เวลาเราภาวนา 
ถ้าเราไม่มีสติ เราก็ต้องพัฒนาสติ 
ไม่มีสัมมาสมาธิ เราก็ต้องพัฒนาสัมมาสมาธิ 
หรือเราไม่มีทฤษฎีชี้นำที่ถูกต้อง 
เรียกว่าไม่มีสัมมาทิฏฐิ ก็ต้องศึกษา 
ศึกษาจากพระไตรปิฎกจากอะไร
ให้ได้สัมมาทิฏฐิในเบื้องต้น 
เป็นทฤษฎีชี้นำว่าเราจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร 
ฉะนั้นไม่ว่าเราจะแก้ปัญหาทางโลก 
หรือเราจะแก้ปัญหาทุกข์ทางจิตใจของเรา 
หลักมันก็ตรงกันนั่นล่ะ 
เพราะสัจจะความจริงก็ต้องเป็นความจริงในทุกที่ทุกเวลา 
ไม่ใช่เป็นความจริงเฉพาะในวัด 
ไปแก้ปัญหาชีวิตจริงทำไม่ได้ อันนั้นด้อยเกินไป 
ศาสนาพุทธไม่ได้ด้อยอย่างนั้น 
ที่หลวงพ่อสอนพวกเราซ้ำแล้วซ้ำอีก 
ก็สอนอยู่ในเรื่องของอริยสัจนั่นเอง
สอนพวกเราให้รู้ทุกข์ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
13 กุมภาพันธ์ 2565

CD 93

พ้นทุกข์ด้วยอริยสัจ 4 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 13 ก.พ. 2565

ค่อยภาวนาถึงจุดหนึ่ง 
เราจะพบว่าความปรุงแต่งทั้งหลายคือทุกข์ 
พอรู้แล้ว ปัญญามันแก่รอบ มันก็ไม่เอาแล้ว 
ความปรุงแต่ง จะปรุงชั่ว จะปรุงดี 
หรือพยายามจะไม่ปรุง 
มันก็คือปรุง ก็คือทุกข์ทั้งหมด 
พอจิตมันพ้นจากความปรุงแต่ง 
มันก็เข้าถึงความสุขที่อยู่เหนือความปรุงแต่ง 
ความสุขของความสงบ 
ความสุขของการพ้นความเสียดแทงทั้งหลาย 
ความสุขของการไม่มีภาระของใจ 
ใจมันมีความสุขขึ้นมา


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
20 กุมภาพันธ์ 2565

รู้ทันความปรุงแต่งของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 ก.พ. 2565

เวลามีเวลาว่าง 5 นาที 2 นาที 3 นาทีอะไรอย่างนี้ 
อย่าทิ้งเปล่าๆ อยู่กับเครื่องอยู่ของเราไป 
อยู่ก็เหมือนอยู่บ้าน อยู่สบายๆ ไม่ได้อยู่คุก 
เวลาจิตต้องการไปรู้อารมณ์อื่นๆ มันจะไหลไป 
ส่วนใหญ่ก็ไหลไปคิด ให้เรามีสติรู้ทัน 
ฝึกอย่างนี้มากๆ มากที่สุดที่จะมากได้ 
มีนาทีหนึ่งก็ฝึกนาทีหนึ่ง มี 5 นาทีก็ฝึก 
5 นาที 10 นาทีก็เอา เก็บเล็กเก็บน้อยทั้งวัน 
ถ้าทั้งวันจิตเราออกข้างนอก ไม่เคยกลับบ้าน 
คือทิ้งวิหารธรรมไป จิตหนีไปตลอด 
ตกเย็นจะไปนั่งภาวนา ไปเดินจงกรม ทำไม่ได้ 
มันฟุ้งซ่าน เพราะมันฟุ้งมาทั้งวันแล้ว จิตมันก็เหนื่อย 
พอจิตเหนื่อย พอไปนั่งสมาธิ ก็นั่งหลับ 
หรือบางคนมันฟุ้งแล้วมันยังฟุ้งได้ไม่ถึงใจ 
พอนั่งสมาธิมันก็ฟุ้งต่อ 
ฉะนั้นถ้าเรามีวินัยในตัวเอง 
เราไม่ทิ้งเวลาเปล่าๆ มี 5 นาที 10 นาทีอะไร 
เก็บให้หมดเลย


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
27 กุมภาพันธ์ 2565

ภาวนาเก็บเล็กเก็บน้อย :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 ก.พ. 2565

การเรียนรู้ความจริงของรูปนามกายใจ 
เรามีสติระลึกรู้รูปธรรมนามธรรม 
มีปัญญาเข้าใจความเป็นจริงของรูปธรรมนามธรรม 
ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
จะเข้าใจได้จิตต้องตั้งมั่น 
มีสมาธิที่ถูกต้อง จิตเป็นแค่คนดู 
ร่างกายนี้ถูกดู จิตเป็นคนดู 
อย่างนี้เรียกเรามีจิตตั้งมั่น 
พอเห็นความจริง 
กายนี้คือทุกข์ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณเป็นทุกข์ 
มันจะค่อยๆ ปล่อย ปล่อยเป็นลำดับๆ ไป 
ปล่อยกายก่อนเพราะมันหยาบมันดูง่าย 
แล้วสุดท้ายมันก็ไปปล่อยจิตอีกทีหนึ่ง 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
5 มีนาคม 2565

มาดูความจริงของขันธ์ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 5 มี.ค. 2565

หลวงปู่ดูลย์ท่านสอนบอกว่า 
“การปฏิบัตินั้นไม่ยาก ยากเฉพาะผู้ไม่ปฏิบัติ” 
ผู้ไม่ปฏิบัติก็คือผู้ละเลย 
ไม่สนใจที่จะเรียนรู้กายรู้ใจของตัวเอง 
ถ้าเราสนใจที่จะเรียนรู้กายรู้ใจ 
การรู้กายรู้ใจไม่ใช่เรื่องยากเลย

การปฏิบัตินั้นไม่ยาก ยากเฉพาะผู้ไม่ปฏิบัติ 
ตั้งใจเสียใหม่ แทนที่จะสนใจแต่คนอื่น สนใจแต่สิ่งอื่น 
หันมาสนใจร่างกาย จิตใจของตัวเองบ้าง 
สะสมความรู้ถูก ความเข้าใจถูก
ในร่างกายในจิตใจของตัวเองให้มากๆ 
ชาตินี้ยังไม่ได้มรรคผล ชาติหน้าก็จะได้ง่ายๆ 
ถ้าบุญบารมีพอ สะสมมามากพอ 
ศีล สมาธิ ปัญญาสมบูรณ์ 
การจะได้มรรคผลในชีวิตนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก 
พระโสดาบันไม่ได้รู้อะไรเยอะเลย 
ท่านรู้แค่ว่าสิ่งใดมีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา 
สิ่งนั้นทั้งหมดมีความดับเป็นธรรมดา รู้อยู่เท่านี้ล่ะ 
เราดูของจริง สิ่งที่เกิดล้วนแต่ดับ 
ดูไป ไม่ใช่เรื่องยาก 
ในที่สุดปัญญามันก็จะเกิด มันก็จะรู้เลย 
ทุกสิ่งมันของชั่วคราว 
สิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีความเกิดขึ้น สิ่งนั้นมีความดับเป็นธรรมดา 
รู้ตรงนี้เป็นพระโสดาบันได้ ไม่ยากหรอก 
มันยากที่ไม่ยอมรู้


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
17 เมษายน 2565

การปฏิบัตินั้นไม่ยาก :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 เม.ย. 2565

เราฝึกกรรมฐานสักอย่างแล้วจิตมันหนีไปเรารู้ 
จิตก็จะตั้งมั่นขึ้นอัตโนมัติ 
ตรงที่เรารู้ทันจิตที่ไหลนั่นล่ะ เรามีสติรู้ 
ทันทีที่เรามีสติรู้ สมาธิก็เกิด จิตก็จะตั้งมั่นอัตโนมัติ 
พอจิตตั้งมั่นได้ดีแล้ว สติระลึกรู้อะไรก็จะเห็นไตรลักษณ์ของสิ่งนั้น เป็นอัตโนมัติ 
นี่เป็นกระบวนการของมัน ต้องฝึก 
ทีแรกก็ฝึกสติไว้ให้ดีก่อน ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
แล้วจิตเราไปทำอะไรเราคอยรู้ 
แต่ถ้าเราดูจิตไม่ได้ ไม่ต้องไปดิ้นรนที่จะดูจิต ดูกายเข้าไปเลย 
จิตมันหนีเก่ง ถ้าเราไม่ชำนาญ แป๊บเดียวมันหนีไปแล้ว 
มันหนีไปแล้วไม่ต้องไปเที่ยวตามหามัน 
รู้สึกลงในร่างกาย ร่างกายไม่เคยหนีไปไหนเลย 
เห็นร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า 
ดูไปสักพักเดียวจิตก็ตั้งมั่นขึ้นมาอีกแล้ว 
หรือเห็นร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน 
เห็นสักพักหนึ่ง เห็นสบายๆ นั่นล่ะ เดี๋ยวจิตก็ตั้งมั่นขึ้นมา 
อาศัยสติมาสร้างสมาธิ อาศัยสมาธิไปสร้างปัญญา 
ใช้สติสมาธิไปสร้างปัญญา 
แล้วปัญญานั่นล่ะจะทำให้จิตเราหลุดพ้นอัตโนมัติ 

กระบวนการทั้งหมดเบื้องต้นต้องตั้งใจฝึก 
เบื้องปลายทุกอย่างจะอัตโนมัติ 
เบื้องต้นเราฝึกสติ เราก็ตั้งใจฝึกไป 
มีกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
ทำไปแล้วจิตหนีไป เรารู้ ไป เพ่งอะไร เรารู้ 
รู้ทันจิตไปเรื่อยๆ สติเราก็จะดี 
หรือดูตรงนี้ไม่ออก ก็เห็นร่างกายหายใจออกก็รู้ ร่างกายหายใจเข้าก็รู้ 
ร่างกายยืน เดิน นั่ง นอนก็รู้อะไรอย่างนี้ สติมันก็จะดีขึ้นๆ 
สติปัฏฐานทำให้สติเกิดในเบื้องต้น 
ทำให้ปัญญาเกิดในเบื้องปลาย 
ฉะนั้นเราทำสติปัฏฐาน รู้ไปเรื่อยๆ 
ต่อไปไม่เจตนาจะรู้มันรู้ได้เอง ตรงนี้อัตโนมัติแล้ว 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
17 กรกฎาคม 2565

CD 94

สติ สมาธิ ปัญญาอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 17 ก.ค. 2565

โลกไม่มีอะไรมีแต่ทุกข์ 
ผู้มีปัญญาก็หาที่พึ่งที่อาศัย 
ที่พึ่งที่อาศัยของเราก็คือสรณะนั่นเอง 
อย่างเราไปทางทะเลมันก็มีพวกชูชีพ 
พวกเรือลำเล็กๆ เอาไว้อาศัยเวลาเรือใหญ่มันล่ม 
ในสังสารวัฏสิ่งที่จะเป็นที่พึ่งที่อาศัยของเราได้จริงๆ 
ก็มีแต่พระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ 
ของอื่นไม่ใช่สรณะ ไม่ใช่ที่พึ่ง 
ที่อาศัยได้ชั่วครั้งชั่วคราว 
ทำอย่างไรเราจะสามารถมีพระพุทธเจ้า 
พระธรรม พระอริยสงฆ์มาเป็นสรณะ 
และเป็นที่พึ่งในจิตใจของเราได้ 
ตัวนี้เราจะต้องศึกษา ต้องปฏิบัติ 

สิ่งที่ต้องรักษาคือศีล 
สิ่งที่ต้องฝึกซ้อมอยู่เสมอก็เรื่องของสมาธิ 
สิ่งที่ต้องพัฒนาให้เจริญไปเรื่อยๆ คือปัญญา 
การทำ 3 อย่างนี้ 3 สิ่งนี้ 
จะทำให้เรามีจิตใจที่พัฒนาสูงขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเราก็มีที่พึ่ง 
เราเข้าถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ 
เหมือนเราอยู่ในที่มืดอยู่ในก้นเหวลึกๆ เลย มืดตื๋อเลย 
ต้องพยายามสำรวจตรงไหนจะเป็นทางรอดของเรา 
มีแสงสว่างปรากฏขึ้นบนยอดภูเขา เป็นจุดเป็นดวงเล็กๆ 
นั่นคือแสงสว่างที่พระพุทธเจ้าท่านทำ ประทานมาให้ 
ท่านเป็นผู้จุดโคมไฟในความมืด 
เพื่อให้คนซึ่งมีปัญญาสำรวจไป 
ว่าทางไหนจะออกจากที่มืด 
ออกจากหุบเหว ออกจากถ้ำนี้ได้

พระพุทธเจ้าพยายามจุดไฟขึ้นมาให้เราเห็น 
เรามีหน้าที่ต้องตะเกียกตะกายเข้าไปหาความสว่างนั้น 
ในพระไตรปิฎกคนซึ่งเข้าใจธรรมะแล้ว 
มักจะเปรียบพระพุทธเจ้าเป็นผู้จุดประทีป 
โดยหวังว่าคนซึ่งมีตาจะมองเห็น 
ประทีปที่ท่านให้ไว้คือหลักของการปฏิบัตินั่นเอง 
คือศีล สมาธิ และปัญญา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 สิงหาคม 2565

CD 95

ผู้มีปัญญามีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 ส.ค. 2565

เราไม่คร่ำครวญโหยหาอดีต 
ไม่ห่วงกังวลเลื่อนลอยถึงอนาคต 
มีสติอยู่กับปัจจุบันทั้งกลางวันทั้งกลางคืน 
ถ้าเราทำได้อย่างนี้ ชีวิตเรามีคุณค่ามากที่สุดเลย 

คำว่าอยู่กับปัจจุบัน มีสติรู้สึกตัวเองไป 
รู้ว่าเราควรจะทำอะไร เรากำลังทำอะไร ทำไปเพราะอะไร 
รู้ทันตัวเองไปเรื่อยๆ แล้วชีวิตมันจะร่มเย็น 
ชีวิตที่โหยหาอดีตไม่ร่มเย็น 
สุขกับอดีตคือสุขกับสิ่งซึ่งจับต้องไม่ได้ สิ่งซึ่งไม่มีจริง 
เหมือนมีความสุขอยู่กับความฝัน สุขกับอดีต 
เพราะมันผ่านไปหมดแล้ว 
ถ้าเรามีสติอยู่กับปัจจุบันแต่ละขณะๆ 
เราเห็นชีวิตนี้ล่วงไปเรื่อยๆ แต่ละขณะ 
ไม่ประมาท ถ้าขาดสติเมื่อไรก็คือประมาทเมื่อนั้น 
มีสติก็ไม่ประมาทนั่นล่ะ 

นี่คือธรรมะสำคัญที่พระพุทธเจ้าสอนเรา 
นาทีสุดท้ายที่ท่านจะนิพพาน 
ช่วงเวลาสุดท้ายที่ท่านจะนิพพาน 
ท่านบอกพวกเราให้ทำประโยชน์ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาท 
คำว่าไม่ประมาทคือเราต้องมีสติอยู่กับปัจจุบันไป 
ถ้าเราทิ้งปัจจุบันก็เรียกว่าเราประมาท 
คือเราไปเพ้อฝันถึงอดีตเรียกว่าประมาท 
เพราะว่าเราทำลายเวลาให้ล่วงไปเปล่าๆ ในความฝัน 
ถ้าเราไปห่วงไปกังวลถึงอนาคต 
เครียดทั้งๆ ที่ปัญหายังไม่ได้เกิด โง่ไหม 
เครียด กลุ้มใจตั้งแต่ปัญหายังไม่เกิดเลย 
พอปัญหาเกิดแล้วก็ตีโพยตีพายจะให้คนโน้นช่วยจะให้คนนี้ช่วย 
ใครเขาไม่ช่วยก็โมโหอีกอะไรอย่างนี้ ไม่ได้เรื่อง 
ฉะนั้นเราใช้ปัจจุบัน มีสติอยู่กับปัจจุบัน 
ใช้อดีตเป็นบทเรียน วางแผนถึงอนาคต 
มีชีวิตอยู่กับปัจจุบันไป 
มีสติไปทุกขณะๆ หายใจออก 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
7 สิงหาคม 2565

ขาดสติเมื่อไรก็คือประมาทเมื่อนั้น :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 7 ส.ค. 2565

เบื้องต้นก็ฟัง ฟังแล้วก็อ่านให้รู้เรื่องให้เข้าใจ 
หลวงพ่อช่วยเราได้แค่ให้สุตมยปัญญากับพวกเรา 
ปัญญาจากการฟังหรืออ่าน เป็นปัญญาเบื้องต้นเท่านั้นเอง 
ไม่มีใครเข้าใจธรรมะได้ด้วยการฟัง ด้วยการอ่านหรอก 
ปัญญาอีกตัวหนึ่งคือปัญญาจากการคิดพิจารณาไตร่ตรอง 
ความคิด คิดเรียกจินตามยปัญญา เป็นปัญญาจากการคิด 
ยังเชื่อถือไม่ได้เพราะจิตใจของเรามันมีกิเลสซ่อนอยู่ 
เวลาคิดมันก็คิดไปตามอำนาจกิเลส คิดเข้าข้างตัวเอง 
ฉะนั้นมันเชื่อถือไม่ได้หรอก สิ่งที่เราคิด 


ฉะนั้นเรื่องที่เราฟัง อันนั้นเรียนจากภาคปริยัติ 
เราฟัง เราอ่านมา มันไม่ใช่ปัญญาของเราจริง 
เป็นปัญญาของพระพุทธเจ้า ของพระอรหันตสาวกรุ่นเก่าๆ 
จินตามยปัญญาเป็นปัญญาจากการที่เราเอาคำสอนของท่านมาคิดพิจารณาไตร่ตรองดู 
ให้เราพิจารณาจนกระทั่งรู้วิธีที่จะลงมือปฏิบัติ 
พอรู้วิธีลงมือปฏิบัติเราก็ถึงจะสร้างปัญญาตัวแท้ขึ้นมาได้ 
ที่ล้างกิเลสได้จริง คือภาวนามยปัญญา 
ปัญญาที่เกิดจากการเจริญสติเจริญปัญญา ถึงจะละกิเลสได้ 
ปัญญาอื่นๆ กิเลสไม่กระเทือนหรอก 

ตัวที่จะทำให้เราเข้าใจธรรมะได้แท้จริง 
คือการลงมือภาวนา หรือลงมือปฏิบัติ เจริญสติเจริญปัญญา 
ถ้าเราภาวนา เบื้องต้นก็ฝึกให้ได้สติ เบื้องปลายก็ฝึกให้ได้ปัญญา 
กระบวนการในการฝึกฝน 
อยู่ในหลักธรรมคำสอนเรื่องสติปัฏฐาน 
สติปัฏฐาน 4 เป็นเรื่องใหญ่ พวกเราชาวพุทธต้องรู้จัก 
มันเป็นธรรมะที่อัศจรรย์มากจริงๆ 
พระพุทธเจ้าท่านรวบรวมหลักของการปฏิบัติที่สำคัญๆ 
ลงมาอยู่ในสูตรอันนี้ล่ะที่เราจะปฏิบัติกัน 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
6 พฤศจิกายน 2565

CD 96

การปฏิบัติต้องลงมือทำ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 พฤศจิกายน 2565

พวกเราต้องหัดรู้สภาวะให้ได้ 
แล้วสภาวะที่เราต้องหัดรู้ คือสภาวะที่เรารู้ได้ เราเห็นได้ 
อะไรที่เราไม่รู้ไม่เห็น ไม่ต้องหรอก 
อย่างสภาวะของอากิจจัญญายตนะ 
แค่ชื่อมันก็จะตายแล้ว เราไม่เห็นหรอก 
เพราะเราไม่เคยมี เราไม่เคยเห็น 
หรือเนวสัญญานาสัญญายตนะ 
เราไม่เคยมี ไม่เคยเห็น 
ไม่ต้องไปดู เพราะมันไม่มีให้ดู 
ดูของที่มี มีโลภ มีโกรธ มีหลง ดูมันไป 
มีสุข มีทุกข์ ดูมันเข้าไป 
มีร่างกายหายใจออก ร่างกายหายใจเข้า 
มีร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน นั้นล่ะ ดูมันเข้าไป 
ดูของที่มี จะใช้อะไรเป็นฐานก่อนก็ได้ 
ใช้กายเป็นฐานก็ได้ ใช้เวทนา คือดูสุขทุกข์ก็ได้ 
หรือใช้จิตที่เป็นกุศล อกุศล เป็นฐานก็ได้ 

ค่อยๆ ดูไป แล้วใช้จิตเป็นวิหารธรรม 
สิ่งที่เกิดกับจิตนั้นก็เวทนาเกิดร่วมกับจิต 
สัญญาเกิดร่วมกับจิต สังขารเกิดร่วมกับจิต 
แล้วก็จิตก็ทำงานทางอายตนะ 
ตรงที่เห็นจิตทำงานทางอายตนะ 
มันขึ้นสู่ธัมมานุปัสสนาแล้ว 
เราดูสิ่งที่เราดูได้ อันไหนเราทำไม่ได้ อย่าไปทำ ทำที่ทำได้ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 พฤศจิกายน 2565

รู้สภาวะที่เรารู้ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พฤศจิกายน 2565

งานหลักของเราต้องสู้กับตัณหาให้ได้ 
มันเป็นเจ้านายบังคับบงการจิตใจ 
จิตใจก็ไปบังคับร่างกายให้พูดชั่ว 
ให้ทำชั่ว ให้เลี้ยงชีวิตชั่วต่อไปอีก 
มันมาจากความคิดชั่ว 
กิเลส ตัณหาทั้งหลาย มันซ่อนอยู่ข้างหลัง 
พอเรารู้ทัน มันจะทำงานไม่สำเร็จ 
กิเลส ตัณหาอะไรที่มีอยู่จะค่อยๆ อ่อนกำลังลง 
กุศลก็จะค่อยเจริญขึ้นๆ 
สติก็จะดีขึ้น ศีล สมาธิ ปัญญา ก็จะดีขึ้น 
พอจิตเราตั้งมั่น มีสติรู้กายรู้ใจตามความเป็นจริง 
ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง 
ทำให้มากเลย ต่อไปสัมมาวิมุตติมันก็จะเกิด 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
26 พฤศจิกายน 2565

เราต้องสู้กับตัณหาให้ได้ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 พฤศจิกายน 2565

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

รู้ทันความปรุงแต่งของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 ก.พ. 2565

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks