محتسب مستي به ره ديد و گريبانش گرفت
مست گفت: اي دوست, اين پيراهن است, افسار نيست

گفت: مستي, کین چنین افتان و خيزان مى روي 
گفت: عیب از راه رفتن نيست, ره هموار نيست

گفت, مى بايد تو را تا خانه "ایمان" برم
گفت: رو صبح آي, "ایمان" نيمه شب بيدار نيست

گفت: نزديك است "ایمان" را سراي, آنجا شويم
گفت: "ایمان" از كجا در خانه خّمار نيست

گفت: تا "ایمانی" را گوييم, در مسجد بخواب 
گفت: مسجد خوابگاه مردم بدكار نيست

گفت: ديناري بده پنهان و خود را وارهان 
گفت: كار شرع,‌ كار درهم و دينار نيست 

گفت: از بهر غرامت,‌جامه‌ات بيرون كنم 
گفت: پوسيده است, جز نقشي ز پود و تار نيست

گفت: آگه نيستي كز سر درافتادت كلاه
گفت: در سر عقل بايد, بى كلاهي عار نيست

گفت: مى بسيار خوردي کین چنين بى خود شدي 
گفت: اي بيهوده گو, حرف كم و بسيار نيست 

گفت: بايد حد زند "ایمان", مردم, مست را 
گفت: "ایمانی" بيار, اينجا كسي "ایمان" نيست

Mohtaseb_محتسب_عصار_aSSar

imankh2