در روزهای به هم پیوستن و برخاستن بخش‌های گوناگون طبقه‌ی کارگر قطعه‌ی «یاد» را از گروه هنری ۱۹ بهمن منتشر می‌کنیم. آن زمان که این قطعه به دست ما رسید هنوز خبری از اعتصاب سراسری کارگران پیمانی نفت نبود و رفقای گروه ۱۹ بهمن خواسته بودند این قطعه در سالگرد ۸ تیر، در سالگرد به خاک افتادن حمید اشرف در مهرآباد جنوبی منتشر شود تا نشانی باشد از وفاداری به سنت مبارزه‌ای رهایی‌بخش که گروه هنری ۱۹ بهمن تلاش خواهد کرد امتداد آن باشد در موسیقی کلاسیک ایران. در این میان اما شوری بر پا شد، بخش‌های مختلف طبقه‌ی کارگر روزانه دست از کار می‌کشند، کارگران پیمانی نفت بی‌هراس از اخراج محل کار را ترک می‌کنند. بازنشستگان بخش‌های مختلف هم‌چنان به خیابان می‌آیند. کارگران شهرداری‌ها اعتصاب می‌کنند. کشاورزان عاصی به نمادهای قدرت حاکم در سازمان‌های آب هجوم می‌برند. کشمکش در هفت‌تپه هم‌چنان و هر روزه در جریان است. کارگران راه‌آهن و مخابرات، رانندگان کامیون و معلمان کارنامه‌سبز، بازنشستگان هما و فولاد همه و همه در کار اعتصاب و اعتراض و تجمعند. در حالی که سرمایه‌داری حاکم هار و درنده‌خو می‌تازد و طرفداران نظم سرمایه در «اپوزیسیون» هم‌چنان چشم به کشاکش میان دولت‌ها و پارلمان‌ها و سناتورها دوخته‌اند، زحمتکشان به نیروی خویش در برابر ستم ایستاده‌اند. آنها که در ۸ تیر ۱۳۵۵ خانه‌ی مهرآباد جنوبی را محاصره کردند و یازده گرد دلیر چریک فدایی خلق را به خاک کشیدند، گمان برده بودند ایده‌ی رهایی و برابری را با بدن‌های مشبک کشته‌گانِ آن روز دفن می‌کنند. در روزهای بعد از آن کشتار اما ده‌ها هسته از گوشه گوشه‌ها رویید. کار ناتمام روز ۸ تیر را با کشتار بی‌حساب، حاکمان جمهوری تمام کردند. ایده‌ی رهایی اما ماند تا همین ۸ تیر ۱۴۰۰، حتا اگر به همان نام خوانده نشود، با همین نام فراموش‌شده در رزم هر روزه برمی‌خیزد. در قامت آنها که به آن آرمان، به آن نبرد وفادار مانده‌اند. تا اینجای راه را با خیل شهدایمان پیموده‌ایم و ادامه‌ی راه را خواهیم رفت. گروه هنری ۱۹ بهمن تمنای احیای سنتی در موسیقی‌ای است که به تاراج رفته و به کالای مناسب مصرف در بازار سرمایه تبدیل شده است، تمنای احیای موسیقی‌ای که مطیع نیست، می‌رزمد و چه زمانی مناسب‌تر برای انتشار آن در روزهایی که چشم‌ها با حیرت و تحسین به طبقه‌ای دوخته شده است که رهایی آن موجب رهایی همه‌گان خواهد شد، به پرولتاریا.
در مورد این قطعه و گروه هنری ۱۹ بهمن در این آدرس بخوانید:
http://manjanigh.com/?p=4352

یاد | گروه هنری ۱۹ بهمن

اين همان پاييز است که هنوز دلت را می شکند!

بپرواز ! بپرواز! 

خورشيد به دل کوه می خزد، بالا می آيد ، 

و در هر گام می آسايد، 

جهان چرا از اينسان پژمرده؟

باد بر تارهای مرتعش خسته ترانه اش را می نوازد

اميد گريخت 

باد شکوه کنان در پی اش 

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند

بپرواز ! بپرواز!

آه ميوه درخت

می لرزی؟ فرو می افتی؟

چه رازی آموختت شب؟

که رگبار آهنين، 

گونه ها ، گونه های ارغوانيت را پوشيده؟

خاموشی؟ پاسخ نمی دهی ؟ پس کيست که همچنان سخن می گويد؟

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند! 

بپرواز! بپرواز! 

من هنوز زيبايم 

گل آفتابگردان چنين می گويد:

هم آدميان را دوست می دارم هم  آنان را دلداری می دهم

آنها هميشه نيازمند نگريستن به گلهايند

و خم شدن به سوی من 

آه! و شکستن من

آنگاه در ديدگانشان 

درخشش يادی 

زيباتر يادی از من  

من آنرا می نگرم، آنرا می نگرم و بدينسان می ميرم.

اين همان پاييز است که همچنان دلت را می شکند! 


نیچه، اکنون میان دو هیچ، پاییز،با صدای محسن حکیم معانی، کاری از کافه نیچه

مصاحبه ای کوتاه با حاج قربان

حاج قربان از بخشی بودن میگوید

دکلمه مجموعه اشعاری از شاعر و هنرمند انقلابی سعيد سلطانپور با  صدای خودش

Bar In Karaaneye Khof بر این کرانه خوف

این ترانه‌سرود چند ماه پیش به دست ما رسید. به همین ترتیبی که آن را خواهید شنید. ترانه‌سرودی که کلمه‌های اول آن در گذر زمان انگار فرسوده شده و از بین رفته است. در چند ماه گذشته تمام تلاشمان را کردیم تا بدانیم این ترانه‌سرود از کجا آمده و چه کسی آن را خوانده است. هیچ نشانی پیدا نکردیم. هیچ‌کدام از کسانی که ما به آنها مراجعه کردیم این صدا را نمی‌شناختند. تنها این را می‌دانیم که اجرای این کار مربوط به سال‌های بعد از سرنگونی نظام سلطانی است، سال‌های آزادی موقت و سال‌های انقلاب. هرچند شاد می‌شویم اگر کسی این ترانه‌سرود را شناخت به ما نشانه‌یی بدهد اما ناشناس ماندن آن تا امروز و کلمه‌های اول ناپدید شده‌ی آن برای ما معنایی سیاسی دارد. این ترانه‌سرود مانند انقلاب بهمن زیر آوارِ سنگین فراموشی دفن شده بوده است. ما اما با این صدا انقلابمان را به یاد می‌آوریم. مانند همان روزی که این صدا به دست ما رسید تا ما آن را به دست دیگران برسانیم. انتشار این ترانه‌سرود، با همین شمایل موجود دعوتی است به یادآوری. به یاد آوردن انقلابی که مانند این صدا از ما دست نمی‌کشد تا از آن دست نکشیم. انقلابمان را به یاد می‌آوریم.
تصویر استفاده شده: پوستر پرنده‌ی آزادی اثر اسماعیل شیشه‌گران .
متن ترانه‌سرود:
می‌خوانم چون در آوازم راز است و حس است و درد و خون
قلب خاک را در خود دارد، بال‌های کبوتران را
چون آبی پاک و مقدس تعمید دهد شهیدان را
اینسان ترانه‌هایم در بر دارد زندگی را
سازی برای محرومان، با عطر و بوی بهاران
***
مدح عبدی را نگویم، راه ظالم را نپویم
در خدمت محرومانم بهر پیروزی‌شان می‌خوانم
شعر آنگه مفهومی دارد که راستی را نگه دارد
انسانی آن را بخواند که راه شهادت داند
نه در مدح کسی باشد و یا اشک از چشمی بخواهد
از مردمی مومن گوید، راه آنها را بپوید
***
حرف من دیگر تمام است، این آخرین پیام است
از دلاوران می‌خوانم، از انقلاب و شهادت
از انقلاب و شهادت
از انقلاب و شهادت

سازی برای محرومان

 
   ساکت (5)  
/ توپ سرمايه داران پر است  ( ٢) 
/  گر به پا خيزد كارگر روزي ( ٢
نان اين ناكسان باطل است ( ٢) / 
سرمايه داران /  پول فراوان /  نيرو دارند /  امكان دارند
خمپاره و توپ /  تانك و مسلسل / ارتش دارند  /  زندان دارند /
 قاضي و قانون / قاضي عسگر پانصد تا / گورستان / دارد / 
(ارتش براي چيست؟ و دشمن كيست؟) / اين ارتش كهنه كي
تواند /  كارگر را كند استثمار /  اين تانك و توپش كي مي تواند نظم خود را دهد استمرار
اين رنج كارگر كي مي تواند، كند جيب خود سرمايه دار ( ٢) 
(پس اين دشمن نيرومند، مشتي
مردم محرومند)/ 
كارگر بر پا/ گر به پا خيزد / بيگمان مي رسد پا برجا / 
 آن زمان ديگر
نظم انساني در جهان مستقر خواهد شد / 
 حاصل كار كارگر ديگر از خود كارگر خواهد شد
( ٢)/ امروز  امروز  زان چه سرمايه داران  كنند / فردا فردا نان اين ناكسان باطل است( ٣ )
 

Karegar - va - Sarmayedar  - سُرود  کارگر و سرمایه دار

Bayât-e Tork
Compositions by Rokneddin Mokhtâri
Mehdi Shahsavâr, Vocals
Hâmed Jokâr, Leader
Performers:
Hâmed Jokâr, târ
Khashâyâr Pârsâ, santur
Ali-Akbar Dâdâshzâde, ud
Sa'id Jaliliân, tombak
Mohammad-Bâqer Zeynâli, kamânche

Tasnif Sobhgahan/Bayat Tork

هر نبردی زبان خودش را پیدا خواهد کرد، زبانی مصادره‌نشدنی، خلاق و آفریننده. زبانی که نظمِ عمومی مستقر را مختل می‌کند تا امکان آفرینش امر نو پدیدار شود. مبارزان نبرد نوین دنبال مجوز و انتشار رسمی نیستند، آنان هرآنچه می‌آفرینند را منتشر می‌کنند چرا که آثار آنان سنگی است از سنگ‌های سنگر. درست در عصر همین هشتم مارس، در حالی که بدن‌ها کبود است و بسیاری روانه‌ی بازداشتگاه شده‌اند سرود «زنانِ راهِ نو» نشان خواهد داد که چیزی تمام نشده است، همه‌چیز هنوز در نقطه‌ی آغاز است. این سرود چنان که در توضیح سازندگان و خواننده‌گانش پیداست حاصل تلاشی جمعی است که در نقاط مختلف جهان پراکنده‌اند و با این وجود اراده به مبارزه، بر پراکندگی آنان چیره شده است تا با هم عمل مشترکی را به سرانجام برسانند. آنها چیزی را ممکن کرده‌اند که تا پیش از این ناممکن یا لااقل غیرضروری می‌نمود. خودشان در توضیح نوشته‌اند:
«صداهایی که می‌شنوید، نمایی عمومی است از «وضعیت»، وضعیتی که بازتاب نابی است از واقعیت بیرونی «ما». مایی که هم هست و هم نیست: نیست چون جغرافیای این تجربه‌ی جمعی، جغرافیای واحدی نیست، اما هست چون می‌شود صدایش را شنید، هم در همین سرود و هم به وضوح جایی خارج از سرود، در خیابان. صداهایی که می‌شنوید حرفه‌ای نیست، چون حاصل تجربه‌ی یگانه‌ای است درجغرافیایی پراکنده از ایران تا خارج از ایران. حاصل زندگی عینی ما، حاصل نبود امکانات و هزار مشکل ریز و درشت دیگر، حاصل پراکنده بودن صداهایی تک‌افتاده که امکان‌پذیر بودن تجربه‌ی جمعی را اصرار کردند. حاصلِ همان چیزی که از خیزش دی‌ماه تا دختران خیابان انقلاب را در خیابان‌ها رقم زدند، حاصلِ ستم جنسیتی و طبقاتی‌ای که وضعیت انتزاعی ما را به امر انضمامی گره می‌زند: ضرورت تاریخی همبستگی «ما»یی که چیزی برای از دست دادن ندارند جز زنجیرهایشان.»

متن سرود:

زنان راه نو بپا بپا
ز یک سکوت و به یک صدا بپا
امید ما ز نسل پیش
برای نسل بعد خویش
رهایی بشر ز دام ارتجاع
رهایی بشر ز دام ارتجاع
به یک سو کارگر در خروش
ازو میرسد صوت شورش به گوش
به یک سو زنان مبارز/ جوان یا که پیر
به بند سیاه ستمگر اسیر
رسیده به خشمی یگانه همه مرد و زن
به تنگ آمده از رسوم کهن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زن
در پی دختر انقلاب نغمه‌زززززززن

زنان راه نو بپا بپا
ز یک سکوت و به یک صدا بپا
امید ما ز نسل پیش
برای نسل بعد خویش
رهایی بشر ز دام ارتجاع
رهایی بشر ز دام ارتجاع
به گیسوان توبه‌تو/ به روشنای سرخ رو
به شادی و سبکسری/ به این تنِ از آنِ من/ رها ز یوغِ دیگری
که من جهانی دگر را به خواب دیده‌ام
که راه آن از آزادی زن می‌گذشت

سرود زنانِ راهِ نو

Vocal:Abdi behravanfar
Lyrics:(part 1) Abdi Behravanfar. (part 2)Unknown poet
Bass,Arrangement:Navid Arbabian
Drums:Ali baghfar
Guitar:Pooyan Ghandi
Kamancheh:Ali Akbar Bahari

02 - Zadim Be Khunash    زدیم به خونش

برکت {داماهی}

خانه دل تنگ غروبی خفه بود 
 مثل امروز که تنگ است دلم 
 پدرم گفت چراغ 
 و شب از شب پر شد 
 من به خود گفتم یک روز گذشت 
 مادرم آه کشید 
 زود بر خواهد گشت 
ابری هست به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 
 که گمان داشت که هست این همه درد 
 در کمین دل آن کودک خرد ؟
 آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی دانستم 
 معنی هرگز را
 تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
 آه ای واژه شوم
 خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
 من پس از این همه سال 
 چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم آه 


دکلمه شعر تاسیان از هوشنگ ابتهاج

سازمان فدائيان (اقليت) يک سازمان کمونيست است که برای سرنگونی نظام سرمايه‌داری و برقراری یک جامعه کمونيستی مبارزه می‌کند.
سازمان فدائيان (اقليت) برای ايجاد جامعه‌ای بدون طبقات مبارزه می‌کند که در آن هر گونه استثمار، ستم، تبعيض، نابرابری اجتماعی و اختناق برافتاده باشد، تمام اعضا آزاد و برابر جامعه در رفاه و خوشبختی زندگی کنند و استعدادهای خود را شکوفا سازند.
هدف فوری سازمان فدائيان (اقليت) سرنگونی جمهوری اسلامی و برقراری حکومت شورائی کارگران و زحمتکشان است.
حکومت شورائی که مظهر پيگيرترين و کامل‌ترين شکل دمکراسی است، وسيع‌ترين و کامل ترين آزادی‌های سياسی را برقرار خواهد ساخت و با تحقق مطالبات دمکراتيک و رفاهی – اجتماعی عمومی، دگرگونی‌های سوسياليستی را آغاز خواهد نمود.

Bar In Karaaneye Khof بر این کرانه خوف

fadaian(aghaliyat)