ยิ่งภาวนายิ่งมีความสุข 
ในขณะเดียวกันยิ่งภาวนายิ่งเห็นทุกข์ 
ก็เลยไม่รู้ว่ามันสุขหรือมันทุกข์ 
ภาวนาไปเรื่อย ใจโปร่ง สบาย 
มีความสุขอยู่ในตัวเอง ไม่ต้องง้อใครทั้งสิ้น 
แต่การภาวนา ยิ่งเราเห็นทุกข์มากขึ้นๆ 
ใจมันยิ่งคลายออกจากโลก คลายออกจากทุกข์ 
ใจยิ่งมีความสงบ มีความสุขมากขึ้นๆ 
ความสงบสำคัญ ในความสงบมันจะมีความสุขอยู่ 

ถ้าใจเราเข้าถึงความสงบสุข มันไม่ทุกข์ 
ก็จะเห็นโลกนี้ว่าง ว่างจากความเป็นตัวเป็นตน 
ว่างจากความเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นเรา เป็นเขา 
ว่างตั้งแต่ภายใน ในธาตุรู้ ในธรรมะ ธรรมธาตุ 
ธาตุรู้มันก็ว่าง มันกลืนเข้ากับความว่างของโลก ของจักรวาล 
เป็นเนื้อเดียวกันหมด เสมอกันหมด 

(2)
ฝึกไปเรื่อยๆ 
เดี๋ยวก็ถึงจุดที่มันเข้าใจมันก็วาง 
แล้วจะทุกข์น้อยลงๆ 
ตรงที่มันทุกข์น้อยลงนั่นล่ะ 
ที่เรารู้สึกว่ามันมีความสุขมากขึ้นๆ 
มันเป็นความรู้สึกที่สัมพัทธ์ 
ที่จริงก็คือมันทุกข์น้อยลงเรื่อยๆ มันทุกข์สั้นลง 
ทุกข์น้อยลง มันก็เลยรู้สึกมีความสุขมากขึ้นๆ 
ตรงจุดที่มันไม่ทุกข์ ตรงที่ภาวนาถึงพระนิพพาน 
มันไม่ทุกข์แล้ว เพราะมันไม่มีตัณหาอีกต่อไปแล้ว 
มันก็ถึงเป็นบรมสุข

--
หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม 
28 กุมภาพันธ์ 2564 ไฟล์ 640228 ซีดีแผ่นที่ 89

CD 89

ยิ่งเห็นทุกข์ยิ่งมีความสุข :: หลวงพ่อปราโมทย์ 28 ก.พ. 2564 (640228)

ส่วนใหญ่ครูบาอาจารย์สอนให้ดูกายก่อน 
เพราะมันดูง่าย มันเป็นของหยาบ 
ร่างกายไม่เคยหนีไปไหนเลย 
มีแต่จิตเราหนีไปจากร่างกาย 
พอเรารู้ความจริงของร่างกาย 
มันเป็นของไม่เที่ยง 
มันถูกความทุกข์บีบคั้นอยู่ตลอดเวลา 
มันบังคับควบคุมอะไรไม่ได้ 
มันเป็นแค่วัตถุ เป็นแค่ก้อนธาตุที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปลง 
พอใจมันเห็นความจริง 
ใจมันก็จะหมดความยึดถือในร่างกาย 

ในส่วนนามธรรมเราก็ดูไป 
ค่อยๆ แยกสภาวธรรม ให้มันละเอียดขึ้น 
เราจะเห็นว่าจิตนั้นก็เป็นสภาวะอันหนึ่ง
ไม่ดีไม่ชั่ว ไม่สุขไม่ทุกข์โดยตัวของมันเอง 
มันดีมันชั่ว มันสุขมันทุกข์ 
เพราะมีธรรมะอย่างอื่น มีขันธ์อย่างอื่น 
นามขันธ์อันอื่นที่ไม่ใช่จิตเข้ามาปรุงแต่ง 
ความสุขมาปรุงแต่งขึ้นมา มันก็เป็นเราสุข 
ความทุกข์ปรุงแต่งก็เป็นเราทุกข์ 
ความดีปรุงแต่งก็เป็นเราดี 
ความโลภ โกรธ หลง เกิดขึ้นมา เราโลภ เราโกรธ เราหลง 
กลายเป็นเราทุกทีไป 
ถ้าหัดแยกได้ เราก็จะเห็นเวลาความสุขเกิดขึ้น 
เราจะเห็นว่าจิตก็เป็นอันหนึ่ง ความสุขก็เป็นอันหนึ่ง 
ความสุขกับจิตเป็นสภาวธรรมคนละชนิดกัน เกิดด้วยกัน 
แต่ว่ามันเป็นคนละอย่างกัน 

ความสุขทั้งหลายล้วนแต่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ บังคับไม่ได้ 
จิตที่ไปรู้ความสุขเข้า ก็ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ บังคับไม่ได้เหมือนกัน 
หัดดูอย่างนี้เรื่อยๆ ไป 
แล้วต่อไปพอจิตใจเราประณีตมากขึ้น 
เราจะเห็นว่ากระทั่งตัวจิตเองก็เกิดดับ 
จิตไม่ได้มีดวงเดียว จิตเกิดดับอยู่ตลอดเวลา
สุดท้ายก็คือไม่ว่าจะเห็นจิตผู้รู้เป็นอนิจจัง หรือทุกขัง หรืออนัตตา 
สุดท้ายก็คือปล่อยวางจิต 
ปล่อยวางจิตได้ก็ปล่อยวางขันธ์ทั้งหมดได้ 
ปล่อยวางขันธ์ทั้งหมดได้ ก็ปล่อยโลกทั้งหมดได้ 
ก็ไม่ยึดถือสิ่งใดในโลกอีกแล้ว 
จิตก็พ้นจากความทุกข์ พ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
31 มีนาคม 2567

2567

รู้ทันความปรุงแต่งจนหลุดพ้น :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 31 มี.ค. 2567

[คลิปสั้น] สัญญาสมาบัติ หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 พ.ย. 66 (661111)

[คลิปสั้น] ลำบากวันนี้ สบายวันหน้า หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 11 พ.ย. 66 (661111)

[คลิปสั้น] ใช้ใจที่ปกติมาทำสมาธิ หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พ.ย. 66 (661112)

[คลิปสั้น] ดูจิตเกิดดับทางอายตนะทั้ง 6 หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 พ.ย. 66 (661112)

ถ้าลงเห็นขันธ์ 5 ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่เรา 
ดูซ้ำๆๆ ไปเรื่อยๆ ไม่เฉพาะโสดาบันที่จะได้ 
ที่สุดแห่งทุกข์ก็มา
เพราะการเห็นขันธ์ 5 เป็นไตรลักษณ์นั่นล่ะ 
ตอนที่พระพุทธเจ้าสอนปัญจวัคคีย์ 
ท่านสอนอนัตตลักขณสูตร 
ท่านสอนรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา 
ปัญจวัคคีย์พิจารณาแล้วเห็นตาม 
ไม่ใช่คิด ท่านเห็น ต้องเห็นสภาวะ 
แล้วปัญจวัคคีย์ก็รู้แจ้งแทงตลอด 
รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ 
คือสิ่งที่เคยว่าเป็นเราๆ จริงๆ แล้วไม่ใช่เรา 
ไม่ใช่คน ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา 
ท่านหมดความยึดถือในรูปนามขันธ์ 5 นี้ก็ถึงที่สุดแห่งทุกข์ 
บรรลุพระอรหันต์ไป 

การที่เราเห็นขันธ์ 5 เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตานี่ล่ะ 
เป็นทางที่จะทำให้เราบรรลุมรรคผลตั้งแต่โสดาบันขึ้นไป 
อย่างเราเห็นใจเดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็ไม่โกรธ 
ปิ๊งขึ้นมารู้เลย จิตก็ไม่ใช่เรา จิตไม่ใช่เรา 
มันจะรู้ขันธ์ทั้งหมดไม่ใช่เรา 
มันจะรู้แจ้งลงไป ตัวเราไม่มี 
ปัญญาเบื้องต้นตัวเราไม่มี 
เป็นปัญญาของพระโสดาบัน 

แต่สุดท้ายเห็นแจ้งทะลุลงไปอีก 
ขันธ์ 5 ทั้งหมดไม่ใช่แค่ว่าไม่ใช่ตัวเรา 
เอาเข้าจริงๆ มันคือตัวทุกข์ 
มันทุกข์เพราะมันไม่เที่ยง 
มันทุกข์เพราะมันถูกบีบคั้นให้แตกสลาย 
มันทุกข์เพราะมันไม่อยู่ในอำนาจบังคับ 
อันนี้เรียกว่าทุกขสัจ ทุกขสัจจะ  
เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้งก็คือพระอรหันต์ 
เพราะทันทีที่เห็นทุกขสัจแจ่มแจ้ง 
สมุทัยก็ถูกละอัตโนมัติเลย 
สัจจะอันที่สองคือสมุทัยดับทันที 
สัจจะอันที่สามคือนิโรธ คือนิพพาน 
ปรากฏขึ้นทันที ทันทีที่จิตสิ้นตัณหา 
จิตสิ้นตัณหาเพราะจิตรู้แจ้งในกองทุกข์ 
พอรู้แจ้งในกองทุกข์ก็สิ้นตัณหา 
พอสิ้นตัณหาก็สัมผัสพระนิพพานเลย 
พระนิพพานคือสภาวะที่สิ้นตัณหา 
และขณะนั้นคือขณะแห่งอริยมรรค

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 
วัดสวนสันติธรรม
6 เมยายน 2567

รู้แจ้งในกองทุกข์จึงสิ้นตัณหา ::  หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 6 เม.ย. 2567

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

ยิ่งเห็นทุกข์ยิ่งมีความสุข :: หลวงพ่อปราโมทย์ 28 ก.พ. 2564 (640228)

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks