بخشی از فیلم«مینای شهر خاموش»
شاعر: محمدتقی بهار (ملک الشعرا)
نوازنده تار: بهاره فیاضی
در دستگاه : همایون-آواز بیات اصفهان
کارگردان:امیرشهاب رضویان
محصول: ١٣٨۵
در سال ۱۳۱۲ زمانی که محمدتقی بهار در اصفهان در تبعید به سر می‌برد، با علی اکبر شهنازی که به این شهر سفر کرده بود دیدار کرد. در این دیدار بهار گفت قصد دارد شعری در وصف تبعیدگاهش! بسراید و شهنازی هم رنگی که قطعه موسیقی که تصنیف نموده بود را در اختیار او گذاشت و بهار هم بر روی همین قطعه شعری ساخت.

به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی/ به زنده رودش سلامی ز چشم ما رسانی
ببر از وفا کنار جلفا/ به گل چهرگان سلام ما را
شهر با شکوه قصر چلستون کن گذر بر چارباغش/گر شد از کفت یار بی وفا کن کنار پل سراغش

آواز استاد عزت‌الله انتظامی-تصنیف به اصفهان رو

قطعه بارون آلبوم: از پوست نارنگی مدد کاری از محسن نامجو

mohsen namjoo - Baroon

ترانه محلي راه شيراز خواننده:آذر حنانه /عظيما 
سرپرست ارکستر: مرتضي حنانه
----------------------------------------------------
از اينجا تا به شيراز خيلي رايه، جونم
زمينش نقره و خاکش طلايه، جونم
زمينش بکنين خاکش ببيزين، خدا
به زير ماشين يارم بريزم، جونم
راه شيراز براي تو دوره / پيکر نازنينت بلوره
غم مخور ميرم و بر ميگردم / با تو نومزاد و همسر ميگردم


از اين شهر غريب‌آزار و غم‌ساز، جونم
به اميد تو مي‌آيم به شيراز، جونم
مي‌گردم در به در کوچه به کوچه، خدا
اگه يک‌بار ديگر بينمت باز، جونم
راه شيراز براي تو دوره / پيکر نازنينت بلوره
غم مخور ميرم و بر ميگردم / با تو نومزاد و همسر ميگردم


راه شيراز - آذر حنانه

ترمینال کاوه پایانه‌ی مسافربری شمال اصفهان است.
در نیمه دوم دهه نود شمسی که بر ساخت ترانه با لهجه اصفهانی متمرکز بودم، در همان حال و فضا دوستی از هنرمندان قدیم که همیشه با من در ارتباط باقی مانده بود ترانه‌ها سرود. محسن آزادی
هم او که قبلا در کنسرت «لباسخوانی» و «سایه‌های اصفهان» «نور در تاریکی» ترانه‌هایی با عشق مرحمت فرموده بود.
ناگفته نماند:
ترانه‌های لهجه‌دار اصفهانی خواه ناخواه کمی طنز و لبخند بهمراه دارد اما کسانی برایم نوشته‌اند که با این یکی آهنگ گریسته‌اند.
حالا که پنج سال از ساخت و اجراهای متعدد این اثر می‌گذرد، در تفسیری دیگر متعاقب آشنایی من با شایان کریمی موزیسین کاردرست (که چند سالی است همشهری هم هستیم در استراسبورگ) به این هیات تنظیم شده و بصورت تک آهنگ در این فایل صوتی در دسترس قرار می‌گیرد.
محسن با ترانه‌هایش بارها اصفهان را زیباتر کرده و این وظیفه یا دین ما نیست، این چیزی است که داریم و ما هم چیزی بوده‌ایم که اصفهان داشته‌ستمان. 
ما واسطه‌ی این دریافتها هستیم که منتشر می‌شویم و دیگران را در این انتشار شریک می‌کنیم.
چنانکه شاعر و عارف فقید مهدی نیکبخت (بی‌تو) در منزل منوچهر پروانه در بیتی گذرا گفت:
انگاری افتاده به جونم خوره
حالم از این شهر بهم می‌خوره
و نیز محمدعلی میاندار بازیگر دوست داشتنی اصفهانی  یک روز صبح در خانه زاون قوکاسیان در جمله‌ای گذرا گفت:
اصفهان شهر زیبایی‌ها و گنبدهای فیروزه‌ای و تمام بدبختی‌های ما.
بگذریم آمده بودم توضیحی بر این اثر بنویسم که اینطوری شد...
آمده بودم بگویم شهر معماری و فرهنگ غنی و قابل توجهی دارد، در همین حال یادم آمد کسانی را هم دارد که مجوز کارهای هنری را باطل میکنند، کسانی را هم دارد که تجمع کشاورزان را با گلوله و آتش سوزی متفرق می‌کنند.
کسانی را هم دارد که حکم‌های اعدام صادر می‌کنند.








Terminal Kaveh Babak Rajabi.mp3

Khoroos Khan - Ahmad Ashoorpoor خروسخوان - احمد عاشورپور

اي شاخ گل که در پي گلچين دوانيم
اين نيست مزد رنج من و باغبانيم

پروردمت به ناز که بنشينمت به پاي
اي گل چرا به خاک سيه مي نشانيم

آزمودم عقل دوراندیش را

Fibonacci

Bazam Sedaye Ney Miyad

فرهاد - کتیبه

یار میگوید الله محسن نامجو

چه فکر می‌کنی؟
که بادبان شکسته
زورق به گل نشستهای است زندگی؟
در این خراب ریخته
که رنگ عافیت از او گریخته
به بن رسیده راه بسته‌ای است زندگی؟
چه سهمناک بود سیل حادثه
که هم‌چو اژدها دهان گشود
زمین و آسمان ز هم گسیخت
ستاره خوشه خوشه ریخت
و آفتاب در کبود دره‌های آب غرق شد
هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی؟
چه ابر تیره‌ای گرفته سینه‌ی تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم
دل تو وا نمی‌شود
تو از هزاره‌های دور آمدی
در این درازنای خون فشان
به هر قدم نشان نقش پای توست
در این درشتناک دیولاخ
ز هر طرف طنین گامهای رهگشای توست
بلند و پست این گشاده دامگاه ننگ و نام
به خون نوشته نامه‌ی وفای توست
به گوش بیستون هنوز
صدای تیشه‌های توست
چه تازیانه ها که با تن تو تاب عشق آزمود
چه دارها که از تو گشت سربلند
زهی شکوه قامت بلند عشق
که استوار ماند در هجوم هر گزند
نگاه کن
هنوز آن بلند دور
آن سپیده، آن شکوفه زار انفجار نور
کهربای آرزوست
سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست
به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن
سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز
رو نهی بدان فراز
چه فکر می‌کنی؟
جهان چو آبگینه‌ی شکسته‌ای است
که سرو راست هم در او شکسته می‌نمایدت
چنان نشسته کوه در کمین دره‌های این غروب تنگ
که راه، بسته می‌نمایدت
زمان بی‌کرانه را
تو با شمار گام عمر ما مسنج
به پای او دمی است این درنگِ درد و رنج
به سان رود
که در نشیب دره سر به سنگ می‌زند رونده باش
امید هیچ معجزی ز مرده نیست
زنده باش!
هوشنگ ابتهاج

ه. الف. سایه
نام اصلی شعر: زندگی
کتاب: تاسیان

زندگی - ه.ا.سایه

ای کاش آب بودم
گر می‌شد آن باشی که خود می‌خواهی. 

ــ آدمی بودن
  حسرتا!
  مشکلی‌ست در مرزِ ناممکن. نمی‌بینی؟

 

ای کاش آب بودم ــ به خود می‌گویم ــ
نهالی نازک به درختی گَشن رساندن را

ــ تا به زخمِ تبر بر خاک‌اش افکنند
  در آتش سوختن را؟


یا نشای سستِ کاجی را سرسبزی‌ جاودانه بخشیدن
ــ از آن پیش‌تر که صلیبی‌ش آلوده کنند
  به لخته‌لخته‌ی خونی بی‌حاصل؟

یا به سیراب کردنِ لب‌تشنه‌یی
رضایتِ خاطری احساس کردن
ــ حتا اگرش به زانو نشانده‌اند
  در میدانی جوشان از آفتاب و عربده
  تا به شمشیری گردنش بزنند؟
  حیرت‌ات را بر نمی‌انگیزد
  قابیلِ برادرِ خود شدن
  یا جلادِ دیگراندیشان؟
  یا درختی بالیده‌نابالیده را
  حتا
  هیمه‌یی انگاشتن بی‌جان؟

□

می‌دانم می‌دانم می‌دانم
با اینهمه کاش ای‌کاش آب می‌بودم
گر توانستمی آن باشم که دلخواهِ من است.

آه
کاش هنوز
به بی‌خبری
قطره‌یی بودم پاک
از نَم‌باری
به کوهپایه‌یی
نه در این اقیانوسِ کشاکشِ بی‌داد
سرگشته‌موجِ بی‌مایه‌یی.

احمد شاملو . ۳۰ شهریورِ ۱۳۶۸


Ahmad Shamloo - ای کاش آب بودم

khatereh ha