ซีดี ๙๕ พระธรรมเทศนา หลวงพ่อปราโมทย์​ ปาโมชฺโช

Charming Ambience

Charming Ambience, Pt. 1

ถ้าไม่มีจิตสักดวงเดียว 
การรับรู้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็ไม่มี 
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ทำงานไม่ได้ 
ถ้ามันไม่มีจิตดวงเดียวนี้ 
ฉะนั้นพอตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ มันทำงานไม่ได้ 
โลกภายนอกมันก็ไม่ปรากฏขึ้น 
รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ทั้งหลาย ก็ไม่มี 
เราพยายามตัดตรงเข้ามารู้เท่าทันจิตใจตัวเองไป 
จิตสุขก็รู้ จิตทุกข์ก็รู้ จิตดีก็รู้ จิตชั่วก็รู้ รู้ไปเรื่อยๆ 
จิตหลงไปดูรูป หลงไปฟังเสียง 
หลงไปดมกลิ่น หลงไปลิ้มรส 
หลงไปรู้สัมผัสทางกาย 
หลงไปคิดนึกทางใจ ก็รู้มันไป 
ฝึกไปเรื่อยๆ บ่อยๆ 
ถึงวันหนึ่งเราจะเห็น จิตมันทำงานได้เอง 
เวลาจะสุขเราสั่งไม่ได้ เวลาจะทุกข์เราห้ามไม่ได้ 
เวลาจะดีเราก็สั่งให้เกิดไม่ได้ 
เกิดแล้วรักษาให้ตลอดไปก็ไม่ได้ 
เวลาจะชั่วห้ามมันก็ไม่ได้ ไล่มันก็ไม่ไป 
แล้วจิตเองเดี๋ยวก็เป็นผู้รู้ เดี๋ยวก็เป็นผู้หลง หลงทางทวารทั้ง 6

เห็นไปเรื่อยๆ สุดท้ายปัญญามันก็แทงตลอด 
จิตนี้ไม่ใช่ตัวเรา 
จิตเป็นแค่สภาพธรรมอันหนึ่งเท่านั้นเอง 
ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเรา จิตไม่ใช่เรา 
ขันธ์ 5 เป็นผลผลิตของจิต มันก็ไม่ใช่เรา 
โลกซึ่งมันปรากฏขึ้นมาได้ก็เพราะเรามีจิต 
มันก็เลยพลอยไม่ใช่เราไปด้วย 
ไม่ยากหรอก สังเกตจิตตัวเองไป 
ค่อยๆ รู้ ค่อยๆ ดูไป อย่ารีบร้อน


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
16 กรกฎาคม 2565

CD 94

จิตไม่ใช่เรา :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 16 ก.ค. 2565

เราดูละครเวที 
บางทีมีดารามาเล่นทีหนึ่งตั้งสิบตัว ละครเต็มเวที 
ดูจิตมันก็เหมือนกัน 
ในสภาวะอันหนึ่งๆ มีตัวละครประกอบกันจำนวนมาก 
เวลาดูละครเวที ถึงจะมีตัวละครเป็นสิบตัว 
ยิ่งถ้าเล่นโขนมีหลายสิบตัวเลย 
เราจะดูตัวที่เป็นตัวที่กำลังแสดง เป็นตัวเอกขณะนั้น 
ไม่ใช่ตัวเอกต้องเป็นพระเอก นางเอก 
ตัวเอกหมายถึงตัวที่มีบทบาทหลักในขณะนั้น
ดูละครเดี๋ยวก็ดูตัวนี้ เดี๋ยวก็ดูตัวนี้ แต่ว่าดูได้ทีละตัว 
สังเกตให้ดีเราดูทีละตัวเท่านั้น 
ดูจิตนี้ก็เหมือนกัน 
ในขณะหนึ่งๆ มีองค์ธรรมจำนวนมากเกิดขึ้นด้วยกัน 
ไม่ใช่จิตมีดวงเดียวแล้วก็มีอยู่ดวงเดียวเท่านั้น
มันมีทั้งเวทนาก็มีอยู่ สังขารก็มี สัญญาก็มี 
ความจงใจ มนสิการ ความใส่ใจที่จะรู้ก็มี 
ความเป็นหนึ่ง รู้อารมณ์อันเดียวก็มีเรียก เอกัคคตา 
ความรับรู้เรียกว่าจิต หรือเรียกว่าวิญญาณ ก็มีอยู่

เราดูจิตใจเราเล่นละคร มันเปลี่ยนตลอดเลย 
เดี๋ยวตัวนี้เล่นๆ เดี๋ยวตัวอิจฉาเล่น เดี๋ยวตัวโกรธเล่น 
เดี๋ยวตัวรักเล่น เดี๋ยวตัวโลภเล่น เล่นหมุนไปเรื่อยๆ 
เดี๋ยวตัวเศร้าโศกก็เล่น เดี๋ยวตัวมีความสุขก็เล่นขึ้นมา 
ดูใจของเราเหมือนดูละคร ตัวไหนเด่นดูตัวนั้น ไม่ต้องหา


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 กรกฎาคม 2565

CD 95

จิตคือละครโรงใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ก.ค. 2565

Shards of Spirituality

Balm or Honey

เริ่มตั้งแต่คอยรู้เท่าทันความคิดของตัวเอง 
อะไรอยู่เบื้องหลังความคิด 
ถ้าเรารู้ตรงนี้ได้ 
ความคิดของเราก็จะสะอาด 
คำพูดของเราก็จะสะอาด 
การกระทำของเราก็จะสะอาด 
การเลี้ยงชีวิตทำมาหากินก็จะสะอาด 
ไม่ฉ้อฉลหลอกลวง เบียดเบียนใคร 
แล้วก็อกุศลที่เคยมีมันก็จะค่อยๆ ลดลง อกุศลใหม่ก็จะไม่เกิด 
กุศลที่ไม่เคยมีก็จะเกิดขึ้น กุศลที่มีแล้วก็จะเจริญขึ้น 

เพราะฉะนั้นตรงที่เรามีสติรู้เท่าทันสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความคิดของตัวเอง 
หลวงพ่อมอง มันแทบจะเป็นจุดตั้งต้นของการปฏิบัติจริงๆ 
การปฏิบัติไม่ใช่นั่งสมาธิเดินจงกรมเฉยๆ 
มันตั้งแต่ว่าขัดเกลาตัวเองด้วยศีล 
หรือดูแลคำพูด การกระทำ การเลี้ยงชีวิตของตัวเองให้ดี 
ไม่ทำไปด้วยอำนาจของกิเลส 
แล้วก็ถัดจากนั้นตัวสมาธิมันก็จะเกิดขึ้น 
คือจิตใจเราเป็นปกติ 
ไม่ถูกกิเลสผลักดันให้วิ่งพล่านๆ เหมือนหมาถูกน้ำร้อน 
พอจิตใจเราเป็นปกติ จิตใจมันก็สงบ
เพราะฉะนั้นศีลไม่ใช่เรื่องเล็ก 
ถ้าศีลของเราเสีย อย่ามาคุยเรื่องสมาธิ 
ถ้าไม่มีสมาธิที่ถูกต้อง อย่ามาพูดเรื่องเจริญปัญญา ทำไม่ได้ 
เพราะฉะนั้นจุดสำคัญบอกแล้วว่าศีลเราจะดี 
ถ้าเราคอยรู้เท่าทันสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความคิดของเรา


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
21 สิงหาคม 2565

รู้ทันสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความคิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ส.ค. 2565

การที่เราจะเจริญสติปัฏฐาน
จะด้วยกาย เวทนา จิต หรือธรรม อันใดอันหนึ่ง 
ก็ทำไปเพื่อให้เกิดสติบ่อยๆ 
สติปัฏฐานนั้นมีวัตถุประสงค์ 2 อย่าง มี 2 ระดับ 
เบื้องต้นทำไปเพื่อความมีสติ เบื้องปลายทำไปเพื่อความมีปัญญา
ฉะนั้นการที่เรามีวิหารธรรม อย่างไปดูในสติปัฏฐาน 
เริ่มต้นก็ต้องใช้กายในกายเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้เวทนาในเวทนาเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้จิตในจิตเป็นวิหารธรรม 
หรือใช้ธรรมในธรรมเป็นวิหารธรรม 
ก็ต้องมีวิหารธรรม ต้องมีเครื่องอยู่ของจิต เครื่องระลึกของสติ
คำว่า “กายในกาย” “เวทนาในเวทนา” 
“จิตในจิต” “ธรรมในธรรม” 
ฟังแล้วมันแปลไม่ออกไม่รู้ว่าคืออะไร 
มันไม่ใช่ภาษาของคนรุ่นเราแล้ว 
ธรรมะที่แปลจากบาลีเป็นพระไตรปิฎกภาษาไทย 
ก็มีสมัยรัชกาลที่ 5 เวลาร้อยกว่าปี ภาษามันเคลื่อนไปเยอะแล้ว 
เราฟังบางทีไม่เข้าใจแล้ว ก็ต้องแปลไทยเป็นไทยอีกทีหนึ่ง 
“กายในกาย” เป็นอย่างไร หมายถึงเราไม่ต้องเรียนกายทั้งหมด 
เราไม่ต้องเรียนเวทนาทั้งหมด 
เราไม่ต้องเรียนจิตทั้งหมด ไม่ต้องเรียนธรรมะทั้งหมด 
เราเรียนบางอย่างบางข้อ 
ถ้าเข้าใจแจ่มแจ้งในเรื่องนั้นแล้ว เราจะเข้าใจธรรมะทั้งหมด 
เป็นการสุ่มตัวอย่างมาเรียน 
ไม่ได้ผิดอะไรกับการทำงานวิจัยภาคสนามเลย 
อย่างเราจะไปวิจัยทัศนคติของประชาชนต่อรัฐบาล 
หรือของคนกรุงเทพฯ ต่อตัวผู้ว่าฯ ของกทม. 
เราไม่ต้องถามคนทั้งประเทศ เพื่อจะรู้ทัศนคติต่อนายกฯ 
เราไม่ต้องถามคนทั้งกรุงเทพฯ เพื่อจะรู้ทัศนคติต่อผู้ว่าฯ กทม. 
เราสุ่มตัวอย่าง ถ้าวิจัยเป็นก็สุ่มตัวอย่าง
รู้จักวิธีเลือกตัวอย่างให้ดี แล้วมันจะสะท้อน 
จะเป็นตัวแทนภาพรวมของกลุ่มทั้งหมด 
การที่พระพุทธเจ้าสอนสติปัฏฐาน 
สอนไม่ได้แตกต่างกับหลักที่หลวงพ่อบอกเลย สุ่มตัวอย่างมาเรียน 
ถ้าเข้าใจในสิ่งที่เรียนแล้วจะเข้าใจทั้งหมด 
แล้วพระพุทธเจ้าท่านไม่ได้ให้เราไปสุ่มส่งเดช 
ท่านกำหนดหัวข้อมาให้แล้ว


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
27 สิงหาคม 2565

การสุ่มตัวอย่างมาเรียน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 27 ส.ค. 2565

ชาวพุทธเราเอาชนะความอยากด้วยปัญญา 
พระพุทธเจ้าท่านมองลงไปต่อ
ว่าความอยากมันมาจากอะไร 
หลักของเราชาวพุทธ เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น 
จะมองไปว่า ต้นตอ ต้นเหตุของปัญหาคืออะไร 
แล้วเราก็ไปแก้ที่ต้นเหตุ นี่เป็นวิธีการของชาวพุทธ 
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรากฏขึ้นมาเป็นผล มันก็ต้องมีเหตุ
 
ชาวพุทธเราเวลามีปัญหา 
เราจะมองไปที่ต้นเหตุของปัญหา 
อะไรเป็นเหตุ แล้วไปแก้ที่เหตุ 
สิ่งทั้งหลายเกิดจากเหตุ ถ้าเหตุดับ สิ่งนั้นก็ดับ 
นี่เป็นธรรมะสำคัญ พื้นฐานเลยของเราชาวพุทธ
การที่จะดับผล เราดับที่ตัวผลไม่ได้ 
พระพุทธเจ้าก็สอนอะไรเป็นเหตุของมัน 
แล้วก็สอนความดับ คือดับเหตุของมันนั่นล่ะ 
ถ้าเราดับเหตุของทุกข์ได้ ความทุกข์มันก็ดับ 
ฉะนั้นเราต้องดับที่ตัวเหตุ นี่คำสอนของพระพุทธเจ้า


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
4 กันยายน 2565

ดับทุกข์ที่ตัวเหตุ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 4 กันยายน 2565

เราต้องพยายามฝึกตัวเอง มีวินัยในตัวเอง 
แล้วก็พยายามฝึกสติปัฏฐาน ทุกวันๆ ต้องฝึก 
วิธีฝึกสติปัฏฐานก็คือ ต้องมีฐานที่ตั้งของสติเสียก่อน 
ฐานที่จะทำให้เกิดสติปัฏฐาน 
พระพุทธเจ้าท่านกำหนดไว้ให้แล้ว คือกาย เวทนา จิต ธรรม

เราพยายามทำสติปัฏฐานไป 
มีสติรู้กายในส่วนที่เราสามารถรู้ได้ 
เช่น กายหายใจออก กายหายใจเข้า 
กายยืน เดิน นั่ง นอน กายเคลื่อนไหว กายหยุดนิ่ง 
เป็นเรื่องของการทำกายานุปัสสนา 
ดูจิตก็เหมือนกัน ดูจิตในส่วนที่เราดูได้ 
จิตโลภ จิตโกรธ จิตหลง 
จิตไม่โลภ จิตไม่โกรธ จิตไม่หลง 
หรือจิตสุข จิตทุกข์อะไรอย่างนี้ 
เรื่องเวทนา เวทนาคือความรู้สึกสุขทุกข์ในร่างกาย 
ความรู้สึกสุข ความรู้สึกทุกข์ 
ความรู้สึกไม่สุขไม่ทุกข์ในจิตใจ 

พ่วงการดูจิตเข้ากับการดูเวทนาทางใจไปแล้ว เหลือเวทนาทางกาย
เวทนาทางกายเหมาะกับคนเล่นฌาน 
เหมาะกับคนที่ทำสมาธิดีๆ ก่อน 
ถ้าเราสมาธิไม่พอ มันดูเวทนาทางกายเดี๋ยวสติแตก 
มันทนไม่ไหว มันเจ็บ
เพราะฉะนั้นคนที่จะเจริญเวทนานุปัสสนาสติปัฏฐาน 
ในกลุ่มของกาย “ควร” 
ไม่ใช่ “ควร” - “ต้อง”  ต้องฝึกสมาธิก่อน 
พวกเรายุคนี้ฝึกสมาธิยาก
ต่อไปก็เหลืออันหนึ่งธัมมานุปัสสนา 
ธัมมานุปัสสนามันก็อยู่ในรูปธรรม นามธรรมอีกนั่นล่ะ 
แต่มันดูละเอียดขึ้นไป ดูลึกลงไป
อย่างแทนที่จะดูแค่ราคะ โทสะ โมหะ ก็ดูละเอียดลงไปอีก 
สิ่งที่อยู่เบื้องลึกลงไป ก็คือพวกนิวรณ์ทั้งหลาย 
มันกิเลสที่ละเอียดลงไปอีก 
ซ่อนเร้นอยู่ในจิตใต้สำนึกของเรา เราไม่ได้ดูแค่ตัวมัน
เราจะรู้ลึกลงไปว่าทำไมมันถึงเกิดขึ้น 
อะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัยให้มันเกิดขึ้น 
อะไรทำให้มันไม่เกิด อะไรทำให้มันเกิด
เพราะฉะนั้นในส่วนของธัมมานุปัสสนา ยาก 
พวกเราอินทรีย์ยังอ่อน เราเว้นไว้ก่อน 
เราเล่นของง่ายๆ เล่นกาย เวทนา จิต 
เวทนาก็เล่นเวทนาทางใจ ทำสิ่งที่เราทำได้ 
ไม่ต้องตะเกียกตะกายทำกรรมฐานซึ่งเกินกำลังของเรา 
ถ้าจะเกินกำลังมันทำไม่ได้จริงหรอก


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
24 กันยายน 2565

วิธีฝึกสติปัฏฐาน :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 24 กันยายน 2565

ธรรมะมีหลายระดับ 
ระดับต้นๆ ทำให้เราอยู่กับโลกอย่างมีความสุข 
ระดับสูงขึ้นไปเป็นเรื่องธรรมะเพื่อการพ้นจากโลก 
พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้คิดว่าทุกคนจะพ้นโลกได้
ส่วนใหญ่เราก็ยังเวียนว่ายอยู่ในโลกิยะ
โลกของกาม หาความสุขความเจริญ 
ส่วนใหญ่ก็ยังเป็นอย่างนั้น น้อยคนที่คิดจะพ้นโลกจริงๆ
พระพุทธเจ้าท่านก็เข้าใจเรื่องเหล่านี้ดี 
ท่านก็สอนธรรมะให้เราอยู่กับโลกอย่างมีความสุข มีความเจริญ 
อย่างธรรมะที่ท่านสอนฆราวาส 
ท่านจะสอนเรื่องการทำทาน การรักษาศีลอะไรพวกนี้ 
อยู่ในกลุ่มหมวดของธรรมะชื่ออนุปุพพิกถา 
เรื่องรู้จักทำทาน รักษาศีล 
ถัดจากนั้นก็มี คือเรื่องของสวรรค์ 
สวรรค์ก็คือเรามีความสุขมีความเจริญในทางโลกนั้นล่ะ 
ยังเป็นๆ อยู่ก็ขึ้นสวรรค์ได้ จิตใจมันมีความสุข มองอีกมุมหนึ่ง 
ทำไมท่านสอนอย่างนี้ 
อันแรกก็คือคนส่วนใหญ่ยังไม่ได้อยากพ้นโลก 
แต่อยากมีความสุข ท่านก็สอนธรรมะให้ 
ให้รู้จักทำทาน ให้รักษาศีล 
เพราะฉะนั้นเราตั้งอกตั้งใจ 
มีทาน มีศีล มีภาวนา ทำไว้สำหรับฆราวาส 
สำหรับฆราวาสและพระที่ต้องการพ้นทุกข์ 
ก็มีศีล มีสมาธิ และเจริญปัญญาด้วย 
เจริญปัญญาคือการเห็นกายอย่างที่กายเป็น เห็นจิตอย่างที่จิตเป็น 
มันเป็นอย่างไร มันเป็นไตรลักษณ์ นี่เรียกว่าเจริญปัญญา 
ไปเลือกเอา ชีวิตเรา 
อยากสุข อยากสบาย ก็ทาน ศีล ภาวนา 
อยากพ้นทุกข์ก็ ศีล สมาธิ ปัญญา 
ตัวที่ทำให้พ้นทุกข์ คือปัญญา 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
25 กันยายน 2565

ธรรมะมีหลายระดับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 กันยายน 2565

การพัฒนาศีลก็คือความปรุงแต่งที่ดี 
การพัฒนาสมาธิก็คือความปรุงแต่งที่ดี 
การพัฒนาก็คือความปรุงแต่งที่ดี 
พัฒนาปัญญาเป็นความปรุงแต่งที่ดี 
ทั้งหมดนี้เป็นความปรุงแต่งทั้งสิ้น แต่ต้องปรุงแต่ง 
ถ้าเราไม่ปรุงแต่งศีล สมาธิ ปัญญา 
จิตมันก็ปรุงแต่งความชั่ว เพราะมันเคยชินที่จะชั่ว 
ฉะนั้นเราพัฒนา ทำไปเรื่อยๆ 
ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ใช่เป้าหมาย 
ศีล สมาธิ ปัญญา ก็เป็นความปรุงแต่ง 
เพราะฉะนั้นเราไม่ได้เอาความปรุงแต่งมาเป็นจุดหมายปลายทาง 
จุดหมายปลายทางของเราพ้นจากความปรุงแต่ง 
คือตัววิสังขาร ตัวนิพพาน

ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นเครื่องมือ 
เป็นความปรุงแต่งชนิดที่เป็นเครื่องมือ 
ในการล้มล้างกิเลสออกจากจิตใจของเรา 
เพราะฉะนั้นเราต้องฝึก 
วิธีปรุงแต่งปัญญาทำอย่างไร 
ให้มีสติรู้กายรู้ใจตามความเป็นจริง 
ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง 
จิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลางมันได้มาจากการที่เราฝึกสมาธิ 
จิตมันตั้งมั่นไม่โคลงเคลง 
แล้วก็ต้องฝึกเรื่อยๆ 
เห็นสภาวะทั้งหลายเกิดดับหมุนเวียนเปลี่ยนแปลง 
เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์ เดี๋ยวดี เดี๋ยวชั่ว 
พอฝึกไปเรื่อยๆ ต่อไปมันจะเป็นกลาง 
มันจะเห็นว่าสุขมันก็ของชั่วคราว ทุกข์มันก็ของชั่วคราว 
ดีมันก็ของชั่วคราว ชั่วมันก็ของชั่วคราว 
เพราะฉะนั้นสุขกับทุกข์มันก็เสมอกันด้วยความเป็นไตรลักษณ์ 
มันเป็นของชั่วคราวเหมือนกัน 
เราก็จะไม่หิวความสุข ไม่เกลียดความทุกข์ 
ดีกับชั่วมันก็เสมอกัน มันเป็นของชั่วคราว 
สุดท้ายปัญญาที่เป็นโลกุตตระมันจะเกิดขึ้น 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
1 ตุลาคม 2565

วิธีพ้นจากความปรุงแต่ง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 1 ตุลาคม 2565

เราทำกรรมฐานสักอย่างหนึ่ง 
พอจิตเคลื่อนแล้วรู้ๆ อย่างนั้นก็ได้ 
แล้วต่อไปจิตมันจะค่อยๆ มีพลัง ทรงตัวขึ้นมา 
พอจิตมันทรงตัวขึ้นมาได้แล้ว หัดแยกขันธ์ๆ ไป 
พอมันแยกขันธ์ได้ มันจะเห็นแต่ละขันธ์ 
ในขันธ์หนึ่งก็มีสภาวะหลากหลาย 
อย่างสังขารขันธ์มีตั้งเยอะแยะ ตั้ง 50 อย่าง 
เราไม่ต้องเรียนทั้งหมด เราเรียนเท่าที่มี 

ต่อไปเราก็จะเห็นแต่ละตัวๆ 
แต่ละสภาวะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปทั้งสิ้น 
เราต้องการจะมาเห็นตรงนี้ 
เราไม่ได้ต้องการเห็นว่าราคะไม่เที่ยงแต่โทสะมันเที่ยง ไม่ใช่ 
ทุกตัวเหมือนกันหมดเลย 
สุขหรือทุกข์ก็เสมอกันด้วยความเป็นไตรลักษณ์ 
กุศลหรืออกุศลก็เสมอกันด้วยความเป็นไตรลักษณ์ 
ดูให้มันเห็นไตรลักษณ์ ย้ำ ขีดเส้นใต้คำว่าเห็น 
ไม่ใช่คิด ต้องเห็นเอา 
ฉะนั้นวิปัสสนา วิปัสสนะก็คือ
วิ แปลว่าแจ้ง ปัสสนะ คือการเห็น 
ต้องเห็นเอา คิดเอาไม่ได้ 
เพ่งเอาก็ไม่ได้ ต้องเห็นเอา 

เราเห็นอะไร เช่น 
เราเห็นราคะมันเกิดขึ้น ราคะมันตั้งอยู่ ราคะมันดับไป 
อย่างนี้เรียกว่าเราเห็น 
ถ้าเราคิดว่า เอ๊ะ ตอนนี้จิตเรามีราคะ หรือมีโทสะ 
อันนี้ไม่เรียกว่าเห็น ยังหลงอยู่ในโลกของความคิด 
พอเราสะสมการเห็นถูกไปเรื่อยๆ 
เราสะสมการเห็นถูกบ่อยๆๆ เห็นไตรลักษณ์ 
อะไรเกิดขึ้นก็เห็นไตรลักษณ์ๆ 
ต่อไปถึงจุดหนึ่งจิตมันสรุปเอง 
สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นดับ 
แล้วทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมาตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ทั้งสิ้นเลย 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
2 ตุลาคม 2565

สะสมการเห็นถูก :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 2 ตุลาคม 2565

คอร์สปฏิบัติธรรมชาวจีน

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 กันยายน 2565

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

รู้ทันสิ่งที่อยู่เบื้องหลังความคิด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ส.ค. 2565

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks