มาถึงวันนี้พวกเราจะได้ยินคำว่าไม่มีเวลาบ่อย 
เวลาเราก็เท่าๆ กับคนโบราณ แต่ทำไมเรารู้สึกมันไม่พอ
ทั้งๆ ที่เราพยายามทำทุกอย่างให้เร็วขึ้นๆ 
เวลากลับรู้สึกว่าสั้นลงเรื่อยๆ ไม่พอ 
มันไม่พอใจที่มันดิ้นรน ใจที่มันหิว ใจที่มันอยาก 
การที่ต้องเคลื่อนที่เร็วตลอดเวลา เหนื่อย 
บางทีเหนื่อยจนกระทั่งไม่มีเวลาหยุดคิดทบทวน
ว่าเราวิ่งไปเพื่ออะไร วิ่งตามๆ กันไปเท่านั้นเอง 
ถ้าเรารู้จักคำว่าหยุดเสียบ้าง 
ชีวิตเราจะมีคุณค่ามากขึ้น 
เราจะรู้สึกชีวิตมีเวลามากขึ้น 
ยิ่งทำอะไรเร็วขึ้นเรื่อยๆ เวลายิ่งน้อยลง 
แต่ว่าเรารู้จักหยุด เราก็จะมีเวลาอยู่กับตัวเองได้เยอะขึ้น 
เวลาเราต้องทำมาหากินอยู่กับโลก 
ต้องแข่งขัน ต้องอะไรมากมาย ก็รู้จักเบรกตัวเองเป็นช่วงๆ 
แบ่งเวลาแต่ละวัน หรือแต่ละช่วงเวลา 
หัดแบ่งเวลาไว้เป็นเวลาของการหยุดอยู่กับตัวเอง ไม่ใช่วิ่งตามโลกไปเรื่อยๆ 

เพราะฉะนั้นเรารู้จักหยุด รู้จักรอ 
มันเป็นศิลปะในการดำรงชีวิตอันหนึ่ง 
ในทางธรรมก็ใช้ได้ 
รู้จักหยุดแล้วจิตมันจะมีกำลังมาเจริญปัญญา 
พิจารณาธาตุ พิจารณาขันธ์ 
พิจารณากาย พิจารณาใจ จิตมันต้องมีกำลัง 
ในทางโลก หยุด เวลาที่สับสนวุ่นวาย 
ไม่ต้องคิดมากว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร 
บางทีไม่ต้องทำอะไร 
ปัญหามันแก้ตัวของมันเองก็ได้ เพราะมันก็ไม่เที่ยง 
รู้จักเบรกบ้าง แล้วชีวิตจะมีความสุข 
ที่แย่งกันจะเป็นจะตาย สุดท้ายว่างเปล่า 
นอนหายใจแขม่วๆ นึกถึงทุกอย่าง 
มีลาภก็เสื่อมลาภ มียศก็เสื่อมยศ 
เคยได้รับคำสรรเสริญก็ถูกเขาด่าอะไรอย่างนี้ 
แล้วอะไร มีสุขอยู่ก็มีทุกข์ได้ โลกมันเป็นอย่างนั้น 
หมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ 
ฉะนั้นรู้จักพัก รู้จักเบรก 
แล้วชีวิตจะก้าวหน้าทั้งทางโลกทางธรรม 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
28 สิงหาคม 2565

CD 95

รู้จักคำว่าหยุดเสียบ้าง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 ส.ค. 2565

พยายามฝึกตัวเองในทุกที่ทุกสถานการณ์ 
จะต้องฝึกตัวเองให้จิตใจมันตั้งมั่น อยู่กับเนื้อกับตัวให้ได้ 
ศัตรูสำคัญที่ทำให้เราภาวนาไม่สำเร็จ ก็คือความฟุ้งซ่าน 
ในนิวรณ์ 5 ตัว ตัวฟุ้งซ่านมันเกิดบ่อยที่สุด 
กามฉันทะ นิวรณ์ ความผูกพัน พออกพอใจ 
ในรูป ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในสัมผัส ก็มีเป็นคราวๆ 
ความฟุ้งซ่านมีตลอด นิวรณ์ มันเป็นเครื่องกั้นความเจริญ 
จะทำสมาธิ มีนิวรณ์ มันก็ไม่เจริญ 
จะเจริญปัญญา เกิดนิวรณ์ก็ทำไม่ได้ 

ฉะนั้นพวกเราต้องระมัดระวัง 
เรื่องเล็กๆ น้อยๆ บางอย่างดูไม่น่าจะมีพิษมีภัย 
อย่างเรื่องฟุ้งซ่าน คุยไม่เป็นเรื่องเป็นราว 
ดูแล้วไม่ได้เป็นพิษเป็นภัย ไม่ได้ทำชั่วร้ายอะไร 
คุยทักทาย ปฏิสันถารไม่รู้จักจบจักสิ้น 
สิ่งที่เสียไปก็คือความเป็นปกติของจิต 
จิตที่จะเจริญสมาธิได้ก็ต้องเป็นปกติ 
ถูกกิเลสย้อมอยู่ ก็ไม่ปกติ 
จิตจะเจริญปัญญา ก็ต้องปกติ 

ฉะนั้นเราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
แล้วคอยรู้เท่าทันจิตใจของตนเองเรื่อยๆ ไป 
จากคนที่เคยทำผิดศีลง่ายๆ จะไม่อยากทำแล้ว 
จากคนที่ฟุ้งซ่าน จิตใจก็เริ่มสงบ 
แล้วก็จิตใจที่มีความเป็นปกติธรรมดา 
ไม่ถูกกิเลสเร้าให้กระโดดไปกระโดดมา มันมีศีลภายในอยู่ 
แล้วก็จิตใจที่มันไม่หลงตามความฟุ้งซ่านไป 
มันก็จะสงบ มีสมาธิขึ้นมา 
อาศัยกำลังของศีล กำลังของสมาธิเกื้อกูลให้เกิดการเจริญปัญญาได้ 
ถ้าจิตเราไม่ปกติ หรือจิตเราถูกกิเลสเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา 
เราไม่สามารถเจริญปัญญาได้ 
หรือจิตเราไม่สงบ เราก็เจริญปัญญาไม่ได้


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย
18 ธันวาคม 2565

บ้านจิตสบาย

ความเป็นปกติของจิต :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 18 ธันวาคม 2565

สัมมาสมาธิ มาจากอะไร มาจากสัมมาสติ 
เจริญสติปัฏฐานให้มาก 
นอกจากสติจะดีขึ้นแล้ว จะได้ของแถมสำคัญคือสมาธิ 
พอสติอัตโนมัติเกิด สมาธิอัตโนมัติก็เกิด นี่ต้องฝึก 
สัมมาสติเกิดจากอะไร เกิดจากการที่เราทำสติปัฏฐาน 
ทำสติปัฏฐานที่จะทำให้ลัดสั้น ก็ทำมาที่จิตเลย 
เพราะสติปัฏฐานนี้จะบริบูรณ์ได้ ถ้ามีสัมมาวายามะเนืองๆ 
สัมมาวายามะ คือมีความเพียรชอบ 
อกุศลเกิดขึ้นรู้ทัน อกุศลก็ดับไป 
ในขณะที่มีสติอยู่ อกุศลใหม่ก็ไม่เกิด 
ในขณะที่มีสตินั้น กุศลได้เกิดขึ้นแล้ว 
ในขณะที่สติเกิดบ่อยๆ กุศลก็จะเจริญขึ้น

 เพราะฉะนั้นเราจะทำสัมมาสติได้บริบูรณ์ 
ต้องทำสัมมาวายามะให้บริบูรณ์ มีสติรู้ทันจิตตัวเองไป 
แล้วอกุศลที่มีอยู่จะดับ อกุศลใหม่จะไม่เกิด 
กุศลที่ยังไม่เกิดก็จะเกิด ที่เกิดแล้วก็จะงอกงามพัฒนาขึ้นไป จนถึงกุศลสูงสุด 
สิ่งที่เรียกว่ากุศลขั้นสูงสุด คือปัญญา 
ในบรรดากุศลทั้งหลาย ปัญญาเป็นกุศลสูงสุด 
พอมีปัญญา เมื่อกี้บอกแล้ว 
เห็นตามความเป็นจริงจึงเบื่อหน่าย คลายความยึดถือ หลุดพ้น

บางคนไม่สามารถดูจิตดูใจได้ 
ยังไม่สามารถทำสัมมาวายามะให้บริบูรณ์ได้ 
อย่างไปนั่งสมาธิ ทำความสงบไป จมอยู่กับกิเลส 
เผลอเพลิน มีความสุข อันนั้นไม่มีสัมมาวายามะ 
กิเลสไม่เร่าร้อน เลยไม่ได้แผดเผากิเลส 
ไม่มีอาตาปี ไม่ได้แผดเผากิเลส 
แต่เบื้องต้นบางคนก็ต้องดูกาย ดูเวทนาไปก่อน 
พอทำมากๆ เข้า ชำนิชำนาญขึ้น สติดีขึ้น มันก็เริ่มสังเกตจิตใจออก 
ตรงที่สังเกตจิตใจออก สัมมาวายามะก็จะเจริญขึ้น 
สัมมาสติก็จะเจริญ สัมมาสมาธิก็จะเจริญขึ้น


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
11 มีนาคม 2566

CD 98

ทำสัมมาวายามะให้บริบูรณ์ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 มีนาคม 2566

หน้าที่เรา ไม่ใช่ละขันธ์ ไม่ใช่ดัดแปลงขันธ์ 
แต่รู้กายอย่างที่กายเป็น รู้จิตใจอย่างที่จิตใจเป็น 
ในส่วนของจิตใจไม่ได้อยู่โดดๆ 
จิตใจก็ต้องอยู่กับสิ่งที่ปรุงแต่งจิตใจด้วย 
สุข ทุกข์ ดี ชั่ว อะไรพวกนี้ 
ความจำได้หมายรู้เป็นตัวที่เข้ามาปรุงแต่งจิตใจ 
เรียนรู้ลงไปเรื่อยๆ ถ้ามันแจ่มแจ้ง มันก็วาง 

เราปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
ธรรมะฝ่ายชั่ว ละเสีย ธรรมะฝ่ายดี เจริญขึ้นมา 
แต่ธรรมะทั้งชั่วทั้งดี ทั้งเป็นกลางๆ ให้รู้อย่างที่มันเป็น 
ถ้ารู้อย่างธรรมะฝ่ายชั่ว ถ้าเรารู้ มันก็ดับ 
อย่างโทสะเกิด เรารู้ มันก็ดับ 
วิธีดับกิเลส รู้ทันมัน 

ถ้าเรารู้ลงไป กิเลสเกิดหรือกุศลเกิดก็ตามเถอะ 
หรือร่างกายเคลื่อนไหวอยู่ รู้สึก 
สุข ทุกข์เกิด รู้สึก ดี ชั่วเกิด รู้สึก 
ถ้าเรามีสติรู้ทัน มันจะไม่ปรุงตัณหาขึ้นมาหรอก 
เมื่อไม่ปรุงความอยากขึ้น ตามอำนาจของกิเลส 
จิตใจก็จะไม่ดิ้นรนปรุงแต่ง 
จิตใจเราก็พ้นจากความปรุงแต่ง บางทีพ้นชั่วคราว 
ถ้าอย่างเรายังทำอยู่อย่างนี้ ก็พ้นชั่วคราว 
แต่มันจะพ้นถาวรได้ ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 
ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดแล้ว ขันธ์ 5 ทั้งหมดตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
ตัณหาจะไม่เกิดอีก ความปรุงของจิตจะไม่มี 
จิตก็จะพ้นจากความปรุงแต่งไป 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
12 มีนาคม 2566

รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 มีนาคม 2566

ทำกรรมฐานแล้วคอยรู้ทันจิตตัวเอง เรียกว่าจิตตสิกขา 
บทเรียนชื่อจิตตสิกขาจะทำให้เราได้สมาธิที่ถูกต้อง 
คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจคำว่า จิตตสิกขา 
ก็ไปนั่งสมาธิแล้วก็เพ่งๆๆ เคลิ้มๆ ลงไป บอกนี่คือจิตตสิกขา 
ไม่เห็นได้เรียนรู้เรื่องจิตเลย 
มีแต่การน้อมจิตให้เซื่องซึมไป หรือเคร่งเครียดไป 
ฉะนั้นให้เราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
ทำไปสบายๆ แล้วถ้าจิตมันไหลไปคิด รู้ทัน 
จิตมันถลำลงไปเพ่งอารมณ์กรรมฐาน รู้ทันไป 
ตรงที่เรารู้ทันความเคลื่อนไป ความหลงไป สติจะเกิด 
สติตัวนี้เป็นสัมมาสติ มันรู้เท่าทันจิตตนเอง 
สิ่งที่เรียกว่าสัมมาสติ พระพุทธเจ้าอธิบายไว้ชัดเจน 
คือสติปัฏฐาน 4 เป็นสติที่รู้กาย รู้เวทนา รู้จิต 
รู้จิตก็คือรู้จิตตสังขารนั่นล่ะ 
จิตปรุงดีก็รู้ จิตปรุงชั่วก็รู้ 
แล้วก็รู้ธรรม รู้ว่าสิ่งทั้งหลายเกิดจากเหตุ 
ก็ดูไป ทั้งกุศลทั้งอกุศลมีเหตุก็เกิด หมดเหตุก็ดับ บังคับไม่ได้ 

อย่างที่หลวงพ่อแนะพวกเราเป็นเรื่องจิตตสิกขา 
เราต้องให้ได้สมาธิก่อน 
พอเราได้สมาธิแล้ว 
เราจะไปเจริญปัญญาด้วยการดูกายก็ได้ 
ดูเวทนาก็ได้ ดูจิตก็ได้ 
สุดท้ายทุกคนจะเข้าไปสู่ธรรม 
คือจะไปรู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 4 เหมือนกันหมด 
จะเริ่มจากอะไรก่อนก็ได้ 
แต่ตัวที่สำคัญต้องมีจิตที่ตั้งมั่น 
จิตที่ตั้งมั่นและก็เป็นกลาง 
ได้มาจากบทเรียนชื่อจิตตสิกขา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
14 พฤษภาคม 2566

บทเรียนชื่อจิตตสิกขา :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 พฤษภาคม 2566

เวลาเราจะปฏิบัติธรรม 
ไม่ใช่นั่งบังคับตัวเองให้เคร่งเครียด แต่รู้สึกตัวเองไว้ 
ร่างกายหายใจออก รู้สึก หายใจเข้า รู้สึก 
ร่างกายยืน เดิน นั่ง นอน รู้สึกไว้ 
การที่เรารู้สึกกาย รู้สึกจิต มันมี 2 สเต็ป 
ขั้นแรก รู้ถึงความมีอยู่ของร่างกาย 
รู้ถึงความมีอยู่ของจิตใจตัวเอง 
ร่างกายมีอยู่ รู้สึก ความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายมีอยู่ รู้สึก 
ถัดจากนั้น ก็รู้ให้ลึกลงไปอีกชั้นหนึ่ง 
ทีแรกเรารู้สึกถึงความมีอยู่ของกายของใจ 
ลึกลงอีกชั้นหนึ่ง รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงของกายของใจ 
ตรงนี้เราจะเห็นไตรลักษณ์ได้

การที่หลวงพ่อบอกให้มีสติ 
คือคอยรู้สึกถึงความมีอยู่ของกายของใจ อันนี้สมถะ 
รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของกายของใจ อันนี้คือวิปัสสนา 
ทำสมถะก็ต้องมีสติ ทำวิปัสสนาก็ต้องมีสติ ถึงจะเรียกว่าการปฏิบัติ 
หลวงปู่มั่นสอนชัดเจน “มีสติคือมีการปฏิบัติ 
ขาดสติคือขาดการปฏิบัติ” ไม่ได้ปฏิบัติแล้ว 
เดินจงกรมแล้วก็เครียด ไม่ได้ปฏิบัติ อันนั้นเป็นอัตตกิลมถานุโยค 
เพราะฉะนั้นรู้สึกตัวให้เป็น
แล้วการปฏิบัติธรรมจะไม่ยากเท่าที่คิดหรอก 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย
21 พฤษภาคม 2566

การรู้สึกกายรู้สึกใจ 2 ขั้น :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 พฤษภาคม 2566

เส้นทางนี้เราจะต้องฝึก ฝึกให้มีศีลอัตโนมัติ 
ฝึกจนกระทั่งเราได้สมาธิอัตโนมัติ 
แล้วการที่เราคอยดูเกิดดับไปเรื่อยๆ 
วันหนึ่งมันเห็นเกิดดับโดยไม่เจตนา 
นั่นล่ะปัญญาอัตโนมัติ 
ทีแรกยังไม่อัตโนมัติหรอก 
ดูบ่อยๆๆ ไป ต่อไปมันอัตโนมัติ 
ไม่ได้เจตนาจะรู้สึก มันก็รู้สึก 
ไม่ได้เจตนาจะเห็นสภาวะ มันก็เห็น 
ปัญญาอัตโนมัติเกิดแล้ว 
เมื่อศีลอัตโนมัติ สมาธิอัตโนมัติ ปัญญาอัตโนมัติ ทำงานอยู่อย่างนี้ 
โลภเจตนาถูกทำลายไป 

โลภเจตนา อย่างเราถือศีล มีความโลภซ่อนอยู่ 
อยากได้เป็นคนดี อยากเป็นเทวดา 
ทำสมาธิก็มีความโลภซ่อนอยู่ 
อยากมีฤทธิ์มีเดช อยากไปเป็นพระพรหม 
เจริญปัญญาก็อยากรอบรู้ อยากแตกฉาน 
อย่างนี้กิเลสแทรกอยู่ ถ้ากิเลสแทรกอยู่ 
จิตใจก็ยังจะดิ้นรน สร้างภพสร้างชาติต่อไป 
แต่ถ้าเราภาวนา 
จนกระทั่งศีลอัตโนมัติ สมาธิอัตโนมัติ ปัญญาอัตโนมัติ 
คือเห็นไตรลักษณ์โดยไม่ได้เจตนาจะเห็น 
ตรงนี้เราไม่มีเจตนา ไม่มีความโลภ 
เมื่อขาดเจตนาที่เจือด้วยโลภะตัวนี้ 
จิตก็จะไม่ดิ้นรน ไม่ปรุงแต่งต่อ 
จิตจะเข้าถึงความเป็นกลาง จิตจะสักว่ารู้ สักว่าเห็น 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
20 พฤษภาคม 2566

ฝึกจนเป็นอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤษภาคม 2566

ถ้าเราปฏิบัติถูกทาง อยู่ในทางสายกลาง 
แล้วเราก็ไม่ไปมีอุปสรรคกลางทาง 
วันหนึ่งเราก็ต้องถึงพระนิพพานแน่นอน 
ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้น 
ฉะนั้นสิ่งที่ขวางเราไม่ให้ไปพระนิพพาน ไม่ใช่ใครอื่น 
คือใจที่อ่อนแอของเราเอง 
ถ้าเราไม่รู้ทาง เราไปไม่ได้ 
ถ้ารู้ทางแล้วอ่อนแอก็ไม่ยอมไป ใช้ไม่ได้

หลวงปู่ดูลย์สอนให้หลวงพ่อรู้จักเดินทางสายกลาง 
ไม่เผลอลืมจิตใจของตนเอง 
ไม่ไปเพ่งจ้องบังคับจิตใจของตัวเอง 
ไม่สุดโต่ง 2 ข้าง 
ถัดจากนั้นหลวงพ่อดูทุกวัน ไม่เคยเลิกเลย 
การภาวนาไม่หยุดเลย อยู่ตรงไหนก็ปฏิบัติได้ 
ถึงเวลาสมควรทำสมถะก็ทำ 
ถึงเวลาที่จิตมีกำลังพอจะเดินปัญญา ก็เดินปัญญา 
ไม่เกยตื้น สำรวจตัวเองอยู่เสมอ

เพราะฉะนั้นเราก็สำรวจตัวเอง เดินให้ถูกทางก่อน 
หลวงพ่อพูดง่ายๆ ทางสายกลาง ไม่เผลอ ไม่เพ่ง 2 ตัวนี้ 
เผลออยู่ก็คือกามสุขัลลิกานุโยค 
เพ่งอยู่คืออัตตกิลมถานุโยค 
ไม่เผลอ ไม่เพ่ง คือภาวะแห่งการรู้ 
รู้กายอย่างที่กายเป็น รู้จิตอย่างที่จิตเป็น 
นี่เราเดินอยู่ในทางสายกลางแล้ว 
แล้วอย่าไปติดไปค้างอะไรอยู่กลางทาง 
ตั้งอกตั้งใจปฏิบัติไป ถึงวันหนึ่งเราก็จะถึงพระนิพพาน 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
3 มิถุนายน 2566 (ช่วงบ่าย)

วันวิสาขบูชา

เดินให้ถูกทาง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 มิถุนายน 2566 (ช่วงบ่าย)

เราจะภาวนาให้ตลอดรอดฝั่ง 
ต้องรู้จักปลีกตัวออกจากหมู่คณะที่วุ่นวายบ้าง 
มีโอกาสปลีกตัวออกจากหมู่คณะที่วุ่นวายได้ ก็ปลีกตัวเสีย 
แต่ถ้าไม่มีโอกาสปลีกตัว 
ก็ดูแลรักษาจิตของตนเองไว้ 

วันใดที่เราภาวนา 
เราสามารถสงบอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายได้ มีความสงัด สงบ 
ปลีกตัวออกจากความวุ่นวาย
ทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายนั่นล่ะ 
แล้วชีวิตเราจะมีความสุข 
มันเรื่องอะไร เกิดมาแล้วต้องคลุกคลี มั่วสุม 
จมอยู่กับความทุกข์ตลอดเวลา 
ผู้มีปัญญาก็มีวิธีถอดถอนตัวเองออกจากโลก จากความวุ่นวาย 
ก็ปฏิบัติไป มีสติรู้เท่าทัน 
กายเคลื่อนไหว รู้สึก จิตเคลื่อนไหว รู้สึก 
ทำไปเถอะ ต่อไปก็จะได้กายวิเวก 
ได้จิตตวิเวก ได้อุปธิวิเวก เป็นลำดับๆ ไป 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
4 มิถุนายน 2566

CD 99

ภาวนาต้องรู้จักปลีกตัว :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 มิถุนายน 2566

เราอยู่กับร่างกาย อยู่กับจิตใจของเรามาแต่ไหนแต่ไร 
แต่คนในโลกไม่ได้เรียนรู้ร่างกายจิตใจของตัวเอง 
ลืมไปหมดแล้ว มัวสนใจแต่สิ่งอื่น ของข้างนอก 
สนใจรูปมากกว่าสนใจลูกตาตัวเอง 
สนใจเสียงมากกว่าสนใจหู 
สนใจกลิ่นมากกว่าสนใจจมูก 
สนใจรสชาติมากกว่าสนใจลิ้น 
สนใจสิ่งที่มาสัมผัสร่างกายมากกว่าจะสนใจร่างกาย 
สนใจเรื่องราวที่คิด นึก ปรุง แต่ง 
ความรู้สึกนึกคิดทั้งหลายมากกว่าจะสนใจจิตใจตัวเอง 

มีคนจำนวนมากบอกปฏิบัติมาหลายสิบปีเลย มันก็ได้แค่นั้น 
พอมาฟังหลวงพ่อพูด เรื่องเจริญสติเรื่องอะไร 
จิตใจก็พัฒนาอย่างรวดเร็ว 
ธรรมะของพระพุทธเจ้า ถ้าทำถูกจะไม่เนิ่นช้า 
เพราะธรรมะของพระพุทธเจ้าเป็นธรรมะที่ไม่เนิ่นช้า 
ถ้าเนิ่นช้า แสดงว่าต้องมีอะไรพลาดแล้ว 
อันแรกเลย ปฏิบัติไม่ถูก 
อันที่สอง ปฏิบัติไม่ต่อเนื่อง ทำแล้วก็หยุดๆ 
พวกตุ่มรั่ว ที่หลวงพ่อเรียก พวกตุ่มรั่ว 
พอเขารู้จักการเจริญสติ 
จะยืน จะเดิน จะนั่ง จะนอน 
จะกินอาหาร จะขับถ่าย จะทำอะไร 
ก็รู้สึกกาย รู้สึกใจไปเรื่อยๆ สติก็ไวขึ้นๆ 
พอสติมันเกิด สมาธิที่แท้จริงมันก็เกิด 
เพราะสัมมาสติที่ทำให้มาก เจริญให้มาก 
จะทำให้สัมมาสมาธิบริบูรณ์ 

ฉะนั้นเราจะต้องพัฒนาสัมมาสติให้ได้
ด้วยการทำสติปัฏฐานนั่นล่ะ 
มิฉะนั้นเราจะเดินจงกรม นั่งสมาธิ 
คนอื่นเขาก็เดินจงกรม เขานั่งสมาธิ 
แต่เขาเดินเพื่อความสุข เพื่อความสงบ เพื่อความดี 
เราจะเดินจงกรม จะนั่งสมาธิ เพื่อพัฒนาสติและสัมมาสมาธิ 


หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
9 กรกฎาคม 2566

รู้เข้ามาที่กายที่ใจของเรา :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 กรกฎาคม 2566

เราตั้งอกตั้งใจฝึกตัวเอง 
ถือศีล 5 ทุกวันทำในรูปแบบ 
ทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง แล้วก็คอยรู้ทันจิตตนเอง 
อย่าเพ่ง อย่าจ้อง แค่รู้ทันจิต 
จิตหนีไปคิด รู้ จิตถลำไปเพ่ง รู้ 
เวลาที่เหลือเจริญสติในชีวิตประจำวัน 
เจริญสติในชีวิตประจำวันก็คือ 
มีตาก็ดู มีหูก็ฟัง มีจมูกก็ดมกลิ่น มีลิ้นก็รู้รส 
มีกายก็รู้สัมผัส มีใจก็คิดนึกได้ ไม่ใช่ห้ามคิด 
แต่เมื่อกระทบอารมณ์ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แล้ว 
จิตใจเรามีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น 
เกิดสุขให้รู้ เกิดทุกข์ให้รู้ เกิดกุศลให้รู้ เกิดอกุศลให้รู้ 
หรือจิตไปทำงานทางตาให้รู้ ไปทำงานทางหู 
ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ให้รู้ 
รู้เท่าที่รู้ได้ ไม่ต้องรู้เยอะอย่างที่หลวงพ่อบอก เอาเท่าที่เรารู้ได้

นี่ล่ะงาน 3 ตัว ถือศีล 5 ทำในรูปแบบ แล้วคอยสังเกตจิตตนเอง 
งานที่ 3 คือเจริญสติในชีวิตประจำวัน 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระทบอารมณ์ 
แล้วมีความเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้นที่จิตให้รู้ทัน 
ถ้าทำ 3 ประการนี้ได้ มรรคผลนิพพานไม่อยู่ไกลเราหรอก 
ไม่ได้อยู่ไกลแล้ว ไม่เกินเอื้อม 
ขอให้ทำให้ต่อเนื่อง อดทน 
ฟังธรรมะพอเข้าใจ พอรู้หลักแล้ว 
สิ่งสำคัญมากคืออดทน

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
12 สิงหาคม 2566

วันแม่แห่งชาติ

ธรรมะภาคปฏิบัติ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 ส.ค. 2566

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ฝึกจนเป็นอัตโนมัติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 20 พฤษภาคม 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks