เราคอยมีสติรู้เท่าทันจิตใจตัวเองเรื่อยๆ ไป 
จิตโลภขึ้นมาก็รู้ จิตไม่โลภก็รู้ 
จิตโกรธก็รู้ จิตไม่โกรธก็รู้ 
จิตหลงก็รู้ จิตรู้เนื้อรู้ตัวอยู่ก็รู้ 
จิตฟุ้งซ่านก็รู้ จิตหดหู่อยู่ก็รู้ 
รู้มันไปเนืองๆ แล้วองค์มรรคจะเจริญขึ้นมาทั้งหมดเลย 
แค่รู้ทันจิตตัวเองเท่านั้น องค์มรรคทั้งหมดก็จะเจริญได้ 
เมื่อเจริญเต็มที่ เรียกว่าเราเดินอยู่ในทางสายกลางแล้ว 
ไม่ตึงเกินไป ไม่หย่อนเกินไป 
อย่างอกุศลเกิดในใจเรา ห้ามมันไม่ได้ 
แต่มันผลักดันให้เราคิดชั่ว เรารู้ทัน 
เราก็ไม่คิดชั่ว ไม่พูดชั่ว ไม่ทำชั่ว 
กุศลเราก็เจริญ อกุศลมันก็ลดลงๆ ไม่ตึงเกินไป 
ตึงเกินไปเป็นอย่างไร จะมาบอกจิตว่าห้ามคิดชั่ว 
ห้ามมีกิเลส อันนี้ตึงเกินไป 
เพราะไม่มีใครทำได้ จิตมันเป็นอนัตตา
จิตมันจะปรุงกิเลส ใครจะไปห้ามได้ 
แต่เมื่อจิตมันปรุงกิเลสแล้ว 
ก็ใช้หลักที่พระพุทธเจ้าสอน 
จิตมีกิเลส มีราคะ โทสะ โมหะ มีสติรู้ทัน 
นี่คือทางสายกลาง 

ฉะนั้นกิเลสเกิดขึ้นในใจเรา 
เราต้องไม่ตึงไปแล้วก็ไม่หย่อนไป 
หย่อนไปคือตามใจกิเลส ตึงไปก็คือพยายามละกิเลส
กิเลสนั้นไม่ต้องละ กิเลสอยู่ในสังขารขันธ์อยู่ในกองทุกข์ 
หน้าที่ต่อทุกข์คือการรู้ไม่ใช่การละ 
ฉะนั้นจิตมีราคะขึ้นมา ท่านถึงบอกว่า 
จิตมีราคะให้รู้ว่ามีราคะ 
ท่านไม่ได้สอนว่าจิตมีราคะให้ละเสีย 
ท่านไม่ได้สอนอย่างนั้น 
ถ้าให้ละเสียตึงไป เครียด แต่ท่านให้รู้ 
แล้วก็ไม่ได้ให้ตามใจ ถ้าตามใจก็คือหย่อนไป 
ถ้าพยายามไปดับกิเลส ไปละกิเลส อันนี้ตึงไป 
ถ้ากิเลสเกิดรู้ว่ากิเลสเกิด 
เห็นว่ากิเลสกับจิตมันก็คนละอันกัน 
เป็นสิ่งที่แปลกปลอมเข้ามาในจิต 
อยู่ชั่วคราวแล้วมันก็ดับไป กิเลสเองก็เกิดดับๆ ได้ 
นี่ทางสายกลาง 
ตรงที่เราเห็นกิเลสเกิดขึ้นแล้วมันดับปั๊บไป จิตมีสมาธิ 
แล้วเราก็เห็นไปเนืองๆ เห็นบ่อยๆ 
กิเลสเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป 
ต่อไปปัญญามันก็เกิด 
มันจะรู้ว่าสภาวะทั้งหลายทั้งปวง 
เมื่อเกิดได้มันก็ดับได้ ไม่ต้องไปดับมันหรอก 
มันดับของมันเอง เมื่อเหตุของมันหมดมันก็ดับ
 
กิเลสมันเป็นอนัตตา ละมันไม่ได้ 
เพราะฉะนั้นกิเลสเกิดท่านถึงไม่ได้บอกให้ละ 
แต่ท่านให้เห็น ให้รู้มัน 
ราคะเกิดรู้ว่ามีราคะ 
โทสะเกิดรู้ว่ามีโทสะ 
โมหะเกิดรู้ว่ามีโมหะ 
รู้ไปเรื่อยๆ ถ้าพยายามละ ตึงไป 
ถ้าตามใจมัน นี่หย่อนไป 
ถ้าตามใจมันก็จะไปอบาย 
ถ้าไปต้านมัน ไปต่อต้านมันก็ไม่ทำชั่วอะไร ไปสุคติได้ 
แต่ไม่ได้ไปมรรคผลนิพพาน ไม่ถึง ไม่เกิดมรรคผล 
เพราะไม่ใช่ทางสายกลาง 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
9 กรกฎาคม 2565

CD 94

เดินจิตในทางสายกลาง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 9 ก.ค. 2565

พระมหากัสสปะท่านเคยตั้งข้อสังเกต 
ท่านพูดกับพระพุทธเจ้า ตั้งข้อสังเกตว่า
ทำไมสมัยต้นพุทธกาลที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ใหม่ๆ สอนธรรมะ 
พระอรหันต์มีมาก พระวินัยมีน้อย 
มาช่วงหลังๆ พระวินัยมีมากขึ้นๆ พระอรหันต์มีน้อยลงๆ 
ฉะนั้นความเป็นโลกของวัดต่างๆ มีมาตั้งแต่พุทธกาลแล้ว 
พวกอินทรีย์แก่กล้ามาพบพระพุทธเจ้า ฟังธรรม
แล้วก็พวกนี้แสวงหาความพ้นทุกข์อยู่แล้ว 
อย่างพวกปัญจวัคคีย์ เขาอุตส่าห์บำเพ็ญตบะ 
บำเพ็ญโน้นบำเพ็ญนี้ เป็นนักบวชอยู่แล้ว 
อยากพ้นทุกข์ แต่ไม่รู้ทาง 
พอพระพุทธเจ้าชี้ทางให้ แต่ละองค์ก็ไปลิ่วเลย 
เพราะท่านเหล่านี้ท่านอยากพ้นทุกข์อยู่แล้ว 

พวกชฎิล 1 พันรูป มีหัวหน้าชื่ออุรุเวลกัสสปะ 
นทีกัสสปะ คยากัสสปะ พันองค์ ท่านก็เป็นนักบวช 
ท่านอยากพ้นทุกข์อยู่แล้วแต่ไม่รู้วิธีพ้นทุกข์ 
ใช้วิธีบูชาไฟเอา นั่งดูไฟไป 
ศาสนา Zoroastrian มีมานานแล้ว 
ก่อนพระพุทธเจ้าอีก บูชาไฟ คนเหล่านี้อยากพ้นทุกข์ 
พวกพระสารีบุตร พระโมคคัลลานะ 250 องค์ 
ท่านเป็นนักบวชชนิดปริพาชก 
พวกนี้ก็แสวงหาความพ้นทุกข์ 
ฉะนั้นในยุคต้นพุทธกาล 
คนที่แสวงหาความพ้นทุกข์เยอะ 
พระพุทธเจ้าท่านมุ่งเข้ามาที่คนกลุ่มนี้ก่อน 
ฉะนั้นบรรลุพระอรหันต์กันในเวลาอันรวดเร็ว 
ปรารถนาความพ้นทุกข์อยู่แล้วล่ะ 
พอรู้วิธีที่จะพ้นทุกข์คือทางสายกลาง 
ท่านก็ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
14 สิงหาคม 2565

CD 95

ใจที่อยากพ้นโลกจะมีความพากเพียร :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 ส.ค. 2565

Makel

big jack

Cyberpunk She

sherlock holmes

the nurse's secret

sheriff of tombstone

El Fuego

forensic

Rambunctious

what was it again

Flipper

devil inside

Then

Quality

Stolo

Stick

Truth

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ใจที่อยากพ้นโลกจะมีความพากเพียร :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 14 ส.ค. 2565

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks