❤️❤️

بیژن محمد الهی مختاری

deklame

دو بند از شعر شِقاقِلوس
بیژن الهی
موسیقی: اولافور آرنالدز

Poetry: Bijan Elahi (1946-2010)
Music: Olafur Arnalds

Bijan Elahi: 2 Stanzas From Sheghaghelous

گزینش، چینش و خوانش: ارژنگ آقاجری
سنتور: سیاوش ولی‌پور
ضبطِ ۱۳۹۳
_______________________
برف | بیژن الهی
آزادی و تو | بیژن الهی
دلم هوای تو داشت | شهرام شاهرختاش 
سبز مردمكت ـ صدای رگت | محمود شجاعی
كتف‌های سرمه‌یی | محمود شجاعی
_______________________
_______________________
_______________________
تنها یکبار
می‌توانست
در آغوشش کشند
و می‌دانست آن‌گاه 
چون بهمنی فرو می‌ریزد
و می‌خواست
به آغوشم پناه آورد
نامش برف بود
تنش، برفی
قلبش از برف
و تپشش
صدای چکیدن برف
...بر بام‌های کاگلی
و من او را
چون شاخه‌یی که زیر بهمن شکسته باشد
دوست می‌داشتم
______________________
به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ
زندانی‌ست‌
چه بگویم‌؟
من تنها سقف مطمئنم را
پنداشته بودم خورشید است
که چتر سرگیجه‌ام را
 همچنان که فرو نشستن فواره‌ها
از ارتفاع گیج پیشانی‌ام می‌کاهد 
در حریق باز می‌کند
اما بر خورشید هم
برف نشست
چه بگویم به آوای دور‌ شدن کشتی‌ها
که کالاشان جز آب نیست
 آبی که می‌خواست باران باشد 
و بادبانهاشان را
خدای تمام خداحافظی‌ها
با کبوتران از شانه‌ی خود رم داده ست؟
_______________________
دلم هوای تو داشت
دلم هوای تو داشت
دلم هوای خالص باران
در آن زمان غریب
كوچه پهن می‌شد
در اقتدار زوزه‌ی سگ‌ها
و باد می‌آمد
همراه بوی تنهایی
در تعجب نمناك گام‌های مسافر
آسمان شكست و گریست
هوا
هوای خالص باران بود
دلم هوای تو داشت
تو آمدی
تو آمدی از ضلع شرقی‌‌ی باران
دلم هوای خالی‌ی بستر
هوای بوسه‌های مست تو داشت
دلم هوای تو داشت
_______________________
فصلی كه از آینده می‌گذرد
می‌رنجاند
سبز مردمكت
فصلی كه از گذشته برمی‌گردد
می شكند 
صدای رگت
اینك چیست؟
ناگزیری‌ی این قصه
كه تمامی‌ی فصل‌هاست
قامتی می‌گذرد
به تو خواهم گفت
تنها دوبار
تنها دوبار
وقتی دوباره خواهی آمد
با خال‌های سپید
وقتی دوباره خواهی رفت
با خال‌های كبود
و حال
كه باید نشست
در سرخی‌ی پرده‌ی باد
_______________________
به گمان
جنین با مردمك گشوده آمد
كه كهربا به عشق بدل شد
و مژگان در گونه ریخت
و
به یقین
غبار آبی‌ی سینه بود
كه در بازوان تو نشست
و تنها ماند
بخوان ای یار
بخوان به غروب
و به خون
كه نام تو را می‌چرخاند و
هر بار
طلوع می‌كند دوبار
به گمان
غبار آبی‌ی سینه‌ست
كه اینك برمی‌خیزد
خسته و بخشنده
که سیاهی را تبدیل می‌كند
به ستاره
_______________________
_______________________
برف | بیژن الهی
آزادی و تو | بیژن الهی
دلم هوای تو داشت | شهرام شاهرختاش 
سبز مردمكت ـ صدای رگت | محمود شجاعی
كتف‌های سرمه‌یی | محمود شجاعی
_______________________
_______________________
_______________________
گزینش، چینش و خوانش: ارژنگ آقاجری
سنتور: سیاوش ولی‌پور
ضبطِ ۱۳۹۳


برف | بیژن الهی

کسی نایستاده است آنجا یا اینجا
پس کجای لبت آزادم کند؟
دو نقطه از هیچ جا، تا چشم
که جابه‌جا شده است
اما سایه‌ی بلندم را می‌بیند
که می کشد خود را همچنان بر اضطرابش.
شمال قوس بنفشی‌ست تا جنوب
در ابر و مرغ دریایی
موجی به تحلیل می‌رود
و آفتاب، تنها چیزی که تغییر کرده است.
لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا.
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌سپارم تنها
سکوت خود را می‌آرایم
و آفتاب لبِ بام هم‌چنان سوتش را می‌زند.
شکسته پل‌ها پشت سر
و پیشِ رو شن‌هایی که خاکستر جهان است.
غروب ممتد در سایه‌ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌رسد تحمل را کوتاه می‌کند. 
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌شود در بی تابی‌های خاموش.
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی نخ نما کرده است
نشانه‌ای نیست
نگاه می‌کنم
اگر که تنها آن واژه می‌گذشت
به طرفه العینی طی می‌شد راه
کودک باز می‌گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

__ شاید عاشقانه‌ی آخر
«محمد مختاری»

محمد مختاری - شاید عاشقانه‌ی آخر

گزیده‌ای از شعر «آزادی و تو»، بیژن الهی
Music: Olafur Arnalds
Image: Bijan Elahi

Poetry Recitations

Bijan Elahi: Azadi va To

شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پیِ دیوانه‌ای که گیسوانِ بلوطش را به سِحرِ گرمِ مرمرِ لُمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ و خاک نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم، چو پوزه در شکمِ روزگارِ خویش دویدم، دریدم
شبانه روز دریدم، دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهدِ شومِ غریبی! زمانه صاحبِ سگ؛ من سگش
چو راندم از درِ خانه ز پشت بامِ وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده‌ها به رُخانم زدم به خلوتِ پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چُنان گدازه‌ی پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خوابِ تلخ برآشفت خوابِ خسته و شیرین بچه‌های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیشِ دوست نه در حضور غریبه نه کنجِ خلوتِ خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

"رضا براهنی"

رضا براهنی ـ که آفتاب بیاید، نیامد.mp3

نام تمامی پرنده‌هایی را که در خواب دیده‌ام
برای تو در این‌جا نوشته‌‌ام
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی
 
یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ»
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام.
 
تحریر اوّل ۶۹/۱۰/۱۰ – تهران
تحریر نهایی ۷۱/۹/۹ – تهران

رضا براهنی - آنچه نوشته‌ام

برایم بخوان محمّد
می‌خواهم برگردم
از درّه سرازیر شوم
روبه‌رویم مزرعه‌ی گندم باشد
درختان زردآلو
و گل‌های خشخاش
پیرمرد شاهنامه بخواند
زن چراغ را از ایوان به اتاق بیاورد
و ما خیره به شعله...

_بس کن
این قصه کسی را به خواب هم نمی‌برد
باید جایی تفنگی سرفه کند
پایی پژمرده شود
مزرعه‌‌ای بسوزد
و ما شبانه بگریزیم
از "برغص" تا " قندهار"
از" کویته" تا "مشهد".
□
برایم بخوان محمّد
تا از یاد نبرم
محله‌ی غمگینمان را
که من از بردن نامش شرم داشتم
"ده‌متری ساختمان"
ده‌متری افغانی‌ها
کولی‌ها
بلوچ‌ها
ده‌متری قرض
اردوگاه
نامه‌ی تردّد

"هی افغانی
حواست کجاست؟"
این را کودکی گفت
که تازه زبان باز کرده بود
و من ترسیدم
از "گلشهر" تا "ورامین" ترسیدم
و کودکان به لهجه‌ام خندیدند.

به آینه نگاه کردم
به چشمان بادامی‌ام
که مرا از صف ِنان بیرون می‌کرد
و فاصله‌ام میان خانه تا مرز بود
چون یهودی‌ای که نامش
فاصله‌ی میان اردوگاه تا مرگ بود.
□
"بهار و یار و قلب بی‌قرارم"
آری بلند بخوان محمد
تا محبوبم از پشت سیمان‌ها و سیم‌های خاردار بشنود
ما در همان کوچه‌های تنگ عاشق شدیم
آرام قدم زدیم
آرام خندیدیم
و
آرام گم شدیم.
□
من ویزای پناهندگی بشردوستانه گرفتم
و به این جزیره‌ی دور آمدم
محمّد
گاهی فکر می‌کنم این خیابان‌ها را نمی‌شناسم
درخت‌های اوکالیپتوس مرا به یکدیگر نشان می‌دهند
و شب‌ها
پرنده‌ی ناشناسی به کلکین می‌کوبد
به آوازی محزون می‌گوید:
"بیگانه ... بیگانه".

می‌خواهم خودم را پیدا کنم
تو را پیدا کنم از میان گورهای دسته‌جمعی
محبوبم را از لای دیوارهای آوارگی
زنِ اولِ قصه از ایوان صدایم بزند
و من با تمام پاهایم بدوم.

الیاس علوی - برایم بخوان محمّد

آواز کیهان کلهر ـ با من صنما.mp3

حامی‌ی دور بوده‌ام از نورْ حالتی
قدرتی داشته‌ام آری
چون مردگان که قادرند ولی نه جُز به لطافتی
حامیند اگر پا سَرشان نه جُز چُو علف بُگْذاری

راه از میانِ علف گرفته‌ام
که راه پوش و راه افزاست
راههای فراوانِ رفته‌ام
که بُرده‌ام به جا و نبُرده هیچ جا

اما عزیز من سَلْما
می‌خواستم کجا رسید 
کنار این همه هرزابها
که سفر می‌کنند و برق می‌زنند
که برق می‌زنند در قلبِ علفها و ناپدید

مرا دَفنِ سراشیبها کنید که تنها
نَمی از بارانها به من رسد اما
سیلابه‌اش از سر گُذَر کند 


مثل عمری که داشتم


.
.
.
بیژن الهی/ نوروز ۵۱، باغ وکیل آباد
۰
۰
۰
خوانش ارژنگ آقاجری

به سلمی | بیژن الهی

شعر : بیژن الهی
خوانش : روزبه سوهانی
موسیقی : لیلی افشار- خاطرات الحمراء

وصیتنامه ی تو پر از دانه بود

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای
 موسیقی : حامد حبیب زاده

حکایت بارانی بی امان است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ما باشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

دلم به بوی تو آغشته است _ شعر و صدای شمس لنگرودی

لطفا در صفحه فیسبوک(موسیقی خوب بشنویم)همراه ماباشید
.........................................
از آلبوم از من تنها تو مانده ای 
 موسیقی : حامد حبیب زاده

بنویس و هراس مدار از آن که غلط می افتد _ شعر و صدای شمس لنگرودی

اگر اندکی پایین تر بود آسمان _ شعر و صدای شمس لنگرودی

نه، نمی­توانم فرامشت کنم
زخم های من، بی حضور تو از تسکین سرباز می زنند
بال های من
تکه تکه فرو می ریزند
بره های مسیح را می بینم که به دنبالم می دوند
و نشان فلوت تو را می پرسند

نه، نمی توانم فرامشت کنم
 خیابان ها بی حضور تو راه های آشکار جهنم اند
تو پرنده یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه ی تابستانی
که گندم زاران رسیده در قدوم تو خم می­شوند
آشیانه­ی رودی از برف
که از قله های بهار فرو می ریزد

نه
نمی توانم
نمی­خواهم که فراموشت کنم.
تپه های خشکیده از پله های تو بالا می­آیند
تا به بوی نفس های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست نوشته ی آخرش را برای تو می فرستد
تا تصحیحش کنی.

نه، نمی توانم فراموشت کنم
قزل آلایی عصیانگری که به چشمه ی خود باز می رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است.




Bijan Elahi: Azadi va To

foadtorshizi