CD 93

นิโรธ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 เม.ย. 2565

มาถึงวันนี้พวกเราจะได้ยินคำว่าไม่มีเวลาบ่อย 
เวลาเราก็เท่าๆ กับคนโบราณ แต่ทำไมเรารู้สึกมันไม่พอ
ทั้งๆ ที่เราพยายามทำทุกอย่างให้เร็วขึ้นๆ 
เวลากลับรู้สึกว่าสั้นลงเรื่อยๆ ไม่พอ 
มันไม่พอใจที่มันดิ้นรน ใจที่มันหิว ใจที่มันอยาก 
การที่ต้องเคลื่อนที่เร็วตลอดเวลา เหนื่อย 
บางทีเหนื่อยจนกระทั่งไม่มีเวลาหยุดคิดทบทวน
ว่าเราวิ่งไปเพื่ออะไร วิ่งตามๆ กันไปเท่านั้นเอง 
ถ้าเรารู้จักคำว่าหยุดเสียบ้าง 
ชีวิตเราจะมีคุณค่ามากขึ้น 
เราจะรู้สึกชีวิตมีเวลามากขึ้น 
ยิ่งทำอะไรเร็วขึ้นเรื่อยๆ เวลายิ่งน้อยลง 
แต่ว่าเรารู้จักหยุด เราก็จะมีเวลาอยู่กับตัวเองได้เยอะขึ้น 
เวลาเราต้องทำมาหากินอยู่กับโลก 
ต้องแข่งขัน ต้องอะไรมากมาย ก็รู้จักเบรกตัวเองเป็นช่วงๆ 
แบ่งเวลาแต่ละวัน หรือแต่ละช่วงเวลา 
หัดแบ่งเวลาไว้เป็นเวลาของการหยุดอยู่กับตัวเอง ไม่ใช่วิ่งตามโลกไปเรื่อยๆ 

เพราะฉะนั้นเรารู้จักหยุด รู้จักรอ 
มันเป็นศิลปะในการดำรงชีวิตอันหนึ่ง 
ในทางธรรมก็ใช้ได้ 
รู้จักหยุดแล้วจิตมันจะมีกำลังมาเจริญปัญญา 
พิจารณาธาตุ พิจารณาขันธ์ 
พิจารณากาย พิจารณาใจ จิตมันต้องมีกำลัง 
ในทางโลก หยุด เวลาที่สับสนวุ่นวาย 
ไม่ต้องคิดมากว่าจะแก้ปัญหาอย่างไร 
บางทีไม่ต้องทำอะไร 
ปัญหามันแก้ตัวของมันเองก็ได้ เพราะมันก็ไม่เที่ยง 
รู้จักเบรกบ้าง แล้วชีวิตจะมีความสุข 
ที่แย่งกันจะเป็นจะตาย สุดท้ายว่างเปล่า 
นอนหายใจแขม่วๆ นึกถึงทุกอย่าง 
มีลาภก็เสื่อมลาภ มียศก็เสื่อมยศ 
เคยได้รับคำสรรเสริญก็ถูกเขาด่าอะไรอย่างนี้ 
แล้วอะไร มีสุขอยู่ก็มีทุกข์ได้ โลกมันเป็นอย่างนั้น 
หมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ 
ฉะนั้นรู้จักพัก รู้จักเบรก 
แล้วชีวิตจะก้าวหน้าทั้งทางโลกทางธรรม 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
28 สิงหาคม 2565

CD 95

รู้จักคำว่าหยุดเสียบ้าง :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 28 ส.ค. 2565

งานสุดท้ายของพวกเรา คือปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
ตั้งอกตั้งใจเข้าไป วันหนึ่งเราก็จะได้ของดีของวิเศษ 
เราจะรู้เลยสิ่งที่คนในโลกเขาแย่งชิงกันนั้น โง่ที่สุดเลย 
อย่างสมมติว่าแย่งสาวงาม มันแย่งอะไร 
มันแย่งหนังหุ้มกระดูก ข้างในเต็มไปด้วยของสกปรก 
แย่งกันแทบเป็นแทบตาย 
หรือพยายามหลอกลวงตัวเอง 
หน้าเหี่ยวก็ไปฉีด Botox หนังหน้ายานไปก็ดึงให้ตึง 
จมูกไม่โด่งก็ไปผ่าตัด ไปทำอย่างโน้นทำอย่างนี้ 
มันหลอกตัวเองได้ แต่มันหลอกความแก่ไม่ได้ 
รูปร่างยังดูเป็นสาวอยู่ แต่เครื่องในมันทรุดโทรม 
หลอกไม่ได้จริง

ฉะนั้นคนในโลกเขาก็หลงๆ ไป 
เราลูกหลานพระพุทธเจ้า อย่าไปหลงกับมัน 
ทรัพย์สินเงินทองมีพออยู่พอกินได้ดีที่สุดแล้ว 
วางแผนเผื่ออนาคตด้วย 
ไม่ใช่บอกปล่อยวาง 
อนาคตเป็นอย่างไรช่างมัน นั้นไม่ใช่ 
เป็นฆราวาสต้องรู้จัก 
พระพุทธเจ้ายังสอนให้รู้จักอดออม รู้จักลงทุน 
ฉะนั้นเราก็ทำตามหน้าที่ของเรา แล้วพัฒนาตัวเองไป 
เราอยู่ในโลกนี้ชั่วคราว 
เรามาอยู่ในโลกนี้เพื่อพัฒนาจิตใจตนเอง 
ให้พ้นจากวงเวียนวัฏฏะของความทุกข์ทั้งหลาย 
เรามีงานที่ยิ่งใหญ่ที่เราจะต้องทำ 
เราผ่านความยากลำบากมามากมายแล้ว 
จนกระทั่งได้เป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ มีศรัทธา 
ได้เข้าใกล้ครูบาอาจารย์ ได้ฟังธรรม 
ทำชิ้นสุดท้ายของเราให้ดี 
ปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
อย่างที่ว่ามาทั้งวันตั้งแต่เช้านี้ ฟังไม่ทันก็ไปดู YouTube เอา 
สักประเดี๋ยวเขาก็จะเอาไปขึ้นให้ฟังแล้ว ฟังแล้วฟังอีก 
ปกติสิ่งที่หลวงพ่อสอนแต่ละครั้ง 
เกือบทั้งหมด ธรรมะแต่ละกัณฑ์เกือบๆ ทุกๆ กัณฑ์ 
เกือบ ไม่ทั้งหมดหรอก 
กัณฑ์เดียวเรื่องเดียว พอจะทำที่สุดแห่งทุกข์ได้ 
เพราะสิ่งที่สอนไม่ได้มีการเก็บออม ซ่อนเร้น 
ไม่ได้ซ่อนเคล็ดวิชาชั้นสูงเอาไว้ ให้หมดแล้ว 
อยู่ที่เรารับได้แค่ไหนต่างหาก 
ไปทำเอา ชีวิตจะได้ร่มเย็นเป็นสุข


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
29 ตุลาคม 2565

CD 96

ปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 29 ตุลาคม 2565

หลวงพ่อจ้ำจี้จ้ำไชพวกเรา
ว่าต้องฝึกจนได้จิตรู้ขึ้นมาเพื่อสันตติจะได้ขาด 
สันตติขาดนั่นล่ะเราขึ้นวิปัสสนาได้ 
ถ้าสันตติไม่ขาดทำวิปัสสนาไม่ได้ 
ในอภิธรรมเขาก็สอนทำนองนี้เหมือนกัน 
ถ้าเราไม่มีจิตรู้ เราก็จะมีแต่จิตหลง 
เดี๋ยวนี้หลง ต่อไปก็หลง ในเมื่อก่อนนี้ก็หลง 
หลงๆ หลงๆ แล้วมันก็คิดว่าจิตมีดวงเดียว 
แต่ถ้าเรามีจิตรู้ มันก็จะเห็นจิตหลงเกิดขึ้น แล้วจิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดขึ้น จิตรู้มาแทรก 
จิตหลงเกิดอีก จิตรู้มาแทรก ก็ขาดเป็นช่วงๆ 

เราต้องฝึกให้ได้จิตรู้ขึ้นมา 
แล้วสันตติคือความสืบต่อของจิตจะขาด 
จิตจะไม่ได้มีดวงเดียวยาวๆ แล้ว แต่จะขาดเป็นช่วงๆ 
แล้วตรงนี้เราจะเห็นแต่ละช่วงไม่เที่ยง 
จิตรู้ไม่เที่ยง จิตหลงไม่เที่ยง 
ตรงที่จิตหลง จิตหลงไปดูก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปฟังก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปดมกลิ่น ไปลิ้มรส ไปรู้สัมผัสทางกายก็ไม่เที่ยง 
จิตหลงไปคิดก็ไม่เที่ยง จิตหลงไปเพ่งก็ไม่เที่ยง 
จิตมีความสุขก็ไม่เที่ยง จิตมีความทุกข์ก็ไม่เที่ยง 
จิตเฉยๆ ก็ไม่เที่ยง 
เราจะเห็นทุกดวงมันไม่เที่ยงๆ ไป 
ตรงนั้นล่ะที่เรียกว่าเราเห็นเกิดดับ 
ถ้าสันตติไม่ขาดไม่เห็นเกิดดับหรอก 
สันตติจะขาดได้ จิตต้องตั้งมั่น 
ต้องได้ผู้รู้ขึ้นมาก่อนสันตติถึงจะขาด 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
30 ตุลาคม 2565

สันตติขาด :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 30 ตุลาคม 2565

คนซึ่งภาวนากับคนที่ไม่ได้ภาวนามันจะต่างกัน 
มีส่วนที่เหมือนกันแล้วก็มีส่วนที่ต่างกัน 
ระหว่างผู้ปฏิบัติกับผู้ไม่ปฏิบัติ 
ร่างกายนี้เกิดมาแล้วต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย เหมือนกัน 
ทางจิตใจ บางทีก็สมหวัง บางทีก็ผิดหวัง 
บางทีก็พลัดพรากจากคนที่เรารักอะไรอย่างนี้ 
บางทีก็เจอกับสิ่งที่ไม่ชอบใจ 
หมุนเวียนตลอดเวลา เปลี่ยนแปลง เหมือนๆ กัน 

อย่างพระอรหันต์ๆ บางทีท่านไม่ได้มีกิเลสแล้ว 
มีวิบากเก่าๆ บางทีถูกทำร้ายก็มี 
แต่ว่าคนทั่วไปจะต่างกับผู้ปฏิบัติแล้ว 
คนทั่วไปพอแก่ก็ทุกข์ใจ พอเจ็บก็ทุกข์ใจ พอตายก็ทุกข์ใจ 
พอพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็ทุกข์ใจ พอเจอสิ่งที่ไม่รักก็ทุกข์ใจอีก 
แต่ผู้ภาวนาเข้าใจความจริงของชีวิตแล้ว 
แก่ก็เรื่องของกาย เจ็บมันก็เรื่องของกาย 
ตายมันก็เรื่องของร่างกาย 
คุณงามความดีไม่ได้ตายไปด้วย 
เวลาประสบกับสิ่งที่ไม่รักก็เรื่องธรรมดา มีตา 
มันจะเห็นแต่รูปที่สวยที่พอใจได้อย่างไร 
มีหูมันก็ได้ยินทั้งสิ่งที่พอใจสิ่งที่ไม่พอใจ ใจมันเป็นกลาง 
กระทบอารมณ์แล้วจิตใจมันเป็นกลาง 
กระทบอารมณ์ที่ไม่ดี ใจก็ไม่ห่อเหี่ยว 
กระทบอารมณ์ที่ดี ใจก็ไม่ฟูหลงระเริงไป 
คนภาวนามันจะเป็นอย่างนี้ ฉะนั้นชีวิตมันจะเสถียร มั่นคง 

ฉะนั้นที่เราพยายามมาฝึกตัวเอง 
มาภาวนาเพื่อวันหนึ่งจิตใจเราจะเกิดความมั่นคงขึ้นมา 
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในร่างกาย จิตใจเราจะไม่ทุกข์ 
ไม่ว่าเราจะต้องประสบกับอารมณ์ที่ดีหรืออารมณ์ที่เลว 
จิตใจของเราก็ไม่กระเพื่อมหวั่นไหว ไม่ทุกข์ 
นี่คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ที่เราจะได้ 


หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
25 ธันวาคม 2565

CD 97

ความไม่ทุกข์คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 25 ธันวาคม 2565

ค่อยๆ ภาวนา ทำไปตามลำดับ 
เราต้องทำมาตามขั้นตอนแล้วมันไม่ยาก 
ถ้าทำข้ามขั้นตอนมันยาก
เรายังไม่ถึงขั้นจะข้ามภพข้ามชาติ 
ภาวนาค่อยๆ ดูเท่าที่เราดูได้ ดูสิ่งที่เราดูเห็น 
อะไรที่ยังไม่เห็นไม่ต้องคิดมาก 
เจริญสติ เจริญสมาธิ เจริญปัญญาไป 
เดี๋ยววันหนึ่งก็เห็นเอง วันนี้ไม่เห็นไม่เป็นไร 

ตอนนี้สิ่งที่เราหัดเห็น หัดเห็นสภาวธรรม 
สภาวะของรูปธรรม สภาวะของนามธรรม หัดรู้หัดเห็นตัวนี้ 
สภาวธรรมมีอีกอย่างหนึ่งคือพระนิพพาน 
พวกเรายังไม่สามารถรู้เห็นได้ 
คนที่เห็นพระนิพพานได้ ต้องพระโสดาบันขึ้นไป 
อย่างได้โสดาบัน บางทีจะให้จิตไปอยู่กับพระนิพพาน 
ก็พิจารณาขันธ์ 5 ลงเป็นไตรลักษณ์ 
แล้วพอมันวางขันธ์ 5 มันจะทวนกระแสเข้ามาที่จิต 
จะสัมผัสพระนิพพาน เพราะมันวางกระแสของโลกไป 
แต่อย่างเราเป็นปุถุชน ยังไม่เห็นนิพพาน 
เราก็แขวนเอาไว้ก่อน ไม่ต้องไปหา 
หาเท่าไรก็ไม่เจอ มันไม่มีร่องรอยให้เห็นหรอก เราดูสิ่งที่เราดูได้ 

ฉะนั้นที่เราฝึกวิปัสสนากรรมฐาน
เรามารู้สึกกาย รู้สึกจิตของเรา 
เพื่อวันหนึ่งเราจะได้เห็น กายนี้คือทุกข์ จิตนี้คือทุกข์ 
ตอนนี้ยังไม่เห็น ตอนนี้เห็นว่ากายนี้คือทุกข์บ้างสุขบ้าง 
จิตนี้ทุกข์บ้างสุขบ้าง ยังเห็นอย่างนี้อยู่ 
ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจ เห็นอย่างที่มันเป็นเท่าที่รู้สึกได้นั่นล่ะ 
แล้วมันจะค่อยๆ แก่กล้าขึ้น 
ถึงวันหนึ่งเราจะเห็นเลย มันทุกข์อยู่เพราะเราไปหยิบฉวยจิตขึ้นมา 
ถึงจุดที่แตกหักข้ามวัฏฏะ จะเหวี่ยงจิตทิ้งไป 
กายเป็นธาตุรู้ขึ้นมา ไม่ใช่จิตที่เป็นตัวกูของกูอีกต่อไปแล้ว 
จะเป็นธาตุรู้ เป็นธรรมธาตุ 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
8 มกราคม 2566

ภาวนาไปตามลำดับ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 8 มกราคม 2566

วิปัสสนาคือการเห็น 
ปัสสนะ แปลว่าการเห็น ตรงตัวเลย 
วิ แปลว่าแจ้ง คือเห็นถูกต้องตามความเป็นจริง 
เราเห็นกายถูกต้องตามความเป็นจริง คือเห็นกายเป็นไตรลักษณ์ 
เห็นจิตถูกต้องตามความเป็นจริง ก็คือเห็นจิตเป็นไตรลักษณ์ 
เราจะเห็นตามความเป็นจริงได้ 
จิตต้องไม่หลงไปอยู่ในโลกของความคิด 
มิฉะนั้นผิดทันที จิตต้องตื่น ตื่นขึ้นมาให้ได้ 

เพราะฉะนั้นเรื่องภาวะที่จิตเราตื่นขึ้นมา 
มีสมาธิที่ถูกต้องขึ้นมา เป็นเรื่องใหญ่ 
ตรงนี้เป็นสิ่งที่พวกเราขาดมากที่สุดเลย 
ฆราวาสทั้งหลายขาดสัมมาสมาธิ ขาดสมาธิที่ถูกต้อง 
มีสมาธิเคลิ้มๆ สมาธิเห็นโน่นเห็นนี่ อันนั้นไม่ได้เรื่องอะไร 
ไปทำสมาธิแล้วก็มีสติคอยรู้ทันจิตเอาไว้ 
แล้วเราจะได้สมาธิที่ถูกต้อง 
สัมมาสติ สัมมาสมาธิ 
สัมมาๆ ทั้ง 8 ประกอบด้วยสติทั้งสิ้น 
ขาดสติตัวเดียว สัมมาทั้งหลายหายหมด 
กลายเป็นมิจฉาหมดเลย 
ฉะนั้นสติจำเป็น จำเป็นในที่ทุกสถาน ในกาลทุกเมื่อ

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
บ้านจิตสบาย
19 กุมภาพันธ์ 2566

บ้านจิตสบาย

ทำสมาธิด้วยความมีสติ :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 19 กุมภาพันธ์ 2566

หน้าที่เรา ไม่ใช่ละขันธ์ ไม่ใช่ดัดแปลงขันธ์ 
แต่รู้กายอย่างที่กายเป็น รู้จิตใจอย่างที่จิตใจเป็น 
ในส่วนของจิตใจไม่ได้อยู่โดดๆ 
จิตใจก็ต้องอยู่กับสิ่งที่ปรุงแต่งจิตใจด้วย 
สุข ทุกข์ ดี ชั่ว อะไรพวกนี้ 
ความจำได้หมายรู้เป็นตัวที่เข้ามาปรุงแต่งจิตใจ 
เรียนรู้ลงไปเรื่อยๆ ถ้ามันแจ่มแจ้ง มันก็วาง 

เราปฏิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม 
ธรรมะฝ่ายชั่ว ละเสีย ธรรมะฝ่ายดี เจริญขึ้นมา 
แต่ธรรมะทั้งชั่วทั้งดี ทั้งเป็นกลางๆ ให้รู้อย่างที่มันเป็น 
ถ้ารู้อย่างธรรมะฝ่ายชั่ว ถ้าเรารู้ มันก็ดับ 
อย่างโทสะเกิด เรารู้ มันก็ดับ 
วิธีดับกิเลส รู้ทันมัน 

ถ้าเรารู้ลงไป กิเลสเกิดหรือกุศลเกิดก็ตามเถอะ 
หรือร่างกายเคลื่อนไหวอยู่ รู้สึก 
สุข ทุกข์เกิด รู้สึก ดี ชั่วเกิด รู้สึก 
ถ้าเรามีสติรู้ทัน มันจะไม่ปรุงตัณหาขึ้นมาหรอก 
เมื่อไม่ปรุงความอยากขึ้น ตามอำนาจของกิเลส 
จิตใจก็จะไม่ดิ้นรนปรุงแต่ง 
จิตใจเราก็พ้นจากความปรุงแต่ง บางทีพ้นชั่วคราว 
ถ้าอย่างเรายังทำอยู่อย่างนี้ ก็พ้นชั่วคราว 
แต่มันจะพ้นถาวรได้ ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 
ถ้ารู้แจ้งแทงตลอดแล้ว ขันธ์ 5 ทั้งหมดตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
ตัณหาจะไม่เกิดอีก ความปรุงของจิตจะไม่มี 
จิตก็จะพ้นจากความปรุงแต่งไป 

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วันสวนสันติธรรม
12 มีนาคม 2566

CD 98

รู้แจ้งแทงตลอดในขันธ์ 5 :: หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช 12 มีนาคม 2566

Podfic of "Hand Me My Leather", pt 5 of the Memento Vivere Series by StedesLeftShoe

find the fic here: https://archiveofourown.org/works/47379367

find SD_Ryan here: archiveofourown.org/users/SD_Ryan

[podfic]  Hand Me My Leather

ถ้าเรารู้ความจริงของกายของใจได้ 
ความทุกข์ในใจจะไม่เกิดขึ้น 
อย่างพวกเรามีความทุกข์ในใจเยอะแยะเลย 
อย่างในงานศพ เราพลัดพรากจากคนที่เรารัก 
การพลัดพรากจากคนที่รักเป็นทุกข์ 
แต่ถ้าเราภาวนาจนเราชำนาญ เราได้เห็นความจริง 
ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราเป็นของชั่วคราว 
เพราะฉะนั้นการที่จะแก่จะเจ็บจะตายอะไร 
เป็นเรื่องปกติเป็นเรื่องธรรมดา 
ธรรมะคือธรรมดา คือเรื่องธรรมดาเองไม่ใช่เรื่องพิสดารอะไร 
เรื่องเห็นผีเห็นนรกเห็นสวรรค์อะไรมันมีก่อนพระพุทธเจ้า
แต่มันไม่ใช่ทางแห่งความพ้นทุกข์ 
มันเป็นทางของคนดีเท่านั้นแหละ 
ใจมันอยากทำบุญทำกุศลกลัวบาปกลัวกรรมเป็นเรื่องดีไม่ใช่ไม่ดี 
แต่ถ้าเราอยากพ้นทุกข์จริงๆ เราต้องเรียนให้สูงกว่านั้น 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
24 ตุลาคม 2566

งานศพโยมพ่อ พระอาจารย์สมชาย (อ๊า) กิตฺติญาโณ

ทุกอย่างเป็นของชั่วคราว :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 24 ต.ค. 2566

คุณแม่ชีน้อยอยู่หินหมากเป้ง ท่านก็เคยพูดเรื่อยๆ 
บอก “คนหลายคนกินน้ำบ่อเดียวกัน 
เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน” 
น้ำบ่อเดียวกันหมายถึงพระนิพพาน 
คนที่ปฏิบัติมุ่งไปที่เดียวกัน ไปพระนิพพาน 
เดินทางเดียวกันคือทางของเอกายนมรรค 
ทางของสติปัฏฐานนี่ล่ะ 
แต่ไม่เหยียบรอยกัน หมายถึงวิธีการปฏิบัติ
ในรายละเอียดแตกต่างกัน 
ถนัดรู้กาย ใช้กายเป็นหลัก 
ถนัดรู้เวทนา ใช้เวทนาเป็นหลัก 
ถนัดรู้จิต ใช้จิตเป็นหลัก 
ถนัดรู้ธัมมานุปัสสนา ก็ใช้ธัมมานุปัสสนาเป็นหลัก
ซึ่งตัวนี้ไม่ค่อยมีหรอก ยากมาก 
แต่ไม่ว่าจะเจริญกายานุปัสสนา 
เวทนานุปัสสนา จิตตานุปัสสนา 
สุดท้ายทุกคนจะมาลงที่ธัมมานุปัสสนาเหมือนกันหมด 
ลงมาตัดที่จิตนั่นเอง 
ก็รู้แจ้งแทงตลอดอริยสัจ 
แทงตลอดปฏิจจสมุปบาทที่จิตนั่นเอง 
เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องเริ่มต้นในสิ่งที่เราทำไม่ได้ 

หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
3 ธันวาคม 2566

CD 101

เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ธ.ค. 2566

มีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง

เดินทางเดียวไม่เหยียบรอยกัน :: หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช 3 ธ.ค. 2566

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชฺโช

Related tracks