بیشتر از 20 بار گوش دادم البومو واقعا فوق العاده س

حرفی ندارم فقط میتونم بگم عالیه

یه حسی از گذشته ول کنم نیست
تا دست می‌زنم به هرچی می ریزه رنگش
خاکستری‌تر می‌دَوَم
این نه بلیطِ بخته و نه تیری به تخته
"می‌شنوی صدا بارشِ کلمه رو؟ اگه اینجوری بیاد می‌ریزه سقفت"
حالا که تا اینجاش رو اومدم
دیگه فرقی نداره چی میشه بعدش
یه طرف باد
یه طرف دیو
آغوشم رو باز می‌کنم
فقط رد می‌شه باد از زیرِ بغلم
یک من افتاد از شیبِ قلمم
تو جیبِ ورقه‌م
"بالای قله‌ی کوهی از کاغذ بالاخره آشوب میگیره یقه‌ات"
چه مصیبت‌بار نیرومند‌ام
بیگانه با مزه‌ی شیرینِ وطن
نه دستی واسه گرفتن موند
نه چَشمی واسه نگاه کردن
نه امنیت
نه اهمیت
نه راهی واسه به اشتراک رفتن
"باید خودِ قدیمت رو زنده کنی، حتی مسیرِ جدیدِ اعتماد کردن"
من چندین نسخه از خودم رو کُشتم سوزوندم تا که پشت‌گرم باشم تو مسیرِ غریبِ رشدم
چه تخریبی رخ داد
وسطِ این شهوتِ مریضِ سرعت
هرچی بیشتر می رفتم به پیش
اوضاع بیشتر می‌شد پس
"خوراکِ قصه‌ی فردات چیه؟ نویسنده ی چیره دست!"
فردا تیزه
فردا می‌آد
فردا توی لحظه‌هام می‌شکست
دست و پای دیو رو می‌بُریدم ولی باز
دوباره در می‌اومد
سرش رو از بیخِ گردن می‌زدم ولی باز
دوباره در می‌اومد
"شاید اگه دیروز طرفِ من بود از این وضعیت چیزی بهتر می‌اومد"
صداش رو از توی سرم قطع می‌کردم ولی پژواک می‌شد توی هر گیومه‌م
فردِ مهاجم به تاریخ
معاصرِ فرداست
تو من هنوز مجادله برپاست
توی پوکیِ تحققِ آرزو

خاطره
سقف
خاکستر
کف
آواره
کافئین
قهوه
قهوه
پاره
کاغذها
چاره
گُم
روبرو
دیوار
زُل
سوتِ گوش
کر کننده
ممتد
سکوت

"به نظرم تو از همه بهتر می‌نویسی. کسی به گَردِ پات هم نمی‌رسه. قلمت از همه بهتره. از همه بهتر می‌نویسی. از همه بهتر. بهترین نویسنده‌ای که تا حالا دیدم."

نداره پیشرَوی سقف
برای تیزترین مغز
ببین عظمتِ کوه‌های یخ رو
که با همه چیت غریبه‌ست
گُم و گیج دریده‌ست
تو جایی که با مداد می‌شکنیم دست
کودن‌ها اکتفا می‌کنند به شُهرت
واسه من همیشه چیزِ بیشتری هست
نداره پیشرَوی سقف
توی جناقِ سینه‌ی جدالِ بی‌وقفه
تا تلفات ندی مثلِ کلاسِ بی‌درسه
این فردیت مثلِ یک سلاحِ بی‌نقصه
طوری که یا می‌کُشی یا کُشته می‌دی
سرِ همینه که دور و ورَم جنازه می‌رقصه
شکسته‌ها شکست ناپذیر‌ اند
سُستیتون یه لباسِ قناسِ بی‌رنگه

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"

سر منم
و برتر منم
سنگر خودم
همسنگر منم
فعلِ رفتن خودم
و کَندن منم
و کولاکِ آینده ی قبلاً منم
هم خونواده من
هم همسر منم
هم عجله‌ام
خودِ صبر کردن منم
وکیلم و قاضی
حاکم و محکوم
هم طناب من هم گردن منم
وسطِ پهنه‌ی قطبِ نبوغ
من می‌رونم سورتمه همراهِ دَه تا سگم
شما گم می‌شین تو جهانِ پهناورم
تفریقِ توی جمع ها منم
از توده‌های قطب
به توله های اُستوا
ظهورِ ترسناکِ معنا منم
من شکار می‌کنم از آب‌های زیرِ یخ
نابغه‌ی توی سرما منم
فراتر از افق‌های پلیدی و خوبی
بیرون از خونه‌های قدیمی و چوبی
توی جمعِ خفیف‌ها غرور چه به جاست
منم کورانِ سازنده‌ی غریبی و دوری
صاحبِ نیروهای بدونِ سرپرست
تصویری از من میشه نشونِ منطَقه‌م
حالا دیگه خودِ پُلِ اضطراب منم و یقه‌م وایستاده صاف به زورِ گردنم

قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
"تو بهترینی"
قطب
"هیشکی هم قَدت نیست"
قطب
"بلندترینی"
قطب
"تو بهترینی"
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب
قطب

Ghotb

من یه جمله‌ی ضد ام
که تو کمینمه نقطه
عددها به باد می‌رن تا بگیره نسیمَم به چُرتکه
حقیقتش رو بخوای غریب‌ام به کُلِت و جریمم به جُرمت
جوری میخِ غرورم رو کوبیدم که فرو نمی‌ریزه حتی اگه کُلِ زمین هم بجنبه
به نظرتون من عجیبم یه خُرده
شما ورثه‌های وصیتِ مُرده
یه جمله‌ی ضد ام
واسه دفع کردنِ هرچی نصیحتِ خُرده
پلِکان رو دوست دارم و نمی‌خوره سلیقم به رتبه
مثلِ باری که گذاشته شریعت به گُرده
اجازه می‌دم احساسِ شدیدم یه جوک شه
تو این بداهه بودن و وضعیتِ مُضحک
آزادیِ من کنجکاوی‌هامه
شرم اگه پا برهنه پریدم به چُرتت
یه جمله‌ی ضد ام
همون زنده‌ای که پریشبش مُرده
از چشمهای خودم
یه مژگان دادم
اینه هدیه‌م به مُژده
ببرش به دلِ طبیعتِ خوشگل
که من تنها راه و مسیرم به قطبه و پُرِ شک و تردیدم به تغییرِ جمعی
وقتی عوض نمی‌شه هیچ کسی بعدِ مشکل
کتاب می‌میره اگه قریحه‌م بِخُشکه

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

من به بدبینیم مغرورم
نیروهم رو میگیرم از نبودنِ امید
تفاله های پوچی تو من داد می‌زنن همینه ضرورتِ تولید
از درونم ببُرید
همه‌ی زیست‌ها که نتونستید رو
گفتم حتی اگه دندون‌هام زبونم رو جوئید
من چیزی به جز نوشته‌هام نمی‌شم
نقطه انتهای من نیست
 قبولم بکنید
هنوز هم سبزم تو وسط‌های پائیز
بنیانِ متنِ حرکت‌ام قبلِ جا به جایی
جلو سواره نظامِ روشن فکریِ زرد
شعله می‌سازم با نفس‌های خالیم
صدا می‌زنمتون هست‌های بی‌سبب
فروشنده های جمله های بیشرف
روی مبل‌های راحتی با حرف‌هایی واسه تختخواب
من یه فلکه مخالفت ام وا می شم روتون
جوری خوش خط‌ ام که انشاء می‌شم روتون
مبل‌های راحتی و حرف‌هایی واسه تختخواب
نه نشستم نه که خوابیدم روتون
روبروتون می‌ایستم تا ابد تمام قد
زنده باد خُشکیِ جزیره
نه به دروغِ باطراوت
آسودگی نئشگی می‌زاد
درود به سختیِ تداومِ مهارت
رَدل من رو توی ضدیت ببین
یه مستاجرِ بی‌ملیت نشین
لبریزِ علت‌ام علیت بچین
ردِ من رو از این کیفیت بگیر
من از دلِ سنگ روئیدم
شکاف می‌دم دلِ پاراگراف
به اعتراض‌هام راه می‌دم
به اختلاف‌هام، دلم خوش نیست به اشتراک‌هام
ضدیت
من نورل تویل دلِ چراهام

تو دلِ حرفهای ضِدَم
من می‌شم شروع
می‌میرم بعدِ هر قصه‌م
باز می‌کنم طلوع
از کدوم درخت باروت بچینم؟
تصمیم ندارم که آروم بگیرم
تو دلِ حرف‌های ضِدم
من می شم شروع

آب و هوای من هوای تغییره
که زنگ می‌ده به تمامِ زنجیرِت
تو فهرست نمی‌آم چون خرابه تحلیلش و من اون شوکِ توی صفحه‌هام
اگه بده شرایط تغییرت و صادر بشه جوازِ تخریبت بیوفتی می‌ده زمانه ترتیبت
می‌کنه جواهر تقدیمت
یا که حل می‌شی تو سوادِ جمعی که می‌کنه توی قواره تعریفت
ضدیت تو دمایِ منفیمه
گرمایِ پوشالیِ شما من رو میخواد زمانِ تحویله
من ول می‌شم کشِ همه مراحل در می‌ره
یه کابوسِ آشفته که هیچ منبعی نیست برای تعبیرش و مخالفم با توده‌ی هوای سمی که با تبلیغش
عقاید جمع می‌شه و آدمیزاد مُنکِر روی همه دقایق لم می‌ده
حواسش حل می‌شه
یه دهن که به کُلِ این شرایط نه میگه
من خبرِ دست اولم جراید تعطیله
نمایِ نزدیکِ یه ایده که با بالا پائینِ همه‌ی قواعد ور می‌ره
مقاومت پیامِ تب می‌شه
جمله‌ی ضد جایی خم شده که به کُلِ وقایع خندیده
پاره کننده‌ی فضای تحمیله

هم می‌دونم انتهام رو هم یادمه از کجا شروع می‌شم
یک جاده‌ی پر پیچ و خم که یک تونل ازم ظهور می‌کرد
بی‌حسی سارقِ روحه
برنگشته‌ترین آب به جوبه
منم حاملِ برف
که سفیدیم زنده به گوره
از دور یک رایحه خوبه
تا این سنگینی‌ام رو بِروبه
دوست داشتن حادثه بود
چه حد از این حادثه خوبه؟
وقتی قایقت دوره
زمان در حالِ عبوره
وقتی که دل مسته به خشم
همه چیزِ سانحه جوره به عشق
گُواراترین ناگواری
بی‌لایحه بی‌قانون می‌رونه حُکم
بی‌رحمانه‌ترین جوشش ایستاده بیرونِ ظلم
لباسِ دل گیسوی لُخت
مگه می‌شه که موند بیرونِ گود؟
باخت جبره جلو نیروی بُرد
نرسیدن فکر و خیاله
و رسیدن ترسِ عظیمِ از دست دادنه
راهِ گریزی نیست از بودنل یک ورِ معادله
نامساوی‌ترین مبارزه
از تهِ تونل می‌اومد سمتم
این دردِ بی‌معالجه

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

هیکلِ ظریفی از تهِ تونل سمتم می‌اومد صلیب‌گونه
با دستهای باز
بی‌هراس از سایه‌های پریشون دل
همون مثل من‌ها
"بهتر از تو ها"
خیال بافهای نصفه شب‌ها
قصه نویس‌ها حس بخر‌ها
اون منطق‌های بی‌دلیل مونده
موهاش حرکت می‌کرد عکسِ جهتش
انگاری روی هوا شناور بود
مثلِ مُسَکن به طرفِ تسکینِ جراحت
می‌دونستم ایستادم رو گُسَل
ریختن
بود از این ترسم
چَشم‌ها زمین لرزنده‌اند
لرزیدم با نگاهش بنیانم سست شد
خندید گفت "آشنام برات؟"
من زبونم قفل شد
"هنوز طفلکِ ترسیده‌ای
بیش از قدیم رنگ پریده‌ای"
گفتم فوت کن زنده شم
گفت "هنوز همون نفس ندیده‌ای؟"
تو صورتم دمید
یک لایه ازم رفت
یک لایه ازم رفت
استشمام کردم تمومِ فصل‌ها رو
دوباره بوسه شکست تمومِ مرزها رو
ولی این بار
قبل از حرکتِ درِ قفسِ لذت
گفتم
بِکَن من رو از تنت
که توانِ عشق نیست
دورم کن
زشت نیست
"توانِ عشق نیست؟"
"چرا؟"

دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه
خونین
بی‌تکلیف مثلِ اشکهای شوقه
نمی‌شه ساکن نفسم هوامه سُرفه
دل دره‌ی خوفه
صحنه‌ی جُرمه

Aghoush Pt2

برای دوستِ خوبم
با همه نقص‌هام
باور بکنی یا نه منتظره فردام
که ما خُنکا به ارمغان آوردیم
از همین دقایقِ مُشتعلِ شب‌ها
یه دلِ سیر چه وحشیانه خندیدیم
به کُلِ زخم‌های مدفون شده
دو ستاره نوشتیم از قدرتِ زایشگری
زیرِ آسمونِ مجبور شده
برای دوستِ خوبم
تو جنگ‌ایم تنها
نگاه می‌کنن کف می‌زنن مرد و زن‌ها
گفتم خیلی خسته‌ام از این درگیری با رگبار
گفتی هر طوری هست سنگر رو نگه دار
زخم خوردیم از تهِ وجودمون
از نو ساختیم هر دفعه غرورمون
ما گدشتیم از جلوی جوخه‌های وحشت
چه مهیبِ غریوِ این لحظه‌ی وقوعمون
برای دوستِ خوبم
تو خونه آخر
اتِکا می‌کنیم باز به ارتکابِ باور
تو قفسِ ساخته شده با یاوه‌های دیروز
چه بی‌مهابانه زد انزجارِ ما پر
ما اون اوجِ خواستن‌ایم تو اوجِ بی‌میلی
تو منطقه‌ی ممنوعه‌ی آب ما خودِ سیل‌ایم
تو لحظه خوب
تو لحظه بد
همزمان آری و همزمان خیر‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

معنی دارند قصه ها
تو گوشِ شهر
هرچند ما نشنیدیم جز صدایِ اصطکاک
اون بیرون که همدیگه رو هُل می‌دن تو گور
انزوا بهایِ گزافِ ما زنده‌هاست
دوستِ خوبم ما با خونِ اشتیاق نوشتیم
تا تبعید شدیم از جایی که نبود شکلِ ما
روئیدیم از زیرِ نارُستنی‌ترین خاک
تصویرمون خط انداخت رو جدالِ جلوه‌ها
پیمویدم راه‌ها رو کرد مسیر ما رو گُم
نباشی نمی‌کنه کسی جات رو پُر
دوستِ خوبِ من 
تو این پهنه‌ی بی در و پیکر
دوباره جهان بیافرین از خیال و خود
تو با عشق نوشتی وقتی مهر گم شد تو مِه
هر چیزی که فک می‌کنی گم شد تومه
به این خمیرِ بدشکلِ زمان بخشیدیم یه معنا
ساعت تو چُرت بود
سه تا عقربه کِسل
برای دوستِ خوبم
اونجا که جفت چِشامون باریدن گرفت
بدون که بالیدم بهت
فهمیدم هنوزم زنده‌ایم حتی با شکوهِ بیشتر
بذار بذاریم مرگ شاکی‌تر بشه داداش
بذار بذاریم عصیان هُل بِدتِمون جلو
تا جایی که جریانِ بودن جاری‌تر بشه
هر دو به دنبالِ جایگزین با حذفِ دلیل‌ایم
ما خودِ نفسِ بدیل‌ایم

برای دوست خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم
نوشتم
برای دوستِ خوبم
می‌نویسم
برای دوستِ خوبم

Baraye Dooste Khoubam

به دنبالِ لیوا‌ن های نیمه پر بودیم که
تمومِ ظرف‌های زندگی شکست
یاد ندارم چندمین بار بود می‌مُردیم
دوباره زنده می‌شدیم با حسِ تیره‌تر
جنسِ ما اگزمایِ پوستِ اجتماعی بود
که شب‌هاش نمی‌رسید به سپیده‌دم
کتاب‌ها که چاپ می‌شد داستا‌نهای ما بودند
از ما بی‌شمار قصه می‌شه کشف
ماجرای بچه‌های کوچه‌های فقر
ماجرای کوره های درد
ماجرای گناهکار ماجرای شرم
ماجرای شورش‌های شهر
ماجرای خفه شو به سویه‌های شک
ماجرایِ دروغینِ خوبه حالِ من
که نتیجه‌ی غرورِ کمک نمی‌خوام بود
آزمایش می‌شدیم تو لوله‌های تنگ
تمومِ اون شیرها که می‌نوشیدیم تله بود
لبِ جوب
ما بودیم
آب نبود، عمرِ بی‌کَله بود
که ندیدیم چطور می‌گذشت
دور تا دورِ مغزمون نرده بود
هم منظره‌ی پنجره غروب
هم پنجره‌ی منظره غروب
تاریخ تاریکی واسمون به ارث گذاشت
که ریشه دَوونده بود تا تهِ وجود

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
محکوم کردنم همسایه‌هام
دیوار ایستاده بود
یه جوری مشت کوبید زیرِ چونه‌م
دستهای زمختِ گذشته‌ی پریشونم
که بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

لحظه‌ها که بی‌ثباتن
همه رفتگان و موندگان کیش و ماتَن
بینِ راهی های وسط باز انگل‌ها بودند
استرسِ فردا به ما راهِ دیو رو باز کرد
اونی که رفته بود رو غربتِ غرب
اون که مونده بود رو کُشت تهمتِ شرق
این جدالِ بی‌پایانِ ما
یه لایه دیگه رو برد
مگه هستیمون چند تا لایه داشت؟
عدالت، امید
واژه های شوم
همون خالی بکن های زیرِ پایِ آرزو
مُدرنیته رسید با مسجدهای شیک‌تر
کُهنگی و سنت با لباس خوب
فریب می‌رقصید با دامنِ کوتاه
جلو صورتهای لاغرِ تودار
حتی اگه فکری هم با باد می‌اومد
تفکر رد می‌شد از باورِ سوراخ
خدا داشت تلویزیون نگاه می‌کرد و مادرم دعا
خدا داشت واسه خودش چای دم می‌کرد و مادرم دعا
زمان رو گم کردم ساعتم رو باهاش
من همون نویسنده‌ی ساغرم کجاست
چنگ کشیدم به زیرل خاک‌های بودنم و کَندم ریشه و ساقه رو با جاش

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
محکوم کردنم همسایه‌هام
دیوار ایستاده بود
یه جوری مشت کوبید زیرِ چونه‌م
دستهای زمختِ گذشته‌ی پریشونم
که بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

من بچه‌ی سرخِ همون دوزخ‌ام
که پای بهشتِ آینده‌م تو برزخ گیره
کِش می‌آم تو جدلِ روح و تنم
وقتی چشمام می‌مونن و صورتم می‌ره
واسه خودم دلم نمی‌سوزه ولی بهش حق می‌دم
که واسه دلداریش بهم شک می‌کرد
آروم می‌گفتم چیزی نیست بیخیال
بعل می‌کردمش و می‌شدم زخمی‌تر
کودکِ ناخلفِ آرامش با خیال
که نمی‌دن بهش آرامش واهیات
دهنم یه چاهِ عمیقه به دل شب و این گنجِ مدفون شده پالایشگاه می‌خواد
تندرو ام عینِ دلنوشته‌ها
مثلِ حسِ قصه‌هام که دل‌ها می‌شنیدنش
صدای توی سر کُشت ما رو ولی من جنازم رو دنبال خودم می کشیدمش
نوکیسه‌ها با الفاظ و تیپِ نوگرا
می‌اومدن ولی بودن بلغورِ کُهنه‌ها
دادم ترجیح چروکِ واقعیت رو به اُتو کشیده‌های روی فیگورِ دروغ
اتفاقم افتاد بیرونِ وقوع با کُلی نیروی بروز تو انتها که می‌پوسه شروع
منم همون دیوونه کُنون
بی‌‌وطنِ بی‌مرز
بی‌خط
ایستاده بیرونِ جنون

من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها
دیوار ایستاده بود
من بیرون زدم از دیوارِ سایه‌ها

Bi Khat

تویِ شرجیِ ساحلِ گُم‌ها
توی افزایشِ موج‌ها
چنگ می‌زنم به ماسه‌ی رویا
به دنبالِ بارِ یکُم‌ها
پیِ قایقِ نوپا
که دوباره بشم واردِ دنیا
سینه‌م زیرِ زانویِ شعر
دست به گردنِ واژه‌ی خُنیا
من بیمار می شم از عادت
از چَشمهایِ بی‌حرارت
از رهگذرانِ عبور
از تخت‌های بی‌عیادت
از بانداژِ زخمِ امید
از جعلِ صحنه و ریتم
تو صورتِ سدِ عظیمِ قدیم
من رو ضربه کنید
گاهی که کم می‌آرم زیر وزنم
کوچ می‌کنم به دره‌ی یاد
اونجا که لایِ مویِ خیال می‌پیچید صدایِ خنده ی باد
ایستادم لبِ وقفه‌ی ناب
هُلم بده با یه نغمه‌ی شادت
من رو مهمون کن یه سقوط
تا بیوفتم توی قهوه‌ی داغت
یا بشم یک صفحه کتابِت
عکسم بیوفته تو رنگِ نگاهت
من رو بنداز به ادامه‌ی راهِت
تا بیدار شم توی ورطه‌ی خوابِت
تیر بشم تو قلبِ سلاحت
پیروز شم به نفعِ سپاهت
تو ای خیالِ من
می‌خوام تو هر لحظه بپامِت

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

نویسنده‌ی کارهای زخمی
سرمایه‌داری از زخم‌های کاری
تا بلرزونم دلِ آینده رو
محکم کوبیدم تنها به تاریخ
دست تو دستِ دست‌های سایه
تانگویِ بدنامِ تاریک
طلسمِ دیروز کارش همینه که با توهم روی گنج‌ها بخوابی
گاهی رفتن بدونِ وداع
یه درود می‌شه به ادامه‌ی راه
بهایِ دیدنِ دردِ بودن
کندنِ چتره بدونِ نجات
من و آغوشِ بازِ خیال
یه گریز به کوچه‌ی ماه
جایی که عادت غوطه‌وره
نبوده خونه‌ی ما
بطریِ آشوب دستمه با
لیوانِ لب‌پَره خاطره‌ها
منطقِ مستی از منطَقه‌هایی که دلبری می‌کنن منظره‌هاش
من رو دور کرد از امنیِ نقطه
چون تعادل هیچی توی چَنته نداشت
ورطه‌ای که کُلش پیروزیه
نموندن تو جایِ دیروزیه
شکوفه‌ای تو قعرِ انفرادی که به کُلِ سلول‌ها می‌پیچه تنم
می‌خندم دیوونه وار
چی می‌مونه اگه بریزه غمَم؟
سنگین این کوله بار
دست هام به جیبِ بغل
توی فرسایشِ کوچِ دائم
یه فراز ام که مهیبِ همه‌ش
تابم زیاد
کی به جز من با من می‌آد؟
چون این واقعیت مثلِ یه دینه که خیلی از اوقات کافَر می‌خواد
یه پانتومیم صامتِ محض
که کُلی تئاتر رو به دامِ شکست می‌بره
و باید تن داد به نشیب
که تو سرعت حادثه هست
حادثه آغازِ یه ترس
ترکِ شجاعانه ی عقل
راه و رسمِ علاقه به رقص
با جنونی قابلِ بحث
توی تبَلوُرِ سختیِ زیست
زیرِ سایه‌ی هاله‌ی غرق
یک پنجه من رو بالا می‌کشه
خیاله صاحبِ دست

راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی‌کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی‌اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام

Khial

بعدِ کُلی سوخت دادن تو سفرِ وحشت
خستگی به تماشای من نشسته بود
تویِ سرم هنوز هرج و مرجی از صدا به پا
که این بار با تمامِ قُوا حمله کرده بود
یه ابر
باردارِ بارونِ اسیدی
تو کمینِ خونه‌های ناودون شکسته
یه انگشتِ پیر روی ماشه‌ی تپانچه‌ی تخریب
که هر لحظه شاید آروم بلغزه
هرچی بالاتر می‌رفتم پله تمومی نداشت
می‌کشیدنم پائین یا هُل می‌دادنم؟
ارواح بهم می‌گفتن که کُلی آدم ام
من یادم رفت تو شلوغی کدومشون ام
کنارم حضور نیست
من عبورشون ام؟
دستم بنده به کجا تو غروبِ شونه‌ام؟
هستیِ من آروم آروم نیستی می‌زائید ولی
نبودن نبودِش تو گروهِ خونم
دوباره برگشتم به خونه
همون کنجِ دورِ دورِ دور
چهار تا دیوار و سقف طبله کرده بودن
نمورِ نمورِ نمور
تابلوهای قدیمی رو کَندم
موریانه‌های زیرشون فرار کردند
خلوتِ من هنوز پر از سر و صدا بود
پنجره رو باز سکوت رو برقرار کردم

دفتر و خودکارم از یه گوشه صدام می‌زدند
بلند بلند خندیدم بدون این که خوشحال باشم
باید می‌نوشتم

"بنویس جنسی
بنویس جنسیت
بنویس ملی تکرار
بنویس دروغ
بفروش بنویس
بنویس بفروش
بنویس متر معیار دجال ناجی
بنویس اخبار
انکار انکار
افسار
اجبار
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس
منتظرم بنویس بنویس"

منم نویسنده‌ی بی‌ناشر
روی در و دیوارهای دردِ معاصر
جای دندون و نیشِ دیو پاک نمی‌شه من هرچقدر می‌مکم این زهرِ خُرافه
تویِ مجاورتِ جنگِ مُداوم
پریدم توی دره خلاصه و نوشته‌های من چَمدون بنده و می‌پرم واسه‌ی حملِ مسافر
چند سالی گذشت از قصه‌ی پرده‌ و غروبم
جا گداشتم توی داستانهام گرمیِ وجودم
بود بدونِ سهمیه ورودم
بکو می‌کشه کدوم تهویه خروجم؟
قدم برمی‌دارم به طرفِ سرزمینِ وحشیِ بُرودت
شطرنجیِ حضورم
می‌چکه رو این کاغذها از نَشتیِ وجودم
به خونِ عشقم و کودک دست‌هام آلوده‌ست
راحت رَدم رو می‌زنن چون پا گداشتم رو جسدهاشون
کفِ کفش‌هام آلوده‌ست
تَرَک‌هام تخمِ خباثتِ نیاکان
نصفم به جرمِ جنایتِ نیاکان
اونی که بی‌خبر از دیروزمونه
من شک ندارم که فرداش آلوده‌ست
چپ و راست چَک می‌باره
می‌نویسم از گونه‌ی سُرخ
من شرابِ تاریکی‌ام
مَستی با من شک می‌آره
نشریه چیه تُف توی چاپ
جوهرِ من شب بیداره
منم هدفِ تک تیراندازِ سُنت
ببین حمله پاتَک می‌آره
زنده ام به خلافِ میلِ جم با سیلِ حرف من دستگاهِ تولیدِ کلمه‌ام
اونی میگفت نمی‌ترسه دروغ گفت
چیزی پیش نمی‌رونه ما رو غیرِ ترس و چند تا شد سکته رد؟
تا جلوه‌گر شه چهره‌ی دیوی که بلعید نصفِ من
نشی گُم تو چرکِ بینِ خط
من رو می‌خونی از جلدِ چند؟
همزمان شیرم و خط
این یعنی شانسِ کم تو چالش‌ام که صاف راه برم تو راهِ کج
هنوز کُلی خوابِ بد خوابِ مقابلم
کسی تعیین نمی‌کنه جایِ من
نویسنده بی ناشرم
که پنجه تو پنجه‌ی دیوِ قاتل ام
همه قالب‌ها تُهی من عوض نمی‌کنم این قالبم
ایستادم توی روی غولی به طولِ تاریخ
با کوله باری از زمانِ مُرده تو شوره‌زاری
با استخون های جنازه‌ی مُهلت می‌کنم خونه‌سازی
بدونِ داشتنِ نورِ کافی
کتابی از دفنِ دقایق و تبعیدی به شهرِ درکِ شرایط و پمپاژ می‌شم از قلبِ حقایق
منم نقطه‌ی عطفِ نمایش

Nevisande

"یک از دور می‌شه نزدیک
من نزدیک به واپسین دم
بازدم
به پشت افتادم می‌غلطم به پهلو
آهای
من راهِ آخرین‌ام
می‌بینم شده گُم
از پشتِ پلکِ خونیم
بالا می‌آرم
دست‌های استخونیم
هی
من اینجام
باید من رو ببینی
کجایِ طوفان‌های نقطه کوری؟
خاطرِت نیست؟
رشدت دادم
داد زدم هر دفعه گوش‌های کَرِت من رو
کُشتن باز هم
نجات
نجات
نجات
نجات"

بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
با خشونت
بی‌ظرافت
زُمُختی نقابِ نِگام بود
لطافت یه خطر بوده واسه من یکی
لِه کردم هر گُلی که سرِ رام بود
ابرازِ نرمِ حس و رو بودنش
واسم نقطه‌ی ضعفِ رُمان بود
هیچی پیش نرفت اونطوری که پیش‌بینی می‌شد و پهنه‌ی آسمونِ نیلی‌شون هم
تا به دست من می‌خورد قیری می‌شد
هرجا روی خوش نشونِ این روزگار می دادم
دستِ بی‌مهرش سیلی می‌شد
دل رو پرت می‌کردم هرجا درگیری می‌گفت
"چون به قدِ کافی نمی‌ارزی، از اونایی که همیشه غمگینی بیخود"
من به دنبالِ شریکِ جُرم بودم
شریکِ زندگی و لبخند به چه کار؟
مفرد ایستادم تو اوجِ سکوت
زوری پر کردنِ غم و لحظه‌ام به چه کار؟
روحِ ملیح که تاب نمی‌آره
دست خالی بدونِ طعمه رفتن به شکار
مُرده‌ی متحرک تابوت نمی‌خواد
دیگه چاله کندن به چه کار؟
بیابون
پُرِ کاکتوس
یک منطقِ زِبری باهام بود
تو خروشم
از دور یه صدایی خورد زیرِ گوشم

نجات
نجات
نجات
نجات

رسیدم به کودکی به حالتِ ضعف
سر بالا کرد نگاه به قامتِ من گفت:
"خیلی وقته با هم بازی نکردیما
دلم گرفت انقدر جایی نرفتیم
اینجا خشکه درخت‌هاش تیزَن دیدی؟
گل نمی‌دن انگار مریضَن
چند باری دست زدم
بُرید انگشتهام
خون اومد
شُستم
دستهام تمیزَن"
پُک زدم به سیگارم دیدم دود از دهنِ اون می‌آد بیرون
پاک گیج شدم
جایِ کتک بود روی تمومِ تنِش
"اوه انگار قراره که باز دیر کنی"
"اون دفعه پیش که قایم باشک بازی کردیم
انقدر خوب قایم شدم پیدام نکردی
چرا تا حالا ندادی من رو نشونِ کسی؟
آخه حوصله‌ام سر می‌ره بدونِ رَفیق"
وسطِ این برهوت این بچه کی بود که من رو می شناخت فراتر از مرزِ دیروز؟
اون من رو رها
یا من اون رو وِل
کرده که شدیم سرگردون و لِه؟
"می‌آی ببینی که نقاشیت رو خوب کشیدم؟
واسه اون باره که گفتی جای دور نمی‌رم"
ببین بچه من سالهاست جاری از دردم
"خب منم خیلی وقته بازی نکردم"
تا اومدم داد بزنم رنگش پرید
افتاد رو زمین و نفسش رفت
گُر گرفت وجودم از شعله‌ی گناه و دَویدم به طرفش و بدنش سرد
چطو پاک کنم دست آلوده به خون رو تو این شرِ وجود با سردرِ شوم؟
بد ریختم پائین وقتی که دیدم
گردنبندِ من گردنش بود

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

یک دو سه چهار پنج
"احیا نشد"

Koodak Ft. Noora

زنجیرِ هنجار هنوزم چفتِ مچِ پام بود و من پائینی می‌رفتم و قبله پشت بام بود
می‌مُردم قدِ همه خدایانِ تاریخ
چه جمله‌ها که تو سوگِ سقطِ نقطه‌هام بود
زدم بیرون و پشت سرم موند شهرِ من به جا
پُرِ حفره‌هایی که بود جایِ قتلِ خنده‌ها
ترس بود و تردید
قرض بود و تهدید
زمان خشک می‌شد توی شک به لحظه‌ها
امید تو قحطی مُرد از فرطِ گشنگی
همه خط
من یکی، مونده پشتم رد نقطه‌چین
گرسنگی می‌گفت یالا خودتون رو هُل بدین
سفره‌ها می‌سوختن زیرِ داغیِ سُربِ دین
می‌گفتن : ول کنین این خود آزارِ نکته‌بین که جلو همه منطق‌هامون گذاشته یه خب که چی
تهفه نیست که نه
هنوز معلوم نیست که داره ذوقِ چی
مُرده از درون
زندگی با شوقِ چی؟
من که واسه‌ی رسیدن نمی‌رفتم احمق ها
من از دستِ نرسیدن‌هام فرار بودم
شما عشق می‌ورزیدین به پالون و قاطر
من سوار بودم اگه هم قطار بودم
اگه پائیز رفیقِ اشک های چَشمم نبود
زمستون علتِ یخِ قلبم نبود
اگه تابستون پوستِ منو نکَنده بود
چه می‌دونین؟
شاید من بهار بودم

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

پوستِ لبم خشک بود
می‌کَندمش خونِ کُلِ تاریخچه‌ام می‌پاچید بیرون
خاطره چی بود؟
وقتی خشکسالی به درونت حمله کرد
چی رو می‌کاری بیرون ها؟
یک جهان از تراژدی سُر می‌خورد از گودیِ پایِ چشمم به طرفِ گودالِ گونه‌ام و چاله چوله های صورتم و تهنشین می‌شد توی کُدورتم
آه زندگی رفوزت‌ام
کرکس‌های نفرینِ منحوس بالا سرم می‌پلکیدن
تو ارتفاع
در انتظارِ مرگ
گیجِ رسیدن
یک دنیا توی سینه‌ام لونه داشت
یک جهان کشته می‌دادم اگه می‌ترکیدم
هر دستم شروع کرد به لرز کردن
توی محدوده‌ی رعشه از ترس‌های مرد افکن
برخوردم به یه دست خط
نوشته بود دری پیدا نمی‌کنی تو مسیرِ در رفتن
حسِ توی بد خطیش خشکوندم و سردم کرد
چی کشیده تو خطِ خاطراتِ بدمصب
نقشه ریخته بود؟
یا نقشه ریخته بودن روش؟
شاید اصلاً پریده بود پائین با خیالِ برگشتن
مبهوت و مات بدونِ ایده
انتهای برگه نوشته بود می‌خوام برگردم
پشت کاغذ نوشته بود که خورشید مُرده
سرم رو بالا کردم ماه بهم لبخند زد

بزرگراهِ متروک
بی‌چراغ، ساکت
پشتِ سرم یه کوه از ماشین‌ها و اسکلت
دو طرفم دره
بدونِ گارد ریل
دو طرف سقوط بود و تک و تنها می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو
زنجیرها به پام
گردنم جدا بود اگه می‌شدم ولو
می‌ساختن تخریب‌ها به جام
افقم گم شد تو مِه
می‌خوردم تلو

BozorgRahe Matrouk

بهم یاد ندادن
سوزنِ بودن رو که فرو کردن توم اجازه‌ی فریاد ندادن
دورِ دهنم موند جای پنجه‌هاشون
ترس می‌وزید از لایِ نعره‌هاشون
من میونِ کاکتوس‌ها قد کشیدم
خارها بالا تا پائینم رو خط کشیدن
یه مرزِ فرضی
که هیچوقت ازش رد نمی‌شم
بهم یاد ندادن
ممکن چیه، امکان ندارم
شرمه بروزم
چطور می‌تونم پنهان نباشم
قدبلندتر از سقفِ عبورام
صدایِ شکستنِ شانِ حضورام
توی مجلسِ حُضارِ مُسن
چقدر خورشید مُرد تو نوشته‌هام
آواره‌ی قعرِ غروبم
چقدر کشتم احساس قبلِ ابراز
فقط یاد گرفتم بنویسم
جا نوازش های سرنوشت ساز
حتی نوشت‌هام رو پاک کرد دستِ انکار
کلی تابلویِ کهنه به دیوار
نگاه بهشون یعنی شرِ اجبار
چاره‌ی ترسِ از آزادی چیه؟
اگه دلتنگِ حبس شی بعدِ زندان؟
بهم یاد ندادن
قصه‌هام کافی نیست
من کافی نیستم
لابد هیچ فرقی با اشتباه ندارم
آینه‌ی قدیمی نشون نمی‌ده منو اگه روی صورتم یه نقاب نذارم
چه نویسنده‌ای ام که هنوز که هنوزه یه کتاب ندارم؟
نکنه استعداد ندارم؟
از کجا حسِ ناب درآرم؟

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی
انگار
از گورستونِ ای کاش
بلند شد دود از روحِ من
در من که ریخته خونِ شهر

رو تصویرهای تارِ زندگیِ گذشته‌ی من که از پارازیت پُره
همیشه یه پیرمرد ظاهر می‌شه و رویا رو میندازه بالا می‌جوئه
شومی از لبخندش می‌ریزه و بعد جسدِ رویا تف می‌کنه درست مرکزِ تصویر
تاریخچه‌ای که آینده رو گذاشته مقصدِ تحقیر
چطوری برم مرحله بعدی؟
با چه مقیاسی کنم رده بندی؟
وقتی زنده موندن اوجِ هنر بود
چطوری می‌تونم بگم دستمه تصمیم؟
معتادم به مصرفِ تقدیر
پس می‌دم فِسی به تختم بیندید
زبونه‌های آتیشِ گناهم
شعله‌ور تو جهنمِ تقصیر
جَوونی گم
هم‌صحبتی رو که بیخیالم، هم‌زبونی گم
تا که مژه‌های دلبر می‌خورد به هم طوفانِ احساس من رو می‌برد
توی خطه‌ای که عشق یه لکه‌ی ننگه
باید دلت بره خودت نخوری جُم
دلم واسه خودم می‌سوزه ولی بهش حق نمی‌دم
با این که کُشتم قبولیم رو
خورد بهم قرعه
باد من رو برد با یه سرفه از میراثِ حُقه
رو پوستِ سرطانیِ شهرم
از آسمون می‌باره غُده
چرکِ کهولت پخشه رو پوسته
روبروی آبرو می‌بازه غرش
یکسانی بود ارزشِ برتر
که همیشه می‌زد زیرآبِ جنبش
سایه‌های با نگاه‌های خشمگین بهم غلابن
تمسخر به دست
همیشه مشغولِ هُل دادن
هُل دادن، تا افتادم من
توی تورِ تارِ بی‌سامان‌ها
بی‌شروع و بی‌پایان بازها
آخر شکل گرفت خمیرِ من لایِ بینوایان
بی‌ ژان وال ژان‌ها

از دیربازها می‌آد
صدایِ واژِگونی
از دوردست‌ها می‌آد
صدای سازِ خونی

Moteassefam Ft. Maziyar Khavajian

Producer, Composer , Hip-Hop Artist Based In Tehran

Aghoush Pt2

Farshad

Recent comments

e1van

Shadi🫀

ممریشا💅

DARKSOUL

Related tracks