دهانت را می‌بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می‌دارم.
دلت را می‌بویند

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین

و عشق را
کنارِ تیرکِ راهبند
تازیانه می‌زنند.

               عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد

در این بُن‌بستِ کج‌وپیچِ سرما
آتش را
        به سوخت‌بارِ سرود و شعر
                                         فروزان می‌دارند.
به اندیشیدن خطر مکن.

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
آن که بر در می‌کوبد شباهنگام
به کُشتنِ چراغ آمده است.

               نور را در پستوی خانه نهان باید کرد

آنک قصابانند
بر گذرگاه‌ها مستقر
با کُنده و ساتوری خون‌آلود

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند
و ترانه را بر دهان.

               شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد

کبابِ قناری
بر آتشِ سوسن و یاس

               روزگارِ غریبی‌ست، نازنین
ابلیسِ پیروزْمست
سورِ عزای ما را بر سفره نشسته است.

               خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد

Ahmad Shamloo - روزگار غریبی‌ست نازنین

این آرشیو شنیداری؛ نظم و نظام آنچنانی ندارد، بیشتر شبیه یک‌ انباری بزرگ است که درش باز‌ شده‌ باشد، تجربه‌ی زیسته‌ی من در طول سال‌ها با«ساندکلاد» ‌است؛ شبیه تجربه‌ی خیابان، میدان انقلاب و شهر‌گردی می‌ماند، گمان نکنم دست خالی برگردید. 
 اگر به دردتون خورد با بقیه به اشتراک بگذارید، بسیار حیاتی است که «هنر و فرهنگ» به سرعتی بالا با دیگران به مشارکت گذاشته شود؛ چرا که خلقیات انحصار‌طلبانه در این زمانه‌ی سیاه، خیانت است به ایران، مردم، فرهنگ و هنر و به آیندگان، که شاید تحمل این شب‌های سیاه به نیکی و روشنی هنر و فرهنگ آسان‌تر شود. 
#پادکست_بشنویم
#موسیقی_بشنویم 

موسیقی  شکل کوتاه شده ی احساس است.

https://open.spotify.com/user/m_saam?si=hEST2e8oRZO-GTzuhPoGxw

موسیقی گریزگاهی می‌شود برای زندگی

Ahmad Shamloo - روزگار غریبی‌ست نازنین

IM▲N