หมวดกรรมฐาน

ธรรมให้เข้าถึงความตรัสรู้

231211B-1 ม้างกาย ตอนที่ 1

คำว่า “กายในกาย” “เวทนาในเวทนา” 
“จิตในจิต” “ธรรมในธรรม” เป็นศัพท์เฉพาะ 
เป็นการเรียนแบบทำงานวิจัย สุ่มตัวอย่างมา 
สุ่มตัวอย่างของรูปธรรม 
สุ่มตัวอย่างของนามธรรมบางอย่างมาเรียนรู้ 
เหมือนกับงานวิจัยปัจจุบันนี้ล่ะ สุ่มตัวอย่างมาศึกษา 
ตัวอย่างนั้นพระพุทธเจ้าท่านเลือกไว้ให้แล้ว
อยู่ในสติปัฏฐาน ไปดูเอา
นี้คือการเรียนแบบทำวิจัย เรียกว่า “ธัมมวิจยะ”
ฉะนั้นธรรมะสำหรับคนคนหนึ่ง 
ไม่จำเป็นต้องเรียนเยอะๆ อะไร 
สภาวะอันใดที่เรารู้ได้ชัด รู้ได้บ่อย 
เอาอันนั้นเป็นอารมณ์กรรมฐานของเรา

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
1 มกราคม 2567

2567

ธัมมวิจยะ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 1 ม.ค. 2567

พระพุทธเจ้าท่านบอก 
“จิตที่ไม่ประกอบด้วยกิเลส สุคติก็เป็นอันหวังได้”
อย่างการทำทาน การช่วยเหลือคนอื่นอะไรอย่างนี้ 
เขาทำโดยที่ไม่หวังผลตอบแทน เป็นบุญที่สูง 
อย่างถ้าเราจะทำบุญสักอย่าง เราก็ยกมือจบเหนือหัว 
เจ้าประคุณที่บริจาคทรัพย์ครั้งนี้ 
ขอให้เกิดมาเมื่อไรก็รวยเมื่อนั้น 
ชาตินี้ก็ขอให้รวยๆๆๆ นี่เจือด้วยกิเลส 
ทำบุญแบบนี้ได้บุญเล็กน้อยเท่านั้นล่ะ ไม่ได้บุญเยอะหรอก 
เพราะว่าทำบุญไปด้วยทำบาปไปด้วย 
เราจะทำบุญ ทำให้มันบริสุทธิ์จริงๆ 
ทำไปแล้วต้องลดละความเห็นแก่ตัวให้ได้ จับหลักตัวนี้ไว้
เพราะฉะนั้นต่อไปนี้หัดทำบุญให้เป็น 
ทำบุญให้เป็นไม่ต้องจ่ายเงินก็ได้ 
อย่างเราเห็นใครเขาดี เราก็ดีใจกับเขาด้วย 
คนนี้เขาทำความดีเราดีใจกับเขา

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดปริวาสราชสงคราม
8 มกราคม 2567

ทำบุญให้เป็น :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 ม.ค. 2567

240115A-2 สิ้นสุดเพราะหยุดแสวงหา

ค่อยภาวนา อย่าทิ้งจิตตัวเอง 
เรียนรู้จิตตัวเอง เรียนรู้จิตของเราแต่เบื้องต้น 
เราจะมีศีลอัตโนมัติ 
เพราะว่ากิเลสใดๆ เกิดขึ้นที่จิตเรารู้ทัน 
กิเลสครอบงำจิตไม่ได้ ศีลอัตโนมัติจะเกิด 
เรียนรู้จิตตัวเอง รู้ทันจิตที่ไหลไปไหลมา 
จิตก็หยุดการไหล ตั้งมั่นเด่นดวงขึ้นมา 
เราก็ได้สมาธิที่ถูกต้อง 
เห็นไหมเรื่องของจิตทั้งนั้นเลย 
แล้วในขั้นเจริญปัญญา 
จะเริ่มจากกาย เวทนา อะไรก็ตาม 
สุดท้ายมันก็ลงมาที่จิตจนได้ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
21 มกราคม 2567

การปฏิบัติเริ่มต้นที่จิตจบลงที่จิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ม.ค. 2567

สิ่งสำคัญที่เราต้องฝึกให้ได้ 
ถ้าเราไม่ได้สิ่งนี้เราปฏิบัติไม่ได้ 
ไม่ว่าจะทำสมถะหรือทำวิปัสสนา
ก็ขาดสภาวะอันนี้ไม่ได้ คือสติ 
สติสำคัญที่สุด ขาดสติก็คือไม่ได้ปฏิบัติ 
สมถะก็ไม่มี วิปัสสนาก็ทำไม่ได้ 
สติมันเป็นตัวที่คอยรู้เท่าทัน 
มันรู้อะไร มันรู้ว่าร่างกายเรามีอยู่ 
ร่างกายเราเคลื่อนไหว มันรู้ว่าจิตใจเรามีอยู่ 
จิตใจเราเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลง 
สติจะเป็นตัวคอยรู้ทันความมีอยู่ของร่างกายจิตใจ 
รู้ทันความเปลี่ยนแปลงเคลื่อนไหวของร่างกายจิตใจ

สติถ้าเกิดขึ้นแล้วมันจะทำหน้าที่รักษาจิตใจของเรา 
ทันทีที่สติที่แท้จริงเกิดขึ้น 
อกุศลที่เคยมีอยู่จะดับทันที 
อกุศลใหม่จะเกิดไม่ได้ในขณะที่เรามีสติ 
ขณะที่เรามีสติจิตเราเป็นกุศลเรียบร้อยแล้ว 
แล้วถ้าสติยิ่งเกิดบ่อย กุศลของเราก็จะยิ่งมากขึ้นๆ 
พัฒนาเป็นศีล เป็นสมาธิ เป็นปัญญา 
ขาดสติจริงๆ ก็ไม่มีศีล ไม่มีสมาธิ ไม่มีปัญญา 
ฉะนั้นสติเป็นองค์ธรรมสำคัญที่ขาดไม่ได้ 
สติเป็นอนัตตา สั่งให้เกิดไม่ได้ 
เราจะต้องดูว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิดสติ ให้สติเกิดบ่อยๆ 
สตินั้นมีการที่จิตจำสภาวธรรมได้แม่น เป็นเหตุใกล้ให้เกิด 
ถ้าเรารู้จักสภาวธรรมแล้วจำตัวไหนได้แม่นๆ สติจะเกิด 

สิ่งที่เรียกสภาวธรรมก็มีรูปธรรมกับนามธรรม 
อย่างร่างกายเรานี่เป็นส่วนของรูปธรรม 
จิตใจเราเป็นส่วนของนามธรรม 
ถ้าเรามองคำสอนของพระพุทธเจ้า 
มีคำสอนสำคัญอันหนึ่งคือเรื่องสติปัฏฐาน 
สติปัฏฐานเป็นหลักสูตรในการฝึกให้เรามีสติ 
เราก็ต้องคอยรู้ที่พระพุทธเจ้าท่านสอน 
รู้ร่างกายนี้เป็นส่วนของรูปธรรม 
รู้ความรู้สึกสุขทุกข์อันนี้เป็นส่วนของนามธรรม 
รู้ความเป็นกุศลเป็นอกุศลของจิตนี่ก็เป็นนามธรรม 
รู้ธรรมะอันนี้มีทั้งรูปธรรมทั้งนามธรรม 
เห็นกระบวนการทำงานของจิตใจ

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
26 กุมภาพันธ์ 2567

การฝึกสติ :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 26 ก.พ. 2567

ธรรมะคือความจริง 
ความจริงขั้นที่หนึ่งก็คือ 
ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาสู่ความรับรู้ของเรา 
อยู่ชั่วคราวแล้วก็ดับทั้งสิ้น 
ความจริงระดับกลางก็คือ 
ร่างกายนี้ไม่ใช่ของดีหรอก 
ร่างกายนี้คือทุกข์ 
มีแต่ทุกข์มากกับทุกข์น้อย 
ความจริงขั้นสูงก็คือ 
จิตใจนั่นล่ะมีแต่ทุกข์ 
ทุกข์มากกับทุกข์น้อย 
ตรงที่เห็นทุกข์เรียกว่าเรารู้ทุกข์ 
ถ้ารู้ทุกข์แจ่มแจ้ง กายนี้ทุกข์ ใจนี้ทุกข์ 
ความยึดถือในกายในใจก็ไม่มี 
ความอยากให้กายให้ใจเป็นสุข 
ความอยากให้กายให้ใจไม่ทุกข์ ก็ไม่มี 
นี่รู้ทุกข์ก็ละความอยากได้ 
เรียกรู้ทุกข์แล้วละสมุทัยได้ 

ทันทีที่เราละความอยากออกจากจิตได้ 
นิโรธคือภาวะที่พ้นจากความดิ้นรนปรุงแต่ง 
พ้นจากความอยากคือพระนิพพาน 
จะปรากฏขึ้นให้เรารับรู้ 

นิพพานคือสภาวะที่สิ้นตัณหาสิ้นความอยาก 
มันสิ้นความอยากได้เพราะมันรู้ทุกข์แจ่มแจ้ง 
การรู้ทุกข์ก็คือการรู้ความจริงของกายของใจอย่างแจ่มแจ้ง 
ก็จะละความอยากได้ ทันทีที่จิตหมดความอยาก 
จิตเข้าถึงความสงบสุข 
ความสงบสุขนั่นล่ะคือสภาวะของนิพพาน 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
6 มีนาคม 2567

ธรรมะคือความจริง :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 มี.ค. 2567

240210A-2 คุณของการพิจารณาธรรม ตอนที่ 1

LINE ID: @mahaeyong
YouTube: วัดมเหยงคณ์ Official Channel
https://www.youtube.com/c/Thewatmaheyong?sub_confirmation=1
Facebook: www.facebook.com/watmahaeyong
Website: www.watmahaeyong.or.th

นำปฎิบัติ-ตัดใหม่61

322 โอวาทธรรมนำปฏิบัติเรื่องรู้ปรมัตถ์ (ตัดใหม่61)

61-หมวดนำปฏิบัติ

409.1 โอวาทธรรมนำปฏิบัติเรื่อง ดูความรู้สึก อยู่กับความรู้สึก

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

การปฏิบัติเริ่มต้นที่จิตจบลงที่จิต :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 21 ม.ค. 2567

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks