิบตัว ละครเต็มเวที 
ดูจิตมันก็เหมือนกัน 
ในสภาวะอันหนึ่งๆ มีตัวละครประกอบกันจำนวนมาก 
เวลาดูละครเวที ถึงจะมีตัวละครเป็นสิบตัว 
ยิ่งถ้าเล่นโขนมีหลายสิบตัวเลย 
เราจะดูตัวที่เป็นตัวที่กำลังแสดง เป็นตัวเอกขณะนั้น 
ไม่ใช่ตัวเอกต้องเป็นพระเอก นางเอก 
ตัวเอกหมายถึงตัวที่มีบทบาทหลักในขณะนั้น
ดูละครเดี๋ยวก็ดูตัวนี้ เดี๋ยวก็ดูตัวนี้ แต่ว่าดูได้ทีละตัว 
สังเกตให้ดีเราดูทีละตัวเท่านั้น 
ดูจิตนี้ก็เหมือนกัน 
ในขณะหนึ่งๆ มีองค์ธรรมจำนวนมากเกิดขึ้นด้วยกัน 
ไม่ใช่จิตมีดวงเดียวแล้วก็มีอยู่ดวงเดียวเท่านั้น
มันมีทั้งเวทนาก็มีอยู่ สังขารก็มี สัญญาก็มี 
ความจงใจ มนสิการ ความใส่ใจที่จะรู้ก็มี 
ความเป็นหนึ่ง รู้อารมณ์อันเดียวก็มีเรียก เอกัคคตา 
ความรับรู้เรียกว่าจิต หรือเรียกว่าวิญญาณ ก็มีอยู่

เราดูจิตใจเราเล่นละคร มันเปลี่ยนตลอดเลย 
เดี๋ยวตัวนี้เล่นๆ เดี๋ยวตัวอิจฉาเล่น เดี๋ยวตัวโกรธเล่น 
เดี๋ยวตัวรักเล่น เดี๋ยวตัวโลภเล่น เล่นหมุนไปเรื่อยๆ 
เดี๋ยวตัวเศร้าโศกก็เล่น เดี๋ยวตัวมีความสุขก็เล่นขึ้นมา 
ดูใจของเราเหมือนดูละคร ตัวไหนเด่นดูตัวนั้น ไม่ต้องหา


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 กรกฎาคม 2565

CD 95

จิตคือละครโรงใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ก.ค. 2565

พอเราภาวนาเราจะเห็นโลกนี้น่าเบื่อ 
โลกนี้น่ารังเกียจ โลกนี้สกปรก 
ใจมันคลายออกจากโลก มันจะยิ่งมีความเด็ดเดี่ยว 
มีความมุ่งมั่นในการภาวนามากขึ้น 
แล้วเวลาเราต้องสัมผัสกับโลก 
สติ สมาธิ มันจะทำงานจี๋ขึ้นมาเลย 
เพราะมันเหมือนเราเดินเข้าไปในฝูงงูพิษ 
ถ้าเราภาวนาถึงจุดหนึ่งเราจะรู้ โลกนี้เหมือนงูพิษจริงๆ 
รูปก็เป็นงูพิษ เสียงก็เป็นงูพิษ 
มันทำให้จิตเราเสียหายได้ทั้งหมด 
พอเราภาวนา พอจะอยู่กับโลก 
เหมือนอยู่ในหมู่งูพิษล้อมตัวเราไว้ทั้งหมดเลย 
มันจะโดนฉกกัดเมื่อไรก็ได้ จิตมันจะ Alert 
มีสติ มีสมาธิ คอยระมัดระวังอยู่ 
อินทรียสังวรเกิดขึ้น ศีลอัตโนมัติของเราเกิดขึ้น 
จิตเราก็ตั้งมั่นอัตโนมัติขึ้นมา มันจะสำรวม มันจะระวัง 

พอฝึกมันจะเห็นผล อยู่กับโลกไม่ได้ 
โลกร้อนเป็นฟืนเป็นไฟเลย 
มันไร้สาระหาแก่นสารอะไรไม่ได้ 
จำเป็นต้องอยู่กับมันก็อยู่กับมัน 
แต่อยู่กับมันเหมือนอยู่ท่ามกลางฝูงงู 
โลกนี้มีแต่ทุกข์ โลกนี้ไม่มีอะไรหรอก 
เผลอไปยึดไปถือเข้านิดเดียวก็ทุกข์แล้ว 
นี่ใจก็จะยิ่งน้อมๆๆ มาหาการปฏิบัติมากขึ้นๆ 
ช่วงแรกๆ ต้องฝืนใจ ต้องน้อมใจ 
ต้องชักชวนให้จิตใจปฏิบัติ 
แต่เมื่อเราปฏิบัติไปถึงช่วงหนึ่ง ไม่ต้องชักชวนแล้ว 
จิตใจมันเอือมระอาต่อโลกข้างนอก 
มันอยากปฏิบัติของมันเอง 
ตรงนี้อัตราเร่งของความก้าวหน้าในการปฏิบัติมันก็จะมากขึ้นๆ 
ยิ่งภาวนายิ่งไปเร็วขึ้นเรื่อยๆ 
อันนี้ไม่ว่าพระหรือโยมก็ทำได้ ขอให้ตั้งใจเถอะ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
24 กรกฎาคม 2565

โลกเหมือนงูพิษ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 24 ก.ค. 2565

เราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
พอจิตเคลื่อนแล้วรู้ๆ อย่างนั้นก็ได้ 
แล้วต่อไปจิตมันจะค่อยๆ มีพลัง ทรงตัวขึ้นมา 
พอจิตมันทรงตัวขึ้นมาได้แล้ว หัดแยกขันธ์ๆ ไป 
พอมันแยกขันธ์ได้ มันจะเห็นแต่ละขันธ์ 
ในขันธ์หนึ่งก็มีสภาวะหลากหลาย 
อย่างสังขารขันธ์มีตั้งเยอะแยะ ตั้ง 50 อย่าง 
เราไม่ต้องเรียนทั้งหมด เราเรียนเท่าที่มี 

ต่อไปเราก็จะเห็นแต่ละตัวๆ 
แต่ละสภาวะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปทั้งสิ้น 
เราต้องการจะมาเห็นตรงนี้ 
เราไม่ได้ต้องการเห็นว่าราคะไม่เที่ยงแต่โทสะมันเที่ยง ไม่ใช่ 
ทุกตัวเหมือนกันหมดเลย 
สุขหรือทุกข์ก็เสมอกันด้วยความเป็นไตรลักษณ์ 
กุศลหรืออกุศลก็เสมอกันด้วยความเป็นไตรลักษณ์ 
ดูให้มันเห็นไตรลักษณ์ ย้ำ ขีดเส้นใต้คำว่าเห็น 
ไม่ใช่คิด ต้องเห็นเอา 
ฉะนั้นวิปัสสนา วิปัสสนะก็คือ
วิ แปลว่าแจ้ง ปัสสนะ คือการเห็น 
ต้องเห็นเอา คิดเอาไม่ได้ 
เพ่งเอาก็ไม่ได้ ต้องเห็นเอา 

เราเห็นอะไร เช่น 
เราเห็นราคะมันเกิดขึ้น ราคะมันตั้งอยู่ ราคะมันดับไป 
อย่างนี้เรียกว่าเราเห็น 
ถ้าเราคิดว่า เอ๊ะ ตอนนี้จิตเรามีราคะ หรือมีโทสะ 
อันนี้ไม่เรียกว่าเห็น ยังหลงอยู่ในโลกของความคิด 
พอเราสะสมการเห็นถูกไปเรื่อยๆ 
เราสะสมการเห็นถูกบ่อยๆๆ เห็นไตรลักษณ์ 
อะไรเกิดขึ้นก็เห็นไตรลักษณ์ๆ 
ต่อไปถึงจุดหนึ่งจิตมันสรุปเอง 
สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นดับ 
แล้วทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ทั้งสิ้นเลย 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
2 ตุลาคม 2565

สะสมการเห็นถูก :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 ตุลาคม 2565

งานพัฒนาจิตมี 3 งาน 
อันที่หนึ่งฝึกจิตใจให้อยู่กับเนื้อกับตัว 
อันที่สองแยกขันธ์ให้ได้ 
อันที่สามเห็นขันธ์แต่ละขันธ์ 
เห็นสภาวะแต่ละสภาวะตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
ดูซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูสิมันจะโง่จนไม่ได้มรรคได้ผลเชียวหรือ 
ถ้าทำแบบนี้ไม่ได้ ชาตินี้ไม่ได้ชาติต่อไปก็ง่ายๆ แล้ว 
ไม่ใช่ทุกคนจะได้ 
หลวงพ่อไม่ได้ชี้ขาดว่าทุกคนจะต้องได้ในชาตินี้ 
แต่ถ้าเราทำไม่เลิก แล้วเราไม่ได้มีวิบากอะไรรุนแรง 
วันหนึ่งเราก็ต้องได้ 
เพราะฉะนั้นทำ 3 ข้อนี้ให้ได้ คืองานพัฒนาจิต
ถ้าพูดเทียบกับปริยัติ 
อันแรกก็คือ การพัฒนาสัมมาสมาธิขึ้นมา 
งานที่สองคือ การเจริญปัญญาเบื้องต้น 
อันที่สามคือ การเจริญให้เกิดวิปัสสนาปัญญา
โสดาบันไม่ใช่เรื่องยาก ไม่ใช่เรื่องยากเลย 
รักษาศีล 5 ให้ดี แล้วก็ทำอย่างที่หลวงพ่อบอก 
ฝึกจิตใจให้มันรู้เนื้อรู้ตัวไว้ แล้วก็แยกขันธ์ 
กายส่วนกาย จิตส่วนจิต เป็นคนละส่วน 
เห็นแค่ว่าเป็นคนละส่วน
กายก็อย่างหนึ่ง จิตก็อย่างหนึ่ง 
ไม่ได้ถอดจิตออกจากร่าง อยู่ด้วยกันแต่เป็นคนละอัน 
 
ค่อยๆ ฝึก โอกาสที่จะได้มรรคได้ผลในชีวิตนี้ 
โสดาบันไม่ใช่ยากอะไรนักหนาหรอก 
ทำให้ถูก ทำให้พอ อดทน 
ทำแล้วก็ขี้เกียจ ไม่ได้หรอก

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
8 ตุลาคม 2565

CD 96

หลักสูตรสู่มรรคผลนิพพาน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 ตุลาคม 2565

หลวงพ่อจ้ำจี้จ้ำไชพวกเรา
ว่าต้องฝึกจนได้จิตรู้ขึ้นมาเพื่อสันตติจะได้ขาด 
สันตติขาดนั่นล่ะเราขึ้นวิปัสสนาได้ 
ถ้าสันตติไม่ขาดทำวิปัสสนาไม่ได้ 
ในอภิธรรมเขาก็สอนทำนองนี้เหมือนกัน 
ถ้าเราไม่มีจิตรู้ เราก็จะมีแต่จิตหลง 
เดี๋ยวนี้หลง ต่อไปก็หลง ในเมื่อก่อนนี้ก็หลง 
หลงๆ หลงๆ แล้วมันก็คิดว่าจิตมีดวงเดียว 
แต่ถ้าเรามีจิตรู้ มันก็จะเห็นจิตหลงเกิดขึ้น แล้วจิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดขึ้น จิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดอีก จิตรู้มาแทรก ก็ขาดเป็นช่วงๆ 

เราต้องฝึกให้ได้จิตรู้ขึ้นมา 
แล้วสันตติคือความสืบต่อของจิตจะขาด 
จิตจะไม่ได้มีดวงเดียวยาวๆ แล้ว แต่จะขาดเป็นช่วงๆ 
แล้วตรงนี้เราจะเห็นแต่ละช่วงไม่เที่ยง 
จิตรู้ไม่เที่ยง จิตหลงไม่เที่ยง 
ตรงที่จิตหลง จิตหลงไปดูก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปฟังก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปดมกลิ่น ไปลิ้มรส ไปรู้สัมผัสทางกายก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปคิดก็ไม่เที่ยง จิตหลงไปเพ่งก็ไม่เที่ยง 
จิตมีความสุขก็ไม่เที่ยง จิตมีความทุกข์ก็ไม่เที่ยง 
จิตเฉยๆ ก็ไม่เที่ยง 
เราจะเห็นทุกดวงมันไม่เที่ยงๆ ไป 
ตรงนั้นล่ะที่เรียกว่าเราเห็นเกิดดับ 
ถ้าสันตติไม่ขาดไม่เห็นเกิดดับหรอก 
สันตติจะขาดได้ จิตต้องตั้งมั่น 
ต้องได้ผู้รู้ขึ้นมาก่อนสันตติถึงจะขาด 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 ตุลาคม 2565

สันตติขาด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ตุลาคม 2565

ไปฝึกเอาเพื่อชีวิตที่มีคุณค่า 
ชีวิตที่มีความสุข ชีวิตที่มีอนาคตที่แจ่มใส 
ถ้าเราไม่ได้ฝึกกรรมฐาน เราไม่มีชีวิตที่มีอนาคตที่แจ่มใส 
พวกเรามีความแก่รออยู่ข้างหน้า มีความเจ็บรออยู่ข้างหน้า 
มีความพลัดพรากรออยู่ข้างหน้า มีความตายรออยู่ข้างหน้า 
ฉะนั้นในโลกไม่มีชีวิตที่สดใสรออยู่ข้างหน้าหรอก แต่ในทางธรรมมี 
ฝึกจิตของตัวเองไปเรื่อยๆ ด้วยสมถะด้วยวิปัสสนานี่ล่ะ 
เรามีความสุขมีความสงบตั้งแต่ปัจจุบัน 
อนาคตก็มีความสุขความสงบสูงขึ้นๆ ไปเรื่อยๆ 
จนถึงวันหนึ่งเรามีความสุขความสงบของพระนิพพาน 

นิพพานเป็นความสงบอย่างยิ่ง 
นิพพานมีสันติลักษณะ มันสงบ 
นิพพานมีความสุขอย่างยิ่ง นิพพานัง ปรมัง สุขัง นั่นล่ะ
เรามีรางวัลใหญ่รอเราอยู่ข้างหน้าสำหรับชาวพุทธทั้งหลาย 
ฉะนั้นเราทำ ฝึกของเราทุกวันๆ 
อย่าทิ้งเวลาให้เปล่าประโยชน์ไป

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
27 พฤศจิกายน 2565

ฝึกจิตเพื่ออนาคตที่สดใส :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 พฤศจิกายน 2565

ปัญญารวบยอด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 มิถุนายน 2566

ถ้าจิตเกิดคิดขึ้นมาแล้วเราเป็นคนรู้ 
ความคิดนั้นจะขาดสะบั้นทันทีเลย 
แล้วเราจะเห็นสภาวะสุขเกิดดับ เกิดแล้วดับ 
ทุกข์เกิดแล้วดับ ดีเกิดแล้วดับ ชั่วเกิดแล้วดับ 
รูปหายใจออกเกิดแล้วดับ รูปหายใจเข้าเกิดแล้วดับ 
รูปยืนเกิดแล้วดับ รูปนั่งรูปนอนรูปอะไรก็ตามเกิดแล้วก็ดับ 
เห็นซ้ำๆๆ สุดท้ายจิตมันจะสรุป มันปิ๊งขึ้นมาเลยนะว่า 
สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งหมดดับเป็นธรรมดา
ทำไมใช้คำว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่ง 
ที่จริงก็คือ Everything ที่เกิด ทุกสิ่งที่เกิด 
ทำไมไม่บอกว่าสุขเกิดแล้วดับทุกข์เกิดแล้วดับ 
เพราะปัญญาตัวนี้เป็นปัญญารวบยอด 
รวบยอดว่าทุกสิ่งที่เกิดล้วนแต่ดับทั้งสิ้น 
มันรวบยอดระดับนี้ มันถึงจะเข้าใจแจ่มแจ้งเลย 
กายเรานี้พอเราเข้าใจแจ่มแจ้ง 
ก็แค่วัตถุยืมโลกมาใช้ชั่วคราว ไม่ใช่ตัวเราไม่ใช่ของเรา 
ความรู้สึกสุขทุกข์ ความรู้สึกดีชั่วอะไรก็ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา 
จิตเองก็เป็นธรรมชาติที่รู้อารมณ์ ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา 
เราสั่งจิตไม่ได้ สั่งจิตให้ดีตลอดก็ไม่ได้ ห้ามจิตชั่วก็ไม่ได้ 
สั่งให้จิตสุขก็ไม่ได้ ห้ามจิตทุกข์ก็ไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย
18 มิถุนายน 2566

บ้านจิตสบาย

ปัญญารวบยอด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 มิถุนายน 2566

เราอยู่กับร่างกาย อยู่กับจิตใจของเรามาแต่ไหนแต่ไร 
แต่คนในโลกไม่ได้เรียนรู้ร่างกายจิตใจของตัวเอง 
ลืมไปหมดแล้ว มัวสนใจแต่สิ่งอื่น ของข้างนอก 
สนใจรูปมากกว่าสนใจลูกตาตัวเอง 
สนใจเสียงมากกว่าสนใจหู 
สนใจกลิ่นมากกว่าสนใจจมูก 
สนใจรสชาติมากกว่าสนใจลิ้น 
สนใจสิ่งที่มาสัมผัสร่างกายมากกว่าจะสนใจร่างกาย 
สนใจเรื่องราวที่คิด นึก ปรุง แต่ง 
ความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายมากกว่าจะสนใจจิตใจตัวเอง 

มีคนจำนวนมากบอกปฏิบัติมาหลายสิบปีเลย มันก็ได้แค่นั้น 
พอมาฟังหลวงพ่อพูด เรื่องเจริญสติเรื่องอะไร 
จิตใจก็พัฒนาอย่างรวดเร็ว 
ธรรมะของพระพุทธเจ้า ถ้าทำถูกจะไม่เนิ่นช้า 
เพราะธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะที่ไม่เนิ่นช้า 
ถ้าเนิ่นช้า แสดงว่าต้องมีอะไรพลาดแล้ว 
อันแรกเลย ปฏิบัติไม่ถูก 
อันที่สอง ปฏิบัติไม่ต่อเนื่อง ทำแล้วก็หยุดๆ 
พวกตุ่มรั่ว ที่หลวงพ่อเรียก พวกตุ่มรั่ว 
พอเขารู้จักการเจริญสติ 
จะยืน จะเดิน จะนั่ง จะนอน 
จะกินอาหาร จะขับถ่าย จะทำอะไร 
ก็รู้สึกกาย รู้สึกใจไปเรื่อยๆ สติก็ไวขึ้นๆ 
พอสติมันเกิด สมาธิที่แท้จริงมันก็เกิด 
เพราะสัมมาสติที่ทำให้มาก เจริญให้มาก 
จะทำให้สัมมาสมาธิบริบูรณ์ 

ฉะนั้นเราจะต้องพัฒนาสัมมาสติให้ได้
ด้วยการทำสติปัฏฐานนั่นล่ะ 
มิฉะนั้นเราจะเดินจงกรม นั่งสมาธิ 
คนอื่นเขาก็เดินจงกรม เขานั่งสมาธิ 
แต่เขาเดินเพื่อความสุข เพื่อความสงบ เพื่อความดี 
เราจะเดินจงกรม จะนั่งสมาธิ เพื่อพัฒนาสติและสัมมาสมาธิ 


หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
9 กรกฎาคม 2566

CD 99

รู้เข้ามาที่กายที่ใจของเรา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 กรกฎาคม 2566

ถ้านิมิตใดๆ เกิด ไม่ต้องไปค้นคว้าว่าจริงหรือปลอม 
ให้ย้อนกลับมาที่จิตตนเอง นิมิตนั้นจะเสื่อมสลายไปหมดเลย  
อย่างเวลาเรานั่งสมาธิอยู่ แล้วเราเห็นเทวดามาเยอะแยะอย่างนี้ 
เราอย่ามัวไปดูเทวดา ย้อนมาที่จิต 
จิตสงสัยว่าจริงหรือปลอม 
พอเราเข้าถึงจิตแล้วกลับย้อนออกไปดู 
อันนี้เป็นศิลปะที่เราไม่แนะนำให้ฝึก แต่ว่ามันออกไปรู้ 

ถ้าเป็นนิมิตปลอม มันจะหายไปหมดแล้ว 
นิมิตปลอมจะดับหมด ในทันทีที่เราย้อนเข้ามาที่จิตตนเอง 
ฉะนั้นเวลานิมิตเกิด ย้อนมาที่จิตตนเองก่อน 
แล้วถ้าจะต้องการรู้ข้างนอก ค่อยกลับออกไปรู้ 
ถ้าเป็นของจริงก็ยังอยู่ ถ้าเป็นของเก๊ก็หายหมด แต่ว่าไม่มีสาระอะไร 
รู้ว่าเทวดาจริงๆ มา แล้วมันได้อะไร 
ได้มานะอัตตา กูใหญ่ กูเก่ง โหย เทวดายังมาไหว้กู 
มีแต่เรื่องกิเลส ฉะนั้นอย่าไปหลงนิมิต 
ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นให้ย้อนเข้าที่จิตตนเองไว้ 

จับหลักให้แม่น ปลอดภัยที่สุด 
กัลยาณมิตร ไม่รู้ว่าใครเป็นกัลยาณมิตร 
สิ่งที่จะช่วยเราได้คือโยนิโสมนสิการ 
การแยบคายในการสังเกตตัวเอง 
ฉะนั้นนิมิตเกิดขึ้นก็แยบคาย ย้อนเข้ามาที่จิตตนเอง 
อย่าทิ้งจิตตนเอง แล้วจะไม่พลาด 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
23 กรกฎาคม 2566

อย่าทิ้งจิตตนเอง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 23 ก.ค. 2566

บางคนนั่งสมาธิ จิตรวม นั่งทีเดียวยันสว่างเลย 
นั่งได้ 10 ชั่วโมง แล้วก็อยู่เฉยๆ อย่างนั้น 
ไม่ได้มีการเจริญปัญญาอะไร 
ออกจากสมาธิมา 
จิตมันติดใจในความสุขความสงบของสมาธิ ไม่เห็นว่ามันเป็นราคะ 
หรือพอติดในความสุขความสงบของสมาธิแล้ว
ออกมากระทบอารมณ์นิดเดียวระเบิดเลย โทสะพุ่งกระฉูดเลย 
ฉะนั้นไปทำให้นิ่งๆ เฉยๆ อยู่ ไม่ล้างกิเลสหรอก 
ตกเป็นเครื่องมือของกิเลสอีก 

ฉะนั้นตัวที่จะสู้กิเลสล้างกิเลสได้จริงคือตัวปัญญา 
ตัวความรู้ถูกความเข้าใจถูก 
พระพุทธเจ้าบอกบุคคลถึงความบริสุทธิ์ได้ด้วยปัญญา 
ปัญญาก็คือเห็นไตรลักษณ์นั่นล่ะ 
ถึงจะเป็นปัญญาระดับที่สู้กิเลสได้ 
เรียกว่าวิปัสสนาปัญญา ถึงจะสู้กิเลสได้จริง 
วิปัสสนะ แปลว่า การเห็น เห็นอย่างถูกต้อง 
วิ แปลว่าเห็นแจ้ง แปลว่าแจ่มแจ้ง 
ปัสสนะ แปลว่าการเห็น เห็นอย่างแจ่มแจ้ง 
เห็นกายเป็นไตรลักษณ์ เห็นจิตใจเป็นไตรลักษณ์ 
นั่นล่ะเรียกว่าเห็นแจ่มแจ้ง 
อันนั้นล่ะถึงจะเป็นวิปัสสนา 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 สิงหาคม 2566

วิปัสสนาปัญญา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ส.ค. 2566

ทำไมบางคนเขาภาวนาได้ผลเร็ว บางคนได้ผลช้า 
ต้นทุนเขาดี เขาก็มีโอกาสได้ผลเร็ว 
หลวงพ่อใช้คำว่ามีโอกาส 
เพราะไม่ใช่ต้นทุนดีอย่างเดียว แล้วจะต้องดีเสมอไป 
ตัวชี้ขาดของเราที่ต้องพัฒนาให้ดีเลยคือกรรมใหม่ 
กรรมเก่ามันแก้อะไรไม่ได้แล้ว มันทำไปแล้ว จบไปแล้ว 
ถ้ามีกรรมเก่าที่ดีก็รับผลดีไป 
กรรมเก่าไม่ดีก็รับผลไม่ดีไป 
ถึงเราได้รับผลที่ไม่ดี บางคนรูปร่างดูไม่ได้เลย 
แต่ทำไมคนรักใคร่ คนชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ 
ครูบาอาจารย์บางองค์รูปร่างท่านไม่งาม กิริยาท่าทางก็ไม่งาม 
แต่ทำไมคนอยากอยู่ใกล้ๆ เทวดาก็อยากอยู่ใกล้ๆ 
เพราะจิตใจท่านงาม 
ที่จิตใจท่านงามได้ เพราะกรรมใหม่ท่านดี 
ตั้งอกตั้งใจทำทาน รักษาศีล ภาวนา ทำทุกวันๆ 
เพราะฉะนั้นระหว่างกรรมใหม่กับกรรมเก่า 
กรรมใหม่สำคัญที่สุด มันอยู่ในปัจจุบัน 
กรรมเก่าทำไปแล้ว มันแก้ไม่ได้ แก้ไม่ได้ก็ปล่อยมันไป 
เพียงแต่ว่าเราอย่าไปทำกรรมชั่วซ้ำขึ้นในปัจจุบันนี้เท่านั้นล่ะ 
แล้วพยายามรักษาศีลของเราไว้ให้ดี เจริญสมาธิ 
ฝึกของเราทุกวัน บางคนไม่เคยฝึกมาก่อน สงบยาก 
สงบยากก็ช่างมัน ก็ฝึกทุกวัน 
ทุกวันต้องไหว้พระสวดมนต์ ทุกวันต้องทำในรูปแบบ 
นั่งสมาธิ เดินจงกรมอะไรต้องทำ 
ถ้าอยากพ้นทุกข์จริงๆ ต้องทำ

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 มกราคม 2567

2567

กรรมใหม่เป็นตัวชี้ขาด :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ม.ค. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ปัญญารวบยอด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 มิถุนายน 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks