sonati

شجریان - Shajarian

ساز و آواز

Iranian Avaz | آواز

دکلمه

بینیم

من ریزه کاری‌های بارانم
در سرنوشتی خیس می‌مانم
دیگر درونم یخ نمی‌بندی
بهمن‌ترین ماه زمستانم
رفتی که من یخچال قطبی را
در آتش دوزخ برقصانم
رفتی که جای شال در سرما
چشم از گناهانت بپوشانم
ای چشم‌های قهوه قاجاری
بیرون بزن از قعر فنجانم
از آستینم نفت می‌ریزد
کبریت روشن کن بسوزانم
از کوچه‌های چرک می‌آیم
در باز کن سر در گریبانم
در باز کن شاید که بشناسی
نت‌های دولا چنگ هزیانم
یک بی‌کجا درمانده از هر جا
سیلی خور ژن‌های خودکامه
صندوق پُست پَست بی نامه
یک واقعا در جهل علامه
یک واقعا تر شکل بی شکلی
دندانه‌های سینِ احسانم
دندانه‌ام در قفل جا مانده
هر جور می‌خواهی بچرخانم
سنگم که در پای تو افتادم
هر جا که میخواهی بغلتانم
پشت سرت تابوت قایق‌هاست
سر بر نگردان روح عریانم
خودکار جوهر مرده‌ام یا نه
چون صندلی از چهار پایانم
می‌خواهی آدم باش یا حوّا
کاری ندارم من که حیوانم
یک مژه بر پلکم فرود آمد
یک میله از زندان من کم شد
تا کـــش بیاید ساعت رفتن
پل زیر پای رفتنم خم شد
بعد از تو هر آیینه‌ای دیدم
دیوار در ذهنم مجسم شد
از دودمان سدر و کافوری
با خنده از من دست می‌شوریی
من سهمی از دنیا نمی‌خواهم
میخواستم حالا نمی‌خواهم
این لاله‌ی بدبخت را بردار
بر سنگ قبر دیگری بگذار
تنهایی‌ام را شیـر خواهم داد
اوضاع را تغییر خواهم داد
اندامی از اندوه می‌سازم
با قوز پشتم کوه می‌سازم
باید که جلاد خودم باشم
تفریق عداد خودم باشم
آن روزها پیراهنم بودی
یک روز کامل بر تنم بودی
از کوچه‌ام هرگاه می‌رفتی
با سایه‌ی من راه می‌رفتی
ای کاش در پایت نمی‌افتاد
این بغض‌های لخت مادر زاد
ای کاش باران سیر می‌بارید
از دامنت انجیر می‌بارید
در امتداد این شب نفتی
سقط جنونم کردی و رفتی
در واژه‌های زرد میمیرم
در بعدازظهری سرد میمیرم
باید کماکان مرد اما زیست
جز زندگی در مرگ راهی نیست
باید کماکان زیست اما مُـرد
با نیش‌خندی بغض خود را خورد
انسان فقط فوّاره‌ای تنهاست
فوّاره‌ها تُف‌های سر بالاست
من روزنی در جلد دیوارم
دیوار حتما رو به آوارم
آواره یعنی دوستت دارم…
آوار کن بر من نبودت را
با “روت” نه ، با فوت ویرانم
از لای آجر‌ها نگاهم کن
پروانه‌ای در مشت طوفانم
طوفان درختان را نخواهد برد
از ابر باران زا نترسانم
بو می‌کشم ، تنهایی خود را
در باجه‌ی زرد خیابانم
هر عابری را کوزه می‌بینم
زیر لبم ، خیّام می‌خوانم
این شهر بعد از تو چه خواهد کرد ؟
با پرسه‌های دور میدانم
یک لحظه بنشین برف لاکردار
دارم برایت شعر می‌خوانم
——————————-
خوب است و عمری خوب می‌ماند
مردی که روی از عشق می‌گیرد
دنیا اگر بود بود و بد تا کرد
یک مردِ عاشق ، خوب میمیرد !
از بس بدی دیدم به خود گفتم
باید کمی بد را بلد باشم …
من شیرِ پاک از مادرم خوردم
دنیا مجابم کرد بد باشم !
دنیا مجابم کرد بد باشم !
من بهترین گاوِ زمین بودم !
الان اگر مخلوقِ ملعونم
محبوبِ رب العالمین بودم ..
سگ مستِ دندان تیز چشمانش
از لانه بیرون زد ، شکارم کرد
گرگی نخواهد کرد با آهو
کاری که زن با روزگارم کرد !..
هرکار می‌کردم سرانجامش
من وصله‌ی ناجورتر بودم
یک لکه‌ی ننگ دائمی اما
فرزندِ عشقِ بی پدر بودم..
دریای آدم زیر سر داری
دنیای تنها را نمیبینی
بر عرشه با امواج سرگرمی
پارو زدن‌‌ها را نمیبینی
ای استوایی زن ، تنت آتش
سرمای دنیا را نمیفهمی
برف از نگاهت پولکی خیس است
درماندگی ها را نمیفهمی
درماندگی یعنی تو اینجایی
من هم همینجایم ولی دورم
تو اختیار زندگی داری
من زندگی را سخت مجبورم
درماندگی یعنی که فهمیدم
وقتی کنارم روسری داری
یک تار مو از گیسوانت را
در رخت خواب دیگری داری …
آخر چرا با عشق سر کردی ؟
محدوده را محدودتر کردی
از جانِ لاجانت چه می‌خواهی ؟
از خط پایانت چه می‌خواهی ؟
این درد انسان بودنت بس نیست ؟
سر در گریبان بودنت بس نیست ؟
از عشق و دریایش چه خواهی داشت
این آب تنها کوسه ماهی داشت …
گیرم تورا بر تن سری باشد
یا عرضه‌ی نان آوری باشد
گیرم تورا بر سر کلاهی هست
این ناله را سودای آهی هست
تا چرخ سرگردان بچرخانی
با قدِ خم دکان بچرخانی …
پیری اگر روی جوان داری
زخمی عمیق و ناگهان داری
نانت نبود ، بامت نبود ای مرد ؟
با زخم با ناسورت چه خواهی کرد ؟
پیرم دلم هم سنِ رویم نیست
یک عمر در فرسودگی ، کم نیست !
تندی نکن ای عشق کافر کیش
خیزابِ غم ، گردابه‌ی تشویش
من آیه‌های دفترت بودم
عمری خدا پیغمبرت بودم
حالا مرا ناچیز میبینی ؟
دیوانگان را ریز میبینی ؟
عشق آن اگر باشد که می‌گویند
دل‌های صاف و ساده می‌خواهد
عشق آن اگر باشد که من دیدم
انسان فوق العاده می‌خواهد !
سنی ندارد عاشقی کردن
فرقی ندارد کودکی ، پیری
هروقت زانو را بغل کردی
یعنی تو هم با عشق درگیری
حوّای من ، آدم شدم وقتی
باغ تنت را بر زمین دیدم
هی مشت مشت از گندمت خوردم
هی سیب سیب از پیکرت چیدم
سرما اگر سخت است ، قلبی را
آتش بزن درگیر داغش باش
ول کن جهان را ! قهوه‌ات یخ کرد ..
سرگرم نان و قلب و آتش باش !
این مُرده‌ای را که پی‌اش بودی
شاید همین دور و ورت باشد
این تکه قلب شعله بر گردن
شاید علی آذرت باشد
او رفت و با خود برد شهرم را
تهران پس از او توده‌ای خالی‌ست
آن شهر رویاهای دور از دست
حالا فقط یک مشت بقالی‌ست !
او رفت و با خود برد یادم را
من مانده‌ام با بی کسی هایم
خوب دستِ کم گلدان عطری هست
قربان دست عطلسی هایم
او رفت و با خود برد خوابم را
دنیا پس از او قرص و بیداری‌ست
دکتر بفهمد یا نفهمد باز
عشق التهاب خویش آزاری‌ست..
جدی بگیرید آسمانم را
من ابتدای کند بارانم
لنگر بیاندازید کشتی‌ها
آرامشی ماقبل طوفانم
من ماجرای برف و بارانم
شاید که پایی را بلغزانم
آبی مپندارید جانم را
جدی بگیرید آسمانم را
آتش به کول از کوره می‌آیم
باور کنید آتشفشانم را ..
می‌خواستم از عاشقی چیزی
با دست خود بستند دهانم را
من مرد شب‌هایت نخواهم شد
از بسترت کم کن جهانم را
رفتن بنوشم اشکِ خود را باز
مردم شکستند استکانم را
تا دفترم از اشک میمیرد
کبرای من تصمیم میگیرد
تصمیم میگیرد که برخیزد
پائین و بالا را به هم ریزد
دارا بیافتد پای سارا ها
سارا به هم ریزد الفبارا
سین را ، الف را ، را و سارا را !
درهم بپیچانند دارا را !
دارا نداری را نمیفهمد
ساعت شماری را نمیفهمد
دارا نمیفهمد که نان از عشق
سارا نمیفهمد ، امان از عشق
سارای سالِ اولی ، مرد است
دستانِ زبر و تاولی ، مرد است
این پاچه سارا مالِ یک زن نیست
سارا که مالِ مرد بودن نیست
شال سپیدِ روی دوشت کو ؟
گیلاس‌های پشتِ گوشت کو ؟
با چشم و ابرویت چها کردی ؟
با خرمن مویت چها کردی ؟
دارا چه شد سارایمان گم شد ؟
سارا و سیبش حرف مردم شد ؟
تنها سپاس از عشق ” خودکار ” است
دنیا به شاعرها بدهکار است …
دستان عشق از مثنوی کوتاه
چیزی نمی‌خواهد پلنگ از ماه
با جبر اگر در مثنوی باشی
لطفی ندارد مولوی باشی !
استادِ مولانا که خورشید است
هفت آسمان را هیچ می‌دیدست
ما هم دهان را هیچ می‌گیریم
زخم زبان را هیچ می‌گیریم
دارم جهان را دور می‌ریزم
من قوم و خویش شمس تبریزم
نانت نبود ؟ آبت نبود ای مرد ؟
ول کن جهان را ! قهوه‌ات یخ کرد ..

Alireza Azar - Ehsan Afshari - 2x1

تصنیف نغمه‌ی نوروزی
بازخوانی تصنیف قدیمی، اثرِ مشترک رهی معیری،​ خالقی، ​بنان

کلام: زنده‌یاد رهیِ معیّری
آهنگ‌ساز:​​​ زنده‌یاد روح‌اللهِ خالقی
نخستین بار این تصنیف با صدایِ زنده‌یاد غلامحسینِ بنان اجرا شده است

https://www.youtube.com/watch?v=z3EJfA5J4fA

خواننده: هاله سیفی‌زاده
تار: گلنوش صالحی
پیانو: ماریا غقاری
صدابردار: مصباح قمصری - استودیو گات
کارگردانِ ویدئویی: علی احسانی

------------------
گل من بستان، گشته چون رويت
چمن از گل شد، چون سر کويت
بلبل از مستي هر نفس نغمه اي سر کند
سبزه درگيرد روي صحرا را
لاله آرايد چهره زيبا را
قطره باران چهره لاله را تر کند
با ميناي مي آماده کن مي را
هان مطرب بزن ساقي بده مي را
کز بلبل آيد نغمه نـــوروزي
پر کن قدح با شادي پيروزي
دلدادگان را اي گل صلا ده
جامي زما گير جامي به ما ده
نوگلي پيدا در بهاران کن
رو و مويش را بوسه باران کن
هر دم از شادي خنده زن، باده خور پاي گل
لاله گر خواهي آتشين رويش
سنبل ار جويي تار گيـسويش
گل اگر بايد چهره او نگر جاي گل
شد فصل گل و من دور از آن ماهم
اي سرو روان وصلت زجـان خواهم
باز آ که چون گل در کنارم باشي
در نوبــــهـــاران نوبــهـارم باشي
دلدادگان را اي گل صلا ده
جامي زما گير جامي به ما ده

نغمه‌ی نوروزی ـ هاله سیفی‌زاده

گل‌های تازه 151 - استادان کسایی، لطفی و شجریان

دولت وصل (دشتی)
آواز : استاد محمدرضا شجریان
نی : استاد محمد موسوی
سه تار : استاد پرویز مشکاتیان

مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام
تو فارغی و به افسوس می‌رود ایام

شبی نپرسی و روزی که: «دوستدارانم
چگونه شب به سحر می‌برند و روز به شام؟»

به کام دل، نفسی با تو، التماس منست
بسا نفس که فرورفت و برنیامد کام

مرا نه دولت وصل و نه احتمال فراق
نه پای رفتن از این ناحیت، نه جای مُقام

چه دشمنی تو، که از عشق دست و شمشیرت
مطاوعت به گریزم نمی‌کنند اقدام

ملامتم نکند هر که معرفت دارد
که عشق می‌بستاند ز دست عقل زمام

بر آتش غم سعدی کدام دل که نسوخت؟
گر این سخن برود در جهان نماند خام!

آپلود : مردی که لب نداشت

دولت وصل (دشتی)، محمدرضا شجریان ، محمد موسوی ، پرویز مشکاتیان

محفلی خصوصی در کالیفرنیا، آگوست ۱۹۹۰.

عکس روی تو چو در آینهٔ جام افتاد | عارف از خندهٔ مِی در طمعِ خام افتاد
حُسنِ روی تو به یک جلوه که در آینه کرد | این همه نقش در آیینه اوهام افتاد
این همه عکس مِی و نقش نگارین که نمود | یک فروغِ رخ ساقی‌ست که در جام افتاد
غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید | کز کجا سِرّ غمش در دهن عام افتاد
من زِ مسجد به خرابات نه خود افتادم | اینم از عهد اَزَل حاصل فرجام افتاد
چه‌کند کز پی دوران نرود چون پرگار؟ | هر که در دایرهٔ گردش ایّام افتاد
در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ | آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد
آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی | کار ما با رُخ ساقی و لب جام افتاد
زیر شمشیرِ غمش رقص‌کنان باید رفت | کان که شد کشتهٔ او نیک سرانجام افتاد
هر دمش با منِ دل‌سوخته لطفی دگر است | این گدا بین که چه شایستهٔ انعام افتاد
صوفیان جمله حریفند و نظرباز؛ ولی | زین میان حافظ دل‌سوخته بدنام افتاد

آواز استاد شجریان به همراه پیانوی رامین ذوالفنون

 ما ز یاران چشم یاری داشتیم...
آلبوم معمای هستی
 محمدرضا شجریان - محمدرضا لطفی - عبدالنقی افشارنیا

ساز و آواز - ما ز یاران چشم یاری داشتیم - شجریان، افشارنیا، لطفی

آلبوم : چشمه نوش
خواننده: محمدرضا شجریان
تار: محمدرضا لطفی
تنبک: مجید خلج
آواز: راست پنجگاه
شعر: حافظ ٬ باباطاهر

(جمله اول راست)
روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
منت خاک درت بر بصری نیست که نیست
(جمله دوم راست)
ناظر روی تو صاحبنظرانند آری
ناظر روی تو صاحبنظرانند آری
سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست
(روح افزا)
اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب
خجل از کرده خود پرده‌دری نیست که نیست
خجل از کرده خود پرده‌دری نیست که نیست
(نغمه + پروانه)
از حیای لب شیرین تو ای چشمه نوش
غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیست
(جمله دوم نغمه)
تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی
ز نسیمش گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست
(بوسلیک + سپهر)
تا دم از شام سر زلف سیاهت نزنند
تا دم از شام سر زلف سیاهت نزنند
با صبا گفت و شنیدم سحری نیست که نیست
(سلمک)
من از این طالع سرگشته به رنجم
من از این طالع سرگشته به رنجم ور نی
بهره‌مند از سر کویت دگری نیست که نیست
(دشتستانی)
دلی دیرُم که بهبودش نِمی‌بو
نصیحت می‌کِرُم سودش نِمی‌بو
(دشتستانی)
به بادش می‌دهُم نش می‌بره باد
در آتش می‌نهُم دودش نمی‌بو
(دشتستانی)
اَلاله‌ی روزگارانُم تِه‌ای یار
بنفشه روزگارونُم تِه‌ای یار
(دشتستانی + بازگشت به راست پنجگاه از طریق پروانه)
بنفشه جو کنارونُم تِه‌ای یار
امید روزگارونُم تِه‌ای یار
(عراق)
شیر در بادیه عشق تو روباه شود
آه از این راه
آه از این راه که در وی خطری نیست که نیست
(نوعی درآمد نوا)
من از این طالع سرگشته به رنجم ور نی
بهره‌مند از سر کویت دگری نیست که نیست
(گردانیه)
تا به دامن ننشیند ز نسیمش گردی
ز نسیمش گردی
سیل خیز از نظرم رهگذری نیست که نیست
(رُهاب)
ناظر روی تو صاحبنظرانند آری
سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست
(تصنیف نوا، میخانه)
(نهفت + فرود به نوا)
مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز
مصلحت نیست که از پرده برون افتد راز
ور نه در مجلس رندان خبری نیست که نیست
ور نه در مجلس رندان خبری نیست که نیست
(نهفت + بازگشت به راست پنجگاه)
آب چشمم که بر او منت خاک در توست
آب چشمم که بر او منت خاک در توست
زیر صد منت او خاک دری نیست که نیست
زیر صد منت او خاک دری نیست که نیست
(اصفهان + جامه‌دران + سپهر)
تا دم از شام سر زلف سیاهت نزنند
با صبا گفت و شُنودم سحری نیست که نیست
(جامه‌دران)
از وجودم قدری نام و نشان هست که هست
از وجودم قدری نام و نشان هست که هست
ور نه از ضعف در آنجا اثری نیست که نیست
(بیات راجع + جامه‌دران + فرود به اصفهان)
آب چشمم که بر او منت خاک در توست
زیر صد منت او خاک دری نیست که نیست
(فرود به اصفهان)
غیر این نکته که حافظ ز تو ناخشنود است
در سراپای وجودت هنری نیست که نیست

روشن از پرتو رویت - محمدرضا شجریان / محمدرضا لطفی - Mohammadreza Shajarian / Mohammadreza Lotfi

تو را سریست که با ما فرو نمی آید 
مرا دلی که صبوری از او نمی آید 
کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر 
که آب دیده به رویش فرو نمی آید 
جز این قدر نتوان گفت بر جمال تو عیب 
که مهربانی از آن طبع و خو نمی آید 
چه جور کز خم چوگان زلف مشکینت 
بر اوفتاده مسکین چو گو نمی آید 
اگر هزار گزند آید از تو بر دل ریش 
بد از منست که گویم نکو نمی آید 
گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید 
که هیچ حاصل از این گفت و گو نمی آید 
گمان برند که در عودسوز سینه من 
بمرد آتش معنی که بو نمی آید 
چه عاشقست که فریاد دردناکش نیست 
چه مجلسست کز او های و هو نمی آید 
به شیر بود مگر شور عشق سعدی را 
که پیر گشت و تغیر در او نمی آید 

سعدی - دیوان اشعار - غزلیات - غزل ۲۹۰ - تو را سریست که با ما فرو نمی آید.
شجريان, سعدى, همايون, آواز شوشترى

تو را سریست که با ما فرو نمی​آید - شجریان

چه اشباحی است در گردش بر اين کهسار آبی رنگ
گمانم از زمانی دير می پويند و می جويند
چه می جويند؟
از بهر چه می پويند اين اشباح؟
گمانم سايه هايی از نياکانند در اين دشت
از اين وادی سپاه مازيار و رزمجو بگذشت
از آن ره سندباد آمد، از اين ره رفت مرداويج
همينجا گور مزدک بود
وآنجا مَکمَن بابک
دمی خاموش
اينک بانگهايی ميرسد ايدر
سرودی گرم می خوانند يارانی که با حيدر
سوی پيکار پويانند
بشنو در ضمير خود نوای جاودانیِ اِرانی را که می گويد
به راه زندگی ، از زندگی بايست بگذشتن
بر اين خاکی که ايران است نامش
بانگ انسانی دمی پيش نهيب شوم اهريمن نشد خامش
در اين کشور اگر جبارها بودند مردم کُش
از آنها بيشتر گُردان انسان دوست جنبيدند
به ناخن خاره ء بيداد را بی باک سنبيدند
فروزان مشعل اندر دست آوای طلب بر لب
به دژهايی يورش بردند کش بنيان به دوزخ بود
به موج خون فرو رفتند
ليکن فوج بی باکان نترسيد از بدِ زشتان نپيچيد از ره پاکان
ارانی بذر زرين بر فراز کشوری افشاند
ارانی مُرد، بذرش کشتزاری گشت پر حاصل
به زندان روح پر جولان و طيارش نشد مدفون
به زير سنگ سرد گور، افکارش نشد مدفون
اِرانی در سرود و در سخن ، بگشود راه خود
کنون در هر سويی پرچم گشايد با سپاه خود
بمُرد ار يک شقايق ، زير پای وحش ناميمون
شقايق زار شد ايران به رغم ترسها، شک ها
در آمد عصر رستاخيز مردم
قهرمان خيزد از اين خاک کهن
وآن گاه مزدک ها و بابک ها
مُقنع گفت گر اکنون مرا پيکر شود نابود
روان من نمی ميرد ، به پيکرها شود پيدا
ز دالان حلول آيم به جسم مردم شيدا
برانگيزم يکی آتش به جان خلق آينده
مُقنع شد به گور ، اما ، مُقنع ها شود زنده
ستمگر بس عبث پنداشت کشتن هست درمانش
ولی تاريخ فردايی فرو گيرد گريبانش
به خواری از فراز تخت بيدادش فرود آرد
سخن در آن نمی رانم که اين دم دير و زود آرد
ولی شک نيست کآخر نيست جز اين رأی و فرمانش
سپاه پيشرفتند و تکامل اين جوانمردان
سپاهی اينچنين از وادی هرما ن گذر دارد
به سوی معبد خورشيد پيمودن خطر دارد
ولی هر کس از اين ره رفت بخشی شد ز نور او
هم آوا گشت با فرّ و شکوه او، غرور او
مجو ای هموطن از ايزدِ تقدير بخت خود
طلب کن بخت را از جنبش بازوی سخت خود
جهان ميدان پيکار است ، بيرحمند بدخواهان
طريق رزمْ ناهموار غدّارند همراهان
نه آيد زآسمانها هديه ای
نی قدرتی غيبی برايت سفره ای گسترده اندر خانه در چيند
به خواب است آنکه راه و رسم هستی را نمی بيند
کليد گنج عالم رنج انسانی ست آگه شو
دو ره در پيش يا تسليم يا پيکار جانفرسا
از آن راه خطا برگرد و با همت بر اين ره شو
اِرانی گفت در شطی که آن جنبنده تاريخ است
مشو زان قطره ها کاندر لجنها بر کران مانند
بشو امواج جوشانی که دائم در ميان مانند.

Lotfi&Tabari

چه اشباحی است در گردش؟ - شعر و صدای احسان طبری - ساز محمدرضا لطفی

تصنیف ماهور
شعر: جواد آذر
آهنگ: محمدرضا شجریان
آلبوم: سرو چمان

تصنیف بی‌همزبان - شجریان

آواز کیهان کلهر ـ با من صنما.mp3

آهنگساز: پرویز مشکاتیان - آواز: محمد رضا شجریان - غزل: حافظ

جان عشاق

در آینه آسمان ، دو نوازی تنبور ِ علی اکبر مرادی و کمانچه‌ی کیهان کلهر با ریمیکس فوق‌العاده و بی‌نظیر ِ مسلم رسولی ِ نابغه!     @Goush

دستگاه افشاری
هم‌خوان: هاله سیفی زاده
تاریخ ضبط: ۱۳۹۱
تاریخ نشر: ۱۳۹۲

شعر مولانا
در دل من پرده‌ی نو می‌زنی
ای دل و ای دیده و ای روشنی

پرده تویی وز پس پرده تویی
هر نفسی شکل دگر می‌کنی

پرده چنان زن که به هر زخمه‌ای
پرده‌ی غفلت ز نظر برکنی

شب منم و خلوت و قندیل جان
خیره که تو آتشی یا روغنی

بی‌من و تو، هر دو تویی، هر دو من
جان منی، آن منی، یا منی

نکته‌ی چون جان شنوم من ز چنگ
تنتن تنتن (تننن)، که تو یعنی تنی

گر تنم و گر دلم و گر روان
شاد بدانم که توام می‌تنی

از تو چرا تازه نباشم؟! که تو
تازه‌گی سرو و گل و سوسنی

از تو چرا نور نگیرم؟! که تو
تابش هر خانه و هر روزنی

از تو چرا زور نیابم؟! که تو
قوت هر صخره و هر آهنی

Barfkhani

علی قمصری - آلبوم برف‌خوانی - قطعه‌ی پرده‌ی نو

ساز و آواز
آلبوم: گنبد مینا 
آواز: محمد رضا شجریان
آهنگ و سنتور: زنده یاد پرویز مشکاتیان
آواز دشتی
شعر: حافظ


شجریان، مشکاتیان - ساز و آواز - گنبد مینا

گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس

من و همصحبتی اهل ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

قصر فردوس به پاداش عمل می‌بخشند

ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

از در خویش خدا را به بهشتم مفرست

که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

Deyre Moghan

حافظ، شجریان، لطفی- گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

نوا- مرکب خوانی

آواز: محمدرضا شجریان
آهنگ: پرویز مشکاتیان
شعر: سعدی

نوا-مرکب خوانی، محمدرضا شجریان

محمدرضا شجریان
آلبوم: بهار دلکش

چهره زرد - شجریان

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی 
این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی 
حالیا نقش دل ماست در ایینه ی جام
تا چه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی 
دیدی آن یار که بستیم صد امید در او 
چون به خون دل ما دست گشود ای ساقی 
تیره شد آتش یزدانی ما از دم دیو 
گرچه در چشم خود انداخته دود ای ساقی 
تشنه ی خون زمین است فلک ، وین مه نو 
کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی 
منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد 
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی 
بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان 
نه ازو تار به جا ماند و نه پود ای ساقی 
حق به دست دل من بود که در معبد عشق 
سر به غیر تو نیاورد فرود ای ساقی
این لب و جام پی گردش می ساخته اند 
ورنه بی می و لب جام چه سود ای ساقی 
در فروبند که چون سایه در این خلوت غم 
با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی

// هوشنگ ابتهاج

 

استاد شجریان، ساز و آواز بیات کرد - شبیخون

استاد شجریان - فیلم دلشدگان - آواز مخالف سه گاه

کلام: سعدی | آهنگساز: سیامک آقایی | آلبوم: یادواره‌ی زنده‌یاد استاد پرویز مشکاتیان

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
خـــرم آن بـقـعــه کـه آرامـگـه یـــار آن‌جـاســت
راحـت جـــان و شـفـــای دل بیمـــار آن‌جـاســت
مـن در این‌جـا همیــن صـورت بی‌جـانـم و بـس
دلـــم آن‌جـاسـت کــه آن دلبـــر عیـار آن‌جـاســت
درددل پـیـش کـه گــویم غــم دل بـا کـه خــورم
روم آن‌جـا کـه مـرا مـحـرم اســــرار آن‌جـاسـت
سعدی این منزل ویران چه کنی جای تو نیست
رخـت بـر بند کـه منـزلگـه احـــرار آن‌جـاســت

ساز و آواز دلبر عیار | همایون شجریان

همه عمر برندارم. با صدای استاد بنان

"در این دامانِ زاگرس خُفته بَس فرهادها"
برای فرهاد خسرویِ کولبر
دانلود: https://t.me/haataarii/91
یوتیوب: https://youtu.be/JLMcfgg8ZGM
با صدا و شعری از مهدی اخوان ثالث
بر روی قطعه‌ای از کیهان کلهر
 صدای ابتدایی و آواز انتهایی از قطعه‌ای از صفحه‌ی رادیو نواحی است
@RadioNavahi (https://soundcloud.com/homteh/oramanat)
کاری از حامد طاری
|
زمین سرد است و برف آلوده و تر
هوا تاریک و توفان خشمگین است
کشد - مانند سگ‌ها - باد، زوزه
زمین و آسمان با ما به کین است
شب و کولاک رعب‌انگیز و وحشی
شب و صحرای وحشتناک و سرما
بلای نیستی، سرمای پر سوز
حکومت می کند بر دشت و بر ما
نه ما را گوشه‌ی گرم کُنامی
شکاف کوهساری سر پناهی
نه حتی جنگلی کوچک، که بتوان
در آن آسود بی‌تشویش گاهی
دو دشمن در کمین ماست، دائم
دو دشمن می‌دهد ما را شکنجه
برون: سرما، درون: این آتش جوع
که بر ارکان ما افکنده پنجه
دو .. اینک .. سومین دشمن .. که ناگاه
برون جست از کمین و حمله‌ور گشت
سلاح آتشین ... بی‌رحم ... بی‌رحم
نه پای رفتن و نی، جای برگشت
بنوش ای برف! گلگون شو، برافروز
که این خون، خون ما بی‌خانمان‌هاست
که این خون، خون گرگان گرسنه‌ست
که این خون، خون فرزندان صحراست
درین سرما، گرسنه، زخم خورده،
دویم آسیمه‌سر بر برف چون باد
ولیکن عزت آزادگی را
نگهبانیم، آزادیم، آزاد

Hamed Tari

در این دامانِ زاگرس خُفته بَس فرهادها

دستگاه : شور - گوینده : روشنک

برگ سبز ٢٥٥ - شجریان ، عبادی ، شهناز ، ناهید

Gorizpay
Composer: Behdad Babaei & Navid Afghah
Album: Juye Noghrei Mahtab (جوی نقره ای مهتاب)
Year: 2008

Behdad Babaei - Gorizpay (بهداد بابایی - گریزپای)

از آلبوم کوک کولی...الون...تنبور فراز کاویانی.

حافظ، شجریان، لطفی- گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس

Ehsan Movahed