 سنگ مزن بر طرف کارگه شیشه گری		زخم مزن بر جگر خسته خسته جگری بر دل من زن همه را ز آنک دریغ است و غبین		زخم تو و سنگ تو بر سینه و جان دگری بازرهان جمله اسیران جفا را جز من		تا به جفا هم نکنی در جز بنده نظری هم به وفا با تو خوشم هم به جفا با تو خوشم		نی به وفا نی به جفا بی‌تو مبادم سفری چونک خیالت نبود آمده در چشم کسی		چشم بز کشته بود تیره و خیره نگری پیش ز زندان جهان با تو بدم من همگی		کاش بر این دامگهم هیچ نبودی گذری چند بگفتم که خوشم هیچ سفر می‌نروم		این سفر صعب نگر ره ز علی تا به ثری لطف تو بفریفت مرا گفت برو هیچ مرم		بدرقه باشد کرمم بر تو نباشد خطری چون به غریبی بروی فرجه کنی پخته شوی		بازبیایی به وطن باخبری پرهنری گفتم ای جان خبر بی‌تو خبر را چه کنم		بهر خبر خود که رود از تو مگر بی‌خبری چون ز کفت باده کشم بی‌خبر و مست و خوشم		بی‌خطر و خوف کسی بی‌شر و شور بشری گفت به گوشم سخنان چون سخن راه زنان		برد مرا شاه ز سر کرد مرا خیره سری قصه دراز است بلی آه ز مکر و دغلی		گر ننماید کرمش این شب ما را سحری 

ﻗﺼﻪ ﺯﻳﺎﺩ اﺳﺖ ﻣﺮا ....

درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم
مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم

دخلت التیه بالبلوی و ذقت المن و السلوی
چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم

مپرس از کشتی و دریا بیا بنگر عجایب‌ها
که چندین سال من کشتی در این خشکی همی‌رانم

بیا ای جان تویی موسی وین قالب عصای تو
چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم

تویی عیسی و من مرغت تو مرغی ساختی از گل
چنانک دردمی در من چنان در اوج پرانم

منم استون آن مسجد که مسند ساخت پیغامبر
چو او مسند دگر سازد ز درد هجر نالانم

خداوند خداوندان و صورت ساز بی‌صورت
چه صورت می کشی بر من تو دانی من نمی‌دانم

گهی سنگم گهی آهن زمانی آتشم جمله
گهی میزان بی‌سنگم گهی هم سنگ و میزانم

زمانی می چرم این جا زمانی می چرند از من
گهی گرگم گهی میشم گهی خود شکل چوپانم




Dr. Soroush Divane Shams- درخت و آتشی دیدم - دکتر سروش - دیوان شمس

عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش..................خون انگوری نخورده باده شان هم خون خویش
هر کسی اندر جهان مجنون لیلی شدند.................................عارفان لیلای خویش و دم به دم مجنون خویش
ساعتی میزان آنی ساعتی موزون این............................بعد از این میزان خود شو تا شوی موزون خویش
گر تو فرعون منی از مصر تن بیرون کنی............................در درون حالی ببینی موسی و هارون خویش
لنگری از گنج مادون بسته‌ای بر پای جان................................تا فروتر می‌روی هر روز با قارون خویش
یونسی دیدم نشسته بر لب دریای عشق........................................گفتمش چونی جوابم داد بر قانون خویش
گفت بودم اندر این دریا غذای ماهیی................................پس چو حرف نون خمیدم تا شدم ذاالنون خویش
زین سپس ما را مگو چونی و از چون درگذر.................چون ز چونی دم زند آن کس که شد بی‌چون خویش
باده غمگینان خورند و ما ز می خوش دلتریم.............................رو به محبوسان غم ده ساقیا افیون خویش
خون ما بر غم حرام و خون غم بر ما حلال.........................هر غمی کو گرد ما گردید شد در خون خویش
باده گلگونه‌ست بر رخسار بیماران غم................................ما خوش از رنگ خودیم و چهره گلگون خویش
من نیم موقوف نفخ صور همچون مردگان...........................هر زمانم عشق جانی می‌دهد ز افسون خویش
در بهشت استبرق سبزست و خلخال و حریر...........................عشق نقدم می‌دهد از اطلس و اکسون خویش
دی منجم گفت دیدم طالعی داری تو سعد..................................گفتمش آری ولیک از ماه روزافزون خویش
مه کی باشد با مه ما کز جمال و طالعش................................نحس اکبر سعد اکبر گشت بر گردون خویش

مولویانه - عارفان را شمع و شاهد نیست از بیرون خویش

گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی

غزل 2807 دیوان شمس - عبدالکریم سروش

دکتر سروش - دیوان شمس - معشوقه به سامان شد

غزل ۲۰۹۲ دیوان شمس - صدای عبدالکریم سروش

غزل شماره ۱۶۴۰

منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم
دل و جان را ز تو دیدم دل و جان را به تو دادم

کتب العشق بانی بهوی العاشق اعلم
فالیه نتراجع و الیه نتحاکم

چو شراب تو بنوشم چو شراب تو بجوشم
چو قبای تو بپوشم ملکم شاه قبادم

قمر الحسن اتانی و الی الوصل دعانی
و رعانی و سقانی هو فی الفضل مقدم

ز میانم چو گزیدی کمر مهر تو بستم
چو بدیدم کرم تو به کرم دست گشادم

نصر العشق اجیبوا و الی الوصل انیبوا
طلع البدر فطیبوا قدم الحب و انعم

چه کنم نام و نشان را چو ز تو گم نشود کس
چه کنم سیم و درم را چو در این گنج فتادم

لمع العشق توالی و علی الصبر تعالی
طمس البدر هلالا خضع القلب و اسلم

چو تویی شادی و عیدم چه نکوبخت و سعیدم
دل خود بر تو نهادم به خدا نیک نهادم

خدعونی نهبونی اخذونی غلبونی
وعدونی کذبونی فالی من اتظلم

نه بدرم نه بدوزم نه بسازم نه بسوزم
نه اسیر شب و روزم نه گرفتار کسادم

ملک الشرق تشرق و علی الروح تعلق
غسق النفس تفرق ربض الکفر تهدم

چه کساد آید آن را که خریدار تو باشی
چو فزودی تو بهایم که کند طمع مزادم

نفس العشق عتادی و عمیدی و عمادی
فمن العشق تدثر و من العشق تختم

روش زاهد و عابد همگی ترک مراد است
بنما ترک چه گویم چو تویی جمله مرادم

لک یا عشق وجودی و رکوعی و سجودی
لک بخلی لک جودی و لک الدهر منظم

چو مرا دیو ربودی طربم یاد تو بودی
تو چنانم بربودی که بشد یاد ز یادم

الف الدهر بعادی جرح البعد فؤادی
فقد النوم وسادی و سعاداتی نوم

به صفت کشتی نوحم که به باد تو روانم
چو مرا باد تو دادی مده ای دوست به بادم

فاری الشمل تفرق و اری الستر تمزق
و اری السقف تخرق و اری الموج تلاطم

من اگر کشتی نوحم چه عجب چون همه روحم
من اگر فتح و فتوحم چه عجب شاه نژادم

و اری البدر تکور و اری النجم تکدر
و اری البحر تسجر و اری الهلک تفاقم

چو به بحر تو درآیم به مزاج آب حیاتم
چو فتم جانب ساحل حجرم سنگ و جمادم

فقد اهدانی ربی و اتی الجد بحبی
نهض الحب لطبی و تدارک و ترحم

به خدا باز سپیدم که به شاه است امیدم
سوی مردار چه گردم نه چو زاغم نه چو خادم

نزل العشق بداری معه کاس عقاری
هو معراج سواری و علی السطح کسلم

چو بسازیم چو عیدم چو بسوزیم چو عودم
ز تو گریم ز تو خندم ز تو غمگین ز تو شادم

بک احیی و اموت بک امسک و افوت
بک فی الدهر سکوت بک قلبی یتکلم

چو ز تبریز بتابد مه شمس الحق والدین
بفروزد ز مه او فلک جهد و جهادم

با صدای عبدالکریم سروش

دیوان شمس -  1776. منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادم

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ مردم خوار را چنگال و دندان بشکنم
هفت اختر بی‌آب را کاین خاکیان را می خورند
هم آب بر آتش زنم هم بادهاشان بشکنم
از شاه بی‌آغاز من پران شدم چون باز من
تا جغد طوطی خوار را در دیر ویران بشکنم
ز آغاز عهدی کرده‌ام کاین جان فدای شه کنم
بشکسته بادا پشت جان گر عهد و پیمان بشکنم
امروز همچون آصفم شمشیر و فرمان در کفم
تا گردن گردن کشان در پیش سلطان بشکنم
روزی دو باغ طاغیان گر سبز بینی غم مخور
چون اصل‌های بیخشان از راه پنهان بشکنم
من نشکنم جز جور را یا ظالم بدغور را
گر ذره‌ای دارد نمک گبرم اگر آن بشکنم
هر جا یکی گویی بود چوگان وحدت وی برد
گویی که میدان نسپرد در زخم چوگان بشکنم
گشتم مقیم بزم او چون لطف دیدم عزم او
گشتم حقیر راه او تا ساق شیطان بشکنم
چون در کف سلطان شدم یک حبه بودم کان شدم
گر در ترازویم نهی می دان که میزان بشکنم
چون من خراب و مست را در خانه خود ره دهی
پس تو ندانی این قدر کاین بشکنم آن بشکنم
گر پاسبان گوید که هی بر وی بریزم جام می
دربان اگر دستم کشد من دست دربان بشکنم
چرخ ار نگردد گرد دل از بیخ و اصلش برکنم
گردون اگر دونی کند گردون گردان بشکنم
خوان کرم گسترده‌ای مهمان خویشم برده‌ای
گوشم چرا مالی اگر من گوشهٔ نان بشکنم
نی نی منم سرخوان تو سرخیل مهمانان تو
جامی دو بر مهمان کنم تا شرم مهمان بشکنم
ای که میان جان من تلقین شعرم می کنی
گر تن زنم خامش کنم ترسم که فرمان بشکنم
از شمس تبریزی اگر باده رسد مستم کند
من لاابالی وار خود استون کیوان بشکنم

خداوندگار مولانا جلال الدین محمد بلخی مولوی 

دکتر سروش - دکلمه غزل باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم

غزلِ شمارۀ ۲۵۷۲ مولانا با دکلمۀ عبدالکریمِ سروش (همون عوضیِ انقلاب فرهنگی).

2572

غزل مولانا، صدای  عبدالکریم سروش، آلبوم رسول آفتاب

سنگ مزن بر طرف کارگه شیشه گری

غزل ۲۴۶۶ دیوان شمس
صدای دکتر سروش

سنگ مزن بر طرف کارگه شیشه گری

Maryam

Recent comments

Mostafa Kouhi

Noorahmad Faizi

Noorahmad Faizi

Samuel Jn

Related tracks